Wat doet men op een zotte zondagmorgen?

Deze week had ik goed getraind;  2 x fitness, 1 x spinning en 1 x buiten op de fiets. Zaterdag was een verdiende rustdag en zondag ging het summum zijn. Ik zou samen met Nick & Anouska de Verada Follens Classic  rijden. Tijdens de week besloot mijn compagnon echter op hoogtestage te gaan naar Tenerife. Het is hem gegund. Door het slechte weer werd de Verada  Classic afgelast. Goede keuze Nick J.

IK heb héél lang getwijfeld maar dan toch mijn eigen Gent-Wevelgem gereden. Door de lage temperatuur (1°C) en een beetje sneeuw dat in Oostakker was blijven liggen, had ik gekozen voor de Mountainbike met dikke banden ipv de racefiets. Met mijn thermisch ondergoed, een extra thermische trui, een fleecetrui, een regenvest, een thermische caleçon,  een wielrennersbroek, de gevolgen van een avondje stappen in Mechelen (Soirée parisienne) en volle moed vertrok ik om 8u15.

Mijn eerste hinderpaal was reeds op de Kennedylaan. Deze grote baan is voorzien van een mooie fietsstrook afgezonderd van de autoweg door grote betonblokken (tot ongeveer heuphoogte). Na enkele kilometers was deze fietsstrook echter volledig afgesloten! Ik had dus de keuze: Met fiets over de betonblokken of de kilometers terug fietsen en ze opnieuw afleggen op de autobaan. Aangezien er zeer weinig volk op de baan was heb ik gekozen voor de eerste optie. Fiets erover, geen probleem, maar de betonblokken waren toch hoger dan ik ingeschat had. Gevolg, veel tijdverlies en een goede test voor mijn zeemvel. Ik kon nog niet inschatten of er lichamelijke letsels waren aangezien de koude al heel wat lichaamsdelen “verdoofd” had. Geen probleem, met een flinke bagage moed komt men ver.

Na een 14 km, net voor Vinderhoutte,  begon ik te twijfelen of ik wel op de goede route zat. De wegwijzers gaven aan dat ik richting Eeklo reed terwijl ik toch echt richting Kortrijk wou. Ik zag een klein padje dat richting de Leie leidde. Diat moest ik hebben! Het was een mooi padje dat mooi naast de Leie liep. Na een tijdje kwam ik een bordje “Private Eigendom” tegen. Aangezien het padje toch wel mooi langs de Leie liep en ik geen zin had om terug te keren, besloot ik door te rijden. Het padje bleef heel lang langs de Leie tot …het naar links afdraaide terwijl de Leie rechtdoor liep… Geen paniek, we blijven doorrijden, we zien wel waar we uitkomen. Na een tijdje liep het baantje dus dood … Ik mocht mij omdraaien en terugrijden. Op mijn terugrit zag ik een witte bestelwagen afkomen. Als ze wat dichter bijkwamen dan zag ik er zelfs een blauwe streep op en op enkele tientallen meters voor mij  gingen de zwaailichten aan. Ik mocht stoppen. Nadat ze me vroegen wat ik daar deed begreep ik meteen dat “fietsen” niet zou voldoen als antwoord. Ik heb de situatie uitgelegd en ze waren maar gematigd tevreden. Vervolgens mocht ik mijn identiteitskaart afgeven en ging één van de agenten ermee in de (vermoedelijke) warme combi. Geen probleem, ik mocht dus terugrijden. Eventjes dacht ik een lift te vragen tot op de openbare weg maar heb mijn geluk niet beproefd. Wetende dat ik dan nog een 55km mocht rijden was mijn moed ondertussen gezakt tot aan het niveau van de buitentemperatuur.

Ondertussen was het beginnen regenen. De keuze voor de mountainbike was dus gelukkig de goede geweest.  Het eerste uur kwam ik slechts 3 fietsers tegen!

Onderweg bedacht ik me dat men toch een chauffage op de fiets zou moeten kunnen installeren (aangezien men energie opwekt  door het fietsen). Het bovenlichaam blijft lekker warm door de ‘menselijk chauffage’ maar mijn onderlichaam had het heel zwaar te verduren. Op een bepaald moment dacht ik:” Als ik nu zou plassen zullen er vermoedelijk ijsblokjes uitkomen”.

De amateurfietsers bleven massaal afwezig en diegene die ik wel tegenkwam zagen er niet echt happy uit. Ik kende dat gevoel. Mijn moed was op maar ik was al over halfweg. De rest van de route is zo goed als normaal verlopen.

Nadat ik een klein ommetje gemaakt had om ergens beloofde koffiekoeken langs te brengen mocht ik mij lekker douchen. Aangezien mijn onderlichaam totaal onderkoeld was heb ik er niet echt van genoten.

Uiteindelijk heb ik een 73 km gereden met een mountainbike in de kou, voor wie het nog niet doorhad, aan een gemiddelde snelheid van 20,6 km. Op geen enkel moment heb ik enige vorm van krampen ondervonden en zelfs de voor mij traditiegetrouwe moeilijke 50 km grens heb ik vlot achter mij gelaten. Dit alles gaf mij vandaag toch een hartverwarmend  gevoel.

Groetjes,

Diederik

PS: Mijn GSM heeft de trip niet overleefd. Ondanks het feit dat hij in mijn regenjasje zat heeft hij teveel regenwater te verwerken gekregen. Bij deze start ik dus een nieuwe actie op om een GSM te kunnen kopen. Jullie kunnen storten op rekeningnummer xxx-xxxxxxx-xx. Met dank!