Ik ben sinds gisteren naar een reeks over kindermishandeling en seksueel misbruik in België aan het kijken. Het maakt mij verdrietig en ik voel dat ik zelf ernstig beschadigd ben door het milieu waarin ik opgegroeid ben. Maar ik voel nu tenminste weer iets, en het brengt mij een beetje meer in contact met mijzelf. Ik besef al heel wat jaren dat ik zwaar getraumatiseerd ben. Ik vind dat ik lichamelijk en psychisch mishandeld en verwaarloosd ben. Ik heb veel religieus geweld meegemaakt. Ik zie nu hoe fundamentalistisch de kerk waarin ik opgegroeid ben is. Ben ik misschien ook seksueel misbruikt? Sinds vorig jaar vraag ik mij dat echt af. Ik heb sinds het begin van mijn puberteit seksuele problemen gehad. Nu ik getrouwd ben is dat echt een probleem geworden waar ik iets aan moet doen. Na lang zoeken naar hulpverlening hier in de Filipijnen heb ik opnieuw hulp gevraagd aan de psychologe met wie ik gesprekken had in België. Ik spreek haar via WhatsApp. Vorig jaar had ik een gesprek met een psychiater die ook seksuologe is. Zij vroeg mij of ik slachtoffer ben van seksueel misbruik. Ik antwoordde haar dat ik mij zoiets niet herinner. Maar ik weet dat sommige slachtoffers die herinneringen volledig verdringen. Ik wil dat in de toekomstige gesprekken met de psychologe verder bespreken.

Het is choquerend om te beseffen dat ik nooit hulp gekregen heb. Toen ik 16 of 17 jaar oud was namen mijn ouders mij mee naar een psychiater omdat ik niet meer naar school wou gaan. Maar na 2 gesprekken stopte dat. Er is nooit meer over haar gesproken. Ik vraag mij af of zij misschien mijn ouders geconfronteerd heeft. Ik weet dat zij geen kritiek verdragen. Later heb ik enkele keren zelf om hulp gevraagd, maar ik kreeg dan bv het advies om eens naar de cinema te gaan naar een film kijken. Zelfs toen ik later naar een psychiater ging ben ik door haar enorm in de steek gelaten. Ik heb 19 jaar met haar gesproken, maar ik voel mij enorm teleurgesteld. 4 of 5 jaar geleden zei ik tegen een psychologe dat ik euthanasie wou omdat ik het lijden niet meer aankon. Maar zij reageerde met geen enkel woord. Ok, zij was gespecialiseerd in slaapstoornissen, maar zo’n mensen zijn professionals. Die moeten op zijn minst doorverwijzen. Verschillende jaren heb ik hulp gevraagd bij leiders in mijn ouders hun kerk, in Nederland en Noorwegen. Ik ben helemaal tot de top gegaan en heb jarenlang om hulp gesmeekt. Maar ik kreeg te horen dat het verboden was om kritiek te hebben. Toen een leider mij tenslotte schreef dat ik alles loog heb ik het opgegeven. De laatste leider die ik om hulp vroeg zei dat ik als ik getraumatiseerd ben naar de rechtbank moet gaan. Hij heeft 4 keer geweigerd om een gesprek te hebben met mijn vader, steeds met een ander excuus.

Sinds mijn jeugdtijd was het mijn droom om naar de andere kant van de wereld te verhuizen, en dat heb ik nu waar gemaakt. Ik weet nu zeer goed waarom ik dat wou. Ik ben er lid van een kerk die ik zelf gekozen heb, en heb mijn vrouw en vrienden zelf gekozen. Ik vind dat zeer belangrijk. Of deze kerk ook het enige, ware geloof verkondigt is voor mij van minder belang. Ik ben hier nu een nieuw leven aan het opbouwen, maar ik draag een zware rugzak uit het verleden mee. Sinds ik een gesprek gehad heb met de Belgische psychologe, Kathleen, over vooral mijn seksuele problemen ben ik van plan om daar mee door te gaan. Er is nog zeer veel te bespreken. De laatste tijd weet ik beter wat ik wil en wat ik nodig heb. Ik ben opnieuw in een fase dat ik vooruit wil.