Toy Story 3 is een Amerikaanse animatiefilm van Pixar Animation Studios die in juni 2010 in wereldpremière ging op het Nantucket Film Festival. De productie is het vervolg op Toy Story 2 en eveneens geheel met de computer geanimeerd. Schrijver en regisseur Lee Unkrich werkte ook aan de eerste twee delen mee. Tom Hanks en Tim Allen spraken voor de derde keer de stemmen van hoofdpersonages Woody en Buzz Lightyear in.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Jaren zijn verstreken sinds de vorige film. Andy is inmiddels 17 jaar en zal spoedig naar de universiteit gaan. Zijn vroegere speelgoedvriendjes, waaronder Woody en Buzz Lightyear, maken zich zorgen over wat er met hen zal gebeuren, daar al veel van Andys stukken speelgoed verkocht zijn op de rommelmarkt.
Aanvankelijk wil Andy zijn speelgoed opruimen op zolder, maar door een vergissing belanden ze in een vuilniszak op straat. Denkend dat Andy hen bewust heeft weggegooid, besluiten de poppen om zich te verstoppen in een doos met spullen bestemd voor een kinderdagverblijf. In het kinderdagverblijf worden Andys poppen met open armen onthaald door het reeds aanwezige speelgoed, maar Woody is er niet gerust op.
Woody vertrekt uiteindelijk om eigenhandig Andy te gaan zoeken. Hij komt echter niet ver daar hij wordt gevonden door een meisje genaamd Bonnie, dat hem mee naar huis neemt. Bij haar thuis maakt Woody kennis met haar speelgoed; Chuckles de Clown, Mr. Pricklepants, Trixie, Buttercup, Dolly, en Totoro. Chuckles blijkt zelf ook in het kinderdagverblijf te hebben gezeten en bevestigd Woodys vermoeden dat er iets niet in de haak is daar. Chuckles en Lotso, een speelgoedbeer die nog in het kinderdagverblijf is, waren ooit eigendom van een meisje genaamd Daisy. Toen de twee echter in het kinderdagverblijf terecht kwamen omdat Daisy schijnbaar nieuw speelgoed had gekregen, knapte er iets bij Lotso. Hij en zijn helper, Big Baby, hebben het verblijf tot een gevangenis gemaakt voor al het speelgoed dat er terecht komt.
Woody maakt plannen om zijn vrienden uit het kinderdagverblijf te redden. Ondertussen laat Lotso Buzz Lightyear resetten daar hij bang is dat Buzz zijn plan zal ontdekken. Hierdoor veranderd Buzz weer in de aan waanideeën leidende pop die hij in de eerste film was. Lotso doet zich voor als Buzz commandant, en beveelt hem de andere poppen in het gareel te houden. Een poging van de poppen om Buzz weer normaal te maken resulteert enkel in dat hij gereset wordt naar een Spaanstalige versie van zichzelf.
Woody arriveert weer in het kinderdagverblijf en maakt met de anderen plannen om te ontsnappen. Ook overtuigd hij de helpers van Lotso dat Lotso hen allemaal voor zijn karretje spant. Lotso wordt kwaad en er breekt een gevecht uit waarbij alle poppen uiteindelijk in een vuilniswagen terecht komen. Buzz wordt getroffen door een weggegooide tv en springt hierdoor terug naar zijn normale programmering. Lotso wordt verslagen en de poppen kunnen ontsnappen voor ze in de verbrandingsoven van de vuilnisbelt belanden.
De poppen keren terug naar Andys huis. Woody wil echter niet dat ze allemaal op zolder worden weggestopt, dus spoort hij de anderen aan om in een doos te kruipen en deze te adresseren aan Bonnie. Andy vind de doos, en komt zelf ook tot de conclusie dat zijn speelgoed aan Bonnie geven wellicht beter is.
Volgens de originele overeenkomst tussen Pixar en Disney zijn alle personages die Pixar bedacht heeft tijdens de samenwerking met Disney officieel eigendom van Disney en staat het Disney vrij om eventuele vervolgfilms met deze personages te maken. Pixar en Disney hadden wel een herenakkoord afgesloten dat Disney geen vervolgfilms zou maken als Pixar tegen het plan was.
Toen het er in 2004 sterk op leek dat de samenwerking tussen de twee bedrijven stuk ging lopen, besloot Disneys voorzitter Michael Eisner dat de productie voor Toy Story 3 van start moest gaan. Disney benaderde hiervoor een ander bedrijf genaamd Circle 7 Animation. Het scenario wat Disney en Circle 7 in gedachten hadden voor de derde film was anders dan wat het uiteindelijk werd. Dit scenario draaide om de bekendmaking dat de Buzz Lightyear-poppen een fout bevatten en terug moeten naar de fabriek; inclusief de Buzz Lightyear van Andy. Buzz wordt naar de fabriek in Taiwan gestuurd en verwacht na reparatie terug te keren. Thuis ontdekt Hamm dat overal ter wereld poppen worden teruggeroepen vanwege productiefouten. Bang dat Buzz zal worden vernietigd, gaan een aantal van Andys poppen, waaronder Woody, naar Taiwan
In januari 2006 werd de samenwerking met Pixar hersteld. Kort hierop ging Circle 7 Animations dicht en waren de plannen voor hun versie van Toy Story 3 van de baan.
De eerste trailer van de film werd uitgebracht op de dvd van Up.[2] Een langere trailer was te zien op de dubbel-dvd van de films Toy Story en Toy Story 2.[3]
De eerste reacties op de film waren veelbelovend. Op Rotten Tomatoes gaf 100% van de reviewers de film een positieve beoordeling.[4]
Naast de nummers die op het soundtrack album staan worden de volgende nummers ook in de film gebruikt: "Dreamweaver" van Gary Wright, "Le Freak" van Chic, en de originele versie van "You've Got A Friend In Me" van Randy Newman.
Bovendien worden de nummers "Cowboy!" en "Come to Papa" van Randy Newman's afgewezen score voor de film "Air Force One" gebruikt.
WALL-E (eigenlijk geschreven met een midpunt als WALL·E) is de negende animatiefilm van Pixar Animation Studios. De regie was in handen van Andrew Stanton, die ook Finding Nemo regisseerde. De film volgt het liefdesverhaal van twee robots in de toekomst. Opvallend is dat er in de film nauwelijks gecommuniceerd wordt met een menselijke stem, maar juist wel door lichaamstaal en stemachtige geluiden (ontworpen door Ben Burtt).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
WALL-E (een afkorting voor Waste Allocation Load Lifter Earth Type, in de Nederlandse vertaling als Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type[1]) gaat over een gelijknamig zelfbewust robotje (stem Ben Burtt) dat afval samenperst op een verder door alles en iedereen verlaten Aarde. De mens is van de planeet gevlucht omdat deze teveel vervuild raakte en onleefbaar werd. Robots die moesten helpen het afval op te ruimen, konden dit niet voorkomen. De film speelt zich af op een tijdstip 700 jaar nadat de mensheid in een groot ruimteschip het universum ingevlucht is. Terwijl er niemand meer op Aarde is, gaat de met een persoonlijkheid behepte WALL-E door met datgene waarvoor hij gebouwd is: opruimen. In tegenstelling tot zijn soortgenoten functioneert hij nog steeds, door zichzelf te repareren met onderdelen van andere robots. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak dat overal met hem mee naartoe gaat.
Op een dag komt er een robot genaamd EVE (stem Elissa Knight) met een ruimtesonde op aarde. WALL-E wordt direct verliefd op EVE, maar zij heeft geen aandacht voor hem. EVE is veel geavanceerder dan WALL-E en is op Aarde op zoek naar een teken van leven. Wanneer WALL-E haar zijn door de jaren heen verzamelde collectie spulletjes toont, laat hij haar onder meer een levend plantje zien. EVE neemt dit geheel volgens haar instructies aan en wordt dan opgehaald door de ruimtesonde die haar zond. De verliefde WALL-E wordt verlaten, maar gaat haar achterna.
Aan boord van het ruimteschip dat EVE stuurde, bevindt zich een deel van wat er nog over is van de mensheid. Het oorspronkelijke plan, 700 jaar eerder, was namelijk dat alle mensen met ruimtecruiseschepen, waarvan deze er een is, een 5-jarige ruimtecruise zouden maken terwijl de robots (waaronder WALL-E) de Aarde zouden opruimen. De robots en de ruimteschepen zijn allemaal eigendom van de machtige Buy 'n Large onderneming. De mannen en vrouwen spannen zich er zelf totaal niet meer in, maar liggen de hele dag plat op zwevende bedden waar hen alles bijgebracht wordt wat ze verlangen en/of hun opgedrongen wordt door een door robots in stand gehouden Buy 'n Large commercie. Zelfs kleine kinderen leren bij het alfabet al dat B staat voor "Buy 'n Large, hun beste vriend". De mensheid is zodoende dik en nog amper zelfstandig mobiel geworden. De robots voeren alle werkzaamheden aan boord uit, zoals productie, onderhoud en schoonmaken. De voor het schip haar doen erg vieze WALL-E heeft vanaf zijn entree dan ook schoonmaakrobotje M-O (tevens de stem van Ben Burtt) achter zich aan, die voortdurend de sporen van zijn rupsbanden wegpoetst.
De enige persoon op het ruimteschip die nog iets doet is boordkapitein McCrea (stem Jeff Garlin). Hoewel ook hij de hele dag plat ligt, worden nieuwe zaken aan hem gerapporteerd en houdt hij de koers in de gaten. Hij wordt totaal tegen zijn verwachtingen in geconfronteerd met het plantje, wat betekent dat er weer leven mogelijk is op Aarde. Wanneer hij verheugd de terugtocht in wil zetten om 'naar huis' te gaan, neemt de allesomvattende boordcomputer AUTO echter de macht over. Deze is niet voornemens de mensheid terug te laten keren naar de Aarde, want vlak voor het vertrek van het ruimteschip had de president van Buy 'n Large een laatste order gegeven die prioriteit had boven alle anderen: "De Aarde is volstrekt onleefbaar, keer nooit meer terug!". Dat het plantje het tegendeel bewijst doet voor AUTO niet ter zake: orders zijn orders. Wanneer de kapitein tegenstribbelt wordt hij opgesloten.
EVE, die aanvankelijk WALL-E een blok aan haar been vond, ziet via haar opnamen hoe WALL-E haar heeft beschermd tegen het ruwe Aardse klimaat toen ze uitgeschakeld was, en realiseert zich dat ze ook gevoelens heeft voor WALL-E. Maar WALL-E dreigt te bezwijken omdat hij zwaar beschadigd is en geen energie meer heeft, en moet terug naar de Aarde voor nieuwe onderdelen en om daar met zijn zonnepanelen zijn batterij te kunnen opladen. EVE en WALL-E proberen dus het plantje naar de boordcomputer te brengen, zodat die een volautomatische procedure start om het schip terug naar de Aarde te sturen. AUTO probeert dit te verhinderen, maar McCrea weet hem uit te schakelen zodat de robots het plantje kunnen plaatsen. Het schip keert terug naar de Aarde.
Eenmaal geland laadt WALL-E weer op, en neemt McCrea de leiding over de herbevolking en -kolonisatie van de Aarde. De aftiteling toont afbeeldingen in o.a. oud-Egyptische en impressionistische stijl waarin de Aarde herbevolkt wordt en uiteindelijk een nieuwe beschaving wordt gesticht, compleet met steden, die deze keer de Aarde wel schoon houdt. Uiteindelijk kijken WALL-E en EVE naar het plantje, dat inmiddels een volwassen boom is.
Toen de eerste Pixar-film Toy Story bijna afgerond was, bedacht het Pixar-team (onder wie Andrew Stanton) meteen welke andere films ze verder nog wilden maken. Uit deze ideeën ontstonden A Bug's Life, Monsters Inc., Finding Nemo en "WALL-E". Nadat Stanton "Finding Nemo" had geregisseerd, ging hij meteen aan de slag met het oorspronkelijke idee: 'wat zou er gebeuren als de mensheid de aarde verliet, maar vergat om de laatste overblijvende robot uit te zetten?'
Release:
Zoals bij elke andere bioscoopfilm die Pixar heeft gemaakt, ging "WALL-E" gepaard met het vertonen van een korte film voor de hoofdvertoning. Deze film heet "Presto" en gaat over een goochelaar die op het punt staat om op te treden, maar op het podium ruzie krijgt met zijn konijn, met alle gevolgen van dien. De film is opgedragen aan Justin Wright, die vlak voor de release van "WALL-E" overleed aan een hartaanval.
Ontvangst:
"WALL-E" beleefde zijn première op 27 juni in het "Greek Theatre" in Los Angeles, waarna hij 3992 bioscopen opende in Noord-Amerika. De film kreeg unaniem positieve recensies en werd van alle kanten de beste Pixar-film, en misschien zelfs de beste animatiefilm ooit, genoemd. Het meest genoemde pluspunt is de eerste helft van de film, waarin geen dialoog voorkomt. Ook werd vaak genoemd dat het hoofdpersonage WALL-E menselijker en interessanter was dan je in elke willekeurige live-action film zou kunnen vinden. Op Rotten Tomatoes scoorde "WALL-E" een score van 98% aan positieve recensies.
Opbrengst:
In het openingsweekend leverde hij $63 miljoen dollar op en uiteindelijk bracht hij wereldwijd $521.268.237 op. Dit maakt "WALL-E" één van de minder succesvolle Pixarfilms. Finding Nemo ($864.621.035), Up ($683,004,164), The Incredibles ($631.436.092), Ratatouille ($624.445.654) en Monsters Inc. ($525.366.597) gaan "WALL-E" nog voor. De (voor een Pixar-film doende) lage opbrengst was onder andere te wijden aan de volwassen thema's die in de film worden behandeld, wat het jonge publiek afstoot (animatiefilms zijn echter nog altijd matig populair onder volwassenen). Ook was de winst van merchandising (die bij Pixar-films altijd erg hoog is) relatief laag, omdat de merchandising van de Pixar-film Cars uit 2006 nog erg veel winst maakte.
Awards en Nominaties:
"WALL-E" won de Oscar en Golden Globe voor Beste animatiefilm. Ook was hij bij de Oscars genomineerd voor de categorieën Beste originele script, Beste originele muziek, Beste speciaal voor film geschreven lied, Beste geluidsmixage en Beste geluidsmontage. Dit maakt "WALL-E" de voor de meeste Oscars genomineerde animatiefilm ooit. Walt Disney Pictures deed ook een poging om "WALL-E" een populaire keuze te maken in de categorie Beste film, maar was hier onsuccesvol in, hoewel het in 1991 wel lukte om Beauty And The Beast een nominatie op te leveren. Ook in de vele einde-van-het-jaar prijsuitreikingen scoorde "WALL-E" behoorlijk goed. Bij de Boston Society of Film Critics, The Chicago Film Critics Association, The Central Ohio Film Critics Awards, The Online Film Critics Society, en het meest opvallend: The Los Angeles Film Critics Association, sleepte hij de prijs voor Beste film in de wacht. Een dergelijk succes in die categorie is erg zeldzaam voor animatiefilm, omdat animatie nog altijd als een losstaand genre wordt beschouwd.
