Toy Story 3 is een Amerikaanse animatiefilm van Pixar Animation Studios die in juni 2010 in wereldpremière ging op het Nantucket Film Festival. De productie is het vervolg op Toy Story 2 en eveneens geheel met de computer geanimeerd. Schrijver en regisseur Lee Unkrich werkte ook aan de eerste twee delen mee. Tom Hanks en Tim Allen spraken voor de derde keer de stemmen van hoofdpersonages Woody en Buzz Lightyear in.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Jaren zijn verstreken sinds de vorige film. Andy is inmiddels 17 jaar en zal spoedig naar de universiteit gaan. Zijn vroegere speelgoedvriendjes, waaronder Woody en Buzz Lightyear, maken zich zorgen over wat er met hen zal gebeuren, daar al veel van Andys stukken speelgoed verkocht zijn op de rommelmarkt.
Aanvankelijk wil Andy zijn speelgoed opruimen op zolder, maar door een vergissing belanden ze in een vuilniszak op straat. Denkend dat Andy hen bewust heeft weggegooid, besluiten de poppen om zich te verstoppen in een doos met spullen bestemd voor een kinderdagverblijf. In het kinderdagverblijf worden Andys poppen met open armen onthaald door het reeds aanwezige speelgoed, maar Woody is er niet gerust op.
Woody vertrekt uiteindelijk om eigenhandig Andy te gaan zoeken. Hij komt echter niet ver daar hij wordt gevonden door een meisje genaamd Bonnie, dat hem mee naar huis neemt. Bij haar thuis maakt Woody kennis met haar speelgoed; Chuckles de Clown, Mr. Pricklepants, Trixie, Buttercup, Dolly, en Totoro. Chuckles blijkt zelf ook in het kinderdagverblijf te hebben gezeten en bevestigd Woodys vermoeden dat er iets niet in de haak is daar. Chuckles en Lotso, een speelgoedbeer die nog in het kinderdagverblijf is, waren ooit eigendom van een meisje genaamd Daisy. Toen de twee echter in het kinderdagverblijf terecht kwamen omdat Daisy schijnbaar nieuw speelgoed had gekregen, knapte er iets bij Lotso. Hij en zijn helper, Big Baby, hebben het verblijf tot een gevangenis gemaakt voor al het speelgoed dat er terecht komt.
Woody maakt plannen om zijn vrienden uit het kinderdagverblijf te redden. Ondertussen laat Lotso Buzz Lightyear resetten daar hij bang is dat Buzz zijn plan zal ontdekken. Hierdoor veranderd Buzz weer in de aan waanideeën leidende pop die hij in de eerste film was. Lotso doet zich voor als Buzz commandant, en beveelt hem de andere poppen in het gareel te houden. Een poging van de poppen om Buzz weer normaal te maken resulteert enkel in dat hij gereset wordt naar een Spaanstalige versie van zichzelf.
Woody arriveert weer in het kinderdagverblijf en maakt met de anderen plannen om te ontsnappen. Ook overtuigd hij de helpers van Lotso dat Lotso hen allemaal voor zijn karretje spant. Lotso wordt kwaad en er breekt een gevecht uit waarbij alle poppen uiteindelijk in een vuilniswagen terecht komen. Buzz wordt getroffen door een weggegooide tv en springt hierdoor terug naar zijn normale programmering. Lotso wordt verslagen en de poppen kunnen ontsnappen voor ze in de verbrandingsoven van de vuilnisbelt belanden.
De poppen keren terug naar Andys huis. Woody wil echter niet dat ze allemaal op zolder worden weggestopt, dus spoort hij de anderen aan om in een doos te kruipen en deze te adresseren aan Bonnie. Andy vind de doos, en komt zelf ook tot de conclusie dat zijn speelgoed aan Bonnie geven wellicht beter is.
Volgens de originele overeenkomst tussen Pixar en Disney zijn alle personages die Pixar bedacht heeft tijdens de samenwerking met Disney officieel eigendom van Disney en staat het Disney vrij om eventuele vervolgfilms met deze personages te maken. Pixar en Disney hadden wel een herenakkoord afgesloten dat Disney geen vervolgfilms zou maken als Pixar tegen het plan was.
Toen het er in 2004 sterk op leek dat de samenwerking tussen de twee bedrijven stuk ging lopen, besloot Disneys voorzitter Michael Eisner dat de productie voor Toy Story 3 van start moest gaan. Disney benaderde hiervoor een ander bedrijf genaamd Circle 7 Animation. Het scenario wat Disney en Circle 7 in gedachten hadden voor de derde film was anders dan wat het uiteindelijk werd. Dit scenario draaide om de bekendmaking dat de Buzz Lightyear-poppen een fout bevatten en terug moeten naar de fabriek; inclusief de Buzz Lightyear van Andy. Buzz wordt naar de fabriek in Taiwan gestuurd en verwacht na reparatie terug te keren. Thuis ontdekt Hamm dat overal ter wereld poppen worden teruggeroepen vanwege productiefouten. Bang dat Buzz zal worden vernietigd, gaan een aantal van Andys poppen, waaronder Woody, naar Taiwan
In januari 2006 werd de samenwerking met Pixar hersteld. Kort hierop ging Circle 7 Animations dicht en waren de plannen voor hun versie van Toy Story 3 van de baan.
De eerste trailer van de film werd uitgebracht op de dvd van Up.[2] Een langere trailer was te zien op de dubbel-dvd van de films Toy Story en Toy Story 2.[3]
De eerste reacties op de film waren veelbelovend. Op Rotten Tomatoes gaf 100% van de reviewers de film een positieve beoordeling.[4]
Naast de nummers die op het soundtrack album staan worden de volgende nummers ook in de film gebruikt: "Dreamweaver" van Gary Wright, "Le Freak" van Chic, en de originele versie van "You've Got A Friend In Me" van Randy Newman.
Bovendien worden de nummers "Cowboy!" en "Come to Papa" van Randy Newman's afgewezen score voor de film "Air Force One" gebruikt.
WALL-E (eigenlijk geschreven met een midpunt als WALL·E) is de negende animatiefilm van Pixar Animation Studios. De regie was in handen van Andrew Stanton, die ook Finding Nemo regisseerde. De film volgt het liefdesverhaal van twee robots in de toekomst. Opvallend is dat er in de film nauwelijks gecommuniceerd wordt met een menselijke stem, maar juist wel door lichaamstaal en stemachtige geluiden (ontworpen door Ben Burtt).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
WALL-E (een afkorting voor Waste Allocation Load Lifter Earth Type, in de Nederlandse vertaling als Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type[1]) gaat over een gelijknamig zelfbewust robotje (stem Ben Burtt) dat afval samenperst op een verder door alles en iedereen verlaten Aarde. De mens is van de planeet gevlucht omdat deze teveel vervuild raakte en onleefbaar werd. Robots die moesten helpen het afval op te ruimen, konden dit niet voorkomen. De film speelt zich af op een tijdstip 700 jaar nadat de mensheid in een groot ruimteschip het universum ingevlucht is. Terwijl er niemand meer op Aarde is, gaat de met een persoonlijkheid behepte WALL-E door met datgene waarvoor hij gebouwd is: opruimen. In tegenstelling tot zijn soortgenoten functioneert hij nog steeds, door zichzelf te repareren met onderdelen van andere robots. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak dat overal met hem mee naartoe gaat.
Op een dag komt er een robot genaamd EVE (stem Elissa Knight) met een ruimtesonde op aarde. WALL-E wordt direct verliefd op EVE, maar zij heeft geen aandacht voor hem. EVE is veel geavanceerder dan WALL-E en is op Aarde op zoek naar een teken van leven. Wanneer WALL-E haar zijn door de jaren heen verzamelde collectie spulletjes toont, laat hij haar onder meer een levend plantje zien. EVE neemt dit geheel volgens haar instructies aan en wordt dan opgehaald door de ruimtesonde die haar zond. De verliefde WALL-E wordt verlaten, maar gaat haar achterna.
Aan boord van het ruimteschip dat EVE stuurde, bevindt zich een deel van wat er nog over is van de mensheid. Het oorspronkelijke plan, 700 jaar eerder, was namelijk dat alle mensen met ruimtecruiseschepen, waarvan deze er een is, een 5-jarige ruimtecruise zouden maken terwijl de robots (waaronder WALL-E) de Aarde zouden opruimen. De robots en de ruimteschepen zijn allemaal eigendom van de machtige Buy 'n Large onderneming. De mannen en vrouwen spannen zich er zelf totaal niet meer in, maar liggen de hele dag plat op zwevende bedden waar hen alles bijgebracht wordt wat ze verlangen en/of hun opgedrongen wordt door een door robots in stand gehouden Buy 'n Large commercie. Zelfs kleine kinderen leren bij het alfabet al dat B staat voor "Buy 'n Large, hun beste vriend". De mensheid is zodoende dik en nog amper zelfstandig mobiel geworden. De robots voeren alle werkzaamheden aan boord uit, zoals productie, onderhoud en schoonmaken. De voor het schip haar doen erg vieze WALL-E heeft vanaf zijn entree dan ook schoonmaakrobotje M-O (tevens de stem van Ben Burtt) achter zich aan, die voortdurend de sporen van zijn rupsbanden wegpoetst.
De enige persoon op het ruimteschip die nog iets doet is boordkapitein McCrea (stem Jeff Garlin). Hoewel ook hij de hele dag plat ligt, worden nieuwe zaken aan hem gerapporteerd en houdt hij de koers in de gaten. Hij wordt totaal tegen zijn verwachtingen in geconfronteerd met het plantje, wat betekent dat er weer leven mogelijk is op Aarde. Wanneer hij verheugd de terugtocht in wil zetten om 'naar huis' te gaan, neemt de allesomvattende boordcomputer AUTO echter de macht over. Deze is niet voornemens de mensheid terug te laten keren naar de Aarde, want vlak voor het vertrek van het ruimteschip had de president van Buy 'n Large een laatste order gegeven die prioriteit had boven alle anderen: "De Aarde is volstrekt onleefbaar, keer nooit meer terug!". Dat het plantje het tegendeel bewijst doet voor AUTO niet ter zake: orders zijn orders. Wanneer de kapitein tegenstribbelt wordt hij opgesloten.
EVE, die aanvankelijk WALL-E een blok aan haar been vond, ziet via haar opnamen hoe WALL-E haar heeft beschermd tegen het ruwe Aardse klimaat toen ze uitgeschakeld was, en realiseert zich dat ze ook gevoelens heeft voor WALL-E. Maar WALL-E dreigt te bezwijken omdat hij zwaar beschadigd is en geen energie meer heeft, en moet terug naar de Aarde voor nieuwe onderdelen en om daar met zijn zonnepanelen zijn batterij te kunnen opladen. EVE en WALL-E proberen dus het plantje naar de boordcomputer te brengen, zodat die een volautomatische procedure start om het schip terug naar de Aarde te sturen. AUTO probeert dit te verhinderen, maar McCrea weet hem uit te schakelen zodat de robots het plantje kunnen plaatsen. Het schip keert terug naar de Aarde.
Eenmaal geland laadt WALL-E weer op, en neemt McCrea de leiding over de herbevolking en -kolonisatie van de Aarde. De aftiteling toont afbeeldingen in o.a. oud-Egyptische en impressionistische stijl waarin de Aarde herbevolkt wordt en uiteindelijk een nieuwe beschaving wordt gesticht, compleet met steden, die deze keer de Aarde wel schoon houdt. Uiteindelijk kijken WALL-E en EVE naar het plantje, dat inmiddels een volwassen boom is.
Toen de eerste Pixar-film Toy Story bijna afgerond was, bedacht het Pixar-team (onder wie Andrew Stanton) meteen welke andere films ze verder nog wilden maken. Uit deze ideeën ontstonden A Bug's Life, Monsters Inc., Finding Nemo en "WALL-E". Nadat Stanton "Finding Nemo" had geregisseerd, ging hij meteen aan de slag met het oorspronkelijke idee: 'wat zou er gebeuren als de mensheid de aarde verliet, maar vergat om de laatste overblijvende robot uit te zetten?'
Release:
Zoals bij elke andere bioscoopfilm die Pixar heeft gemaakt, ging "WALL-E" gepaard met het vertonen van een korte film voor de hoofdvertoning. Deze film heet "Presto" en gaat over een goochelaar die op het punt staat om op te treden, maar op het podium ruzie krijgt met zijn konijn, met alle gevolgen van dien. De film is opgedragen aan Justin Wright, die vlak voor de release van "WALL-E" overleed aan een hartaanval.
Ontvangst:
"WALL-E" beleefde zijn première op 27 juni in het "Greek Theatre" in Los Angeles, waarna hij 3992 bioscopen opende in Noord-Amerika. De film kreeg unaniem positieve recensies en werd van alle kanten de beste Pixar-film, en misschien zelfs de beste animatiefilm ooit, genoemd. Het meest genoemde pluspunt is de eerste helft van de film, waarin geen dialoog voorkomt. Ook werd vaak genoemd dat het hoofdpersonage WALL-E menselijker en interessanter was dan je in elke willekeurige live-action film zou kunnen vinden. Op Rotten Tomatoes scoorde "WALL-E" een score van 98% aan positieve recensies.
Opbrengst:
In het openingsweekend leverde hij $63 miljoen dollar op en uiteindelijk bracht hij wereldwijd $521.268.237 op. Dit maakt "WALL-E" één van de minder succesvolle Pixarfilms. Finding Nemo ($864.621.035), Up ($683,004,164), The Incredibles ($631.436.092), Ratatouille ($624.445.654) en Monsters Inc. ($525.366.597) gaan "WALL-E" nog voor. De (voor een Pixar-film doende) lage opbrengst was onder andere te wijden aan de volwassen thema's die in de film worden behandeld, wat het jonge publiek afstoot (animatiefilms zijn echter nog altijd matig populair onder volwassenen). Ook was de winst van merchandising (die bij Pixar-films altijd erg hoog is) relatief laag, omdat de merchandising van de Pixar-film Cars uit 2006 nog erg veel winst maakte.
Awards en Nominaties:
"WALL-E" won de Oscar en Golden Globe voor Beste animatiefilm. Ook was hij bij de Oscars genomineerd voor de categorieën Beste originele script, Beste originele muziek, Beste speciaal voor film geschreven lied, Beste geluidsmixage en Beste geluidsmontage. Dit maakt "WALL-E" de voor de meeste Oscars genomineerde animatiefilm ooit. Walt Disney Pictures deed ook een poging om "WALL-E" een populaire keuze te maken in de categorie Beste film, maar was hier onsuccesvol in, hoewel het in 1991 wel lukte om Beauty And The Beast een nominatie op te leveren. Ook in de vele einde-van-het-jaar prijsuitreikingen scoorde "WALL-E" behoorlijk goed. Bij de Boston Society of Film Critics, The Chicago Film Critics Association, The Central Ohio Film Critics Awards, The Online Film Critics Society, en het meest opvallend: The Los Angeles Film Critics Association, sleepte hij de prijs voor Beste film in de wacht. Een dergelijk succes in die categorie is erg zeldzaam voor animatiefilm, omdat animatie nog altijd als een losstaand genre wordt beschouwd.
"WALL-E" verwijst op verschillende manieren naar Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey uit 1968. Zo neemt Captain McCrea het op zeker moment op tegen de moordzuchtig geworden boordcomputer, eenzelfde scène als die tussen personage Dave en de zelfbewust geworden boordcomputer HAL 9000 in A Space Odyssey. Tijdens hun strijd richt McCrea zich op zeker moment op terwijl het muziekstuk Also sprach Zarathustra van Richard Strauss klinkt. Met hetzelfde stuk eindigt Space Odyssey.
Het robotje WALL-E maakte zijn eerste opwachting in de korte animatiefilm "Your Friend the Rat", die Pixar als bonusmateriaal maakte voor Ratatouille.
De Nederlandse versie van "WALL-E" is niet alleen in het Nederlandsnagesynchroniseerd, maar tevens zijn hierin diverse schriftelijke aanduidingen in de film (bijv. reclameborden, waarschuwingsteksten aan boord van het ruimteschip, enz.) door Pixar vervangen en in het Nederlands ingemonteerd. Ook de openingstiteling van de film is door Pixar "vernederlandst".
De naam WALL-E is een acroniem dat staat voor "Waste Allocation Load Lifter Earth-Class", in het Nederlands "Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type". De Nederlandse betekenis van de afkorting EVE luidt "Extraterrestrische Vegetatie Evaluator".
Peter Gabriel werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste muziek, met nummer "Down to Earth" waarmee hij in "WALL-E" te horen was. Bovendien was het de bedoeling dat Gabriel tijdens de Oscar-uitreiking op 22 februari 2009 een optreden zou geven. Gabriel zag hier vanaf, omdat hij niet het gehele nummer ten gehore mocht brengen, maar slechts als deel van een medley. Uiteindelijk viel "Down to Earth" niet in de prijzen.
De film bevat veel Christelijke symboliek.[bron?] EVE is vernoemd naar Eva, terwijl WALL-E op Adam lijkt die eenzaam was, en daarom vrouwelijk gezelschap kreeg in de vorm van Eva. Bovendien doet de Axiom denken aan de Ark van Noach, waarbij EVE de rol van de duif vervult, die terugkeert met een tak. Verder verbeeldt de film de terugkeer naar eerlijke noeste arbeid in plaats van ongebeidelde luiheid en consumentisme, en het vereren en volgen van valse goden (de Buy 'n Large Corporation en AUTO).
WALL-E (eigenlijk geschreven met een midpunt als WALL·E) is de negende animatiefilm van Pixar Animation Studios. De regie was in handen van Andrew Stanton, die ook Finding Nemo regisseerde. De film volgt het liefdesverhaal van twee robots in de toekomst. Opvallend is dat er in de film nauwelijks gecommuniceerd wordt met een menselijke stem, maar juist wel door lichaamstaal en stemachtige geluiden (ontworpen door Ben Burtt).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
WALL-E (een afkorting voor Waste Allocation Load Lifter Earth Type, in de Nederlandse vertaling als Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type[1]) gaat over een gelijknamig zelfbewust robotje (stem Ben Burtt) dat afval samenperst op een verder door alles en iedereen verlaten Aarde. De mens is van de planeet gevlucht omdat deze teveel vervuild raakte en onleefbaar werd. Robots die moesten helpen het afval op te ruimen, konden dit niet voorkomen. De film speelt zich af op een tijdstip 700 jaar nadat de mensheid in een groot ruimteschip het universum ingevlucht is. Terwijl er niemand meer op Aarde is, gaat de met een persoonlijkheid behepte WALL-E door met datgene waarvoor hij gebouwd is: opruimen. In tegenstelling tot zijn soortgenoten functioneert hij nog steeds, door zichzelf te repareren met onderdelen van andere robots. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak dat overal met hem mee naartoe gaat.
Op een dag komt er een robot genaamd EVE (stem Elissa Knight) met een ruimtesonde op aarde. WALL-E wordt direct verliefd op EVE, maar zij heeft geen aandacht voor hem. EVE is veel geavanceerder dan WALL-E en is op Aarde op zoek naar een teken van leven. Wanneer WALL-E haar zijn door de jaren heen verzamelde collectie spulletjes toont, laat hij haar onder meer een levend plantje zien. EVE neemt dit geheel volgens haar instructies aan en wordt dan opgehaald door de ruimtesonde die haar zond. De verliefde WALL-E wordt verlaten, maar gaat haar achterna.
Aan boord van het ruimteschip dat EVE stuurde, bevindt zich een deel van wat er nog over is van de mensheid. Het oorspronkelijke plan, 700 jaar eerder, was namelijk dat alle mensen met ruimtecruiseschepen, waarvan deze er een is, een 5-jarige ruimtecruise zouden maken terwijl de robots (waaronder WALL-E) de Aarde zouden opruimen. De robots en de ruimteschepen zijn allemaal eigendom van de machtige Buy 'n Large onderneming. De mannen en vrouwen spannen zich er zelf totaal niet meer in, maar liggen de hele dag plat op zwevende bedden waar hen alles bijgebracht wordt wat ze verlangen en/of hun opgedrongen wordt door een door robots in stand gehouden Buy 'n Large commercie. Zelfs kleine kinderen leren bij het alfabet al dat B staat voor "Buy 'n Large, hun beste vriend". De mensheid is zodoende dik en nog amper zelfstandig mobiel geworden. De robots voeren alle werkzaamheden aan boord uit, zoals productie, onderhoud en schoonmaken. De voor het schip haar doen erg vieze WALL-E heeft vanaf zijn entree dan ook schoonmaakrobotje M-O (tevens de stem van Ben Burtt) achter zich aan, die voortdurend de sporen van zijn rupsbanden wegpoetst.
De enige persoon op het ruimteschip die nog iets doet is boordkapitein McCrea (stem Jeff Garlin). Hoewel ook hij de hele dag plat ligt, worden nieuwe zaken aan hem gerapporteerd en houdt hij de koers in de gaten. Hij wordt totaal tegen zijn verwachtingen in geconfronteerd met het plantje, wat betekent dat er weer leven mogelijk is op Aarde. Wanneer hij verheugd de terugtocht in wil zetten om 'naar huis' te gaan, neemt de allesomvattende boordcomputer AUTO echter de macht over. Deze is niet voornemens de mensheid terug te laten keren naar de Aarde, want vlak voor het vertrek van het ruimteschip had de president van Buy 'n Large een laatste order gegeven die prioriteit had boven alle anderen: "De Aarde is volstrekt onleefbaar, keer nooit meer terug!". Dat het plantje het tegendeel bewijst doet voor AUTO niet ter zake: orders zijn orders. Wanneer de kapitein tegenstribbelt wordt hij opgesloten.
EVE, die aanvankelijk WALL-E een blok aan haar been vond, ziet via haar opnamen hoe WALL-E haar heeft beschermd tegen het ruwe Aardse klimaat toen ze uitgeschakeld was, en realiseert zich dat ze ook gevoelens heeft voor WALL-E. Maar WALL-E dreigt te bezwijken omdat hij zwaar beschadigd is en geen energie meer heeft, en moet terug naar de Aarde voor nieuwe onderdelen en om daar met zijn zonnepanelen zijn batterij te kunnen opladen. EVE en WALL-E proberen dus het plantje naar de boordcomputer te brengen, zodat die een volautomatische procedure start om het schip terug naar de Aarde te sturen. AUTO probeert dit te verhinderen, maar McCrea weet hem uit te schakelen zodat de robots het plantje kunnen plaatsen. Het schip keert terug naar de Aarde.
Eenmaal geland laadt WALL-E weer op, en neemt McCrea de leiding over de herbevolking en -kolonisatie van de Aarde. De aftiteling toont afbeeldingen in o.a. oud-Egyptische en impressionistische stijl waarin de Aarde herbevolkt wordt en uiteindelijk een nieuwe beschaving wordt gesticht, compleet met steden, die deze keer de Aarde wel schoon houdt. Uiteindelijk kijken WALL-E en EVE naar het plantje, dat inmiddels een volwassen boom is.
Toen de eerste Pixar-film Toy Story bijna afgerond was, bedacht het Pixar-team (onder wie Andrew Stanton) meteen welke andere films ze verder nog wilden maken. Uit deze ideeën ontstonden A Bug's Life, Monsters Inc., Finding Nemo en "WALL-E". Nadat Stanton "Finding Nemo" had geregisseerd, ging hij meteen aan de slag met het oorspronkelijke idee: 'wat zou er gebeuren als de mensheid de aarde verliet, maar vergat om de laatste overblijvende robot uit te zetten?'
Release:
Zoals bij elke andere bioscoopfilm die Pixar heeft gemaakt, ging "WALL-E" gepaard met het vertonen van een korte film voor de hoofdvertoning. Deze film heet "Presto" en gaat over een goochelaar die op het punt staat om op te treden, maar op het podium ruzie krijgt met zijn konijn, met alle gevolgen van dien. De film is opgedragen aan Justin Wright, die vlak voor de release van "WALL-E" overleed aan een hartaanval.
Ontvangst:
"WALL-E" beleefde zijn première op 27 juni in het "Greek Theatre" in Los Angeles, waarna hij 3992 bioscopen opende in Noord-Amerika. De film kreeg unaniem positieve recensies en werd van alle kanten de beste Pixar-film, en misschien zelfs de beste animatiefilm ooit, genoemd. Het meest genoemde pluspunt is de eerste helft van de film, waarin geen dialoog voorkomt. Ook werd vaak genoemd dat het hoofdpersonage WALL-E menselijker en interessanter was dan je in elke willekeurige live-action film zou kunnen vinden. Op Rotten Tomatoes scoorde "WALL-E" een score van 98% aan positieve recensies.
Opbrengst:
In het openingsweekend leverde hij $63 miljoen dollar op en uiteindelijk bracht hij wereldwijd $521.268.237 op. Dit maakt "WALL-E" één van de minder succesvolle Pixarfilms. Finding Nemo ($864.621.035), Up ($683,004,164), The Incredibles ($631.436.092), Ratatouille ($624.445.654) en Monsters Inc. ($525.366.597) gaan "WALL-E" nog voor. De (voor een Pixar-film doende) lage opbrengst was onder andere te wijden aan de volwassen thema's die in de film worden behandeld, wat het jonge publiek afstoot (animatiefilms zijn echter nog altijd matig populair onder volwassenen). Ook was de winst van merchandising (die bij Pixar-films altijd erg hoog is) relatief laag, omdat de merchandising van de Pixar-film Cars uit 2006 nog erg veel winst maakte.
Awards en Nominaties:
"WALL-E" won de Oscar en Golden Globe voor Beste animatiefilm. Ook was hij bij de Oscars genomineerd voor de categorieën Beste originele script, Beste originele muziek, Beste speciaal voor film geschreven lied, Beste geluidsmixage en Beste geluidsmontage. Dit maakt "WALL-E" de voor de meeste Oscars genomineerde animatiefilm ooit. Walt Disney Pictures deed ook een poging om "WALL-E" een populaire keuze te maken in de categorie Beste film, maar was hier onsuccesvol in, hoewel het in 1991 wel lukte om Beauty And The Beast een nominatie op te leveren. Ook in de vele einde-van-het-jaar prijsuitreikingen scoorde "WALL-E" behoorlijk goed. Bij de Boston Society of Film Critics, The Chicago Film Critics Association, The Central Ohio Film Critics Awards, The Online Film Critics Society, en het meest opvallend: The Los Angeles Film Critics Association, sleepte hij de prijs voor Beste film in de wacht. Een dergelijk succes in die categorie is erg zeldzaam voor animatiefilm, omdat animatie nog altijd als een losstaand genre wordt beschouwd.
"WALL-E" verwijst op verschillende manieren naar Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey uit 1968. Zo neemt Captain McCrea het op zeker moment op tegen de moordzuchtig geworden boordcomputer, eenzelfde scène als die tussen personage Dave en de zelfbewust geworden boordcomputer HAL 9000 in A Space Odyssey. Tijdens hun strijd richt McCrea zich op zeker moment op terwijl het muziekstuk Also sprach Zarathustra van Richard Strauss klinkt. Met hetzelfde stuk eindigt Space Odyssey.
Het robotje WALL-E maakte zijn eerste opwachting in de korte animatiefilm "Your Friend the Rat", die Pixar als bonusmateriaal maakte voor Ratatouille.
De Nederlandse versie van "WALL-E" is niet alleen in het Nederlandsnagesynchroniseerd, maar tevens zijn hierin diverse schriftelijke aanduidingen in de film (bijv. reclameborden, waarschuwingsteksten aan boord van het ruimteschip, enz.) door Pixar vervangen en in het Nederlands ingemonteerd. Ook de openingstiteling van de film is door Pixar "vernederlandst".
De naam WALL-E is een acroniem dat staat voor "Waste Allocation Load Lifter Earth-Class", in het Nederlands "Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type". De Nederlandse betekenis van de afkorting EVE luidt "Extraterrestrische Vegetatie Evaluator".
Peter Gabriel werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste muziek, met nummer "Down to Earth" waarmee hij in "WALL-E" te horen was. Bovendien was het de bedoeling dat Gabriel tijdens de Oscar-uitreiking op 22 februari 2009 een optreden zou geven. Gabriel zag hier vanaf, omdat hij niet het gehele nummer ten gehore mocht brengen, maar slechts als deel van een medley. Uiteindelijk viel "Down to Earth" niet in de prijzen.
De film bevat veel Christelijke symboliek.[bron?] EVE is vernoemd naar Eva, terwijl WALL-E op Adam lijkt die eenzaam was, en daarom vrouwelijk gezelschap kreeg in de vorm van Eva. Bovendien doet de Axiom denken aan de Ark van Noach, waarbij EVE de rol van de duif vervult, die terugkeert met een tak. Verder verbeeldt de film de terugkeer naar eerlijke noeste arbeid in plaats van ongebeidelde luiheid en consumentisme, en het vereren en volgen van valse goden (de Buy 'n Large Corporation en AUTO).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Remy, een rat, droomt ervan om een grote Franse topkok te worden ondanks het feit dat zijn familie dit niet graag ziet gebeuren en men in de kookwereld niet echt verzot is op ratten. Op een dag raakt Remy gescheiden van zijn familie en belandt in het riool van Parijs. Zo komt hij terecht onder het restaurant van zijn idool, de kok Auguste Gusteau. Auguste blijkt echter te zijn overleden, maar in Remy's fantasie verschijnt zijn geest geregeld om hem bij te staan.
Op hetzelfde moment arriveert een jonge man genaamd Linguini in het restaurant met een brief geschreven door zijn overleden moeder, de vriendin van Gusteau. Daarom ziet de nieuwe restauranteigenaar Skinner zich genoodzaakt Linguini in te huren. Linguini blijkt echter totaal geen talent te hebben voor koken. Remy ziet hoe Linguini wanhopig probeert soep te koken, en grijpt in. Dankzij hem slaagt de soep en kan Linguini zijn baan behouden. Skinner laat hem trainen door Collette (de enige vrouwelijke kok van het restaurant). Ze is aanvankelijk erg kattig, maar blijkt een oogje op hem te hebben en wordt uiteindelijk zijn vriendin.
Dit is het begin van een samenwerking tussen de twee. Remy ontdekt dat hij Linguini's bewegingen kan sturen door aan zijn haren te trekken, net als aan een marionet. Dit stelt hem in staat om, via Linguini, eindelijk de kok te worden die hij altijd al had willen zijn. Linguini wordt door Remy's hulp al snel de sterkok van het restaurant, dat door zijn kookkunsten meer klanten trekt dan ooit. Skinner lijkt hier echter niet tevreden mee te zijn, vooral omdat hij Linguini als een idioot ziet. Hij vermoedt dat Linguini geholpen wordt door een rat, maar kan niets bewijzen. Inmiddels ontdekt Remy dat zijn familie ook in Parijs is, en geeft zijn broer wat te eten dat hij uit de voorraad steelt. Dit leidt ertoe dat meer en meer ratten bij Remy om eten beginnen te bedelen.
Dan ontdekt Skinner dat Linguini in werkelijkheid de zoon is van Gusteau en dus erfgenaam van het restaurant. Dit verstoort Skinners plannen om Gusteau's naam en portret te gebruiken voor promotiedoeleinden voor onder andere ingevroren voedsel. Hij wil dit uiteraard strikt geheimhouden. Dankzij Remy komt Linguini hier echter toch achter. Hij ontslaat Skinner en neemt het restaurant over. Zijn nieuwe positie maakt echter dat zijn relatie met Remy onder druk komt te staan, vooral omdat Linguini niet kan bekennen dat het een rat is die kookt en dus zelf met alle eer voor de maaltijden moet gaan strijken. Ondertussen wil Remy's familie graag dat hij bij hen terugkomt. Linguini en Remy krijgen knallende ruzie, waarop Remy zijn reserves laat varen en zijn familie de voorraad laat plunderen. Linguini betrapt hem en smijt hem het restaurant uit.
De volgende dag krijgt Linguini de voedselinspecteur Anton Ego over de vloer. Deze staat bekend om zijn uiterst kritische beoordelingen van restaurants. Skinner probeert Linguini te ruïneren door Remy, waarvan hij inmiddels al weet dat hij de ware kok is, te vangen. Remy kan ontsnappen dankzij zijn broer. Wanneer hij terugkeert naar het restaurant, komt eindelijk de waarheid aan het licht. De andere koks vertrekken verontwaardigd, behalve Colette. Om Linguini toch te helpen nodigt Remy al zijn familieleden uit om te helpen het restaurant te runnen. Hij kookt voor Ego een overheerlijke Ratatouille. Ego geeft het restaurant meteen zijn goedkeuring, zelfs nadat hij ontdekt dat de maaltijd is gekookt door een rat.
Het nieuws dat hij een van ratten vergeven restaurant heeft goedgekeurd lekt echter al snel uit. Ego verliest zo zijn baan en het restaurant moet sluiten. Voor Remy, Linguini en Colette is dit de perfecte gelegenheid om een nieuw restaurant te openen, met een keuken gemaakt op Remy's formaat. Ook Ego komt er goed vanaf. Hij vindt ander werk en wordt een vaste klant van Linguini's restaurant.
Het idee voor de film kwam van Jan Pinkava. Hij bedacht de personages en de grote lijnen van het verhaal. Pixar had echter weinig vertrouwen in Pinkava's ontwikkeling van het script, dus werd Brad Bird op het script gezet. Bird bracht een paar grote wijzigingen aan. Zo maakte hij de ratten minder antropomorf. Tevens stopte hij veel slapstickhumor in de film, met name met het personage Linguini.
Brad Bird en zijn team brachten een week door in Parijs om tekeningen te maken en inspiratie op te doen voor de film.
De animatie bracht weer een paar nieuwe uitdagingen met zich mee. Zo kwamen er waterscènes in voor die volgens de tekenaars lastiger waren dan die in Finding Nemo. Voor de scène waarin Linguini in de rivier springt om Remy te vangen sprong een Pixar-medewerker, gekleed in koksuniform, in een zwembad zodat tekenaars konden zien hoe zijn pak hierop zou reageren. Het lastigste was het digitaal tekenen van voedsel. Dit moest er voor de film realistisch en smakelijk uitzien. Daarvoor wonnen de tekenaars advies in van zowel Amerikaanse als Franse koks, en woonden ze een kookcursus bij.
De film kreeg een spin-off in de vorm van het korte filmpje Your Friend the Rat, welke op de dvd is terug te vinden.
Giacchino schreef twee nummers speciaal voor het personage Remy; een over zijn leven als rat en een over zijn dromen om een kok te worden. Tevens schreef hij de titelsong voor de film; "Le Festin". Dit lied is ingezongen door Camille, en is in alle versies van de film in het Frans te horen.
Ratatouille' ging in première op 22 juni 2007 in het Kodak Theater in Los Angeles.[1] De commerciële uitgave volgde een week later. In de bioscopen werd de film vertoond samen met het korte filmpje Lifted.[2]
Ratatouille opende op de eerste plaats in de box office, met een opbrengst van 47 miljoen dollar in het openingsweekend. In de Verenigde Staten was dit de laagste opening voor een Pixarfilm sinds een Luizenleven. In Frankrijk, waar het verhaal van de film zich afspeelt, brak de film echter alle bezoekersrecords voor een animatiefilm.[3] Toen de film weer uit de bioscopen verdween bedroeg de totale opbrengst wereldwijd $624.445.654, waarmee Ratatouille de op twee na beste Pixarfilm ooit werd.
Reacties van critici waren bijna uitsluitend positief. Op Rotten Tomatoes scoorde de film 96% aan goede beoordelingen.[4]
De Zweedse naam van de film is Råttatouille. Dit is een portmanteau van Råtta (rat) en ratatouille.
De naam Ratatouille (prof. Ratbout Rattatoei) is ook de naam van de slechterik in de Disneyfilm De Speurneuzen. Rattatoei is er echter in tegenstelling tot Remy beslist niet trots op een rat te zijn.
Cars is een Amerikaanse computeranimatiefilm uit 2006, onder regie van John Lasseter en Joe Ranft. Het is de zevende van de Pixar/Disney-films, en de laatste film van Pixar voordat deze door Disney gekocht werd.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in een wereld die geheel bevolkt wordt door levende autos en andere voertuigen. Centraal staat de racewagen Bliksem McQueen, die alleen lijkt te leven voor het winnen van wedstrijden en het verkrijgen van roem. Bij aanvang van de film neemt hij deel aan de laatste race van de Piston Cup stock car race, waarin hij het onder andere opneemt tegen veteraan Strip "The King" Weathers. Wanneer McQueen hoort dat er over een week een grote race plaatsvindt in Los Angeles, besluit hij meteen hierheen te vertrekken. Hij geeft zijn chauffeur, Mack, de opdracht de hele nacht door te rijden.
Mack wordt al snel moe en wordt bovendien slachtoffer van een groep straatracers. Hierdoor valt McQueen van de truck. Wanneer McQueen wakker wordt, bevindt hij zich op onbekend terrein. Zijn poging Mack terug te vinden brengt hem naar het gezellige Radiator Springs. Hier vernielt hij per ongeluk de hoofdweg. Als straf moet hij van de rechter, Doc Hudson, de weg eigenhandig repareren.
McQueen probeert het werk af te raffelen om zo snel mogelijk naar Los Angeles te kunnen, en moet derhalve steeds opnieuw beginnen. Terwijl de dagen verstrijken, leert hij de dorpelingen wat beter kennen. Hij wordt vooral vrienden met de takelwagen Mater en de Porsche Sally. Tijdens zijn verblijf leert hij dat Radiator Springs ooit een favoriete stopplaats was langs Route 66, maar sinds de opening van interstate 40 vergeten is geraakt. McQueen ontdekt ook dat Doc in werkelijkheid een voormalig drievoudig Piston Cup kampioen is, die na een ongeluk 50 jaar geleden met racen moest stoppen en door iedereen aan de kant werd gezet.
Aangemoedigd door zijn nieuwe vrienden weet McQueen de weg eindelijk te herstellen. Hij blijft nog een dagje in de stad om zich voor te bereiden op de race. Hij probeert hierbij zelfs de stad nieuw leven in te blazen. Die nacht arriveren Mack en een hoop journalisten in de stad, nadat Doc ze heeft verteld over McQueens verblijfplaats. McQueen vertrekt, zij het met tegenzin, uit Radiator Springs en vervolgt zijn reis naar Californië. De dorpelingen zien McQueen niet graag gaan daar hij eindelijk wat leven in de brouwerij bracht, en Doc beseft zijn fout om Mack erbij te halen.
Wanneer de dag van de race aanbreekt, is McQueen nog altijd met zijn gedachten bij Radiator Springs. Derhalve presteert hij slecht in de race. Wanneer hij ziet dat de dorpelingen naar de race zijn gekomen, zet hij alles op alles. Tijdens de race wordt The King door een andere racer, Chick Hicks, van de weg geduwd en komt zwaar beschadigd langs de kant terecht. McQueen stopt met de race om The King te helpen, waardoor Chick wint. McQueen duwt The King terug op de weg en over de finishlijn, zodat hij de race tenminste nog uitgereden heeft. Door zijn daad wordt McQueen ingehaald als de echte winnaar, terwijl Chick nauwelijks aandacht krijgt van de pers.
McQueen keert naderhand terug naar Radiator Springs, en besluit deze stad tot zijn uitvalsbasis te maken voor toekomstige wedstrijden.
Cars is de laatste film waar Joe Ranft aan meewerkte. Hij stierf in 2005 bij een auto-ongeluk. De film was de tweede die aan hem werd opgedragen, na Corpse Bride.
Het originele script voor de film droeg de titel The Yellow Car, en draaite om een elektrische auto die zich moest zien te redden in een wereld waar benzine-autos nog de overhand hebben. Dit script werd reeds geschreven in 1998. De film zou gemaakt worden na Een luizenleven, maar werd verder naar achter geschoven om plaats te maken voor Toy Story 2. Toen de productie weer werd opgepakt, werd het script drastisch aangepast naar zijn huidige vorm. John Lasseter kwam volgens eigen zeggen op het uiteindelijke idee voor de film tijdens een autotocht met zijn vrouw en vijf zonen in 2000. In 2001 droeg de film nog de werktitel Route 66, maar in 2002 werd dit veranderd om te voorkomen dat mensen zouden gaan denken dat de film gebaseerd was op de tv-serie Route 66.
Voor de animatie werden veel autos bestudeerd door de tekenaars. In tegenstelling tot bij traditionele antropomorfe autos, besloot men de ogen op de voorruit te plaatsen in plaats van de koplampen. Dit om de film te onderscheiden van eerdere werken met levende autos, en om de hele auto te kunnen gebruiken bij het vormgeven van een gezicht.[1]
Cars zou oorsprongekelijk uitkomen op 4 november 2005, maar dat werd later aangepast naar 9 juni 2006.[2] Volgens velen was dit een teken dat Pixar het einde van zijn contract met Disney af wilde wachten.[3]
Cars werd positief ontvangen door critici, hoewel volgens sommigen van hen de film niet kon tippen aan de standaarden van eerdere Pixarfilms, met name na het succes van The Incredibles.[4]
Best Sound Editing Sound Effects, Foley, Dialogue and ADR for Feature Film Animation
Tom Myers, Michael Silvers, Jonathan Null, Bruno Coon, Teresa Eckton, Shannon Mills, Dee Selby, Steve Slanec, Christopher Barrick, Jana Vance, Dennie Thorpe & Ellen Heuer
Op een snelwegbord staat een bord met "Andy's House", een referentie naar het kind uit de Pixar film Toy Story.
Tijdens de weg waar Lightning McQueen uit de truck rijdt zie je een elektriciteitsdraad waar een aantal vogels op zit. Dit is een verwijzing naar Pixar's korte film voor Toy Story 2.
Op een gegeven moment komt er een rivier in beeld, waar, als je goed kijkt, de letters CARS in staan.
In de film is veelvuldig het bandenmerk Lightyear te zien, dit is tegelijk een parodie op bandenfabrikant Goodyear en een verwijzing naar Buzz Lightyear uit Toy Story
De racerij in CARS is voor het grootste deel gebaseerd op het in Amerika razend populaire NASCAR racen. De baan van Bristol stond model voor de superspeedway in de film. Ook vele karakters uit de NASCAR wereld zien we terug in de film. Zo zien we de #8 van Dale Earnhardt Jr. en ook de King is een verwijzing naar Richard Petty, die in dezelfde #43 wagen ook zo wordt genoemd. Ook de tv reporters hebben verwijzingen naar de echte namen zoals die van Darrell Waltrip, in de film Darrel Cartrip.
The Incredibles is een Amerikaanse computergeanimeerde film uit 2004, en de 6e langspeel 3D-animatiefilm van Pixar met Disney. Het is een parodie op superheldenfilms als Superman of Spider-Man.
De film ging in première op 27 oktober2004 op het filmfestival van Londen. Hoewel de film niet zo succesvol was als zijn voorganger Finding Nemo, kreeg hij toch 27 prijzen. Volgens de Internet Movie Database was het de meest verkochte film van 2005, met 17.18 miljoen verkochte exemplaren.
In Nederland verscheen de film zowel in de originele Engelstalige versie als een in het Nederlands nagesynchroniseerde versie.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal begint met een nog jonge Mr. Incredible (Bob Parr) die net als iedere superheld zijn dagelijkse heldendaden verricht. Hij krijgt onverwacht bezoek van Buddy, een jonge fan die dolgraag zijn hulpje wil worden. Buddy blijkt meer een hinder dan een hulp, ondanks zijn zelf uitgevonden gadgets, en Mr. Incredible stuurt hem dan ook weg. Later die dag trouwt hij met de superheldin Elastigirl (Helen).
Dan gaat het opeens mis. Nadat Mr. Incredible een man heeft gered die zelfmoord wilde plegen, klaagt deze hem aan. Dit heeft een kettingreactie van rechtszaken tegen superhelden tot gevolg. De overheid besluit de superhelden te helpen door een speciaal programma op te zetten dat voor al hun rechtszaken zal betalen en hen van nieuwe identiteiten zal voorzien, op voorwaarde dat ze nooit meer heldenwerk zullen doen.
15 jaar later hebben Bob en Helen zich gevestigd in een rustig plaatsje. Ze hebben inmiddels drie kinderen: de tiener Violet, de 10-jarige Dashiell ("Dash") en baby Jack-Jack. Violet en Dash hebben elk ook superkrachten, maar Jack-Jack is blijkbaar normaal.
Bob, die nu bij een verzekeringsbedrijf werkt, is gefrustreerd dat hij niemand meer kan helpen. Hij probeert nog altijd heldenwerk te verrichten door zijn klanten te wijzen op mazen in de wetgeving waardoor ze hun uitkeringen kunnen krijgen. Ook gaat hij nog geregeld met zijn oude vriend Lucius (ook een ex-superheld genaamd Frozone) 's nachts op pad om mensen te helpen. Hij wordt zonder het te weten geschaduwd door Mirage, een mysterieuze vrouw.
