En de week was nochtans goed begonnen……..

Vorige week heb ik dan eindelijk de eerste lange tocht kunnen maken. Donderdag (26 april) legde ik een tochtje van 160 km af. Start vanuit Evergem, Zelzate, Terneuzen, Zeeland via de dijken van de Schelde en de Noordzee naar Knokke Heist, Zeebrugge en vervolgens via De Damse vaart naar Zomergem, Lovendegem en terug in Evergem.

Hoe de tocht begon…Donderdagochtend, zonnetje komt mooi op. Lekker stevig ontbijt achter de kiezen en de fiets op. Tot kilometer 13… Lekke band! Vroeger kon ik zelf een band maken met behulp van enkele vorken/lepels en een emmer gevuld met water. Dit had ik nu net niet allemaal bij. Na enkele kilometers stappen kwam ik in Zelzate aan op zoek naar … een fietsenmaker. De eerste fietsenmaker had zijn sluitingsdag op maandag, gelukkig (we waren immers donderdag). Was open vanaf 10u, gelukkig (het was immers 10u15) en had zijn verlof tussen 20 april en 1 mei, #### (we waren 26 april). De tweede fietsenmaker was wel aan het werk en die goede ziel heeft mij geholpen.

De rit verliep na dit intermezzo zeer goed. Ondanks het feit dat ik heel wat kilometers op de dijken (wind) en de duinen (op en neer) aflegde genoot ik van het uitzicht, de rust, het water, …

In Knokke Heist heb ik het niet kunnen laten om mij als een toerist te gedragen en mijn bidons te vullen met extra Aquarius. Het moet niet altijd een frigobox zijn J.

In Zeebrugge liep de markering wat in het honderd maar al bij al weinig problemen.

Na een dikke 100 kilometer nog een 45 kilometer langs de Damse Vaart gereden. Het waren lange en eigenlijk saaie kilometers maar het weer was héérlijk. Genieten.

Op het einde moest ik me nog wat haasten want de U13 van SKVO moesten om de 3^de plaats strijden dezelfde avond nog. (Gelukkig op tijd terug, 2-1 gewonnen, proficiat gasten).

S’avonds werd ik er wel pijnlijk aan herinnerd dat, als je een hele dag, bij goed weer, buiten ‘speelt’, je beter eerst een beetje zonnecrème consumeert… Oeps. Gevolg : nek, maar vooral kuiten en knieën, ROOD en AIAIAI.

Op vrijdag had ik bijna geen last van ‘naweeën’, iets wat me enorm fier maakte. In de voormiddag werd mijn hoofd wel steeds een beetje zwaarder, en zwaarder, en zwaarder … Ik werd heel moe. Toen ik thuis kwam viel ik dan ook direct als een blok in slaap.

Ik had de training voor zaterdag al gecancelled omwille van de verbrandde kuiten en ook omdat we op een feestje verwacht werden tegen 13u. We wilden immers niet de laatsten zijn om daar toe te komen. Uiteindelijk… waren we toch de laatste … zonder te fietsen. Het was een leuk feestje maar ik was wel heel moe, ongelooflijk moe...  Ik had ondertussen ook al besloten om niet naar (KV) Mechelen af te reizen dezelfde avond omdat ik best mijn rust kon gebruiken. Diezelfde avond werd ik, ondanks de overwinning van KV, ziek. Het volledige menu werd geserveerd: hoesten, verstopte neus, keelpijn, slaperigheid, …

Bij het ontwaken zondagochtend was direct duidelijk dat er van trainen geen sprake kon zijn. Enigste remedie was de medicijnkast plunderen en zoveel mogelijk slapen.

Op maandag bevestigde de dokter dat ik een serieuze infectie had op de luchtwegen en dat ik moest opletten voor de longen. In het verleden heb ik hier reeds meerdere malen last van gehad. Na het sponseren van de plaatselijke apotheek ben ik dan terug thuis gaan rusten en later op de namiddag terug gaan werken. Normaal gezien zou ik maandagavond naar een  happening van de 1.000 km gaan (te Leuven) waar alle praktische details nog eens op een rijtje gezet zouden worden. Ik zag het echter helemaal niet zitten om de verre verplaatsing te maken. Rust voelde beter aan. De zetel was mijn  beste vriend.

Nu rest er nog veel rusten, medicijnen met een smile absorberen en hopen dat we komend weekend nog een beetje kunnen trainen want volgende week start de 1.000 km!

Ik heb ook forfait (moeten) geven voor het tornooi van SKVO op 1 mei. Normaal gezien help ik er elk jaar mee met de organisatie, maar nu telt even enkel de 1.000 Km …

Slaapwel ...