"WALL-E" verwijst op verschillende manieren naar Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey uit 1968. Zo neemt Captain McCrea het op zeker moment op tegen de moordzuchtig geworden boordcomputer, eenzelfde scène als die tussen personage Dave en de zelfbewust geworden boordcomputer HAL 9000 in A Space Odyssey. Tijdens hun strijd richt McCrea zich op zeker moment op terwijl het muziekstuk Also sprach Zarathustra van Richard Strauss klinkt. Met hetzelfde stuk eindigt Space Odyssey.
Het robotje WALL-E maakte zijn eerste opwachting in de korte animatiefilm "Your Friend the Rat", die Pixar als bonusmateriaal maakte voor Ratatouille.
De Nederlandse versie van "WALL-E" is niet alleen in het Nederlandsnagesynchroniseerd, maar tevens zijn hierin diverse schriftelijke aanduidingen in de film (bijv. reclameborden, waarschuwingsteksten aan boord van het ruimteschip, enz.) door Pixar vervangen en in het Nederlands ingemonteerd. Ook de openingstiteling van de film is door Pixar "vernederlandst".
De naam WALL-E is een acroniem dat staat voor "Waste Allocation Load Lifter Earth-Class", in het Nederlands "Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type". De Nederlandse betekenis van de afkorting EVE luidt "Extraterrestrische Vegetatie Evaluator".
Peter Gabriel werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste muziek, met nummer "Down to Earth" waarmee hij in "WALL-E" te horen was. Bovendien was het de bedoeling dat Gabriel tijdens de Oscar-uitreiking op 22 februari 2009 een optreden zou geven. Gabriel zag hier vanaf, omdat hij niet het gehele nummer ten gehore mocht brengen, maar slechts als deel van een medley. Uiteindelijk viel "Down to Earth" niet in de prijzen.
De film bevat veel Christelijke symboliek.[bron?] EVE is vernoemd naar Eva, terwijl WALL-E op Adam lijkt die eenzaam was, en daarom vrouwelijk gezelschap kreeg in de vorm van Eva. Bovendien doet de Axiom denken aan de Ark van Noach, waarbij EVE de rol van de duif vervult, die terugkeert met een tak. Verder verbeeldt de film de terugkeer naar eerlijke noeste arbeid in plaats van ongebeidelde luiheid en consumentisme, en het vereren en volgen van valse goden (de Buy 'n Large Corporation en AUTO).
WALL-E (eigenlijk geschreven met een midpunt als WALL·E) is de negende animatiefilm van Pixar Animation Studios. De regie was in handen van Andrew Stanton, die ook Finding Nemo regisseerde. De film volgt het liefdesverhaal van twee robots in de toekomst. Opvallend is dat er in de film nauwelijks gecommuniceerd wordt met een menselijke stem, maar juist wel door lichaamstaal en stemachtige geluiden (ontworpen door Ben Burtt).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
WALL-E (een afkorting voor Waste Allocation Load Lifter Earth Type, in de Nederlandse vertaling als Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type[1]) gaat over een gelijknamig zelfbewust robotje (stem Ben Burtt) dat afval samenperst op een verder door alles en iedereen verlaten Aarde. De mens is van de planeet gevlucht omdat deze teveel vervuild raakte en onleefbaar werd. Robots die moesten helpen het afval op te ruimen, konden dit niet voorkomen. De film speelt zich af op een tijdstip 700 jaar nadat de mensheid in een groot ruimteschip het universum ingevlucht is. Terwijl er niemand meer op Aarde is, gaat de met een persoonlijkheid behepte WALL-E door met datgene waarvoor hij gebouwd is: opruimen. In tegenstelling tot zijn soortgenoten functioneert hij nog steeds, door zichzelf te repareren met onderdelen van andere robots. Zijn enige gezelschap is een kakkerlak dat overal met hem mee naartoe gaat.
Op een dag komt er een robot genaamd EVE (stem Elissa Knight) met een ruimtesonde op aarde. WALL-E wordt direct verliefd op EVE, maar zij heeft geen aandacht voor hem. EVE is veel geavanceerder dan WALL-E en is op Aarde op zoek naar een teken van leven. Wanneer WALL-E haar zijn door de jaren heen verzamelde collectie spulletjes toont, laat hij haar onder meer een levend plantje zien. EVE neemt dit geheel volgens haar instructies aan en wordt dan opgehaald door de ruimtesonde die haar zond. De verliefde WALL-E wordt verlaten, maar gaat haar achterna.
Aan boord van het ruimteschip dat EVE stuurde, bevindt zich een deel van wat er nog over is van de mensheid. Het oorspronkelijke plan, 700 jaar eerder, was namelijk dat alle mensen met ruimtecruiseschepen, waarvan deze er een is, een 5-jarige ruimtecruise zouden maken terwijl de robots (waaronder WALL-E) de Aarde zouden opruimen. De robots en de ruimteschepen zijn allemaal eigendom van de machtige Buy 'n Large onderneming. De mannen en vrouwen spannen zich er zelf totaal niet meer in, maar liggen de hele dag plat op zwevende bedden waar hen alles bijgebracht wordt wat ze verlangen en/of hun opgedrongen wordt door een door robots in stand gehouden Buy 'n Large commercie. Zelfs kleine kinderen leren bij het alfabet al dat B staat voor "Buy 'n Large, hun beste vriend". De mensheid is zodoende dik en nog amper zelfstandig mobiel geworden. De robots voeren alle werkzaamheden aan boord uit, zoals productie, onderhoud en schoonmaken. De voor het schip haar doen erg vieze WALL-E heeft vanaf zijn entree dan ook schoonmaakrobotje M-O (tevens de stem van Ben Burtt) achter zich aan, die voortdurend de sporen van zijn rupsbanden wegpoetst.
De enige persoon op het ruimteschip die nog iets doet is boordkapitein McCrea (stem Jeff Garlin). Hoewel ook hij de hele dag plat ligt, worden nieuwe zaken aan hem gerapporteerd en houdt hij de koers in de gaten. Hij wordt totaal tegen zijn verwachtingen in geconfronteerd met het plantje, wat betekent dat er weer leven mogelijk is op Aarde. Wanneer hij verheugd de terugtocht in wil zetten om 'naar huis' te gaan, neemt de allesomvattende boordcomputer AUTO echter de macht over. Deze is niet voornemens de mensheid terug te laten keren naar de Aarde, want vlak voor het vertrek van het ruimteschip had de president van Buy 'n Large een laatste order gegeven die prioriteit had boven alle anderen: "De Aarde is volstrekt onleefbaar, keer nooit meer terug!". Dat het plantje het tegendeel bewijst doet voor AUTO niet ter zake: orders zijn orders. Wanneer de kapitein tegenstribbelt wordt hij opgesloten.
EVE, die aanvankelijk WALL-E een blok aan haar been vond, ziet via haar opnamen hoe WALL-E haar heeft beschermd tegen het ruwe Aardse klimaat toen ze uitgeschakeld was, en realiseert zich dat ze ook gevoelens heeft voor WALL-E. Maar WALL-E dreigt te bezwijken omdat hij zwaar beschadigd is en geen energie meer heeft, en moet terug naar de Aarde voor nieuwe onderdelen en om daar met zijn zonnepanelen zijn batterij te kunnen opladen. EVE en WALL-E proberen dus het plantje naar de boordcomputer te brengen, zodat die een volautomatische procedure start om het schip terug naar de Aarde te sturen. AUTO probeert dit te verhinderen, maar McCrea weet hem uit te schakelen zodat de robots het plantje kunnen plaatsen. Het schip keert terug naar de Aarde.
Eenmaal geland laadt WALL-E weer op, en neemt McCrea de leiding over de herbevolking en -kolonisatie van de Aarde. De aftiteling toont afbeeldingen in o.a. oud-Egyptische en impressionistische stijl waarin de Aarde herbevolkt wordt en uiteindelijk een nieuwe beschaving wordt gesticht, compleet met steden, die deze keer de Aarde wel schoon houdt. Uiteindelijk kijken WALL-E en EVE naar het plantje, dat inmiddels een volwassen boom is.
Toen de eerste Pixar-film Toy Story bijna afgerond was, bedacht het Pixar-team (onder wie Andrew Stanton) meteen welke andere films ze verder nog wilden maken. Uit deze ideeën ontstonden A Bug's Life, Monsters Inc., Finding Nemo en "WALL-E". Nadat Stanton "Finding Nemo" had geregisseerd, ging hij meteen aan de slag met het oorspronkelijke idee: 'wat zou er gebeuren als de mensheid de aarde verliet, maar vergat om de laatste overblijvende robot uit te zetten?'
Release:
Zoals bij elke andere bioscoopfilm die Pixar heeft gemaakt, ging "WALL-E" gepaard met het vertonen van een korte film voor de hoofdvertoning. Deze film heet "Presto" en gaat over een goochelaar die op het punt staat om op te treden, maar op het podium ruzie krijgt met zijn konijn, met alle gevolgen van dien. De film is opgedragen aan Justin Wright, die vlak voor de release van "WALL-E" overleed aan een hartaanval.
Ontvangst:
"WALL-E" beleefde zijn première op 27 juni in het "Greek Theatre" in Los Angeles, waarna hij 3992 bioscopen opende in Noord-Amerika. De film kreeg unaniem positieve recensies en werd van alle kanten de beste Pixar-film, en misschien zelfs de beste animatiefilm ooit, genoemd. Het meest genoemde pluspunt is de eerste helft van de film, waarin geen dialoog voorkomt. Ook werd vaak genoemd dat het hoofdpersonage WALL-E menselijker en interessanter was dan je in elke willekeurige live-action film zou kunnen vinden. Op Rotten Tomatoes scoorde "WALL-E" een score van 98% aan positieve recensies.
Opbrengst:
In het openingsweekend leverde hij $63 miljoen dollar op en uiteindelijk bracht hij wereldwijd $521.268.237 op. Dit maakt "WALL-E" één van de minder succesvolle Pixarfilms. Finding Nemo ($864.621.035), Up ($683,004,164), The Incredibles ($631.436.092), Ratatouille ($624.445.654) en Monsters Inc. ($525.366.597) gaan "WALL-E" nog voor. De (voor een Pixar-film doende) lage opbrengst was onder andere te wijden aan de volwassen thema's die in de film worden behandeld, wat het jonge publiek afstoot (animatiefilms zijn echter nog altijd matig populair onder volwassenen). Ook was de winst van merchandising (die bij Pixar-films altijd erg hoog is) relatief laag, omdat de merchandising van de Pixar-film Cars uit 2006 nog erg veel winst maakte.
Awards en Nominaties:
"WALL-E" won de Oscar en Golden Globe voor Beste animatiefilm. Ook was hij bij de Oscars genomineerd voor de categorieën Beste originele script, Beste originele muziek, Beste speciaal voor film geschreven lied, Beste geluidsmixage en Beste geluidsmontage. Dit maakt "WALL-E" de voor de meeste Oscars genomineerde animatiefilm ooit. Walt Disney Pictures deed ook een poging om "WALL-E" een populaire keuze te maken in de categorie Beste film, maar was hier onsuccesvol in, hoewel het in 1991 wel lukte om Beauty And The Beast een nominatie op te leveren. Ook in de vele einde-van-het-jaar prijsuitreikingen scoorde "WALL-E" behoorlijk goed. Bij de Boston Society of Film Critics, The Chicago Film Critics Association, The Central Ohio Film Critics Awards, The Online Film Critics Society, en het meest opvallend: The Los Angeles Film Critics Association, sleepte hij de prijs voor Beste film in de wacht. Een dergelijk succes in die categorie is erg zeldzaam voor animatiefilm, omdat animatie nog altijd als een losstaand genre wordt beschouwd.
"WALL-E" verwijst op verschillende manieren naar Stanley Kubricks film 2001: A Space Odyssey uit 1968. Zo neemt Captain McCrea het op zeker moment op tegen de moordzuchtig geworden boordcomputer, eenzelfde scène als die tussen personage Dave en de zelfbewust geworden boordcomputer HAL 9000 in A Space Odyssey. Tijdens hun strijd richt McCrea zich op zeker moment op terwijl het muziekstuk Also sprach Zarathustra van Richard Strauss klinkt. Met hetzelfde stuk eindigt Space Odyssey.
Het robotje WALL-E maakte zijn eerste opwachting in de korte animatiefilm "Your Friend the Rat", die Pixar als bonusmateriaal maakte voor Ratatouille.
De Nederlandse versie van "WALL-E" is niet alleen in het Nederlandsnagesynchroniseerd, maar tevens zijn hierin diverse schriftelijke aanduidingen in de film (bijv. reclameborden, waarschuwingsteksten aan boord van het ruimteschip, enz.) door Pixar vervangen en in het Nederlands ingemonteerd. Ook de openingstiteling van de film is door Pixar "vernederlandst".
De naam WALL-E is een acroniem dat staat voor "Waste Allocation Load Lifter Earth-Class", in het Nederlands "Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type". De Nederlandse betekenis van de afkorting EVE luidt "Extraterrestrische Vegetatie Evaluator".
Peter Gabriel werd genomineerd voor een Oscar in de categorie beste muziek, met nummer "Down to Earth" waarmee hij in "WALL-E" te horen was. Bovendien was het de bedoeling dat Gabriel tijdens de Oscar-uitreiking op 22 februari 2009 een optreden zou geven. Gabriel zag hier vanaf, omdat hij niet het gehele nummer ten gehore mocht brengen, maar slechts als deel van een medley. Uiteindelijk viel "Down to Earth" niet in de prijzen.
De film bevat veel Christelijke symboliek.[bron?] EVE is vernoemd naar Eva, terwijl WALL-E op Adam lijkt die eenzaam was, en daarom vrouwelijk gezelschap kreeg in de vorm van Eva. Bovendien doet de Axiom denken aan de Ark van Noach, waarbij EVE de rol van de duif vervult, die terugkeert met een tak. Verder verbeeldt de film de terugkeer naar eerlijke noeste arbeid in plaats van ongebeidelde luiheid en consumentisme, en het vereren en volgen van valse goden (de Buy 'n Large Corporation en AUTO).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Remy, een rat, droomt ervan om een grote Franse topkok te worden ondanks het feit dat zijn familie dit niet graag ziet gebeuren en men in de kookwereld niet echt verzot is op ratten. Op een dag raakt Remy gescheiden van zijn familie en belandt in het riool van Parijs. Zo komt hij terecht onder het restaurant van zijn idool, de kok Auguste Gusteau. Auguste blijkt echter te zijn overleden, maar in Remy's fantasie verschijnt zijn geest geregeld om hem bij te staan.