Nadat Bob zijn baan verliest, neemt Mirage contact met hem op. Ze biedt hem een grote som geld aan als Bob op een eiland een op hol geslagen robot, de Omnidroid 9000, uitschakelt. Bob neemt de opdracht aan en verslaat de Omnidroid. Hierna krijgt Bob steeds meer opdrachten. Hij begint weer te trainen om in vorm te raken en laat modeontwerper Edna Mode een nieuw pak voor hem maken.
Twee maanden later belt Mirage Bob weer op. Wanneer Bob weer op hetzelfde eiland arriveert, wordt hij aangevallen door een verbeterde versie van de Omnidroid. Hij wordt gevangen door het meesterbrein achter de Omnidroid, een man genaamd Syndrome. Deze Syndrome is niemand minder dan zijn oude fan Buddy. Hij heeft in de afgelopen 15 jaar een fortuin opgebouwd met het uitvinden en verkopen van wapens. De beste wapens heeft hij zelf gehouden om zo, ondanks zijn gebrek aan superkrachten, toch een held te kunnen worden. Wanneer Mr. Incredible later ontsnapt en Syndromes computer inkijkt, ontdekt hij tot zijn afschuw dat Syndrome al tientallen superhelden heeft vermoord om zijn Omnidroid klaar te maken voor het gevecht met Mr. Incredible.
Thuis ontdekt Helen Bobs afwezigheid. Wanneer ze ziet dat zijn oude superheldenpak gerepareerd is, gaat ze meteen naar Edna. Edna toont haar superheldenkostuums die ze gemaakt heeft voor alle leden van de familie. Van Edna hoort ze dat Bob al maanden geleden ontslagen is en weer superheldenwerk is gaan doen. Dankzij een zendertje dat Edna in Bobs pak heeft gemonteerd, ontdekt Helen Bobs locatie en gaat meteen per vliegtuig naar het eiland. Dash en Violet gaan als verstekelingen mee. Helaas voor Mr. Incredible verraadt het zendertje ook zijn locatie aan Syndrome en hij wordt weer gevangen.
Wanneer Syndrome het vliegtuig ziet naderen, laat hij het neerschieten. De drie inzittenden overleven de crash en varen naar het eiland. Helen infiltreert in Syndromes basis en vindt Bob, die reeds vrijgelaten is door Mirage (daar zij begint te twijfelen aan Syndromes plannen). Net op dat moment lanceert Syndrome een raket met aan boord zijn nieuwste Omnidroid.
Dash en Violet brengen de nacht door in de jungle van het eiland, maar worden de volgende ochtend ontdekt. Een lange achtervolging tussen Dash' en Syndromes helpers volgt, evenals een gevecht tussen Syndromes helpers en de hele Incredible-familie. Syndrome duikt echter op en alle vier de Incredibles worden gevangen. Dan onthult Syndrome ook zijn plan: hij zal de Omnidroid de stad Metroville laten aanvallen en dan als held de stad redden om zo eindelijk erkenning te krijgen. Hij vertrekt zelf richting Metroville. De Incredibles weten te ontsnappen dankzij Violetts krachtvelden, waarna ze ook naar Metroville vertrekken.
In Metroville vecht Syndrome met de Omnidroid. Hij vergeet echter dat de robot kan leren, en de machine schakelt hem uit. De Incredibles duiken op en bevechten de robot samen met Frozone. Samen slagen ze erin de robot uit te schakelen.
Eenmaal thuisgekomen blijkt dat Syndrome bezig is Jack-Jack te ontvoeren uit wraak omdat de Incredibles zijn gloriemoment hebben verstoord. Dan blijkt Jack-Jack wel superkrachten te hebben en verandert hij in respectievelijk vuur, metaal en een monster. Syndrome laat Jack-Jack vallen, die wordt gevangen door Helen. Vervolgens gooit Mr. Incredible zijn auto naar Syndromes jet, waardoor Syndrome in de rotor wordt gezogen en sterft.
Drie maanden later blijkt alles te zijn vergeven en keren de superhelden langzaam weer terug. Dash mag eindelijk meedoen aan atletiekwedstrijden en Violet durft eindelijk haar vriend Tony mee uit te vragen. De film eindigt met de hele familie die zich klaarmaakt om een nieuwe vijand te bevechten: The Underminer.
De reacties van de critici waren zeer postitief. De film kreeg een 97% "Certified Fresh" waardering op Rotten Tomatoes.[1] Criticus Roger Ebert beloonde de film met 3,5 van de 4 sterren. De film wordt over het algemeen gezien als een van de beste Pixarfilms ooit, na Finding Nemo.
Een punt wat veel critici opviel was dat de film een veel serieuzere en volwassen ondertoon had dan de vorige Pixarfilms. Dit was echter ook een punt van negatieve kritieken. De film bevatte duidelijk meer en realistischer geweld dan voorgaande Pixarfilms.
De film bracht in zijn openingsweek $70.467.623 op, meer dan enige Pixarfilm ooit heeft opgebracht in zijn openingsweek. De film versloeg zelfs (net) Finding Nemo's opbrengst van $70.251.710.[2][3] De film bracht in totaal $261.441.092 op, en is daarmee de op een na succesvolste Pixarfilm ooit, en de op vier na succesvolste film van 2004.[4] De wereldwijde opbrengst bedroeg $631.436.092.
Verschillende bedrijven speelden in op het succes van de film met het maken van promotiemateriaal. Dark Horse Comics bracht een miniserie van strips uit gebaseerd op de film.
Kellogg's maakte cornflakes met de Incredibles als thema.
In Mexico sloeg de film zo aan dat er letterlijk honderden voorwerpen van werden verkocht, waarvan vele speciaal voor de Mexicaanse markt waren gemaakt.
In België verkocht Opel een speciale The Incredibles-editie van hun auto.
In het Verenigd Koninkrijk gebruikte Telewest de film om blueyonder internet services te promoten.
De film won de Academy Award in 2005 voor Beste animatiefilm (de tweede Pixarfilm die deze prijs kreeg) en de Award voor beste geluidseffecten. De film werd verder genomineerd voor de de Award voor beste Screenplay en Beste geluid.
De film won in 2005 de Hugo Award voor Best Dramatic Presentation, Long Form.
Aanvankelijk zou de jet waarmee Elastigirl, Dash en Violet naar Syndromes eiland reizen worden bestuurd door een personage genaamd Snug. Hij zou de raketaanval niet overleven om te tonen dat de schurken in de film echt een bedreiging vormen. Dit plan werd echter geschrapt.
Een Pizza Planet-truck uit de film Toy Story is te zien in de film.
De stad waar de Incredible-familie woont, Metroville, is een combinatie van de twee belangrijkste steden uit de Supermanstrips: Metropolis en Smallville.
71% of the Earth's surface is covered by water. That's a lot of space to find one fish. 71% van het oppervlak van de aarde is bedekt met water. Dat is een grote ruimte om één vis in te zoeken.
De film was een zeer groot succes en hij kreeg meer dan dertig prijzen, waaronder een Oscar voor Beste Animatiefilm. Finding Nemo was wereldwijd een enorm kassucces, met een opbrengst van bijna 865 miljoen dollar. Alleen The Lord of the Rings: The Return of the King was succesvoller in 2003, die film bracht zelfs meer dan één miljard dollar op.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Aan het begin van de film zijn de clownvis Marlin en zijn vrouw Coral net verhuisd naar een nieuwe anemoon. Hun geluk is maar kort daar Coral en bijna alle eitjes die ze had gelegd, worden verslonden door een barracuda. Slechts 1 ei overleeft het. Marlin besluit het visje uit dit ei Nemo te noemen, een naam die Coral had bedacht. Het incident maakt Marlin verder overdreven neurotisch en beschermend tegenover Nemo.
Wanneer Nemo ouder is, is het tijd voor hem om naar school te gaan. Marlin volgt Nemo, tegen diens wil, om er absoluut zeker van te zijn dat hij veilig is. Nemo heeft het duidelijk gehad met zijn vaders gedrag. Om te bewijzen dat er geen gevaar is, verlaat hij het koraalrif. Hij wordt echter gezien door een scubaduiker, en meegenomen.
Marlin zet zich over zijn angst voor de open zee heen om Nemo terug te halen. Hij ontmoet Dory, een vis die lijdt aan kortetermijn-geheugenverlies. Desondanks meent ze zich wel te herinneren dat de scubaduiker die Nemo meenam uit Sidney komt. Ze vergezelt Marlin op zijn zoektocht. De twee komen onder andere drie vegetarische haaien, een school kwallen, en een groep zeeschildpadden tegen. Die laatste helpen hen een groot eind op weg. Tenslotte ontmoeten Marlin en Dory een Blauwe vinvis, die hen het laatste stuk naar Sidney vervoert.
Ondertussen wordt Nemo in Sidney door de duiker die hem meenam in een aquarium geplaatst. De duiker blijkt een tandarts te zijn. Het aquarium staat in zijn praktijk. In het aquarium ontmoet Nemo een aantal andere vissen. Wanneer deze horen dat de tandarts Nemo cadeau wil doen aan zijn nichtje Darla, maken ze plannen om Nemo te helpen ontsnappen, dit omdat Darla erom bekend staat zo ruw met vissen om te springen dat ze altijd overlijden. Gill, de leider van de vissen, overhaalt Nemo om het waterzuiveringssysteem van het aquarium te blokkeren, zodat het water snel vervuild zal raken en de tandarts het aquarium moet verschonen. Hij zal de vissen dan tijdelijk uit het aquarium moeten halen, zodat ze hopelijk kunnen ontsnappen. De eerste poging faalt en kost Nemo bijna het leven. Wanneer hij van Nigel, een Bruine pelikaan, hoort dat zijn vader naar hem op zoek is, onderneemt hij een tweede poging, ditmaal met succes. De tandarts installeert echter een nieuw reinigingssysteem.
In de haven van Sydney worden Marlin en Dory door Nigel gered van een groep zeemeeuwen, en naar de tandartspraktijk gebracht. Daar is Darla ook net aangekomen om Nemo op te halen. Nemo besluit te doen of hij dood is zodat de tandarts hem niet met Darla mee zal geven. Marlin ziet dit echter, en denkt dat hij te laat is. Hij en Dory keren depressief terug naar de zee. Na hun vertrek helpt Gill Nemo om te ontsnappen door de gootsteen, waarna hij via de riolen in zee belandt.
Nemo vindt in de zee Marlin en Dory terug. Wanneer Dory wordt opgevist door een vissersboot, helpt Nemo de vissen te ontsnappen door hen aan te sporen allemaal naar beneden te zwemmen. Marlin beseft dat Nemo zichzelf best kan redden. Het drietal keert huiswaarts.
In de epiloog van de film is te zien hoe de vissen uit het aquarium alsnog ontsnappen wanneer de tandarts het aquarium schoonmaakt.
Volgens de Franse kinderboekenschrijver Franck Le Calvez heeft Disney het verhaal en de personages van Finding Nemo gestolen van zijn boek Pierrot Le Poisson-Clown (Pierrot de Clownvis). Dit verhaal is al sinds 1995 auteursrechtelijk beschermd en ging in première in november 2002. Franck Le Calvez en zijn jurist Pascal Kamina eisten een gedeelte van de winst van alle Finding Nemo-producten die in Frankrijk zijn verkocht. In maart 2004 verloren Le Calvez en Kamina de rechtszaak. In februari 2005 maakte de Amerikaanse tandarts Dennis G. Sternberg bekend dat Disney/Pixar het verhaal heeft gestolen van een verhaal dat hijzelf al in de jaren '90 had geschreven, met de bedoeling er een film van te maken. Die film zou Peanut Butter the Jelly Fish (Pindakaas de Kwal) gaan heten. Stenberg liet later weten geen rechtszaak te zullen beginnen, omdat hij het zich niet kon permitteren te verliezen (Stenberg zou de kosten van de rechtszaak zelf moeten opbrengen wanneer hij zou verliezen).
Finding Nemo heeft volgens sommigen overeenkomsten met het kinderverhaal Het zwarte visje van de Iraanse schrijver Samad Behrangi (1939-1967). In dit verhaal heeft een zwart visje bedenkingen over de cultuur en tradities van de beek waar hij in leeft. Om een antwoord te vinden op zijn vragen en twijfels vertrekt hij uit de beek op weg naar de oceaan. Onderweg ontmoet hij verschillende dieren met verschillende opvattingen. Sommigen proberen hem te stoppen, anderen willen helpen zijn droom uit te laten komen. Ook hierin komen een pelikaan, roofvogels en een visnet voor. Het verhaal representeert een ieder die gebrek aan vrijheid heeft en het wil bereiken, speciaal in het midden-oosten.
In 2006 waren er al geruchten, maar sinds januari 2007 draait er in Disney's Animal Kingdom, een pretpark van de firma Disney waarin dieren centraal staan, een musical genaamd Finding Nemo. De liedjes voor die musical zijn geschreven door Robert Lopez en zijn vrouw.
Finding Nemo zou aanvankelijk in première gaan in november 2002.
De film is opgedragen aan Pixar-medewerker Glenn McQueen. Hij overleed op 29 oktober2002, enkele maanden voor de première van de film. McQueen werkte mee aan diverse grote films van Pixar.
Het meisje Darla (familie van de tandarts, en bijna Nemo's dood) is vernoemd naar Darla K. Anderson, producent van Monsters & Co en Cars.
In het kantoor van de tandarts ligt een Buzz Lightyear-actiefiguurtje (bekend van de Pixar-films Toy Story en Toy Story 2) op de grond.
Twee voertuigen die in de Disney/Pixar-film Cars te zien zijn, zijn ook in deze film kort te zien; namelijk Luigi en de Pizza Planet-vrachtwagen. Finding Nemo bevat daarnaast nog vele andere verwijzingen naar (Pixar-)films.
Een bedrijf dat aquarium-waterfilters maakt bracht vlak na de première van Finding Nemo een waarschuwing naar buiten dat vissen die in het riool belanden de reis naar de zee niet zullen overleven vanwege een reinigingsproces dat wordt uitgevoerd voordat het water in de zee belandt. Het bedrijf was namelijk bang dat kinderen hun vissen wilden "bevrijden" en terug wilden brengen naar zee.
Al sinds 1997 werden er voorbereidingen voor de film genomen. Vanaf januari 2000 werd er ook echt gewerkt aan de animatie van de film. Op het hoogtepunt waren er 180 personen werkzaam bij het productieproces van de film.
De dvd van Finding Nemo is de bestverkopende die ooit werd gemaakt (gegevens van 2005).
Het kostte wel vier dagen om sommige beeldjes van de film te renderen. De oorzaak daarvan is de complexe onderwaterwereld en de lichtinval van de zon, die geheel berekend moet worden.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal begint in een andere wereld, die geheel bevolkt wordt door monsters. Centraal in deze wereld staat de fabriek Monsters en co., waar energie wordt opgewekt om alles in de monsterwereld draaiende te houden. Deze energie wordt verkregen uit de angstkreten van kinderen. De werknemers van het bedrijf hebben tot doel kinderen bang te maken om zo deze angstkreten te verzamelen. Hiertoe reizen ze via speciale deuren naar de slaapkamers van kinderen. De monsters beschouwen dit werk zelf als zeer gevaarlijk, daar ze van mening zijn dat kinderen een gevaar voor hen vormen. Daarom wordt elk contact met kinderen zoveel mogelijk vermeden. Een speciale eenheid, de Child Detection Agency (CDA), houdt streng toezicht op alle deuren.
Het gaat echter niet goed met het bedrijf want veel kinderen zijn tegenwoordig niet zo snel meer bang te maken. De CEO van Monsters en co., Henry J. Waternoose, heeft dan ook steeds meer moeite de fabriek draaiende te houden.
Sulley (rechts) en Mike (links)
De beste medewerker van het bedrijf is Sulley, een groot harig monster. Op een dag volgt een klein meisje hem per ongeluk naar de monsterwereld. Voor hij haar kan terugsturen, wordt de deur naar haar kamer terug naar de opslagruimte gestuurd. Sulley is nu gedwongen haar verborgen te houden. Hij doet dit met behulp van zijn vriend en collega Mike Wazowski. De twee ontdekken al snel dat alle verhalen over dat kinderen giftig zouden zijn niet op waarheid berusten. De twee geven het meisje de naam "Boo", en proberen een manier te vinden om haar terug te sturen naar huis. Tot die tijd vermommen ze haar als een monster.
De twee worden tegengewerkt door Randall Boggs, een monster dat al lange tijd probeert de beste werknemer van Monsters en co. te worden. Mike en Sulley ontdekken een plan van Boggs om kinderen te ontvoeren naar de monsterwereld in de hoop zo de energieproductie weer op te schroeven. Ze vertellen dit aan Waternoose, maar die blijkt ook in het complot te zitten. Hij laat Mike en Sulley verbannen naar de mensenwereld om te voorkomen dat ze zijn plan onthullen, en neemt Boo gevangen.
De twee belanden in de Himalaya, maar kunnen met behulp van een yeti terugkeren naar de monsterwereld. Ze redden Boo, en haasten zich naar de opslagruimte van alle deuren. Daar vindt een wilde achtervolging plaats tussen Mike, Boo, Sulley en Boggs. Uiteindelijk kan Sulley Boggs overmeesteren, en stuurt hem door een deur naar een caravan in een moeras. Vervolgens vernietigt hij de deur zodat Boggs niet kan terugkeren. Daarna confronteert Sulley Waternoose, en zorgt er voor dat hij zijn plan voor het ontvoeren van kinderen hardop opbiecht. Hij wordt gearresteerd door de CDA. Nadien brengt Sulley Boo terug naar huis, waarna de CDA de deur naar Boos kamer laat vernietigen.
Sulley en Mike nemen de leiding over Monsters en co. over, en laten het bedrijf een heel nieuwe richting inslaan. In plaats van kinderen bang te maken, moeten monsters hen voortaan vermaken. De twee hebben namelijk ontdekt dat gelach meer energie oplevert dan een angstkreet. Op een dag onthult Mike aan Sulley dat hij in het geheim de deur naar Boos kamer heeft gerepareerd. Op het eind keert Sulley terug naar Boos kamer.
In Pixarfilms is het inmiddels een traditie 3D-modellen uit andere films in hun films te verwerken. Zo bevat de kamer van Boo speelgoed uit Toy Story en plastic visjes van Finding Nemo. Ook is de bal uit de Pixar Klassieker Luxo Jr te zien.
De scene waarin de beste gillenopvangers in slow motion komen aangelopen, is afgeleid van de film Armageddon. In beide films speelt Steve Buscemi mee (in deze film weliswaar alleen als stemacteur) en in beide films loopt hij op dezelfde positie.
De film kreeg een vervolgfilmpje getiteld Mike's New Car. Deze werd niet in de bioscopen vertoond, maar staat als extra op de dvd-versie van Monsters en co.
Toy Story 2 is een Amerikaanse animatiefilm uit 1999. De film is het vervolg op de populaire animatiefilmToy Story van Pixar. Net als de vorige film is deze film geheel met de computer getekend.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Andy gaat op zomerkamp, maar anders dan andere jaren neemt hij Woody niet mee omdat deze kort voor Andy's vertrek beschadigd is geraakt, en Andy bang is dat Woody op het kamp zeker kapot zal gaan.
Wanneer Woody ziet hoe Wheezer, een goede vriend van hem, verkocht zal worden op een rommelmarkt, komt hij hem te hulp. Hierdoor wordt hij echter gezien door verzamelaar Al McWiggin, de eigenaar van een speelgoedzaak. Al wil Woody -kost wat kost- kopen. Wanneer Andys moeder weigert, steelt Al Woody.
In Als appartement leert Woody drie andere speelgoedpoppen kennen: de cowgirl Jessie, het paard Bullseye en een goudzoeker. De goudzoeker zit nog in zijn originele doos waarin hij nooit is verkocht. Het blijkt dat Woody samen met deze drie anderen de ster was in een inmiddels vergeten kinderserie getiteld Woodys Roundup. Nu Al Woody heeft, kan hij de vier poppen als set verkopen aan een museum in Japan. Woody wil hier eerst niets van weten, maar de goudzoeker overtuigt hem dat dit het beste voor hem is. Immers, ooit zal Andy, naar wie Woody graag terug wil, volwassen worden en Woody vergeten. Langzaam begint Woody het idee steeds aantrekkelijker te vinden.
Ondertussen zet Buzz een reddingsactie op touw, samen met Rex, Slinky, Meneer Aardappelhoofd en Hamm. De vijf reizen af naar Als speelgoedwinkel in de hoop Woody daar te vinden. In de speelgoedwinkel ontstaat een persoonsverwisseling wanneer Buzz een andere Buzz tegen het lijf loopt, en door hem wordt opgesloten in een doos. Hij kan later ontsnappen, maar dan zijn de anderen reeds vertrokken met de tweede Buzz.
Na wat omzwervingen belandt het hele gezelschap in Als appartement. Buzz komt oog in oog met de tweede Buzz te staan en lost zo de verwarring op. Daarna geeft hij Woody een peptalk over hoe Woody hem ooit leerde hoe leuk het is om een stuk speelgoed te zijn. Woody komt terug op zijn beslissing en wil met zijn vrienden huiswaarts keren. Dan grijpt de goudzoeker in. Hij schroeft het luchtrooster, waardoor het gezelschap binnen was gekomen, dicht zodat Woody niet weg kan. Het blijkt dat hij helemaal niet de wijze, aardige man is die hij leek. Hij is in werkelijkheid een verbitterd stuk speelgoed die in de reis naar Japan eindelijk zijn kans ziet op eeuwige glorie.
Al keert terug en neemt de vier poppen mee naar het vliegveld. Buzz en co zetten de achtervolging in met een busje van de Pizza Planet (een restaurant uit de vorige film). Op het vliegveld sporen ze Als koffer op. Woody wordt gered. Om de goudzoeker een lesje te leren, laten ze hem achter in de tas van een meisje zodat hij eindelijk kan ervaren hoe het is als een kind met je speelt. Bullseye en Jessie besluiten met Woody mee te gaan naar zijn huis.
In de slotscène keert Andy huiswaarts, en denkt dat Jessie en Bullseye geschenken zijn van zijn moeder. Hij repareert Woodys arm. Op tv zien Ham en Rex een reclamefilmpje van Als speelgoedwinkel, waaruit blijkt dat hij failliet is gegaan door de misgelopen deal in Japan.
Toy Story 2 was oorspronkelijk bedoeld als een direct-naar-video vervolg op Toy Story. Disney gaf Pixar de opdracht voor een 60 minuten durend verhaal. Disney was echter zo onder de indruk van wat Pixar had gemaakt, dat ze besloten van Toy Story 2 toch een bioscoopfilm te maken. Het verhaal werd uitgebreid naar 90 minuten.
Pixar en Disney hadden een contract voor vijf gezamenlijke films. Toen besloten werd Toy Story in de bioscopen uit te brengen, wilde Pixar Toy Story 2 mee laten tellen als een van deze vijf films. Disney argumenteerde echter dat Toy Story 2 was afgesproken buiten het contract om, en dus niet onder de vijf films viel. Dit leidde tot onenigheid tussen de twee bedrijven, en wordt nog geregeld genoemd als de reden dat Pixar in 2004 besloot zijn samenwerking met Disney niet te verlengen.
In de film komen drie gezongen nummers voor, waarvan twee nieuwe. Deze werden geschreven door Randy Newman. Hij componeerde ook de muziek.
"When She Loved Me" gezongen door Sarah McLachlan, waarin het personage Jessie Woody vertelt hoe ze ook ooit het eigendom was van een kind, maar dat dit kind haar uiteindelijk ontgroeide.
Het verhaal is geproduceerd door Pixar. De film duurt 81 minuten en is daarmee de eerste volledige speelfilm van Pixar. Na deze film bracht Pixar nog verschillende andere computergeanimeerde films uit. De voice-overs in de Engelstalige versie zijn voor rekening van Tom Hanks (Woody) en Tim Allen (Buzz).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In de film blijkt dat, als er geen mensen in de buurt zijn, speelgoed tot leven komt. Het verhaal draait om het speelgoed van het jongetje Andy, en dan in de hoofdrol cowboy Woody, Andys lievelingsfiguurtje.
Op een dag krijgt Andy op zijn verjaardag een nieuwe pop, Buzz Lightyear, een ruimteactiefiguur. Al snel ontwikkelt zich een rivaliteit tussen Woody en Buzz, daar Buzz langzaam Woodys nummer 1 positie bij Andy inneemt. Buzz is er bovendien van overtuigd dat hij een echte spaceranger is, en het universum moet beschermen tegen keizer Zurg.
Op een dag escaleert de situatie wanneer Andy besluit om Buzz, en niet Woody, mee te nemen wanneer hij en zijn moeder uit eten gaan. Woody wil Buzz tijdelijk uitschakelen zodat Andy hem niet kan vinden maar gooit hem hierbij per ongeluk uit het raam. Woody ontsnapt maar net aan de toorn van het andere speelgoed omdat Andy hém dan maar meeneemt. Buzz, die zijn val uit het raam heeft overleefd, ziet de auto met Woody erin vertrekken en springt achterop. Wanneer de auto stopt bij een tankstation, komt het tot een gevecht tussen Woody en Buzz. Ze vallen uit de auto en blijven zo achter wanneer deze wegrijdt.
Uiteindelijk weten Buzz en Woody met een bestelwagen mee te reizen naar de pizzeria waar Andy is, maar door toedoen van Buzz belanden ze niet in handen van Andy maar bij diens buurjongen Sid. Sid is een sadist die niets liever doet dat speelgoed vernielen. De twee moeten nu wel samen werken om te ontsnappen en terug te keren naar Andy. Haast is geboden, daar Andy spoedig zal gaan verhuizen.
Terwijl ze bij Sid verblijven, komt Buzz er eindelijk achter dat hij gewoon een stuk speelgoed is. Dit doet hem in een diepe depressie belanden, totdat Woody hem er weer bovenop helpt. Wanneer Sid plannen maakt om Buzz op te blazen met een zwaar stuk vuurwerk, maakt Woody samen met Sids speelgoed een plan. Tegen de regels in laten ze Sid zien dat ze leven, en dwingen hem zo zijn sadistische praktijken te staken.
Woody en Buzz haasten zich naar Andys huis, maar zien nog enkel hoe net de verhuiswagen wegrijdt. Woody kan op de wagen springen maar Buzz blijft achter. Woody haalt snel Andys radiografisch bestuurde auto uit de truck om Buzz terug te halen. Het andere speelgoed, dat ook in de truck zit, is nog altijd kwaad op Woody en ze gooien hem ook uit de wagen. Pas wanneer Woody en Buzz samen de achtervolging inzetten in de speelgoedauto zien ze hun fout in.
De batterijen van de wagen raken leeg voordat ze de verhuiswagen kunnen inhalen. In een wanhoopspoging ontsteekt Woody de vuurpijl die nog altijd op Buzz rug zit. De vuurpijl is echter te sterk en de twee vliegen de lucht in. Dan gebruikt Buzz zijn vleugels om los te breken van de vuurpijl, waarna hij en Woody naar beneden vliegen (of sierlijk neerstorten zoals Buzz het omschrijft). Ze landen via het open dak in de auto van Andys moeder. Andy vindt de twee en concludeert dat ze gewoon al die tijd in de auto lagen.
De film eindigt met kerst. Woody maakt zich geen zorgen daar Andy nooit een cadeau kan krijgen dat erger is dan Buzz, totdat hij hoort dat Andy een puppy heeft gekregen.
Toy Story begon als een uitbreiding van Pixars korte filmpje Tin Toy. De hoofdrolspeler uit dat filmpje, een blikken trommelaar genaamd Tinny, zou oorspronkelijk ook de hoofdrol gaan spelen in Toy Story. Hij bleek echter te immobiel voor een grote film, dus werd zijn uiterlijk aangepast naar dat van een ruimtefiguur. Deze ruimtefiguur werd uiteindelijk Buzz Lightyear.
Tijdens de productie vonden er een aantal wijzigingen plaats:
Billy Crystal zou eigenlijk de stem van Buzz gaan doen, maar weigerde.
Bill Murray was ook een kandidaat voor de stem van Buzz, maar hij raakte het nummer van de producer kwijt.
Oorspronkelijk wilde Pixar de bekende Barbiepoppen gebruiken in de film, maar Mattel was hier tegen.
Jim Carrey zou de stem van Woody gaan doen, maar het budget van de film was niet toereikend genoeg om hem in te huren.
De liedjes in de Nederlandse versie van Toy Story werden gezongen door Huub van der Lubbe, het titelnummer werd in de eindcredits meegezongen door Arthur Ebeling. De liedjes in de Vlaamse versie werden ingezongen door Oostendenaar Arno Hintjens en werden bewerkt door Dan Lacksman.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film draait om een mierenkolonie op een eilandje. De kolonie wordt onderdrukt door een groep sprinkhanen, onder leiding van Hopper. Deze eisen elk jaar een deel van de voedselvoorraad op.
Eén van de mieren is Flik, een buitenstaander die het liefst alleen werkt en voortdurend nieuwe uitvindingen probeert te doen. Hij wordt gezien als een zonderling. Op de dag dat de sprinkhanen weer zullen komen, valt door Fliks toedoen al het verzamelde voedsel in het water. De sprinkhanen denken dat, door het ontbreken van het voedsel, de mieren in opstand proberen te komen. Hopper eist dat de mieren voor het einde van de herfst een dubbele voedselvoorraad afleveren. Daarna vertrekken hij en zijn bende.
Terwijl Flik terecht staat voor wat hij heeft gedaan, komt hij met de suggestie naar de stad te gaan om daar grotere insecten te zoeken die de sprinkhanen kunnen verdrijven. De mierenraad gaat akkoord daar ze graag van Flik af willen.
Flik bereikt de insectenstad, een metropolis gebouwd van oude dozen en ander afval. In diezelfde stad bevindt zich een circus. De artiesten van dit circus worden door hun baas, P.T. Vlo, ontslagen nadat een optreden ontaardde in chaos. Flik vindt de ontslagen insecten en denkt dat zij de krijgers zijn die hij nodig heeft. De insecten denken op hun beurt dat Flik hen in wil huren voor hun act. Hij neemt ze mee naar de kolonie.
Op het eiland maken de artiesten zich al snel populair wanneer ze de jonge mier Dot redden van een vogel. De aanval geeft Flik het idee om de sprinkhanen weg te jagen met een nepvogel. Op zijn aanwijzingen bouwen de mieren deze vogel.
Ondertussen, in Mexico, vragen de sprinkhanen zich af waarom ze nog een keer naar de mierenkolonie terug moeten keren. Hopper wijst hen erop dat de mieren de sprinkhanen sterk overtreffen in aantal. Middels angst en intimidatie houden ze de kolonie in toom, maar als de mieren ooit beseffen dat ze samen sterker zijn dan de sprinkhanen is het gedaan met het luxeleven van Hopper en zijn bende.
Wanneer onverwacht P.T. opduikt om zijn artiesten terug te halen, komt de waarheid over de krijgers aan het licht. Flik wordt door de mieren verbannen daar hij de kolonie heeft misleid en gaat teleurgesteld mee met de circusartiesten. Kort hierop keren de sprinkhanen terug. De mieren hebben niet genoeg voedsel verzameld. Hopper besluit daarom dat de sprinkhanen zullen blijven tot de mieren hen al het voedsel op het eiland hebben gebracht. Daarna zullen ze de koningin vermoorden en weer vertrekken.
Dankzij Dot hoort Flik van het plan van Hopper. Hij overtuigt de circusartiesten rechtsomkeer te maken. Middels hun act redden de artiesten de koningin, waarna Dot en nog een paar jonge mieren de nepvogel lanceren. Even lijkt het plan te werken totdat door toedoen van P.T., die niet op de hoogte was van het plan, de vogel vlam vat en neerstort.
Hopper beseft het bedrog en richt zijn agressie af op Flik. Flik realiseert zich echter hoe zwak de sprinkhanen zijn en roept de kolonie op tot opstand. Hoppers angst wordt werkelijkheid: de kolonie komt in opstand. De sprinkhanen vluchten weg maar Hopper wil eerst wraak. Hij ontvoert Flik. De circusartiesten zetten de achtervolging in maar raken Hopper kwijt. Uiteindelijk is het Atta, de prinses van de kolonie, die Flik redt. Hopper zelf wordt opgegeten door dezelfde vogel die eerder Dot aanviel.
De film eindigt het voorjaar erop. De mieren maken nu massaal gebruik van Fliks uitvindingen. De circusartiesten vertrekken weer.
Het verhaal van A Bug's Life is een parodie op Aesop's fabel van De Mier en de Sprinkhaan. Het verhaal is ook gelijk aan de komedie ¡Three Amigos!, waarin drie ontslagen acteurs een stad verdedigen, terwijl ze zelf denken dat ze enkel een optreden geven.
De film is mogelijk ook geïnspireerd door Akira Kurosawa'sSeven Samurai (en de remake The Magnificent Seven), waarin een Japans dorp een ruige groep zwaardvechters inhuurt om een bende rovers te verjagen.
A Bug's Life werd met positieve kritieken ontvangen en scoorde 91% op Rotten Tomatoes. De film bracht wereldwijd $363.3 miljoen op en overtrof daarmee de film Antz van DreamWorks.
Rapunzel (voorheen: Rapunzel Unbraided. In het Engels: Tangled, vertaald: 'Verstrikt') is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney die zal verschijnen tegen het einde van 2010. Het zal de 50ste speelfilm van Disney zijn en de eerste in lange tijd die (losjes) gebaseerd is op een bestaand sprookje. In dit geval Rapunzel, van de gebroeders Grimm.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal gaat over Prinses Rapunzel, die als baby uit haar kasteel ontvoerd werd door de slecht tovernares Gothel en die haar opsluit in een hoge toren zonder deur. Als Gothel naar boven wil komen roept ze: 'Rapunzel, Rapunzel, gooi je haren naar beneden' en dan klimt ze langs de lange betoverde blonde haren van Rapunzel omhoog. Op een dag komt een slimme bandiet, genaamd Flynn Ryder, langs de toren en klimt hij naar boven om zich te verstoppen voor zijn belagers. Daar ontmoet hij Rapunzel, die ontertussen 18 jaar oud is en het wel een beetje zat is telkens in die toren te zitten...
De prinses en de kikker (originele titel The Princess and the Frog) is een animatiefilm uit 2009 van Walt Disney Pictures. Het verhaal is losjes gebaseerd op het boek The Princess and the Frog van E.D. Baker, dat weer is geïnspireerd door het sprookje De kikkerkoning[1]. Het is de 49e animatiefilm van Walt Disney[2] en de eerste traditionele animatiefilm sinds Paniek op de Prairie.
De film kwam in de Verenigde Staten in december 2009 in de bioscoop; de Nederlandse release is gepland op 3 februari 2010.
De Nederlandse nasynchronisatie bestaat uit Vlaamse en Nederlandse versie, ook konden Nederlandse/Vlaamse kijkertjes via de Disney Channel-website auditie doen voor de stem van kleine Charlotte. De Vlaamse en Nederlandse winnaars mogen de stem echt inspreken. Op 4 december 2009 werden de winnaresjes bekend gemaakt.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In 1912 in New Orleans vertelt een vrouw een verhaal aan haar dochter, Tiana, en een vriendinnetje van haar dochter, Charlotte La Bouff, over de kikkerprins. Charlotte vindt het een romantisch verhaal, terwijl Tiana verkondigt dat ze nooit een kikker zou kussen. Jaren gaan voorbij, en Tiana wordt een mooie jonge vrouw met twee banen zodat ze geld kan sparen om haar eigen restaurant te starten, haar vaders droom.
Elders komt Prins Naveen in New Orleans aan, vanuit zijn thuisland Maldonië. Naveens ouders geven hem geen geld meer omdat hij zon extravagante levensstijl heeft, dus moet hij óf een baan krijgen óf iemand trouwen die onafhankelijk en rijk is, zo iemand als Charlotte. Eli 'Big Daddy' La Bouff, Charlottes vader, geeft een gemaskerd bal ter ere van Naveen. Charlotte huurt Tiana in om beignets te maken voor het bal en ze geeft Tiana precies genoeg geld zodat Tiana uiteindelijk de oude suikermolen kan kopen die ze in haar restaurant wil neerzetten.
In de tussentijd zijn Naveen en zijn knecht Lawrence de kwaadaardige Dr. Facilier tegengekomen, een voodoo dokter. Hij nodigt hen uit in zijn huis, en hij overtuigt ze dat hij al hun dromen waar kan maken. Echter, niemand krijgt wat hij verwacht; Naveen verandert in een kikker en Lawrence krijgt een ketting waardoor hij verandert in Naveen. Facilier zegt tegen Lawrence dat hij met Charlotte moet trouwen, waarna hij haar vader moet vermoorden om zo diens fortuin te erven.
Op het bal flirt Charlotte met Naveen terwijl Tiana erachter komt dat zij de molen zou kunnen verliezen door een hogere bieder. En alsof het allemaal nog niet erger kon is haar kostuum per ongeluk kapot gegaan. Charlotte geeft Tiana een prinsessenkostuum en een tiara zodat zij terug naar het bal kan gaan. Wanneer Charlotte teruggaat naar het feest, vertelt Tiana nog een wens tegen de avond ster, waarna er een kikker naast haar op het balkon verschijnt. De kikker is Naveen, die Tiana vraagt (omdat hij denkt dat zij een echte prinses is) om hem te kussen zodat Faciliers vloek wordt verbroken. Tiana vindt het goed, in ruil voor het geld wat zij nodig heeft om de andere koper voor de molen uit te kopen. Maar, in plaats van het veranderen van Naveen in een mens, verandert Tiana in een kikker.
Wanneer het paar uit een moeras ontsnapt, ontmoeten ze Louis, een trompet spelende krokodil die ernaar verlangt om mens te zijn, en Ray, een hopeloos romantische vuurvlieg die verlangt naar een sprankelend licht wat hij noemt Evangeline. Zij bieden hen aan om ze naar de goede voodoo priesteres te brengen, Mama Odie, die hun vloek kan verbreken. Tijdens de reis krijgen Tiana en Naveen gevoelens voor elkaar. In de tussentijd maakt Faclier een deal met de voodoo geesten, wanneer zij voor hem Naveen vinden krijgen zij de zielen van de mensen in New Orleans.
Mama Odie vertelt de kikkers dat Naveen een prinses moet kussen zodat zij weer mens worden. Tiana en haar vrienden gaan terug naar New Orleans om Charlotte te vinden, die tot middernacht prinses van de Mardi Gras Parade is. Naveen vertelt Ray dat hij van Tiana houdt en dat hij bereid is zijn dromen op te geven voor haar, maar nog voordat hij dat tegen Tiana kan zeggen, wordt hij meegenomen door de demonen naar Facilier.
Nadat Ray Tiana vertelt dat Naveen van haar houdt, gaat Tiana naar de Mardi Gras Parade om Naveen (die eigenlijk Lawrence is) te vinden waar hij op het punt staat om Charlotte te trouwen. Tiana gaat naar een kerkhof om alleen te zijn, terwijl Ray en Louis erin slagen om de echte Naveen te redden en de ketting te stelen. Ray vind Tiana en geeft haar de ketting. Hij probeert de demonen af te weren zodat Tiana kan ontsnappen, maar Dr. Facilier verwondt hem dodelijk. Facilier vindt Tiana en biedt haar aan om haar restaurantdroom waar te maken, in ruil voor de ketting. Ze realiseert zich dat ze liever bij Naveen wil zijn, dus Tiana weigert en ze gebruikt haar tong om de ketting te grijpen van Facilier en om hem kapot te maken. De boze geesten willen Facilier zelf om de schulden te betalen en ze nemen hem voor altijd mee in hun wereld.
Naveen vertelt de situatie tegen een verbijsterde Charlotte wanneer Tiana hen beiden vindt. Tiana onthult dat zij van Naveen houdt en dat zij de rest van haar dagen als een kikker met hem zou willen doorbrengen. Daarop zegt Charlotte dat ze Naveen toch wel wil kussen, zodat ze als mensen bij elkaar kunnen zijn. Maar de klok heeft al twaalf uur geslagen voordat zij hem heeft kunnen kussen. Dan komt Louis eraan, met in zijn handen een stervende Ray. Ondanks alles spreekt Ray zijn gelukswensen uit voor de twee net voordat hij doodgaat. Dan wordt er een begrafenis gehouden voor Ray, en daarna schijnt er een ster heel fel naast de ster Evangeline.
Tevreden over hun leven als kikkers, worden ze gehuwd door Mama Odie. Wanneer zij kussen veranderen ze beiden in mensen, want door hun huwelijk is Tiana ook prinses geworden. De twee keren terug naar New Orleans waar iedereen het huwelijk viert en Tiana en Naveen kopen uiteindelijk het restaurant. Tianas Paleis houdt een gala-opening, onder twee prachtig schijnende avondsterren.
Bolt is een Amerikaanse computeranimatiefilm van Walt Disney, die op 21 november2008 in de Verenigde Staten in première is gegaan. In Nederland was de film vanaf 4 februari in de bioscoop te zien. Het is de 48ste speelfilm van Disney.Het is de eerste Disneyfilm geregisseerd door Chris Williams en Byron Howard.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film draait om de hond Bolt, een Zwitserse witte herder die de hoofdrol speelt in een televisieserie. In deze serie treedt hij op als een hond met superkrachten die vele heldendaden verricht. Om tot meer realistische scènes te komen, hebben de producers van de serie Bolt de ganse tijd misleid: de scènes werden allemaal zo opgenomen dat het lijkt alsof Bolt echt superkrachten heeft. Bolt is dan ook van mening dat hij echt een superhond is en al zijn heldendaden in de serie echt zijn, en beseft in zijn geheel niet dat het allemaal maar in scène is gezet.
Na de opnames van de laatste aflevering, ontsnapt Bolt van de filmset. Hij kan Penny, zijn menselijke tegenspeelster uit de serie, nergens vinden en denkt dat ze ontvoerd is door Dr. Calico, de antagonist uit de serie. Hij probeert door een raam te breken om haar te gaan zoeken, maar omdat hij niet echt superkrachten heeft, raakt hij bewusteloos door de klap en valt in een doos welke nadien wordt verscheept naar New York City. In New York ontmoet Bolt de straatkat Mittens en dwingt haar om hem te helpen terug in Hollywood te komen. In Hollywood ontdekt Penny ondertussen Bolts afwezigheid. Ze moet de opnames van de serie voortzetten met een lookalike van Bolt maar mist de echte Bolt enorm.
Naarmate de film vordert, wordt het voor Bolt duidelijk dat hij géén superkrachten heeft. Voor het eerst ervaart hij dingen als pijn en honger. Mittens leert hem te overleven op straat. De twee lopen Rhino tegen het lijf, een door televisie geobsedeerde hamster die een grote fan van Bolt blijkt te zijn. Rhino reist met de twee mee en redt hen zelfs uit het asiel nadat ze worden gevangen. Ook helpt hij Bolt zijn zelfvertrouwen te herwinnen. Bolt begint langzaam van doorsnee hondenactiviteiten te houden. Mittens is echter cynisch omdat Bolt, ondanks de ontdekte ervaring, toch terug wil naar Hollywood. Volgens haar is Bolts leven daar één grote leugen en houdt er niemand echt van hem. Ze weigert verder te gaan dan Las Vegas en dus moet Bolt de verdere reis naar Hollywood alleen voltooien.
Terug in Hollywood ziet Bolt Penny met zijn lookalike en begint te overdenken dat de cynische Mittens wel eens gelijk kon hebben over 'dat niemand om hem geeft'. Mittens, die op aandringen van Rhino toch naar Hollywood is gegaan, hoort Penny echter zeggen hoe zeer ze Bolt mist.
Tijdens de opnames van een nieuwe aflevering raakt de Bolt-lookalike in paniek, stoot een paar fakkels om en zet zo de studio in brand. Penny wordt door het vuur ingesloten. Bolt redt haar. Wanneer haar agent bekend maakt dit incident te willen gebruiken voor publiciteit, neemt Penny direct ontslag bij de show. Samen met Bolt, Rhino en Mittens besluit ze een gewoon leven te gaan leiden. De show wordt wel voortgezet met een nieuwe Penny en Bolt, maar lijkt duidelijk over zijn hoogtepunt heen.
