Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint bij de Chinese Muur, waar de Hunnen onder leiding van Shan Yu een invasie beginnen. Wanneer de keizer van de invasie hoort, beveelt hij dat een man uit iedere familie in het leger moet dienen.
Ondertussen, in een boerendorp, bereidt Hua Mulan, de enige dochter van de Hua-familie, zich voor op een ontmoeting met de koppelaarster. Als ze de test van de koppelaarster doorstaat zal ze zeker trouwen en zo de familie-eer hoog kunnen houden. Door toedoen van de gelukskrekel , die ze van haar grootmoeder had gekregen, faalt ze echter voor de test en keert beschaamd terug naar huis.
Later die dag arriveert het nieuws van de mobilisatie.Mulans vader was de enige man in de familie dus zal hij bij het leger moeten. Hij is echter oud en slecht ter been, en Mulan weet zeker dat hij de oorlog niet zal overleven. Ze besluit zich voor te doen als een man, en haar vaders plaats in te nemen. Niet veel later ontdekken haar ouders wat ze heeft gedaan, maar het is al te laat: als ze Mulan ontmaskeren zal ze worden gedood wegens verraad. Mulans grootmoeder vraagt de geesten van hun voorouders om hulp. Deze besluiten een van de familiehoeders te sturen om Mulan te beschermen. Mushu, een kleine draak en een familiehoeder die gedegradeerd is nadat zijn vorige missie op een ramp uitdraaide, krijgt de opdracht om de stenen draak in de tuin te wekken. Hij vernielt de draak per ongeluk, en gaat noodgedwongen zelf achter Mulan aan samen met Cri-Kee.
Begeleid door Mushus advies doet Mulan haar intrede in het legerkamp onder de naam Ping. Op hetzelfde moment bespreekt Li, de generaal van het leger, de aanvalsstrategieën met zijn zoon Shang. Li zal de huidige troepen naar het slagveld leiden, terwijl Shang als kapitein de nieuwe rekruten traint. Buiten veroorzaakt Mulan met haar gedrag een vechtpartij, waardoor Shang gelijk alle soldaten strafcorvee geeft.
De training begint, en na een moeizame start kunnen alle soldaten goed meekomen. Alleen wordt Mulan/Ping door de andere soldaten voortdurend bespot. Hoewel Shang tevreden is over de vorderingen, is Chi Fu (de raadsheer van de keizer) dat allerminst. Hij wil de generaal rapporteren dat de rekruten van Shang niet geschikt zijn om te vechten. Hierop besluit Mushu in te grijpen. Hij en Cri-Kee schrijven uit naam van de generaal een brief dat de soldaten direct naar het front moeten komen.
Wanneer de rekruten aankomen bij het dorp waar de rest van het leger zou wachten, treffen ze een slagveld aan. Het dorp is met de grond gelijk gemaakt, en alle soldaten zijn dood, inclusief generaal Li. Shang leidt zijn troepen via de kortste weg naar de keizerlijke stad in de hoop de Hunnen nog op tijd te kunnen onderscheppen. Onderweg worden ze aangevallen en breekt een groot gevecht los. Mulan ziet haar kans om zich te bewijzen. Met een strategisch gelost kanonschot veroorzaakt ze een lawine die alle Hunnen onder de sneeuw begraaft. Shang dreigt ook te worden meegesleurd, maar Mulan redt hem.
Naderhand blijkt Mulan gewond te zijn geraakt in het gevecht. Shang laat direct een dokter halen. Wanneer die Mulan onderzoekt, komt aan het licht dat ze in werkelijkheid een vrouw is. Shang besluit haar echter niet te doden, maar ze moet wel het leger verlaten. Die avond zien Mulan en Mushu dat Shan Yu en zeven van zijn soldaten de lawine hebben overleefd, en koers zetten naar de keizerlijke stad. Mulan haast zich ook naar de stad, waar de andere soldaten op dat moment als helden worden onthaald. Mulans waarschuwingen worden genegeerd door de feestvierende bevolking. Derhalve slagen de Hunnen erin de keizer te vangen en zich te barricaderen in het paleis.
Op advies van Mulan vermommen de soldaten zich als concubine om zo ongezien in de buurt van de Hunnen te kunnen komen. De zeven Hunnen worden met gemak uitgeschakeld en de keizer gered. Shan Yu laat zich minder makkelijk verslaan. Uiteindelijk lokt Mulan hem naar het dak van het paleis, waar Mushu reeds een grote vuurpijl klaar heeft gezet. Met de pijl schieten ze Shan Yu de vuurwerktoren in, en hij komt om in de explosie.
De keizer vergeeft Mulan al haar daden, en biedt haar zelfs een plaats aan in zijn raad. Mulan weigert daar ze terug wil naar huis. Daarom geeft de Keizer haar zijn amulet en het zwaard van Shan Yu. Wanneer Mulan wegrijdt, spoort de keizer Shang aan om haar te volgen. Thuisgekomen geeft Mulan de geschenken van de keizer aan haar vader ter ere van de familie. Shang arriveert ook, en wordt meteen uitgenodigd om te blijven. In de tempel van de voorvaderen krijgt Mushu zijn oude positie terug nu hij een missie succesvol heeft afgerond.
Mulan begon oorspronkelijk als een korte direct-naar-video film getiteld "China Doll". Schrijver Robert San Souci kwam met het idee om het Chinese gedicht "The Song of Fa Mu Lan" als basis te gebruiken.
Ontwikkeling van Mulan begon in 1994. Disney stuurde een groep tekenaars en fotografen naar China om gedurende drie weken fotos en tekeningen te maken van het landschap. Al snel werd besloten de tekenstijl van de film meer aan te laten sluiten bij traditionele Chinese schilderkunst in plaats van de gedetailleerde tekeningen uit o.a. De Leeuwenkoning.
Voor de meer dan 2000 Hunnen uit de gevechtsscène in de bergen werd een computerprogramma ontwikkeld getiteld Atilla. Hiermee konden veel individuele personages tegelijk worden getekend.
De reacties op de film waren over het algemeen positief. De film scoorde een 90% op Rotten Tomatoes. In het openingsweekend bracht de film 22.8 miljoen dollar op, en was daarmee de meest succesvolle film na The X-Files.
Een belangrijk onderdeel van de uitgave van de film was de distributie in China. Disney hoopte met Mulan net zon grote hit te scoren als met De Leeuwenkoning, die in China een van de meest succesvolle westerse films was. Aanvankelijk werd de film geweigerd daar de Chinese overheid slechts een beperkt aantal westerse films per jaar toestond, maar een jaar na uitgave werd de film alsnog in China vertoond.
Hercules is een Amerikaanse animatiefilm uit 1997 van Walt Disney Pictures, en tevens het 35ste Disney classic van de Disney-animatiefilms. Het verhaal van de film is losjes gebaseerd op de Griekse mythe van Herakles. Het scenario van de film kwam van Ron Clements en John Musker.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal wordt verteld door de Muzen. Het begint met een introductie waarin verteld wordt hoe Zeus de titanen versloeg en opsloot, en zo vrede over de wereld bracht. Vervolgens verplaatst het verhaal zich enkele jaren in de toekomst. Zeus en zijn vrouw Hera wonen nu met de andere Griekse goden op de berg Olympus. Ze hebben zojuist hun eerste kind gekregen: Hercules. Alle goden komen langs om dit heugelijke feit te vieren. Hercules krijgt als geboortecadeau van zijn vader Pegasus (die gemaakt is uit een wolkje).Toch is niet iedereen blij met de geboorte van Hercules. Hades, de god van de onderwereld, vreest dat Hercules zijn plannen om de macht op Olympus te grijpen zal verstoren. Een bezoekje van de Fates (drie monsterlijke dames die in het verleden, heden en de toekomst kunnen kijken) bevestigt dit vermoeden.
Hades beraamt een plan om zich van Hercules te ontdoen. Hij laat Hercules ontvoeren door zijn handlangers Pijn en Paniek. Ze moeten hem sterfelijk maken middels een speciale drank en dan ombrengen. Ze worden echter gestoord door een boerenechtpaar. Hierdoor drinkt Hercules niet de laatste druppel van het drankje en behoudt zijn goddelijke kracht. Hij is echter wel sterfelijk en kan derhalve niet terug naar de Olympus. Hij wordt geadopteerd door een echtpaar. Pijn en Paniek besluiten dit nieuws voor zich te houden en vertellen Hades dat Hercules dood is.
Jaren later krijgt Hercules steeds meer problemen met zijn kolossale kracht. Wanneer zijn ouders hem vertellen dat ze hem hebben gevonden, besluit hij naar de tempel van Zeus te gaan. Zeus verschijnt aan Hercules, en vertelt hem wie hij werkelijk is. Ook vertelt hij Hercules dat hij zijn goddelijkheid kan herwinnen indien hij bewijst een ware held te zijn. Hercules krijgt zijn oude vriend Pegasus weer terug, die inmiddels ook volwassen is. Hij stuurt Hercules naar de saterPhiloctetes(Phil) om een opleiding tot held te volgen. Phil weigert eerst daar hij slechte ervaringen heeft met helden, maar stemt toe nadat Zeus hem treft met een bliksem. Een lange training volgt.
Na de training gaan Phil en Hercules met Pegasus naar Thebe. Onderweg redt Hercules een vrouw, genaamd Megara (Meg) van een centaur. Wat hij niet weet is dat Meg in werkelijkheid werkt voor Hades. Dankzij haar komt Hades erachter dat Hercules nog leeft en stelt alles in het werk om hem alsnog te doden. Zo stuurt hij achtereenvolgens de Hydra en een heel leger andere monsters op Hercules af. Hercules verslaat al deze monsters en verkrijgt zo al snel een status als held bij de bevolking van Thebe.