Op hetzelfde moment arriveert een jonge man genaamd Linguini in het restaurant met een brief geschreven door zijn overleden moeder, de vriendin van Gusteau. Daarom ziet de nieuwe restauranteigenaar Skinner zich genoodzaakt Linguini in te huren. Linguini blijkt echter totaal geen talent te hebben voor koken. Remy ziet hoe Linguini wanhopig probeert soep te koken, en grijpt in. Dankzij hem slaagt de soep en kan Linguini zijn baan behouden. Skinner laat hem trainen door Collette (de enige vrouwelijke kok van het restaurant). Ze is aanvankelijk erg kattig, maar blijkt een oogje op hem te hebben en wordt uiteindelijk zijn vriendin.
Dit is het begin van een samenwerking tussen de twee. Remy ontdekt dat hij Linguini's bewegingen kan sturen door aan zijn haren te trekken, net als aan een marionet. Dit stelt hem in staat om, via Linguini, eindelijk de kok te worden die hij altijd al had willen zijn. Linguini wordt door Remy's hulp al snel de sterkok van het restaurant, dat door zijn kookkunsten meer klanten trekt dan ooit. Skinner lijkt hier echter niet tevreden mee te zijn, vooral omdat hij Linguini als een idioot ziet. Hij vermoedt dat Linguini geholpen wordt door een rat, maar kan niets bewijzen. Inmiddels ontdekt Remy dat zijn familie ook in Parijs is, en geeft zijn broer wat te eten dat hij uit de voorraad steelt. Dit leidt ertoe dat meer en meer ratten bij Remy om eten beginnen te bedelen.
Dan ontdekt Skinner dat Linguini in werkelijkheid de zoon is van Gusteau en dus erfgenaam van het restaurant. Dit verstoort Skinners plannen om Gusteau's naam en portret te gebruiken voor promotiedoeleinden voor onder andere ingevroren voedsel. Hij wil dit uiteraard strikt geheimhouden. Dankzij Remy komt Linguini hier echter toch achter. Hij ontslaat Skinner en neemt het restaurant over. Zijn nieuwe positie maakt echter dat zijn relatie met Remy onder druk komt te staan, vooral omdat Linguini niet kan bekennen dat het een rat is die kookt en dus zelf met alle eer voor de maaltijden moet gaan strijken. Ondertussen wil Remy's familie graag dat hij bij hen terugkomt. Linguini en Remy krijgen knallende ruzie, waarop Remy zijn reserves laat varen en zijn familie de voorraad laat plunderen. Linguini betrapt hem en smijt hem het restaurant uit.
De volgende dag krijgt Linguini de voedselinspecteur Anton Ego over de vloer. Deze staat bekend om zijn uiterst kritische beoordelingen van restaurants. Skinner probeert Linguini te ruïneren door Remy, waarvan hij inmiddels al weet dat hij de ware kok is, te vangen. Remy kan ontsnappen dankzij zijn broer. Wanneer hij terugkeert naar het restaurant, komt eindelijk de waarheid aan het licht. De andere koks vertrekken verontwaardigd, behalve Colette. Om Linguini toch te helpen nodigt Remy al zijn familieleden uit om te helpen het restaurant te runnen. Hij kookt voor Ego een overheerlijke Ratatouille. Ego geeft het restaurant meteen zijn goedkeuring, zelfs nadat hij ontdekt dat de maaltijd is gekookt door een rat.
Het nieuws dat hij een van ratten vergeven restaurant heeft goedgekeurd lekt echter al snel uit. Ego verliest zo zijn baan en het restaurant moet sluiten. Voor Remy, Linguini en Colette is dit de perfecte gelegenheid om een nieuw restaurant te openen, met een keuken gemaakt op Remy's formaat. Ook Ego komt er goed vanaf. Hij vindt ander werk en wordt een vaste klant van Linguini's restaurant.
Het idee voor de film kwam van Jan Pinkava. Hij bedacht de personages en de grote lijnen van het verhaal. Pixar had echter weinig vertrouwen in Pinkava's ontwikkeling van het script, dus werd Brad Bird op het script gezet. Bird bracht een paar grote wijzigingen aan. Zo maakte hij de ratten minder antropomorf. Tevens stopte hij veel slapstickhumor in de film, met name met het personage Linguini.
Brad Bird en zijn team brachten een week door in Parijs om tekeningen te maken en inspiratie op te doen voor de film.
De animatie bracht weer een paar nieuwe uitdagingen met zich mee. Zo kwamen er waterscènes in voor die volgens de tekenaars lastiger waren dan die in Finding Nemo. Voor de scène waarin Linguini in de rivier springt om Remy te vangen sprong een Pixar-medewerker, gekleed in koksuniform, in een zwembad zodat tekenaars konden zien hoe zijn pak hierop zou reageren. Het lastigste was het digitaal tekenen van voedsel. Dit moest er voor de film realistisch en smakelijk uitzien. Daarvoor wonnen de tekenaars advies in van zowel Amerikaanse als Franse koks, en woonden ze een kookcursus bij.
De film kreeg een spin-off in de vorm van het korte filmpje Your Friend the Rat, welke op de dvd is terug te vinden.
Giacchino schreef twee nummers speciaal voor het personage Remy; een over zijn leven als rat en een over zijn dromen om een kok te worden. Tevens schreef hij de titelsong voor de film; "Le Festin". Dit lied is ingezongen door Camille, en is in alle versies van de film in het Frans te horen.
Ratatouille' ging in première op 22 juni 2007 in het Kodak Theater in Los Angeles.[1] De commerciële uitgave volgde een week later. In de bioscopen werd de film vertoond samen met het korte filmpje Lifted.[2]
Ratatouille opende op de eerste plaats in de box office, met een opbrengst van 47 miljoen dollar in het openingsweekend. In de Verenigde Staten was dit de laagste opening voor een Pixarfilm sinds een Luizenleven. In Frankrijk, waar het verhaal van de film zich afspeelt, brak de film echter alle bezoekersrecords voor een animatiefilm.[3] Toen de film weer uit de bioscopen verdween bedroeg de totale opbrengst wereldwijd $624.445.654, waarmee Ratatouille de op twee na beste Pixarfilm ooit werd.
Reacties van critici waren bijna uitsluitend positief. Op Rotten Tomatoes scoorde de film 96% aan goede beoordelingen.[4]
De Zweedse naam van de film is Råttatouille. Dit is een portmanteau van Råtta (rat) en ratatouille.
De naam Ratatouille (prof. Ratbout Rattatoei) is ook de naam van de slechterik in de Disneyfilm De Speurneuzen. Rattatoei is er echter in tegenstelling tot Remy beslist niet trots op een rat te zijn.
Cars is een Amerikaanse computeranimatiefilm uit 2006, onder regie van John Lasseter en Joe Ranft. Het is de zevende van de Pixar/Disney-films, en de laatste film van Pixar voordat deze door Disney gekocht werd.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in een wereld die geheel bevolkt wordt door levende autos en andere voertuigen. Centraal staat de racewagen Bliksem McQueen, die alleen lijkt te leven voor het winnen van wedstrijden en het verkrijgen van roem. Bij aanvang van de film neemt hij deel aan de laatste race van de Piston Cup stock car race, waarin hij het onder andere opneemt tegen veteraan Strip "The King" Weathers. Wanneer McQueen hoort dat er over een week een grote race plaatsvindt in Los Angeles, besluit hij meteen hierheen te vertrekken. Hij geeft zijn chauffeur, Mack, de opdracht de hele nacht door te rijden.
Mack wordt al snel moe en wordt bovendien slachtoffer van een groep straatracers. Hierdoor valt McQueen van de truck. Wanneer McQueen wakker wordt, bevindt hij zich op onbekend terrein. Zijn poging Mack terug te vinden brengt hem naar het gezellige Radiator Springs. Hier vernielt hij per ongeluk de hoofdweg. Als straf moet hij van de rechter, Doc Hudson, de weg eigenhandig repareren.
McQueen probeert het werk af te raffelen om zo snel mogelijk naar Los Angeles te kunnen, en moet derhalve steeds opnieuw beginnen. Terwijl de dagen verstrijken, leert hij de dorpelingen wat beter kennen. Hij wordt vooral vrienden met de takelwagen Mater en de Porsche Sally. Tijdens zijn verblijf leert hij dat Radiator Springs ooit een favoriete stopplaats was langs Route 66, maar sinds de opening van interstate 40 vergeten is geraakt. McQueen ontdekt ook dat Doc in werkelijkheid een voormalig drievoudig Piston Cup kampioen is, die na een ongeluk 50 jaar geleden met racen moest stoppen en door iedereen aan de kant werd gezet.
Aangemoedigd door zijn nieuwe vrienden weet McQueen de weg eindelijk te herstellen. Hij blijft nog een dagje in de stad om zich voor te bereiden op de race. Hij probeert hierbij zelfs de stad nieuw leven in te blazen. Die nacht arriveren Mack en een hoop journalisten in de stad, nadat Doc ze heeft verteld over McQueens verblijfplaats. McQueen vertrekt, zij het met tegenzin, uit Radiator Springs en vervolgt zijn reis naar Californië. De dorpelingen zien McQueen niet graag gaan daar hij eindelijk wat leven in de brouwerij bracht, en Doc beseft zijn fout om Mack erbij te halen.
Wanneer de dag van de race aanbreekt, is McQueen nog altijd met zijn gedachten bij Radiator Springs. Derhalve presteert hij slecht in de race. Wanneer hij ziet dat de dorpelingen naar de race zijn gekomen, zet hij alles op alles. Tijdens de race wordt The King door een andere racer, Chick Hicks, van de weg geduwd en komt zwaar beschadigd langs de kant terecht. McQueen stopt met de race om The King te helpen, waardoor Chick wint. McQueen duwt The King terug op de weg en over de finishlijn, zodat hij de race tenminste nog uitgereden heeft. Door zijn daad wordt McQueen ingehaald als de echte winnaar, terwijl Chick nauwelijks aandacht krijgt van de pers.
McQueen keert naderhand terug naar Radiator Springs, en besluit deze stad tot zijn uitvalsbasis te maken voor toekomstige wedstrijden.
Cars is de laatste film waar Joe Ranft aan meewerkte. Hij stierf in 2005 bij een auto-ongeluk. De film was de tweede die aan hem werd opgedragen, na Corpse Bride.
Het originele script voor de film droeg de titel The Yellow Car, en draaite om een elektrische auto die zich moest zien te redden in een wereld waar benzine-autos nog de overhand hebben. Dit script werd reeds geschreven in 1998. De film zou gemaakt worden na Een luizenleven, maar werd verder naar achter geschoven om plaats te maken voor Toy Story 2. Toen de productie weer werd opgepakt, werd het script drastisch aangepast naar zijn huidige vorm. John Lasseter kwam volgens eigen zeggen op het uiteindelijke idee voor de film tijdens een autotocht met zijn vrouw en vijf zonen in 2000. In 2001 droeg de film nog de werktitel Route 66, maar in 2002 werd dit veranderd om te voorkomen dat mensen zouden gaan denken dat de film gebaseerd was op de tv-serie Route 66.
Voor de animatie werden veel autos bestudeerd door de tekenaars. In tegenstelling tot bij traditionele antropomorfe autos, besloot men de ogen op de voorruit te plaatsen in plaats van de koplampen. Dit om de film te onderscheiden van eerdere werken met levende autos, en om de hele auto te kunnen gebruiken bij het vormgeven van een gezicht.[1]
Cars zou oorsprongekelijk uitkomen op 4 november 2005, maar dat werd later aangepast naar 9 juni 2006.[2] Volgens velen was dit een teken dat Pixar het einde van zijn contract met Disney af wilde wachten.[3]
Cars werd positief ontvangen door critici, hoewel volgens sommigen van hen de film niet kon tippen aan de standaarden van eerdere Pixarfilms, met name na het succes van The Incredibles.[4]
Best Sound Editing Sound Effects, Foley, Dialogue and ADR for Feature Film Animation
Tom Myers, Michael Silvers, Jonathan Null, Bruno Coon, Teresa Eckton, Shannon Mills, Dee Selby, Steve Slanec, Christopher Barrick, Jana Vance, Dennie Thorpe & Ellen Heuer
Op een snelwegbord staat een bord met "Andy's House", een referentie naar het kind uit de Pixar film Toy Story.
Tijdens de weg waar Lightning McQueen uit de truck rijdt zie je een elektriciteitsdraad waar een aantal vogels op zit. Dit is een verwijzing naar Pixar's korte film voor Toy Story 2.
Op een gegeven moment komt er een rivier in beeld, waar, als je goed kijkt, de letters CARS in staan.
In de film is veelvuldig het bandenmerk Lightyear te zien, dit is tegelijk een parodie op bandenfabrikant Goodyear en een verwijzing naar Buzz Lightyear uit Toy Story
De racerij in CARS is voor het grootste deel gebaseerd op het in Amerika razend populaire NASCAR racen. De baan van Bristol stond model voor de superspeedway in de film. Ook vele karakters uit de NASCAR wereld zien we terug in de film. Zo zien we de #8 van Dale Earnhardt Jr. en ook de King is een verwijzing naar Richard Petty, die in dezelfde #43 wagen ook zo wordt genoemd. Ook de tv reporters hebben verwijzingen naar de echte namen zoals die van Darrell Waltrip, in de film Darrel Cartrip.
The Incredibles is een Amerikaanse computergeanimeerde film uit 2004, en de 6e langspeel 3D-animatiefilm van Pixar met Disney. Het is een parodie op superheldenfilms als Superman of Spider-Man.
De film ging in première op 27 oktober2004 op het filmfestival van Londen. Hoewel de film niet zo succesvol was als zijn voorganger Finding Nemo, kreeg hij toch 27 prijzen. Volgens de Internet Movie Database was het de meest verkochte film van 2005, met 17.18 miljoen verkochte exemplaren.
In Nederland verscheen de film zowel in de originele Engelstalige versie als een in het Nederlands nagesynchroniseerde versie.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal begint met een nog jonge Mr. Incredible (Bob Parr) die net als iedere superheld zijn dagelijkse heldendaden verricht. Hij krijgt onverwacht bezoek van Buddy, een jonge fan die dolgraag zijn hulpje wil worden. Buddy blijkt meer een hinder dan een hulp, ondanks zijn zelf uitgevonden gadgets, en Mr. Incredible stuurt hem dan ook weg. Later die dag trouwt hij met de superheldin Elastigirl (Helen).