De film droeg de werktitel American Dog, en zou geregisseerd gaan worden door Chris Sanders. Hij had ook het oorspronkelijke script geschreven. Na verloop van tijd werd Sanders van het project gehaald en vervangen door Chris Williams en Byron Howard.[1]
In het originele script draaide het verhaal om Henry, een beroemde tv-hond die op een dag verdwaald raakt in de Nevadawoestijn met een eenogige kat en een radioactief konijn. In 2006 bekeek John Lasseter een paar voorstukjes van deze film, en vond dat het script wat aangepast moest worden.[2] Nadat Williams en Howard de regie hadden overgenomen, kregen ze 18 maanden in plaats van de gebruikelijke vier jaar om de film te voltooien.[3] In juni 2007 kondigde Dinsey aan dat de film, die nu zijn uiteindelijke titel droeg, uit zou komen in november 2008.[4][5]
Het uiterlijk van de film was gebaseerd op schilderijen van Edward Hopper en de cinematografie van Vilmos Zsigmond.[6] Om de 3D achtergronden een uiterlijk te geven van met de hand getekende afbeeldingen, werd een nieuwe tekentechnologie ontworpen.[7]
Het personage Bolt vertoont kenmerken van meerdere hondenrassen. De ontwerpers begonnen met een Amerikaanse witte herdershond.[8] Het personage Rhino was gemodelleerd naar producer John Lasseter's huisdier chinchilla.[9]
De soundtrack voor Bolt werd gecomponeerd door John Powell.[10] De soundtrack bevat twee originele nummers - "I Thought I Lost You" en "Barking at the Moon".[10] The soundtrack was released on November 18, 2008.[11]
Motörhead heeft ook een nummer in de film, alleen is dit nummer maar even te horen. Het wordt namelijk gespeeld in de scène waarin Bolt per ongeluk in een doos wordt verpakt.[12]
Bolt ging in première in het El Capitan Theatre op 16 november 2008. De film werd voorafgegaan door een filmpje van de Cars Toons-reeks.
De film kreeg over het algemeen goede kritieken. Op Rotten Tomatoes scoort de film 88% aan goede beoordelingen. [13] Op Metacritic kreeg de film een 68/100 beoordeling.[14]
Bolt opende op de derde plaats in de Box Office met een opbrengst van $26.223.128. Wereldwijd bracht de film $305.528.704 op.[15]
Meet the Robinsons is een Amerikaanseanimatiefilm van Walt Disney, die op 30 maart2007 in de Verenigde Staten in première is gegaan. In Nederland was de film vanaf 10 oktober in de bioscoop te zien. Het is de 47ste speelfilm van Disney, en derde computeranimatiefilm die geheel is geproduceerd door Disney zelf.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film laat een jonge vrouw haar pasgeboren zoon achter bij een weeshuis. 12 jaar later woont de jongen, Lewis genaamd, hier nog steeds. Hij is een wonderkind en briljant uitvinder. Zijn nieuwste creatie is een scanner die verloren herinneringen kan terughalen. Hiermee hoopt hij zich zijn biologische moeder te kunnen herinneren. Zijn kamergenoot Mike Yagoobian (Goob) helpt hem bij het bouwen, maar mist zo een aantal wedstrijden van zijn honkbalteam.
Tijdens de wetenschapsbeurs van zijn school wordt Lewis benaderd door de 13-jarige jongen Wilbur Robinson, die beweert een tijdagent te zijn uit de toekomst. Volgens hem heeft een man met een bolhoed een tijdmachine gestolen. Deze zelfde man steelt even later ook Lewis geheugenscanner.
Wilbur neemt Lewis mee naar het jaar 2037 om te bewijzen dat hij echt uit de toekomst komt. Ondertussen zoekt de man met de bolhoed contact met Goob en probeert hem tegen Lewis op te zetten. In de toekomst beseft Lewis dat hij de tijdmachine kan gebruiken om zijn moeder te zien. Wilbur staat erop dat Lewis eerst zijn geheugenscanner gaat halen. Wel laat hij Lewis kennis maken met de rest van zijn familie.
De man met de bolhoed en zijn robotische handlanger Doris komen ook naar de toekomst om Lewis te ontvoeren. Hij brengt met zijn eigen tijdmachine een Tyrannosaurus naar de toekomst maar de Robinsonfamilie kan de aanval afslaan. Wanneer naderhand blijkt dat Wilbur niet van plan is hem te helpen zijn moeder te zien, vlucht Lewis weg. Hij wordt gevonden door de man met de bolhoed. Deze onthult zichzelf als een oudere, verbitterde versie van Mike Yagoobian (Goob). Hij onthult tevens dat Wilbur Lewis toekomstige zoon is, en de Robinsons dus zijn familie zijn. De reden dat de oudere Goob achter Lewis aanzit, is omdat de jonge Goob door zijn hulpvaardigheid voor Lewis een belangrijke honkbalwedstrijd miste door slaapgebrek, wat zijn leven nadien tot een ramp maakte. Als wraak wil hij nu Lewis carrière ruïneren door zijn uitvinding, de geheugenscanner, te plagiariseren.
Wat zowel Goob als Lewis niet doorhebben, is dat tijdens dit alles, Doris aan zijn eigen plannen werkt. Hij verandert het verleden op een dusdanige manier dat hij de wereldmacht in handen krijgt. Lewis kan dit alles terugdraaien door te voorkomen dat Doris ooit wordt uitgevonden. Goob schaamt zich nu voor wat hij heeft gedaan en vertrekt met onbekende bestemming.
Naderhand houdt Wilbur alsnog zijn belofte en toont Lewis in het verleden zijn moeder. Daarna verandert Lewis met de tijdmachine nog eenmaal het verleden om te zorgen dat Goob de honkbalwedstrijd niet mist en dus een fijne toekomst krijgt. Zelf wordt hij eindelijk geadopteerd.
De productie van Meet the Robinsons begon tijdens de fusie van Disney en Pixar, waardoor John Lasseter werd aangewezen als hoofd van het productieteam. Hij vond in de originele versie van het script de antagonist niet eng of bedreigend genoeg, en stond erop dat het script zou worden aangepast. In de 10 maanden erop werd bijna 60% van het originele script herschreven.[1]
De film werd over het algemeen goed ontvangen. Op Rotten Tomatoes scoorde de film 66% aan positieve beoordelingen.[2]Metacritic gaf de film een gemiddelde score van 61 uit 100.[3]
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begin in de dierentuin van New York City, waar de leeuw Samson zijn zoon Ryan sterke verhalen vertelt over toen hij nog in de wildernis leefde. Hij stond er volgens eigen zeggen om bekend hele kuddes gnoes te kunnen verjagen met zijn brul. Ryan zelf heeft enorme moeite met brullen, tot zijn grote schaamte.
Ryan raakt per ongeluk verzeild in een kist, die samen met enkele andere kisten waarin dieren zitten die weer worden uitgezet in het wild naar Afrika zal worden gebracht. Samson breekt uit zijn verblijf en gaat hem achterna, samen met de eekhoorn Benny, de koala Nigel, de anaconda Larry en de giraffe Bridget. Tijdens hun tocht door New York komt de groep onder andere zwerfhonden en alligators tegen. Uiteindelijk bereiken ze de haven, waar Ryan met kist en al op een schip geladen is. Samson en co stelen een boot om Ryans schip te achtervolgen. Na enkele dagen bereiken ze Afrika. Ze zien Ryan uit zijn kist kruipen, maar kunnen hem niet tijdig bereiken en raken hem kwijt in de jungle.
Tijdens de zoektocht naar Ryan blijkt dat Samson totaal niet op de hoogte blijkt van de gevaren van de jungle. Uiteindelijk biecht hij op dat al zijn verhalen maar verzonnen waren, en hij nooit in het wild heeft geleefd. Hij is opgegroeid in een circus en kon net als Ryan nu niet brullen toen hij nog jong was. Niggel loopt een kudde gnoes tegen het lijf, die in hem een goddelijke leider zien die is gekomen om hen te helpen met een ritueel waarbij ze de rollen in de voedselketen willen omdraaien; zij willen de roofdieren worden en voortaan op de leeuwen jagen in plaats van andersom. Ryan wordt door hen gevangen en meegenomen naar een vulkaan als offer.
Met behulp van een groep kameleons kan Samson de vulkaan binnendringen. Hij vecht het uit met Kazar, de leider van de gnoes. Ryan komt hem te hulp en leert eindelijk te brullen als een echte leeuw. Samson brult met hem mee, en samen produceren ze zoveel lawaai dat de vulkaan tot uitbarsting komt. Kazar wordt gedood door een vallend rotsblok. Samson, Ryan en de anderen kunnen terugvluchten naar de boot. Ze beginnen aan de tocht terug naar huis.
De film kreeg enkele zware beoordelingen van critici, die vonden dat het verhaal te sterk leek op de film Madagascar, een film van Dreamworks. Op Movies.com[1] werd de film beschreven als een combinatie van "Madagascar met Finding Nemo en wat elementen van de Leeuwenkoning.
De film vertoont bij nadere bestudering inderdaad een groot aantal overeenkomsten met Madagaskar. Zo komen in beide films de dieren uit een dierentuin in New York, hebben ze beide als primaire plot het introduceren van dierentuindieren in de wildernis, en staan er soortgelijke personages centraal.
Het was niet de eerste keer dat Disney en Dreamworks films uitbrachten met gelijke themas. In 1998 kwamen Disney en Dreamworks beide met een film over mieren; Een Luizenleven en Antz. In 2000 verschenen de films The Road to El Dorado en Keizer Kuzco, die zich beide afspeelden in het oude Centraal/Zuid-Amerika. In 2001 kwamen beide bedrijven met een film over een monster; Monsters Inc. en Shrek.
Paniek op de Prairie (originele titel Home on the Range) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Pictures, uitgebracht in 2004. De originele titel van de film is een referentie naar het lied Home on the Range.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Amerikaanse Wilde Westen. Nadat veedief Alamida Slim zijn slag slaat op de Dixon Ranch, blijft enkel de koe Maggie nog over. Dixon verkoopt haar aan Pearl, een oudere dame die een kleine boerderij runt, Patch of Heaven genaamd.
Pearl heeft echter nog wel een schuld uitstaan van 750 dollar bij de bank. Als ze niet binnen drie dagen betaalt, zal de sheriff beslag leggen op haar boerderij. Maggie hoort dit en overtuigt de andere koeien (Grace en Mrs. Calloway) om naar de stad te gaan en te proberen dit geld te verdienen met een wedstrijd op de veemarkt. Eenmaal in de stad zien ze hoe premiejager Rico een crimineel aflevert bij de sheriff en de beloning incasseert. Daardoor schakelt Maggie over op een nieuw plan: er is een beloning uitgeloofd van precies 750 dollar voor de vangst van Alamida Slim en dus overtuigt ze Grace en Mrs. Calloway om Slim te vangen.
Die nacht verstoppen de drie koeien zich tussen een kudde andere koeien. Alamida Slim duikt op en men krijgt te zien hoe hij er steeds in slaagt zoveel koeien tegelijk te stelen: hij hypnotiseert ze met een jodellied. Hierdoor volgen ze hem overal. Alleen Grace is immuun voor dit lied omdat ze toondoof is. Ze slaagt erin om Maggie en Mrs. Calloway te laten ontwaken uit hun trance, maar Slim kan ontkomen met de andere koeien.
Rico zit ook achter Slim aan en overlegt een plan met zijn mannen. Ondertussen zoekt zijn paard, Buck, contact met Maggie, Grace en Mrs. Calloway. Hij wil Slim ook vangen om zijn waarde te bewijzen. De vier ontdekken uiteindelijk Slims schuilplaats dankzij een konijn, Lucky Jack genaamd.
In de mijn horen ze Slim zijn plan opbiechten. De koeien die hij steelt, behoren allemaal toe aan mensen die een schuld bij hem hebben uitstaan. Zonder hun vee kunnen ze niet genoeg verdienen om hun schuld af te betalen, en kan hij mooi hun land opkopen wanneer hier beslag op wordt gelegd. De koeien overmeesteren Slim en vangen hem. Hij wordt echter gered door Rico, die in het geheim voor Slim blijkt te werken.
Slim gaat naar de boerderij van Pearl om deze te kopen nu er beslag op gelegd is. De koeien arriveren net op tijd om Slim te ontmaskeren als de veedief. Hij wordt gearresteerd en Pearl krijgt de beloning.
Voor uitkomst van de film maakte Disney bekend dat Paniek op de Prairie hun laatste traditioneel getekende film zou worden. Voortaan zou computeranimatie worden gebruikt. Dit plan werd echter teruggedraaid nadat Disney in 2006 Pixar Animation Studios bemachtigde. Wel is Paniek op de Prairie de laatste film van de Disneycanon die CAPS gebruikt, welke voor het eerst werd toegepast voor de Reddertjes in Kangoeroeland.
In 2000 werd de film aangekondigd onder de werktitel Sweating Bullets. De première stond aanvankelijk gepland voor november 2003, maar problemen met het verhaal en de productie schoven deze datum naar achter. Daarom werd Brother Bear (die aanvankelijk voor 2004 gepland stond) eerst uitgebracht.
Paniek op de Prairie (originele titel Home on the Range) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Pictures, uitgebracht in 2004. De originele titel van de film is een referentie naar het lied Home on the Range.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Amerikaanse Wilde Westen. Nadat veedief Alamida Slim zijn slag slaat op de Dixon Ranch, blijft enkel de koe Maggie nog over. Dixon verkoopt haar aan Pearl, een oudere dame die een kleine boerderij runt, Patch of Heaven genaamd.
Pearl heeft echter nog wel een schuld uitstaan van 750 dollar bij de bank. Als ze niet binnen drie dagen betaalt, zal de sheriff beslag leggen op haar boerderij. Maggie hoort dit en overtuigt de andere koeien (Grace en Mrs. Calloway) om naar de stad te gaan en te proberen dit geld te verdienen met een wedstrijd op de veemarkt. Eenmaal in de stad zien ze hoe premiejager Rico een crimineel aflevert bij de sheriff en de beloning incasseert. Daardoor schakelt Maggie over op een nieuw plan: er is een beloning uitgeloofd van precies 750 dollar voor de vangst van Alamida Slim en dus overtuigt ze Grace en Mrs. Calloway om Slim te vangen.
Die nacht verstoppen de drie koeien zich tussen een kudde andere koeien. Alamida Slim duikt op en men krijgt te zien hoe hij er steeds in slaagt zoveel koeien tegelijk te stelen: hij hypnotiseert ze met een jodellied. Hierdoor volgen ze hem overal. Alleen Grace is immuun voor dit lied omdat ze toondoof is. Ze slaagt erin om Maggie en Mrs. Calloway te laten ontwaken uit hun trance, maar Slim kan ontkomen met de andere koeien.
Rico zit ook achter Slim aan en overlegt een plan met zijn mannen. Ondertussen zoekt zijn paard, Buck, contact met Maggie, Grace en Mrs. Calloway. Hij wil Slim ook vangen om zijn waarde te bewijzen. De vier ontdekken uiteindelijk Slims schuilplaats dankzij een konijn, Lucky Jack genaamd.
In de mijn horen ze Slim zijn plan opbiechten. De koeien die hij steelt, behoren allemaal toe aan mensen die een schuld bij hem hebben uitstaan. Zonder hun vee kunnen ze niet genoeg verdienen om hun schuld af te betalen, en kan hij mooi hun land opkopen wanneer hier beslag op wordt gelegd. De koeien overmeesteren Slim en vangen hem. Hij wordt echter gered door Rico, die in het geheim voor Slim blijkt te werken.
Slim gaat naar de boerderij van Pearl om deze te kopen nu er beslag op gelegd is. De koeien arriveren net op tijd om Slim te ontmaskeren als de veedief. Hij wordt gearresteerd en Pearl krijgt de beloning.
Voor uitkomst van de film maakte Disney bekend dat Paniek op de Prairie hun laatste traditioneel getekende film zou worden. Voortaan zou computeranimatie worden gebruikt. Dit plan werd echter teruggedraaid nadat Disney in 2006 Pixar Animation Studios bemachtigde. Wel is Paniek op de Prairie de laatste film van de Disneycanon die CAPS gebruikt, welke voor het eerst werd toegepast voor de Reddertjes in Kangoeroeland.
In 2000 werd de film aangekondigd onder de werktitel Sweating Bullets. De première stond aanvankelijk gepland voor november 2003, maar problemen met het verhaal en de productie schoven deze datum naar achter. Daarom werd Brother Bear (die aanvankelijk voor 2004 gepland stond) eerst uitgebracht.
Brother Bear is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Studios, uitgebracht in 2003.
Even leek het erop dat Brother Bear de laatste originele tekenfilm van de Walt Disney studios zou worden. Dit door de opkomst van computeranimatie. Disney heropende echter toch zijn tekenstudio's.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Noord-Amerika van kort na de laatste ijstijd. Centraal staan drie Indianen; Kenai, Denahi en Sitka, drie broers waarvan Sitka de oudste is. Kenai, de jongste, heeft een enorme haat tegen beren. Hij is dan ook niet blij met het feit dat hij bij de ceremonie waarbij hij officieel een volwassene werd, de beer als totem kreeg toegewezen.
Wanneer Sitka wordt gedood door een beer, slaat Kenai alles wat hij heeft geleerd over samenleven met de dieren in de wind en trekt erop uit om de beer te doden. Hij slaagt in zijn taak. De grote geesten van de aarde zijn echter kwaad over deze nodeloze moord. Als straf veranderen ze Kenai zelf in een beer. Niet veel later vindt Denahi de verscheurde kleren van Kenai. Niet beseffend wat er is gebeurd, neemt hij aan dat ook Kenai slachtoffer geworden is van een beer. Hij zweert eveneens wraak. Hij ziet de veranderde Kenai aan voor de beer die zijn broers gedood heeft.
Kenai, gedesoriënteerd door alles, valt in een rivier. Wanneer hij weer aan land komt, wordt hij begroet door Tanana. Zij adviseert hem om de geest van Sitka op te sporen en om vergeving te vragen. Kenai begint aan zijn zoektocht, en ontdekt al snel dat hij in zijn nieuwe gedaante kan praten met dieren. De enige dieren die bereid zijn met hem te spreken zijn twee elanden, Rutt en Tuke, en een berenjong, Koda genaamd.
In de rest van de film probeert Kenai de plek te vinden waar hij Sitkas geest kan ontmoeten, terwijl hij probeert te ontkomen aan Denahi. Koda blijft de hele tijd bij hem en Kenai begint langzaam gehecht te raken aan hem. De ervaringen geven hem een nieuwe kijk op zijn eerdere haat tegenover beren, vooral omdat Koda hetzelfde denkt over mensen als Kenai ooit over beren.
Uiteindelijk blijkt dat Koda het jong is van de beer die Kenai eerder in de film doodde. Geschokt van wat hij heeft gedaan tegenover Koda, vlucht Kenai weg van hem. Koda volgt Kenai, die vervolgens met grote schaamte opbiecht wat hij gedaan heeft. Koda voelt zich uiteraard verraden en verlaat Kenai, tot hij van Tuke en Rutt de waarde van broederschap inziet.
In de climax confronteert Denahi Kenai voor een laatste gevecht. Wanneer blijkt dat Kenai bereid is zich op te offeren om Koda te redden, verschijnt de geest van Sitka en verandert Kenai terug in zijn menselijke gedaante. Het misverstand wordt opgehelderd en Denahi geeft zijn jacht op. Beseffend dat Koda hem nodig heeft nu zijn moeder weg is, vraagt Kenai aan Sitka om hem toch weer in een beer te veranderen.
In 2002 kondigde Digital Media Effects de film aan met de titel Bears.[1] Eerder, in 2001, kondigde een artikel in IGN ook al een aankomende Disneyfilm met de nam Bears aan.[2]
De film is grotendeels getekend met traditionele animatie, maar er zijn ook enkele computeranimaties in verwerkt zoals de zalmen in de rivier en de stormloop van de kariboes.[3] Volgens tekenaar Armand Serrano werden er levende beren naar de studio gehaald om model te staan. Ook werden buitenschetsen gemaakt in onder andere Fort Wilderness in Florida.[4]
Oorspronkelijk zou Denahi Kenais vader zijn. Dit werd later veranderd naar zijn broer.[5] Ook stond in oudere versies van het script een beer genaamd Grizz centraal in het verhaal. Hij zou Kenais mentor worden.[6]
De soundtrack is verzorgd door Phil Collins. Hij deed ook al de soundtrack van de disney-film: Tarzan. Ook Tina Turner en een Bulgaars vrouwenkoor zingen een lied in de film. Het nummer "Look through my eyes" werd niet tijdens de film gedraaid maar alleen tijdens de aftiteling. Desondanks behoort het wel tot de soundtrack van Brother Bear en werd het nummer als single uitgebracht.
De film werd met gemengde reacties ontvangen door critici. Veel zagen het als een bewerking van de eerdere Disneyfilm de Leeuwenkoning en de 20th Century Fox-film Ice Age (hoewel productie van Brother Bear al voor Ice Age begon). De bekende Amerikaanse critici Roger Ebert en Richard Roeper gaven de film wel goede beoordelingen.[7]
In Amerika kreeg de film vooral kritiek van Christelijke fundamentalisten, die vonden dat de film teveel spiritualisme promootte en derhalve immoreel was. Aan de andere kant prees de U.S. Conference of Catholic Bishops de film vanwege de sterke filosofie in het verhaal, welke volgens hen leek op die van St. Franciscus van Assisi.
De film bracht in de bioscopen $85.336.277 op in de Verenigde Staten en $164.700.000 daarbuiten, wat de totale opbrengst op $250.383.219 brengt. De dvd-uitgave in maart 2004 bracht nog eens meer dan $167 miljoen op.[8]
Piratenplaneet (Engelse titel Treasure Planet) is een Amerikaanse animatiefilm uit 2002 van Walt Disney Feature Animation. Het is Disneys 42e getekende hoofdfilm.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met een proloog waarin de protagonist, Jim Hawkins, nog een kind van een jaar of drie is. Zijn moeder vertelt hem elke avond verhalen over de legendarische piraat Kapitein Flint, wiens (vliegend)schip altijd vanuit het niets leek op te duiken en andere schepen beroofde. Zijn buit zou verstopt zijn op de legendarische piratenplaneet. Vervolgens verplaatst het verhaal zich 12 jaar in de toekomst. Jim is inmiddels een tiener die graag pleziertochtjes maakt met "solar surfboarding" (een vorm van surfen met een door zonne-energie aangedreven futuristische surfplank). Zijn hobby brengt hem geregeld in de problemen.
Op een dag stort er een schip neer vlakbij de herberg van Jims moeder. De stervende piloot, Billy Bones, geeft Jim een vreemde bol en waarschuwt hem uit te kijken voor de cyborg. Kort hierna wordt de herberg aangevallen door een groep piraten. Jim, zijn moeder en hun vriend Dr. Delbert Doppler kunnen maar net ontkomen. Doppler onderzoekt de bol, en het ding blijkt een projector te zijn die een gedetailleerde holografische kaart bevat van het sterrenstelsel. Volgens Jim wijst deze kaar de weg naar de piratenplaneet.
Doppler en Jim regelen een schip om op een geheime missie te gaan naar de piratenplaneet. Het schip staat onder leiding van de sarcastische kapitein Amelia en haar loyale en altijd serieuze eerste stuurman, Mr. Arrow. De bemanning van het schip blijkt een bende plunderaars te zijn, die in het geheim wordt aangevoerd door de scheepskok John Silver. Jim vermoedt dat Silver de cyborg is waar Billy Bones voor waarschuwde. Ondanks zijn wantrouwen ontwikkelt Jim toch een band met Silver, die een soort vaderfiguur voor hem wordt. Wanneer het schip onderweg een zwart gat passeert, laat Silver door een van zijn handlangers Mr. Arrow overboord gooien.
Zodra het schip de piratenplaneet bereikt, breekt er een muiterij uit. Jim, Dr. Doppler en kapitein Amalia verlaten het schip en vluchten naar de planeet. Daar ontmoeten ze de robot B.E.N., die ooit diende als navigator op Kapitein Flints schip maar door hem werd achtergelaten. De piraten halen de vier al snel in, en dwingen Jim om de kaart te activeren.
De kaart leidt de groep naar een vreemdsoortige poort, die bediend wordt door de kaart in een bedieningspaneel te plaatsen. De poort blijkt een toegangsweg te kunnen openen naar elke plaats in het sterrenstelsel. Dat verklaart hoe Flint en zijn bemanning altijd vanuit het niets op konden duiken. De poort kan tevens een toegang openen naar het centrum van de planeet zelf, waar de schat verborgen is. De planeet zelf is in feite een groot complex ruimtestation. Wanneer de piraten de schat willen stelen, activeren ze per ongeluk het zelfvernietigingssysteem van de planeet. In de paniek die ontstaat vluchten Jim, Dr. Doppler, kapitein Amalia, B.E.N. en de piraten terug naar het schip. Aan boord helpt Silver Jim om snel een geïmproviseerde Solar Surfer te maken zodat Jim voor het schip uit kan vliegen en een poort kan openen naar hun thuisplaneet. Via de poort ontsnapt de groep aan de ontploffende planeet.
Na de ontsnapping worden de piraten opgesloten in het ruim. Amalia belooft dat ze een goed woordje zal doen voor Jim bij de Insterstellar Academy zodat hij daar kan gaan studeren. Silver verlaat die nacht in het geheim het schip. Jim betrapt hem, maar laat hem zijn gang gaan. Als afscheidscadeau geeft Silver Jim het enige deel van de schat dat hij heeft kunnen redden. Hiermee kan Jim de herberg van zijn moeder laten herstellen.
De film eindigt enkele jaren later in de herbouwde herberg. Dr. Doppler en Amalia zijn getrouwd en hebben een aantal kinderen. Jim is zojuist afgestudeerd van de academie en wordt thuisgebracht door twee militairen.
Treasure Planet werd in een periode van vierenhalf jaar geproduceerd, maar het idee voor de film bestond al veel langer. Ron Clements stelde het plan voor de film al voor in 1985.
Animatie voor de film begon in 2000. De film combineert traditionele 2D-animatie met 3D-computeranimatie. Zo is het personage B.E.N. geheel met de computer getekend. John Silver is een geval apart. Zijn normale lichaam is getekend met de hand, maar zijn robotledematen zijn getekend met de computer.
Om de film meer actiescènes te kunnen geven en de tekenstijl nog enigszins aan te laten sluiten op het boek Schateiland gebruikten de tekenaars het concept van het "Etherium", een "ruimte gevuld met een atmosfeer". De ruimteschepen in de film zien eruit als klassieke zeilschepen, maar dan met zonnepanelen als zeilen. De crew hanteerde tijdens de productie de "70/30 regel", wat inhield dat de film 70% traditioneel en 30% sciencefiction moest zijn.
Treasure Planet was een zogenaamde box office bomb. De film bracht niet genoeg op om het productiebudget terug te verdienen. Desondanks waren reacties op de film wel positief. De film scoort momenteel een 72% score op Rotten Tomatoes.
Treasure Planet is een van de weinige Disneyfilms zonder meerdere muzikale nummers. Het grootste gedeelte van de soundtrack bestaat uit achtergrondmuziek. In de film komt slechts 1 gezongen nummer voor: I'm Still Here (Jims Theme) van John Rzeznik. Dit nummer wordt ook niet gezongen door een van de personages, maar door een stem buiten beeld. Tijdens het nummer wordt getoond hoe de band tussen Jim en Silver ontstaat.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in een buitenaardse rechtszaal waar de gestoorde professor Jumba wordt veroordeeld voor het uitvoeren van illegale genetische experimenten. Hij heeft een wezen geschapen genaamd experiment 626. Hoewel hij er niet zo uit ziet, is dit wezen een levensgevaarlijk superwapen met grote kracht en intelligentie. Jumba wordt opgesloten en zijn experiment wordt verbannen.
Kapitein Gantu, een alien die lijkt op een kolossale humanoïde haai, moet 626 wegbrengen. Onderweg weet 626 uit te breken, en vlucht met een schip naar de aarde. Daar beland hij op het eiland Kauai. Wanneer ze hoort van 626s ontsnapping, besluit de raadsvrouw van de United Galactic Federation dat de aarde desnoods vernietigd moet worden om 626 te stoppen. Ze wordt van dit plan afgehouden door Pleakley, een zogenaamde aarde-expert die beweert dat de aarde een beschermd natuurgebied is voor muskieten. Het is beter 626 levend te vangen en de planeet verder niet in gevaar te brengen. Omdat Jumba de enige is die genoeg kennis bezit over 626 voor deze missie, maakt de raadsvrouw een deal met hem: zijn vrijheid in ruil voor 626 arrestatie. Pleakey zal met hem meegaan als begeleider.
Intussen op Kauai beland 626 in een hondenasiel na te zijn aangereden door een truck. Ondertussen wordt de kijker geïntroduceerd aan Lilo Pelekai en haar zus Nani. De twee hebben hun ouders verloren in een auto-ongeluk, en Nani probeert nu de voogdij over Lilo te behouden. Dit valt echter niet mee daar ze het vele werk maar net aankan, en een sociaal medewerker genaamd Cobra Bubbels hen in de gaten houd. Omdat Lilo geen vrienden heeft, besluit Nani dat ze een hond mag uitzoeken als gezelschap. Lilo gaat hiervoor naar hetzelfde asiel waar 626 ook zit. 626, wetend dat er op hem gejaagd wordt, ziet in Lilo zijn kans op ontsnapping. Hij vermomd zich als hond, en wordt door Lilo uitgekozen. Ze geeft hem de naam Stitch.
Jumba en Pleakley arriveren op aarde, en proberen vermomd als een stelletje dat op vakantie is Stitch/626 te vangen. Ondertussen leert Lilo Stitch over het Hawaïaanse gezegde OHana en de betekenis van familie. Dit lukt maar langzaam, en mede door Stitch verliest Nani haar baan. Alle pogingen nieuw werk te vinden draaien ook op niets uit. Hierdoor besluit Cobra dat het beter voor Lilo is om in een pleeggezin te worden geplaatst.
Na een reeks mislukte pogingen Stitch te vangen worden Jumba en Pleakley ontslagen. De raadsvrouw stuurt nu Kapitein Gantu naar de aarde voor de missie. Jumba wil nu hij toch ontslagen is Stitch op zijn manier vangen. Hij dringt het huis van Lilo en Nani binnen, en in de confrontatie die volgt wordt het huis opgeblazen. Stitch en Lilo vluchten weg van het huis, waarna Stitch eindelijk onthuld wie hij werkelijk is. De twee worden gevangen door Gantu en meegenomen naar diens schip, maar Stitch kan nog net voor Gantu met zijn schip vertrekt ontsnappen. Gantu merkt dit niet, en vertrekt met enkel Lilo.
De achtergebleven Stitch wordt eindelijk gevangen door Jumba en Pleakley. Nani, die het hele gebeuren heeft gevolgd, komt tussenbeide en vraagt de twee haar te helpen Lilo terug te halen. Stitch, die eindelijk toegeeft het belang van familie te begrijpen, is ook bereid mee te helpen. De vier zetten met Jumbas ruimteschip de achtervolging in. Na een wilde toch kan Stitch Lilo bevrijden, en laat Gantus schip neerstorten in zee. Stitch, Lilo en Gantu weten met behulp van David (Nanis vriend) de kust te bereiken. Daar blijken ook Cobra Bubbels en de raadsvrouw te zijn, die stitch meteen laat arresteren. Wanneer ze echter ziet dat Stitch dankzij Lilo is veranderd, besluit ze zijn straf om te zetten in verbanning naar de aarde. Gantu wordt ontslagen daar hij Lilo onnodig in gevaar heeft gebracht. Cobra krijgt het bevel van de raadsvrouw (die hem kent van een eerdere ontmoeting in Roswell) om zijn beslissing Lilo in een pleeggezin te plaatsten terug te draaien.
Jumba en Pleakley blijven ook op aarde, en helpen de Pelekai familie hun huis te herbouwen.
Lilo & Stitch is een van de weinige Disneyfilms die zich afspeelt in de hedendaagse wereld. Aanvankelijk was het de bedoeling dat de film zich zou gaan afspelen op het platteland van Kansas.[1] De beslissing om de locatie te veranderen naar het Hawaïaans eiland Kauai betekende een belangrijke stap in het uitwerken van de plot. Lilo & Stitch was de eerste grote animatiefilm die zich op een Hawaïaans eiland afspeelt.[1]
Voor de film reisde een team tekenaars af naar Kauai. Tijdens hun verblijf kregen ze van een gids uitleg over de betekenis van ohana, wat door de producers werd verwerkt tot een belangrijk onderdeel van de plot.
Om de film een helderdere kleur te geven, werden de achtergronden ingekleurd met waterverf. Dit werd voor het laatst gedaan bij de film Dombo.
Jason Scott Lee schreef mee aan de dialogen voor de personages.
De film werd gepromoot met een aantal trailers waarin Stitch telkens binnendringt in scènes uit bekende disneyfilms, zogenaamd in een poging eindelijk een filmrol te krijgen. Deze films waren Aladdin, Belle en het Beest, De Leeuwenkoning en De kleine zeemeermin.
Het personage Cobra Bubbles is met zijn donkere pak en zijn oude connecties met aliens duidelijk een parodie op de film Men in Black.
Het script van de film onderging een groot aantal veranderingen tijdens de productie. Zo zou de film zich oorspronkelijk gaan afspelen in Kansas. Voor de achtervolginsscène in de climax van de film zou Stitch oorspronkelijk een Boeing 747 kapen van de luchthaven van Honolulu en hiermee de achtervolging in zetten. Maar na de aanslagen op 11 september 2001 vonden de producers dit ongepast, en werd Jumbas ruimteschip gebruikt.
De soundtrack van de film bestaat grotendeels uit nummers van Elvis Presley. Dit omdat het personage Lilo een groot fan van deze zanger is. De nummers werden voor de film opnieuw ingezongen door o.a. Wynonna Judd. De nummers gebruikt in de film zijn:
Atlantis: De Verzonken Stad (originele titel Atlantis: The Lost Empire) is een Amerikaanse animatiefilm uit 2001, geproduceerd door Disney. Het is de 41ste avondvullende Disney-animatiefilm. De film duurt 92 minuten. Hoofdregisseur is Kirk Wise.
De film combineert elementen van sciencefiction en actiefilms met de legende van het eiland Atlantis.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in een ver verleden, en toont de ondergang van Atlantis. Terwijl de bevolking redding en dekking zoekt, ziet het meisje Kida hoe haar moeder zich opoffert om met de kracht van een kristal een deel van het eiland te redden.
Het verhaal verplaatst zich vervolgens naar het jaar 1914. De jonge taalkundige/cartograaf Milo James Thatch werkt aan zijn theorie over het bestaan van Atlantis. Hij denkt aanwijzingen over de locatie gevonden te hebben dank zij een oud dagboek, het Sheppard's Journal. Hij probeert een expeditie op touw te zetten, maar niemand neemt hem serieus. Alleen Preston B. Whitmore, een vriend van Milos grootvader, toont interesse. Hij onthult dat hij en Milos grootvader, Thaddeus Thatch, al langere tijd een expeditie hadden gepland om Atlantis te vinden. Deze kon niet doorgaan omdat Thaddeus stierf en dus wil Whitmore dat Milo nu zijn plaats inneemt. Andere leden van de expeditie zijn commandant Lyle Rourke, zijn assistente Helga Sinclair, de Italiaanse explosievenexpert Vincenzo "Vinny" Santorini, een doorgedraaide Franse geoloog Gaetan "Mol" Molière, de arts Dr. Joshua Sweet, de monteur Audrey Ramirez, de kok Jebidiah Allerdyce "Cookie" Farnsworth en de cynische communicatie-expert Wilhelmina Packard.
De expeditie vertrekt per schip naar de locatie omschreven in het dagboek, alwaar ze per duikboot verder gaan. De duikboot wordt echter aangevallen door een robotische Leviathan waarbij de meeste bemanningsleden omkomen. Milos team haalt het wel en vindt een onderzeese grot. Deze grot leidt uiteindelijk naar Atlantis, of wat daarvan over is. De groep wordt welkom geheten door Kida, die nauwelijks is verouderd sinds de dag dat het eiland wegzonk in zee.
Kida ontdekt al snel dat Milo in staat is de oude teksten in de tempels van Atlantis te lezen, iets dat haar volk al lang is vergeten. Ze hoopt dat hij in de teksten iets kan vinden dat de stad kan redden. Ze ontdekken dat de stad wordt beschermd door het Hart van Atlantis : het magische kristal dat Kidas moeder ooit gebruikte om de stad te redden, en waar alle blauwe kristallen die de Atlantianen bij zich dragen mee verbonden zijn. Dit Hart houdt ook alle Atlantianen jong.
Al snel blijkt dat vele leden van Milos team heel andere bedoelingen hebben. Ze willen de rijkdommen van de stad stelen en zeker dit Hart van Atlantis. Kida wordt gedwongen hen het Hart te tonen. Eenmaal in de kamer waar het Hart ligt, fuseert ze ermee, en verandert in een kristallen gedaante. Rourke laat haar in een metalen kist stoppen voor transport. Zonder het Hart zal de stad snel sterven. Milo slaagt erin Vincenzo, Mol, Joshua, Audrey, Jebidiah en Wilhelmina te overtuigen van hun fout en ze keren zich tegen Rourke en Helga. Rourke en Helga vertrekken met Kida en hun handlangers.
De koning van Atlantis waarschuwt Milo voor de gevaren van het Hart van Atlantis; hijzelf probeerde het ooit als wapen te gebruiken, wat de stad bijna fataal werd. Milo leert de Atlantianen hoe ze de oude vliegende oorlogsmachines in de stad moeten gebruiken, waarna de groep een aanval opent op Rourke, Helga en hun handlangers, die net bezig zijn via een uitgedoofde vulkaan terug te keren naar de oppervlakte. Rourke wil zich door niets laten tegenhouden en gooit Helga uit zijn ballon om de lading te verlichten. Helga maakt een fatale val, maar kan met haar laatste kracht de ballon stukschieten. Milo verslaat Rourke vervolgens door hem in kristal te veranderen met behulp van het Hart van Atlantis.
Door het gevecht wordt de vulkaan weer actief. Milo brengt Kida terug naar de stad, waarna ze het Hart van Atlantis gebruikt om een verdedigingsmuur te maken tegen de lava uit de vulkaan. Nadien worden zij en het Hart weer gescheiden.
Milo besluit in Atlantis te blijven terwijl de anderen teruggaan naar de bovenwereld. Wel geeft hij de anderen een brief mee aan Whitmore. Hij en het team besluiten te doen alsof hun expeditie is mislukt zodat niemand Atlantis nog lastig zal vallen.
Ter voorbereiding van de productie van de film, bezochten de filmmakers enkele musea en bestudeerden oude militaire installaties uit de vroege 20e eeuw. Ook bezocht de groep de grotten in Carlsbad Caverns National Park om inspiratie op te doen voor de ondergrondse grot in de film.
Voor het uiterlijk van Atlantis wilden de producers afstand doen van het klassieke beeld van Oud-Griekse gebouwen. In plaats daarvan werd de architectuur van oude beschavingen uit China, Zuid-Amerika en het Midden-Oosten als basis gebruikt.
Het personage Milo vertoont enkele gelijkenissen met Dr. Marc Okrand, de taalkundige die voor de film de fictieve Atlantiaanse taal bedacht. Volgens Okrand maakte tekenaar John Pomeroy enkele schetsen van hem daar hij zelf niet wist hoe een taalkundige eruit zag. Pomeroy beweerde op zijn beurt ook zichzelf als basis te hebben gebruikt voor de film.[1] Een interessant gegeven over de personages in de film is dat maar weinig van hen jonger zijn dan 30 jaar; iets wat zeldzaam is voor een Disneyproductie. Atlantis is een van de laatste Disneyfilms waarin een personage rookt; Packard, een van de bijpersonages, steekt geregeld een sigaret op. Het personage Molière was oorspronkelijk een professioneel en serieus karakter, tot een van de tekenaars van hem een klein gestoord mannetje maakte.[2]
Een scène aanvankelijk gepland voor de film, was een waarin een groep vikingen Atlantis aanvalt. Een van hen heeft het dagboek bij zich dat later in de film gebruikt wordt om Atlantis terug te vinden.
De wapens in de film zijn grotendeels correct gezien de tijdsperiode.
Atlantis: De Verzonken Stad deed het redelijk in de Amerikaanse box-office, waar de film ongeveer 85 miljoen dollar opbracht.[3] Dit was niet genoeg om het productiebudget van $120 miljoen terug te verdienen. Wereldwijd bracht de film $186 miljoen op.[3] Daarmee werd het productiebudget wel terugverdiend, maar het was nog altijd een teleurstellende opbrengst voor een Disneyfilm.
De film kreeg gemengde reacties van critici. Op Rotten Tomatoes scoort de film 46% aan goede beoordelingen.[4] Sommige critici vonden dat de film sterk leek op de Japanse animeserie Nadia: The Secret of Blue Water, zoals de personages en de primaire verhaallijn.[5]
De film zou aanvankelijk opgevolgd gaan worden door een animatieserie getiteld Team Atlantis. Vanwege de teleurstellende opbrengst van de film werd deze serie geschrapt. In 2003 kwam Disney wel met de direct-naar-video vervolgfilm Atlantis: Milo's Avontuur, welke bestaat uit losse verhalen gebaseerd op scenarios geschreven voor de tv-serie.
De film is duidelijk anders dan de meeste andere Disneyfilms vanwege de humor, die meer weg heeft van bijvoorbeeld de Looney Tunes dan van andere Disneyfilms.
Keizer Kuzco kostte ongeveer 100 miljoen dollar (exclusief reclamecampagnes en meer) en is daarmee één van de duurste Disney-animatiefilms ooit gemaakt. De film bracht wereldwijd bijna 170 miljoen dollar op, en de film was daarmee niet erg succesvol.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film draait om Kuzco, de jonge, uitermate egoïstische keizer van een niet nader genoemd land (wat echter wel sterk gebaseerd lijkt te zijn op de Inca-beschaving). Hij laat op een dag de boer Pacha bij hem komen om hem mede te delen dat zijn dorp binnenkort gesloopt gaat worden om plaats te maken voor een nieuw zomerpaleis; Kuzcotopia. Pacha wordt uit het paleis gegooid voor hij kan protesteren.
Ondertussen probeert Yzma, de oude raadsdame van Kuzco, achter zijn rug om de macht te grijpen. Wanneer Kuzco haar ontslaat omdat ze te vaak zijn taken overneemt, maakt ze plannen om hem uit de weg te ruimen door middel van vergiftiging. Haar hulpje Kronk verwisselt echter per ongeluk het gif met een toverdrankje dat Kuzco verandert in een lama. Yzma beveelt Kronk om Kuzco in een zak de stad uit te voeren en hem om te brengen. Kronk kan dit echter niet aan en verliest de zak met Kuzco erin. De zak belandt door toeval op de wagen van Pacha.
Wanneer Kuzco ontwaakt in Pachas dorp en ontdekt wat er met hem is gebeurd, eist hij dat Pacha hem terugbrengt naar het paleis. Deze wil dat alleen doen als Kuzco zijn bouwplannen voor Kuzcotopia opgeeft. Kuzco is dit niet van plan en probeert zelf de weg terug te vinden. Hij wordt al snel aangevallen door een groep jaguars, maar wordt gered door Pacha. Kuzco doet nadien alsof hij instemt met Pachas voorstel zodat die hem terug naar het paleis zal brengen. De twee moeten echter daadwerkelijk samen werken wanneer ze tegenover meerdere gevaren komen te staan.
Ondertussen neemt Yzma de macht over in het paleis, tot ze ontdekt dat Kuzco nog in leven is. Zij en Kronk trekken de jungle in om hem te zoeken. Beiden arriveren tegelijk met Pacha en Kuzco bij een restaurant, alwaar Kuzco Yzma hoort opbiechten dat ze hem wil doden. Hij beseft meer dan ooit dat Pacha zijn enige hoop is weer terug bij het paleis te komen.
Na een wilde achtervolging door Kronk en Yzma bereiken Pacha en Kuzco het paleis. Ze dringen binnen in het laboratorium van Yzma om het tegengif voor Kuzcos verandering te vinden. Yzma blijkt hen voor te zijn en roept de paleiswachters erbij. Terwijl ze wegvluchten voor de wachters probeert Kuzco verschillende drankjes uit, waardoor hij in meerdere dieren verandert. De twee kunnen aan de wachters ontkomen, waarna Yzma hen zelf uit de weg probeert te ruimen. Hierbij breekt ze een van de flesjes met toverdank en verandert in een poesje. Kuzco krijgt uiteindelijk het goede drankje te pakken en wordt weer mens.
Kuzco heeft door dit alles zijn lesje geleerd en schrapt de bouwplannen voor Kuzcotopia. Kronk wordt vergeven van zijn daden en wordt nadien leider van een scoutinggroep, met Yzma (nog steeds als poes) als onvrijwillig lid.
In een vroeg productiestadium droeg de film de titel Kingdom of the Sun. Deze film had een verhaal grotendeels gelijk aan de Prins en de Bedelaar, waarin de keizer van plaats ruilt met een boer die sprekend op hem lijkt. Samen zouden ze uiteindelijk de heks Yzma moeten verhinderen de zon te stelen. Dit script werd uiteindelijk verworpen omdat de producers een origineler verhaal wilden.