Met nog maar 24 uur te gaan voor hij zijn plan ten uitvoer wil brengen, stuurt Hades Meg op Hercules af. Ze moet uitzoeken wat zijn zwakke plek is. Meg wordt verliefd op Hercules en weigert Hades nog langer te helpen. Hades heeft echter door dat Hercules ook verliefd is op Meg en gebruikt haar als gijzelaar om Hercules te dwingen zijn kracht gedurende 1 dag op te geven. Hercules stemt toe om Meg te redden, maar laat Hades beloven dat Meg niets, maar dan ook niets zal overkomen.
Nu Hercules machteloos is, laat Hades de titanen vrij om de Olympus aan te vallen en de goden te vangen. Wel stuurt hij één van de titanen, een cycloop, naar Thebe om Hercules te doden nu hij zwak is. Hercules slaagt er desondanks in de cycloop te verslaan. Wanneer Hercules dreigt te worden verpletterd onder een vallende pilaar, duwt Meg hem opzij en komt zelf onder de pilaar terecht. Daar ze nu gewond is, is Hades deal niet langer geldig en krijgt Hercules zijn kracht terug. Hij haast zich naar de Olympus, alwaar hij en Zeus de titanen verslaan.
Hades heeft echter nog een troef achter de hand: Meg is dusdanig gewond dat ze het niet overleeft. Hercules dringt binnen in de onderwereld om Meg terug te halen. Hij is zelfs bereid zijn eigen leven hiervoor te geven. Door deze zelfopoffering bewijst Hercules dat hij werkelijk een ware held is en hij wordt weer een god. Hij verslaat Hades en brengt Megs ziel terug naar haar lichaam waardoor ze weer tot leven komt.
Nu hij weer een god is, mag Hercules terugkeren naar de Olympus. Hij beseft echter dat zijn hart bij Meg ligt en kiest ervoor om weer sterfelijk te worden. Meg en Hercules keren terug naar Thebe.
De film heeft vrijwel niets te maken met de originele verhalen van Hercules. In plaats daarvan heeft Disney zijn eigen draai gegeven aan het verhaal. Dit werd deels gedaan omdat men bepaalde gebeurtenissen uit de mythologie ongepast vond voor jonge kijkers.
Allereerst is Hercules in de film de zoon van Zeus en Hera. In de mythologie is hij echter een buitenechtelijk kind van Zeus met de aardse vrouw Alcmene. Hera zelf is in de mythologie Hercules tegenstander. De Fates uit de film zijn een fusie van de schikgodinnen en de Graeae. De Titanen zijn in de film monsterlijke wezens, terwijl ze in de mythologie net als de Griekse goden een menselijk uiterlijk hadden. Mogelijk verward de film de titanen met de giganten. Verder zijn enkele gebeurtenissen uit de Griekse Mythologie in verkeerde volgorde verwerkt in de film. Zo botst Hercules in de woning van Phil tegen een stuk van de mast van de Argo, wat betekent dat het avontuur van Jason en de Argonauten reeds plaatstgevonden heeft. In de mythologie was Hercules echter een van de bemanningsleden van de Argo. Ook de Trojaanse Oorlog heeft in de film blijkbaar al voor Hercules training plaatsgevonden, terwijl in de mythologie de oorlog een generatie na Hercules plaatsvond.
Disney heeft veel van de personages in de film stereotype karakters gegeven. Zo wordt Hercules meer neergezet als een superheld dan als een god. De film bevat ook veel parodieën op de Amerikaanse cultuur, zoals de enorme merchandising die rondom Hercules ontstaat wanneer hij een held wordt.
De film bevat wel referenties naar de 12 werken van Hercules uit de mythologie, zoals zijn gevecht met de Hydra. De meeste van deze referenties zijn verwerkt in het filmpje van het lied Zero to Hero, en de taken die Phil opnoemt terwijl Hercules poseert voor een schilder.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film speelt zich af in het Parijs van 1482. De zigeuner Clopin vertelt een groep kinderen het verhaal van de klokkenluider van de Notre Dame. Het verhaal begint 20 jaar eerder, wanneer een groep zigeuners bij hun tocht naar Parijs wordt onderschept door rechter Claude Frollo en zijn soldaten. Eén van de zigeuners vlucht met haar baby naar de Notre-Dame maar Frollo haalt haar in voor ze naar binnen kan vluchten. De vrouw komt om wanneer Frollo haar baby afpakt en ze zelf een zware val maakt. Frollo ziet het kind als een duivel daar het zwaar verminkt is maar wordt door de aartsbisschop tegengehouden voor hij het kind kan verdrinken in een put. Deze overtuigt Frollo voor het kind te zorgen om zo zijn zonde voor het doden van de zigeunervrouw goed te maken. Frollo stemt met tegenzin toe, op voorwaarde dat het kind in de kerk kan wonen. Hij noemt het kind Quasimodo.
20 jaar later is Quasimodo de klokkenluider van de Notre Dame. Frollo staat erop dat hij zich nooit buiten de kerk vertoont daar mensen hem zullen haten voor zijn lelijkheid. Op aandringen van zijn enige vrienden, drie waterspuwers die in Quasimodos bijzijn tot leven komen, gaat Quasimodo toch de stad in zodat hij het zottenfestival mee kan maken. Daar die dag iedereen in een gek of lelijk kostuum rondloopt, valt hij niet op.
Ondertussen heeft Frollo de legerkapitein Phoebus terug laten keren naar Parijs om als nieuwe aanvoerder te dienen voor zijn soldaten. Phoebus vergezelt Frollo naar het festival. Daar zijn hij, Frollo en Quasimodo getuige van een dans, opgevoerd door de zigeunerin Esmerelda. Alle drie de mannen worden op slag verliefd op haar. Tijdens het hoogtepunt van het feest wordt Quasimodo ontdekt en spontaan tot koning van het festival gekroond daar hij de lelijkste man van Parijs is. De festiviteiten ontaarden al snel in een marteling voor Quasimodo maar Frollo weigert in te grijpen. Uiteindelijk is het Esmerelda die Quasimodo te hulp komt. Vervolgens ontsnapt ze op spectaculaire wijze aan Frollos soldaten.
Die avond volgt Esmerelda Quasimodo naar de kathedraal. Phoebus op zijn beurt volgt haar dan weer. Wanneer Frollo en zijn soldaten arriveren, redt Phoebus Esmerelda door te zeggen dat Esmerelda een beroep gedaan heeft op het asielrecht van de kerk. Frollo vertrekt maar laat de hele kerk omsingelen door zijn soldaten zodat Esmerelda niet weg kan. Dankzij Quasimodo kan Esmerelda later toch ontsnappen. Voor ze afscheid neemt, geeft ze hem een sieraad dat de weg wijst naar de Hof der Wonderen, de schuilplaats van de zigeuners.
Frollo wordt geplaagd door zijn gevoelens voor Esmerelda en vreest dat deze lust voor haar hem fataal zal worden. Wanneer hij hoort dat ze is ontsnapt uit de Notre Dame, begint hij een klopjacht door heel Parijs. Phoebus ziet langzaam in dat Frollo doordraait en verraadt hem uiteindelijk. Esmerelda brengt Phoebus, die nu gezocht wordt door Frollo, naar de kathedraal. Frollo beseft uiteindelijk dat Quasimodo Esmerelda heeft helpen ontsnappen en overtuigt hem dat hij haar schuilplaats kent. Om de zigeuners te waarschuwen gaan Quasimodo en Phoebus naar de Hof der Wonderen, niet wetende dat Frollo en zijn soldaten hen volgen. Alle zigeuners worden gevangengenomen. Esmerelda wordt beschuldigd van hekserij en veroordeeld tot de brandstapel.
Quasimodo redt Esmerelda en brengt haar naar de Notre Dame. Frollo laat zijn soldaten de kerk aanvallen. Terwijl Quasimodo en de waterspuwers de aanval afslaan, zet Phoebus de bevolking van Parijs aan tot opstand. Frollo weet als enige binnen te dringen in de kerk en besluit definitief af te rekenen met Quasimodo en Esmerelda. In het gevecht dat volgt, valt Frollo van de klokkentoren, zijn dood tegemoet. Quasimodo valt ook, maar wordt opgevangen door Phoebus. Hij accepteert dat Esmerelda meer geeft om Phoebus. Buiten wordt hij verwelkomd door de bevolking van Parijs en eindelijk geaccepteerd als één van hen.
Het originele verhaal van Victor Hugo werd sterk aangepast om de film meer geschikt te maken voor jonge kijkers. Desondanks bevat de film zeker voor een Disneyproductie een serieuze ondertoon met onderwerpen zoals religie, zonde, lust, vooroordelen en sociale ongelijkheid.
De tekenaars bezochten de echte Notre Dame in Parijs om tekeningen te maken van het gebouw.
Een aantal personages uit het boek werden weggelaten uit de film, zoals de dichter Gringoire en Esmereldas moeder. Ook werden er een paar personages bijbedacht zoals de drie waterspuwers, die vooral als vrolijke noot van de film dienen.
De personages die wel zijn overgenomen in de film zijn vrijwel allemaal sterk aangepast. Frollo is in het boek geen rechter maar de aartsbisschop van de Notre Dame. Hij heeft niet specifiek iets tegen zigeuners, maar wil enkel dat ze uit de buurt van de kerk blijven. Ook adopteert hij Quasimodo uit vrije wil. Phoebus is in de film een sympathieke man en een van de protagonisten. In het boek is hij een antagonist met een rol gelijk aan de rol die Frollo in de film heeft. Quasimodo heeft in het boek een hekel aan alle mensen behalve Esmerelda en Frollo. Hij gebruikt zijn brute kracht en lelijke uiterlijk om iedereen angst aan te jagen. Clopin is in het boek een serieuzer personage dan in de film, met een duister gevoel voor humor.