Dan gaat het opeens mis. Nadat Mr. Incredible een man heeft gered die zelfmoord wilde plegen, klaagt deze hem aan. Dit heeft een kettingreactie van rechtszaken tegen superhelden tot gevolg. De overheid besluit de superhelden te helpen door een speciaal programma op te zetten dat voor al hun rechtszaken zal betalen en hen van nieuwe identiteiten zal voorzien, op voorwaarde dat ze nooit meer heldenwerk zullen doen.
15 jaar later hebben Bob en Helen zich gevestigd in een rustig plaatsje. Ze hebben inmiddels drie kinderen: de tiener Violet, de 10-jarige Dashiell ("Dash") en baby Jack-Jack. Violet en Dash hebben elk ook superkrachten, maar Jack-Jack is blijkbaar normaal.
Bob, die nu bij een verzekeringsbedrijf werkt, is gefrustreerd dat hij niemand meer kan helpen. Hij probeert nog altijd heldenwerk te verrichten door zijn klanten te wijzen op mazen in de wetgeving waardoor ze hun uitkeringen kunnen krijgen. Ook gaat hij nog geregeld met zijn oude vriend Lucius (ook een ex-superheld genaamd Frozone) 's nachts op pad om mensen te helpen. Hij wordt zonder het te weten geschaduwd door Mirage, een mysterieuze vrouw.
Nadat Bob zijn baan verliest, neemt Mirage contact met hem op. Ze biedt hem een grote som geld aan als Bob op een eiland een op hol geslagen robot, de Omnidroid 9000, uitschakelt. Bob neemt de opdracht aan en verslaat de Omnidroid. Hierna krijgt Bob steeds meer opdrachten. Hij begint weer te trainen om in vorm te raken en laat modeontwerper Edna Mode een nieuw pak voor hem maken.
Twee maanden later belt Mirage Bob weer op. Wanneer Bob weer op hetzelfde eiland arriveert, wordt hij aangevallen door een verbeterde versie van de Omnidroid. Hij wordt gevangen door het meesterbrein achter de Omnidroid, een man genaamd Syndrome. Deze Syndrome is niemand minder dan zijn oude fan Buddy. Hij heeft in de afgelopen 15 jaar een fortuin opgebouwd met het uitvinden en verkopen van wapens. De beste wapens heeft hij zelf gehouden om zo, ondanks zijn gebrek aan superkrachten, toch een held te kunnen worden. Wanneer Mr. Incredible later ontsnapt en Syndromes computer inkijkt, ontdekt hij tot zijn afschuw dat Syndrome al tientallen superhelden heeft vermoord om zijn Omnidroid klaar te maken voor het gevecht met Mr. Incredible.
Thuis ontdekt Helen Bobs afwezigheid. Wanneer ze ziet dat zijn oude superheldenpak gerepareerd is, gaat ze meteen naar Edna. Edna toont haar superheldenkostuums die ze gemaakt heeft voor alle leden van de familie. Van Edna hoort ze dat Bob al maanden geleden ontslagen is en weer superheldenwerk is gaan doen. Dankzij een zendertje dat Edna in Bobs pak heeft gemonteerd, ontdekt Helen Bobs locatie en gaat meteen per vliegtuig naar het eiland. Dash en Violet gaan als verstekelingen mee. Helaas voor Mr. Incredible verraadt het zendertje ook zijn locatie aan Syndrome en hij wordt weer gevangen.
Wanneer Syndrome het vliegtuig ziet naderen, laat hij het neerschieten. De drie inzittenden overleven de crash en varen naar het eiland. Helen infiltreert in Syndromes basis en vindt Bob, die reeds vrijgelaten is door Mirage (daar zij begint te twijfelen aan Syndromes plannen). Net op dat moment lanceert Syndrome een raket met aan boord zijn nieuwste Omnidroid.
Dash en Violet brengen de nacht door in de jungle van het eiland, maar worden de volgende ochtend ontdekt. Een lange achtervolging tussen Dash' en Syndromes helpers volgt, evenals een gevecht tussen Syndromes helpers en de hele Incredible-familie. Syndrome duikt echter op en alle vier de Incredibles worden gevangen. Dan onthult Syndrome ook zijn plan: hij zal de Omnidroid de stad Metroville laten aanvallen en dan als held de stad redden om zo eindelijk erkenning te krijgen. Hij vertrekt zelf richting Metroville. De Incredibles weten te ontsnappen dankzij Violetts krachtvelden, waarna ze ook naar Metroville vertrekken.
In Metroville vecht Syndrome met de Omnidroid. Hij vergeet echter dat de robot kan leren, en de machine schakelt hem uit. De Incredibles duiken op en bevechten de robot samen met Frozone. Samen slagen ze erin de robot uit te schakelen.
Eenmaal thuisgekomen blijkt dat Syndrome bezig is Jack-Jack te ontvoeren uit wraak omdat de Incredibles zijn gloriemoment hebben verstoord. Dan blijkt Jack-Jack wel superkrachten te hebben en verandert hij in respectievelijk vuur, metaal en een monster. Syndrome laat Jack-Jack vallen, die wordt gevangen door Helen. Vervolgens gooit Mr. Incredible zijn auto naar Syndromes jet, waardoor Syndrome in de rotor wordt gezogen en sterft.
Drie maanden later blijkt alles te zijn vergeven en keren de superhelden langzaam weer terug. Dash mag eindelijk meedoen aan atletiekwedstrijden en Violet durft eindelijk haar vriend Tony mee uit te vragen. De film eindigt met de hele familie die zich klaarmaakt om een nieuwe vijand te bevechten: The Underminer.
De reacties van de critici waren zeer postitief. De film kreeg een 97% "Certified Fresh" waardering op Rotten Tomatoes.[1] Criticus Roger Ebert beloonde de film met 3,5 van de 4 sterren. De film wordt over het algemeen gezien als een van de beste Pixarfilms ooit, na Finding Nemo.
Een punt wat veel critici opviel was dat de film een veel serieuzere en volwassen ondertoon had dan de vorige Pixarfilms. Dit was echter ook een punt van negatieve kritieken. De film bevatte duidelijk meer en realistischer geweld dan voorgaande Pixarfilms.
De film bracht in zijn openingsweek $70.467.623 op, meer dan enige Pixarfilm ooit heeft opgebracht in zijn openingsweek. De film versloeg zelfs (net) Finding Nemo's opbrengst van $70.251.710.[2][3] De film bracht in totaal $261.441.092 op, en is daarmee de op een na succesvolste Pixarfilm ooit, en de op vier na succesvolste film van 2004.[4] De wereldwijde opbrengst bedroeg $631.436.092.
Verschillende bedrijven speelden in op het succes van de film met het maken van promotiemateriaal. Dark Horse Comics bracht een miniserie van strips uit gebaseerd op de film.
Kellogg's maakte cornflakes met de Incredibles als thema.
In Mexico sloeg de film zo aan dat er letterlijk honderden voorwerpen van werden verkocht, waarvan vele speciaal voor de Mexicaanse markt waren gemaakt.
In België verkocht Opel een speciale The Incredibles-editie van hun auto.
In het Verenigd Koninkrijk gebruikte Telewest de film om blueyonder internet services te promoten.
De film won de Academy Award in 2005 voor Beste animatiefilm (de tweede Pixarfilm die deze prijs kreeg) en de Award voor beste geluidseffecten. De film werd verder genomineerd voor de de Award voor beste Screenplay en Beste geluid.
De film won in 2005 de Hugo Award voor Best Dramatic Presentation, Long Form.
Aanvankelijk zou de jet waarmee Elastigirl, Dash en Violet naar Syndromes eiland reizen worden bestuurd door een personage genaamd Snug. Hij zou de raketaanval niet overleven om te tonen dat de schurken in de film echt een bedreiging vormen. Dit plan werd echter geschrapt.
Een Pizza Planet-truck uit de film Toy Story is te zien in de film.
De stad waar de Incredible-familie woont, Metroville, is een combinatie van de twee belangrijkste steden uit de Supermanstrips: Metropolis en Smallville.
71% of the Earth's surface is covered by water. That's a lot of space to find one fish. 71% van het oppervlak van de aarde is bedekt met water. Dat is een grote ruimte om één vis in te zoeken.
De film was een zeer groot succes en hij kreeg meer dan dertig prijzen, waaronder een Oscar voor Beste Animatiefilm. Finding Nemo was wereldwijd een enorm kassucces, met een opbrengst van bijna 865 miljoen dollar. Alleen The Lord of the Rings: The Return of the King was succesvoller in 2003, die film bracht zelfs meer dan één miljard dollar op.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Aan het begin van de film zijn de clownvis Marlin en zijn vrouw Coral net verhuisd naar een nieuwe anemoon. Hun geluk is maar kort daar Coral en bijna alle eitjes die ze had gelegd, worden verslonden door een barracuda. Slechts 1 ei overleeft het. Marlin besluit het visje uit dit ei Nemo te noemen, een naam die Coral had bedacht. Het incident maakt Marlin verder overdreven neurotisch en beschermend tegenover Nemo.
Wanneer Nemo ouder is, is het tijd voor hem om naar school te gaan. Marlin volgt Nemo, tegen diens wil, om er absoluut zeker van te zijn dat hij veilig is. Nemo heeft het duidelijk gehad met zijn vaders gedrag. Om te bewijzen dat er geen gevaar is, verlaat hij het koraalrif. Hij wordt echter gezien door een scubaduiker, en meegenomen.
Marlin zet zich over zijn angst voor de open zee heen om Nemo terug te halen. Hij ontmoet Dory, een vis die lijdt aan kortetermijn-geheugenverlies. Desondanks meent ze zich wel te herinneren dat de scubaduiker die Nemo meenam uit Sidney komt. Ze vergezelt Marlin op zijn zoektocht. De twee komen onder andere drie vegetarische haaien, een school kwallen, en een groep zeeschildpadden tegen. Die laatste helpen hen een groot eind op weg. Tenslotte ontmoeten Marlin en Dory een Blauwe vinvis, die hen het laatste stuk naar Sidney vervoert.
Ondertussen wordt Nemo in Sidney door de duiker die hem meenam in een aquarium geplaatst. De duiker blijkt een tandarts te zijn. Het aquarium staat in zijn praktijk. In het aquarium ontmoet Nemo een aantal andere vissen. Wanneer deze horen dat de tandarts Nemo cadeau wil doen aan zijn nichtje Darla, maken ze plannen om Nemo te helpen ontsnappen, dit omdat Darla erom bekend staat zo ruw met vissen om te springen dat ze altijd overlijden. Gill, de leider van de vissen, overhaalt Nemo om het waterzuiveringssysteem van het aquarium te blokkeren, zodat het water snel vervuild zal raken en de tandarts het aquarium moet verschonen. Hij zal de vissen dan tijdelijk uit het aquarium moeten halen, zodat ze hopelijk kunnen ontsnappen. De eerste poging faalt en kost Nemo bijna het leven. Wanneer hij van Nigel, een Bruine pelikaan, hoort dat zijn vader naar hem op zoek is, onderneemt hij een tweede poging, ditmaal met succes. De tandarts installeert echter een nieuw reinigingssysteem.
In de haven van Sydney worden Marlin en Dory door Nigel gered van een groep zeemeeuwen, en naar de tandartspraktijk gebracht. Daar is Darla ook net aangekomen om Nemo op te halen. Nemo besluit te doen of hij dood is zodat de tandarts hem niet met Darla mee zal geven. Marlin ziet dit echter, en denkt dat hij te laat is. Hij en Dory keren depressief terug naar de zee. Na hun vertrek helpt Gill Nemo om te ontsnappen door de gootsteen, waarna hij via de riolen in zee belandt.
Nemo vindt in de zee Marlin en Dory terug. Wanneer Dory wordt opgevist door een vissersboot, helpt Nemo de vissen te ontsnappen door hen aan te sporen allemaal naar beneden te zwemmen. Marlin beseft dat Nemo zichzelf best kan redden. Het drietal keert huiswaarts.
In de epiloog van de film is te zien hoe de vissen uit het aquarium alsnog ontsnappen wanneer de tandarts het aquarium schoonmaakt.
Volgens de Franse kinderboekenschrijver Franck Le Calvez heeft Disney het verhaal en de personages van Finding Nemo gestolen van zijn boek Pierrot Le Poisson-Clown (Pierrot de Clownvis). Dit verhaal is al sinds 1995 auteursrechtelijk beschermd en ging in première in november 2002. Franck Le Calvez en zijn jurist Pascal Kamina eisten een gedeelte van de winst van alle Finding Nemo-producten die in Frankrijk zijn verkocht. In maart 2004 verloren Le Calvez en Kamina de rechtszaak. In februari 2005 maakte de Amerikaanse tandarts Dennis G. Sternberg bekend dat Disney/Pixar het verhaal heeft gestolen van een verhaal dat hijzelf al in de jaren '90 had geschreven, met de bedoeling er een film van te maken. Die film zou Peanut Butter the Jelly Fish (Pindakaas de Kwal) gaan heten. Stenberg liet later weten geen rechtszaak te zullen beginnen, omdat hij het zich niet kon permitteren te verliezen (Stenberg zou de kosten van de rechtszaak zelf moeten opbrengen wanneer hij zou verliezen).
Finding Nemo heeft volgens sommigen overeenkomsten met het kinderverhaal Het zwarte visje van de Iraanse schrijver Samad Behrangi (1939-1967). In dit verhaal heeft een zwart visje bedenkingen over de cultuur en tradities van de beek waar hij in leeft. Om een antwoord te vinden op zijn vragen en twijfels vertrekt hij uit de beek op weg naar de oceaan. Onderweg ontmoet hij verschillende dieren met verschillende opvattingen. Sommigen proberen hem te stoppen, anderen willen helpen zijn droom uit te laten komen. Ook hierin komen een pelikaan, roofvogels en een visnet voor. Het verhaal representeert een ieder die gebrek aan vrijheid heeft en het wil bereiken, speciaal in het midden-oosten.
In 2006 waren er al geruchten, maar sinds januari 2007 draait er in Disney's Animal Kingdom, een pretpark van de firma Disney waarin dieren centraal staan, een musical genaamd Finding Nemo. De liedjes voor die musical zijn geschreven door Robert Lopez en zijn vrouw.
Finding Nemo zou aanvankelijk in première gaan in november 2002.
De film is opgedragen aan Pixar-medewerker Glenn McQueen. Hij overleed op 29 oktober2002, enkele maanden voor de première van de film. McQueen werkte mee aan diverse grote films van Pixar.
Het meisje Darla (familie van de tandarts, en bijna Nemo's dood) is vernoemd naar Darla K. Anderson, producent van Monsters & Co en Cars.
In het kantoor van de tandarts ligt een Buzz Lightyear-actiefiguurtje (bekend van de Pixar-films Toy Story en Toy Story 2) op de grond.