De pogingen om een origineel verhaal te vinden maakten dat de productie van de film vertraging opliep. De film stond aanvankelijk gepland voor 2000, maar in 1998 werd duidelijk dat deze datum niet gehaald zou worden. Michael Eisner liet de productie uiteindelijk stilleggen zodat de tekenaars eerst konden werken aan Fantasia 2000. Daarna eiste hij dat er snel een goed script zou komen, anders zou de film in zijn geheel worden afgeblazen. Het script werd uiteindelijk geheel omgegooid om toch nog tot een film te komen.
Het nieuwe verhaal maakte dat enkele van de muzikale nummers geschreven door Sting moesten worden verworpen omdat de scènes waarvoor ze waren geschreven niet meer bestonden in het nieuwe script. Sting zelf was hierover totaal niet te spreken en weigerde nog verder mee te werken aan de film. Mogelijk is dit de reden dat de film de eerste Disneyfilm sinds de Reddertjes in Kangoeroeland is die geheel vrij is van enig gezongen nummer.
Voor de omgeving waarin het verhaal zou gaan spelen, lieten de tekenaars zich inspireren door de Incacultuur. Behalve de kleding en architectuur, is ook Kuzcos naam een verwijzing naar deze cultuur. Deze is namelijk afgeleid van Cuzco.
De uiteindelijke film moet het vooral hebben van humor, met name zelfspot. Standaard plots en clichés zijn in grote mate terug te vinden in de film, en worden ook vaak geparodieerd.
In december 2005 kreeg de film een vervolg getiteld Keizer Kuzco 2: King Kronk. Het ging deze keer om een zogenaamde "direct-to-video"-film, die niet eerst in de bioscopen verscheen maar meteen op dvd werd uitgebracht.
In januari 2006 kwam er in de Verenigde Staten een televisieserie gebaseerd op de film op de buis, genaamd The Emperor's New School. In België was deze serie te zien op Ketnet.
Dinosaur is een Amerikaanse computeranimatiefilm, geproduceerd door Walt Disney Pictures. De film verscheen in 2000. De dieren in de film werden computergeanimeerd, terwijl de achtergronden zijn opgebouwd uit echte beelden. De film werd gemaakt door Disney's Secret Lab, een afdeling binnen Walt Disney Pictures die inmiddels gesloten is.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Een Iguanodon-ei wordt gestolen uit een nest en belandt op Lemur Island, een eiland waar geen dinosauriërs leven maar enkel een groep lemuren. De lemuren Plio, haar vader Yar en haar zoon Zini besluiten de dinosaurus uit het ei zelf op te voeden. Ze noemen hem Aladar.
Jaren later, wanneer Aladar volwassen is en Plio zelf al een dochter heeft, Suri genaamd, vindt er een ramp plaats. Er vallen meteorieten uit de lucht en het eiland wordt verwoest. Enkel Aladar en enkele van de lemuren overleven het incident. Samen trekken ze noodgedwongen de wereld in op zoek naar een nieuwe woonplaats. Al snel komen ze een grote kudde andere dinosaurussen tegen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ze worden geleid door de Iguanodon Kron en diens luitenant Bruton. Andere leden zijn de oudere Brachiosaurus Baylene, Styracosaurus Eema, de Ankylosaurus Url, en Krons zus Neera.
De groep trotseert vele moeilijkheden en gevaren waaronder voedseltekort en aanvallen door Velociraptors en later Carnotaurussen. Tijdens een aanval offert Bruton zich op zodat de rest kan vluchten. Aladar ontdekt uiteindelijk een weg naar een vallei die geschikt zou zijn voor de groep om te wonen. Kron denkt dat de vallei alleen bereikbaar door over een steile wand te klimmen, maar Aladar weet dat er een ingang is door een tunnelcomplex. Kron weigert naar Aladars advies te luisteren. Wanneer de Carnotaurussen weer aanvallen gaat de rest van de groep uiteindelijk met Aladar mee. Alleen Kron blijft koppig achter en wordt door de Carnotaurus gedood. De rest van de groep belandt veilig in de vallei.
De film vertoont qua verhaal sterke gelijkenissen met de animatiefilm Platvoet en zijn vriendjes, welke in 1988 werd uitgebracht door voormalig Disneymedewerker Don Bluth. In een poging Dinosaur meer afstand te laten nemen van Bluths film werd aanvankelijk besloten de karakters geen dialogen te geven, maar Michael Eisner was tegen dit plan omdat zonder dialogen de film volgens hem geen succes zou worden.
Voor de achtergronden in de film is gebruikgemaakt van foto's van zeer groot formaat, die gemaakt zijn op Hawaï en Tahiti. Dinosaur was de duurste film van 2000, met een budget van 130 miljoen dollar.
De film bevat een aantal fouten wat betreft de historische accuraatheid van het verhaal. In de tijd dat de film zich afspeelt, bestonden er geen lemuren. Daarnaast zijn veel dinosauriërs in de film of heel groot geanimeerd (bijvoorbeeld de Ankylosaurus), of te klein of verkeerd.
Zangeres Kate Bush zou een lied voor de film hebben opgenomen, maar deze is niet op de soundtrack verwerkt. Volgens Disney werd dit gedaan omdat een testpubliek het nummer afkeurde.
The Countdown to Extinction, een attractie in het Disney-pretpark Disney's Animal Kingdom, werd vlak voor de film uitkwam verbouwd tot de DINOSAUR-attractie, geheel in stijl van de film.
Fantasia 2000 is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Feature Animation, uitgebracht in 1999. De film is het vervolg op Fantasia, en is de 38e grote tekenfilm van Disney.
Net als Fantasia bestaat Fantasia 2000 uit een aantal bekende muziekstukken, die door Disney zijn voorzien van tekenfilmbeelden. De meeste muziek is opgenomen door het Chicago Symphony Orchestra, behalve Rhapsody in Blue, welke is opgenomen door het Philharmonia Orchestra.
Suite uit de Vuurvogel (Igor Stravinsky): een verhaal over een lente-elf die per ongeluk de vuurgeest van de vernietiging (de vuurvogel uit de titel van het muzieknummer) wekt.
Het plan voor de originele Fantasia-film was om er een doorlopend verhaal van te maken waarin ieder nieuw muziekstuk met filmpje een nieuw hoofdstuk vormde dat aansloot op het vorige. Dit plan werd echter niet gebruikt toen de film een grote afzetmarkt verloor in Europa door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Fantasia 2000 probeert dit idee als nog toe te passen. Mede om die reden is het filmpje the sorcerer's apprentice, een van de populairste filmpjes uit de vorige film, behouden gebleven.
Ontwikkeling voor Fantasia 2000 begon in 1990, en productie begon het jaar erop. De muziek werd uitgekozen door Roy E. Disney, James Levine, en leden van de productiestaff. Sommige muziekstukken werden pas gekozen toen de filmpjes al bekend waren.
Rhapsody in Blue was al in ontwikkeling door regisseur Eric Goldberg toen Disney hem benaderde met het plan dit filmpje in Fantasia 2000 te verwerken.
Een significatne verandering in muziekstijl ten opzichte van de vorige film is dat in meer dan de helft van de muziekstukken uit Fantasia 2000 de piano een prominente rol heeft. In de originele film kwam geen pianostuk voor.
Fantasia 2000 bevat vele technische innovaties die later standaard zouden worden voor films. Zo zijn de filmpjes Pines of Rome en The Steadfast Tin Soldier in eerste instantie met de computer getekend, en al gemaakt voordat Pixars eerste computergeanimeerde film Toy Story uitkwam. In het slotfilmpje werden computeranimatie en traditionele animatie door elkaar gebruikt, een techniek die later ook toegepast werd in piratenplaneet.
De producers vonden dat er een paar tussenstukjes moesten worden toegevoegd om de muzikale nummers af te wisselen. Daarom werden een paar niet-muzikale scènes toegevoegd waarin telkens een personage het volgende filmpje aankondigt.
Tarzan is een Amerikaanse animatiefilm uit 1999 van Walt Disney Pictures. Het scenario van de film kwam van Tab Murphy, en de muziek van Phil Collins en Mark Mancina.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Aan het begin van de film ziet men hoe een schip brandend in de golven verdwijnt. Alleen een jong gezin bestaande uit een man, vrouw en hun baby overleeft het. Ze belanden in de Afrikaanse jungle, alwaar ze een boomhut bouwen. In diezelfde jungle woont een groep gorilla's onder leiding van de zilverrug Kerchak. Hij en zijn vrouw Kala hebben ook een kind. Dit kind wordt echter het slachtoffer van de luipaard Sabor. Niet veel later vindt Kala de boomhut. Sabor blijkt daar ook te hebben toegeslagen, en de twee mensen te hebben gedood. Alleen de baby leeft nog. Kala weet de baby te redden van Sabor, en besluit zich over hem te ontfermen. Ze geeft hem de naam Tarzan.
Enkele jaren later heeft de jonge Tarzan moeite mee te komen met de andere gorilla's daar hij anders is. Uiteindelijk wordt hij vrienden met de gorilla Tuk, en de olifant Tantor. Hij weet dat Kerchak hem niet mag. In de jaren erop ontwikkelt hij alle instincten van een aap en leert alles over de jungle en zijn gevaren. Als volwassene is hij al deze vaardigheden meester, en beschikt over fysieke vaardigheden gelijk aan dat van een topatleet. Wanneer de groep wordt aangevallen door Sabor, doodt Tarzan dit luipaard.
Dan arriveren op een dag andere mensen in de jungle: professor Porter, zijn dochter Jane en hun gids Clayton. Ze zijn op zoek naar gorilla's. Tarzan redt Jane van een groep bavianen, en wordt steeds nieuwsgieriger naar deze wezens die op hem lijken. Jane en haar vader beseffen dat Tarzan door gorilla's is grootgebracht, en hun wellicht meer over hen kan leren. Ze leren Tarzan Engels te spreken, en alles over de menselijke beschaving. Hij wil Jane en haar vader echter niet naar de gorilla's brengen daar hij weet dat Kerchak hen dan zeker zal doden.
Na verloop van tijd zit het verblijf van Jane en haar vader erop, en arriveert het schip dat hen terug naar Engeland zal brengen. Clayton overtuigt Tarzan dat Jane wellicht blijft als ze gorilla's te zien krijgt, en Tarzan brengt het drietal naar het gorillakamp. Die avond toont Kala Tarzan de boomhut waarin ze hem gevonden heeft, en Tarzan besluit met Jane en haar vader mee te gaan naar Engeland.
Wanneer ze aan boord gaan van het schip blijkt er echter een muiterij te zijn gepleegd, geleid door Clayton. Hij en zijn helpers willen de gorilla's vangen voor het geld dat veel dierentuinen ervoor betalen. Tarzan, Jane, de professor en de andere bemanningsleden worden opgesloten, maar kunnen ontsnappen dankzij Tantor en Tuk. Tarzan confronteert Clayton en zijn mannen. Claytons handlangers zijn snel uitgeschakeld, maar Clayton zelf geeft het niet op. Hij probeert Tarzan neer te schieten, maar Kerchak springt ervoor. Tarzan jaagt Clayton een boom in, waar hij hem vastbindt met lianen. Clayton probeert zichzelf vrij te hakken met zijn kapmes, maar merkt niet dat er een liaan om zijn nek gewikkeld zit. Derhalve hangt hij zichzelf per ongeluk op.
Kerchak overleeft het geweerschot niet, maar accepteert net voor zijn dood Tarzan eindelijk als zijn zoon en opvolger. Jane en haar vader besluiten niet terug naar Engeland te gaan, maar bij Tarzan in de jungle te blijven.
Tarzan is niet alleen in een Nederlandstalige, maar ook in een Vlaamstalige nasynchronisatie uitgebracht. Dit komt door klachten van ouders omdat hun kinderen het Nederlands-dialect niet verstaan. Tegenwoordig worden alle Disneyfilms opgenomen in Vlaams.
De film is gebaseerd op het boek Tarzan of the Apes, een avonturenroman uit 1912 geschreven door Edgar Rice Burroughs. De film vertoont echter een hoop verschillen met het boek:
In het boek werden Tarzans ouders achtergelaten in Afrika. In de film zijn ze schipbreukelingen.
In het boek wordt Tarzan opgevoed door apen die enkel omschreven worden als "de Grote Apen", en zijn de gorilla's juist de vijanden van deze Grote Apen. In de film wordt Tarzan door de gorilla's opgevoed.
In het boek is Kerchak een van de antagonisten. Hij is het die Kala's originele baby en Tarzans echte vader doodt, niet Sabor.
In het boek zijn vooral leeuwen de primaire roofdieren uit de jungle. In de film is dit een jachtluipaard. Op dit punt heeft de Disneyfilm het bij het rechte eind daar in werkelijkheid leeuwen voorkomen op de savannes.
In het boek sterft Tarzans echte moeder aan een natuurlijke dood.
In het boek komt een Afrikaanse stam voor. Deze werden expres weggelaten uit de film daar hun rol uit het boek als te racistisch werd gezien (Tarzan doodt veel van de stamleden). De inboorlingen komen wel voor in de op de film gebaseerde animatieserie, maar hebben hierin een positievere rol dan in het boek.
In het boek is Kala reeds om het leven gekomen wanneer Tarzan volwassen is. In de film is ze de hele tijd in leven.
Clayton is in het boek meer een sympathieke rivaal van Tarzan dan echt de primaire antagonist. Tevens zijn Clayton en Tarzan in het boek neven van elkaar.
In de Nederlandse versie van de film spreekt onder andere Katja Schuurman een stem in. De muziek in de film is geschreven door Phil Collins. Hij zingt ook de liedjes in de film. De Nederlandse vertalingen van de liedjes worden gezongen door Bert Heerink.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint bij de Chinese Muur, waar de Hunnen onder leiding van Shan Yu een invasie beginnen. Wanneer de keizer van de invasie hoort, beveelt hij dat een man uit iedere familie in het leger moet dienen.
Ondertussen, in een boerendorp, bereidt Hua Mulan, de enige dochter van de Hua-familie, zich voor op een ontmoeting met de koppelaarster. Als ze de test van de koppelaarster doorstaat zal ze zeker trouwen en zo de familie-eer hoog kunnen houden. Door toedoen van de gelukskrekel , die ze van haar grootmoeder had gekregen, faalt ze echter voor de test en keert beschaamd terug naar huis.
Later die dag arriveert het nieuws van de mobilisatie.Mulans vader was de enige man in de familie dus zal hij bij het leger moeten. Hij is echter oud en slecht ter been, en Mulan weet zeker dat hij de oorlog niet zal overleven. Ze besluit zich voor te doen als een man, en haar vaders plaats in te nemen. Niet veel later ontdekken haar ouders wat ze heeft gedaan, maar het is al te laat: als ze Mulan ontmaskeren zal ze worden gedood wegens verraad. Mulans grootmoeder vraagt de geesten van hun voorouders om hulp. Deze besluiten een van de familiehoeders te sturen om Mulan te beschermen. Mushu, een kleine draak en een familiehoeder die gedegradeerd is nadat zijn vorige missie op een ramp uitdraaide, krijgt de opdracht om de stenen draak in de tuin te wekken. Hij vernielt de draak per ongeluk, en gaat noodgedwongen zelf achter Mulan aan samen met Cri-Kee.
Begeleid door Mushus advies doet Mulan haar intrede in het legerkamp onder de naam Ping. Op hetzelfde moment bespreekt Li, de generaal van het leger, de aanvalsstrategieën met zijn zoon Shang. Li zal de huidige troepen naar het slagveld leiden, terwijl Shang als kapitein de nieuwe rekruten traint. Buiten veroorzaakt Mulan met haar gedrag een vechtpartij, waardoor Shang gelijk alle soldaten strafcorvee geeft.
De training begint, en na een moeizame start kunnen alle soldaten goed meekomen. Alleen wordt Mulan/Ping door de andere soldaten voortdurend bespot. Hoewel Shang tevreden is over de vorderingen, is Chi Fu (de raadsheer van de keizer) dat allerminst. Hij wil de generaal rapporteren dat de rekruten van Shang niet geschikt zijn om te vechten. Hierop besluit Mushu in te grijpen. Hij en Cri-Kee schrijven uit naam van de generaal een brief dat de soldaten direct naar het front moeten komen.
Wanneer de rekruten aankomen bij het dorp waar de rest van het leger zou wachten, treffen ze een slagveld aan. Het dorp is met de grond gelijk gemaakt, en alle soldaten zijn dood, inclusief generaal Li. Shang leidt zijn troepen via de kortste weg naar de keizerlijke stad in de hoop de Hunnen nog op tijd te kunnen onderscheppen. Onderweg worden ze aangevallen en breekt een groot gevecht los. Mulan ziet haar kans om zich te bewijzen. Met een strategisch gelost kanonschot veroorzaakt ze een lawine die alle Hunnen onder de sneeuw begraaft. Shang dreigt ook te worden meegesleurd, maar Mulan redt hem.
Naderhand blijkt Mulan gewond te zijn geraakt in het gevecht. Shang laat direct een dokter halen. Wanneer die Mulan onderzoekt, komt aan het licht dat ze in werkelijkheid een vrouw is. Shang besluit haar echter niet te doden, maar ze moet wel het leger verlaten. Die avond zien Mulan en Mushu dat Shan Yu en zeven van zijn soldaten de lawine hebben overleefd, en koers zetten naar de keizerlijke stad. Mulan haast zich ook naar de stad, waar de andere soldaten op dat moment als helden worden onthaald. Mulans waarschuwingen worden genegeerd door de feestvierende bevolking. Derhalve slagen de Hunnen erin de keizer te vangen en zich te barricaderen in het paleis.
Op advies van Mulan vermommen de soldaten zich als concubine om zo ongezien in de buurt van de Hunnen te kunnen komen. De zeven Hunnen worden met gemak uitgeschakeld en de keizer gered. Shan Yu laat zich minder makkelijk verslaan. Uiteindelijk lokt Mulan hem naar het dak van het paleis, waar Mushu reeds een grote vuurpijl klaar heeft gezet. Met de pijl schieten ze Shan Yu de vuurwerktoren in, en hij komt om in de explosie.
De keizer vergeeft Mulan al haar daden, en biedt haar zelfs een plaats aan in zijn raad. Mulan weigert daar ze terug wil naar huis. Daarom geeft de Keizer haar zijn amulet en het zwaard van Shan Yu. Wanneer Mulan wegrijdt, spoort de keizer Shang aan om haar te volgen. Thuisgekomen geeft Mulan de geschenken van de keizer aan haar vader ter ere van de familie. Shang arriveert ook, en wordt meteen uitgenodigd om te blijven. In de tempel van de voorvaderen krijgt Mushu zijn oude positie terug nu hij een missie succesvol heeft afgerond.
Mulan begon oorspronkelijk als een korte direct-naar-video film getiteld "China Doll". Schrijver Robert San Souci kwam met het idee om het Chinese gedicht "The Song of Fa Mu Lan" als basis te gebruiken.
Ontwikkeling van Mulan begon in 1994. Disney stuurde een groep tekenaars en fotografen naar China om gedurende drie weken fotos en tekeningen te maken van het landschap. Al snel werd besloten de tekenstijl van de film meer aan te laten sluiten bij traditionele Chinese schilderkunst in plaats van de gedetailleerde tekeningen uit o.a. De Leeuwenkoning.
Voor de meer dan 2000 Hunnen uit de gevechtsscène in de bergen werd een computerprogramma ontwikkeld getiteld Atilla. Hiermee konden veel individuele personages tegelijk worden getekend.
De reacties op de film waren over het algemeen positief. De film scoorde een 90% op Rotten Tomatoes. In het openingsweekend bracht de film 22.8 miljoen dollar op, en was daarmee de meest succesvolle film na The X-Files.
Een belangrijk onderdeel van de uitgave van de film was de distributie in China. Disney hoopte met Mulan net zon grote hit te scoren als met De Leeuwenkoning, die in China een van de meest succesvolle westerse films was. Aanvankelijk werd de film geweigerd daar de Chinese overheid slechts een beperkt aantal westerse films per jaar toestond, maar een jaar na uitgave werd de film alsnog in China vertoond.
Hercules is een Amerikaanse animatiefilm uit 1997 van Walt Disney Pictures, en tevens het 35ste Disney classic van de Disney-animatiefilms. Het verhaal van de film is losjes gebaseerd op de Griekse mythe van Herakles. Het scenario van de film kwam van Ron Clements en John Musker.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal wordt verteld door de Muzen. Het begint met een introductie waarin verteld wordt hoe Zeus de titanen versloeg en opsloot, en zo vrede over de wereld bracht. Vervolgens verplaatst het verhaal zich enkele jaren in de toekomst. Zeus en zijn vrouw Hera wonen nu met de andere Griekse goden op de berg Olympus. Ze hebben zojuist hun eerste kind gekregen: Hercules. Alle goden komen langs om dit heugelijke feit te vieren. Hercules krijgt als geboortecadeau van zijn vader Pegasus (die gemaakt is uit een wolkje).Toch is niet iedereen blij met de geboorte van Hercules. Hades, de god van de onderwereld, vreest dat Hercules zijn plannen om de macht op Olympus te grijpen zal verstoren. Een bezoekje van de Fates (drie monsterlijke dames die in het verleden, heden en de toekomst kunnen kijken) bevestigt dit vermoeden.
Hades beraamt een plan om zich van Hercules te ontdoen. Hij laat Hercules ontvoeren door zijn handlangers Pijn en Paniek. Ze moeten hem sterfelijk maken middels een speciale drank en dan ombrengen. Ze worden echter gestoord door een boerenechtpaar. Hierdoor drinkt Hercules niet de laatste druppel van het drankje en behoudt zijn goddelijke kracht. Hij is echter wel sterfelijk en kan derhalve niet terug naar de Olympus. Hij wordt geadopteerd door een echtpaar. Pijn en Paniek besluiten dit nieuws voor zich te houden en vertellen Hades dat Hercules dood is.
Jaren later krijgt Hercules steeds meer problemen met zijn kolossale kracht. Wanneer zijn ouders hem vertellen dat ze hem hebben gevonden, besluit hij naar de tempel van Zeus te gaan. Zeus verschijnt aan Hercules, en vertelt hem wie hij werkelijk is. Ook vertelt hij Hercules dat hij zijn goddelijkheid kan herwinnen indien hij bewijst een ware held te zijn. Hercules krijgt zijn oude vriend Pegasus weer terug, die inmiddels ook volwassen is. Hij stuurt Hercules naar de saterPhiloctetes(Phil) om een opleiding tot held te volgen. Phil weigert eerst daar hij slechte ervaringen heeft met helden, maar stemt toe nadat Zeus hem treft met een bliksem. Een lange training volgt.
Na de training gaan Phil en Hercules met Pegasus naar Thebe. Onderweg redt Hercules een vrouw, genaamd Megara (Meg) van een centaur. Wat hij niet weet is dat Meg in werkelijkheid werkt voor Hades. Dankzij haar komt Hades erachter dat Hercules nog leeft en stelt alles in het werk om hem alsnog te doden. Zo stuurt hij achtereenvolgens de Hydra en een heel leger andere monsters op Hercules af. Hercules verslaat al deze monsters en verkrijgt zo al snel een status als held bij de bevolking van Thebe.
Met nog maar 24 uur te gaan voor hij zijn plan ten uitvoer wil brengen, stuurt Hades Meg op Hercules af. Ze moet uitzoeken wat zijn zwakke plek is. Meg wordt verliefd op Hercules en weigert Hades nog langer te helpen. Hades heeft echter door dat Hercules ook verliefd is op Meg en gebruikt haar als gijzelaar om Hercules te dwingen zijn kracht gedurende 1 dag op te geven. Hercules stemt toe om Meg te redden, maar laat Hades beloven dat Meg niets, maar dan ook niets zal overkomen.
Nu Hercules machteloos is, laat Hades de titanen vrij om de Olympus aan te vallen en de goden te vangen. Wel stuurt hij één van de titanen, een cycloop, naar Thebe om Hercules te doden nu hij zwak is. Hercules slaagt er desondanks in de cycloop te verslaan. Wanneer Hercules dreigt te worden verpletterd onder een vallende pilaar, duwt Meg hem opzij en komt zelf onder de pilaar terecht. Daar ze nu gewond is, is Hades deal niet langer geldig en krijgt Hercules zijn kracht terug. Hij haast zich naar de Olympus, alwaar hij en Zeus de titanen verslaan.
Hades heeft echter nog een troef achter de hand: Meg is dusdanig gewond dat ze het niet overleeft. Hercules dringt binnen in de onderwereld om Meg terug te halen. Hij is zelfs bereid zijn eigen leven hiervoor te geven. Door deze zelfopoffering bewijst Hercules dat hij werkelijk een ware held is en hij wordt weer een god. Hij verslaat Hades en brengt Megs ziel terug naar haar lichaam waardoor ze weer tot leven komt.
Nu hij weer een god is, mag Hercules terugkeren naar de Olympus. Hij beseft echter dat zijn hart bij Meg ligt en kiest ervoor om weer sterfelijk te worden. Meg en Hercules keren terug naar Thebe.
De film heeft vrijwel niets te maken met de originele verhalen van Hercules. In plaats daarvan heeft Disney zijn eigen draai gegeven aan het verhaal. Dit werd deels gedaan omdat men bepaalde gebeurtenissen uit de mythologie ongepast vond voor jonge kijkers.
Allereerst is Hercules in de film de zoon van Zeus en Hera. In de mythologie is hij echter een buitenechtelijk kind van Zeus met de aardse vrouw Alcmene. Hera zelf is in de mythologie Hercules tegenstander. De Fates uit de film zijn een fusie van de schikgodinnen en de Graeae. De Titanen zijn in de film monsterlijke wezens, terwijl ze in de mythologie net als de Griekse goden een menselijk uiterlijk hadden. Mogelijk verward de film de titanen met de giganten. Verder zijn enkele gebeurtenissen uit de Griekse Mythologie in verkeerde volgorde verwerkt in de film. Zo botst Hercules in de woning van Phil tegen een stuk van de mast van de Argo, wat betekent dat het avontuur van Jason en de Argonauten reeds plaatstgevonden heeft. In de mythologie was Hercules echter een van de bemanningsleden van de Argo. Ook de Trojaanse Oorlog heeft in de film blijkbaar al voor Hercules training plaatsgevonden, terwijl in de mythologie de oorlog een generatie na Hercules plaatsvond.
Disney heeft veel van de personages in de film stereotype karakters gegeven. Zo wordt Hercules meer neergezet als een superheld dan als een god. De film bevat ook veel parodieën op de Amerikaanse cultuur, zoals de enorme merchandising die rondom Hercules ontstaat wanneer hij een held wordt.
De film bevat wel referenties naar de 12 werken van Hercules uit de mythologie, zoals zijn gevecht met de Hydra. De meeste van deze referenties zijn verwerkt in het filmpje van het lied Zero to Hero, en de taken die Phil opnoemt terwijl Hercules poseert voor een schilder.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Parijs van 1482. De zigeuner Clopin vertelt een groep kinderen het verhaal van de klokkenluider van de Notre Dame. Het verhaal begint 20 jaar eerder, wanneer een groep zigeuners bij hun tocht naar Parijs wordt onderschept door rechter Claude Frollo en zijn soldaten. Eén van de zigeuners vlucht met haar baby naar de Notre-Dame maar Frollo haalt haar in voor ze naar binnen kan vluchten. De vrouw komt om wanneer Frollo haar baby afpakt en ze zelf een zware val maakt. Frollo ziet het kind als een duivel daar het zwaar verminkt is maar wordt door de aartsbisschop tegengehouden voor hij het kind kan verdrinken in een put. Deze overtuigt Frollo voor het kind te zorgen om zo zijn zonde voor het doden van de zigeunervrouw goed te maken. Frollo stemt met tegenzin toe, op voorwaarde dat het kind in de kerk kan wonen. Hij noemt het kind Quasimodo.
20 jaar later is Quasimodo de klokkenluider van de Notre Dame. Frollo staat erop dat hij zich nooit buiten de kerk vertoont daar mensen hem zullen haten voor zijn lelijkheid. Op aandringen van zijn enige vrienden, drie waterspuwers die in Quasimodos bijzijn tot leven komen, gaat Quasimodo toch de stad in zodat hij het zottenfestival mee kan maken. Daar die dag iedereen in een gek of lelijk kostuum rondloopt, valt hij niet op.
Ondertussen heeft Frollo de legerkapitein Phoebus terug laten keren naar Parijs om als nieuwe aanvoerder te dienen voor zijn soldaten. Phoebus vergezelt Frollo naar het festival. Daar zijn hij, Frollo en Quasimodo getuige van een dans, opgevoerd door de zigeunerin Esmerelda. Alle drie de mannen worden op slag verliefd op haar. Tijdens het hoogtepunt van het feest wordt Quasimodo ontdekt en spontaan tot koning van het festival gekroond daar hij de lelijkste man van Parijs is. De festiviteiten ontaarden al snel in een marteling voor Quasimodo maar Frollo weigert in te grijpen. Uiteindelijk is het Esmerelda die Quasimodo te hulp komt. Vervolgens ontsnapt ze op spectaculaire wijze aan Frollos soldaten.
Die avond volgt Esmerelda Quasimodo naar de kathedraal. Phoebus op zijn beurt volgt haar dan weer. Wanneer Frollo en zijn soldaten arriveren, redt Phoebus Esmerelda door te zeggen dat Esmerelda een beroep gedaan heeft op het asielrecht van de kerk. Frollo vertrekt maar laat de hele kerk omsingelen door zijn soldaten zodat Esmerelda niet weg kan. Dankzij Quasimodo kan Esmerelda later toch ontsnappen. Voor ze afscheid neemt, geeft ze hem een sieraad dat de weg wijst naar de Hof der Wonderen, de schuilplaats van de zigeuners.
Frollo wordt geplaagd door zijn gevoelens voor Esmerelda en vreest dat deze lust voor haar hem fataal zal worden. Wanneer hij hoort dat ze is ontsnapt uit de Notre Dame, begint hij een klopjacht door heel Parijs. Phoebus ziet langzaam in dat Frollo doordraait en verraadt hem uiteindelijk. Esmerelda brengt Phoebus, die nu gezocht wordt door Frollo, naar de kathedraal. Frollo beseft uiteindelijk dat Quasimodo Esmerelda heeft helpen ontsnappen en overtuigt hem dat hij haar schuilplaats kent. Om de zigeuners te waarschuwen gaan Quasimodo en Phoebus naar de Hof der Wonderen, niet wetende dat Frollo en zijn soldaten hen volgen. Alle zigeuners worden gevangengenomen. Esmerelda wordt beschuldigd van hekserij en veroordeeld tot de brandstapel.
Quasimodo redt Esmerelda en brengt haar naar de Notre Dame. Frollo laat zijn soldaten de kerk aanvallen. Terwijl Quasimodo en de waterspuwers de aanval afslaan, zet Phoebus de bevolking van Parijs aan tot opstand. Frollo weet als enige binnen te dringen in de kerk en besluit definitief af te rekenen met Quasimodo en Esmerelda. In het gevecht dat volgt, valt Frollo van de klokkentoren, zijn dood tegemoet. Quasimodo valt ook, maar wordt opgevangen door Phoebus. Hij accepteert dat Esmerelda meer geeft om Phoebus. Buiten wordt hij verwelkomd door de bevolking van Parijs en eindelijk geaccepteerd als één van hen.
Het originele verhaal van Victor Hugo werd sterk aangepast om de film meer geschikt te maken voor jonge kijkers. Desondanks bevat de film zeker voor een Disneyproductie een serieuze ondertoon met onderwerpen zoals religie, zonde, lust, vooroordelen en sociale ongelijkheid.
De tekenaars bezochten de echte Notre Dame in Parijs om tekeningen te maken van het gebouw.
Een aantal personages uit het boek werden weggelaten uit de film, zoals de dichter Gringoire en Esmereldas moeder. Ook werden er een paar personages bijbedacht zoals de drie waterspuwers, die vooral als vrolijke noot van de film dienen.
De personages die wel zijn overgenomen in de film zijn vrijwel allemaal sterk aangepast. Frollo is in het boek geen rechter maar de aartsbisschop van de Notre Dame. Hij heeft niet specifiek iets tegen zigeuners, maar wil enkel dat ze uit de buurt van de kerk blijven. Ook adopteert hij Quasimodo uit vrije wil. Phoebus is in de film een sympathieke man en een van de protagonisten. In het boek is hij een antagonist met een rol gelijk aan de rol die Frollo in de film heeft. Quasimodo heeft in het boek een hekel aan alle mensen behalve Esmerelda en Frollo. Hij gebruikt zijn brute kracht en lelijke uiterlijk om iedereen angst aan te jagen. Clopin is in het boek een serieuzer personage dan in de film, met een duister gevoel voor humor.
De plot is ook op een paar punten aangepast. In het boek wordt Phoebus neergestoken door Frollo, gaan Quasimodo en Phoebus nooit naar de hof der wonderen, overleven Quasimodo en Esmerelda het einde van het verhaal niet en is er geen sprake van een verteller.
Tijdens het lied Out There ziet men Belle uit Belle en het Beest rechts onderaan het scherm in haar typisch blauwe jurk over straat lopen. Tevens ziet men in deze scène een koopman Kleedje, het vliegende tapijt uit Aladdin, uitkloppen en kan je Pumba opmerken tijdens het Zottenfestival.
Esmeralda en Djali, haar geitje, verkleden zich als de oude man waarin Jafar zich vermomde in de film Aladdin.
Het paard van rechter Frollo heet 'Sneeuwbal', volgens audio-commentaar van de DVD.
Merk op dat het neogothieke gietijzeren torentje van Violet-le-Duc al aanwezig is op de kathedraal, terwijl het verhaal zich meer dan driehonderd jaar voor de bouw van dat torentje afspeelt.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in het Engeland van 1607, waar een schip zich klaarmaakt om af te varen naar Noord-Amerika om een kolonie te stichten en op zoek te gaan naar goud. Een van de opvarenden van het schip is avonturier John Smith. Hij redt tijdens de reis het leven van de jonge matroos Thomas wanneer deze overboord valt.
Ondertussen in Noord-Amerika, keren het indianenopperhoofd Powhatan en zijn krijgers terug van een oorlog die ze hebben gewonnen. Powhatans dochter, Pocahontas, krijgt te horen dat de krijger Kocoum om haar hand heeft gevraagd. Zelf ziet ze hem niet staan. Ze vraagt grootmoeder Wilg, een pratende boom, om raad. Die vertelt haar om naar haar hart te luisteren.
Kort hierop arriveren de Britse kolonisten. Pocahontas wordt nieuwsgierig en ze besluit samen met haar wasbeer Meeko en de kolibrie Flit een kijkje te nemen. John Smith verkent de omgeving en Pocahontas volgt hem. Als ze ontdekt wordt door Smith, klikt het meteen tussen de twee en worden ze verliefd. Pocahontas laat John inzien dat Indianen helemaal niet zulke wilden zijn als men denkt, en dat hij de aarde moet zien als meer dan alleen iets dat hij kan bezitten.
Tussen de andere indianen en de kolonisten ontstaan echter al snel botsingen. Bij een eerste treffen wordt een krijger van Pocahontas stam neergeschoten. Powhatan besluit de Britten de oorlog te verklaren en roept de hulp in van andere indianenstammen. De situatie wordt er niet beter op wanneer de leider van de kolonisten, gouverneur John Ratcliffe, ontdekt dat er mogelijk geen goud is in het gebied. Hij had namelijk deze expeditie willen gebruiken om eindelijk zijn naam te vestigen aan het Britse hof. In zijn obsessie komt hij tot de conclusie dat de indianen natuurlijk het goud hebben en hij het met geweld van hen moet afpakken.
Op een avond ontmoeten Pocahontas en John elkaar weer. Ze worden echter gevolgd door respectievelijk Kocoum en Thomas. Kockoum valt John aan, waarna Thomas ingrijpt en Kocoum doodschiet. John neemt de schuld van het vermoorden van Kocuom op zich en hij wordt gevangengenomen. De volgende dag zal hij terecht worden gesteld alvorens de slag tussen de indianen en kolonisten los zal breken.
Aangemoedigd door grootmoeder Wilg grijpt Pocahontas in. Net op het moment dat haar vader John wil doden komt ze tussenbeide. Zij smeekt haar vader om John te laten gaan omdat ze van hem houdt en haar vader stemt hiermee in. Hij geeft toe dat de oorlog fout was en besluit niet verder te zullen vechten tenzij de kolonisten hem hiertoe dwingen. Deze zien echter ook de ernst van de situatie in en vallen niet aan. Alleen Ratcliffe is het hier niet mee eens. Hij grijpt een geweer en probeert Powhatan neer te schieten. John Smith springt ervoor en vangt de kogel op. De andere kolonisten komen in opstand tegen Ratcliffe en nemen hem gevangen.
John is dusdanig gewond geraakt dat hij terug moet naar Engeland voor verzorging. Hij en Pocahontas nemen afscheid.
Pocahontas is de eerste Disneyfilm die is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De primaire personages in de film zijn dan ook gebaseerd op historische figuren.
Pocahontas is gebaseerd op de historische Pocahontas, die echt een van de weinige indianen was die de kolonisten juist verwelkomde. In werkelijkheid was zij in 1607, het jaar waarin de film speelt, nog maar 13 jaar oud. Ook heeft ze nooit een romantische relatie gehad met John Smith. Ze trouwde uiteindelijk met de Brit John Rolfe.
Gouverneur Ratcliffe is een combinatie van meerdere historische personages. Zijn naam is afkomstig van John Ratcliffe, die echt ooit gouverneur was van de kolonie Jamestown. Hij was echter niet, zoals de film suggereert, de eerste gouverneur, noch was hij aanwezig op het schip waarmee John Smith naar de kolonie afreisde.
De film bevat een groot aantal gezongen nummers, welke werden gecomponeerd door Alan Menken en Stephen Schwartz. Verder bevat de soundtrack achtergrondmuziek. Alle nummers samen zijn:
Het nummer "If I Never Knew You" is nooit in de film verwerkt. Dit nummer stond gepland voor de scène waarin Pocahontas de gevangen John Smith opzoekt in de tent waarin hij wordt vastgehouden. Bij een voorpremière kwamen producers echter tot de conclusie dat het nummer de film teveel vertraagde, dus werd de scène geschrapt en vervangen door het lied "Savages".
De soundtrack van de film haalde de eerste plaats in de Billboard 200 tijdens de week van 22 juli1995.[1] It ended up with a triple platinum certification.[2]
De première van Pocahontas vond plaats in Central Park in New York, waar meer dan 10.000 mensen aanwezig waren. Het is nog steeds de grootste première ooit. De film was financieel gezien een succes, met een wereldwijde opbrengst van $346.079.773. Het was echter niet het grote succes waar Disney op hoopte.[3]
Pocahontas is de eerste Disneyfilm waarin een liefde ontstaat tussen twee verschillende rassen mensen. De klokkenluider van de Notre Dame was de volgende.
Kocoum is het enige menselijke Disneypersonage ooit dat door een kogel om het leven kwam.
Er zit een Hidden Mickey in deze film tijdens het liedje Kleuren van de wind. Als Pocahontas "...of vraag je ooit een lynx waarom hij spint?" zingt, zie je hem rechtsboven in beeld, gevormd door drie sterren.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De Leeuwenkoning vertelt het verhaal van de Afrikaansesavanne, waar de koning der dieren, de leeuw, heerst over de grote vlakten. De dieren zijn allemaal dusdanig vermenselijkt dat zij kunnen praten en denken als mensen.
Koning Mufasa woont, samen met zijn vrouw Sarabi en de andere leeuwen op de koningsrots, en is de trotse heerser van zijn land. In zijn schaduw staat zijn broer Scar, die volgens de verhalen bezeten is van een kwade geest. Scar is vol wrok en ziet zijn broer liever gaan dan komen; hij wil zelf koning worden. Volgens een vast ritueel stromen alle dieren in het koninkrijk toe naar de koningsrots. Voor het oog van vele zebra's, olifanten, buffels en andere dieren presenteert de mandril Rafiki de jongste welp en kroonprins; Simba. Simba is de beste vriend van Nala en samen komen ze al snel in de problemen. De 'knecht' van de koning, neushoornvogel Zazu, doet zijn best om ze uit de problemen te houden, vaak zonder succes. Zo komen ze in aanraking met de hyena's Shenzi, Banzai en Ed, aan wie ze ternauwernood ontkomen.
In een poging Mufasa van zijn troon te stoten en ook zijn opvolger Simba uit de weg te ruimen roept Scar de hulp in van de verstotenen die onderaan de voedselketen staan; de hyena's. Met hun hulp, en die van de gnoes, ontstaat er een stormloop in de klif vlakbij de koningsrots, waar Scar Simba met een smoes naartoe heeft gelokt. Mufasa's poging om Simba te redden lukt, maar hij belandt zelf in een hulpeloze positie waarbij hij aan een rots hangt, net boven de gnoes. Met de woorden 'Lang leve de koning', gooit Scar Mufasa van de rots, waardoor deze zijn dood tegemoet valt.
Scar maakt Simba wijs dat het zijn schuld is dat Mufasa is omgekomen, en raadt hem aan te vluchten. Hij stuurt de hyena's Shenzi, Banzai en Ed achter Simba aan, maar Simba ontkomt aan hen door een doornstruik in te vluchten. Hij vlucht naar het tropisch regenwoud, waar hij het levensgenietende stokstaartjeTimon en het winderige knobbelzwijnPumbaa ontmoet. Van hen leert Simba 'hakuna matata': geen zorgen.
Simba besluit zijn leven achter zich te laten, overtuigd dat de dood van zijn vader zijn schuld was, en leeft een zorgeloos leven in het tropische regenwoud. Hij groeit genietend op van welp tot leeuw. Dan arriveert op een dag de nu volwassen Nala in het woud. Ze vertelt hem dat iedereen hem dood waant. Het rijk is uiteengevallen en iedereen lijdt honger onder Scars bewind. Simba blijft zich schuldig voelen, tot de mandril Rafiki hem laat zien dat zijn vader nog in hem voortleeft, en hem een grote levensles leert: je kunt van je verleden wegrennen of er van leren.
Dit alles doet Simba besluiten terug te keren naar de koningsrots, waar Scar bekent dat hij Mufasa heeft gedood. In het gevecht dat volgt sterft Scar en neemt Simba weer zijn plaats in.
De film eindigt waar deel 2 begint; Rafiki presenteert voor het oog van alle dieren de dochter van Simba en Nala: Kiara.
De Leeuwenkoning stond tijdens de productie nog bekend als King of the Jungle.
Net als bij de film Bambi bestudeerden tekenaars echte dieren voor de film. Sommige filmmakers gingen naar Afrika om de dieren daar in het wild te observeren, terwijl andere tekenaars de dieren naar de tekenstudio lieten halen.
Voor het tekenwerk werd op grote schaal gebruikgemaakt van computers, vooral bij de stampedescène.
De film werd tegelijk geproduceerd met Pocahontas. Lange tijd dachten tekenaars dat Pocahontas de meest succesvolle van de twee films zou worden, dus werd daar meer tijd aan besteed. Hoewel qua opbrengst beide films het goed deden, ontving de Leeuwenkoning uiteindelijk betere kritieken van kijkers.
Elton John en Tim Rice schreven vijf nieuwe muzieknummers voor de film. Elton John zong zelf "Can You Feel the Love Tonight" in voor de aftiteling. Hans Zimmer verzorgde ook een stuk van de muziek, voorzien van traditionele Afrikaanse muziekelementen.
De film is een paar maal onderwerp geweest van controverse.
De Leeuwenkoning werd aangeprezen als de eerste Disneyfilm die een origineel verhaal bevatte dat niet zou zijn gebaseerd op reeds bestaande werken. Hier worden echter nog wel eens vraagtekens bijgezet. Zo zou de film grote gelijkenissen tonen met de Japanse AnimeKimba the White Lion. Een andere bron van inspiratie was wellicht William Shakespeare's 'Hamlet. In Hamlet gaat het verhaal ook over een koning (Hamlet senior) die wordt vermoord door zijn broer (Claudius). De zoon van de koning (Hamlet junior) moet de dood van zijn vader wreken.
In de film zingen Timon en Pumbaa op een bepaald moment het lied The Lion Sleeps Tonight. Dit leidde tot een rechtszaak tegen Disney, aangespannen door de familie van Solomon Linda, die het nummer oorspronkelijk had bedacht in 1939.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met Jafar, de grootvizier van de sultan van Agrabah. Hij is op het spoor gekomen van de Grot der Wonderen, waarin een lamp ligt die hem kan helpen de macht in handen te krijgen. Helaas voor Jafar blijkt Gazeem, de man die hij heeft ingehuurd om voor hem de lamp te gaan halen, niet de grot in te mogen. Wanneer hij het toch probeert, wordt hij in de grot opgesloten. Alleen een ruwe diamant mag de grot betreden.