De plot is ook op een paar punten aangepast. In het boek wordt Phoebus neergestoken door Frollo, gaan Quasimodo en Phoebus nooit naar de hof der wonderen, overleven Quasimodo en Esmerelda het einde van het verhaal niet en is er geen sprake van een verteller.
Tijdens het lied Out There ziet men Belle uit Belle en het Beest rechts onderaan het scherm in haar typisch blauwe jurk over straat lopen. Tevens ziet men in deze scène een koopman Kleedje, het vliegende tapijt uit Aladdin, uitkloppen en kan je Pumba opmerken tijdens het Zottenfestival.
Esmeralda en Djali, haar geitje, verkleden zich als de oude man waarin Jafar zich vermomde in de film Aladdin.
Het paard van rechter Frollo heet 'Sneeuwbal', volgens audio-commentaar van de DVD.
Merk op dat het neogothieke gietijzeren torentje van Violet-le-Duc al aanwezig is op de kathedraal, terwijl het verhaal zich meer dan driehonderd jaar voor de bouw van dat torentje afspeelt.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in het Engeland van 1607, waar een schip zich klaarmaakt om af te varen naar Noord-Amerika om een kolonie te stichten en op zoek te gaan naar goud. Een van de opvarenden van het schip is avonturier John Smith. Hij redt tijdens de reis het leven van de jonge matroos Thomas wanneer deze overboord valt.
Ondertussen in Noord-Amerika, keren het indianenopperhoofd Powhatan en zijn krijgers terug van een oorlog die ze hebben gewonnen. Powhatans dochter, Pocahontas, krijgt te horen dat de krijger Kocoum om haar hand heeft gevraagd. Zelf ziet ze hem niet staan. Ze vraagt grootmoeder Wilg, een pratende boom, om raad. Die vertelt haar om naar haar hart te luisteren.
Kort hierop arriveren de Britse kolonisten. Pocahontas wordt nieuwsgierig en ze besluit samen met haar wasbeer Meeko en de kolibrie Flit een kijkje te nemen. John Smith verkent de omgeving en Pocahontas volgt hem. Als ze ontdekt wordt door Smith, klikt het meteen tussen de twee en worden ze verliefd. Pocahontas laat John inzien dat Indianen helemaal niet zulke wilden zijn als men denkt, en dat hij de aarde moet zien als meer dan alleen iets dat hij kan bezitten.
Tussen de andere indianen en de kolonisten ontstaan echter al snel botsingen. Bij een eerste treffen wordt een krijger van Pocahontas stam neergeschoten. Powhatan besluit de Britten de oorlog te verklaren en roept de hulp in van andere indianenstammen. De situatie wordt er niet beter op wanneer de leider van de kolonisten, gouverneur John Ratcliffe, ontdekt dat er mogelijk geen goud is in het gebied. Hij had namelijk deze expeditie willen gebruiken om eindelijk zijn naam te vestigen aan het Britse hof. In zijn obsessie komt hij tot de conclusie dat de indianen natuurlijk het goud hebben en hij het met geweld van hen moet afpakken.
Op een avond ontmoeten Pocahontas en John elkaar weer. Ze worden echter gevolgd door respectievelijk Kocoum en Thomas. Kockoum valt John aan, waarna Thomas ingrijpt en Kocoum doodschiet. John neemt de schuld van het vermoorden van Kocuom op zich en hij wordt gevangengenomen. De volgende dag zal hij terecht worden gesteld alvorens de slag tussen de indianen en kolonisten los zal breken.
Aangemoedigd door grootmoeder Wilg grijpt Pocahontas in. Net op het moment dat haar vader John wil doden komt ze tussenbeide. Zij smeekt haar vader om John te laten gaan omdat ze van hem houdt en haar vader stemt hiermee in. Hij geeft toe dat de oorlog fout was en besluit niet verder te zullen vechten tenzij de kolonisten hem hiertoe dwingen. Deze zien echter ook de ernst van de situatie in en vallen niet aan. Alleen Ratcliffe is het hier niet mee eens. Hij grijpt een geweer en probeert Powhatan neer te schieten. John Smith springt ervoor en vangt de kogel op. De andere kolonisten komen in opstand tegen Ratcliffe en nemen hem gevangen.
John is dusdanig gewond geraakt dat hij terug moet naar Engeland voor verzorging. Hij en Pocahontas nemen afscheid.
Pocahontas is de eerste Disneyfilm die is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De primaire personages in de film zijn dan ook gebaseerd op historische figuren.
Pocahontas is gebaseerd op de historische Pocahontas, die echt een van de weinige indianen was die de kolonisten juist verwelkomde. In werkelijkheid was zij in 1607, het jaar waarin de film speelt, nog maar 13 jaar oud. Ook heeft ze nooit een romantische relatie gehad met John Smith. Ze trouwde uiteindelijk met de Brit John Rolfe.
Gouverneur Ratcliffe is een combinatie van meerdere historische personages. Zijn naam is afkomstig van John Ratcliffe, die echt ooit gouverneur was van de kolonie Jamestown. Hij was echter niet, zoals de film suggereert, de eerste gouverneur, noch was hij aanwezig op het schip waarmee John Smith naar de kolonie afreisde.
De film bevat een groot aantal gezongen nummers, welke werden gecomponeerd door Alan Menken en Stephen Schwartz. Verder bevat de soundtrack achtergrondmuziek. Alle nummers samen zijn:
Het nummer "If I Never Knew You" is nooit in de film verwerkt. Dit nummer stond gepland voor de scène waarin Pocahontas de gevangen John Smith opzoekt in de tent waarin hij wordt vastgehouden. Bij een voorpremière kwamen producers echter tot de conclusie dat het nummer de film teveel vertraagde, dus werd de scène geschrapt en vervangen door het lied "Savages".
De soundtrack van de film haalde de eerste plaats in de Billboard 200 tijdens de week van 22 juli1995.[1] It ended up with a triple platinum certification.[2]
De première van Pocahontas vond plaats in Central Park in New York, waar meer dan 10.000 mensen aanwezig waren. Het is nog steeds de grootste première ooit. De film was financieel gezien een succes, met een wereldwijde opbrengst van $346.079.773. Het was echter niet het grote succes waar Disney op hoopte.[3]
Pocahontas is de eerste Disneyfilm waarin een liefde ontstaat tussen twee verschillende rassen mensen. De klokkenluider van de Notre Dame was de volgende.
Kocoum is het enige menselijke Disneypersonage ooit dat door een kogel om het leven kwam.
Er zit een Hidden Mickey in deze film tijdens het liedje Kleuren van de wind. Als Pocahontas "...of vraag je ooit een lynx waarom hij spint?" zingt, zie je hem rechtsboven in beeld, gevormd door drie sterren.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De Leeuwenkoning vertelt het verhaal van de Afrikaansesavanne, waar de koning der dieren, de leeuw, heerst over de grote vlakten. De dieren zijn allemaal dusdanig vermenselijkt dat zij kunnen praten en denken als mensen.
Koning Mufasa woont, samen met zijn vrouw Sarabi en de andere leeuwen op de koningsrots, en is de trotse heerser van zijn land. In zijn schaduw staat zijn broer Scar, die volgens de verhalen bezeten is van een kwade geest. Scar is vol wrok en ziet zijn broer liever gaan dan komen; hij wil zelf koning worden. Volgens een vast ritueel stromen alle dieren in het koninkrijk toe naar de koningsrots. Voor het oog van vele zebra's, olifanten, buffels en andere dieren presenteert de mandril Rafiki de jongste welp en kroonprins; Simba. Simba is de beste vriend van Nala en samen komen ze al snel in de problemen. De 'knecht' van de koning, neushoornvogel Zazu, doet zijn best om ze uit de problemen te houden, vaak zonder succes. Zo komen ze in aanraking met de hyena's Shenzi, Banzai en Ed, aan wie ze ternauwernood ontkomen.
In een poging Mufasa van zijn troon te stoten en ook zijn opvolger Simba uit de weg te ruimen roept Scar de hulp in van de verstotenen die onderaan de voedselketen staan; de hyena's. Met hun hulp, en die van de gnoes, ontstaat er een stormloop in de klif vlakbij de koningsrots, waar Scar Simba met een smoes naartoe heeft gelokt. Mufasa's poging om Simba te redden lukt, maar hij belandt zelf in een hulpeloze positie waarbij hij aan een rots hangt, net boven de gnoes. Met de woorden 'Lang leve de koning', gooit Scar Mufasa van de rots, waardoor deze zijn dood tegemoet valt.
Scar maakt Simba wijs dat het zijn schuld is dat Mufasa is omgekomen, en raadt hem aan te vluchten. Hij stuurt de hyena's Shenzi, Banzai en Ed achter Simba aan, maar Simba ontkomt aan hen door een doornstruik in te vluchten. Hij vlucht naar het tropisch regenwoud, waar hij het levensgenietende stokstaartjeTimon en het winderige knobbelzwijnPumbaa ontmoet. Van hen leert Simba 'hakuna matata': geen zorgen.
Simba besluit zijn leven achter zich te laten, overtuigd dat de dood van zijn vader zijn schuld was, en leeft een zorgeloos leven in het tropische regenwoud. Hij groeit genietend op van welp tot leeuw. Dan arriveert op een dag de nu volwassen Nala in het woud. Ze vertelt hem dat iedereen hem dood waant. Het rijk is uiteengevallen en iedereen lijdt honger onder Scars bewind. Simba blijft zich schuldig voelen, tot de mandril Rafiki hem laat zien dat zijn vader nog in hem voortleeft, en hem een grote levensles leert: je kunt van je verleden wegrennen of er van leren.