Twee voertuigen die in de Disney/Pixar-film Cars te zien zijn, zijn ook in deze film kort te zien; namelijk Luigi en de Pizza Planet-vrachtwagen. Finding Nemo bevat daarnaast nog vele andere verwijzingen naar (Pixar-)films.
Een bedrijf dat aquarium-waterfilters maakt bracht vlak na de première van Finding Nemo een waarschuwing naar buiten dat vissen die in het riool belanden de reis naar de zee niet zullen overleven vanwege een reinigingsproces dat wordt uitgevoerd voordat het water in de zee belandt. Het bedrijf was namelijk bang dat kinderen hun vissen wilden "bevrijden" en terug wilden brengen naar zee.
Al sinds 1997 werden er voorbereidingen voor de film genomen. Vanaf januari 2000 werd er ook echt gewerkt aan de animatie van de film. Op het hoogtepunt waren er 180 personen werkzaam bij het productieproces van de film.
De dvd van Finding Nemo is de bestverkopende die ooit werd gemaakt (gegevens van 2005).
Het kostte wel vier dagen om sommige beeldjes van de film te renderen. De oorzaak daarvan is de complexe onderwaterwereld en de lichtinval van de zon, die geheel berekend moet worden.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal begint in een andere wereld, die geheel bevolkt wordt door monsters. Centraal in deze wereld staat de fabriek Monsters en co., waar energie wordt opgewekt om alles in de monsterwereld draaiende te houden. Deze energie wordt verkregen uit de angstkreten van kinderen. De werknemers van het bedrijf hebben tot doel kinderen bang te maken om zo deze angstkreten te verzamelen. Hiertoe reizen ze via speciale deuren naar de slaapkamers van kinderen. De monsters beschouwen dit werk zelf als zeer gevaarlijk, daar ze van mening zijn dat kinderen een gevaar voor hen vormen. Daarom wordt elk contact met kinderen zoveel mogelijk vermeden. Een speciale eenheid, de Child Detection Agency (CDA), houdt streng toezicht op alle deuren.
Het gaat echter niet goed met het bedrijf want veel kinderen zijn tegenwoordig niet zo snel meer bang te maken. De CEO van Monsters en co., Henry J. Waternoose, heeft dan ook steeds meer moeite de fabriek draaiende te houden.
Sulley (rechts) en Mike (links)
De beste medewerker van het bedrijf is Sulley, een groot harig monster. Op een dag volgt een klein meisje hem per ongeluk naar de monsterwereld. Voor hij haar kan terugsturen, wordt de deur naar haar kamer terug naar de opslagruimte gestuurd. Sulley is nu gedwongen haar verborgen te houden. Hij doet dit met behulp van zijn vriend en collega Mike Wazowski. De twee ontdekken al snel dat alle verhalen over dat kinderen giftig zouden zijn niet op waarheid berusten. De twee geven het meisje de naam "Boo", en proberen een manier te vinden om haar terug te sturen naar huis. Tot die tijd vermommen ze haar als een monster.
De twee worden tegengewerkt door Randall Boggs, een monster dat al lange tijd probeert de beste werknemer van Monsters en co. te worden. Mike en Sulley ontdekken een plan van Boggs om kinderen te ontvoeren naar de monsterwereld in de hoop zo de energieproductie weer op te schroeven. Ze vertellen dit aan Waternoose, maar die blijkt ook in het complot te zitten. Hij laat Mike en Sulley verbannen naar de mensenwereld om te voorkomen dat ze zijn plan onthullen, en neemt Boo gevangen.
De twee belanden in de Himalaya, maar kunnen met behulp van een yeti terugkeren naar de monsterwereld. Ze redden Boo, en haasten zich naar de opslagruimte van alle deuren. Daar vindt een wilde achtervolging plaats tussen Mike, Boo, Sulley en Boggs. Uiteindelijk kan Sulley Boggs overmeesteren, en stuurt hem door een deur naar een caravan in een moeras. Vervolgens vernietigt hij de deur zodat Boggs niet kan terugkeren. Daarna confronteert Sulley Waternoose, en zorgt er voor dat hij zijn plan voor het ontvoeren van kinderen hardop opbiecht. Hij wordt gearresteerd door de CDA. Nadien brengt Sulley Boo terug naar huis, waarna de CDA de deur naar Boos kamer laat vernietigen.
Sulley en Mike nemen de leiding over Monsters en co. over, en laten het bedrijf een heel nieuwe richting inslaan. In plaats van kinderen bang te maken, moeten monsters hen voortaan vermaken. De twee hebben namelijk ontdekt dat gelach meer energie oplevert dan een angstkreet. Op een dag onthult Mike aan Sulley dat hij in het geheim de deur naar Boos kamer heeft gerepareerd. Op het eind keert Sulley terug naar Boos kamer.
In Pixarfilms is het inmiddels een traditie 3D-modellen uit andere films in hun films te verwerken. Zo bevat de kamer van Boo speelgoed uit Toy Story en plastic visjes van Finding Nemo. Ook is de bal uit de Pixar Klassieker Luxo Jr te zien.
De scene waarin de beste gillenopvangers in slow motion komen aangelopen, is afgeleid van de film Armageddon. In beide films speelt Steve Buscemi mee (in deze film weliswaar alleen als stemacteur) en in beide films loopt hij op dezelfde positie.
De film kreeg een vervolgfilmpje getiteld Mike's New Car. Deze werd niet in de bioscopen vertoond, maar staat als extra op de dvd-versie van Monsters en co.
Toy Story 2 is een Amerikaanse animatiefilm uit 1999. De film is het vervolg op de populaire animatiefilmToy Story van Pixar. Net als de vorige film is deze film geheel met de computer getekend.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Andy gaat op zomerkamp, maar anders dan andere jaren neemt hij Woody niet mee omdat deze kort voor Andy's vertrek beschadigd is geraakt, en Andy bang is dat Woody op het kamp zeker kapot zal gaan.
Wanneer Woody ziet hoe Wheezer, een goede vriend van hem, verkocht zal worden op een rommelmarkt, komt hij hem te hulp. Hierdoor wordt hij echter gezien door verzamelaar Al McWiggin, de eigenaar van een speelgoedzaak. Al wil Woody -kost wat kost- kopen. Wanneer Andys moeder weigert, steelt Al Woody.
In Als appartement leert Woody drie andere speelgoedpoppen kennen: de cowgirl Jessie, het paard Bullseye en een goudzoeker. De goudzoeker zit nog in zijn originele doos waarin hij nooit is verkocht. Het blijkt dat Woody samen met deze drie anderen de ster was in een inmiddels vergeten kinderserie getiteld Woodys Roundup. Nu Al Woody heeft, kan hij de vier poppen als set verkopen aan een museum in Japan. Woody wil hier eerst niets van weten, maar de goudzoeker overtuigt hem dat dit het beste voor hem is. Immers, ooit zal Andy, naar wie Woody graag terug wil, volwassen worden en Woody vergeten. Langzaam begint Woody het idee steeds aantrekkelijker te vinden.
Ondertussen zet Buzz een reddingsactie op touw, samen met Rex, Slinky, Meneer Aardappelhoofd en Hamm. De vijf reizen af naar Als speelgoedwinkel in de hoop Woody daar te vinden. In de speelgoedwinkel ontstaat een persoonsverwisseling wanneer Buzz een andere Buzz tegen het lijf loopt, en door hem wordt opgesloten in een doos. Hij kan later ontsnappen, maar dan zijn de anderen reeds vertrokken met de tweede Buzz.
Na wat omzwervingen belandt het hele gezelschap in Als appartement. Buzz komt oog in oog met de tweede Buzz te staan en lost zo de verwarring op. Daarna geeft hij Woody een peptalk over hoe Woody hem ooit leerde hoe leuk het is om een stuk speelgoed te zijn. Woody komt terug op zijn beslissing en wil met zijn vrienden huiswaarts keren. Dan grijpt de goudzoeker in. Hij schroeft het luchtrooster, waardoor het gezelschap binnen was gekomen, dicht zodat Woody niet weg kan. Het blijkt dat hij helemaal niet de wijze, aardige man is die hij leek. Hij is in werkelijkheid een verbitterd stuk speelgoed die in de reis naar Japan eindelijk zijn kans ziet op eeuwige glorie.
Al keert terug en neemt de vier poppen mee naar het vliegveld. Buzz en co zetten de achtervolging in met een busje van de Pizza Planet (een restaurant uit de vorige film). Op het vliegveld sporen ze Als koffer op. Woody wordt gered. Om de goudzoeker een lesje te leren, laten ze hem achter in de tas van een meisje zodat hij eindelijk kan ervaren hoe het is als een kind met je speelt. Bullseye en Jessie besluiten met Woody mee te gaan naar zijn huis.
In de slotscène keert Andy huiswaarts, en denkt dat Jessie en Bullseye geschenken zijn van zijn moeder. Hij repareert Woodys arm. Op tv zien Ham en Rex een reclamefilmpje van Als speelgoedwinkel, waaruit blijkt dat hij failliet is gegaan door de misgelopen deal in Japan.
Toy Story 2 was oorspronkelijk bedoeld als een direct-naar-video vervolg op Toy Story. Disney gaf Pixar de opdracht voor een 60 minuten durend verhaal. Disney was echter zo onder de indruk van wat Pixar had gemaakt, dat ze besloten van Toy Story 2 toch een bioscoopfilm te maken. Het verhaal werd uitgebreid naar 90 minuten.
Pixar en Disney hadden een contract voor vijf gezamenlijke films. Toen besloten werd Toy Story in de bioscopen uit te brengen, wilde Pixar Toy Story 2 mee laten tellen als een van deze vijf films. Disney argumenteerde echter dat Toy Story 2 was afgesproken buiten het contract om, en dus niet onder de vijf films viel. Dit leidde tot onenigheid tussen de twee bedrijven, en wordt nog geregeld genoemd als de reden dat Pixar in 2004 besloot zijn samenwerking met Disney niet te verlengen.
In de film komen drie gezongen nummers voor, waarvan twee nieuwe. Deze werden geschreven door Randy Newman. Hij componeerde ook de muziek.
"When She Loved Me" gezongen door Sarah McLachlan, waarin het personage Jessie Woody vertelt hoe ze ook ooit het eigendom was van een kind, maar dat dit kind haar uiteindelijk ontgroeide.
Het verhaal is geproduceerd door Pixar. De film duurt 81 minuten en is daarmee de eerste volledige speelfilm van Pixar. Na deze film bracht Pixar nog verschillende andere computergeanimeerde films uit. De voice-overs in de Engelstalige versie zijn voor rekening van Tom Hanks (Woody) en Tim Allen (Buzz).
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In de film blijkt dat, als er geen mensen in de buurt zijn, speelgoed tot leven komt. Het verhaal draait om het speelgoed van het jongetje Andy, en dan in de hoofdrol cowboy Woody, Andys lievelingsfiguurtje.
Op een dag krijgt Andy op zijn verjaardag een nieuwe pop, Buzz Lightyear, een ruimteactiefiguur. Al snel ontwikkelt zich een rivaliteit tussen Woody en Buzz, daar Buzz langzaam Woodys nummer 1 positie bij Andy inneemt. Buzz is er bovendien van overtuigd dat hij een echte spaceranger is, en het universum moet beschermen tegen keizer Zurg.
Op een dag escaleert de situatie wanneer Andy besluit om Buzz, en niet Woody, mee te nemen wanneer hij en zijn moeder uit eten gaan. Woody wil Buzz tijdelijk uitschakelen zodat Andy hem niet kan vinden maar gooit hem hierbij per ongeluk uit het raam. Woody ontsnapt maar net aan de toorn van het andere speelgoed omdat Andy hém dan maar meeneemt. Buzz, die zijn val uit het raam heeft overleefd, ziet de auto met Woody erin vertrekken en springt achterop. Wanneer de auto stopt bij een tankstation, komt het tot een gevecht tussen Woody en Buzz. Ze vallen uit de auto en blijven zo achter wanneer deze wegrijdt.
Uiteindelijk weten Buzz en Woody met een bestelwagen mee te reizen naar de pizzeria waar Andy is, maar door toedoen van Buzz belanden ze niet in handen van Andy maar bij diens buurjongen Sid. Sid is een sadist die niets liever doet dat speelgoed vernielen. De twee moeten nu wel samen werken om te ontsnappen en terug te keren naar Andy. Haast is geboden, daar Andy spoedig zal gaan verhuizen.
Terwijl ze bij Sid verblijven, komt Buzz er eindelijk achter dat hij gewoon een stuk speelgoed is. Dit doet hem in een diepe depressie belanden, totdat Woody hem er weer bovenop helpt. Wanneer Sid plannen maakt om Buzz op te blazen met een zwaar stuk vuurwerk, maakt Woody samen met Sids speelgoed een plan. Tegen de regels in laten ze Sid zien dat ze leven, en dwingen hem zo zijn sadistische praktijken te staken.
Woody en Buzz haasten zich naar Andys huis, maar zien nog enkel hoe net de verhuiswagen wegrijdt. Woody kan op de wagen springen maar Buzz blijft achter. Woody haalt snel Andys radiografisch bestuurde auto uit de truck om Buzz terug te halen. Het andere speelgoed, dat ook in de truck zit, is nog altijd kwaad op Woody en ze gooien hem ook uit de wagen. Pas wanneer Woody en Buzz samen de achtervolging inzetten in de speelgoedauto zien ze hun fout in.
De batterijen van de wagen raken leeg voordat ze de verhuiswagen kunnen inhalen. In een wanhoopspoging ontsteekt Woody de vuurpijl die nog altijd op Buzz rug zit. De vuurpijl is echter te sterk en de twee vliegen de lucht in. Dan gebruikt Buzz zijn vleugels om los te breken van de vuurpijl, waarna hij en Woody naar beneden vliegen (of sierlijk neerstorten zoals Buzz het omschrijft). Ze landen via het open dak in de auto van Andys moeder. Andy vindt de twee en concludeert dat ze gewoon al die tijd in de auto lagen.
De film eindigt met kerst. Woody maakt zich geen zorgen daar Andy nooit een cadeau kan krijgen dat erger is dan Buzz, totdat hij hoort dat Andy een puppy heeft gekregen.
Toy Story begon als een uitbreiding van Pixars korte filmpje Tin Toy. De hoofdrolspeler uit dat filmpje, een blikken trommelaar genaamd Tinny, zou oorspronkelijk ook de hoofdrol gaan spelen in Toy Story. Hij bleek echter te immobiel voor een grote film, dus werd zijn uiterlijk aangepast naar dat van een ruimtefiguur. Deze ruimtefiguur werd uiteindelijk Buzz Lightyear.
Tijdens de productie vonden er een aantal wijzigingen plaats:
Billy Crystal zou eigenlijk de stem van Buzz gaan doen, maar weigerde.