De film gaat vervolgens naar Agrabah, waar Aladdin, een arme jongen, probeert te overleven. Samen met zijn beste vriend, het aapje Abu, steelt hij brood om te overleven. Aladdin en Abu zijn getuige van de aankomst van de zoveelste prins die om de hand van prinses Jasmine komt vragen.
Als prinses Jasmine genoeg heeft van het leven in het paleis, vooral omdat ze gedwongen wordt te trouwen met een prins, besluit ze zich onder het volk te mengen. Ze is zich niet bewust van hoe het leven er buiten de paleismuren aan toe gaat. Ze komt in de problemen wanneer ze een jongetje een appel aanbiedt, maar vervolgens niet voor deze appel kan betalen. Aladdin schiet haar te hulp en wordt meteen verliefd op haar. Hij neemt haar mee naar zijn huis.
Jafar gebruikt zijn magie om te ontdekken wie wél de grot der wonderen mag betreden, en ontdekt dat dit Aladdin is. Hij laat Aladdin arresteren. Jasmine onthult haar vermomming en Aladdin komt te weten dat Jasmine een prinses is. Omdat ze als prinses echter onder de grootvizier staat, kan ze Jafars bevel niet terugdraaien en Aladdin wordt afgevoerd naar de kerker. Later vertelt Jafar Jasmine dat Aladdin is onthoofd.
In werkelijkheid leeft Aladdin nog. Jafar, vermomd als oude man, neemt Aladdin mee naar de Grot der Wonderen. Hij wil dat Aladdin in ruil voor goud en diamanten de Grot der Wonderen betreedt om voor hem de lamp te halen. De grot der Wonderen blijkt vol rijkdommen te liggen. Aladdin en Abu mogen echter niets aanraken behalve de lamp. In de grot ontmoeten ze ook een vliegend tapijt. Aladdin vindt de lamp, maar dan raakt Abu toch één van de andere schatten aan. Hierdoor stroomt de grot vol lava. Dankzij het tapijt kunnen Aladdin en Abu ontkomen. Bij de uitgang van de grot pakt Jafar de lamp, en probeert Aladdin te doden. Dankzij Abu mislukt dit, maar Aladdin en Abu komen wel vast te zitten in de grot.
Wanneer ze bijkomen blijkt dat Abu de lamp aan Jafar heeft kunnen ontnemen. Door over de lamp te wrijven, roept Aladdin per ongeluk de geest in de lamp op. De geest geeft hem drie wensen en Aladdin gebruikt er een van om te veranderen in Prins Ali 'a Babwa zodat hij kan trouwen met de Prinses. Aanvankelijk denkt Jasmine dat Ali de zoveelste prins is, maar uiteindelijk doorziet ze zijn vermomming en herkent hem als Aladdin.
Jafar heeft Aladdin echter ook door en laat zijn papegaai Iago de lamp stelen. Vervolgens wenst hij zichzelf een machtige tovenaar. Hij neemt de macht in het paleis over, en stuurt Aladdin naar een besneeuwd landschap. Dankzij het vliegende tapijt keert Aladdin snel weer terug. Hij daagt Jafar uit tot een duel, maar beseft al snel dat hij Jafar niet kan verslaan. Daarom verzint hij een list en vertelt Jafar dat de geest van de lamp machtiger is dan hij. Jafar pikt dit niet en wenst zelf een almachtige geest te worden. Hij vergeet alleen dat een geest in een lamp moet wonen, en nauwelijks is hij veranderd of er verschijnt een zwarte lamp die hem naar binnen zuigt, samen met Iago.
Nu Jafar is verslagen, krijgt Aladdin toestemming om met de prinses te trouwen, ondanks dat hij geen prins is. Aladdin wenst de geest vrij zodat die eindelijk krijgt wat hij altijd al wilde.
In 1988 kwam Howard Sahman met de suggestie voor de film. Samen met Alan Menken schreef hij een script en de bijbehorende muzieknummers. Hij leverde het script in 1991 af bij studiobaas Jeffrey Katzenberg, die het echter afkeurde. Na wat herschrijvingen van Clements, Musker en het duo Ted Elliott en Terry Rossio accepteerde hij het wel. Enkele veranderingen die in het script werden aangebracht waren o.a. dat Aladdins moeder eruit werd geschreven, Aladdins persoonlijkheid wat werd aangepast en dat Iago een meer komische rol kreeg.
De meeste personages werden ontworpen door Al Hirschfeld. Alleen Jafar werd niet door hem ontworpen daar tekenaar Andreas Deja van hem juist een tegenpersonage wilde maken. Aladdins uiterlijk werd aanvankelijk gebaseerd op dat van acteur Michael J. Fox, maar de producers vonden dat dit niet aan zou slaan. Daarom werd zijn uiterlijk aangepast naar dat van Tom Cruise.
Net als de meeste andere Disneyfilms bevat Aladdin een aantal muzikale nummers, waarvan een paar ook buiten de film om hits zijn geworden. De nummers zijn:
De mysterieuze koopman die men in het begin van de film ziet en die tevens het verhaal vertelt, zou in werkelijkheid Geest zijn. Dit is te zien aan zijn sikje, zijn handen met maar vier vingers (enkel Geest en de koopman hebben vier vingers in de film) én zijn gedrag. Ook zijn de kleren van de koopman blauw met om zijn buik een rode band (het zelfde zo als geest er uit ziet). Aanvankelijk zou dit aan het einde van de film onthuld worden, maar werd uiteindelijk geschrapt.
De film bevat enkele referenties naar eerdere Disneyfilms. Wanneer de Sultan met zijn houten speeltjes in de weer is, kan men zien dat de toren van houten diertjes op het Beest (uit Disney's 'Belle en het Beest') staat. Ten tweede is Sebastiaan, de krab uit 'De Kleine Zeemeermin', te zien in de film wanneer Geest hem tevoorschijn haalt uit een boek. Tenslotte verandert Geest zijn hoofd in dat van Pinokkio wanneer hij wil aantonen dat Aladdin aan het liegen is, Pinokkio keert ook nog een keer terug als pop tussen verschillende anderen, in een van de vertrekken van het paleis.
Robin Williams improviseerde meer dan 16 uur bij elkaar voor zijn rol toen hij de stem van Geest insprak.
Merk op dat telkens wanneer Aladdin een leugen probeert te verkopen, de veer van zijn tulband plooit en voor zijn gezicht valt.
Geest zou ook George Bush Senior en John Wayne hebben geïmiteerd, al hebben beide vertolkingen de film niet gehaald.
In eerdere versies van de film is het Iago met het coole karakter en is Jafar opvliegend.
Het scenario van de film kwam van Linda Woolverton, de muziek van Alan Menken en de liedjestekst van Howard Ashman. Het verhaal in de Disney-film wijkt op enkele punten af van het originele volksverhaal. De film werd een groot succes.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film ziet men hoe een mooie maar zeer arrogante prins wordt vervloekt door een tovenares omdat hij haar onderdak weigerde toen ze hem daarom vroeg. De prins moet als afschuwelijk Beest verder leven. De vloek zal enkel kunnen verbroken worden op het moment dat hij op iemand verliefd wordt en diezelfde persoon ook op hem verliefd wordt. Als dit niet gebeurt voor zijn 21ste verjaardag, de dag dat het laatste rozenblaadje van de magische roos van de tovenares valt, zal hij voor altijd als Beest moeten leven. De vloek treft ook al het personeel van de prins. Zij worden veranderd in huishoudelijke voorwerpen.
Via de filmtitel verplaatst de film zich vervolgens naar een plattelandsdorpje. In dit dorp wonen Belle en haar vader Maurice. Belle brengt haar tijd het liefst door met lezen, en Maurice is uitvinder. Zij worden beiden door de dorpelingen echter als zonderlingen gezien. Gaston, de sterkste man van het dorp, heeft een oogje op Belle, maar zij ziet hem niet staan.
Maurice gaat met een uitvinding naar een beurs, maar verdwaalt onderweg. Na te zijn aangevallen door wolven belandt hij in het kasteel van het Beest. De dienaren van het Beest heten hem hartelijk welkom, maar het Beest zelf moet niets weten van de indringer. Maurice wordt opgesloten in de kerker. Omdat hij niet terugkeert, gaat Belle naar hem op zoek. Ook zij belandt in het kasteel. Daar maakt ze met het Beest een deal: ze zal vrijwillig bij hem blijven als hij haar vader laat gaan.
Het Beest gaat akkoord. Belle krijgt echter meer vrijheid dan haar vader: zij mag wel door het kasteel rondlopen, behalve in de zijvleugel. Daar staat namelijk de roos. Op een bepaald moment komt Belle toch in de zijvleugel. Het Beest betrapt haar en jaagt haar het kasteel uit, maar krijgt later spijt van zijn daad en gaat haar achterna. Hij redt haar van een troep wolven die haar aanvallen en de twee keren terug naar het kasteel. Daar lijkt de band tussen de twee steeds sterker te worden. Het hoogtepunt van hun groeiende relatie is een romantisch avondje waarbij Belle en het Beest in de balzaal dansen op het lied 'Belle en het Beest', gezongen door mevrouw Tuit.
Ondertussen probeert Maurice de dorpelingen zover te krijgen dat ze hem helpen Belle te redden, maar niemand gelooft zijn verhaal over het Beest. Maurice's gedrag brengt Gaston wel op een idee. Hij maakt een deal met de eigenaar van het lokale gesticht om Maurice daar op te laten sluiten als Belle niet instemt om met Gaston te trouwen. Maurice gaat ten einde raad zelf maar weer naar het kasteel maar bezwijkt al snel door uitputting. Wanneer Belle via de toverspiegel van het Beest verneemt wat er met haar vader is gebeurd, laat het Beest haar gaan zodat ze hem naar huis kan brengen. Barstje, een levend theekopje, reist mee als verstekeling. Het Beest geeft Belle tevens zijn toverspiegel mee, zodat ze hem altijd kan zien.
Belle vindt haar vader en de twee keren huiswaarts. Daar wachten Gaston en de dorpelingen hen al op. Om te bewijzen dat haar vader niet gek is, toont Belle het Beest aan de dorpelingen via de spiegel. Dit heeft een averechts effect, want Gaston overtuigt de dorpelingen ervan dat het Beest een gevaarlijk monster is dat vernietigd moet worden. Belle en Maurice worden opgesloten terwijl Gaston en de dorpelingen naar het kasteel vertrekken. Barstje helpt de twee later ontsnappen, maar tegen die tijd zijn de dorpelingen al bij het kasteel.
In het kasteel breekt een veldslag los tussen de dorpelingen en de kasteelbewoners. Gaston kan aan het gevecht ontkomen en spoort het Beest op. Aanvankelijk laat het Beest Gaston zijn gang gaan maar wanneer hij ziet dat Belle is teruggekeerd, vecht hij terug en overmeestert Gaston met gemak. Gaston doet alsof hij zich overgeeft, maar zodra het Beest zich omdraait steekt Gaston hem neer. Met zijn laatste kracht slaat het Beest Gaston van de kasteelmuur, zodat hij in de afgrond valt.
Belle bereikt het stervende Beest en bekent eindelijk dat ze van hem houdt. Daarmee wordt de betovering net op tijd verbroken. Het Beest verandert weer in de prins en geneest daarbij ook van zijn verwondingen. Ook het personeel verandert weer in mensen. Belle en de Prins trouwen en leven nog lang en gelukkig.
Belle en het Beest was een van de verhalen die door Walt Disney was uitgekozen voor een mogelijke verfilming na het succes van zijn eerste film, Sneeuwwitje en de zeven dwergen.[1][2] Pogingen om het verhaal tot een film om te zetten werden reeds ondernomen in de jaren 30 en 40, maar werden uiteindelijk opgegeven omdat het met de destijds beschikbare middelen te lastig zou worden.[1] Bovendien zou Disney volgens Peter M. Nichols ontmoedigd zijn om de film te maken nadat in 1946 Jean Cocteau reeds met een verfilming van dit verhaal kwam.
Na het succes van De kleine zeemeermin haalde Disney de plannen voor Belle en het Beest weer uit de kast. Het originele script dat reeds was geschreven werd verworpen omdat dit verhaal niet aan zou slaan volgens de producers.[1]Howard Ashman, Alan Menken, en Don Hahn werden op het project gezet. Hahn nodigde regisseurs Kirk Wise en Gary Trousdale uit om de film te regisseren. Ashman en Menken werkten nauw samen met de schrijvers om een "Broadway-achtige" film te maken. Omdat in het originele verhaal maar twee belangrijke personages voorkwamen, werden er een hoop personages bijbedacht zoals het personeel van het beest en Gaston.
De opening van de film, waarin het verleden van het beest wordt verteld, is uniek vanwege het feit dat men dit verhaal te zien krijgt als tekeningen van glas-in-lood ramen waarin het verhaal staat uitgebeeld. Dit werd gedaan om de traditionele sfeer van Disneyfilms gebaseerd op sprookjes te behouden zonder een boek te hoeven tekenen, wat in het verleden al zo vaak was gedaan.
De film bevat enkele verwijzingen naar The Sound of Music (zoals in een scène met Belle op een heuveltop) en andere Disneyfilms.[3]
Het casten van de stemacteurs had soms flink wat voeten in de aarde. Met name de rol voor Gaston was lastig, maar volgens de producers stak acteur Richard White met kop en schouders boven de andere kandidaten uit.
Tijdens de eerste opnames van de stemmen waren producers dermate onder de indruk van Bradley Pierces rol als Barstje (Chip), dat ze besloten meer scènes met dit personage toe te voegen.[4]
In de Chinese nasynchronisatie van Belle en het Beest doet Jackie Chan de stem van het beest.
Volgens Alan Menken was "Belle" het eerste lied dat hij en Howard Ashman schreven voor de film.[4] Het nummer werd live opgenomen met een orkest en de cast in een kamer.
Het lied "Be Our Guest" was oorspronkelijk gepland voor de scène waarin Maurice het kasteel betreedt en verwelkomd wordt door het personeel, maar Bruce Woodside vond het nummer geschikter voor Belle daar zij een van de centrale personages is[4]. "Human Again", een nummer dat het uiteindelijk niet gered heeft tot de originele versie van de film, werd alsnog aan de film toegevoegd voor de speciale uitgave.
Alle nummers in de film waren de laatste complete werken voor een film door Ashman. Hij stierf acht maanden na uitkomst van de film. Aan het eind van de film is een eerbetoon aan hem opgenomen: "To our friend, Howard, who gave a mermaid her voice, and a beast his soul. We will be forever grateful. Howard Ashman 19501991".
Belle en het Beest wordt door veel critici gezien als een van de beste animatiefilms ooit. De film kreeg vanuit bijna alle richtingen positieve reacties en heeft momenteel een score van 93% op Rotten Tomatoes. Het succes van de film was ook te merken aan de opbrengst. Bij de originele uitgave in 1991 haalde de film in de Verenigde Staten 145 miljoen dollar op, en wereldwijd 403 miljoen. Daarmee was het de op twee na succesvolste film van 1991, na Terminator 2: Judgment Day en Robin Hood: Prince of Thieves.
Het beest heeft in de Disney film geen naam, hij wordt slecht aangesproken met Beest.
Volgens de Officiële Disney Encyclopedie is de echte naam van het Beest / de prins "Adam".
Bij het begin van de film, wanneer het verhaal verteld wordt van hoe de prins verandert in het Beest, heeft Alan Menken een melodie gebruikt die geïnspireerd is op een onderdeel uit Le Carnaval des Animaux van de Franse componist C. Saint-Saëns: Aquarium.
In de proloog van de film staat op een glas-in-loodraam de Latijnse spreuk vincit qui se vincit (wie zichzelf overwint, overwint) te lezen.
Belle is als enige in haar dorp in het blauw gekleed, om aan te geven dat zij anders is. Later verschijnt het Beest tijdens het diner ook in het blauw. Belle verscheen echter in het geel!
De uithangborden bij de winkels in het dorp zijn Frans (boucherie, boulangerie, chapeau, largent, la vogue, la puissance, le + jambon, plantes et fleures, café), behalve de boekwinkel, daar luidt de tekst op het uithangbord bookseller.
Belles lievelingsboek vertoont opvallend veel overeenkomsten met wat haar zelf overkomt.
De dans van Belle en het Beest in de beroemde balzaalscène is dezelfde als die van Aurora en prins Phillip in de Disneyfilm Doornroosje.
Wanneer Gaston van de toren valt, verschijnt er op één frame een doodshoofd in zijn ogen.
Referenties
↑ abc Tale as Old as Time: The Making of Beauty and the Beast van Walt Disney Home Entertainment
↑ Sito, Tom, Drawing the Line: The Untold Story of the Animation Unions From Bosko to Bart Simpson. The University Press of Kentucky, 2006
De Reddertjes in Kangoeroeland (originele titel: The Rescuers Down Under) is een Amerikaansetekenfilm uit 1990 van Walt Disney. Het is de 29ste speelfilm van Disney.
De film is een vervolg op De Reddertjes uit 1977. Daarmee is het de eerste vervolgfilm op een lange speelfilm van Disney (eerder was De Drie Caballeros al een vervolg op Saludos Amigos, maar dit waren beide films die uit losse fragmenten bestonden). Tevens is de film samen met Fantasia 2000 de enige vervolgfilm die deel uitmaakt van de Disney-canon, daar de film geproduceerd is door Walt Disney Feature Animation.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in de outback van Australië. Cody, een jonge knaap, redt hier op een dag Marahute, een kolossale steenarend, uit een stropersval waarna de twee goede vrienden worden. Kort na hun ontmoeting valt Cody in een valkuil van de stroper Percival C. McLeach. Wanneer McLeach beseft dat Cody meer weet over Marahute, ontvoert hij de jongen.
Een muis, die toevallig getuige is van dit alles, stuurt een noodoproep naar New York City naar de Hulp- en Redvereniging (Rescue Aid Society). Deze besluit hun twee topagenten, Bernard en Bianca, op de zaak te zetten. De nieuwe opdracht verstoort Bernards plannen om Bianca ten huwelijk te vragen. De twee willen met hun oude vriend Orville, de albatros (bekend uit de vorige film), naar Australië vliegen maar hij is niet beschikbaar. In plaats daarvan brengt zijn broer Wilbur hen naar Australië.
In Australië ontmoeten de twee de Australische springmuis Jake, die besluit hen verder te helpen. Hij ontwikkelt zich al snel als concurrent van Bernard voor de aandacht van Bianca. Wilbur, die bij de landing in Australië zijn rug heeft bezeerd, wordt opgenomen in een ziekenhuis. Hij weigert echter de operatie te ondergaan en probeert weg te vluchten uit het ziekenhuis, wat niet echt lukt en op het moment dat de dokter en verpleegsters hem terug naar de operatiekamer willen brengen probeerd Wilbur veel tevergeefs via een raam waar hij echt niet helemaal doorheen past te ontsnappen, de dokter en de verpleegsters proberen allemaal met al hun kracht Wilbur uit het raam te trekken terwel Wilbur tervergeefs uit alle macht probeerd tegen te werken wat resulteerd dat hij op dat momend zoveel pijn aan zijn rug heeft dat het echt niet te verdragen is en meteen niet verder kan tegen werken en flink naar achtere schiet en met zijn rug op grond en de dokter landt, wonderbaarlijk genoeg is Wilbur dan zelf meteen genezen aan zijn rug maar heeft de dokter nu zelf last van zijn rug, dolblij neemt Wilbur meteen zijn kans om het ziekenhuis te verlaten en gaat op zoek naar Bernard en Bianca.
De drie muizen begeven zich naar de schuilplaats van McLeach met behulp van verschillende andere dieren die door Jake worden getemd. In zijn schuilplaats probeert McLeach op elke mogelijke manier Cody de locatie van Marahute te laten onthullen, maar zonder succes. Cody onderneemt een aantal ontsnappingspogingen met behulp van de dieren die McLeach gevangen heeft, maar elke poging wordt verhinderd door McLeach varaan Joanna.
McLeach komt uiteindelijk met het idee om Cody te laten geloven dat Marahute is neergeschoten door een andere stroper, wetende dat Cody dan direct naar Marahutes nest zal gaan om te kijken of haar eieren nog in orde zijn. De drie muizen zijn getuige van dit alles en reizen met McLeach mee. McLeachs plan werkt perfect: Cody leidt hem rechtstreeks naar Marahutes nest. Daar slaagt McLeach erin om Marahute te vangen. Cody onderneemt een reddingspoging, maar wordt samen met Jake en Bianca ook gevangen. Alleen Bernard blijft achter. McLeach wil Joanna de eieren laten verslinden om te zorgen dat Marahute zeldzaam blijft, maar Bernard kan dit verhinderen door de eieren snel te verwisselen voor stenen.
Wilbur arriveert bij het nest en Bernard overtuigt hem om op de eieren te letten zodat hij de achtervolging op McLeach kan inzetten. Met de techniek die Jake hem geleerd heeft, temt hij een wild zwijn en achtervolgt McLeach. Die blijkt ondertussen naar een rivier, genaamd Crocodile Falls, te zijn gereden met het plan zich van Cody te ontdoen door hem aan de krokodillen in de rivier te voeren. Hij heeft Cody reeds vastgebonden aan de hijskraan van zijn voertuig en boven het water gehangen wanneer Bernard arriveert en het voertuig onklaar maakt door de sleutels te stelen. Hij gooit Jake en Bianca de sleutels toe zodat ze zich kunnen bevrijden. McLeach probeert het touw waar Cody aan hangt door te schieten. Bernard trekt echter de aandacht van Joanna en lokt haar naar McLeach, waardoor ze tegen hem opbotst en samen met hem in het water valt. McLeach slaagt erin de krokodillen van zich af te slaan, maar valt vervolgens over de waterval zijn dood tegemoet.
Ook Cody valt in het water wanneer het touw breekt. Bernard duikt het water in en slaagt erin Cody lang genoeg van de waterval weg te houden tot Jake en Bianca Marahute hebben bevrijd, en zij hen uit het water kan vissen. Bernard kan nu eindelijk Bianca zijn aanzoek doen, en ze accepteert.
De Reddertjes in Kangoeroeland is de eerste Disneyfilm waarbij gebruik werd gemaakt van de destijds nieuwe techniek Computer Animation Production System (CAPS). Hiermee werd het mogelijk om tekeningen digitaal in te kleuren, zodat met de hand ingekleurde celanimatie overbodig werd. De tekeningen van de personages en achtergronden werden ingescand op een computer, alwaar digitale tekenaars de tekeningen verder bewerkten tot een geheel.
De film maakt tevens gebruik van computeranimatie voor onder andere McLeach voertuig.
Aan de film werkte een team van 415 tekenaars en technici mee. Vijf leden van dit team reisden vooraf naar Australië om fotos en schetsen van het landschap te maken.[1]
De film is de tweede Disneyfilm waar geen gezongen nummers in voorkomen. De eerste was Taran en de Toverketel. De soundtrack bestaat dan ook geheel uit achtergrondmuziek:
Bij de originele uitgave in 1990 werd de film samen vertoond met het Mickey Mouse-filmpje The Prince and the Pauper. De film is na 1990 niet opnieuw in de bioscopen uitgebracht.
Reacties van critici waren over het algemeen positief. Op Rotten Tomatoes scoort de film 77% aan positieve beoordelingen. De opbrengst van de film viel voor Disney echter tegen. De film haalde in totaal 27 miljoen dollar op, waarmee het een van de slechtst verkochte Disneyfilms van de jaren 80 en 90 was. Volgens critici heeft dit er mede voor gezorgd dat Disney latere vervolgfilms vrijwel allemaal heeft laten maken door een andere productietak en uitgebracht als direct-naar-video.
De film kreeg groen licht na het succes van de film Who Framed Roger Rabbit. De kleine zeemeermin wordt vaak gezien als de film die animatiefilms van Disney weer nieuw leven inblies na een aantal geflopte films uit de jaren 80. Met deze film begon een tijdperk dat onder fans en critici nu bekend staat als de Disney renaissance.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De Kleine Zeemeermin gaat over Ariël, een mooie, jonge zeemeermin, één van de dochters van de zeekoning Triton. Ze heeft een obsessie voor mensen en hun spullen, iets wat haar vader absoluut niet kan waarderen omdat hij mensen als gevaarlijk ziet. Hij wijst daarom zijn hofmuzikant, Sebastiaan de krab, aan om op haar te letten.
Op een avond zien Ariel en haar vissenvriend Botje aan boord van een schip de jonge prinsEric. Ariel wordt op slag verliefd op hem. Wanneer het schip in een storm belandt en vergaat, redt ze Eric uit de golfen en brengt hem veilig aan land. Hij wil naderhand uiteraard weten wie hem gered heeft, maar hij kent enkel en alleen haar hemelse stem. Zijn hond Max verraadt Ariel nog bijna, maar ze kan ontkomen voor hij haar ziet.
Wanneer Triton ontdekt dat Ariel verliefd is geworden op een mens, vernietigt hij uit woede al haar verzamelde spullen, inclusief een standbeeld van prins Erik. Verdrietig en kwaad besluit Ariel, overgehaald door de alen Gruwel en Griezel, naar de zeeheks Ursula te gaan. Deze stemt toe haar in een mens te veranderen zodat ze Eric kan opzoeken, maar op twee voorwaarden: Ariël moet haar stem afstaan en Ariël moet Eric binnen drie dagen een liefdeskus geven. Zo niet, dan wordt ze opnieuw zeemeermin en wordt ze door Ursula gevangengenomen. Ariel gaat akkoord.
Aan land wordt ze al snel gevonden door Eric, maar hoewel hij wel gecharmeerd is van haar, herkent hij haar niet als het meisje dat hem gered heeft. Samen met Botje, Sebastiaan en de zeemeeuw Jutter probeert Ariel, ondanks het verlies van haar stem, Eric verliefd op haar te laten worden. Ze is succesvoller dan Ursula had gedacht en dreigt binnen de drie dagen in haar opdracht te slagen. Om roet in het eten te gooien verandert Ursula zichzelf in een mooie vrouw, noemde zichzelf voor een tijdje Vanessa en gebruikt Ariels stem om Eric te laten denken dat zij de vrouw is die hem heeft gered. Eric trapt erin en maakt meteen huwelijksplannen.
De ceremonie vindt plaats aan boord van een schip. Jutter en de zeedieren verhinderen echter de plechtigheid terwijl Ariel zich naar het schip haast. In de chaos breekt Ursulas magische schelp en krijgt Ariel haar stem terug. Eric ziet nu in dat hij een fout heeft gemaakt en wil haar kussen, maar net op dat moment gaat de zon onder en is de derde dag voorbij. Ariel verandert weer in een zeemeermin en Ursula neemt haar mee. Dan wordt haar echte plan duidelijk: ze wil, middels Ariël, de macht van koning Triton krijgen.
Ursula confronteert Triton en biedt hem aan om zijn leven op te offeren voor dat van Ariel. Hij stemt toe waardoor niet Ariel maar hij in een gevangene van Ursula verandert en Ursula zijn macht krijgt. Ursula wordt daarmee heerseres over alle zeeën. Ze verandert zichzelf in een reus en veroorzaakt een draaikolk die enkele scheepswrakken naar de oppervlakte brengt. Eric klimt aan boord van een van deze wrakken en stuurt het schip recht op Ursula af. Ze wordt gespietst aan de scherpe punt vooraan het schip en sterft.
Nu Ursula weg is, worden al haar gevangenen weer normaal. Triton geeft Ariel opnieuw benen zodat ze met haar prins Eric kan trouwen.
De Kleine Zeemeermin was de eerste animatiefilm sinds dertig jaar, gebaseerd op een reeds bestaand sprookje. De laatste was Doornroosje uit 1959.
Disney had de eind jaren '30 reeds bestudeerd om De Kleine Zeemeermin te ontwikkelen. Plannen voor de film bestonden al sinds het uitkomen van Sneeuwwitje en de zeven dwergen, maar werden door verschillende omstandigheden steeds uitgesteld.
De film bestaat voor meer dan 80% uit special effects. Dit was de laatste animatiefilm van Disney die in 1000 kleuren met de hand werd gekleurd. Er komen meer dan 1100 achtergronden aan te pas. Het duurde bijna een jaar om de twee minuten durende stormscène te maken.
Meer dan 400 technici en tekenaars werkten 3 jaar aan de film. Sherri Stoner werd gebruikt als model voor Ariël. Animators baseerden hun werk ook op een foto van Alyssa Milano.
De kleine zeemeermin werd gezien als "de film die Broadway in de animatiefilms bracht".[1]Alan Menken schreef de muziek voor de film, en werkte samen met Howard Ashman aan veel van de gezongen nummers.
Het verhaal is losjes gebaseerd op het boek Oliver Twist van Charles Dickens. In deze film is Oliver echter geen mens maar een kat, de leden van Fagins bende zijn honden, en het verhaal speelt zich af in het New York City van de late jaren 80 in plaats van het Londen van eind 19e eeuw.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film ziet men hoe een aantal jonge katjes te koop worden aangeboden aan voorbijgangers. Alleen een oranje katje wordt door niemand gekozen. Hij zwerft rond in New York, totdat hij gevonden wordt door stoere straathond Dodger. Dodger stelt hem voor om samen een hotdogventer te beroven. Hun plan slaagt maar naderhand gaat Dodger er met het gestolen vlees vandoor zonder het katje zijn deel te geven. Het katje slaagt erin hem bij te houden tot aan de haven, waar hij Dodger een oude boot ziet binnengaan.
In de boot bevinden zich meer straathonden: de Mexicaanse Tito, de Engelse Francis, de Deense Einstein en Rita. Ze maken allen deel uit van de bende van Fagin, een arme man die een grote schuld heeft uitstaan bij de corrupte industrieel Sykes. Sykes geeft Fagin nog drie dagen de kans om over de brug te komen. Het katje toont zijn moed aan de honden door één van Sykes' dobermanns van zich af te slaan. Hij wordt opgenomen in de groep.
De volgende dag trekt het hele gezelschap de stad in, op zoek naar waardevolle spullen. De honden zetten een aanrijding in scène om zo een limousine tot stilstand te brengen en de autoradio te kunnen stelen. In de limousine zit een meisje, Jenny genaamd. Ze ziet het katje en neemt hem mee naar huis. Daar geeft ze hem de naam Oliver en besluit hem als huisdier te houden, tot groot ongenoegen van haar poedel Georgette.
De honden van Fagins bende denken echter dat Oliver ontvoerd is door Jenny en komen hem redden. Wanneer Fagin beseft dat Oliver nu eigendom is van een rijk iemand, besluit hij losgeld voor hem te vragen om zo zijn schulden te kunnen afbetalen. Hij krijgt echter spijt van zijn daad wanneer hij ontdekt dat Olivers eigenaar een jong meisje is en geeft haar Oliver gewoon mee. Sykes, die vanaf een afstand stond toe te kijken, besluit Jenny te ontvoeren om toch nog zijn geld te krijgen.
Oliver, Fagin en de honden zetten een redding op touw. Ze slagen erin Jenny uit Sykes kantoor te halen, waarna een wilde achtervolging volgt door de straten en uiteindelijk zelfs de metrotunnels van New York. Sykes dobermanns komen om het leven wanneer ze door Dodgers toedoen op de metrorails vallen en worden geëlektrocuteerd. Sykes komt om wanneer zijn auto in botsing komt met een trein.
De volgende dag viert het hele gezelschap Jennys verjaardag in haar huis.
De werktitle van de film was Oliver and the Dodger.[1] De film diende als voorbode van een periode die bekend staat als de Disney-renaissance; veel van de originele crew van Disney was inmiddels weggetrokken naar andere studios, en een nieuwe crew nam hun plaats in.
De film werd aanvankelijk gepland als een vervolg op de Reddertjes, met het personage Penny in een centrale rol. Zij zou Olivers nieuwe eigenaar worden. Dit idee werd geschrapt, maar het personage Jenny vertoond wel veel overeenkomsten met Penny.
De film borduurde verder op het gebruik van computeranimatie, waar Disney in de vorige twee films al mee was begonnen. Zo werden onder andere de wolkenkrabbers van New York, de autos, treinen en Fagins scooter met de computer getekend. Voor de film werd binnen Disney zelfs een speciale afdeling opgericht voor de scènes met computeranimatie.[2]
De film was tevens een test om te zien of het publiek nog geïnteresseerd was in musicals. De laatste musicalfilm die Disney had gemaakt was Frank en Frey in 1981. Oliver en Co. introduceerde tevens nieuwe geluidseffecten voor regulier gebruik.
Oliver en Co. was de eerste Disneyfilm waarin echt bestaande producten te zien waren. Zo zij onder andere namen en producten van Coca-Cola, USA Today, Sony, en Ryder Truck Rental in de film te zien. Volgens ABC's The Wonderful World of Disney werd dit enkel en alleen gedaan voor meer realisme, en kreeg Disney er niet voor betaald door deze merken.[3]
Zoals in veel Disneyfilms vanaf de jaren 80 hebben enkele personages uit vorige films een cameo in de film. Tijdens het lied Ik hou van herrie ziet men onder andere Peggy, Jock en Snuffel uit Lady en de Vagebond en Pongo uit 101 Dalmatiërs.
De instrumentale soundtrack voor Oliver & Co. werd gecomponeerd door J. A. C. Redford. De titelsong voor de film, "Once Upon a Time in New York City", werd geschreven door Howard Ashman.
De film wed uitgebracht in 1988, op precies dezelfde dag als de film Platvoet en zijn vriendjes, een film van voormalig Disneymedewerker Don Bluth.
Sinds 2008 heeft Oliver en Co. in de Verenigde Staten 74 miljoen dollar opgebracht, waarvan 53,2 miljoen dollar afkomstig is van de originele uitgave in 1988.[4] Het success van de film leidde ertoe dat Disneys senior vicepresident Peter Schneider besloot voortaan elk jaar een getekende Disneyfilm uit te brengen.[1]
Ondanks dat de film een success was in de bioscoop, liet de video-uitgave enkele jaren op zich wachten. Pas in 1996 verscheen de film op video, en in 2002 op dvd.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het Londen van 1897, in een samenleving van muizen die bestaat buiten weten van de mensen om. Op een avond wordt speelgoedmaker Corstiaen Bokkingham ontvoerd door Frunnik, een vleermuis en de handlanger van professor Ratbout Rattatoei. Hij wil dat Bokkingham voor hem een mechanische pop maakt die sprekend lijkt op de Britse koniningin, zodat hij via haar heerser van Engeland kan worden. Wanneer Bokkingham weigert, geeft Ratbout aan Frunnik de opdracht om Bokkinghams dochter Olivia te ontvoeren.
Olivia kan ontkomen en zoekt hulp bij Basil Holmuis, een wereldberoemde detective, en diens vriend Dokter Dawson. Basil is een oude tegenstander van Ratbout en neemt de zaak dan ook vooral aan om eindelijk met hem te kunnen afrekenen. Om Ratbout op te sporen gebruiken Basil en Dawson de hond van Sherlock Holmes, Toby genaamd. Toby leidt hen rechtstreeks naar de speelgoedwinkel van Bokkingham, waar ze Frunnik betrappen op het stelen van onderdelen voor de mechanische koningin. Frunnik kan ontkomen en slaagt er tevens in Olivia te vangen. Hij vergeet alleen een lijstje met onderdelen dat Ratbout hem had gegeven.
Door het lijstje te analyseren ontdekt Basil dat het afkomstig is van een plek nabij de rivier. Hij en Dawson bezoeken een kleine taverne bij de Thames voor meer aanwijzingen. Hier zien ze Frunnik weer en volgen hem naar Ratbouts schuilplaats. Ratbout verwachtte de twee echter al en heeft een val voor ze gezet. Hij laat Basil en Dawson gevangenzetten in een muizenval die dicht zal klappen als een grammofoonplaat is uitgespeeld, waarna hij en zijn handlangers met de mechanische koningin naar Buckingham Palace vertrekken. Basil slaagt erin om een zwakke plek in de val te ontdekken, waardoor hij en Dawson kunnen ontsnappen. De twee bevrijden Olivia en gaan Ratbout achterna.
In Buckingham Palace laat Ratbout de koningin ontvoeren en vervangen door de pop die Bokkingham gemaakt heeft. Basil, Dawson en Olivia komen net op tijd om de koningin te redden en Ratbout te ontmaskeren. Ratbout vlucht weg in zijn luchtschip maar neemt Olivia mee als gijzelaar. Basil, Dawson en Bokkingham maken zelf ook een luchtballon om de achtervolging in te zetten. Na een lange achtervolging door de lucht botst Ratbouts luchtschip op de Big Ben. Daar vechten Ratbout en Basil het uit. Ratbout valt uiteindelijk van de toren.
Terug in Baker Street dient zich alweer een nieuwe zaak aan voor Basil. Basil dringt er bij Dawson op aan om zijn partner te worden in toekomstige zaken.
Enkele personages hebben in de Engelstalige versie een andere naam dan in de Nederlandstalige. In onderstaand overzicht staat de Engelse naam/Nederlandse naam.
Alan Young Hiram Flaversham/Corstiaen Bokkingham
In de film zijn ook even kort silhouetten te zien van Sherlock Holmes en Dr. Watson. In deze betreffende scène hoort men Holmes en Watson ook met elkaar praten. Voor de stem van Holmes werden oude stemopnames gebruikt van Basil Rathbone; de acteur die dit personage in een groot aantal films had gespeeld. De stem van Watson wordt hier gedaan door Laurie Main.
Voor de film werd computeranimatie, waar Disney in de film Taran en de Toverketel al mee experimenteerde, op grotere schaal toegepast. Zo werden onder andere layouts voor de tekeningen op de computer gemaakt om te experimenteren met verschillende camerahoeken. Computeranimatie werd ook gebruikt om het radarwerk van de Big Ben te tekenen voor de climax van de film.
De film werd bij de originele uitgave goed ontvangen door critici. Zo kreeg de film onder andere een "two thumbs up" rating van critici Siskel en Ebert. De film scoort 73% aan goede beoordelingen op Rotten Tomatoes.
De film was redelijk succesvol qua opbrengst. De film bracht 25 miljoen dollar op tegen een budget van 14 miljoen dollar. Het succes van de film na de mislukking van Taran en de Toverketel gaf Disney weer hoop voor de toekomst.
Taran en de Toverketel (originele titel "The Black Cauldron") is een Amerikaanse animatiefilm uit 1985, geproduceerd door de Walt Disney Company. Het is de 25e avondvullende tekenfilm van Disney.
De film is in veel opzichten anders dan de andere Disney-films. De sfeer is veel beklemmender en griezeliger. Dit is ook te merken aan de beoordeling die de film wereldwijd kreeg. In Nederland is het bijvoorbeeld de enige tekenfilm van Walt Disney die niet geschikt wordt geacht voor alle leeftijden, maar met de kijkwijzer "meekijken gewenst vanaf 6 jaar".
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Taran is een jonge varkenshoeder die bij de tovenaar Dalban woont. Hij droomt ervan om een held of ridder te worden, maar voorlopig zit er weinig meer voor hem in dan varkenshoeden. Toch moet hij op een wel zeer bijzonder varken, Hen-Wen, passen. Het varken is namelijk helderziend. Daarom is de gruwelijke Gehoornde Koning naar het varken op zoek. Hij kan namelijk via Hen-Wen te weten komen waar zich de Toverketel bevindt, een zwarte ketel met magische krachten. Taran krijgt de opdracht Hen-Wen verstoppen, wat in eerste instantie mislukt. Nadat Taran Hen-Wen uit het kasteel van de Gehoornde Koning heeft weten te bevrijden kan hij met behulp van een magisch zwaard aan de Gehoornde Koning ontsnappen.
Taran krijgt op zijn tocht hulp van verschillende personen, zoals de minstreel Fliere Flam, de verwende prinses Elonie en het harige (en altijd hongerige) wezentje Gorgi. Een onder water wonend elfenvolk belooft op Hen-Wen te passen en helpt Taran en zijn vrienden verder op weg. De toverketel blijkt uiteindelijk in handen te zijn van drie heksen, aan wie Taran zijn magische zwaard geeft in ruil voor de toverketel. Maar de ketel kan niet worden vernietigd. Zijn kracht kan hooguit worden tegengehouden wanneer iemand vrijwillig zichzelf opoffert en in de ketel springt.
De Gehoornde Koning weet de toverketel uiteindelijk in handen te krijgen, aangezien hij nou juist Taran om die reden liet volgen. En zonder zwaard kan Taran zich ook niet meer verdedigen. Hij en zijn vrienden worden gevangengenomen zodat ze met eigen ogen de triomf van de Gehoornde Koning moeten aanschouwen.
De Gehoornde Koning begint met het creëren van een leger zombies die het land moeten veroveren. Gorgi verhindert dit plan uiteindelijk door zelf in de ketel te springen, waardoor de zombies alsnog sterven en het plan van de Gehoornde Koning mislukt. De Gehoornde Koning probeert uit wraak Taran ook in de ketel te gooien, maar uiteindelijk wordt hij zelf in de ketel gezogen. Het kasteel van de Gehoornde Koning stort in en de toverketel graaft zichzelf in.
Achteraf komen de drie heksen de ketel opeisen omdat Taran er toch niks aan heeft. De slimme Fliere Flam weet hen te overtuigen opnieuw te ruilen, voor het uit de dood terugbrengen van Gorgi. Taran keert met zijn vrienden terug naar huis.
Taran en de Toverketel was de eerste film waarin Disney experimenteerde met het APT-proces, welke diende als vervanging voor de klassieke xerografie. De techniek bracht echter wel extra kosten met zich mee. De film werd hierdoor de duurste film van 1985.[1]. Ook was Taran en de Toverketel de eerste Disneyfilm waarin computeranimatie werd gebruikt.
Al tijdens de productie ontstond bij Disney de vraag of de film wellicht te grimmig zou worden voor het doelpubliek. Daarom werd er flink in het script gesnoeid om te enge scènes te verwijderen. Vooral scènes met het ondode leger werden eruit geknipt. Een scène waarvan duidelijk merkbaar is dat hij is verwijderd, is die waar, via een silhouet, te zien is hoe een van de monsters die uit de ketel komt iemand doodt. Doordat deze scène uit de film is geknipt ontstaat er duidelijk hoorbaar een gat in de soundtrack. Andere verwijderde scène zijn een waarin Taran een vijand doodt met zijn zwaard, en een waarin een man oplost in mist.[2]
De aanpassingen in het script konden echter niet voorkomen dat critici de film nog steeds te grimmig vonden voor kijkers van alle leeftijden. De MPAA gaf de film bij de originele uitgave een PG-rating; de eerste keer ooit dat een Disneyfilm een dergelijke rating kreeg.[1] De film dreigde zelfs een PG-13 rating te krijgen indien bovengenoemde scènes niet zouden zijn verwijderd.
Sinds september 2009 is een herstelde versie van de film in omloop.
De film werd voor het eerst uitgebracht op 24 juli 1985. Na deze originele uitgave is de film lange tijd uit de roulatie geweest. Pas op 4 augustus 1998 kwam de film uit op VHS. Op 3 oktober 2000 verscheen de DVD-versie.
De film was bij de originele uitgave een financiële mislukking.[3] Reacties op de film waren echter positief. De film heeft in de loop der jaren een cultstatus verkregen
Frank en Frey (Engels: The Fox and the Hound) is een tekenfilm van Walt Disney Pictures uit 1981. Het is de 24e animatiefilm van Disney. De film duurt ongeveer 83 minuten. Het film vertelt het verhaal van de vriendschap tussen de vos Frey en Frank, een jachthond.
Het verhaal van de film is gebaseerd op Daniel P. Mannix's boek The Fox and the Hound. De film brengt wel een paar wijzigingen aan in het verhaal. Het boek bevat een realistischer verhaal, en draait vooral om Freys leven in het bos nadat hij is teruggebracht naar de wildernis. Ook kennen Frank en Frey elkaar in het boek niet uit hun jeugd. Het verhaal werd vooral aangepast om het geschikter te maken voor een familiefilm. [3] De regie werd verzorg door Ted Berman en Richard Rich. Olie Johnston en Frank Thomas waren 2 trouwe leden van de Nine Old Men die deze film ook maakten. Voor beiden was het hun laatste film. Frank en Frey was de laatste Disneyfilm waarin cast en crew bij het introfilmpje al werden vermeld in plaats van op de aftiteling. Een vervolg op de tekenfilm, Frank en Frey 2, werd uitgebracht in 2006.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Frank (Copper in de originele versie) is een hondje dat door zijn baas opgeleid wordt tot jachthond en Frey (Tod) is een ouderloos vosje, dat door Grootje, een oude vrouw, wordt opgevoed. De twee ontmoeten elkaar wanneer ze nog jong zijn en worden onafscheidelijke vrienden. Ze beseffen echter niet dat ze eigenlijk natuurlijke vijanden zijn en dat ze later dus tegenover elkaar zullen staan.