Dit alles doet Simba besluiten terug te keren naar de koningsrots, waar Scar bekent dat hij Mufasa heeft gedood. In het gevecht dat volgt sterft Scar en neemt Simba weer zijn plaats in.
De film eindigt waar deel 2 begint; Rafiki presenteert voor het oog van alle dieren de dochter van Simba en Nala: Kiara.
De Leeuwenkoning stond tijdens de productie nog bekend als King of the Jungle.
Net als bij de film Bambi bestudeerden tekenaars echte dieren voor de film. Sommige filmmakers gingen naar Afrika om de dieren daar in het wild te observeren, terwijl andere tekenaars de dieren naar de tekenstudio lieten halen.
Voor het tekenwerk werd op grote schaal gebruikgemaakt van computers, vooral bij de stampedescène.
De film werd tegelijk geproduceerd met Pocahontas. Lange tijd dachten tekenaars dat Pocahontas de meest succesvolle van de twee films zou worden, dus werd daar meer tijd aan besteed. Hoewel qua opbrengst beide films het goed deden, ontving de Leeuwenkoning uiteindelijk betere kritieken van kijkers.
Elton John en Tim Rice schreven vijf nieuwe muzieknummers voor de film. Elton John zong zelf "Can You Feel the Love Tonight" in voor de aftiteling. Hans Zimmer verzorgde ook een stuk van de muziek, voorzien van traditionele Afrikaanse muziekelementen.
De film is een paar maal onderwerp geweest van controverse.
De Leeuwenkoning werd aangeprezen als de eerste Disneyfilm die een origineel verhaal bevatte dat niet zou zijn gebaseerd op reeds bestaande werken. Hier worden echter nog wel eens vraagtekens bijgezet. Zo zou de film grote gelijkenissen tonen met de Japanse AnimeKimba the White Lion. Een andere bron van inspiratie was wellicht William Shakespeare's 'Hamlet. In Hamlet gaat het verhaal ook over een koning (Hamlet senior) die wordt vermoord door zijn broer (Claudius). De zoon van de koning (Hamlet junior) moet de dood van zijn vader wreken.
In de film zingen Timon en Pumbaa op een bepaald moment het lied The Lion Sleeps Tonight. Dit leidde tot een rechtszaak tegen Disney, aangespannen door de familie van Solomon Linda, die het nummer oorspronkelijk had bedacht in 1939.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met Jafar, de grootvizier van de sultan van Agrabah. Hij is op het spoor gekomen van de Grot der Wonderen, waarin een lamp ligt die hem kan helpen de macht in handen te krijgen. Helaas voor Jafar blijkt Gazeem, de man die hij heeft ingehuurd om voor hem de lamp te gaan halen, niet de grot in te mogen. Wanneer hij het toch probeert, wordt hij in de grot opgesloten. Alleen een ruwe diamant mag de grot betreden.
De film gaat vervolgens naar Agrabah, waar Aladdin, een arme jongen, probeert te overleven. Samen met zijn beste vriend, het aapje Abu, steelt hij brood om te overleven. Aladdin en Abu zijn getuige van de aankomst van de zoveelste prins die om de hand van prinses Jasmine komt vragen.
Als prinses Jasmine genoeg heeft van het leven in het paleis, vooral omdat ze gedwongen wordt te trouwen met een prins, besluit ze zich onder het volk te mengen. Ze is zich niet bewust van hoe het leven er buiten de paleismuren aan toe gaat. Ze komt in de problemen wanneer ze een jongetje een appel aanbiedt, maar vervolgens niet voor deze appel kan betalen. Aladdin schiet haar te hulp en wordt meteen verliefd op haar. Hij neemt haar mee naar zijn huis.
Jafar gebruikt zijn magie om te ontdekken wie wél de grot der wonderen mag betreden, en ontdekt dat dit Aladdin is. Hij laat Aladdin arresteren. Jasmine onthult haar vermomming en Aladdin komt te weten dat Jasmine een prinses is. Omdat ze als prinses echter onder de grootvizier staat, kan ze Jafars bevel niet terugdraaien en Aladdin wordt afgevoerd naar de kerker. Later vertelt Jafar Jasmine dat Aladdin is onthoofd.
In werkelijkheid leeft Aladdin nog. Jafar, vermomd als oude man, neemt Aladdin mee naar de Grot der Wonderen. Hij wil dat Aladdin in ruil voor goud en diamanten de Grot der Wonderen betreedt om voor hem de lamp te halen. De grot der Wonderen blijkt vol rijkdommen te liggen. Aladdin en Abu mogen echter niets aanraken behalve de lamp. In de grot ontmoeten ze ook een vliegend tapijt. Aladdin vindt de lamp, maar dan raakt Abu toch één van de andere schatten aan. Hierdoor stroomt de grot vol lava. Dankzij het tapijt kunnen Aladdin en Abu ontkomen. Bij de uitgang van de grot pakt Jafar de lamp, en probeert Aladdin te doden. Dankzij Abu mislukt dit, maar Aladdin en Abu komen wel vast te zitten in de grot.
Wanneer ze bijkomen blijkt dat Abu de lamp aan Jafar heeft kunnen ontnemen. Door over de lamp te wrijven, roept Aladdin per ongeluk de geest in de lamp op. De geest geeft hem drie wensen en Aladdin gebruikt er een van om te veranderen in Prins Ali 'a Babwa zodat hij kan trouwen met de Prinses. Aanvankelijk denkt Jasmine dat Ali de zoveelste prins is, maar uiteindelijk doorziet ze zijn vermomming en herkent hem als Aladdin.
Jafar heeft Aladdin echter ook door en laat zijn papegaai Iago de lamp stelen. Vervolgens wenst hij zichzelf een machtige tovenaar. Hij neemt de macht in het paleis over, en stuurt Aladdin naar een besneeuwd landschap. Dankzij het vliegende tapijt keert Aladdin snel weer terug. Hij daagt Jafar uit tot een duel, maar beseft al snel dat hij Jafar niet kan verslaan. Daarom verzint hij een list en vertelt Jafar dat de geest van de lamp machtiger is dan hij. Jafar pikt dit niet en wenst zelf een almachtige geest te worden. Hij vergeet alleen dat een geest in een lamp moet wonen, en nauwelijks is hij veranderd of er verschijnt een zwarte lamp die hem naar binnen zuigt, samen met Iago.
Nu Jafar is verslagen, krijgt Aladdin toestemming om met de prinses te trouwen, ondanks dat hij geen prins is. Aladdin wenst de geest vrij zodat die eindelijk krijgt wat hij altijd al wilde.
In 1988 kwam Howard Sahman met de suggestie voor de film. Samen met Alan Menken schreef hij een script en de bijbehorende muzieknummers. Hij leverde het script in 1991 af bij studiobaas Jeffrey Katzenberg, die het echter afkeurde. Na wat herschrijvingen van Clements, Musker en het duo Ted Elliott en Terry Rossio accepteerde hij het wel. Enkele veranderingen die in het script werden aangebracht waren o.a. dat Aladdins moeder eruit werd geschreven, Aladdins persoonlijkheid wat werd aangepast en dat Iago een meer komische rol kreeg.
De meeste personages werden ontworpen door Al Hirschfeld. Alleen Jafar werd niet door hem ontworpen daar tekenaar Andreas Deja van hem juist een tegenpersonage wilde maken. Aladdins uiterlijk werd aanvankelijk gebaseerd op dat van acteur Michael J. Fox, maar de producers vonden dat dit niet aan zou slaan. Daarom werd zijn uiterlijk aangepast naar dat van Tom Cruise.
Net als de meeste andere Disneyfilms bevat Aladdin een aantal muzikale nummers, waarvan een paar ook buiten de film om hits zijn geworden. De nummers zijn:
De mysterieuze koopman die men in het begin van de film ziet en die tevens het verhaal vertelt, zou in werkelijkheid Geest zijn. Dit is te zien aan zijn sikje, zijn handen met maar vier vingers (enkel Geest en de koopman hebben vier vingers in de film) én zijn gedrag. Ook zijn de kleren van de koopman blauw met om zijn buik een rode band (het zelfde zo als geest er uit ziet). Aanvankelijk zou dit aan het einde van de film onthuld worden, maar werd uiteindelijk geschrapt.
De film bevat enkele referenties naar eerdere Disneyfilms. Wanneer de Sultan met zijn houten speeltjes in de weer is, kan men zien dat de toren van houten diertjes op het Beest (uit Disney's 'Belle en het Beest') staat. Ten tweede is Sebastiaan, de krab uit 'De Kleine Zeemeermin', te zien in de film wanneer Geest hem tevoorschijn haalt uit een boek. Tenslotte verandert Geest zijn hoofd in dat van Pinokkio wanneer hij wil aantonen dat Aladdin aan het liegen is, Pinokkio keert ook nog een keer terug als pop tussen verschillende anderen, in een van de vertrekken van het paleis.
Robin Williams improviseerde meer dan 16 uur bij elkaar voor zijn rol toen hij de stem van Geest insprak.
Merk op dat telkens wanneer Aladdin een leugen probeert te verkopen, de veer van zijn tulband plooit en voor zijn gezicht valt.
Geest zou ook George Bush Senior en John Wayne hebben geïmiteerd, al hebben beide vertolkingen de film niet gehaald.
In eerdere versies van de film is het Iago met het coole karakter en is Jafar opvliegend.
Het scenario van de film kwam van Linda Woolverton, de muziek van Alan Menken en de liedjestekst van Howard Ashman. Het verhaal in de Disney-film wijkt op enkele punten af van het originele volksverhaal. De film werd een groot succes.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film ziet men hoe een mooie maar zeer arrogante prins wordt vervloekt door een tovenares omdat hij haar onderdak weigerde toen ze hem daarom vroeg. De prins moet als afschuwelijk Beest verder leven. De vloek zal enkel kunnen verbroken worden op het moment dat hij op iemand verliefd wordt en diezelfde persoon ook op hem verliefd wordt. Als dit niet gebeurt voor zijn 21ste verjaardag, de dag dat het laatste rozenblaadje van de magische roos van de tovenares valt, zal hij voor altijd als Beest moeten leven. De vloek treft ook al het personeel van de prins. Zij worden veranderd in huishoudelijke voorwerpen.