Bill Murray was ook een kandidaat voor de stem van Buzz, maar hij raakte het nummer van de producer kwijt.
Oorspronkelijk wilde Pixar de bekende Barbiepoppen gebruiken in de film, maar Mattel was hier tegen.
Jim Carrey zou de stem van Woody gaan doen, maar het budget van de film was niet toereikend genoeg om hem in te huren.
De liedjes in de Nederlandse versie van Toy Story werden gezongen door Huub van der Lubbe, het titelnummer werd in de eindcredits meegezongen door Arthur Ebeling. De liedjes in de Vlaamse versie werden ingezongen door Oostendenaar Arno Hintjens en werden bewerkt door Dan Lacksman.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film draait om een mierenkolonie op een eilandje. De kolonie wordt onderdrukt door een groep sprinkhanen, onder leiding van Hopper. Deze eisen elk jaar een deel van de voedselvoorraad op.
Eén van de mieren is Flik, een buitenstaander die het liefst alleen werkt en voortdurend nieuwe uitvindingen probeert te doen. Hij wordt gezien als een zonderling. Op de dag dat de sprinkhanen weer zullen komen, valt door Fliks toedoen al het verzamelde voedsel in het water. De sprinkhanen denken dat, door het ontbreken van het voedsel, de mieren in opstand proberen te komen. Hopper eist dat de mieren voor het einde van de herfst een dubbele voedselvoorraad afleveren. Daarna vertrekken hij en zijn bende.
Terwijl Flik terecht staat voor wat hij heeft gedaan, komt hij met de suggestie naar de stad te gaan om daar grotere insecten te zoeken die de sprinkhanen kunnen verdrijven. De mierenraad gaat akkoord daar ze graag van Flik af willen.
Flik bereikt de insectenstad, een metropolis gebouwd van oude dozen en ander afval. In diezelfde stad bevindt zich een circus. De artiesten van dit circus worden door hun baas, P.T. Vlo, ontslagen nadat een optreden ontaardde in chaos. Flik vindt de ontslagen insecten en denkt dat zij de krijgers zijn die hij nodig heeft. De insecten denken op hun beurt dat Flik hen in wil huren voor hun act. Hij neemt ze mee naar de kolonie.
Op het eiland maken de artiesten zich al snel populair wanneer ze de jonge mier Dot redden van een vogel. De aanval geeft Flik het idee om de sprinkhanen weg te jagen met een nepvogel. Op zijn aanwijzingen bouwen de mieren deze vogel.
Ondertussen, in Mexico, vragen de sprinkhanen zich af waarom ze nog een keer naar de mierenkolonie terug moeten keren. Hopper wijst hen erop dat de mieren de sprinkhanen sterk overtreffen in aantal. Middels angst en intimidatie houden ze de kolonie in toom, maar als de mieren ooit beseffen dat ze samen sterker zijn dan de sprinkhanen is het gedaan met het luxeleven van Hopper en zijn bende.
Wanneer onverwacht P.T. opduikt om zijn artiesten terug te halen, komt de waarheid over de krijgers aan het licht. Flik wordt door de mieren verbannen daar hij de kolonie heeft misleid en gaat teleurgesteld mee met de circusartiesten. Kort hierop keren de sprinkhanen terug. De mieren hebben niet genoeg voedsel verzameld. Hopper besluit daarom dat de sprinkhanen zullen blijven tot de mieren hen al het voedsel op het eiland hebben gebracht. Daarna zullen ze de koningin vermoorden en weer vertrekken.
Dankzij Dot hoort Flik van het plan van Hopper. Hij overtuigt de circusartiesten rechtsomkeer te maken. Middels hun act redden de artiesten de koningin, waarna Dot en nog een paar jonge mieren de nepvogel lanceren. Even lijkt het plan te werken totdat door toedoen van P.T., die niet op de hoogte was van het plan, de vogel vlam vat en neerstort.
Hopper beseft het bedrog en richt zijn agressie af op Flik. Flik realiseert zich echter hoe zwak de sprinkhanen zijn en roept de kolonie op tot opstand. Hoppers angst wordt werkelijkheid: de kolonie komt in opstand. De sprinkhanen vluchten weg maar Hopper wil eerst wraak. Hij ontvoert Flik. De circusartiesten zetten de achtervolging in maar raken Hopper kwijt. Uiteindelijk is het Atta, de prinses van de kolonie, die Flik redt. Hopper zelf wordt opgegeten door dezelfde vogel die eerder Dot aanviel.
De film eindigt het voorjaar erop. De mieren maken nu massaal gebruik van Fliks uitvindingen. De circusartiesten vertrekken weer.
Het verhaal van A Bug's Life is een parodie op Aesop's fabel van De Mier en de Sprinkhaan. Het verhaal is ook gelijk aan de komedie ¡Three Amigos!, waarin drie ontslagen acteurs een stad verdedigen, terwijl ze zelf denken dat ze enkel een optreden geven.
De film is mogelijk ook geïnspireerd door Akira Kurosawa'sSeven Samurai (en de remake The Magnificent Seven), waarin een Japans dorp een ruige groep zwaardvechters inhuurt om een bende rovers te verjagen.
A Bug's Life werd met positieve kritieken ontvangen en scoorde 91% op Rotten Tomatoes. De film bracht wereldwijd $363.3 miljoen op en overtrof daarmee de film Antz van DreamWorks.
Rapunzel (voorheen: Rapunzel Unbraided. In het Engels: Tangled, vertaald: 'Verstrikt') is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney die zal verschijnen tegen het einde van 2010. Het zal de 50ste speelfilm van Disney zijn en de eerste in lange tijd die (losjes) gebaseerd is op een bestaand sprookje. In dit geval Rapunzel, van de gebroeders Grimm.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal gaat over Prinses Rapunzel, die als baby uit haar kasteel ontvoerd werd door de slecht tovernares Gothel en die haar opsluit in een hoge toren zonder deur. Als Gothel naar boven wil komen roept ze: 'Rapunzel, Rapunzel, gooi je haren naar beneden' en dan klimt ze langs de lange betoverde blonde haren van Rapunzel omhoog. Op een dag komt een slimme bandiet, genaamd Flynn Ryder, langs de toren en klimt hij naar boven om zich te verstoppen voor zijn belagers. Daar ontmoet hij Rapunzel, die ontertussen 18 jaar oud is en het wel een beetje zat is telkens in die toren te zitten...
De prinses en de kikker (originele titel The Princess and the Frog) is een animatiefilm uit 2009 van Walt Disney Pictures. Het verhaal is losjes gebaseerd op het boek The Princess and the Frog van E.D. Baker, dat weer is geïnspireerd door het sprookje De kikkerkoning[1]. Het is de 49e animatiefilm van Walt Disney[2] en de eerste traditionele animatiefilm sinds Paniek op de Prairie.
De film kwam in de Verenigde Staten in december 2009 in de bioscoop; de Nederlandse release is gepland op 3 februari 2010.
De Nederlandse nasynchronisatie bestaat uit Vlaamse en Nederlandse versie, ook konden Nederlandse/Vlaamse kijkertjes via de Disney Channel-website auditie doen voor de stem van kleine Charlotte. De Vlaamse en Nederlandse winnaars mogen de stem echt inspreken. Op 4 december 2009 werden de winnaresjes bekend gemaakt.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In 1912 in New Orleans vertelt een vrouw een verhaal aan haar dochter, Tiana, en een vriendinnetje van haar dochter, Charlotte La Bouff, over de kikkerprins. Charlotte vindt het een romantisch verhaal, terwijl Tiana verkondigt dat ze nooit een kikker zou kussen. Jaren gaan voorbij, en Tiana wordt een mooie jonge vrouw met twee banen zodat ze geld kan sparen om haar eigen restaurant te starten, haar vaders droom.
Elders komt Prins Naveen in New Orleans aan, vanuit zijn thuisland Maldonië. Naveens ouders geven hem geen geld meer omdat hij zon extravagante levensstijl heeft, dus moet hij óf een baan krijgen óf iemand trouwen die onafhankelijk en rijk is, zo iemand als Charlotte. Eli 'Big Daddy' La Bouff, Charlottes vader, geeft een gemaskerd bal ter ere van Naveen. Charlotte huurt Tiana in om beignets te maken voor het bal en ze geeft Tiana precies genoeg geld zodat Tiana uiteindelijk de oude suikermolen kan kopen die ze in haar restaurant wil neerzetten.
In de tussentijd zijn Naveen en zijn knecht Lawrence de kwaadaardige Dr. Facilier tegengekomen, een voodoo dokter. Hij nodigt hen uit in zijn huis, en hij overtuigt ze dat hij al hun dromen waar kan maken. Echter, niemand krijgt wat hij verwacht; Naveen verandert in een kikker en Lawrence krijgt een ketting waardoor hij verandert in Naveen. Facilier zegt tegen Lawrence dat hij met Charlotte moet trouwen, waarna hij haar vader moet vermoorden om zo diens fortuin te erven.
Op het bal flirt Charlotte met Naveen terwijl Tiana erachter komt dat zij de molen zou kunnen verliezen door een hogere bieder. En alsof het allemaal nog niet erger kon is haar kostuum per ongeluk kapot gegaan. Charlotte geeft Tiana een prinsessenkostuum en een tiara zodat zij terug naar het bal kan gaan. Wanneer Charlotte teruggaat naar het feest, vertelt Tiana nog een wens tegen de avond ster, waarna er een kikker naast haar op het balkon verschijnt. De kikker is Naveen, die Tiana vraagt (omdat hij denkt dat zij een echte prinses is) om hem te kussen zodat Faciliers vloek wordt verbroken. Tiana vindt het goed, in ruil voor het geld wat zij nodig heeft om de andere koper voor de molen uit te kopen. Maar, in plaats van het veranderen van Naveen in een mens, verandert Tiana in een kikker.
Wanneer het paar uit een moeras ontsnapt, ontmoeten ze Louis, een trompet spelende krokodil die ernaar verlangt om mens te zijn, en Ray, een hopeloos romantische vuurvlieg die verlangt naar een sprankelend licht wat hij noemt Evangeline. Zij bieden hen aan om ze naar de goede voodoo priesteres te brengen, Mama Odie, die hun vloek kan verbreken. Tijdens de reis krijgen Tiana en Naveen gevoelens voor elkaar. In de tussentijd maakt Faclier een deal met de voodoo geesten, wanneer zij voor hem Naveen vinden krijgen zij de zielen van de mensen in New Orleans.
Mama Odie vertelt de kikkers dat Naveen een prinses moet kussen zodat zij weer mens worden. Tiana en haar vrienden gaan terug naar New Orleans om Charlotte te vinden, die tot middernacht prinses van de Mardi Gras Parade is. Naveen vertelt Ray dat hij van Tiana houdt en dat hij bereid is zijn dromen op te geven voor haar, maar nog voordat hij dat tegen Tiana kan zeggen, wordt hij meegenomen door de demonen naar Facilier.
Nadat Ray Tiana vertelt dat Naveen van haar houdt, gaat Tiana naar de Mardi Gras Parade om Naveen (die eigenlijk Lawrence is) te vinden waar hij op het punt staat om Charlotte te trouwen. Tiana gaat naar een kerkhof om alleen te zijn, terwijl Ray en Louis erin slagen om de echte Naveen te redden en de ketting te stelen. Ray vind Tiana en geeft haar de ketting. Hij probeert de demonen af te weren zodat Tiana kan ontsnappen, maar Dr. Facilier verwondt hem dodelijk. Facilier vindt Tiana en biedt haar aan om haar restaurantdroom waar te maken, in ruil voor de ketting. Ze realiseert zich dat ze liever bij Naveen wil zijn, dus Tiana weigert en ze gebruikt haar tong om de ketting te grijpen van Facilier en om hem kapot te maken. De boze geesten willen Facilier zelf om de schulden te betalen en ze nemen hem voor altijd mee in hun wereld.
Naveen vertelt de situatie tegen een verbijsterde Charlotte wanneer Tiana hen beiden vindt. Tiana onthult dat zij van Naveen houdt en dat zij de rest van haar dagen als een kikker met hem zou willen doorbrengen. Daarop zegt Charlotte dat ze Naveen toch wel wil kussen, zodat ze als mensen bij elkaar kunnen zijn. Maar de klok heeft al twaalf uur geslagen voordat zij hem heeft kunnen kussen. Dan komt Louis eraan, met in zijn handen een stervende Ray. Ondanks alles spreekt Ray zijn gelukswensen uit voor de twee net voordat hij doodgaat. Dan wordt er een begrafenis gehouden voor Ray, en daarna schijnt er een ster heel fel naast de ster Evangeline.
Tevreden over hun leven als kikkers, worden ze gehuwd door Mama Odie. Wanneer zij kussen veranderen ze beiden in mensen, want door hun huwelijk is Tiana ook prinses geworden. De twee keren terug naar New Orleans waar iedereen het huwelijk viert en Tiana en Naveen kopen uiteindelijk het restaurant. Tianas Paleis houdt een gala-opening, onder twee prachtig schijnende avondsterren.
Bolt is een Amerikaanse computeranimatiefilm van Walt Disney, die op 21 november2008 in de Verenigde Staten in première is gegaan. In Nederland was de film vanaf 4 februari in de bioscoop te zien. Het is de 48ste speelfilm van Disney.Het is de eerste Disneyfilm geregisseerd door Chris Williams en Byron Howard.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film draait om de hond Bolt, een Zwitserse witte herder die de hoofdrol speelt in een televisieserie. In deze serie treedt hij op als een hond met superkrachten die vele heldendaden verricht. Om tot meer realistische scènes te komen, hebben de producers van de serie Bolt de ganse tijd misleid: de scènes werden allemaal zo opgenomen dat het lijkt alsof Bolt echt superkrachten heeft. Bolt is dan ook van mening dat hij echt een superhond is en al zijn heldendaden in de serie echt zijn, en beseft in zijn geheel niet dat het allemaal maar in scène is gezet.
Na de opnames van de laatste aflevering, ontsnapt Bolt van de filmset. Hij kan Penny, zijn menselijke tegenspeelster uit de serie, nergens vinden en denkt dat ze ontvoerd is door Dr. Calico, de antagonist uit de serie. Hij probeert door een raam te breken om haar te gaan zoeken, maar omdat hij niet echt superkrachten heeft, raakt hij bewusteloos door de klap en valt in een doos welke nadien wordt verscheept naar New York City. In New York ontmoet Bolt de straatkat Mittens en dwingt haar om hem te helpen terug in Hollywood te komen. In Hollywood ontdekt Penny ondertussen Bolts afwezigheid. Ze moet de opnames van de serie voortzetten met een lookalike van Bolt maar mist de echte Bolt enorm.