Het noodlot slaat toe wanneer de twee volwassen worden. Frank, door zijn baas Sepp opgeleid tot jachthond, moet voortaan ook op vossen jagen. Op een avond wordt Frey door Sepp en zijn honden opgejaagd. Tijdens de jacht raakt Sepps andere hond, Chief, gewond wanneer hij wordt aangereden door een trein. Sepp en Frank zijn van mening dat Frey hier de schuld van is. Grootje beseft dat Frey niet langer veilig is en besluit hem terug te brengen naar de wildernis. Hier ontmoet hij Vixey, een andere vos.
In de climax van de film gaat Sepp met Frank op jacht naar Frey. De twee worden echter aangevallen door een beer. Door Freys toedoen kunnen ze ontkomen, waarna Frank en Frey hun ruzie bijleggen.
Frank en Frey markeerde het punt waarop er een grote verandering plaatsvond binnen de samenstelling van het Disneyteam. Vrijwel alle oudere tekenaars werden vervangen door nieuwe die waren opgeleid middels een intern animatietrainingsprogramma dat begon in 1976.[4][5]Don Bluth werkte mee als tekenaar aan de film, maar verliet Disney in een vroeg productiestadium. Hij nam bij zijn vertrek 11 andere tekenaars (17% van het team) mee, en richtte samen met hen een andere tekenstudio op, Don Bluth Productions. Als gevolg van het vertrek van deze tekenaars liep productie van de film zes maanden vertraging op.
Peter en de Draak (originele titel Pete's Dragon) is een Amerikaanse musicalfilm uit 1977, geproduceerd door Walt Disney Productions. De film combineert live-aciton beelden met animatie, en is tevens de eerste Disneyfilm opgenomen in Dolby Stereo geluid.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het begin van de 20e eeuw. Een weesjongen genaamd Peter (Pete) vlucht weg bij zijn adoptieffamilie, de Gogans, omdat ze hem behandelen als een slaaf. De matriarch van de familie, Lena, opent de jacht op hem samen met haar zonen. Peter krijgt echter hulp van een groene draak genaamd Elliott, welke zich naar believen zichtbaar en onzichtbaar kan maken.
Peter en Elliott raken verzeild in een klein vissersdorpje genaamd Passamaquoddy. Hier raakt Peter door Elliotts toedoen al snel in de problemen met de locale bevolking. Hij wordt door de inwoners gezien als een teken van ongeluk. Een oudere man genaamd Lampie is getuige van hoe Elliott zichzelf even zichtbaar maakt, en probeert tevergeefs het volk te waarschuwen dat er een draak in de stad is. Zijn dochter, Nora, neemt hem mee terug naar hun huis bij de locale vuurtoren. Ze nodigt tevens Peter uit.
Bij Nora thuis ziet Peter een foto van een zeeman. Volgens Nora is dit haar geliefde, Paul, die een tijd terug zoek is geraakt toen zijn schip verging. Peter brengt de foto naar Elliott en vraagt hem of hij Paul kan opsporen. Ondertussen wordt het plaatsje aangedaan door Dr. Terminus, een ronreizende kruidendokter, en zijn handlanger Hoagie. Lampie verteld de twee over de draak. Terminus doet het af als een verzinsel, maar Hoagie gaat met Lampie mee en ziet Elliott daardoor ook. Terminus zelf wordt ook overtuigd van Elliotts bestaan wanneer hij de schade ziet die Elliott toegebracht heeft aan een schoolgebouw. Hij doet Peter een aanbod de draak van hem te kopen, maar Peter weigert elk aanbod.
Terug in de stad loopt Terminus de Gogans tegen het lijf, en smeed met hen een plan om zowel Peter als Elliott te vangen. Hij overtuigd tevens de bevolking om hen te helpen. Samen zetten ze een val op voor Elliott in een pakhuis. Die avond, tijdens een zware storm, lokt Terminus Peter met een list naar het pakhuis terwijl Hoagie Elliott eveneens naar het pakhuis lokt. In het pakhuis wordt Peter gevangen door de Gogans, terwijl Elliott wordt gevangen onder een net dat aan het plafon was bevestigd. Terminus probeert hem neer te schieten met een harpoen, maar richt deze snel de andere kant op wanneer hij beseft dat het touw van de harpoen om zijn voet gewikkeld zit. Elliott breekt los uit het net en bevrijd Peter. Daarna haasten de twee zich naar de vuurtoren, waar Nora en Lampie wanhopig proberen het vuur te ontsteken om een schip dat zich door de storm een weg naar de haven worstelt veilig langs een zandbank te loodsen. Elliott ontsteekt de lamp en red zo het schip.
De volgende ochtend wordt Elliott als een held onthaald. Aan boord van het schip blijkt zich Paul te bevinden, die door Elliott was gevonden. Paul en Nora besluiten samen Peter te adopteren. Nu Peter veilig is, zit Elliotts taak bij hem erop en hij vertrekt.
Het verhaal van de film is gebaseerd op een nooit gepubliceerd kort verhaal van Seton I. Miller en S.S. Field. Disney kocht de rechten op dit verhaal in de jaren 50 met het plan het verhaal als basis te gebruiken voor een aflevering van het programma Wonderful World of Disney. In plaats daarvan werd besloten er een bioscoopfilm van te maken. Schrijver Malcolm Marmorstein werkte het verhaal uit tot een script.
Voor de vuurtoren uit de film werd een vuurtoren bij Morro Bay. De toren was uitgerust met een dusdanig sterke lamp dat Disney toestemming nodig had van de kustwacht om deze te mogen ontsteken voor de opnames, uit angst dat het licht anders passerende schepen zou verwarren.[1]
De film was de eerste waarin de animatie niet werd verzorgd door een van Disneys Nine Old Men het originele tekenteam. Don Bluth had de regie over de animatiescènes, maar werd niet voor zijn werk vermeld op de aftiteling.
De originele versie van de film is 134 minuten, maar kort na de première werd de film ingekort tot 121 minuten. Hiervoor werd onder andere het lied "I Saw A Dragon" flink aangepast.
In oktober 1980 was Peter en de Draak de eerste Disneyfilm die uitkwam op VHS. Deze versie was maar korte tijd in omloop. In maart 1984 werd de film opnieuw uitgebracht in de bioscopen, maar nu in een tot 104 minuten teruggesnoeide versie. In oktober 1985 werd de film hersteld tot een versie van 128 minuten.
De Reddertjes (originele titel The Rescuers) is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney, die uitkwam in 1977 en geregisseerd werd door Wolfgang Reitherman. Deze film is de 23ste klassieker van Disney en tevens het laatste regiewerk van Reitherman. Het verhaal van de film is gebaseerd op de boeken The Rescuers en Miss Bianca van de Britse schrijfster Margery Sharp.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het weesmeisje Penny wordt gevangen gehouden door de gemene Medusa en haar man, tevens 'hulpje', Soeps. Ze hebben Penny nodig om een diamant, het Duivelsoog, terug te vinden in een voormalig piratenhol, gelegen in het Duivelsmoeras. De enige toegang tot dit hol is namelijk te klein voor een volwassene om door te kruipen.
Aan het begin van de film slaagt Penny erin een noodbericht in een fles te stoppen en in de rivier te laten wegdrijven. Na een lange reis komt deze fles terecht in New York City, alwaar hij wordt gevonden door de Hulp- en Redvereniging (Rescue Aid Society): een soort Verenigde Naties met muizen van over de hele wereld als leden. Deze muisvereniging wil de zaak oplossen. De mooie Juffrouw Bianca, een Hongaarse vertegenwoordigster, neemt de taak op zich. Ze kiest Bernard die zowel de portier als de conciërge is, als haar co-agent.
De twee beginnen hun onderzoek in het weeshuis waar Penny ooit verbleef. Daar ontmoeten ze de kat Rufus, die hen vertelt dat Penny door Medusa is meegenomen. De twee haasten zich naar Medusas 'prullenboutique' dat niet ver van het weeshuis ligt. Daar horen ze haar praten met Soeps. Medusa is niet tevreden over de vorderingen en besluit zelf naar het Duivelsmoeras te komen. De muizen proberen met haar mee te reizen. Wanneer dit mislukt, laten ze zich door Overmoed, een albatros, naar het Duivelsmoeras brengen.
In het Duivelsmoeras ontmoeten ze een aantal lokale muizen en andere dieren, die besluiten mee te helpen. Helibel, een libel, brengt de twee naar de oude raderboot waar Penny wordt vastgehouden. Samen met haar beramen ze een ontsnappingsplan.
De volgende dag vindt Penny in de grot eindelijk de diamant. Medusas hebzucht neemt bezit van haar: ze verstopt de diamant in Pennys teddybeer en maakt plannen om zonder Penny en Soeps te vertrekken. Dankzij Bernard en Bianca kan Penny haar teddybeer terugkrijgen. Daarna vluchten zij en de muizen weg met Medusas moerasmobiel, terwijl de andere dieren voor afleiding zorgen. Ze steken onder andere het vuurwerk van Soeps af, waardoor de boot ontploft. Medusa probeert hen nog te stoppen met behulp van haar huisdierkrokodillen Nero en Brutus, maar ze faalt.
Terug in New York schenkt Penny de diamant aan het Smithsonian Institution. Zelf wordt ze eindelijk geadopteerd. De film eindigt met Bernard, Bianca en Helibel die op een nieuwe missie vertrekken.
De productie van de film nam vier jaar in beslag. In totaal werder door 250 mensen aan gewerkt, waaronder 40 tekenaars. Er werden ongeveer 330.000 tekeningen gemaakt. De film telt 14 grote stukken met 1039 losse scènes en 750 achtergronden.[1]
Het was de eerste film waaraan Walt Disney's originele crew van schrijvers en tekenaars (ook bekend als "Disney's Nine Old Men") werkte, samen met een nieuwe crew die in de jaren 70 door Disney was gerekruteerd.[1] De film was tevens het laatste samenwerkingsproject tussen veteranen Milt Kahl, Ollie Johnston, en Frank Thomas, en de eerste Disneyfilm waar Don Bluth aan meewerkte als tekenaar.[2] Andere tekenaars die hun debuut maakten met deze film waren Glen Keane, Ron Clements, en Andy Gaskill, die allemaal een belangrijke rol zouden gaan spelen bij de productie van Disneyfilms in de jaren 80 en 90.[3]
De Reddertjes was Disneys eerste grote succes sinds Jungle Boek, en de laatste tot De kleine zeemeermin. De film wordt daarom ook wel gezien als het einde van het zilveren tijdperk van Disney, welke begon met Assepoester in 1950. De Reddertjes was de eerste echt succesvolle film waar Walt Disney zelf niet langer aan meewerkte.
Tijdens de jaren 60 en 70 kwam de nadruk in Disneyfilms steeds meer de liggen op humor en minder op het verhaal. Met de Reddertjes keerde Disney terug naar de oude formule waarin verhaal en karakterontwikkeling voorop werden gesteld. Frank Thomas en Ollie Johnston omschreven de film op hun website als de eerste Disneyfilm in lange tijd die weer een hart had.[4] Uniek aan de film was het openingsfilmpje, waarin opnames van stilstaande beelden werden gebruikt.
De film markeerde ook het einde van Disneys zogenaamde "sketchy"-animatieperiode van de jaren 60 en 70. Er was een nieuwe xerografietechnologie ontwikkeld waarmee het mogelijk werd om minder donkere tekeningen te maken.
De film is gebaseerd op twee boeken van Margery Sharp, die beide deel uitmaken van een langere reeks.
Bernard werd gebaseerd op het gelijknamige personage uit Sharps boek The Rescuers. Zijn persoonlijkheid is in de film grotendeels identiek aan die in het boek, alleen is zijn rol in het verhaal in de film een stuk groter.
Het motief van de diamant is afkomstig uit Sharps boek Miss Bianca. Penny is gebaseerd op het meisje Patience uit ditzelfde boek.
Mr. Snoops is gebaseerd op Mandrake, een personage uit het boek. Zijn uiterlijk in de film is een karikatuur van historicus John Culhane.[1] Culhane gaf toe zelf geen idee te hebben dat Disney hem als model wilde gebruiken, maar was naderhand tevreden met het resultaat.[5]
Het personage Medusa is gebaseerd op The Diamond Dutchess uit het boek Miss Bianca. Aanvankelijk dachten de producers erover om het personage Cruella de Vil uit de film 101 Dalmatiërs opnieuw te gebruiken in De Reddertjes, maar hier werd uiteindelijk vanaf gezien. Wel zijn enkele eigenschappen van Cruella ook terug te vinden bij Medusa, waaronder haar roekeloze rijstijl.[6]. De naam van Medusa is afgeleid van het gelijknamige personage uit de Griekse Mythologie. Haar uiterlijk was gebaseerd op dat van de ex-vrouw van tekenaar Milt Kahl. Kahl was er zo op gebrand dat het personage goed werd getekend, dat hij bijna alle scènes met Medusa voor zijn rekening nam.[7]
De krokodillen Nero en Brutus zijn gebaseerd op de bloedhonden Tyrant en Torment uit de boeken. Ze zijn vernoemd naar Marcus Junius Brutus, de moordenaar van Julius Caesar, en Nero, de Romeinse keizer onder wiens bevel de grote brand van Rome plaatsvond.
Uit respect voor Sharps boeken besloten de producers om Bernard en Bianca in de film geen serieuze relatie te laten krijgen met elkaar, omdat in de boeken de twee ook nooit meer worden dan gewoon partners.
De film werd oorspronkelijk uitgebracht op 22 juni 1977, en opnieuw op 16 december 1983 en 17 maart 1989.
De Reddertjes was een groot succes. Bij de originele uitgave in 1977 bracht de film 48 miljoen dollar op. Daarmee was het de succesvolste Disneyfilm tot dan toe. De film brak tevens het record voor opbrengst van een animatiefilm, en behield dit record tot 1986.
De film kreeg positieve reacties van critici.[8] Veel mensen noemden het de eerste grote Disneyfim sinds Mary Poppins in 1964.[9] In zijn boek The Disney Films omschreef Leonard Maltin de film als een verademing voor iedereen die vreesde voor Disneys toekomst.
De nummers in de film werden gecomponeerd door Carol Connors, Ayn Robbins, en Sammy Fain; Shelby Flint's stem (Tineke Schouten in de Nederlandse versie) werd gebruikt voor drie van de nummers. De achtergrondmuziek werd gecomponeerd door Artie Butler.
Voor het eerst sinds Bambi werden de belangrijkste nummers in de film niet gezongen door de personages, maar door een stem buiten beeld. De nummers in de film zijn:
Op 8 januari 1999 kwam aan het licht dat in de film, tijdens de scène waarin Orville de albators wegvliegt uit New York, twee topless dames te zien waren. De betreffende afbeelding was te zien in twee van de circa 10.000 frames die de film telt.
Toen dit nieuws bekend werd, riep Disney meteen 3,4 miljoen exemplaren van de film terug.[10][11][12][13][14]
De afbeeldingen waren tot dusver niet opgemerkt omdat ze te kort in beeld zijn om met het blote oog te zien.[10][15] Disney hield een persconferentie over het incident, waarbij nadrukkelijk werd geweigerd om te onthullen wie verantwoordelijk was voor de afbeeldingen. De afbeeldingen werden na de ontdekking uit de film verwijderd.
In 1977 won De Reddertjes een Special Citation van de National Board of Review.
In 1978 werd De Reddertjes genomineerd voor een Academy Award in de categorie beste originele lied, maar verloor deze aan "You Light Up My Life". Datzelfde jaar won de film wel een Golden Screen.
Het Grote Verhaal van Winnie de Poeh (Engels: The Many Adventures of Winnie the Pooh) is een Amerikaansetekenfilm uit 1977 van Walt Disney. Het is de 22ste speelfilm van Disney. De film is gebaseerd op de boeken van de Britse auteur Alan Alexander Milne.
De film bestaat uit drie losse verhalen, die aan elkaar worden verteld door een verteller. Deze losse verhalen werden al eerder geproduceerd als losse filmpjes in respectievelijk 1966, 1968 en 1974. Derhalve wordt de film vaak gezien als de laatste van Disneys "package films"; films die uit meerdere losse stukken bestaan in plaats van een lang verhaal. Dit soort films waren vooral tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog standaard voor Disney.
De dikke gele beer Winnie de Poeh krijgt weer eens honger en besluit wat honing te eten. Hij heeft echter geen honing meer thuis dus gaat hij de honing van de bijen stelen. Dat gaat niet zomaar want dan zou hij zich moeten vermommen. Winnie gaat naar zijn vriend Konijn omdat die toch altijd honing heeft. Hij klimt in het hol van Konijn en smult daar lekker van de honing. Als hij het hol wil verlaten komt hij echter vast te zitten. De enige manier waarop hij weer vrij kan komen is wachten tot hij genoeg is afgevallen om weer door de ingang van het hol te passen.
Het is herfst en Winnie gaat zijn vriendje Knorretje bezoeken. Maar omdat het zo hard waait worden Winnie en Knorretje door de lucht geblazen en dwarrelen in het huis van Uil binnen. Daar waait het ook erg hard en op een bepaald moment valt de boom en het huis van Uil om. Uil zit nu zonder woning maar het ezeltje Iejoor helpt hem een nieuw huisje te zoeken.
[bewerken]Winnie de Poeh en het mooiste van Teigetje
Konijn kan niet meer tegen het gespring van het tijgertje Teigetje en wil van hem af komen. Winnie en zijn vrienden Konijn, Knorretje en Teigetje gaan naar het bos en verstoppen zich voor Teigetje zodat deze verdwaalt en zij hem niet meer moeten zien springen. Maar Winnie en zijn vrienden verdwalen zelf zodat Teigetje hen komt redden.
Een vervolg van het vorige verhaal. Hier werkt Teigertje zichzelf in de problemen wanneer hij met Roe vast komt te zitten in een boom. Roe wordt met een cape gered, maar Teigetje durft niet. De verteller helpt hem uiteindelijk naar beneden door het boek op zn kant te draaien. Teigetje glijdt langs de tekst en landt op de grond.
In dit laatste hoofdstuk komen Poeh en Janneman op een betoverde plek, waar ze afscheid nemen. Janneman gaat naar school en vertrekt met Poeh om niets te doen.
Robin Hood is een Amerikaanse animatiefilm uit 1973, geproduceerd door de Walt Disney Studio Entertainment. De film werd voor het eerst vertoond op 8 november 1973. Het is oorspronkelijk de 21ste originele animatiefilm uit de Disney-koker. Het was tevens de eerste film waarbij Walt Disney op generlei wijze betrokken was (overleden 1966 !). De vorige film, De Aristokatten, werd ook na zijn dood gemaakt, maar daarvan had hij persoonlijk nog wel het script goedgekeurd.
De film is gebaseerd op de legende van Robin Hood, maar wordt verteld met antropomorfe dieren in de hoofdrol in plaats van mensen.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met een korte introductie door een verteller, die de kijker vertelt dat koning Richard I van Engeland op kruistocht is gegaan, en zijn valse, hebzuchtige broer prins Jan zonder Land de troon zolang heeft overgenomen. Prins Jan is een tiran voor het Britse volk met zijn hoge belastingen. De enige die het tegen hem durft op te nemen is Robin Hood met zijn handlanger Kleine Jan. Al in het begin van de film zetten ze Prins Jan een hak door hem, vermomd als waarzegsters, te overvallen en hem een flink geldbedrag afhandig te maken.
Prins Jan vestigt zich in een kasteel bij Nottingham, waar ook Robins geliefde Lady Marian verblijft. Robin bezoekt, vermomd als blinde man, een aantal burgers die kort daarvoor zijn bezocht door de Sheriff van Nottingham en geeft hun als steun wat van het gestolen geld. Ook geeft hij Skippy, een jonge knaap, een pijl en boog voor diens verjaardag.
Om Robin Hood uit zijn schuilplaats te lokken, organiseert Prins Jan een boogschietwedstrijd met als hoofdprijs onder andere een kus van Marian. Robin gaat erheen in vermomming. Hij wint, maar wordt nadien ontmaskerd en bijna onthoofd. Hij kan ontsnappen wanneer Kleine Jan, eveneens in vermomming aanwezig, Prins Jan gijzelt en zo Robins vrijlating afdwingt. De sheriff bevrijdt Prins Jan, waarna een groot gevecht losbreekt. In de chaos kunnen Robin en Marian ontkomen naar Robins schuilplaats, waar ze die nacht met alle ander inwoners van Nothingham een groot feest vieren. Tijdens het feest bedenken ze zelfs een spottend lied waarin Prins Jan wordt omschreven als de slechtste koning ooit.
Dit lied heeft verregaande gevolgen. Wanneer Prins Jan erover hoort, verdrievoudigd hij de belastingen en laat iedereen die niet kan betalen in de gevangenis gooien. Ook Broeder Tuck wordt gearresteerd. Dit geeft Prins Jan een nieuw plan: hij wil Broeder Tuck laten ophangen in de hoop dat Robin Hood hem zal komen redden. Robin hoort van het plan, maar beseft dat het een val is. In plaats van Broeder Tuck op de dag van de ophanging te bevrijden, dringen Robin en Kleine Jan de nacht ervoor de gevangenis al binnen om zowel Broeder Tuck als de andere gevangenen te redden. Robin steelt tevens al het belastinggeld terug uit de kamer van Prins Jan.
Het plan loopt op het laatste moment toch nog mis wanneer Prins Jan wakker wordt en Robin betrapt. De dorpelingen en Kleine Jan kunnen ontkomen, maar Robin wordt ingesloten in het kasteel. Hij kan ontkomen aan de soldaten en vlucht naar een torenkamer, waar hij echter de sheriff met een brandende fakkel treft. In een poging Robin Hood te verslaan, steekt de sheriff per ongeluk het kasteel in brand. Robin kan uit het brandende kasteel ontkomen door vanuit de toren in de gracht te springen. Prins Jan is razend dat ook dit plan is mislukt, en reageert zijn woede af op graaf Slis.
Kort na deze gebeurtenissen keert Koning Richard terug en laat Prins Jan, de sheriff, en graaf Slis gevangenzetten vanwege hun verraad. Robin en Marian trouwen.
Robin Hood werd geproduceerd met een kleiner budget dan de meeste andere Disneyfilms. Derhalve gebruikten de tekenaars veel beelden uit voorgaande films als basis voor de tekeningen in Robin Hood. Zo is een dansscène uit de film gebaseerd op een scène uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen.[1] Dit is vooral goed te zijn tijdens het dansnummer "The Phony King of England". Voor de personages werden oude tekeningen uit Jungle Boek en de Aristokatten als basis gebruikt. De animatie van Kleine Jan is bijna gelijk aan die van de beer Baloe uit Jungle Boek. De stem van beide personages werd gedaan door dezelfde acteur; Phil Harris.
De kleding van Prins Jan is gelijk aan die van de koning uit de film Heksen en Bezemstelen. De kleding van Robin Hood doet sterk denken aan die van Peter Pan uit de gelijknamige film.
Robin Hood wordt in de film neergezet als een antropomorfe vos. Dit omdat men aanvankelijk een film wilde maken over Van den vos Reynaerde, maar Disney eerder al had besloten dat Reynaarde ongeschikt was als protagonist voor een film.
Peter Ustinov, die de stem van Prins Jan insprak, stond bekend voor het spelen van over-the-top schurken. Hij sprak in zowel de Engelstalige als Duitstalige versie de stem van prins Jan in.
Aanvankelijk was er een alternatief einde voor de film gepland. In dit einde, waarvan een paar schetsen te zien zijn op de DVD-uitgave van de film, raakt Robin gewond bij zijn sprong van de toren. Hij wordt door Kleine Jan en Marian naar een kerk gebracht, alwaar Prins Jan hem probeert te doden maar net op tijd wordt gestopt door Richard.
De film was een groot success, met een totale opbrengst 9,5 miljoen dollar. Op Rotten Tomatoes zijn de meningen over de film verdeeld. Onder critici scoort de film 57%, maar onder gebruikers 90%.
Heksen & Bezemstelen (originele titel Bedknobs and Broomsticks) is een Amerikaanse musicalfilm uit 1971, geproduceerd door Walt Disney Productions. De film combineert live-action en animatie. Het verhaal is gebaseerd op de boeken The Magic Bed Knob; or, How to Become a Witch in Ten Easy Lessons en Bonfires and Broomsticks, van Mary Norton. De hoofdrolspelers zijn Angela Lansbury en David Tomlinson.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden drie Londense kinderen Carrie, Paul en Charlie ondergebracht in een klein dorpje bij een humeurige dame genaamd Eglantine Price. Price is totaal niet gesteld op de drie, maar ze heeft geen keus daar de overheid heeft besloten alle kinderen te evacueren uit Londen. Price is in het geheim bezig een schriftelijke cursus tot heks te volgen, in de hoop dat haar magie de Britse soldaten kan helpen in de oorlog. De drie kinderen ontdekken al snel het geheim van Price. Om ze stil te houden betovert ze een bed zodat de kinderen hiermee naar elke plaats ter wereld kunnen reizen.
Price is bijna klaar met haar opleiding, maar mist nog een belangrijke spreuk: substitutiary locomotion, waarmee ze levenloze voorwerpen uit zichzelf kan laten bewegen. Omdat de aanbieder van de cursus, professor Emelius Browne, plotseling is opgehouden haar nieuwe lessen toe te sturen, zoeken Price en de kinderen hem op in Londen. Al snel blijkt Browne een oplichter te zijn die spreuken uit een oud toverboek kopieert en verkoopt als cursus. Hij is dan ook stomverbaasd dat de spreuken bij Price echt blijken te werken. Hij heeft echter niet de spreuk waar Price naar zoekt.
In een poging deze spreuk te vinden reizen Price, Browne en de kinderen de wereld over. De spreuk blijkt uiteindelijk op een mediallon te staan dat verstopt is op het eiland Naboombu; een eiland bewoond door getekende antropomorfe dieren. Met veel moeite slagen ze erin de spreuk te bemachtigen.
Eenmaal thuis is de groep getuige van hoe een aantal Duitse soldaten aan land komen als voorhoede voor een invasie. Price gebruikt de nieuwe spreuk om een groot aantal harnassen en oude wapens in een museum tot leven te brengen en de Duitsers te verslaan. De Duitsers blazen echter wel Prices huis op, waar al haar spreuken opgeslagen lagen. Price besluit hierop om haar cursus tot heks te laten voor wat het is.
De film was oorspronkelijk gepland als een groots opgezette film voor de feestdagen, vergelijkbaar met Mary Poppins, maar kort na uitgave werd de film ingekort naar een speelduur van twee uur. Hiervoor moesten een subplot omtrent Roddy McDowall's personage en drie liedjes uit de film worden geknipt. Deze verkorte versie werd in 1979 opnieuw in de bioscoop uitgebracht. In 1996 werd de film grotendeels in de oude vorm hersteld.
De Aristokatten (Engels: The Aristocats) is een Amerikaanse tekenfilm van Walt Disney Pictures uit 1970. Het was de eerste animatiefilm gemaakt na het overlijden van Walt Disney. Het script van de film was echter nog wel door Disney goedgekeurd voor zijn overlijden. De film is geregisseerd door Wolfgang Reitherman.
Het verhaal gaat over een aristocratische kattenfamilie die door de butler wordt ontvoerd om de erfenis van zijn bazin te verkrijgen. Een straatkat helpt hen om naar huis terug te keren.
Het oorspronkelijke idee, een geanimeerde romantische komediemusical over pratende Franse katten, werd gebruikt voor de film Gay Purr-ee.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In het Parijs van 1910 wonen een moederkat Duchess en haar drie kittens, dochter Marie en de zonen Berlioz en Toulouse, in het grote huis van de gepensioneerde operazangeres Adelaide Madame Bonfamille, samen met de butler Edgar Mietzelfeld, het paard Frou Frou en Roquefort de muis, die goede vrienden is met de katten.
Op een dag laat Madame haar testament opmaken. Ze wil dat al haar bezittingen naar haar katten gaan daar ze zelf geen familie heeft. Edgar hoort dit en is razend. Hij had namelijk verwacht dat hij alles zou erven. Om zijn erfenis veilig te stellen, besluit hij zich van de katten te ontdoen. Hij doet slaappillen in hun melk. Die nacht neemt hij de slapende katten in een mand mee naar het platteland. Hij wordt echter aangevallen door twee honden, Napoleon en Lafayette, en verliest de mand bij een brug. Later die nacht ontdekt Madame dat haar katten weg zijn.
De katten ontwaken door een onweersbui uit hun slaap en besluiten weer richting Parijs terug te keren, alhoewel ze geen idee hebben waar ze zijn achtergelaten. De katten worden goed bevriend met straatkat Thomas O'Malley, die besluit hen op weg te helpen. Zo helpt hij hen een lift te krijgen van een melkboer. Ze krijgen onderweg ook hulp van twee Britse ganzen. Eenmaal in Parijs brengen ze de nacht door bij enkele vrienden van OMally, een groep straatkatten die jazzmuziek spelen.
Terug bij Madame worden de katten opgewacht door Edgar. Hij probeert nogmaals de katten weg te werken. Ditmaal stopt hij ze in een kist die naar Timboektoe zal worden gebracht. OMalley en de jazzkatten schieten te hulp. Door hun toedoen en die van Frou Frou belandt Edgar zelf in de kist en wordt afgevoerd naar Timboektoe.
Na de plotselinge verdwijning van Edgar verandert Madame Bonfamille voor de laatste keer haar testament: Haar erfenis gaat naar haar kattenopvanghuis waar Jazzkat met zijn band en Thomas O'Malley ook mogen wonen.
De film verscheen voor het eerst in de bioscoop op 11 december 1970, en is nadien opnieuw uitgebracht op 19 december 1981 en 10 april 1987. Op 1 januari 1990 verscheen de film op VHS.
"The Aristocats" - Maurice Chevalier. De titelsong van de film. Het nummer werd geschreven door Robert & Richard Sherman aan het eind van hun achtjarige contract met Disney. Zanger Maurice Chevalier was eigenlijk al met pensioen toen hij instemde het nummer in te zingen voor de film.
Er stond een direct-naar-video vervolgfilm gepland getiteld de Aristokatten II, maar de productie hiervan werd in 2005 gestopt.
De stem van het personage Jazzkat zou oorspronkelijk gedaan worden door Louis Armstrong. Om die reden werd het personage gemodelleerd naar Armstrong, waaronder de manier waarop hij op de trompet speelt. Op het laatste moment trok Armstrong zich echter terug.
De rol van het personage Oom Waldo was de laatste rol van acteur Bill Thompson. Hij stierf kort na uitkomst van de film aan een hartaanval.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in de jungle van India. Op een dag vindt de zwarte panter Bagheera een verlaten mensenbaby in een mandje. Omdat het dichtstbijzijnde mensendorp te ver weg is, brengt hij de baby naar een roedel wolven. Het kind wordt door hen geaccepteerd en opgevoed. Ze geven hem de naam Mowgli.
Jaren later komt aan Mowglis onbezorgde leven bij de wolven een einde wanneer de tijger Shere Khan terugkeert in de jungle. Shere Khan heeft een gruwelijke hekel aan mensen en wil Mowgli vermoorden. Voor zowel Mowglis eigen veiligheid als die van de roedel wordt besloten dat hij terug moet naar de mensen. Bagheera biedt aan om Mowgli naar een mensendorp te brengen.
Mowgli is echter niet van plan de jungle te verlaten, zelfs niet na een bijna fatale ontmoeting met de slang Kaa. Wanneer Bagheera er op den duur genoeg van heeft en Mowgli achterlaat, loopt deze de beer Baloe tegen het lijf. Die besluit Mowgli onder zijn hoede te nemen en hem te leren als een beer te leven. Het gaat fout wanneer Mowgli wordt ontvoerd door een groep apen onder leiding van Koning Louie. Louie wil dat Mowgli hem het geheim om vuur te maken leert. Bagheera en Baloe spannen samen om Mowgli te redden. Nadien overtuigt Bagheera Baloe dat het voor Mowgli echt beter is als hij de jungle verlaat.
Wanneer Mowgli hoort dat ook Baloe hem terug naar de mensen wil brengen, voelt hij zich verraden en vlucht weg. Hij belandt in een kaal landschap waar hij een groep gieren ontmoet. Hier komt hij tevens oog in oog te staan met Shere Khan. Baloe arriveert net op tijd om Mowgli van Shere Khan te redden. Mowgli kan Shere Khan uiteindelijk verjagen met een brandende tak.
Nadien brengt Baloe Mowgli naar het mensendorp. Mowlis eerdere opvattingen over het verlaten van de jungle veranderen spontaan wanneer hij een meisje uit het dorp ziet, en verliefd op haar wordt. Hij volgt haar terug het dorp in.
Omdat hij ontevreden was over het succes van zijn vorige film, Merlijn de Tovenaar, besloot Disney zijn tekenaars de kans te geven optimaal hun best te doen voor Jungle Boek.[1] Hij maakte Larry Clemons tot een van de vier scenarioschrijvers voor de film. Naar verluidt zou hij Clemons een kopie van Kiplings boek hebben gegeven, met het advies dit boek vooral niet te lezen alvorens aan het script te beginnen.[1]
Walt Disney speelde zelf een actieve rol in het maken van de film.[1] Het was de laatste film waar hij zelf bij betrokken was. Hij rekende voor het succes van Jungle Boek vooral op de personages. Voor het eerst in de geschiedenis van Disney werden bovendien bekende acteurs ingehuurd om de stemmen van de personages in te spreken.[2] De tekenaars lieten zich inspireren door deze acteurs en soms ook muzikanten om de personages te ontwikkelen.[2] Zo lijken de gieren uit de climax van de film qua uiterlijk sterk op The Beatles. De reden dat gekozen werd om de vogels naar hen te modelleren was omdat het er even naar uitzag dat The Beatles de liedjes voor de film zouden inzingen en de stemmen voor de gieren zouden doen. Manager Brian Epstein (die twee maanden voor de film uitkwam stierf aan de gevolgen van drugs) had Disney zelf benaderd met het verzoek of The Beatles aan de film mee mochten werken. Epstein vergat echter om zijn plannen eerst met de bandleden zelf te bespreken. John Lennon was tegen het idee, en keurde het dan ook af toen hij het hoorde.[3]
Disney liet het verhaal van Kipling aanpassen om het geschikter te maken voor een film voor alle leeftijden. Enkele belangrijke verschillen zijn:
Mowglis wolfvader draagt in de film de naam Rama, maar in het boek is dit de naam van een stier uit het mensendorp.
In het boek wordt Mowgli door de wolven gevonden, niet door Bagheera.
De persoonlijkheden van Bagheera en Baloe zijn in de film vrijwel tegenovergesteld aan het boek. In het boek is juist Baloe de serieuze leraar die Mowgli de lessen van de jungle bijbrengt, terwijl Bagheera het allemaal wat minder nauw neemt en Mowgli meer zijn gang laat gaan.
In het boek wordt Shere Khan gedood door Mowgli en een groep vee. In de film wordt hij enkel verjaagd.
In het boek is Kaa juist een van de protagonisten en een goede vriend van Mowgli.
In de film hypnotiseert Kaa iemand met zijn ogen; iets waar alleen Shere Khan immuun voor is. In het boek gebruikt hij een soort dans, en is alleen Mowgli hier immuun voor.
In het boek is Hathi een wijze heerser van de jungle. Bovendien heeft hij in het boek drie kinderen, tegen maar een in de film.
De apen zijn in het boek een stuk kwaadaardiger dan in de film.
Koning Louie en de gieren zijn er voor de film bijbedacht.
Personages uit het boek die juist ontbreken in de film zijn Tabaqui de jakhals en Chil de wouw.
De wolven hebben een grotere rol in het boek dan in de film.
In het boek beseft Mowgli zelf het belang van zijn terugkeer naar de mensen. In de film wil hij tot het eind in de jungle blijven.
De soundtrack van de film bevat de volgende nummers:
"Jungle Book Overture" - (instrumentaal)
"Colonel Hathi's March"
"The Bare Necessities"
"I Wan'na Be Like You"
"Trust in Me"
"That's What Friends Are For"
"My Own Home"
Origineel zouden alle liedjes voor Jungle Book door Terry Gilkyson geschreven worden. Echter, Walt Disney vond de liedjes ongepast en huurde de Sherman Brothers in om andere liedjes te schrijven. Echter, er was één nummer welke de Sherman Brothers er in hebben gelaten, namelijk "The Bare Necessities". De score van de film werd gecomponeerd door George Bruns.
Enkele nummers die niet in de film zijn verwerkt zijn:
De film kreeg vooral goede kritieken, maar deze waren mogelijk grotendeels beïnvloed door het feit dat Walt Disney was gestorven tijdens de productie van de film.[2] In Amerika alleen al bracht de film bij de originele uitgave 13 miljoen dollar op.
In 1968 werd Jungle Boek genomineerd voor een Academy Award in de categorie beste lied. Datzelfde jaar won de film de Young Audience Award voor beste kinderfilm op het Gijón International Film Festival
Mary Poppins is een boekenreeks van de Australische schrijfster Pamela Lyndon Travers, alsmede de hoofdpersoon in deze boekenreeks. De boeken werden vanaf 1934 gepubliceerd, en zijn meerdere malen bewerkt voor onder andere film en toneel.
Mary Poppins is een kinderjuffrouw in Londen, anno 1930. Mary Poppins is vrij conventioneel van uiterlijk, buitenshuis altijd met paraplu, maar onderscheidt zich door de magische krachten die ze vooral inzet bij de uitoefening van haar functie als kinderjuffrouw. Overigens dient haar paraplu ook als magisch transportmiddel. Ze houdt van kinderen, maar kan als dat nodig is streng optreden. Ze is, zoals in de boeken wordt omschreven, perfect in elke zin van het woord.
De manier waarop Mary Poppins wordt neergezet varieert per medium. In de boeken is ze vrij streng en recht voor zijn raap. Ze is ook vrij ijdel. Ze toont haar vriendelijkere kant alleen in de buurt van vrienden en kennissen, zoals de straatartiest en klusjesman Bert. In de Disneyfilm uit 1964 is ze een stuk vriendelijker en sympathieker. In de musical wordt meer ingespeeld op haar bovennatuurlijke en mysterieuze kant.
Mary Poppins' magische vaardigheden worden in de boeken omschreven als overblijfselen uit haar kindertijd. Veel jonge kinderen beschikken over vaardigheden die voor volwassenen onbegrijpelijk lijken, zoals de mogelijkheid met dieren te spreken. De meeste mensen verliezen deze vaardigheden wanneer ze ouder worden en ze vergeten, maar Mary Poppins heeft ze altijd behouden.
In de boekenserie heeft Mary Poppins een groot aantal familieleden, elk met hun eigen bovennatuurlijke krachten. Verder lijkt ze bekend te zijn met een groot aantal magische figuren zoals tovenaars en pratende dieren. Sommige van hen staan op goede voet met haar, maar anderen zijn bang of juist vijandig tegenover haar. Haar bekendste vriend is Bert, een manusje-van-alles.
Er zijn in totaal acht boeken verschenen over Mary Poppins. Deze boeken zijn allemaal geschreven door Travers, en oorspronkelijk geïllustreerd door Mary Shepard. De boeken in de reeks zijn:
In 1983 werd in de Sovjet-Unie een film van Mary Poppins gemaakt door de studio Mosfilm. De film is buiten de Sovjet-Unie uitgebracht onder de titel Mary Poppins, Goodbye.
Merlijn de Tovenaar (Engels: The Sword in the Stone) is een Amerikaansetekenfilm uit 1963 van Walt Disney. Het is de 18de speelfilm van Disney en de laatste film die Walt Disney produceerde.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het middeleeuwse Engeland. Er heerst alom chaos sinds de koning is overleden daar hij geen erfgenaam had. Diegene die een behekst zwaard uit een grote steen kan trekken wordt de nieuwe Koning van Engeland. Velen proberen het zwaard tevergeefs uit de steen te trekken. Niemand lukt het en uiteindelijk besluit men dan maar een riddertoernooi te houden om het koningschap.
Inmiddels woont in een afgelegen kasteel een verlegen onhandige weesjongen, genaamd Wart (afkorting voor Arthur). Hij wordt getraind om schildknaap te worden van de arrogante Kay, de zoon van Warts pleegvader Sir Ector. Kay bereidt zich voor op deelname aan het grote toernooi in Londen. Wanneer Wart de oude tovenaar Merlijn tegen het lijf loopt, ziet deze wel wat in hem en besluit hem te trainen.
Merlijn neemt zijn intrek in een vervallen toren en leert Wart via een aantal levenslessen het belang van kennis en intelligentie. Zo verandert hij Wart in o.a. een vis, een eekhoorn en een vogel. In deze gedaantes moet hij zich verweren tegen grotere en sterkere dieren, respectievelijk een snoek, een wolf en een havik. Door zijn hersens te gebruiken, én met hulp van Merlijns chagrijnige uil Archimedes, weet Wart de roofdieren te slim af te zijn. Sir Ector is daarentegen minder blij met Merlijn en Wart mag nu niet meer Kays schildknaap zijn, omdat Merlijn hem met 'zwarte magie' corrumpeert.
Als vogel wordt Wart gevangen door Madam Mikmak. Zij is een heks en een concurrente van Merlijn, en probeert Wart ervan te overtuigen dat haar magie, gebaseerd op hebzucht, beter is dan die van Merlijn, gebaseerd op kennis. Wanneer Wart weigert haar te volgen probeert Mikmak hem te doden door zich in een kat te veranderen. Wart, nog steeds in vogelgedaante, wordt het hele huis doorgejaagd.
Wanneer Mikmak Wart te pakken heeft pikt Wart (uit boosheid) Mikmak in het gezicht waardoor ze haar ware gedaante in een oogwenk weer aan neemt en ze zo boos wordt dat ze Warts nek om wil draaien, maar gelukig arriveert Merlijn net op tijd en Mikmak daagt hem uit tot een toverduel en die uitdaging neemt Merlijn meteen aan. Dit houdt in dat beiden elkaar proberen te vernietigen door zich in verschillende gedaantes te veranderen. Wel worden regels afgesproken: men mag niet verdwijnen, en men mag zich alleen in dieren veranderen, dus niet in fantasiewezens zoals roze draken. Een episch duel volgt waarin Mikmak zich telkens in grote en sterke dieren verandert terwijl Merlijn telkens Mikmak te slim af is door een gedaante te kiezen die hem in staat stelt een zwakheid van Mikmaks gedaante uit te buiten, bijvoorbeeld door zich in een muis te veranderen als Mikmak een olifant is. Tenslotte verandert Mikmak zich tegen de regels in toch in een draak en beweert dat ze niks hadden afgesproken over paarse draken. Merlijn verslaat haar echter door zich in een bacterie te veranderen en haar te besmetten met een ziekte.
Thuisgekomen blijkt de positie van schildknaap weer open te staan en Sir Ector benoemt Wart opnieuw tot Kay's schildknaap. Wanneer hij dit blij aan Merlijn vertelt wordt Merlijn woest omdat Wart alsnog wapengekletter boven kennis kiest en 'nu niets anders is dan het sloofje van die luie Kay'. Wart gaat met hem in discussie en zegt dat dit voor hem al heel wat is en dat Merlijn de werkelijkheid niet onder ogen ziet. Merlijn is buiten zichzelf van woede en lanceert zichzelf naar Bermuda.
Wart gaat als schildknaap met Kay en Sir Ector mee naar Londen, waar het toernooi in volle gang is. In een onbewaakt ogenblik trekt Wart het zwaard uit de steen. De mensen zien hem met het zwaard en geloven niet dat Wart het uit de steen getrokken kan hebben, maar als het zwaard wordt teruggestoken, herhaalt Wart het kunststukje terwijl grotere en sterkere mannen (waaronder Kay) falen. Wart wordt nu tot koning gekroond.
Wart zit verdwaasd en bang in de troonzaal met Archimedes de uil, wanneer Merlijn plotsklaps terugkeert van het 20e eeuwse Bermuda. Wart klaagt tegen Merlijn dat hij nu koning is. Merlijn antwoordt dat dit zijn bestemming is en dat Merlijn hem met dit doel had getraind. De film eindigt met een wat dapperdere Arthur op de troon met een enthousiast pratende Merlijn aan zijn zijde.
De film recycled enkele scènes uit eerdere Disneyfilms. Zo is het hert waar Kay in het begin van de film op probeert te schieten gerecycled beeldmateriaal van Bambis moeder uit de film Bambi. Een scène waarin Sir Ector Kay per ongeluk neerslaat is qua opzet identiek aan hoe Jasper en Horace elkaar neerslaan in een scène uit de film 101 Dalmatiërs.
Beeldmateriaal uit deze film werd later eveneens hergebruikt in andere films. Zo is de scène waarin Wart wordt gelikt door de kasteelhonden ook gebruikt in Jungle Boek. De scène waarin Wart als eekhoorn van boom naar boom springt werd opnieuw gebruikt in Frank en Frey.