Via de filmtitel verplaatst de film zich vervolgens naar een plattelandsdorpje. In dit dorp wonen Belle en haar vader Maurice. Belle brengt haar tijd het liefst door met lezen, en Maurice is uitvinder. Zij worden beiden door de dorpelingen echter als zonderlingen gezien. Gaston, de sterkste man van het dorp, heeft een oogje op Belle, maar zij ziet hem niet staan.
Maurice gaat met een uitvinding naar een beurs, maar verdwaalt onderweg. Na te zijn aangevallen door wolven belandt hij in het kasteel van het Beest. De dienaren van het Beest heten hem hartelijk welkom, maar het Beest zelf moet niets weten van de indringer. Maurice wordt opgesloten in de kerker. Omdat hij niet terugkeert, gaat Belle naar hem op zoek. Ook zij belandt in het kasteel. Daar maakt ze met het Beest een deal: ze zal vrijwillig bij hem blijven als hij haar vader laat gaan.
Het Beest gaat akkoord. Belle krijgt echter meer vrijheid dan haar vader: zij mag wel door het kasteel rondlopen, behalve in de zijvleugel. Daar staat namelijk de roos. Op een bepaald moment komt Belle toch in de zijvleugel. Het Beest betrapt haar en jaagt haar het kasteel uit, maar krijgt later spijt van zijn daad en gaat haar achterna. Hij redt haar van een troep wolven die haar aanvallen en de twee keren terug naar het kasteel. Daar lijkt de band tussen de twee steeds sterker te worden. Het hoogtepunt van hun groeiende relatie is een romantisch avondje waarbij Belle en het Beest in de balzaal dansen op het lied 'Belle en het Beest', gezongen door mevrouw Tuit.
Ondertussen probeert Maurice de dorpelingen zover te krijgen dat ze hem helpen Belle te redden, maar niemand gelooft zijn verhaal over het Beest. Maurice's gedrag brengt Gaston wel op een idee. Hij maakt een deal met de eigenaar van het lokale gesticht om Maurice daar op te laten sluiten als Belle niet instemt om met Gaston te trouwen. Maurice gaat ten einde raad zelf maar weer naar het kasteel maar bezwijkt al snel door uitputting. Wanneer Belle via de toverspiegel van het Beest verneemt wat er met haar vader is gebeurd, laat het Beest haar gaan zodat ze hem naar huis kan brengen. Barstje, een levend theekopje, reist mee als verstekeling. Het Beest geeft Belle tevens zijn toverspiegel mee, zodat ze hem altijd kan zien.
Belle vindt haar vader en de twee keren huiswaarts. Daar wachten Gaston en de dorpelingen hen al op. Om te bewijzen dat haar vader niet gek is, toont Belle het Beest aan de dorpelingen via de spiegel. Dit heeft een averechts effect, want Gaston overtuigt de dorpelingen ervan dat het Beest een gevaarlijk monster is dat vernietigd moet worden. Belle en Maurice worden opgesloten terwijl Gaston en de dorpelingen naar het kasteel vertrekken. Barstje helpt de twee later ontsnappen, maar tegen die tijd zijn de dorpelingen al bij het kasteel.
In het kasteel breekt een veldslag los tussen de dorpelingen en de kasteelbewoners. Gaston kan aan het gevecht ontkomen en spoort het Beest op. Aanvankelijk laat het Beest Gaston zijn gang gaan maar wanneer hij ziet dat Belle is teruggekeerd, vecht hij terug en overmeestert Gaston met gemak. Gaston doet alsof hij zich overgeeft, maar zodra het Beest zich omdraait steekt Gaston hem neer. Met zijn laatste kracht slaat het Beest Gaston van de kasteelmuur, zodat hij in de afgrond valt.
Belle bereikt het stervende Beest en bekent eindelijk dat ze van hem houdt. Daarmee wordt de betovering net op tijd verbroken. Het Beest verandert weer in de prins en geneest daarbij ook van zijn verwondingen. Ook het personeel verandert weer in mensen. Belle en de Prins trouwen en leven nog lang en gelukkig.
Belle en het Beest was een van de verhalen die door Walt Disney was uitgekozen voor een mogelijke verfilming na het succes van zijn eerste film, Sneeuwwitje en de zeven dwergen.[1][2] Pogingen om het verhaal tot een film om te zetten werden reeds ondernomen in de jaren 30 en 40, maar werden uiteindelijk opgegeven omdat het met de destijds beschikbare middelen te lastig zou worden.[1] Bovendien zou Disney volgens Peter M. Nichols ontmoedigd zijn om de film te maken nadat in 1946 Jean Cocteau reeds met een verfilming van dit verhaal kwam.
Na het succes van De kleine zeemeermin haalde Disney de plannen voor Belle en het Beest weer uit de kast. Het originele script dat reeds was geschreven werd verworpen omdat dit verhaal niet aan zou slaan volgens de producers.[1]Howard Ashman, Alan Menken, en Don Hahn werden op het project gezet. Hahn nodigde regisseurs Kirk Wise en Gary Trousdale uit om de film te regisseren. Ashman en Menken werkten nauw samen met de schrijvers om een "Broadway-achtige" film te maken. Omdat in het originele verhaal maar twee belangrijke personages voorkwamen, werden er een hoop personages bijbedacht zoals het personeel van het beest en Gaston.
De opening van de film, waarin het verleden van het beest wordt verteld, is uniek vanwege het feit dat men dit verhaal te zien krijgt als tekeningen van glas-in-lood ramen waarin het verhaal staat uitgebeeld. Dit werd gedaan om de traditionele sfeer van Disneyfilms gebaseerd op sprookjes te behouden zonder een boek te hoeven tekenen, wat in het verleden al zo vaak was gedaan.
De film bevat enkele verwijzingen naar The Sound of Music (zoals in een scène met Belle op een heuveltop) en andere Disneyfilms.[3]
Het casten van de stemacteurs had soms flink wat voeten in de aarde. Met name de rol voor Gaston was lastig, maar volgens de producers stak acteur Richard White met kop en schouders boven de andere kandidaten uit.
Tijdens de eerste opnames van de stemmen waren producers dermate onder de indruk van Bradley Pierces rol als Barstje (Chip), dat ze besloten meer scènes met dit personage toe te voegen.[4]
In de Chinese nasynchronisatie van Belle en het Beest doet Jackie Chan de stem van het beest.
Volgens Alan Menken was "Belle" het eerste lied dat hij en Howard Ashman schreven voor de film.[4] Het nummer werd live opgenomen met een orkest en de cast in een kamer.
Het lied "Be Our Guest" was oorspronkelijk gepland voor de scène waarin Maurice het kasteel betreedt en verwelkomd wordt door het personeel, maar Bruce Woodside vond het nummer geschikter voor Belle daar zij een van de centrale personages is[4]. "Human Again", een nummer dat het uiteindelijk niet gered heeft tot de originele versie van de film, werd alsnog aan de film toegevoegd voor de speciale uitgave.
Alle nummers in de film waren de laatste complete werken voor een film door Ashman. Hij stierf acht maanden na uitkomst van de film. Aan het eind van de film is een eerbetoon aan hem opgenomen: "To our friend, Howard, who gave a mermaid her voice, and a beast his soul. We will be forever grateful. Howard Ashman 19501991".
Belle en het Beest wordt door veel critici gezien als een van de beste animatiefilms ooit. De film kreeg vanuit bijna alle richtingen positieve reacties en heeft momenteel een score van 93% op Rotten Tomatoes. Het succes van de film was ook te merken aan de opbrengst. Bij de originele uitgave in 1991 haalde de film in de Verenigde Staten 145 miljoen dollar op, en wereldwijd 403 miljoen. Daarmee was het de op twee na succesvolste film van 1991, na Terminator 2: Judgment Day en Robin Hood: Prince of Thieves.
Het beest heeft in de Disney film geen naam, hij wordt slecht aangesproken met Beest.
Volgens de Officiële Disney Encyclopedie is de echte naam van het Beest / de prins "Adam".
Bij het begin van de film, wanneer het verhaal verteld wordt van hoe de prins verandert in het Beest, heeft Alan Menken een melodie gebruikt die geïnspireerd is op een onderdeel uit Le Carnaval des Animaux van de Franse componist C. Saint-Saëns: Aquarium.
In de proloog van de film staat op een glas-in-loodraam de Latijnse spreuk vincit qui se vincit (wie zichzelf overwint, overwint) te lezen.
Belle is als enige in haar dorp in het blauw gekleed, om aan te geven dat zij anders is. Later verschijnt het Beest tijdens het diner ook in het blauw. Belle verscheen echter in het geel!
De uithangborden bij de winkels in het dorp zijn Frans (boucherie, boulangerie, chapeau, largent, la vogue, la puissance, le + jambon, plantes et fleures, café), behalve de boekwinkel, daar luidt de tekst op het uithangbord bookseller.
Belles lievelingsboek vertoont opvallend veel overeenkomsten met wat haar zelf overkomt.
De dans van Belle en het Beest in de beroemde balzaalscène is dezelfde als die van Aurora en prins Phillip in de Disneyfilm Doornroosje.
Wanneer Gaston van de toren valt, verschijnt er op één frame een doodshoofd in zijn ogen.