Naarmate de film vordert, wordt het voor Bolt duidelijk dat hij géén superkrachten heeft. Voor het eerst ervaart hij dingen als pijn en honger. Mittens leert hem te overleven op straat. De twee lopen Rhino tegen het lijf, een door televisie geobsedeerde hamster die een grote fan van Bolt blijkt te zijn. Rhino reist met de twee mee en redt hen zelfs uit het asiel nadat ze worden gevangen. Ook helpt hij Bolt zijn zelfvertrouwen te herwinnen. Bolt begint langzaam van doorsnee hondenactiviteiten te houden. Mittens is echter cynisch omdat Bolt, ondanks de ontdekte ervaring, toch terug wil naar Hollywood. Volgens haar is Bolts leven daar één grote leugen en houdt er niemand echt van hem. Ze weigert verder te gaan dan Las Vegas en dus moet Bolt de verdere reis naar Hollywood alleen voltooien.
Terug in Hollywood ziet Bolt Penny met zijn lookalike en begint te overdenken dat de cynische Mittens wel eens gelijk kon hebben over 'dat niemand om hem geeft'. Mittens, die op aandringen van Rhino toch naar Hollywood is gegaan, hoort Penny echter zeggen hoe zeer ze Bolt mist.
Tijdens de opnames van een nieuwe aflevering raakt de Bolt-lookalike in paniek, stoot een paar fakkels om en zet zo de studio in brand. Penny wordt door het vuur ingesloten. Bolt redt haar. Wanneer haar agent bekend maakt dit incident te willen gebruiken voor publiciteit, neemt Penny direct ontslag bij de show. Samen met Bolt, Rhino en Mittens besluit ze een gewoon leven te gaan leiden. De show wordt wel voortgezet met een nieuwe Penny en Bolt, maar lijkt duidelijk over zijn hoogtepunt heen.
De film droeg de werktitel American Dog, en zou geregisseerd gaan worden door Chris Sanders. Hij had ook het oorspronkelijke script geschreven. Na verloop van tijd werd Sanders van het project gehaald en vervangen door Chris Williams en Byron Howard.[1]
In het originele script draaide het verhaal om Henry, een beroemde tv-hond die op een dag verdwaald raakt in de Nevadawoestijn met een eenogige kat en een radioactief konijn. In 2006 bekeek John Lasseter een paar voorstukjes van deze film, en vond dat het script wat aangepast moest worden.[2] Nadat Williams en Howard de regie hadden overgenomen, kregen ze 18 maanden in plaats van de gebruikelijke vier jaar om de film te voltooien.[3] In juni 2007 kondigde Dinsey aan dat de film, die nu zijn uiteindelijke titel droeg, uit zou komen in november 2008.[4][5]
Het uiterlijk van de film was gebaseerd op schilderijen van Edward Hopper en de cinematografie van Vilmos Zsigmond.[6] Om de 3D achtergronden een uiterlijk te geven van met de hand getekende afbeeldingen, werd een nieuwe tekentechnologie ontworpen.[7]
Het personage Bolt vertoont kenmerken van meerdere hondenrassen. De ontwerpers begonnen met een Amerikaanse witte herdershond.[8] Het personage Rhino was gemodelleerd naar producer John Lasseter's huisdier chinchilla.[9]
De soundtrack voor Bolt werd gecomponeerd door John Powell.[10] De soundtrack bevat twee originele nummers - "I Thought I Lost You" en "Barking at the Moon".[10] The soundtrack was released on November 18, 2008.[11]
Motörhead heeft ook een nummer in de film, alleen is dit nummer maar even te horen. Het wordt namelijk gespeeld in de scène waarin Bolt per ongeluk in een doos wordt verpakt.[12]
Bolt ging in première in het El Capitan Theatre op 16 november 2008. De film werd voorafgegaan door een filmpje van de Cars Toons-reeks.
De film kreeg over het algemeen goede kritieken. Op Rotten Tomatoes scoort de film 88% aan goede beoordelingen. [13] Op Metacritic kreeg de film een 68/100 beoordeling.[14]
Bolt opende op de derde plaats in de Box Office met een opbrengst van $26.223.128. Wereldwijd bracht de film $305.528.704 op.[15]
Meet the Robinsons is een Amerikaanseanimatiefilm van Walt Disney, die op 30 maart2007 in de Verenigde Staten in première is gegaan. In Nederland was de film vanaf 10 oktober in de bioscoop te zien. Het is de 47ste speelfilm van Disney, en derde computeranimatiefilm die geheel is geproduceerd door Disney zelf.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film laat een jonge vrouw haar pasgeboren zoon achter bij een weeshuis. 12 jaar later woont de jongen, Lewis genaamd, hier nog steeds. Hij is een wonderkind en briljant uitvinder. Zijn nieuwste creatie is een scanner die verloren herinneringen kan terughalen. Hiermee hoopt hij zich zijn biologische moeder te kunnen herinneren. Zijn kamergenoot Mike Yagoobian (Goob) helpt hem bij het bouwen, maar mist zo een aantal wedstrijden van zijn honkbalteam.
Tijdens de wetenschapsbeurs van zijn school wordt Lewis benaderd door de 13-jarige jongen Wilbur Robinson, die beweert een tijdagent te zijn uit de toekomst. Volgens hem heeft een man met een bolhoed een tijdmachine gestolen. Deze zelfde man steelt even later ook Lewis geheugenscanner.
Wilbur neemt Lewis mee naar het jaar 2037 om te bewijzen dat hij echt uit de toekomst komt. Ondertussen zoekt de man met de bolhoed contact met Goob en probeert hem tegen Lewis op te zetten. In de toekomst beseft Lewis dat hij de tijdmachine kan gebruiken om zijn moeder te zien. Wilbur staat erop dat Lewis eerst zijn geheugenscanner gaat halen. Wel laat hij Lewis kennis maken met de rest van zijn familie.
De man met de bolhoed en zijn robotische handlanger Doris komen ook naar de toekomst om Lewis te ontvoeren. Hij brengt met zijn eigen tijdmachine een Tyrannosaurus naar de toekomst maar de Robinsonfamilie kan de aanval afslaan. Wanneer naderhand blijkt dat Wilbur niet van plan is hem te helpen zijn moeder te zien, vlucht Lewis weg. Hij wordt gevonden door de man met de bolhoed. Deze onthult zichzelf als een oudere, verbitterde versie van Mike Yagoobian (Goob). Hij onthult tevens dat Wilbur Lewis toekomstige zoon is, en de Robinsons dus zijn familie zijn. De reden dat de oudere Goob achter Lewis aanzit, is omdat de jonge Goob door zijn hulpvaardigheid voor Lewis een belangrijke honkbalwedstrijd miste door slaapgebrek, wat zijn leven nadien tot een ramp maakte. Als wraak wil hij nu Lewis carrière ruïneren door zijn uitvinding, de geheugenscanner, te plagiariseren.
Wat zowel Goob als Lewis niet doorhebben, is dat tijdens dit alles, Doris aan zijn eigen plannen werkt. Hij verandert het verleden op een dusdanige manier dat hij de wereldmacht in handen krijgt. Lewis kan dit alles terugdraaien door te voorkomen dat Doris ooit wordt uitgevonden. Goob schaamt zich nu voor wat hij heeft gedaan en vertrekt met onbekende bestemming.
Naderhand houdt Wilbur alsnog zijn belofte en toont Lewis in het verleden zijn moeder. Daarna verandert Lewis met de tijdmachine nog eenmaal het verleden om te zorgen dat Goob de honkbalwedstrijd niet mist en dus een fijne toekomst krijgt. Zelf wordt hij eindelijk geadopteerd.
De productie van Meet the Robinsons begon tijdens de fusie van Disney en Pixar, waardoor John Lasseter werd aangewezen als hoofd van het productieteam. Hij vond in de originele versie van het script de antagonist niet eng of bedreigend genoeg, en stond erop dat het script zou worden aangepast. In de 10 maanden erop werd bijna 60% van het originele script herschreven.[1]
De film werd over het algemeen goed ontvangen. Op Rotten Tomatoes scoorde de film 66% aan positieve beoordelingen.[2]Metacritic gaf de film een gemiddelde score van 61 uit 100.[3]
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begin in de dierentuin van New York City, waar de leeuw Samson zijn zoon Ryan sterke verhalen vertelt over toen hij nog in de wildernis leefde. Hij stond er volgens eigen zeggen om bekend hele kuddes gnoes te kunnen verjagen met zijn brul. Ryan zelf heeft enorme moeite met brullen, tot zijn grote schaamte.
Ryan raakt per ongeluk verzeild in een kist, die samen met enkele andere kisten waarin dieren zitten die weer worden uitgezet in het wild naar Afrika zal worden gebracht. Samson breekt uit zijn verblijf en gaat hem achterna, samen met de eekhoorn Benny, de koala Nigel, de anaconda Larry en de giraffe Bridget. Tijdens hun tocht door New York komt de groep onder andere zwerfhonden en alligators tegen. Uiteindelijk bereiken ze de haven, waar Ryan met kist en al op een schip geladen is. Samson en co stelen een boot om Ryans schip te achtervolgen. Na enkele dagen bereiken ze Afrika. Ze zien Ryan uit zijn kist kruipen, maar kunnen hem niet tijdig bereiken en raken hem kwijt in de jungle.
Tijdens de zoektocht naar Ryan blijkt dat Samson totaal niet op de hoogte blijkt van de gevaren van de jungle. Uiteindelijk biecht hij op dat al zijn verhalen maar verzonnen waren, en hij nooit in het wild heeft geleefd. Hij is opgegroeid in een circus en kon net als Ryan nu niet brullen toen hij nog jong was. Niggel loopt een kudde gnoes tegen het lijf, die in hem een goddelijke leider zien die is gekomen om hen te helpen met een ritueel waarbij ze de rollen in de voedselketen willen omdraaien; zij willen de roofdieren worden en voortaan op de leeuwen jagen in plaats van andersom. Ryan wordt door hen gevangen en meegenomen naar een vulkaan als offer.
Met behulp van een groep kameleons kan Samson de vulkaan binnendringen. Hij vecht het uit met Kazar, de leider van de gnoes. Ryan komt hem te hulp en leert eindelijk te brullen als een echte leeuw. Samson brult met hem mee, en samen produceren ze zoveel lawaai dat de vulkaan tot uitbarsting komt. Kazar wordt gedood door een vallend rotsblok. Samson, Ryan en de anderen kunnen terugvluchten naar de boot. Ze beginnen aan de tocht terug naar huis.
De film kreeg enkele zware beoordelingen van critici, die vonden dat het verhaal te sterk leek op de film Madagascar, een film van Dreamworks. Op Movies.com[1] werd de film beschreven als een combinatie van "Madagascar met Finding Nemo en wat elementen van de Leeuwenkoning.
De film vertoont bij nadere bestudering inderdaad een groot aantal overeenkomsten met Madagaskar. Zo komen in beide films de dieren uit een dierentuin in New York, hebben ze beide als primaire plot het introduceren van dierentuindieren in de wildernis, en staan er soortgelijke personages centraal.
Het was niet de eerste keer dat Disney en Dreamworks films uitbrachten met gelijke themas. In 1998 kwamen Disney en Dreamworks beide met een film over mieren; Een Luizenleven en Antz. In 2000 verschenen de films The Road to El Dorado en Keizer Kuzco, die zich beide afspeelden in het oude Centraal/Zuid-Amerika. In 2001 kwamen beide bedrijven met een film over een monster; Monsters Inc. en Shrek.
Paniek op de Prairie (originele titel Home on the Range) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Pictures, uitgebracht in 2004. De originele titel van de film is een referentie naar het lied Home on the Range.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Amerikaanse Wilde Westen. Nadat veedief Alamida Slim zijn slag slaat op de Dixon Ranch, blijft enkel de koe Maggie nog over. Dixon verkoopt haar aan Pearl, een oudere dame die een kleine boerderij runt, Patch of Heaven genaamd.
Pearl heeft echter nog wel een schuld uitstaan van 750 dollar bij de bank. Als ze niet binnen drie dagen betaalt, zal de sheriff beslag leggen op haar boerderij. Maggie hoort dit en overtuigt de andere koeien (Grace en Mrs. Calloway) om naar de stad te gaan en te proberen dit geld te verdienen met een wedstrijd op de veemarkt. Eenmaal in de stad zien ze hoe premiejager Rico een crimineel aflevert bij de sheriff en de beloning incasseert. Daardoor schakelt Maggie over op een nieuw plan: er is een beloning uitgeloofd van precies 750 dollar voor de vangst van Alamida Slim en dus overtuigt ze Grace en Mrs. Calloway om Slim te vangen.
Die nacht verstoppen de drie koeien zich tussen een kudde andere koeien. Alamida Slim duikt op en men krijgt te zien hoe hij er steeds in slaagt zoveel koeien tegelijk te stelen: hij hypnotiseert ze met een jodellied. Hierdoor volgen ze hem overal. Alleen Grace is immuun voor dit lied omdat ze toondoof is. Ze slaagt erin om Maggie en Mrs. Calloway te laten ontwaken uit hun trance, maar Slim kan ontkomen met de andere koeien.
Rico zit ook achter Slim aan en overlegt een plan met zijn mannen. Ondertussen zoekt zijn paard, Buck, contact met Maggie, Grace en Mrs. Calloway. Hij wil Slim ook vangen om zijn waarde te bewijzen. De vier ontdekken uiteindelijk Slims schuilplaats dankzij een konijn, Lucky Jack genaamd.
In de mijn horen ze Slim zijn plan opbiechten. De koeien die hij steelt, behoren allemaal toe aan mensen die een schuld bij hem hebben uitstaan. Zonder hun vee kunnen ze niet genoeg verdienen om hun schuld af te betalen, en kan hij mooi hun land opkopen wanneer hier beslag op wordt gelegd. De koeien overmeesteren Slim en vangen hem. Hij wordt echter gered door Rico, die in het geheim voor Slim blijkt te werken.
Slim gaat naar de boerderij van Pearl om deze te kopen nu er beslag op gelegd is. De koeien arriveren net op tijd om Slim te ontmaskeren als de veedief. Hij wordt gearresteerd en Pearl krijgt de beloning.
Voor uitkomst van de film maakte Disney bekend dat Paniek op de Prairie hun laatste traditioneel getekende film zou worden. Voortaan zou computeranimatie worden gebruikt. Dit plan werd echter teruggedraaid nadat Disney in 2006 Pixar Animation Studios bemachtigde. Wel is Paniek op de Prairie de laatste film van de Disneycanon die CAPS gebruikt, welke voor het eerst werd toegepast voor de Reddertjes in Kangoeroeland.
In 2000 werd de film aangekondigd onder de werktitel Sweating Bullets. De première stond aanvankelijk gepland voor november 2003, maar problemen met het verhaal en de productie schoven deze datum naar achter. Daarom werd Brother Bear (die aanvankelijk voor 2004 gepland stond) eerst uitgebracht.
