Tijdens mijn studie psychiatrische verpleegkunde las ik in een boek een hoofdstuk over dissociatie. En daar herkende ik mijzelf helemaal in. Maar toen ik dat besprak met dr De Volder zei ze dat ik geen dissociatie heb, maar een zeer sterke derealisatie en depersonalisatie. Maar in het boek waren dat net de symptomen van dissociatie. Ook een psycholoog zei dat hij bij dissociatie aan iets anders denkt. Maar in de reeks over kindermishandeling die ik nu gezien heb worden mijn symptomen door twee professors toch dissociatie genoemd. Ik heb het altijd geweten. Ik heb op internet informatie gezocht over de gevolgen van seksueel misbruik en daar herken ik mijzelf ook helemaal in. En nu lees ik het boek van een van de professors. Ik leer daar ook veel uit. Ik wist al lang dat mijn slapeloosheid een symptoom is van PTSS. Maar nu lees ik dat het ook kan gaan over te veel slapen, of op ongepaste tijden. En daar heb ik ook jaren last van gehad. En somatiseren, te veel alcohol drinken, depressie en zoveel meer. Ik herken opnieuw alle symptomen. Ik ben erg teleurgesteld dat mensen zoals dr De Volder dat niet gewoon hebben toegegeven. Ik zie ook dat getraumatiseerde kinderen soms schizofreen of autistisch genoemd worden. Ik heb het allemaal meegemaakt. Het is opnieuw zo duidelijk voor mij dat PTSS mijn diagnose is en niets anders. Ik zie hoe zwaar beschadigd ik ben. Maar ik weet ondertussen ook dat een trauma zoals het mijne zeer moeilijk te behandelen is en meestal niet geneest. Ik heb dat min of meer aanvaard en probeer op mijn manier iets moois van mijn leven te maken.