Referenties
↑ abc Tale as Old as Time: The Making of Beauty and the Beast van Walt Disney Home Entertainment
↑ Sito, Tom, Drawing the Line: The Untold Story of the Animation Unions From Bosko to Bart Simpson. The University Press of Kentucky, 2006
De Reddertjes in Kangoeroeland (originele titel: The Rescuers Down Under) is een Amerikaansetekenfilm uit 1990 van Walt Disney. Het is de 29ste speelfilm van Disney.
De film is een vervolg op De Reddertjes uit 1977. Daarmee is het de eerste vervolgfilm op een lange speelfilm van Disney (eerder was De Drie Caballeros al een vervolg op Saludos Amigos, maar dit waren beide films die uit losse fragmenten bestonden). Tevens is de film samen met Fantasia 2000 de enige vervolgfilm die deel uitmaakt van de Disney-canon, daar de film geproduceerd is door Walt Disney Feature Animation.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint in de outback van Australië. Cody, een jonge knaap, redt hier op een dag Marahute, een kolossale steenarend, uit een stropersval waarna de twee goede vrienden worden. Kort na hun ontmoeting valt Cody in een valkuil van de stroper Percival C. McLeach. Wanneer McLeach beseft dat Cody meer weet over Marahute, ontvoert hij de jongen.
Een muis, die toevallig getuige is van dit alles, stuurt een noodoproep naar New York City naar de Hulp- en Redvereniging (Rescue Aid Society). Deze besluit hun twee topagenten, Bernard en Bianca, op de zaak te zetten. De nieuwe opdracht verstoort Bernards plannen om Bianca ten huwelijk te vragen. De twee willen met hun oude vriend Orville, de albatros (bekend uit de vorige film), naar Australië vliegen maar hij is niet beschikbaar. In plaats daarvan brengt zijn broer Wilbur hen naar Australië.
In Australië ontmoeten de twee de Australische springmuis Jake, die besluit hen verder te helpen. Hij ontwikkelt zich al snel als concurrent van Bernard voor de aandacht van Bianca. Wilbur, die bij de landing in Australië zijn rug heeft bezeerd, wordt opgenomen in een ziekenhuis. Hij weigert echter de operatie te ondergaan en probeert weg te vluchten uit het ziekenhuis, wat niet echt lukt en op het moment dat de dokter en verpleegsters hem terug naar de operatiekamer willen brengen probeerd Wilbur veel tevergeefs via een raam waar hij echt niet helemaal doorheen past te ontsnappen, de dokter en de verpleegsters proberen allemaal met al hun kracht Wilbur uit het raam te trekken terwel Wilbur tervergeefs uit alle macht probeerd tegen te werken wat resulteerd dat hij op dat momend zoveel pijn aan zijn rug heeft dat het echt niet te verdragen is en meteen niet verder kan tegen werken en flink naar achtere schiet en met zijn rug op grond en de dokter landt, wonderbaarlijk genoeg is Wilbur dan zelf meteen genezen aan zijn rug maar heeft de dokter nu zelf last van zijn rug, dolblij neemt Wilbur meteen zijn kans om het ziekenhuis te verlaten en gaat op zoek naar Bernard en Bianca.
De drie muizen begeven zich naar de schuilplaats van McLeach met behulp van verschillende andere dieren die door Jake worden getemd. In zijn schuilplaats probeert McLeach op elke mogelijke manier Cody de locatie van Marahute te laten onthullen, maar zonder succes. Cody onderneemt een aantal ontsnappingspogingen met behulp van de dieren die McLeach gevangen heeft, maar elke poging wordt verhinderd door McLeach varaan Joanna.
McLeach komt uiteindelijk met het idee om Cody te laten geloven dat Marahute is neergeschoten door een andere stroper, wetende dat Cody dan direct naar Marahutes nest zal gaan om te kijken of haar eieren nog in orde zijn. De drie muizen zijn getuige van dit alles en reizen met McLeach mee. McLeachs plan werkt perfect: Cody leidt hem rechtstreeks naar Marahutes nest. Daar slaagt McLeach erin om Marahute te vangen. Cody onderneemt een reddingspoging, maar wordt samen met Jake en Bianca ook gevangen. Alleen Bernard blijft achter. McLeach wil Joanna de eieren laten verslinden om te zorgen dat Marahute zeldzaam blijft, maar Bernard kan dit verhinderen door de eieren snel te verwisselen voor stenen.
Wilbur arriveert bij het nest en Bernard overtuigt hem om op de eieren te letten zodat hij de achtervolging op McLeach kan inzetten. Met de techniek die Jake hem geleerd heeft, temt hij een wild zwijn en achtervolgt McLeach. Die blijkt ondertussen naar een rivier, genaamd Crocodile Falls, te zijn gereden met het plan zich van Cody te ontdoen door hem aan de krokodillen in de rivier te voeren. Hij heeft Cody reeds vastgebonden aan de hijskraan van zijn voertuig en boven het water gehangen wanneer Bernard arriveert en het voertuig onklaar maakt door de sleutels te stelen. Hij gooit Jake en Bianca de sleutels toe zodat ze zich kunnen bevrijden. McLeach probeert het touw waar Cody aan hangt door te schieten. Bernard trekt echter de aandacht van Joanna en lokt haar naar McLeach, waardoor ze tegen hem opbotst en samen met hem in het water valt. McLeach slaagt erin de krokodillen van zich af te slaan, maar valt vervolgens over de waterval zijn dood tegemoet.
Ook Cody valt in het water wanneer het touw breekt. Bernard duikt het water in en slaagt erin Cody lang genoeg van de waterval weg te houden tot Jake en Bianca Marahute hebben bevrijd, en zij hen uit het water kan vissen. Bernard kan nu eindelijk Bianca zijn aanzoek doen, en ze accepteert.
De Reddertjes in Kangoeroeland is de eerste Disneyfilm waarbij gebruik werd gemaakt van de destijds nieuwe techniek Computer Animation Production System (CAPS). Hiermee werd het mogelijk om tekeningen digitaal in te kleuren, zodat met de hand ingekleurde celanimatie overbodig werd. De tekeningen van de personages en achtergronden werden ingescand op een computer, alwaar digitale tekenaars de tekeningen verder bewerkten tot een geheel.
De film maakt tevens gebruik van computeranimatie voor onder andere McLeach voertuig.
Aan de film werkte een team van 415 tekenaars en technici mee. Vijf leden van dit team reisden vooraf naar Australië om fotos en schetsen van het landschap te maken.[1]
De film is de tweede Disneyfilm waar geen gezongen nummers in voorkomen. De eerste was Taran en de Toverketel. De soundtrack bestaat dan ook geheel uit achtergrondmuziek:
Bij de originele uitgave in 1990 werd de film samen vertoond met het Mickey Mouse-filmpje The Prince and the Pauper. De film is na 1990 niet opnieuw in de bioscopen uitgebracht.
Reacties van critici waren over het algemeen positief. Op Rotten Tomatoes scoort de film 77% aan positieve beoordelingen. De opbrengst van de film viel voor Disney echter tegen. De film haalde in totaal 27 miljoen dollar op, waarmee het een van de slechtst verkochte Disneyfilms van de jaren 80 en 90 was. Volgens critici heeft dit er mede voor gezorgd dat Disney latere vervolgfilms vrijwel allemaal heeft laten maken door een andere productietak en uitgebracht als direct-naar-video.
De film kreeg groen licht na het succes van de film Who Framed Roger Rabbit. De kleine zeemeermin wordt vaak gezien als de film die animatiefilms van Disney weer nieuw leven inblies na een aantal geflopte films uit de jaren 80. Met deze film begon een tijdperk dat onder fans en critici nu bekend staat als de Disney renaissance.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De Kleine Zeemeermin gaat over Ariël, een mooie, jonge zeemeermin, één van de dochters van de zeekoning Triton. Ze heeft een obsessie voor mensen en hun spullen, iets wat haar vader absoluut niet kan waarderen omdat hij mensen als gevaarlijk ziet. Hij wijst daarom zijn hofmuzikant, Sebastiaan de krab, aan om op haar te letten.
Op een avond zien Ariel en haar vissenvriend Botje aan boord van een schip de jonge prinsEric. Ariel wordt op slag verliefd op hem. Wanneer het schip in een storm belandt en vergaat, redt ze Eric uit de golfen en brengt hem veilig aan land. Hij wil naderhand uiteraard weten wie hem gered heeft, maar hij kent enkel en alleen haar hemelse stem. Zijn hond Max verraadt Ariel nog bijna, maar ze kan ontkomen voor hij haar ziet.
Wanneer Triton ontdekt dat Ariel verliefd is geworden op een mens, vernietigt hij uit woede al haar verzamelde spullen, inclusief een standbeeld van prins Erik. Verdrietig en kwaad besluit Ariel, overgehaald door de alen Gruwel en Griezel, naar de zeeheks Ursula te gaan. Deze stemt toe haar in een mens te veranderen zodat ze Eric kan opzoeken, maar op twee voorwaarden: Ariël moet haar stem afstaan en Ariël moet Eric binnen drie dagen een liefdeskus geven. Zo niet, dan wordt ze opnieuw zeemeermin en wordt ze door Ursula gevangengenomen. Ariel gaat akkoord.
Aan land wordt ze al snel gevonden door Eric, maar hoewel hij wel gecharmeerd is van haar, herkent hij haar niet als het meisje dat hem gered heeft. Samen met Botje, Sebastiaan en de zeemeeuw Jutter probeert Ariel, ondanks het verlies van haar stem, Eric verliefd op haar te laten worden. Ze is succesvoller dan Ursula had gedacht en dreigt binnen de drie dagen in haar opdracht te slagen. Om roet in het eten te gooien verandert Ursula zichzelf in een mooie vrouw, noemde zichzelf voor een tijdje Vanessa en gebruikt Ariels stem om Eric te laten denken dat zij de vrouw is die hem heeft gered. Eric trapt erin en maakt meteen huwelijksplannen.