Paniek op de Prairie (originele titel Home on the Range) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Pictures, uitgebracht in 2004. De originele titel van de film is een referentie naar het lied Home on the Range.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Amerikaanse Wilde Westen. Nadat veedief Alamida Slim zijn slag slaat op de Dixon Ranch, blijft enkel de koe Maggie nog over. Dixon verkoopt haar aan Pearl, een oudere dame die een kleine boerderij runt, Patch of Heaven genaamd.
Pearl heeft echter nog wel een schuld uitstaan van 750 dollar bij de bank. Als ze niet binnen drie dagen betaalt, zal de sheriff beslag leggen op haar boerderij. Maggie hoort dit en overtuigt de andere koeien (Grace en Mrs. Calloway) om naar de stad te gaan en te proberen dit geld te verdienen met een wedstrijd op de veemarkt. Eenmaal in de stad zien ze hoe premiejager Rico een crimineel aflevert bij de sheriff en de beloning incasseert. Daardoor schakelt Maggie over op een nieuw plan: er is een beloning uitgeloofd van precies 750 dollar voor de vangst van Alamida Slim en dus overtuigt ze Grace en Mrs. Calloway om Slim te vangen.
Die nacht verstoppen de drie koeien zich tussen een kudde andere koeien. Alamida Slim duikt op en men krijgt te zien hoe hij er steeds in slaagt zoveel koeien tegelijk te stelen: hij hypnotiseert ze met een jodellied. Hierdoor volgen ze hem overal. Alleen Grace is immuun voor dit lied omdat ze toondoof is. Ze slaagt erin om Maggie en Mrs. Calloway te laten ontwaken uit hun trance, maar Slim kan ontkomen met de andere koeien.
Rico zit ook achter Slim aan en overlegt een plan met zijn mannen. Ondertussen zoekt zijn paard, Buck, contact met Maggie, Grace en Mrs. Calloway. Hij wil Slim ook vangen om zijn waarde te bewijzen. De vier ontdekken uiteindelijk Slims schuilplaats dankzij een konijn, Lucky Jack genaamd.
In de mijn horen ze Slim zijn plan opbiechten. De koeien die hij steelt, behoren allemaal toe aan mensen die een schuld bij hem hebben uitstaan. Zonder hun vee kunnen ze niet genoeg verdienen om hun schuld af te betalen, en kan hij mooi hun land opkopen wanneer hier beslag op wordt gelegd. De koeien overmeesteren Slim en vangen hem. Hij wordt echter gered door Rico, die in het geheim voor Slim blijkt te werken.
Slim gaat naar de boerderij van Pearl om deze te kopen nu er beslag op gelegd is. De koeien arriveren net op tijd om Slim te ontmaskeren als de veedief. Hij wordt gearresteerd en Pearl krijgt de beloning.
Voor uitkomst van de film maakte Disney bekend dat Paniek op de Prairie hun laatste traditioneel getekende film zou worden. Voortaan zou computeranimatie worden gebruikt. Dit plan werd echter teruggedraaid nadat Disney in 2006 Pixar Animation Studios bemachtigde. Wel is Paniek op de Prairie de laatste film van de Disneycanon die CAPS gebruikt, welke voor het eerst werd toegepast voor de Reddertjes in Kangoeroeland.
In 2000 werd de film aangekondigd onder de werktitel Sweating Bullets. De première stond aanvankelijk gepland voor november 2003, maar problemen met het verhaal en de productie schoven deze datum naar achter. Daarom werd Brother Bear (die aanvankelijk voor 2004 gepland stond) eerst uitgebracht.
Brother Bear is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney Studios, uitgebracht in 2003.
Even leek het erop dat Brother Bear de laatste originele tekenfilm van de Walt Disney studios zou worden. Dit door de opkomst van computeranimatie. Disney heropende echter toch zijn tekenstudio's.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Noord-Amerika van kort na de laatste ijstijd. Centraal staan drie Indianen; Kenai, Denahi en Sitka, drie broers waarvan Sitka de oudste is. Kenai, de jongste, heeft een enorme haat tegen beren. Hij is dan ook niet blij met het feit dat hij bij de ceremonie waarbij hij officieel een volwassene werd, de beer als totem kreeg toegewezen.
Wanneer Sitka wordt gedood door een beer, slaat Kenai alles wat hij heeft geleerd over samenleven met de dieren in de wind en trekt erop uit om de beer te doden. Hij slaagt in zijn taak. De grote geesten van de aarde zijn echter kwaad over deze nodeloze moord. Als straf veranderen ze Kenai zelf in een beer. Niet veel later vindt Denahi de verscheurde kleren van Kenai. Niet beseffend wat er is gebeurd, neemt hij aan dat ook Kenai slachtoffer geworden is van een beer. Hij zweert eveneens wraak. Hij ziet de veranderde Kenai aan voor de beer die zijn broers gedood heeft.
Kenai, gedesoriënteerd door alles, valt in een rivier. Wanneer hij weer aan land komt, wordt hij begroet door Tanana. Zij adviseert hem om de geest van Sitka op te sporen en om vergeving te vragen. Kenai begint aan zijn zoektocht, en ontdekt al snel dat hij in zijn nieuwe gedaante kan praten met dieren. De enige dieren die bereid zijn met hem te spreken zijn twee elanden, Rutt en Tuke, en een berenjong, Koda genaamd.
In de rest van de film probeert Kenai de plek te vinden waar hij Sitkas geest kan ontmoeten, terwijl hij probeert te ontkomen aan Denahi. Koda blijft de hele tijd bij hem en Kenai begint langzaam gehecht te raken aan hem. De ervaringen geven hem een nieuwe kijk op zijn eerdere haat tegenover beren, vooral omdat Koda hetzelfde denkt over mensen als Kenai ooit over beren.
Uiteindelijk blijkt dat Koda het jong is van de beer die Kenai eerder in de film doodde. Geschokt van wat hij heeft gedaan tegenover Koda, vlucht Kenai weg van hem. Koda volgt Kenai, die vervolgens met grote schaamte opbiecht wat hij gedaan heeft. Koda voelt zich uiteraard verraden en verlaat Kenai, tot hij van Tuke en Rutt de waarde van broederschap inziet.
In de climax confronteert Denahi Kenai voor een laatste gevecht. Wanneer blijkt dat Kenai bereid is zich op te offeren om Koda te redden, verschijnt de geest van Sitka en verandert Kenai terug in zijn menselijke gedaante. Het misverstand wordt opgehelderd en Denahi geeft zijn jacht op. Beseffend dat Koda hem nodig heeft nu zijn moeder weg is, vraagt Kenai aan Sitka om hem toch weer in een beer te veranderen.
In 2002 kondigde Digital Media Effects de film aan met de titel Bears.[1] Eerder, in 2001, kondigde een artikel in IGN ook al een aankomende Disneyfilm met de nam Bears aan.[2]
De film is grotendeels getekend met traditionele animatie, maar er zijn ook enkele computeranimaties in verwerkt zoals de zalmen in de rivier en de stormloop van de kariboes.[3] Volgens tekenaar Armand Serrano werden er levende beren naar de studio gehaald om model te staan. Ook werden buitenschetsen gemaakt in onder andere Fort Wilderness in Florida.[4]
Oorspronkelijk zou Denahi Kenais vader zijn. Dit werd later veranderd naar zijn broer.[5] Ook stond in oudere versies van het script een beer genaamd Grizz centraal in het verhaal. Hij zou Kenais mentor worden.[6]
De soundtrack is verzorgd door Phil Collins. Hij deed ook al de soundtrack van de disney-film: Tarzan. Ook Tina Turner en een Bulgaars vrouwenkoor zingen een lied in de film. Het nummer "Look through my eyes" werd niet tijdens de film gedraaid maar alleen tijdens de aftiteling. Desondanks behoort het wel tot de soundtrack van Brother Bear en werd het nummer als single uitgebracht.
De film werd met gemengde reacties ontvangen door critici. Veel zagen het als een bewerking van de eerdere Disneyfilm de Leeuwenkoning en de 20th Century Fox-film Ice Age (hoewel productie van Brother Bear al voor Ice Age begon). De bekende Amerikaanse critici Roger Ebert en Richard Roeper gaven de film wel goede beoordelingen.[7]
In Amerika kreeg de film vooral kritiek van Christelijke fundamentalisten, die vonden dat de film teveel spiritualisme promootte en derhalve immoreel was. Aan de andere kant prees de U.S. Conference of Catholic Bishops de film vanwege de sterke filosofie in het verhaal, welke volgens hen leek op die van St. Franciscus van Assisi.
De film bracht in de bioscopen $85.336.277 op in de Verenigde Staten en $164.700.000 daarbuiten, wat de totale opbrengst op $250.383.219 brengt. De dvd-uitgave in maart 2004 bracht nog eens meer dan $167 miljoen op.[8]
Piratenplaneet (Engelse titel Treasure Planet) is een Amerikaanse animatiefilm uit 2002 van Walt Disney Feature Animation. Het is Disneys 42e getekende hoofdfilm.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met een proloog waarin de protagonist, Jim Hawkins, nog een kind van een jaar of drie is. Zijn moeder vertelt hem elke avond verhalen over de legendarische piraat Kapitein Flint, wiens (vliegend)schip altijd vanuit het niets leek op te duiken en andere schepen beroofde. Zijn buit zou verstopt zijn op de legendarische piratenplaneet. Vervolgens verplaatst het verhaal zich 12 jaar in de toekomst. Jim is inmiddels een tiener die graag pleziertochtjes maakt met "solar surfboarding" (een vorm van surfen met een door zonne-energie aangedreven futuristische surfplank). Zijn hobby brengt hem geregeld in de problemen.
Op een dag stort er een schip neer vlakbij de herberg van Jims moeder. De stervende piloot, Billy Bones, geeft Jim een vreemde bol en waarschuwt hem uit te kijken voor de cyborg. Kort hierna wordt de herberg aangevallen door een groep piraten. Jim, zijn moeder en hun vriend Dr. Delbert Doppler kunnen maar net ontkomen. Doppler onderzoekt de bol, en het ding blijkt een projector te zijn die een gedetailleerde holografische kaart bevat van het sterrenstelsel. Volgens Jim wijst deze kaar de weg naar de piratenplaneet.
Doppler en Jim regelen een schip om op een geheime missie te gaan naar de piratenplaneet. Het schip staat onder leiding van de sarcastische kapitein Amelia en haar loyale en altijd serieuze eerste stuurman, Mr. Arrow. De bemanning van het schip blijkt een bende plunderaars te zijn, die in het geheim wordt aangevoerd door de scheepskok John Silver. Jim vermoedt dat Silver de cyborg is waar Billy Bones voor waarschuwde. Ondanks zijn wantrouwen ontwikkelt Jim toch een band met Silver, die een soort vaderfiguur voor hem wordt. Wanneer het schip onderweg een zwart gat passeert, laat Silver door een van zijn handlangers Mr. Arrow overboord gooien.
Zodra het schip de piratenplaneet bereikt, breekt er een muiterij uit. Jim, Dr. Doppler en kapitein Amalia verlaten het schip en vluchten naar de planeet. Daar ontmoeten ze de robot B.E.N., die ooit diende als navigator op Kapitein Flints schip maar door hem werd achtergelaten. De piraten halen de vier al snel in, en dwingen Jim om de kaart te activeren.
De kaart leidt de groep naar een vreemdsoortige poort, die bediend wordt door de kaart in een bedieningspaneel te plaatsen. De poort blijkt een toegangsweg te kunnen openen naar elke plaats in het sterrenstelsel. Dat verklaart hoe Flint en zijn bemanning altijd vanuit het niets op konden duiken. De poort kan tevens een toegang openen naar het centrum van de planeet zelf, waar de schat verborgen is. De planeet zelf is in feite een groot complex ruimtestation. Wanneer de piraten de schat willen stelen, activeren ze per ongeluk het zelfvernietigingssysteem van de planeet. In de paniek die ontstaat vluchten Jim, Dr. Doppler, kapitein Amalia, B.E.N. en de piraten terug naar het schip. Aan boord helpt Silver Jim om snel een geïmproviseerde Solar Surfer te maken zodat Jim voor het schip uit kan vliegen en een poort kan openen naar hun thuisplaneet. Via de poort ontsnapt de groep aan de ontploffende planeet.
Na de ontsnapping worden de piraten opgesloten in het ruim. Amalia belooft dat ze een goed woordje zal doen voor Jim bij de Insterstellar Academy zodat hij daar kan gaan studeren. Silver verlaat die nacht in het geheim het schip. Jim betrapt hem, maar laat hem zijn gang gaan. Als afscheidscadeau geeft Silver Jim het enige deel van de schat dat hij heeft kunnen redden. Hiermee kan Jim de herberg van zijn moeder laten herstellen.
De film eindigt enkele jaren later in de herbouwde herberg. Dr. Doppler en Amalia zijn getrouwd en hebben een aantal kinderen. Jim is zojuist afgestudeerd van de academie en wordt thuisgebracht door twee militairen.
Treasure Planet werd in een periode van vierenhalf jaar geproduceerd, maar het idee voor de film bestond al veel langer. Ron Clements stelde het plan voor de film al voor in 1985.
Animatie voor de film begon in 2000. De film combineert traditionele 2D-animatie met 3D-computeranimatie. Zo is het personage B.E.N. geheel met de computer getekend. John Silver is een geval apart. Zijn normale lichaam is getekend met de hand, maar zijn robotledematen zijn getekend met de computer.
Om de film meer actiescènes te kunnen geven en de tekenstijl nog enigszins aan te laten sluiten op het boek Schateiland gebruikten de tekenaars het concept van het "Etherium", een "ruimte gevuld met een atmosfeer". De ruimteschepen in de film zien eruit als klassieke zeilschepen, maar dan met zonnepanelen als zeilen. De crew hanteerde tijdens de productie de "70/30 regel", wat inhield dat de film 70% traditioneel en 30% sciencefiction moest zijn.
Treasure Planet was een zogenaamde box office bomb. De film bracht niet genoeg op om het productiebudget terug te verdienen. Desondanks waren reacties op de film wel positief. De film scoort momenteel een 72% score op Rotten Tomatoes.
Treasure Planet is een van de weinige Disneyfilms zonder meerdere muzikale nummers. Het grootste gedeelte van de soundtrack bestaat uit achtergrondmuziek. In de film komt slechts 1 gezongen nummer voor: I'm Still Here (Jims Theme) van John Rzeznik. Dit nummer wordt ook niet gezongen door een van de personages, maar door een stem buiten beeld. Tijdens het nummer wordt getoond hoe de band tussen Jim en Silver ontstaat.
