Daar zat ik dan, op de spoed. De huisarts had gesproken van slechte bloedwaarden (iets van 200) en ik dacht direct aan kanker. Maar na onderzoek, waarbij bleek dat Mathieu koorts had, sprak een verpleger over zware ontsteking en ik was ergens opgelucht.
Het begon de vrijdag voor Pinksteren. Mathieu had wat gekruid op het weggetje en hij had pijn, rugpijn. Maar we hadden een druk weekend voor de boeg: een eerste communie, een babyborrel en een plechtige communie. De maandag na de festiviteiten ging het echt niet meer voor Mathieu, pijn in de onderrug en buik. Dan maar de dokter van wacht gebeld ( gelukkig was het juist mijn huisarts). Diagnose: waarschijnlijk spierpijn en buikgriep. Als het niet betert kom je vrijdag maar eens terug. Die vrijdag stierf mijn mama. Bea en ik hadden ons handen vol met de begrafenis, en Mathieu leed in stilte.... De week erop was de begrafenis, en heel eerlijk, het was een mooie dienst. Mathieu was erbij, maar zijn stilte sprak boekdelen.
De maandag erna ging hij direct naar zijn huisarts in Zemst. Plakken laten trekken, maar geen duidelijkheid. Woensdag terug naar de dokter om bloed te trekken en donderdag stond de dokter aan de deur omdat Mathieu direct naar de spoed moest. Gelukkig eindigt mijn werkweek op donderdag zodat, toen Davina belde, ik dadelijk kon vertrekken naar de spoeddienst in Vilvoorde.