De ceremonie vindt plaats aan boord van een schip. Jutter en de zeedieren verhinderen echter de plechtigheid terwijl Ariel zich naar het schip haast. In de chaos breekt Ursulas magische schelp en krijgt Ariel haar stem terug. Eric ziet nu in dat hij een fout heeft gemaakt en wil haar kussen, maar net op dat moment gaat de zon onder en is de derde dag voorbij. Ariel verandert weer in een zeemeermin en Ursula neemt haar mee. Dan wordt haar echte plan duidelijk: ze wil, middels Ariël, de macht van koning Triton krijgen.
Ursula confronteert Triton en biedt hem aan om zijn leven op te offeren voor dat van Ariel. Hij stemt toe waardoor niet Ariel maar hij in een gevangene van Ursula verandert en Ursula zijn macht krijgt. Ursula wordt daarmee heerseres over alle zeeën. Ze verandert zichzelf in een reus en veroorzaakt een draaikolk die enkele scheepswrakken naar de oppervlakte brengt. Eric klimt aan boord van een van deze wrakken en stuurt het schip recht op Ursula af. Ze wordt gespietst aan de scherpe punt vooraan het schip en sterft.
Nu Ursula weg is, worden al haar gevangenen weer normaal. Triton geeft Ariel opnieuw benen zodat ze met haar prins Eric kan trouwen.
De Kleine Zeemeermin was de eerste animatiefilm sinds dertig jaar, gebaseerd op een reeds bestaand sprookje. De laatste was Doornroosje uit 1959.
Disney had de eind jaren '30 reeds bestudeerd om De Kleine Zeemeermin te ontwikkelen. Plannen voor de film bestonden al sinds het uitkomen van Sneeuwwitje en de zeven dwergen, maar werden door verschillende omstandigheden steeds uitgesteld.
De film bestaat voor meer dan 80% uit special effects. Dit was de laatste animatiefilm van Disney die in 1000 kleuren met de hand werd gekleurd. Er komen meer dan 1100 achtergronden aan te pas. Het duurde bijna een jaar om de twee minuten durende stormscène te maken.
Meer dan 400 technici en tekenaars werkten 3 jaar aan de film. Sherri Stoner werd gebruikt als model voor Ariël. Animators baseerden hun werk ook op een foto van Alyssa Milano.
De kleine zeemeermin werd gezien als "de film die Broadway in de animatiefilms bracht".[1]Alan Menken schreef de muziek voor de film, en werkte samen met Howard Ashman aan veel van de gezongen nummers.
Het verhaal is losjes gebaseerd op het boek Oliver Twist van Charles Dickens. In deze film is Oliver echter geen mens maar een kat, de leden van Fagins bende zijn honden, en het verhaal speelt zich af in het New York City van de late jaren 80 in plaats van het Londen van eind 19e eeuw.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Bij aanvang van de film ziet men hoe een aantal jonge katjes te koop worden aangeboden aan voorbijgangers. Alleen een oranje katje wordt door niemand gekozen. Hij zwerft rond in New York, totdat hij gevonden wordt door stoere straathond Dodger. Dodger stelt hem voor om samen een hotdogventer te beroven. Hun plan slaagt maar naderhand gaat Dodger er met het gestolen vlees vandoor zonder het katje zijn deel te geven. Het katje slaagt erin hem bij te houden tot aan de haven, waar hij Dodger een oude boot ziet binnengaan.
In de boot bevinden zich meer straathonden: de Mexicaanse Tito, de Engelse Francis, de Deense Einstein en Rita. Ze maken allen deel uit van de bende van Fagin, een arme man die een grote schuld heeft uitstaan bij de corrupte industrieel Sykes. Sykes geeft Fagin nog drie dagen de kans om over de brug te komen. Het katje toont zijn moed aan de honden door één van Sykes' dobermanns van zich af te slaan. Hij wordt opgenomen in de groep.
De volgende dag trekt het hele gezelschap de stad in, op zoek naar waardevolle spullen. De honden zetten een aanrijding in scène om zo een limousine tot stilstand te brengen en de autoradio te kunnen stelen. In de limousine zit een meisje, Jenny genaamd. Ze ziet het katje en neemt hem mee naar huis. Daar geeft ze hem de naam Oliver en besluit hem als huisdier te houden, tot groot ongenoegen van haar poedel Georgette.
De honden van Fagins bende denken echter dat Oliver ontvoerd is door Jenny en komen hem redden. Wanneer Fagin beseft dat Oliver nu eigendom is van een rijk iemand, besluit hij losgeld voor hem te vragen om zo zijn schulden te kunnen afbetalen. Hij krijgt echter spijt van zijn daad wanneer hij ontdekt dat Olivers eigenaar een jong meisje is en geeft haar Oliver gewoon mee. Sykes, die vanaf een afstand stond toe te kijken, besluit Jenny te ontvoeren om toch nog zijn geld te krijgen.
Oliver, Fagin en de honden zetten een redding op touw. Ze slagen erin Jenny uit Sykes kantoor te halen, waarna een wilde achtervolging volgt door de straten en uiteindelijk zelfs de metrotunnels van New York. Sykes dobermanns komen om het leven wanneer ze door Dodgers toedoen op de metrorails vallen en worden geëlektrocuteerd. Sykes komt om wanneer zijn auto in botsing komt met een trein.
De volgende dag viert het hele gezelschap Jennys verjaardag in haar huis.
De werktitle van de film was Oliver and the Dodger.[1] De film diende als voorbode van een periode die bekend staat als de Disney-renaissance; veel van de originele crew van Disney was inmiddels weggetrokken naar andere studios, en een nieuwe crew nam hun plaats in.
De film werd aanvankelijk gepland als een vervolg op de Reddertjes, met het personage Penny in een centrale rol. Zij zou Olivers nieuwe eigenaar worden. Dit idee werd geschrapt, maar het personage Jenny vertoond wel veel overeenkomsten met Penny.
De film borduurde verder op het gebruik van computeranimatie, waar Disney in de vorige twee films al mee was begonnen. Zo werden onder andere de wolkenkrabbers van New York, de autos, treinen en Fagins scooter met de computer getekend. Voor de film werd binnen Disney zelfs een speciale afdeling opgericht voor de scènes met computeranimatie.[2]
De film was tevens een test om te zien of het publiek nog geïnteresseerd was in musicals. De laatste musicalfilm die Disney had gemaakt was Frank en Frey in 1981. Oliver en Co. introduceerde tevens nieuwe geluidseffecten voor regulier gebruik.
Oliver en Co. was de eerste Disneyfilm waarin echt bestaande producten te zien waren. Zo zij onder andere namen en producten van Coca-Cola, USA Today, Sony, en Ryder Truck Rental in de film te zien. Volgens ABC's The Wonderful World of Disney werd dit enkel en alleen gedaan voor meer realisme, en kreeg Disney er niet voor betaald door deze merken.[3]
Zoals in veel Disneyfilms vanaf de jaren 80 hebben enkele personages uit vorige films een cameo in de film. Tijdens het lied Ik hou van herrie ziet men onder andere Peggy, Jock en Snuffel uit Lady en de Vagebond en Pongo uit 101 Dalmatiërs.
De instrumentale soundtrack voor Oliver & Co. werd gecomponeerd door J. A. C. Redford. De titelsong voor de film, "Once Upon a Time in New York City", werd geschreven door Howard Ashman.
De film wed uitgebracht in 1988, op precies dezelfde dag als de film Platvoet en zijn vriendjes, een film van voormalig Disneymedewerker Don Bluth.
Sinds 2008 heeft Oliver en Co. in de Verenigde Staten 74 miljoen dollar opgebracht, waarvan 53,2 miljoen dollar afkomstig is van de originele uitgave in 1988.[4] Het success van de film leidde ertoe dat Disneys senior vicepresident Peter Schneider besloot voortaan elk jaar een getekende Disneyfilm uit te brengen.[1]
Ondanks dat de film een success was in de bioscoop, liet de video-uitgave enkele jaren op zich wachten. Pas in 1996 verscheen de film op video, en in 2002 op dvd.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het Londen van 1897, in een samenleving van muizen die bestaat buiten weten van de mensen om. Op een avond wordt speelgoedmaker Corstiaen Bokkingham ontvoerd door Frunnik, een vleermuis en de handlanger van professor Ratbout Rattatoei. Hij wil dat Bokkingham voor hem een mechanische pop maakt die sprekend lijkt op de Britse koniningin, zodat hij via haar heerser van Engeland kan worden. Wanneer Bokkingham weigert, geeft Ratbout aan Frunnik de opdracht om Bokkinghams dochter Olivia te ontvoeren.
Olivia kan ontkomen en zoekt hulp bij Basil Holmuis, een wereldberoemde detective, en diens vriend Dokter Dawson. Basil is een oude tegenstander van Ratbout en neemt de zaak dan ook vooral aan om eindelijk met hem te kunnen afrekenen. Om Ratbout op te sporen gebruiken Basil en Dawson de hond van Sherlock Holmes, Toby genaamd. Toby leidt hen rechtstreeks naar de speelgoedwinkel van Bokkingham, waar ze Frunnik betrappen op het stelen van onderdelen voor de mechanische koningin. Frunnik kan ontkomen en slaagt er tevens in Olivia te vangen. Hij vergeet alleen een lijstje met onderdelen dat Ratbout hem had gegeven.