De film was fincancieel een groot succes. Het was de op vijf na best verkochte film van 1963.[1] Britse critici waren meer te spreken over de film dan Amerikaanse critici, die van mening waren dat het verhaal teveel humor bevatte en een dun verhaal.[2] Toch hadden ook Britse critici enkele punten van kritiek, zoals het feit dat Merlijn teveel als een stuntelaar zou zijn uitgebeeld en dat Wart een wel erg Amerikaanse tongval zou hebben.
Op Rotten Tomatoes scoort de film 69% aan goede reviews.[3]
101 Dalmatiërs (originele titel One Hundred and One Dalmatians of 101 Dalmatians) is een Amerikaanse tekenfilm uit 1961, gebaseerd op het gelijknamige boek van Dodie Smith. Het is de zeventiende tekenfilm van Walt Disney Productions, en werd gedistribueerd door Buena Vista. Later kwam er een stripboek uit, gebaseerd op de tekenfilm.
In 2008 verscheen deze tekenfilm op dvd in een speciale 2-disc Platinum Editie, met nieuw bonusmateriaal waaronder het spel "Virtuele Dalmatiërs".En een geheel digitale restauratie.
De Engelse stemmen zijn onder andere ingesproken door Rod Taylor (Pongo) en Betty Loub Gerson (Cruella De Vill).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal begint in Londen, waar songwriter Roger Radcliffe met zijn dalmatiër Pongo in een flatje woont. Pongo vindt het vrijgezellenbestaan van hem en zijn baasje maar niks. Wanneer hij op een dag een vrouw, Anita genaamd, en haar vrouwelijke dalmatiër Perdita ziet, zorgt hij ervoor dat Roger en Anita elkaar ontmoeten. De twee worden verliefd en trouwen. Ook Pongo en Perdita worden verliefd. De vier vestigen zich in een nieuw huis.
Wanneer Perdita in verwachting raakt, krijgen Roger en Anita bezoek van Anitas oude vriendin Cruella de Vil. Ze is zeer geïnteresseerd in de puppies. Nadat de 15 puppies geboren zijn, wil ze ze - kost wat kost - kopen, maar Roger weigert elk aanbod en wijst haar de deur. Cruella laat het er niet bij zitten en huurt Jasper en Horace, twee inbrekers, in om de puppies te stelen. Scotland Yard start een onderzoek, maar zonder succes. Ten einde raad vragen Pongo en Perdita andere honden om hulp.
Het nieuws van de gestolen puppies bereikt ook het platteland en komt terecht bij een oude hond, de Kolonel genaamd. Hij stuurt zijn handlanger sergeant Tibbs, een kat, op onderzoek uit. Tibbs vindt de gestolen puppies, samen met een groot aantal andere puppies uit de dierenwinkel, in een verlaten huis. Ze worden bewaakt door Jasper en Horace. De Kolonel laat Pongo en Perdita waarschuwen, die meteen vertrekken.
Wanneer blijkt dat Cruella de in totaal 99 puppies wil laten afmaken om van hun vacht een bontmantel te maken, organiseert Tibbs een reddingsactie. Hij, Pongo en Perdita halen alle puppies uit het huis, waarna een gevaarlijke terugtocht naar Londen begint. Ze worden op de hielen gezeten door Cruella, Jasper en Horace. Pongo, Perdita en de puppies bereiken een plaatsje waar ze proberen liftend in een vrachtwagen Londen te bereiken. Cruella ontdekt het plan en probeert in een wilde achtervolging de vrachtwagen van de weg te rijden. Ze wordt zelf geschept door de wagen van Jasper en Horace, en belandt in een ravijn. In de ravijn scheldt Cruella haar handlangers uit voor 'mislukkelingen'.
De honden bereiken veilig het huis van Roger en Anita, die besluiten de overige puppies allemaal te houden. Omdat hun huidige huis te klein is, verhuizen ze naar het platteland.
Roger: Eigenaar van Pongo, en schrijft songteksten
Anita: Eigenaar van Perdita en de echtgenote van Roger
Cruella De Vil: Een rijke vrouw die dalmatiërbont wil hebben voor haar kledinglijn
Jasper & Horace Badun: De twee handlangers van Cruella de Vil. Jasper is lang en dun terwijl Horace kort en vet is. Beide kidnapten de puppies.
Nanny: De huishoudster in het huis van Roger en Anita
Patch(Vlek) & Lucky: Twee van de 99 dalmatiër puppies. Patch (Vlek) heeft een zwart oog, Lucky heeft een obsessie voor televisie.
Rolly/Dicky: Eveneens een dalmatiër puppy, die erg houdt van eten.
The Colonel (de Kolonel), the Captain (de Kapitein), and Sargeant Tibbs (Sergeant Tibbs): respectievelijk een hond, een paard en een kat die Pongo en Perdita helpen de puppies te laten ontsnappen uit het huis van Cruella de Vil.
De eerste Nederlandse nasynchronisatie van Disney's 101 Dalmatiers komt uit 1961. Met Tonny Huurdeman als stem van Cruella. Deze Nederlandse versie is in de bioscopen te zien geweest in 1969, 1979, 1985, en in 1991. In de jaren 90 is hij opnieuw nagesynchroniseerd, ditmaal met Gerrie van der Klei als stem van Cruella. Deze nieuwe versie is in de jaren 90 ook op vhs en dvd verschenen. Op de special edition dvd uit 2008 staat echter weer de originele Nederlandse nasynchronisatie.
101 Dalmatiërs betekende een mijlpaal in de geschiedenis van Disneyfilms. Het was de eerste Disneyfilm die zich afspeelde in de hedendaagse echte wereld. Ook was het de eerste film waarvan het verhaal geheel door een iemand werd geschreven; Bill Peet.[1]
De productie van de film luidde ook het begin in van veranderingen in de grafische stijl van Disneyanimatie. Ub Iwerks, die verantwoordelijk was voor het animatieproces, was al een tijdje aan het experimenteren met xeroxfotografie.[2] In 1959 was hij erin geslaagd om een xeroxcamera zo aan te passen dat de tekeningen van de tekenaars direct op cellen konden worden overgebracht. Hierdoor werd het handmatig inkleuren overbodig.[1][2]
De introductie van xerografie maakte de productie van de film simpeler, maar maakte dat de tekeningen een wat ruwer uiterlijk kregen.[2] Tekenaars waren namelijk gewend om ruwe schetsen te maken die werden bijgeschaafd wanneer de tekeningen van papier werden overgebracht op cellen, maar dat gebeurde nu niet meer.
Volgens Chuck Jones zou de film zeker twee keer zo duur zijn geworden als alles op de ouderwetse manier getekend had moeten worden. Omdat de vorige Disneyfilm, Doornroosje, een van de duurste Disneyfilms ooit was, had Disney flink bezuinigd op de animatieafdeling. Van de 500 werknemers waren er nog maar 100 over.
Net als bij eerdere films, huurde Disney acteurs in om de scènes na te spelen zodat de tekenaars dit als uitgangspunt konden gebruiken. Actrice Helene Stanley speelde de rol van Anita.[3] Volgens Christopher Finch ging Disney ditmaal zelfs een stapje verder door alle geplande scènes geheel in live-action op te laten nemen en te beoordelen alvorens te beslissen of de tekenaars de scène in de film mochten verwerken.[4][2]
De film bevatte voor een Disneyfim opvallend weinig liedjes. Er komen maar drie liedjes in de film voor, waarvan alleen het nummer "Cruella De Vil" (gezongen door Rodger) een belangrijke rol speelt. Dit nummer wordt bovendien ook niet in een keer gezongen, maar in twee helften. Rodger begint met het lied wanneer Cruella hun huis nadert en vertrekt dan naar de zolder. Pas nadat Cruella is vertrokken komt hij weer naar beneden en zingt de rest van het lied.
De andere twee nummers in de film zijn de jingle voor "Kanine Krunchies" en "Dalmatian Plantation", welke gezongen wordt aan het eind van de film.
101 Dalmatiërs was de op negen na meest succesvolle film van 1961. De opbrengst bij de originele bioscoopuitgave bedroeg $6.400.000.[5] Tevens werd het een van de populairste Disneyfilms ooit.
De film werd opnieuw in bioscopen uitgebracht in 1969, 1979, 1985, en 1991. De versie uit 1991 was de op 19 na best verkochte film van dat jaar.[6]
Na het uitkomen van de speelfilm van 101 Dalmatiërs, werden dalmatiërs populairder als huisdier. De dalmatiërs in de film waren echter goed getraind. Een dergelijk verschijnsel werd ook waargenomen na de première van Finding Nemo. Clownvissen werden toen populairder.
De naam Cruella de Vil lijkt sterk op de Engelse woorden Cruel Devil, dat zoiets Wrede Duivel.
In het oorspronkelijke boek heet de vrouw van Pongo "Froukje" of "Mevrouw Pongo"; Perdita is een andere Dalmatiër die helpt bij het zogen van de grote hoeveelheid pups. In de film is zij gepromoveerd tot de echtgenote van Pongo.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in een niet bij naam genoemd koninkrijk tijdens de 14e eeuw. Koning Stefan en zijn vrouw de Koningin regeren al vele jaren over dit koninkrijk, maar hebben nog steeds geen troonopvolger. De vreugde in het land is dan ook zeer groot als hun dochter, Aurora, geboren wordt. Er wordt een groot feest gehouden. Ook aanwezig op dit feest is Hugo, de koning van het buurland van Stefan. Zijn zoon, Phillip, wordt uitgehuwelijkt aan Aurora zodat hun twee koninkrijken ooit een groot rijk zullen worden. Aurora wordt tevens bezocht door de drie goede feeën, Flora, Fauna en Mooiweertje die haar elk een speciale gave willen schenken.
Na de gaven van Flora en Fauna komt overwacht de boze fee Malafide, die in de verboden bergen woont, binnen. Kwaad dat ze niet was uitgenodigd op het feest, spreekt ze een vloek uit over Aurora: op haar zestiende verjaardag zal ze sterven wanneer ze zich prikt aan de spoel van een spinnewiel. Mooiweertje, de blauwe goede fee, die haar gave nog niet aan Aurora had geschonken, maakt met haar magie de vloek echter wat milder: in plaats van te sterven zal Aurora in een diepe slaap belanden en weer gewekt kunnen worden door een echte liefdeskus.
Stefan laat alle spinnewielen in het land verbranden, maar de feeën zijn bang dat dit niet voldoende zal zijn om de vloek tegen te houden. Ze komen met het plan om met Aurora onder te duiken in een huisje in het bos, en haar daar verborgen te houden tot haar zestiende verjaardag. Om te zorgen dat Malafide niks doorkrijgt, geven ze hun magie op en leven al die zestien jaar als gewone mensen. Het plan lijkt te slagen want tot de dag van Auroras zestiende verjaardag vindt Malafide haar niet. Het had ook een keerzijde. Koning Stefan gaf Aurora als vermist op. De feeën geven Aurora de schuilnaam Doornroosje.
Op de dag dat de feeën eindelijk zullen onthullen wie ze werkelijk is, ontmoet Aurora prins Phillip. Geen van beiden weet wie de ander werkelijk is, maar ze worden op slag verliefd. Die avond onthullen de feeën de waarheid aan Aurora en brengen haar terug naar het kasteel. Buiten hun weten om heeft Malafides raaf het gesprek gehoord. Malafide gaat ook naar het kasteel en op de valreep laat ze de vloek toch nog uitkomen.
De feeën beseffen dat de man die Aurora in het bos had ontmoet prins Phillip is, en dat hij de vloek kan verbreken omdat hij haar ware liefde is. Ze laten alle mensen in het kasteel in slaap vallen zodat niemand iets zal merken, en haasten zich terug naar het huisje omdat Aurora daar met Phillip had afgesproken. Malafide is hen echter voor en laat de prins gevangennemen. De feeën gaan met gevaar voor eigen leven naar de verboden bergen en bevrijden de prins.
Wanneer Malafide Phillips ontsnapping opmerkt, probeert ze hem op elke mogelijke manier tegen te houden. Eerst legt ze een enorme haag van doornstruiken aan rond het kasteel, en daarna verandert ze zichzelf in een draak om de prins eigenhandig te bevechten. Phillip slaagt erin haar te doden. Daarna haast hij zich het kasteel in en kust Aurora. De vloek wordt verbroken en iedereen in het kasteel wordt weer wakker.
De film verscheen oorspronkelijk in het Engels, en is nadien tweemaal nagesychroniseerd voor de Nederlandstalige markt. De originele Nederlandse nasynchronisatie komt uit de jaren 50. Deze versie is ook in de bioscoop te zien geweest in 1970, 1979 en in 1986. Ook is deze versie in 1986 op VHS verschenen. In de jaren 90 is de Nederlandse versie opnieuw ingesproken.
In de Nederlandstalige versie hebben veel van de personages andere namen gekregen dan in de Engelstalige versie. Soms kregen ze bij de tweede nasynchronisatie een andere nieuwe naam dan bij de eerste nasynchronisatie.
Personage
Engelstalige versie
2e Nederlandstalige nasynchronisatie uit 1996
Princess Aurora/Briar Rose (Prinses Aurora/Doornroosje)
Doornroosje was bijna de gehele jaren 50 van de 20e eeuw in productie. Het werk aan de film begon reeds in 1951. De eerste stemmen werden al opgenomen in 1952. Van 1953 tot 1958 werd het tekenwerk verricht, en de muziek werd gecomponeerd in 1957. De film is de laatste die gemaakt is met cellen die met de hand werden ingekleurd. Beginnend met de volgende film, 101 Dalmatiërs, werd gebruikgemaakt van xerografie.
Omdat Disney al twee keer eerder een film had gemaakt gebaseerd op een sprookje, Sneeuwwitje en Assepoester, wilde hij dat deze film zich visueel goed zou kunnen onderscheiden van de vorige twee. De achtergronden kregen meer gedetailleerd en complexer tekenwerk dan in vorige films. While Disney's vaste productieontwerper Ken Anderson had de leiding over het project. Eyvind Earle mocht de decors voor de film ontwerpen, en kreeg hierin van Disney veel vrijheid. Het schilderen van de gedetailleerde achtergronden in de film duurde dikwijls meer dan een week.
De naam van de protagonist, Aurora, is afkomstig uit het originele ballet van Tchaikovsky.[1] Haar schuilnaam, Doornroosje, is de naam waaronder het sprookje en de protagonist uit dit sprookje tegenwoordig beter bekend zijn.[2] De naam van de prins, Phillip, was een naam die in het Amerika van de jaren 50 het meest bekend was.
Oorspronkelijk zouden er zeven goede feeën voorkomen in de film, gelijk aan in het sprookje. Dit werd later teruggebracht tot drie. Walt Disney wilde eerst dat de drie feeën sterk op elkaar zouden lijken, maar tekenaars Frank Thomas en Ollie Johnston waren tegen dit plan omdat volgens hen dit niet interessant zou zijn voor het publiek.
Enkele scènes uit de film, zoals hoe Phillip gevangen wordt en later ontsnapt uit Malafides kasteel, waren oorspronkelijk al uitgedacht voor de film Sneeuwwitje. De reden dat destijds besloten werd deze scènes niet te gebruiken was omdat volgens Disney zijn tekenaars destijds nog geen mannelijk personage realistisch genoeg konden tekenen. De slotscène waarin men Aurora en Phillip samen ziet dansen in de wolken was oorspronkelijk gepland voor Assepoester.
Voordat het tekenwerk begon, werd elke scène uit de film nagespeeld door acteurs om zo de tekenaars een goed uitgangspunt te geven van hoe de personages moesten bewegen. Voor de rol van prins Phillip speelde Ed Kemmer de scenes na. Helene Stanley was de live-action referentie voor prinses Aurora.
Het kasteel van Doornroosje is gebaseerd op Slot Neuschwanstein. Er werden onder andere castagnetten en een vlammenwerper gebruikt om het geluid van de vuurspuwende draak te creëren.
Bij de originele uitgave bracht de film 48 miljoen dollar op, waarmee het na Ben-Hur de meest succesvolle film van 1959 was.[3] Ondanks het financiële succes werd de film met gemengde reacties ontvangen door critici. De film zou volgens hen te langzaam op gang komen, en maar weinig karakterontwikkeling kennen.
De film werd opnieuw uitgebracht in 1970, 1986, 1993, 1995 en in beperkte oplage in 2008. De totale opbrengst kwam uit op $478.22 miljoen.[4]
Het kasteel uit de film is nadien een icon geworden voor Disney. Het is nagebouwd in drie Disney parken: Disneyland (in Californië), Hong Kong Disneyland en in Disneyland Parijs. Het kasteel van het originele Disneyland had een ingebouwde atteactie, namelijk een "walktrough" door verschillende scenes uit de film. Het grappige hierbij was dat deze attractie vóór het uitbrengen van de film geopend werd, omdat de Disney Imagineers er zeker van waren dat de film een succes zou worden. De attractie heeft daarna een turbulente geschiedenis gehad: verbouwd in 1977, gesloten in 2001 om vervolgens in 2008 weer in originele staat te heropenen. Het kasteel in Disneyland Parijs heeft op de eerste verdieping een galerij die het verhaal van de film vertelt met behulp van glas in lood ramen, wandkleden en beelden.
Lady en de Vagebond (Engelse titel Lady and the Tramp) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1955, geproduceerd door Walt Disney. Het is de 15e grote animatiefilm van Disney.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met kerstmis, in het huis van een jong koppel. Lady, een Amerikaanse cockerspaniël, wordt door Jim geschonken als kerstcadeau aan zijn vrouw (die in de film niet bij naam wordt genoemd). In de zes maanden erop is ze het middelpunt van de aandacht in het huis. Tevens wordt ze vrienden met Jock en Snuffel (Trusty in de Engelstalige versie), twee honden uit de buurt.
Dingen veranderen wanneer Jim en zijn vrouw hun eerste kind verwachten. Lady ontmoet een zwerfhond die enkel bekend staat als de Vagebond (the Tramp in de Engelstalige versie). Hij voorspelt haar dat als de baby er eenmaal is, de hond het huis uit wordt gezet. Hij lijkt gelijk te hebben daar Jim en zijn vrouw minder aandacht aan Lady schenken. Wanneer de baby er eenmaal is, moeten Jim en zijn vrouw enkele dagen weg. Jims oudere tante Saar (Sarah in de Engelstalige versie) komt zolang oppassen.
Hoewel Saar dol is op haar nieuwe neefje, mag ze Lady totaal niet. Haar katten Si en Am maken het er ook niet makkelijker op. Wanneer Saar voor Lady een muilkorf wil kopen, gaat ze ervandoor. Al snel wordt ze opgejaagd door een groep zwerfhonden, maar Vagebond komt haar te hulp. Samen maken ze een rondje door de stad, waarbij Vagebond haar dingen bijbrengt over het leven op straat. Hij nodigt haar uit voor een etentje bij een Italiaans restaurant, waarvan hij de eigenaar blijkbaar kent.
De volgende dag gaat het mis wanneer Lady wordt gevangen door de hondenvanger. In het asiel leert ze van de daar aanwezige honden een andere kant van Vagebond kennen: hij heeft blijkbaar al veel vriendinnen gehad. Omdat Lady een halsband met haar adres draagt, wordt ze opgehaald door Saar. Thuis wordt Lady aan de ketting gelegd in de tuin. Vagebond zoekt haar op, maar ze confronteert hem met het nieuws over zijn andere vriendinnen. Hun ruzie wordt onderbroken wanneer Lady ziet hoe een grote rat de slaapkamer van de baby binnendringt. De twee honden dringen het huis binnen en Vagebond kan de rat doden. Het lawaai wekt Saar, die Lady opsluit in de kelder en de hondenvanger belt om Vagebond op te halen.
Net als de hondenvanger vertrekt, keren Jim en zijn vrouw terug. Lady toont hen de dode rat, waardoor alles duidelijk wordt. Jock en Snuffel zetten de achtervolging in en kunnen de wagen van de hondenvanger lang genoeg ophouden tot Jim en co arriveren met een taxi. Vagebond wordt vrijgelaten, maar Snuffel wordt overreden en brak een poot.
De film eindigt wederom met kerstmis. Vagebond is inmiddels geadopteerd door Jim en zijn vrouw. Lady en Vagebond hebben inmiddels zelf vier puppies. Drie vrouwelijke puppies(Fifi, Lili en Mimi) lijken sprekend op hun moeder, terwijl het enige jongetje sprekend op zijn vader lijkt. Dit is Rakker (Scamp).
Het verhaal van de film is gebaseerd op een kort verhaal van Ward Greene getiteld Happy Dan, The Cynical Dog. Joe Grant werkte dit verhaal uiteindelijk uit tot het script voor de film. Toen Disney besloot inderdaad een film te maken, gebaseerd op dit script, vroegen ze Greene om alvast een boekversie van het script te schrijven zodat het publiek bekend zou zijn met het verhaal.
Tijdens productie onderging het script nog een aantal veranderingen. Zo stond Vagebond (Tramp) eerst bekend als Homer, Rags en Bozo. Het personage tante Saar was in het oorspronkelijke script een stereotype bazige schoonmoeder. De hele film wordt gezien vanuit het perspectief van de honden, waardoor de gezichten van de menselijke personages maar zelden in beeld komen.
Het is de enige Disneyfilm waarin twee van de bijpersonages, Jock en Snuffel, de helden zijn in de climax.
Peter Pan is een Amerikaanse animatiefilm uit 1953, geproduceerd door Walt Disney. Het is een van Disneys populairste films. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van de Schotse auteur en dramaturgJames Barrie.
De film begint in Londen, in het huis van de familie Van Dalen. George van Dalen en zijn vrouw Mary zijn zich aan het klaarmaken voor een feest. Hun kinderen, Wendy, Michiel en Jan, zijn in de kamer aan 't spelen. Michiel en Jan spelen zoals gewoonlijk 'Peter Pan', hun grote held waar Wendy hen geregeld verhalen over vertelt. George vindt echter dat Wendy zich een tikkeltje volwassener moet gaan gedragen en haar (kinderlijke) fantasie dient te beperken.
Als het echtpaar Van Dalen net naar het feest vertrokken zijn en de kinderen in slaap gevallen zijn, begint het avontuur. Opeens klapt het raam open en verschijnt er de gedaante van een jongen en een klein lichtje: Peter Pan en Tinkerbell. Ze zijn op zoek naar de schaduw van Peter, die hij bij een vorig bezoek aan het huis is verloren en die toen door Wendy is gevonden. Wendy wordt wakker en helpt Peter zijn schaduw terug te krijgen. Wanneer Peter hoort dat Wendy volwassen moet worden van haar vader, besluit hij haar en haar broers mee te nemen naar Nooitgedachtland. Hij leert ze vliegen en samen vliegen ze weg over Londen.
Aangekomen in Nooitgedachtland worden ze meteen aangevallen door Kapitein Haak. Peter leidt Haak af terwijl hij Tinkerbell opdracht geeft om Wendy en de jongens naar zijn schuilplaats te brengen. Tinkerbell, die een grote jaloezie koestert tegen Wendy, maakt van de gelegenheid gebruik om de Slimme Jongens (Peters bende) tegen Wendy op te zetten. Peter redt Wendy en verbant Tinkerbell voor een week.
Jan en Michiel gaan met de Slimme Jongens op pad. Ze worden echter gevangen door een groep Indianen. Ondertussen neemt Peter Wendy mee naar de zeemeermin. Daar ontmoet Wendy Kapitein Haak en meneer Smee in levende lijve. Zij en Peter zien hoe die twee Tijgerlelie, de dochter van de indianenhoofdman, hebben ontvoerd omdat ze willen dat zij hen de schuilplaats van Peter Pan vertelt. Peter redt Tijgerlelie en brengt haar terug naar haar stam. Uit dank voor haar redding laat het opperhoofd de Slimme Jongens gaan en organiseert een groot feest.
Ondertussen verneemt Haak op zijn schip dat Tinkerbell verbannen is. Hij laat haar vangen door meneer Smee. Door te doen alsof hij Wendy gevangen wil nemen, krijgt Haak Tinkerbell zover dat ze de schuilplaats van Peter verraadt. Hij en zijn piraten zetten een val bij de schuilplaats en vangen Wendy, Jan, Michiel en alle Slimme Jongens. Voor Peter laat Haak een pakje achter met een bom erin. Dankzij Tinkerbell ontsnapt Peter aan de aanslag.
Peter haast zich naar het schip en bevrijdt de kinderen. Daarna volgt een laatste gevecht tussen hem en Haak, waarbij Haak in zee valt. Daar wordt hij opgewacht door een krokodil. Peter en de kinderen nemen het schip over. Met het schip varen ze terug naar Londen om Wendy, Michiel en Jan terug thuis te brengen.
Disney had al langer plannen om het toneelstuk van James Barrie te verfilmen. Sinds 1935 probeerde hij de filmrechten te kopen. Dat lukte uiteindelijk vier jaar later. Al begin jaren 40 begonnen de Disneystudios met het schrijven van een script en uitwerken van de personages. De Tweede Wereldoorlog legde het project echter lange tijd stil. Na de oorlog werd het project weer opgepakt.
Disney bracht een aantal veranderingen aan in het verhaal, zoals de keuze om Haak niet om te laten komen aan het einde van de film. Wel hield Disney de traditie in stand om de rol van Wendys vader en die van Kapitein Haak te laten vertolken door dezelfde acteur. In de Nederlandstalige nasynchronisatie worden de stemmen van de twee personages echter wel door twee verschillende acteurs gedaan.
Van een moraal of wijze les die normaal vaak verwerkt is in een Disneyfilm is hier echter geen sprake. Normaliter hebben de films (vrij algemene) boodschappen als 'je moet je niet voor jezelf schamen' (De leeuwenkoning, Dumbo) of 'ware liefde overwint alle hindernissen' (Belle en het beest, De kleine zeemeermin), maar bij Peter Pan is geen boodschap te vinden. Wel duidelijk aanwezig zijn een aantal vooroordelen uit de jaren vijftig.
Racisme en rolpatroonbevestiging komen relatief sterk voor in de film. Het Amerikaanse Imperium is zelfs aangeklaagd omdat het liedje What Makes a Red Man Red? politiek incorrect zou zijn. De Indianen worden afgeschilderd als domme roodhuiden die niet meer kunnen zeggen dan how en ugh. Het meisje Wendy leert kinderen van haar leeftijd dat er voor vrouwen maar één recht is, de kinderkamer. Moeders moeten ze worden. Het liedje Your Mother and Mine is voor deze tijd veel te zoetsappig en braaf.
Ondanks de slechte, in sommige gevallen zelfs vijandige kritieken die de film oorspronkelijk kreeg van voornamelijk critici uit het Verenigd Koninkrijk, wordt de film vandaag de dag gezien als één van de betere films die Disney ooit heeft gemaakt.
De film begint op het platteland van Engeland, waar Alice, een jong meisje, luistert naar wat haar grotere zus voorleest uit een geschiedenisboek. Ze heeft duidelijk geen interesse in wat haar zus allemaal vertelt. Wanneer ze een wit konijn ziet, ontsnapt ze aan de aandacht van haar zus en volgt het dier een hol onder de grond in. Ze valt in een diep gat en komt terecht bij een deur met een pratende deurknop.
Deze deur geeft toegang tot een wonderlijke wereld, waar niets is wat het lijkt. Alice belandt van de ene bizarre situatie in de andere. Het feit dat vrijwel alles wat ze eet of drinkt ervoor zorgt dat ze groter of kleiner wordt, maakt de situatie alleen maar lastiger. Het enige wezen dat haar nog enigszins lijkt te willen helpen is een pratende kat.
Uiteindelijk belandt Alice bij de hartenkoningin, die de scepter zwaait in dit vreemde land. Ze haalt zich de woede van de koningin op de hals en wordt na een rechtszaak ter dood veroordeeld. Ze kan ontkomen en vlucht terug naar de deur. Dan blijkt dat alles wat ze tot nu toe heeft meegemaakt slechts een droom was. Net op tijd wordt ze door haar zus gewekt en ontsnapt ze zo aan de koningin en haar leger.
Alice is een meisje dat houdt van dagdromen en sprookjes. Uiteindelijk komt ze via het Witte Konijn terecht in een wonderlijke wereld, waar ze de andere personages ontmoet.
Deurknop
na het Witte Konijn is de pratende deurknop het eerste wonderlijke figuur dat Alice ontmoet in Wonderland. Via een schrompeldrank verdrinkt Alice bijna in haar eigen plas met tranen en kan ze zodoende door het slot van de pratende deurknop heen die op slot zit.
Dinah
Dinah is de naam van de kat van Alice in de echte wereld. Hij komt dan ook alleen in het begin en op het einde in de tekenfilm voor. Dinah wordt tijdens het theepartijtje bij de Maartse Haas en de Gekke Hoedenmaker nog even aangehaald. Dit resulteert in het feit dat (Alice legt uit dat Dinah haar KAT is) de Zevenslaper wakker wordt en hysterisch gaat lopen schreeuwen.
Dodo
Alice ontmoet op een van haar bizarre avonturen de pijprokende Dodo. De dodo is overigens een uitgestorven dier, dat ooit rondliep op het eiland Mauritius.
Gekke Hoedenmaker
een hoedenmaker die samen met zijn vriend, de Maartse Haas, elke dag onjaardag (de wonderlandversie van een verjaardag) viert onder het genot van een bizar theekransje.
Hartenkoningin
de hartenkoningin is de baas in Wonderland, en regeert met ijzeren vuist. Ze laat mensen om het minste of geringste onthoofden. Ze heeft een heel leger bestaande uit soldaten die lijken op speelkaarten.
Hartenkoning
de Hartenkoning heeft een duidelijke ondergeschikte positie ten opzichte van "zijn vrouw", de Hartenkoningin. Als de Hartenkoningin weer eens vréselijk boos wordt (en daarna eventueel poeslief) of als er een bevel wordt gegeven, zegt hij heel stilletjes en blij: "... En de koning.". Hij neemt het ook een keer op voor Alice: wanneer de Hartenkoningin vindt dat het hoofd van Alice eraf moet, verdedigt de Hartenkoning haar door te zeggen: "Geef haar nog een klein rechtspraakje...".
Kolderkat
als iemand het Alice op het einde van de tekenfilm moeilijk maakt, dan is het de kolderkat wel die Alice halverwege de tekenfilm een aantal malen in het donker in het bos tegenkomt. Op het einde, tijdens een spelletje crocket, zorgt hij ervoor dat de Hartenkoningin zo boos wordt op Alice dat ze haar wil onthoofden. Deze mysterieuze kat speelt wel een grote rol in het verhaal.
Maartse Haas
een antropomorfe haas, en een vriend van de gekke hoedenmaker.
Tweedle-Dum en Tweedle-Dee
zijn tweelingbroertjes. Alice ontmoet ze in het midden van het verhaal. Zij helpen haar ook tijdens de rechtspraak.
Witte Konijn
het Witte Konijn komt direct bij aanvang van alle avonturen in beeld en hij brengt Alice via een konijnenhol in Wonderland. Hij komt overigens de gehele tekenfilm steeds voor. Zo groeit Alice zijn huis uit door middel van een magische wortel waar ze groter en kleiner van wordt; tijdens een crocketspelletje met de Hartenkoning en tijdens de rechtszaak. Maar steeds is het Witte Konijn eigenlijk de aanleiding voor Alice om weer in een nieuw avontuur te stappen.
Zevenslaper
de Zevenslaper is een echte zevenslaper (ook wel Relmuis genoemd). Bij het woord kat "flipt" de Zevenslaper helemaal en wordt pas rustig als er jam op zijn neus wordt gesmeerd. De Zevenslaper komt 2 keer voor in de tekenfilm : één keer bij de Maartse Haas en de Gekke Hoedenmaker op het theepartijtje en één keer tijdens de rechtszaak. Wanneer hij opkomt en een of ander slaapliedje gaat zingen, noemt de hartenkoningin dit het belangrijkste bewijs in de zaak tegen Alice.
Alices zus
Alice heeft een stijvere, oudere zus die probeert Alice geschiedenis bij te brengen. Alice is echter helemaal niet geïnteresseerd en heeft bij voorkeur boeken met plaatjes, waarop haar zus zegt: "Mijn lieve kind, er zijn heel veel goede boeken in de wereld zonder platen." Ze komt in het begin van de tekenfilm voor en ook op het einde. Ze maakt ook de laatste "quote" van het toneelstuk door te zeggen tegen de in slaap gevallen Alice: "Alice kom mee, het is tijd voor de thee." Hieruit valt goed op te maken dat het Groot-Brittannië moet voorstellen waar de tekenfilm begint en eindigt. De zus van Alice symboliseert het serieuze en goede, maar wel saaie en verstandige in het leven. Ze legt Alice overigens geen moraal op.
De geschiedenis van Alice in Wonderland is terug te voeren naar 1923, toen Disney nog bezig was naam te maken voor zichzelf. Hij maakte toen een filmpje getiteld Alice's Wonderland, waarin een live-action meisje te zien was tussen getekende beelden. Het filmpje sloeg niet aan en Disney liet het project voor wat het was.
Na een onsuccesvolle poging om als filmregisseur aan de slag te gaan in Hollywood, begon Disney samen met zijn broer Roy Disney een animatiestudio. Walts originele Alice filmpje werd onder andere gebruikt als promotiefilmpje voor deze nieuwe studio. Ditmaal had Disney meer succes, en hij kreeg opdracht een reeks soortgelijke filmpjes te maken die gezamenlijk bekend kwamen te staan als Alice Comedies. In totaal werden er 50 van deze filmpjes gemaakt.
Sinds hij plannen begon te maken voor het produceren van lange speelfilms, koesterde Disney al plannen voor een lange film over Alice in Wonderland. Net als in de korte filmpjes moest deze film een combinatie van live-action en animatie worden. Door uiteenlopende redenen weden deze plannen steeds op de lange baan geschoven. Na het enorme succes van Sneeuwwitje en de zeven dwergen begon Disney in 1938 met Warner Bros. de mogelijkheden te bespreken voor een Alice in Wonderland-film. De productie kwam niet van de grond door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog en het feit dat Disney al had ingestemd met het maken van de film Pinokkio.
Eind jaren 40 pakte Disney de draad voor de film weer op. Inmiddels had hij zijn plannen voor een combinatie van live-action en animatie laten varen, en wilde van de film geheel een animatiefilm maken. Ook moest de nadruk komen te liggen op komedie en muziek.
De uiteindelijke versie van de film volgt de tradities die eerder te zien waren in Fantasia en The Three Caballeros; muziek en beelden staan central en het verhaal verdwijnt hierdoor een beetje naar de achtergrond. Lewis Carroll's boek had ook niet echt een duidelijke plot.
In plaats van de beroemde illustraties van Sir John Tenniel als voorbeeld te nemen, liet Disney minder complexe en meer gestroomlijnde versies ontwerpen van de personages. Tekenaar Mary Blair ontwierp de decors voor de film. Een van de grootste kenmerken van haar tekeningen is het grote gebruik van kleuren.
Om enkele van de bekende versen en gedichten uit het boek te behouden, huurde Disney componisten en songwriters in om deze teksten om te zetten tot liedjes. Er werden meer dan 30 mogelijke liedjes geschreven voor de film, waarvan veel voor een klein deel in de film zijn verwerkt. In totaal bevat Alice in Wonderland het grootste aantal liedjes voor een Disneyfilm, maar sommigen ervan duren slechts enkele seconden. De titelsong werd gecomponeerd door Sammy Fain.
De veranderingen die Disney had aangebracht in het verhaal vormden een vast punt van kritiek. Zo beschuldigden Brite critici Disney ervan dat hij het boek, wat tot de bekendere Britse literatuur wordt gerekend, had geamerikaniseerd.
De film deed het maar matig in de box office. Bij de oorspronkelijke uitgave in 1951 was de opbrengst dan ook teleurstellend.[1]. Mede hierdoor werd de film tijdens Walt Disneys leven niet meer opnieuw in de bioscoop uitgebracht. Wel werd de film af en toe vertoond op tv, maar altijd in een sterk aangepaste versie van minder dan een uur. Volgens Walt was de film een mislukking omdat het personage Alice een lastig personage was voor het publiek om te leren begrijpen.[2]
De film viel uiteindelijk niet echt goed in de prijzen. Wel leverde ze een paar memorabele nominaties op, waaronder een Oscar in 1952 voor Best Music, Scoring of a Musical Picture door Oliver Wallace en een nominatie voor het prestigieuze filmfestival van Venetië, een Gouden Leeuw voor Clyde Geronimi, Wilfred Jackson en Hamilton Lusk
Assepoester (originele titel Cinderella) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney, die op 15 februari1950 in première ging. Het was Disneys 12de avondvullende film, en tevens de eerste Disneyfilm in lange tijd die weer uit een lang verhaal bestond. De vorige zes films waren allemaal opgebouwd uit twee of meer kleinere verhalen. Het verhaal van de film is gebaseerd op het gelijknamige sprookje. De film kreeg een vervolg genaamd Assepoester II: Dromen Komen Uit (Engels: Cinderella II: Dreams Come True). Een tweede vervolg met de naam Assepoester: Terug in de Tijd (Engels: Cinderella III: A Twist in Time) kwam er in 2007.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal gaat over Assepoester, een jong meisje. De film begint met een introductie over haar leven : Haar vader was weduwnaar, maar trouwde voor een tweede keer omdat hij zijn dochter graag een moeder wilde geven. Zijn tweede vrouw, waarvan in de film enkel haar achternaam bekend wordt (Tremaine), had zelf ook al twee dochters, Anastasia en Drizella. Toen korte tijd na het huwelijk de vader van Assepoester stierf, bleek haar stiefmoeder in werkelijkheid erg gemeen en jaloers. Zij en haar dochters dwongen Assepoester om hun dienstmeid te worden. Vervolgens ziet men hoe Assepoester die ochtend alle huishoudelijke klusjes doet met behulp van een groep muizen die in het huis wonen.
In het koninklijk paleis zit ondertussen de koning van het land met zijn eigen problemen. Hij wil graag dat zijn zoon in het huwelijk treedt en een gezin sticht. De prins komt die dag weer thuis en dus besluit de koning deze gelegenheid aan te grijpen om een bal te organiseren waarbij tevens alle jonge, ongehuwde meisjes uit zijn rijk zijn uitgenodigd. Hij hoopt dat de prins zo de vrouw van zijn dromen zal ontmoeten.
Assepoester en haar stieffamilie krijgen ook een uitnodiging maar mevrouw Tremaine wil haar niet laten gaan. Ze zorgt ervoor dat Assepoester door haar werk niet toekomt aan het maken van een geschikte jurk voor het bal. De muizen proberen haar te helpen door zelf een jurk voor haar te maken maar Anastasia en Drizella verscheuren deze vlak voordat ze naar het bal gaan.
Assepoester krijgt echter hulp uit onverwachte hoek : een goede fee tovert voor haar een baljurk met glazen muiltjes. Tevens verandert ze een pompoen in een koets en de muizen in paarden. Assepoester gaat naar het bal, alwaar ze al snel de aandacht van de prins trekt. Ze charmeert de prins uitermate, doch niemand herkent Assepoester. Om middernacht wordt de betovering verbroken en moet ze noodgedwongen het paleis ontvluchten. Bij haar vlucht verliest ze één van de muiltjes. De prins vindt het muiltje en zweert dat hij haar zal vinden om met haar te trouwen.
De koning geeft de hertog de opdracht om alle meisjes in het land dit muiltje te laten passen om zo de identiteit van de geliefde van de prins te achterhalen. Wanneer de hertog het huis van Assepoester bezoekt, sluit mevrouw Tremaine Assepoester op in haar kamer. Terwijl zij en haar dochters proberen het muiltje te passen, stelen de muizen de sleutel van de deur en bevrijden Assepoester. Ze komt net op tijd beneden om het muiltje ook te passen. Even lijkt het nog mis te gaan wanneer, door toedoen van mevrouw Tremaine, het muiltje breekt, maar dan onthult Assepoester dat ze het andere muiltje nog bij zich heeft.
De film eindigt met het huwelijk tussen Assepoester en de prins.
De eerste Nederlandse nasynchronisatie van Disney's Assepoester komt uit 1950. Deze Nederlandse versie is in de bioscopen te zien geweest in 1957, 1965, 1973, 1981, en in 1987. In de jaren 90 is hij opnieuw nagesynchroniseerd, ditmaal met Joke de Kruijf als stem van Assepoester. Er was ook een langspeelplaat verkrijgbaar, die later ook op cassette is verschenen. Hierop stond het luisterverhaal in het kort met enkele liedjes. Deze liedjes hadden andere arrangementen en toonsoorten dan de liedjes in de film. Onder andere Greetje Kauffeld en Piet Ekel verleenden hier hun stemmen aan. Dit wordt vaak verward met de eerste nasynchronisatie van de film.
Assepoester was de eerste film met een lang verhaal sinds Bambi uit 1942. In de tussenliggende periode maakten de Tweede Wereldoorlog en de nasleep hiervan het voor Disney financieel onmogelijk om grote films te produceren, dus verschenen er enkel films die waren opgebouwd uit meerdere korte stukken.
Voor de personages uit de film werden modellen als voorbeeld gebruikt. Helene Stanley stond model voor Assepoester. Zowel zij als Ilene Woods (Assepoesters stemacteur, gekozen uit 400 kandidaten) waren van grote invloed op hoe Assepoester er in de film uitziet en zich gedraagt.[1] De gekozen modellen moesten vaak ook scènes uit de film naspelen zodat de tekenaars dit als voorbeeld konden gebruiken. Lucifer, de kat van de boze stiefmoeder, werd getekend naar het voorbeeld van Ward Kimball's kat.
In eerdere versies van het script had de prins een grotere rol, en meer karakterontwikkeling. Zo werd onder andere een scène gepland waarin men de prins op een hert kon zien jagen. Ook was een scène gepland waarin Assepoester na het succesvol passen van het muiltje terug zou worden gebracht naar het paleis om opnieuw te worden voorgesteld aan de prins.
De transformatie van Assepoester's stukgemaakte jurk naar haar balkleed, was Walt Disney's favoriete stukje animatie.
Ilene Woods had aanvankelijk geen idee dat ze auditie deed voor de stem van Assepoester. Ze maakte aanvankelijk wat opnames van haar stem voor vrienden, die de opnames vervolgens doorstuurden naar Disney. Disney was dermate onder de indruk van met name haar zangstem dat hij contact met haar zocht.
Voor de eerste keer wendde Disney zich tot de liedjesschrijvers van Tin Pan Alley om de liedjes voor de film te componeren. De muziek van Tin Pan Alley zou later een vast thema worden in Disneyfilms. Assepoester was ook de eerste Disneyfilms waarvan de liedjes werden uitgebracht als soundtrackalbum.
De liedjes in de film zijn:
"Cinderella" - Koor
"A Dream Is a Wish Your Heart Makes" - Assepoester
"Oh, Sing Sweet Nightingale" - Drizella, Assepoester
"The Work Song" De muizen
"Bibbidi-Bobbidi-Boo" De fee
"So This Is Love" - Assepoester en de prins
"So This Is Love (reprise)" - Assepoester
"A Dream Is a Wish Your Heart Makes (reprise)" - koor
De film werd uitgebracht met veel promotie en merchandising. Het werd Disneys eerste grote hit sinds Sneeuwwitje en de zeven dwergen. De opbrengsten van Assepoester stelden Disney in staat om een eigen distributiebedrijf te beginnen en te beginnen met de bouw van Disneyland.[2]
De film was geproduceerd met een budget van 3 miljoen dollar, en werd om die reden gezien als een grote gok. Volgens medewerkers van Disney zou het bedrijf zeker failliet zijn gegaan als de film was geflopt.[3]
Assepoester is in de loop der jaren meerder malen opnieuw uitgebracht. De film werd in 2008 verkozen tot 9de beste animatiefilm door het American Film Institute.
De Avonturen van Ichabod en meneer Pad (Engels: The Adventures of Ichabod and Mr. Toad) is een Amerikaansetekenfilm uit 1949 van Walt Disney. Het is de elfde speelfilm van Disney.
Meneer Pad is gek op auto's, en besteed hier zoveel tijd aan dat hij nauwelijks meer aandacht heeft voor anderen. Zijn vrienden Mol, Rat en Desiderius Das proberen hem ertoe te bewegen een andere hobby te kiezen. Hij luistert niet, wat hem duur komt te staan. Door zijn automanie verliest hij de eigendomsakte van zijn huis, en komt in de gevangenis terecht. Hij kan ontsnappen en zoekt zijn heil bij Mol, Rat en Desiderius. Samen ontdekken ze dat Pads huis nu in bezit is van een groep criminele wezels. Met behulp van zijn vrienden slaagt Pad erin om zijn huis terug te krijgen. Hij zweert zijn liefde voor autos af, maar amper een jaar later heeft hij alweer en nieuwe hobby: vliegtuigen.
De klungelige schoolmeester Ichabod Crane vertrekt naar het dorpje Sleepy Hollow om les te geven aan kinderen. Hij wordt verliefd op de mooie Katrina maar de pestkop van het dorp Brom Bones heeft ook een oogje op Katrina.
Ondanks zijn vreemde voorkomen blijkt Ichabod goed overweg te kunnen met de dames, en lijkt daarom ook de meeste kans te hebben bij Katrina. Brom besluit gebruik te maken van Ichabods sterke bijgeloof om hem weg te jagen. Hij verteld Ichabod het verhaal van de ruiter zonder hoofd, die rond Halloween in de bossen van Sleepy Hollow zou rondspoken. Wanneer Ichabod later die avond naar huis rijdt, wordt hij aangevallen door de ruiter. Een lange achtervolging volgt. Ichabod kan de ruiter voorblijven tot aan de brug naar het kerkhof, waar de ruiter volgens de legende niet overheen kan. De ruiter gooit zijn hoofd, die hij tot dusver onder zijn arm droeg, naar Ichabod alvorens rechtsomkeer te maken.
De volgende dag vind men bij de brug een kapotte pompoen. Het is duidelijk dat het hoofd van de ruiter slechts een Jack-o'-lantern was. Voor de kijker is het duidelijk dat Brom de ruiter zonder hoofd was. Zijn plan is echter geslaagd: Ichabod is weg en Brom trouwt met Katrina. Er zijn geruchten dat Ichabod later getrouwd is met een rijke vrouw. Maar de dorpelingen weten wel beter
Vanaf de jaren 40 was het gebruikelijk voor Disney om films uit te brengen die bestonden uit kortere stukjes. De eerste was Saludos Amigos in 1943. De reden dat Disney tijdelijk afzag van lange films met een verhaals was vanwege de hoge productiekosten van deze films.
De twee verhalen uit de film zijn ook los van elkaar uitgebracht op video.
Melody Time is een Amerikaansetekenfilm uit 1948 van Walt Disney. Het is de 10e speelfilm van Disney. De film bestaat uit acht korte tekenfilms waarin muziek centraal staat.
Na de oorlog was Disney gedwongen om korte filmpjes te maken omdat er niet genoeg geld was voor lange speelfims. Disney wilde met muziek weer vrolijkheid en entertainment brengen in de moeilijke naoorloogse periode.
Vrij en vrolijk is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney, die uitkwam op 27 september1947. Het was een van de zogenaamde package films (films opgebouwd uit meerdere losse stukjes in plaats van een groot verhaal) die Disney maakte in de jaren 40.
De tekenfilm bestaat uit twee korte verhalen, die beide ingeleid worden door Japie Krekel (bekend uit de film Pinokkio: Bongo de circusbeer en Mickey en de bonenstaak. Deze twee verhalen werden aanvankelijk bedacht voor lange speelfilms, maar door de omstandigheden waarin de Disneystudio verkeerde werden ze ingekort en samengevoegd tot een film.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In Bongo de circusbeer vertelt Japie Krekel dat hij een langspeelplaat heeft gevonden met het verhaal van Bongo de circusbeer. Hij voelt zich niet zo gelukkig in het circus. Hij besluit te ontsnappen en in de bossen te wonen. Maar hij is het niet gewend zelf voor zijn voeding te zorgen en te overleven. Hij wordt daarenboven verliefd op een mooie berin maar hij weet niet goed hoe hij haar moet versieren.
In Mickey en de bonenstaak hoort Japie Krekel op een feest het verhaal van Mickey en de bonenstaak. Mickey Mouse, Donald Duck en Goofy hebben niets meer te eten en ze besluiten de koe van Mickey te verkopen. Op de markt krijgen ze, in ruil voor de koe, drie magische bonen. Als ze de bonen bij volle maan planten gebeurt er iets wonderbaarlijks: een enorme bonenstaak rijst op uit de grond tot aan de hemel. De drie vrienden gaan op zoek naar geluk boven de wolken.
Dit is de laatste film waarin Walt Disney zelf de stem insprak van Mickey Mouse.
Als het verhaal van Bongo wel tot een volledige film was uitgewerkt, dan zou dit een prequel op de film Dombo zijn geworden. Voor de film werden onder andere achtergronden uit Dombo hergebruikt.
Net als de vorige twee films, Saludos Amigos en De Drie Caballeros, bevat de film geen centraal verhaal, maar bestaat uit een reeks van losse filmpjes. Dit was gedaan omdat Disney het tijdens de Tweede Wereldoorlog met klein aantal tekenaars moest doen; veel van zijn tekenaars waren opgeroepen voor dienstplicht of moesten van de overheid meewerken aan propagandafilmpjes. Om de studio die verantwoordelijk was voor de grote speelfilms toch op de been te houden werden een paar films gemaakt die eigenlijk uit kortere filmpjes bestonden.
The Martins and the Coys: Gaat over een familieruzie tussen de Martin-familie en de Coy-familie.
Blue Bayou: De kraanvogel sluit zich aan bij een groep kraanvogels om samen naar de maan te vliegen.
All the Cats Join In: Enkele jongeren dansen op het ritme van Benny Goodman en zijn orkest.
Without You: Een liefdesballade gezongen door Andy Russell.
Casey at the Bat: Jerry Colonna presenteert een gedicht over een baseballspeler die opeens slecht speelt.
Two Silhouettes: Dinah Shore zingt terwijl twee balletdansers op het ritme van de muziek dansen.
Peter en de wolf: Peter gaat een wolf vangen samen met een kat, een eend en een vogel.
After You've Gone: Muziekinstrumenten gedragen zich als mensen.
Johnnie Fedora and Alice Blue Bonnett: De Andrews Sisters zingen over een herenhoed en een dameshoed die verliefd worden op elkaar.
Willie de zingende walvis: Nelson Eddy vertelt het verhaal van een walvis die ervan droomt operazanger te worden maar ervan beschuldigd wordt een operazanger ingeslikt te hebben.
The Martins and the Coys: Gaat over een familieruzie tussen de Martin-familie en de Coy-familie.
Blue Bayou: De kraanvogel sluit zich aan bij een groep kraanvogels om samen naar de maan te vliegen.
All the Cats Join In: Enkele jongeren dansen op het ritme van Benny Goodman en zijn orkest.
Without You: Een liefdesballade gezongen door Andy Russell.
Casey at the Bat: Jerry Colonna presenteert een gedicht over een baseballspeler die opeens slecht speelt.
Two Silhouettes: Dinah Shore zingt terwijl twee balletdansers op het ritme van de muziek dansen.
Peter en de wolf: Peter gaat een wolf vangen samen met een kat, een eend en een vogel.
After You've Gone: Muziekinstrumenten gedragen zich als mensen.
Johnnie Fedora and Alice Blue Bonnett: De Andrews Sisters zingen over een herenhoed en een dameshoed die verliefd worden op elkaar.
Willie de zingende walvis: Nelson Eddy vertelt het verhaal van een walvis die ervan droomt operazanger te worden maar ervan beschuldigd wordt een operazanger ingeslikt te hebben.
De film verscheen op 13 augustus1942, maar men was al in 1937 bezig met de voorbereidingen voor deze film. De film was gebaseerd op het boek Bambi, ein Leben im Walde (1923) van de Oostenrijks-Hongaarse auteur Felix Salten. Een vervolg op de tekenfilm, Bambi II, werd uitgebracht in 2006.
In de film is Bambi een witstaarthert, in het boek dat de basis vormt voor de film is hij een ree. Bambi wordt bij zijn geboorte uitgeroepen tot "Prins van het Bos". Wanneer hij ouder wordt raakt Bambi bevriend met andere dieren in het bos, maar zijn geluk slaat al gauw om als zijn moeder doodgeschoten wordt door jagers (die overigens nooit in beeld te zien zijn). Bambi leert overleven en wordt verliefd. Op een dag komen er echter jagers langs, en wordt Bambi gedwongen om net zo moedig te zijn als zijn vader, en om de andere herten in
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bambi, het kleine hertje, maakt de eerste jaren kennis met alles wat los en vast zit in het grote woud waarin hij samen met vele andere dieren woont. Hij ontmoet het konijn Stampertje waarmee hij vrienden wordt en met wie hij vele avonturen beleeft, en Bloempje, een stinkdier dat zich zo laat noemen omdat Bambi in zijn kinderjaren slechts enkele woorden kende, waaronder "bloempje". Nadat het gedeelte in het woud is ontdekt, mag Bambi met zijn moeder naar de grote weide. Als het jonge hertje het vele gras ziet en erop af wil rennen, houdt zijn moeder hem snel tegen. "De weide is groot en open en er is weinig groen om je achter te verstoppen. Er wordt daarnaast gejaagd, door de mens..." Alles blijkt veilig te zijn en Bambi ontmoet Feline, een jong meisjeshert. Bambi is erg verlegen, terwijl zij juist met hem wil spelen. Als ze uiteindelijk lol met elkaar hebben komt er een groep herten aangerend. Ze stoppen allemaal voor de "Grote Prins", het oudste hert van het woud, en de slimste. Maar dan zit het gevaar op de loer: de mens is in het bos! Razendsnel vluchten de herten het bos in naar hun veilige schuilplaats. Het scheelt niet veel of een van de herten overleeft het niet.
Als de winter is aangebroken beleeft Bambi avonturen op het ijs met Stampertje en maakt hij kennis met "sneeuw". Het eten raakt op en er is bijna niets meer te vinden in het bos. Op een dag ziet zijn moeder een beetje gras in een open veld. Maar de jagers zijn weer in het bos en Bambi en zijn moeder vluchtten. Bambi mag in geen geval omkijken en moet zo snel mogelijk naar hun schuilplaats. Dan klinkt er een schot... Niet veel later is Bambi in veiligheid, maar zijn moeder is er niet. Als hij begint te roepen en gaat kijken, begint het te sneeuwen en komt hij oog in oog te staan met de Grote Prins die zegt dat zijn moeder door de jagers is meegenomen. Hij moet nu dapper zijn en voor zichzelf leren te zorgen.
Inmiddels is Bambi opgegroeid tot een volwassen hert en ook Stampertje en Bloempje zijn volwassener geworden. De uil in het bos maakt hen er attent op dat het lente is, de tijd van de zogenoemde "lentekolder": een jongen ontmoet een meisje en wordt zo verliefd op haar dat hij zijn hoofd niet meer van haar af kan houden. Alle drie menen ze dat hen dat niet overkomt, en ze lopen weg. Uiteindelijk blijkt Bloempje een meisje tegen te komen en even later haakt ook Stampertje af als hij een lief meisje tegenkomt. Bambi loopt verder en komt Feline tegen. Eerst moet hij niets van haar hebben, maar later ziet hij wel iets in haar. Dan worden ze bedreigd door een ander hert, en Bambi probeert Feline te beschermen door het hert te verjagen dat, na een lang gevecht, besluit te vluchten.
Opnieuw zijn de jagers in het bos, maar nu met meer. Dieren vluchten verder het bos in, maar velen ontkomen niet aan de schoten. Vogels en andere dieren sneuvelen al snel. Een nagloeiend kampvuur in het kamp van de jagers en de harde wind zorgen ervoor dat het bos binnen de kortste keren in lichter laaie staat. Bambi komt de Grote Prins tegen en met hem vlucht hij naar een veiliger plek die nauwelijks te vinden is: het vuur grijpt razendsnel om zich heen. De jagers hebben honden ingezet die Feline in het nauw hebben gedreven. Bambi schiet haar te hulp en probeert de honden van zich af te schudden, wat na een snel gevecht lukt. Uiteindelijk ontkomen de meeste dieren aan de verwoestende brand.
De volgende lente bevalt Feline van een tweeling. Het hele bos is komen kijken en geniet van de twee kleine hertjes. Vanaf een hoge berg staat Bambi samen met zijn vader trots toe te kijken.
Omdat het verhaal Bambi verschillende levensfasen beschrijft, veranderen de stemmen van de jonge personages regelmatig. Hierdoor zijn soms meerdere stemacteurs actief geweest voor het inspreken van één personage. De tabel hieronder toont de stemacteurs van de originele versie uit 1942 en de Nederlandse stemacteurs van de tweede nasynchronisatie. De Nederlandse regie voor de tweede nasynchronisatie werd gedaan door Maria Lindes en Aart Staartjes.
Toen Disney nog geen naam verzonnen had voor Stampertje, stond het konijn bekend als "Bobo".
Bambi was de eerste tekenfilm in de geschiedenis waarbij natuurgetrouwheid werd nagestreefd. Om het gedrag en de bewegingen van herten goed te kunnen bestuderen werden zelfs herten gehouden in de studio, tot ze te tam werden.
In de originele versie van de animatiefilm komen veel fouten voor, variërend van kleurfouten tot de manier waarop de personages bewegen. In de platinum-dvd's zijn deze fouten allemaal hersteld. Een voorbeeld van zo'n herstelde fout was de kleur van de vacht van de moeder van Stamper, die in de film drie keer veranderde, van grijs naar perzikachtig.
Een andere fout zat in de wandeling die Bambi door het bos maakt. In het begin lopen er vijf konijnen met hem mee, waaronder Stamper. De kleur van Stampers zussen verandert van perzikachtig naar bruin en soms zijn er twee perzikachtige konijnen of drie bruine. Daarnaast varieert het aantal zussen van vier tot zes gedurende deze scène.
Verder zijn er nog een vijftal andere fouten waarbij personages van kleur veranderen of vreemd bewegen.
Ook zul je merken dat bij de eindscene een wasbeer zijn jong schoonlikt. Plotseling gaat het jong in rook op. En de moeder likt door.
De film Bambi staat bij velen bekend onder de "triestige huilfilm waar Bambi's moeder dood gaat". Regisseur Steven Spielberg vindt Bambi de "biggest crying movie of all time". Als kind stond hij midden in de nacht op om te kijken of zijn ouders nog wel leefden.
Volgens sommigen werd de moeder van Bambi geschoten door Gaston uit Belle en het Beest omdat er een kop van een hert aan de muur in de taverne hangt wanneer Gaston zijn solo liedje zingt.
Dombo (Engels: Dumbo) is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney, die uitkwam op 23 oktober1941. Het is de vierde van de klassieke Disney-films. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Helen Aberson en Harold Perl.
De film werd vooral gemaakt om te proberen de teleurstellende opbrengst van de vorige film, Fantasia, goed te maken. De film werd gemaakt met een klein budget, en is relatief kort voor een Disneyfilm. De film wordt desondanks gezien als een van Disneys hoogtepunten.
Plot
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film ziet men hoe ooievaars jonge dieren naar hun ouders, die in een circus werken, brengen. De laatste, een babyolifantje bestemd voor mevrouw Jumbo, arriveert pas de volgende dag wanneer het circus per trein op weg is naar zn volgende locatie. Het jonge olifantje blijkt gigantische oren te hebben; iets waar de andere olifanten flink de spot mee drijven. Ze geven hem zelfs de bijnaam Dombo.
Eenmaal op locatie is Dombo met zn enorme oren ook het mikpunt van spot door het circuspubliek. Wanneer mevrouw Jumbo haar kind verdedigt tegen een groep baldadige jongens, denkt de circusdirecteur dat ze dol is geworden en laat haar opsluiten. Dombo blijft zonder zn moeder en verstoten door de andere olifanten achter. Hij krijgt onverwacht gezelschap van een muis genaamd Timmie, die zijn vriend en mentor wordt.
Timmie probeert Dombos status in het circus te verbeteren door de directeur over te halen hem tot toppunt van een act te maken. Dit mislukt gigantisch en Dombo wordt in plaats daarvan gedegradeerd tot clown. Op een avond, na een bezoekje aan Dombos moeder, drinken Dombo en Timothy beide van een vat water waar, zonder dat ze het weten, een fles champagne in is gevallen. Ze worden beide dronken en krijgen hallucinaties van roze olifanten.
De volgende ochtend worden de twee wakker in een boom. Ze hebben geen idee hoe ze daar gekomen zijn. Een groep kraaien komt met de theorie dat Dombo wellicht naar boven is gevlogen. Met hun hulp slaagt Dombo erin om opnieuw te vliegen. Met zijn nieuw verworven talent steelt Dombo de show tijdens het volgende optreden, en neemt hij op gepaste wijze wraak op de andere olifanten. Eindelijk ziet men hem als een ster, en hij wordt de topattractie van het circus.
Geen van de stemacteurs werd vermeld op de aftiteling. Voor de Nederlandse versie sprak Cruys Voorbergh de stem in van de kraaien en de ooievaar en Harry Bronk de stem van Timmie Muis.
Nadat zowel Pinokkio als Fantasia financieel een flop waren geworden bij gebrek aan steun door de Europese en Aziatische markten, probeerde Disney met Dombo zijn studio voor faillissement te behoeden. Dick Huemer en Joe Grant kregen de taak om het scenario te schrijven. Het boek dat ze als basis gebruikten telde slechts acht paginas en een minimale hoeveelheid tekst. Hoe Disney ooit op het idee kwam om dit boek te gebruiken is niet bekend.
De film ging begin 1941 in productie. Ben Sharpsteen kreeg de taak om de productie simpel en zo goedkoop mogelijk te houden. Als gevolg hiervan zijn de tekeningen in Dombo duidelijk minder gedetailleerd dan in voorgaande Disneyfilms. Voor het inkleuren van de achtergronden werd waterverf gebruikt. De gebroeders Disney vonden het echter wel nodig twee olifanten naar de studio laten komen om het gedrag en de gelaatstrekken van de dieren beter te kunnen bestuderen zodat ze realistischer konden worden getekend.
De simpele tekeningen maakten dat de tekenaars zich minder druk hoefden te maken om details, en zich meer konden focussen op hoe de personages moesten acteren in de film. Veel critici zagen Dombo als een van de beste voorbeelden van traditionele animatie.
Op 29 mei 1941 gingen veel tekenaars van Disney in staking. Enkele van deze stakende tekenaars werden in de film bespot door ze als model te gebruiken voor de clowns.
De film werd met slechts 64 minuten de kortste Disneyfilm ooit. RKO eiste aanvankelijk dat Disney de film langer zo maken, maar ging met tegenzin akkoord de film in zijn huidige vorm uit te brengen.
Ondanks dat Dombo net als Pinokkio en Fantasia niet uit gebracht kon worden in Europa en Azië vanwege de Tweede Wereldoorlog, werd het een van de succesvolste films van Disney gedurende de jaren 40. Het was ook een van de eerste Disneyfilms die, zij het in aangepaste vorm, op tv te zien was.
Financieel was de film een opsteker voor Disney. De productie kostte slechts 813,000 dollar, slechts de helft van het budget van Sneeuwwitje en de zeven dwergen, maar de opbrengst liep op tot 1,6 miljoen dollar bij de originele uitgave.
De film kreeg aanvankelijk kritieken dat er vormen van racisme in zouden zitten. Zo zouden de kraaien zijn gebaseerd op stereotype Afro-Amerikanen. De stemmen van de kraaien werden allemaal gedaan door Afro-Amerikaanse acteurs, en de leider van de kraaien draagt in het script zelfs de naam Jim Crow. Tegenstanders van deze kritiek wezen er juist op dat de kraaien een positieve rol hebben in de film, daar zij Dombo juist helpen.
Fantasia (werktitel: The Concert Feature) is de derde film van Walt Disney Productions en een experimentele animatiefilm uit 1940. Gevisualiseerde animatie wordt op maat van klassieke muziek gepresenteerd. Voor ieder onderdeel is er een inleidende tekst. Vervolgens ziet men de animatiefilm met daarbij de bijpassende muziek, gespeeld door het Philadelphia Orchestra onder leiding van Leopold Stokowski. Fantasia kwam uit in 1940 en opnieuw in 1985 en 1990. Een vervolg op de film is verschenen in december1999 onder de naam Fantasia 2000, geïnitieerd door Roy E. Disney.
Ondanks de aanvankelijk lage opbrengst, wordt de film tegenwoordig gezien als een klassieker.
Elk stuk wordt ingeleid door Deem Taylor, die de kijker wat achtergrondinformatie verschaft over het muziekstuk dat ze gaan horen, en wat voor aanpassingen er eventueel gemaakt zijn aan de muziek. Sommige van de muziekstukken zijn namelijk ingekort voor de film.
De film opent zonder openingstitel of logos. Men ziet een gordijn opengaan, en het orkest begint te spelen.
Het eerste stuk van de Toccata en Fuga is in live-action, en draait om het orkest dat het stuk speelt. De muziek wordt begeleid door abstracte lichtpatronen. Daarna gaat het beeld over op een abstracte tekenfilm, gebaseerd op de werken van de Duitse kunstenaar Oskar Fischinger. Voor het slotstuk wordt weer live-action beeldmateriaal gebruikt.
Dit filmpje draait om het veranderen van de seizoenen. Het begint met de zomer, en doorloopt dan de overige seizoenen tot de lente. Er komen veel dansstukken in voor. Centraal staan dieren en fantasiewezens zoals feeën.
Voorafgaand aan het stuk verteld Taylor het publiek dat het ballet De Notenkraker niet meer wordt opgevoerd; iets dat in 1940 wellicht het geval was maar inmiddels niet meer.
Het bekendste stuk van de film, en tevens een van de bekendste Mickey Mouse-filmpjes. Het filmpje volgt het verhaal uit Johann Wolfgang von Goethes gedicht, met Mickey in de hoofdrol van de tovenaarsleerling. Hij probeert een bezemsteel zo te betoveren dat deze voor hem water gaat halen. De bezem gaat echter door met zijn werk tot de hele kamer overstroomt, en Mickey is niet meer in staat hem te stoppen. Hij hakt in paniek de bezem aan stukken, maar elk stuk wordt een nieuwe bezem die weer water gaat halen. Uiteindelijk lost de tovenaar het probleem op.
Na afloop van het filmpje ziet men Mickey en dirrigent Leopold Stokowski, beide in silhouet, die elkaar de hand schudden.
Mickey in zijn rol als de tovenaarsleerling is door het succes van dit filmpje, dat hij in deze gedaante een icoon is geworden voor Disney.
Tijdens dit filmpje ziet men de geschiedenis van de prehistorische aarde. De planeet wordt gevormd, de eerste levensvormen verschijnen, en de dinosauriërs ontstaan. De film eindigt met het uitsterven van de dinos.
Het filmpje bevat zeker voor die tijd zeer realistisch getekende prehistorische dieren zoals Apatosaurus, Triceratops, Stegosaurus, en Dimetrodon. Tevens werden complexe technieken toegepast om vulkanen, kokende lava en aardbevingen weer te geven.
Dit filmpje speelt zich af in een wereld gebaseerd op de Griekse mythologie. Deze wereld wordt bewoond door centauren, de Olympische Goden, Saters en andere mythologische wezens. Deze wezens houden een festival ter ere van Bacchus, de god van de wijn. Het feest wordt verstoord door Zeus, die een groot onweer loslaat op het feestvierders.
Dit stuk film werd bekritiseerd vanwege de korte naaktscènes met de vrouwelijke centauren. Ook werden enkele centauren gezien als racistisch, zoals twee vrouwelijke centauren die bestaan uit het bovenlichaam van een negroïde vrouw en het onderlichaam van een zebra.[1]
Men ziet vier dansuitvoeringen van respectievelijk de ochtend, middag, avond en nacht. De dansers van de ochtend zijn struisvogels, die van de middag nijlpaarden, die van de avond olifanten, en die van de nacht krokodillen.
In het Night on Bald Mountain ziet men hoe op een bergtop de demon Chernabog ontwaakt. Het is Walpurgisnacht. Hij roept een groot aantal rusteloze zielen en andere monsters op, en houd met hen flink huis in het landschap. Aan dit alles komt abrupt een einde wanneer het geluid van een kerkklok hem verjaagd. Deze kerkklok luidt meteen het volgende stuk van het filmpje in: Ave Maria, waarin men een optocht met lampionnen te zien krijgt. De film eindigt met een beeld van de opkomende zon.
Acteur Béla Lugosi diende als live-action model voor Chernabog, en bracht enkele dagen in de studio door om te poseren voor de tekenaars.
Eind jaren 30 begon de populariteit van Walt Disney's Mickey Mouse te dalen. Om het personage weer populairder te maken, maakte hij het filmpje De Tovenaarsleerling. Dit filmpje werd gemaakt als een speciale productie, waarin het personage niet zou spreken en de beelden werden begeleid door muziek van Paul Dukas, L'apprenti sorcier (1897).
Terwijl het werk aan De Tovenaarsleerling in volle gang was, ontmoette Disney de beroemde dirigent Leopold Stokowski.[2] Hij bood aan als dirigent op te treden voor het filmpje, en stelde een orkest van 100 muzikanten samen om de muziek op te nemen.[3][4] Met een lengte van negen minuten werd het filmpje 2 minuten langer dan een gemiddeld Mickey Mouse-filmpje.
De productiekosten van het filmpje liepen echter op tot $125,000, een bedrag waarvan Walt Disney wist dat hij het nooit terug zou kunnen verdienen als hij niet met iets groters kwam. Op aandringen van Stokowski besloot hij het concept van De Tovenaarsleerling uit te breiden, en meer muziekstukken van animatiebeelden te voorzien. Disney huurde componist en muziekcriticus Deems Taylor in om als verteller de filmpjes aan elkaar te praten. Stokowski kwam met de naam Fantasia.[5] en dit werd zijn definitieve titel. De werktitel van deze film was "The Concert Feature".
Hoewel het Philadelphisch Orkest de muziek voor de film heeft opgenomen, zijn ze niet in de film te zien. Het orkest dat men in de film ziet spelen bestaat uit lokale muzikanten uit Los Angeles en medewerkers van Disney.
Walt Disney wilde dat Fantasia geen gewone film zou worden, maar meer een getekend concert. Hij liet speciale programmaboekjes maken voor de voorstelling. Elke bioscoop waar de film te zien was werd voorzien van 30 of meer speakers om de kijker het geluid optimaal te laten horen.
Fantasia had oorspronkelijk geen introstuk of aftiteling. Er was enkel een titelkaart te zien tijdens het pauzestuk van de film. Deze titelkaart werd voor latere uitgaven naar het begin van de film geschoven.
Pinokkio (Pinocchio) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1940 van Walt Disney Pictures. De film is de tweede Disney classic van de Disney-animatiefilms na het grote succes van Sneeuwwitje. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van Carlo Collodi.
Verhaal
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Pinokkio samen met Gepetto, Pinokkio, Magic Kingdom, Orlando.
De film begint met Japie, een krekel, die op een nacht opduikt in een klein Italiaans dorpje. Hier is hij getuige hoe de speelgoedmaker Gepetto een houten pop maakt die hij Pinokkio noemt. Voor hij die nacht naar bed gaat, wenst hij dat zijn creatie een echte jongen zou zijn.
Die nacht wordt het huis bezocht door een fee. Ze wil Gepettos wens vervullen, maar in plaats van Pinokkio gelijk tot een echte jongen te maken, brengt ze hem enkel tot leven. Ze vertelt hem dat hij met goede daden het recht zal moeten verdienen om een echte jongen te worden. Japie biedt zich aan om dienst te doen als Pinokkis geweten en hem op het rechte pad te houden. Kort nadat de fee weg is, ontdekt Gepetto wat er is gebeurd en is dolgelukkig.
De volgende dag moet Pinokkio naar school maar onderweg komt hij een stel oplichters tegen : de antropomorfe vos Jantje Fatsoen en zijn helper, de kat Gideon. Hij laat zich, tegen Japie's advies in, door hen overhalen om deel te nemen in het poppentheater van een zekere Stromboli, in plaats van naar school gaan. Die avond geeft Pinokkio zijn eerste optreden en blijkt een groot succes te zijn. Stromboli toont nadien echter snel zijn ware aard: van het verdiende geld krijgt Pinokkio niets en hij wordt door Stromboli in een kooi gestopt. Japie en de Blauwe Fee bevrijden Pinokkio (na een paar leugens) uit de kooi, waarna Pinokkio wegvlucht uit de wagen van Stromboli.
Jantje Fatsoen en Gideon worden ondertussen ingehuurd door een koetsier, die wil dat ze voor hem op zoek gaan naar ongehoorzame jongens. Ze moeten hen overhalen mee te gaan naar Pleziereiland. De twee komen Pinokkio tegen die op weg is naar huis en sturen ook hem met de koetsier mee. Aangekomen op het eiland, dat bestaat uit een groot attractiepark waar iedereen mag doen en laten wat hij wil, blijkt dat er een addertje onder het gras zit: door hun gedrag veranderen de kinderen allemaal in ezels. Pinokkio begint ook te veranderen, maar kan het eiland ontvluchten voor hij geheel een ezel wordt. Hij houdt aan zijn avontuur enkel ezelsoren en een staart over.
Na een lange zwemtocht geraken Pinokkio en Japie terug op het vasteland. Ze haasten zich naar de werkplaats van Gepetto maar daar blijkt niemand thuis te zijn. Een duif (waarschijnlijk de Blauwe Fee in vermomming) brengt Pinokkio een brief waarin staat dat Gepetto de zee is opgegaan om Pinokkio te zoeken maar verslonden is door de walvis Monstro. Pinokkio en Japie gaan ook de zee op. Ze vinden Monstro en worden eveneens door hem verslonden. In zijn maag worden de twee herenigd met Gepetto, waarna ze samen een ontsnapping plannen. Door een vuurtje te stoken laten ze Monstro niezen zodat hij de boot met hen erop uitspuwt. Monstro zet de achtervolging op het groepje in. Pinokkio kan Gepetto en Japie in veiligheid brengen door hen door een gat in de rotsen te loodsen waar Monstro niet doorkan, maar komt hierbij blijkbaar om het leven.
Japie en Gepetto keren met Pinokkios lichaam terug naar huis. Daar brengt de blauwe fee Pinokkio weer tot leven en verandert hem in een echte jongen.
Het verhaal voor de film onderging een groot aantal wijzigingen tijdens de productie. Aanvankelijk bevatte het script veel meer personages en gebeurtenissen uit het originele verhaal van Carlo Collodi. Disney was echter ontevreden over deze versie van het script en liet het project halverwege de productie stilleggen om alles te herschrijven.
Disney liet tevens de personages opnieuw ontwerpen. Oorspronkelijk zou Pinokkio qua gedrag veel meer lijken op de sarcastische pop uit Collodis verhaal, en had zijn uiterlijk meer weg van dat van een marionet. Disney vreesde dat niemand een dergelijk personage sympathiek zou vinden als protagonist. Dus liet hij de het personage zo aanpassen dat hij vanaf het begin al meer leek op een echt mens, en qua gedrag een stuk sympathieker overkwam. Alleen Pinokkios armen en benen lijken in de uiteindelijke versie nog duidelijk op die van een marionet.
Het personage Japie Krekel stond aanvankelijk helemaal niet gepland voor de film vanwege zijn minimale rol in het originele verhaal. Disney maakte van hem een centraal personage.
Mel Blanc (vooral bekend als stemacteur voor veel Looney Tunes-personages) werd oorspronkelijk ingehuurd om de stem van Sluw de kater te gaan doen, maar Disney besloot uiteindelijk om dit personage geen tekst te geven; gelijk aan het personage Dopey uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Alle reeds opgenomen dialogen van Blanc werden uit de film geknipt.
Net als bij zijn vorige film liet Disney nieuwe tekentechnieken ontwikkelen om de kwaliteit te verhogen. Tekenaar Oskar Fischinger ontwierp bijvoorbeeld de tekenstijl voor de toverstaf van de blauwe fee.[1]
Pinokkio verscheen voor het eerst in 1940. Gezien de traditie om een Dinseyfilm ongeveer elke zeven tot tien jaar opnieuw uit te brengen werd de film heruitgebracht in 1945, 1954, 1962, 1971, 1978, 1984, en 1992. De versie uit 1992 was digitaal opgepoetst.
Pinocchio werd bij de originele uitgave in 1940 een groot succes in Amerika, en bracht daar 39 miljoen dollar op.[2]. Vanwege de Tweede Wereldoorlog kon Disney de film echter niet datzelfde jaar ook uitbrengen in Europa en Azië. Hierdoor kwam het grote succes van de film pas laat op gang.[3].
De film kreeg beter kritieken dan zijn voorganger. In juni 2008 werd de film door het American Film Institute erkend als de op een na beste animatiefilm, net achter zijn voorganger.[4]
Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen (originele titel Snow White and the Seven Dwarfs) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1937, geproduceerd door Walt Disney. Het verhaal van de film is gebaseerd op het gelijknamige sprookje van de Gebroeders Grimm.
De film betekent voor zowel Disney als animatiefilms in het algemeen een mijlpaal. Het was de allereerste Amerikaanse animatiefilm die langer dan een uur duurde, en de eerste in de lange reeks films van Disney. De film werd uitgebracht door RKO Radio Pictures. De film was een van slechts twee animatiefilms die in 1997 werd opgenomen in American Film Institutes lijst van 100 beste films. In 1989 werd de film opgenomen in het National Film Registry.
De film volgt het verhaal uit het sprookjeSneeuwwitje. De film wordt ingeleid door een verteller die de huidige situatie uitlegt: Sneeuwwitje, een prinses, woont bij haar jaloerse en uitermate ijdele stiefmoeder, die in de film enkel wordt omschreven als de koningin. Bang dat Sneeuwwitje op een dag mooier zal worden dan zij, laat de koningin haar altijd vuil werk opknappen. Via een magische spiegel controleert de koningin dagelijks of zij nog altijd de mooiste van het land is.
Op een dag wordt de angst van de koningin toch werkelijkheid: Sneeuwwitje is mooier dan zij. Onmiddellijk geeft ze een jager het bevel om Sneeuwwitje naar het bos te brengen, en daar te vermoorden. Als bewijs moet hij haar hart terugbrengen. De jager kan dit echter niet over zijn hart verkrijgen en adviseert Sneeuwwitje in plaats daarvan om te vluchten. Om de koningin te laten denken dat ze wel dood is geeft hij haar het hart van een varken.
De dwergen keren huiswaarts
Na enkele omzwervingen belandt Sneeuwwitje in een huisje, dat blijkt te worden bewoond door zeven dwergen. Doordat de dwergen elke dag de hele dag aan het werk zijn komen ze thuis nooit toe aan zaken als schoonmaken. Het huis is dan ook een enorme bende. Op voorwaarde dat ze voortaan voor hen kookt en schoonmaakt mag Sneeuwwitje blijven.
Door haar magische spiegel ontdekt de koningin echter het bedrog van de jager en de locatie van Sneeuwwitje. Ze besluit de situatie zelf op te lossen. Ze vermomt zich met een toverdrank als een oude dame en maakt een giftige appel die degene die ervan eet in een diepe, schijndode slaap zal doen belanden. Ze bezoekt de nietsvermoedende Sneeuwwitje bij het huisje van de dwergen en zorgt ervoor dat ze van de appel eet. De dieren in de buurt van het huisje doorzien de vermomming van de koningin en waarschuwen de dwergen, maar die komen te laat om de koningin tegen te houden. Uit woede voor wat ze gedaan heeft volgen de dwergen haar naar de rand van een steile klif. De koningin probeert een groot rotsblok naar beneden te duwen om de dwergen af te schudden, maar voor ze hierin slaagt slaat de bliksem naast haar in en valt ze van de klif haar dood tegemoet.
De dwergen kunnen het niet aan om de dode Sneeuwwitje te begraven. In plaats daarvan maken ze een glazen kist waarin ze kan rusten. Seizoenen gaan voorbij. Zo lang dat de verteller de film moet onderbreken om de huidige situatie te vertellen. Tot op een dag een prins, die aan het begin van de film al kennis had gemaakt met Sneeuwwitje, het huisje bezoekt. Hij kust haar en verbreekt zo de vloek. Ze trouwen en leven samen nog lang en gelukkig.
Sneeuwwitje: ze is het hoofdpersonage van de film. Ze heeft zwart haar, en een sneeuwwitte huid. Volgens de toverspiegel is ze de mooiste van het land, daarom wil de koningin haar vermoorden.
Koningin: deze jaloerse dame vindt zichzelf de mooiste van het land. Ze heeft een toverspiegel, en zo ontstaan de legendarische woorden "Spiegeltje, Spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" Wanneer de spiegel antwoordt dat Sneeuwwitje de mooiste is, geeft ze de jager de opdracht om Sneeuwwitje te vermoorden.
Prins: heeft een heel belangrijke rol in het verhaal. In het begin van de film leert hij Sneeuwwitje kennen en wordt hij verliefd op haar, op het einde ziet hij Sneeuwwitje in een glazen kist en geeft haar een kus, waardoor Sneeuwwitje weer tot leven komt. Hierna rijdt de prins samen met Sneeuwwitje weg op een paard en leven ze nog lang en gelukkig.
Jager: heeft niet echt een belangrijke rol. Hij krijgt de opdracht om Sneeuwwitje te vermoorden, maar hij komt terug met een varkenshart. Wat er daarna met hem gebeurd is, weet niemand.
De Zeven Dwergen
Doc: de hoofddwerg, hij verspreekt zich vaak en kan de zegswijzen niet uit elkaar houden. Hij is ook degene die de diamanten test in de mijn.
Stoetel: waarschijnlijk de grappigste dwerg, hij kan niet praten en is altijd het slachtoffer van de andere dwergen.
Giechel: blijft meer op de achtergrond en houdt van lachen.
Grumpie: deze kwade en chagrijnige dwerg verandert in de loop van het verhaal tot een lieve en meelevende dwerg, zijn mening over vrouwen is niet voor de poes.
Niezel: blijft meer op de achtergrond, maar wordt wel gekenmerkt door zijn genies
Bloosje: blijft meer op de achtergrond; als men hem aanspreekt, begint hij spontaan te blozen.
Dommel: blijft meer op de achtergrond, hij valt overal in slaap en wordt ook gekenmerkt door de vlieg die steeds om zijn neus zoemt.
De film verscheen oorspronkelijk in het Engels, en is in de loop der jaren meerdere malen nagesynchroniseerd voor de Nederlandstalige markt. Een overzicht van de verschillende stemacteurs:
In grote lijnen volgt de film het sprookje zoals de Gebroeders Grimm dat oorspronkelijk hadden opgetekend. Er zijn echter een paar verschillen:
In het sprookje komt ook Sneeuwwitjes echte moeder voor. Zij wordt in de film niet gezien, noch wordt er over haar gesproken.
In het sprookje bezoekt de koningin het huisje drie keer, maar de eerste twee keer mislukt haar aanslag. In de film komt ze maar een keer langs.
In het sprookje wordt de betovering niet verbroken door de kus, maar doordat tijdens het transport van de glazen kist naar het kasteel van de prins het stukje appel losschiet uit Sneeuwwitjes keel.
In het sprookje ontmoeten Sneeuwwitje en haar stiefmoeder elkaar nog een keer op de bruiloft tussen Sneeuwwitje en de prins. Ze wordt gearresteerd en veroordeeld tot het dragen van hete ijzeren schoenen tot haar dood, terwijl ze in de film wegvluchtte nadat de dwergen te weten kwamen dat ze Sneeuwwitje doodde. Ze klom op een hoge rots om een grote steen over de dwergen te laten rollen maar door de bliksem brak het stuk rots waar ze opstond en viel ze naar beneden en de rots die ze op de dwergen wilde laten rollen volgde haar naar beneden. Met haar dood als gevolg.
Walt Disney stelt elk van de zeven dwergen voor aan het publiek in een scène uit de originele uitgave van de film.
De voorproductie van de film begon al in 1934. In juni 1934 onthulde Walt Disney voor het eerst aan de New York Times dat hij bezig was met de film.[2] Voor de productie van de film was Disney vooral bekend van korte animatiefilmpjes. Met de film hoopte Disney zijn markt uit te kunnen breiden.[3] Hij rekende voor de film een budget van $250.000, ongeveer 10 keer zoveel als het productiebudget voor de korte filmpjes.[2][2]
Walt Disney kwam flink wat problemen tegen bij het produceren van de film. Zowel zijn broer/zakenpartner Roy Disney en zijn vrouw Lillian zagen niks in de productie van een lange speelfilm.[3] Ook de filmindustrie van Hollywood was sceptisch over Disneys plan. Disney kreeg nauwelijks financiële steun, en moest een hypotheek op zijn huis nemen om de film te kunnen financieren. De kosten voor de film bleken veel groter dan gepland, en stegen tot $1.488.422,74[4], destijds een recordbedrag voor een film.
De film was drie jaar in productie, mede omdat Disney de kwaliteit van de film hoog in het vaandel had staan. Veel tekentechnieken die later standaard werden voor animatiefilms moesten speciaal voor de productie van Sneeuwwitje worden uitgevonden, zoals een manier om menselijke personages realistisch te tekenen.
In het sprookje worden de dwergen niet bij naam genoemd. De namen voor de dwergen werden tijdens de productie door Disney gekozen uit een lijst van 50 mogelijke namen. Alleen de naam Grumpy was al ruim van tevoren bedacht door Disney.[5]
De liedjes in de film werden gecomponeerd door Frank Churchill en Larry Morey. Paul J. Smith en Leigh Harline componeerden de overige achtergrondmuziek. Omdat Disney ten tijde van de productie nog niet beschikte over zijn eigen muziekstudio, werden de auteursrechten op de liedjes geregeld via de studio Bourne Co.. Deze studio behield de rechten tot Disney ze later terug wist te krijgen.
Sneeuwwitje en de zeven dwergen ging in première in het Carthay Circle Theater op 21 december 1937, en werd in tegenstelling tot wat veel critici vooraf hadden verwacht een groot succes. Zelfs veel mensen die aanvankelijk tegen Disneys plan waren om de film te maken feliciteerden hem nadien met het resultaat. Het tijdschrift Time bestede een groot artikel aan de film, en ook in de New York Times verscheen een artikel getiteld "Thank you very much, Mr. Disney.".
Bij de originele uitgave bracht de film wereldwijd acht miljoen dollar op. Door de vele heruitgaven en verkoop van videos in de loop der jaren is de opbrengst inmiddels gestegen naar $184.925.486.
Disney ontving voor deze eerste tekenfilm die langer dan één uur duurt, een specialeAcademy Award, de Honorary Award. Voor de gelegenheid werd het traditionele beeldje van de Oscar hiervoor vervangen door een groot beeld en zeven kleintjes.
Ook werd de film nog genomineerd voor een Oscar voor de beste muziek (Leigh Harline).
De film won in 2002 de Amerikaanse prijs voor Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror FilmsSaturn Award voor beste DVD Klassieke Film Release.
Bij de DVD Exclusive Awards won ze in 2001 de Video Premiere Award in de categorie Best overall new extra features en Library Title die naar David Jessen ging. Tévens werd Sneeuwwitje hierbij genomineerd voor twee ander Video Premiere Awards in de categorieën Best DVD Menu Design en Best New, Enhanced or Reconstructed Movie Scenes (voor respectievelijk: Jeff Kurtti (producer) en Michael Pellerin (producer) (Buena Vista)).
Sneeuwwitje staat ook op de Walk of Fame. Er staat wel bij dat er sprake is van een "motion picture". Vanaf welk jaar is niet bekend, maar hij is te zien bij 6912 Hollywood Blvd.
De eerste Nederlandse nasynchronisatie van Disneys Sneeuwwitje kwam uit 1938 met Cecilia Bach als stem van Sneeuwwitje. De stemmenregie werd gedaan door Max Tak en Kurt Gerron.[6] In 1984 is hij opnieuw nagesynchroniseerd, ditmaal door Harrie Geelen. In de jaren 90 zijn enkele stemmen voor de 3e nasynchronisatie vervangen. Er was ook een langspeelplaat verkrijgbaar, die later ook op cassette is verschenen. Hierop stond het luisterverhaal in het kort met enkele liedjes. Deze liedjes hadden andere arrangementen en toonsoorten dan de liedjes in de film. Onder andere Helen Shepherd en Piet Ekel verleenden hier hun stemmen aan. Dit wordt vaak verward met de eerste nasynchronisatie van de film.
Bij de productie loofde Disney een speciale bonus uit voor visuele grapjes. Elke tekenaar die een goede visuele grap bedacht kon daarmee 5 dollar verdienen.
Als je eens een iets wilt weten ga dan maar eens kijken op deze site: http://www.disney.be/Films/Nederlands/portal/ Daar kan je zoal: spelletjes spelen, alles ontdekken over de Disney films,...
Paniek op de Prairie Première: 21 maart2004 (Home on the Range ) Opmerking: laatste traditioneel-geanimeerde Disney-animatiefilm, en laatste officiële classic. d.d.
-Hoe dit allemaal begon? Op een dag zat ik in mijn huis en ik verveelde mij toen dacht ik wat kan ik doen. Ik typte op google in ' Wat kan je doen als je je verveelt?'. Toen kwam ik op een blog uit van 2 meisjes en ik was aan het lezen op hen blog. Opeens schiet me iets te binnen ! Waarom maak je zelf geen blog? En zo ben ik dan aan mijn blog begonnen !
.jpg)
.jpg)