Door het lijstje te analyseren ontdekt Basil dat het afkomstig is van een plek nabij de rivier. Hij en Dawson bezoeken een kleine taverne bij de Thames voor meer aanwijzingen. Hier zien ze Frunnik weer en volgen hem naar Ratbouts schuilplaats. Ratbout verwachtte de twee echter al en heeft een val voor ze gezet. Hij laat Basil en Dawson gevangenzetten in een muizenval die dicht zal klappen als een grammofoonplaat is uitgespeeld, waarna hij en zijn handlangers met de mechanische koningin naar Buckingham Palace vertrekken. Basil slaagt erin om een zwakke plek in de val te ontdekken, waardoor hij en Dawson kunnen ontsnappen. De twee bevrijden Olivia en gaan Ratbout achterna.
In Buckingham Palace laat Ratbout de koningin ontvoeren en vervangen door de pop die Bokkingham gemaakt heeft. Basil, Dawson en Olivia komen net op tijd om de koningin te redden en Ratbout te ontmaskeren. Ratbout vlucht weg in zijn luchtschip maar neemt Olivia mee als gijzelaar. Basil, Dawson en Bokkingham maken zelf ook een luchtballon om de achtervolging in te zetten. Na een lange achtervolging door de lucht botst Ratbouts luchtschip op de Big Ben. Daar vechten Ratbout en Basil het uit. Ratbout valt uiteindelijk van de toren.
Terug in Baker Street dient zich alweer een nieuwe zaak aan voor Basil. Basil dringt er bij Dawson op aan om zijn partner te worden in toekomstige zaken.
Enkele personages hebben in de Engelstalige versie een andere naam dan in de Nederlandstalige. In onderstaand overzicht staat de Engelse naam/Nederlandse naam.
Alan Young Hiram Flaversham/Corstiaen Bokkingham
In de film zijn ook even kort silhouetten te zien van Sherlock Holmes en Dr. Watson. In deze betreffende scène hoort men Holmes en Watson ook met elkaar praten. Voor de stem van Holmes werden oude stemopnames gebruikt van Basil Rathbone; de acteur die dit personage in een groot aantal films had gespeeld. De stem van Watson wordt hier gedaan door Laurie Main.
Voor de film werd computeranimatie, waar Disney in de film Taran en de Toverketel al mee experimenteerde, op grotere schaal toegepast. Zo werden onder andere layouts voor de tekeningen op de computer gemaakt om te experimenteren met verschillende camerahoeken. Computeranimatie werd ook gebruikt om het radarwerk van de Big Ben te tekenen voor de climax van de film.
De film werd bij de originele uitgave goed ontvangen door critici. Zo kreeg de film onder andere een "two thumbs up" rating van critici Siskel en Ebert. De film scoort 73% aan goede beoordelingen op Rotten Tomatoes.
De film was redelijk succesvol qua opbrengst. De film bracht 25 miljoen dollar op tegen een budget van 14 miljoen dollar. Het succes van de film na de mislukking van Taran en de Toverketel gaf Disney weer hoop voor de toekomst.
Taran en de Toverketel (originele titel "The Black Cauldron") is een Amerikaanse animatiefilm uit 1985, geproduceerd door de Walt Disney Company. Het is de 25e avondvullende tekenfilm van Disney.
De film is in veel opzichten anders dan de andere Disney-films. De sfeer is veel beklemmender en griezeliger. Dit is ook te merken aan de beoordeling die de film wereldwijd kreeg. In Nederland is het bijvoorbeeld de enige tekenfilm van Walt Disney die niet geschikt wordt geacht voor alle leeftijden, maar met de kijkwijzer "meekijken gewenst vanaf 6 jaar".
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Taran is een jonge varkenshoeder die bij de tovenaar Dalban woont. Hij droomt ervan om een held of ridder te worden, maar voorlopig zit er weinig meer voor hem in dan varkenshoeden. Toch moet hij op een wel zeer bijzonder varken, Hen-Wen, passen. Het varken is namelijk helderziend. Daarom is de gruwelijke Gehoornde Koning naar het varken op zoek. Hij kan namelijk via Hen-Wen te weten komen waar zich de Toverketel bevindt, een zwarte ketel met magische krachten. Taran krijgt de opdracht Hen-Wen verstoppen, wat in eerste instantie mislukt. Nadat Taran Hen-Wen uit het kasteel van de Gehoornde Koning heeft weten te bevrijden kan hij met behulp van een magisch zwaard aan de Gehoornde Koning ontsnappen.
Taran krijgt op zijn tocht hulp van verschillende personen, zoals de minstreel Fliere Flam, de verwende prinses Elonie en het harige (en altijd hongerige) wezentje Gorgi. Een onder water wonend elfenvolk belooft op Hen-Wen te passen en helpt Taran en zijn vrienden verder op weg. De toverketel blijkt uiteindelijk in handen te zijn van drie heksen, aan wie Taran zijn magische zwaard geeft in ruil voor de toverketel. Maar de ketel kan niet worden vernietigd. Zijn kracht kan hooguit worden tegengehouden wanneer iemand vrijwillig zichzelf opoffert en in de ketel springt.
De Gehoornde Koning weet de toverketel uiteindelijk in handen te krijgen, aangezien hij nou juist Taran om die reden liet volgen. En zonder zwaard kan Taran zich ook niet meer verdedigen. Hij en zijn vrienden worden gevangengenomen zodat ze met eigen ogen de triomf van de Gehoornde Koning moeten aanschouwen.
De Gehoornde Koning begint met het creëren van een leger zombies die het land moeten veroveren. Gorgi verhindert dit plan uiteindelijk door zelf in de ketel te springen, waardoor de zombies alsnog sterven en het plan van de Gehoornde Koning mislukt. De Gehoornde Koning probeert uit wraak Taran ook in de ketel te gooien, maar uiteindelijk wordt hij zelf in de ketel gezogen. Het kasteel van de Gehoornde Koning stort in en de toverketel graaft zichzelf in.
Achteraf komen de drie heksen de ketel opeisen omdat Taran er toch niks aan heeft. De slimme Fliere Flam weet hen te overtuigen opnieuw te ruilen, voor het uit de dood terugbrengen van Gorgi. Taran keert met zijn vrienden terug naar huis.
Taran en de Toverketel was de eerste film waarin Disney experimenteerde met het APT-proces, welke diende als vervanging voor de klassieke xerografie. De techniek bracht echter wel extra kosten met zich mee. De film werd hierdoor de duurste film van 1985.[1]. Ook was Taran en de Toverketel de eerste Disneyfilm waarin computeranimatie werd gebruikt.
Al tijdens de productie ontstond bij Disney de vraag of de film wellicht te grimmig zou worden voor het doelpubliek. Daarom werd er flink in het script gesnoeid om te enge scènes te verwijderen. Vooral scènes met het ondode leger werden eruit geknipt. Een scène waarvan duidelijk merkbaar is dat hij is verwijderd, is die waar, via een silhouet, te zien is hoe een van de monsters die uit de ketel komt iemand doodt. Doordat deze scène uit de film is geknipt ontstaat er duidelijk hoorbaar een gat in de soundtrack. Andere verwijderde scène zijn een waarin Taran een vijand doodt met zijn zwaard, en een waarin een man oplost in mist.[2]
De aanpassingen in het script konden echter niet voorkomen dat critici de film nog steeds te grimmig vonden voor kijkers van alle leeftijden. De MPAA gaf de film bij de originele uitgave een PG-rating; de eerste keer ooit dat een Disneyfilm een dergelijke rating kreeg.[1] De film dreigde zelfs een PG-13 rating te krijgen indien bovengenoemde scènes niet zouden zijn verwijderd.
Sinds september 2009 is een herstelde versie van de film in omloop.
De film werd voor het eerst uitgebracht op 24 juli 1985. Na deze originele uitgave is de film lange tijd uit de roulatie geweest. Pas op 4 augustus 1998 kwam de film uit op VHS. Op 3 oktober 2000 verscheen de DVD-versie.
De film was bij de originele uitgave een financiële mislukking.[3] Reacties op de film waren echter positief. De film heeft in de loop der jaren een cultstatus verkregen
Frank en Frey (Engels: The Fox and the Hound) is een tekenfilm van Walt Disney Pictures uit 1981. Het is de 24e animatiefilm van Disney. De film duurt ongeveer 83 minuten. Het film vertelt het verhaal van de vriendschap tussen de vos Frey en Frank, een jachthond.
Het verhaal van de film is gebaseerd op Daniel P. Mannix's boek The Fox and the Hound. De film brengt wel een paar wijzigingen aan in het verhaal. Het boek bevat een realistischer verhaal, en draait vooral om Freys leven in het bos nadat hij is teruggebracht naar de wildernis. Ook kennen Frank en Frey elkaar in het boek niet uit hun jeugd. Het verhaal werd vooral aangepast om het geschikter te maken voor een familiefilm. [3] De regie werd verzorg door Ted Berman en Richard Rich. Olie Johnston en Frank Thomas waren 2 trouwe leden van de Nine Old Men die deze film ook maakten. Voor beiden was het hun laatste film. Frank en Frey was de laatste Disneyfilm waarin cast en crew bij het introfilmpje al werden vermeld in plaats van op de aftiteling. Een vervolg op de tekenfilm, Frank en Frey 2, werd uitgebracht in 2006.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Frank (Copper in de originele versie) is een hondje dat door zijn baas opgeleid wordt tot jachthond en Frey (Tod) is een ouderloos vosje, dat door Grootje, een oude vrouw, wordt opgevoed. De twee ontmoeten elkaar wanneer ze nog jong zijn en worden onafscheidelijke vrienden. Ze beseffen echter niet dat ze eigenlijk natuurlijke vijanden zijn en dat ze later dus tegenover elkaar zullen staan.
Het noodlot slaat toe wanneer de twee volwassen worden. Frank, door zijn baas Sepp opgeleid tot jachthond, moet voortaan ook op vossen jagen. Op een avond wordt Frey door Sepp en zijn honden opgejaagd. Tijdens de jacht raakt Sepps andere hond, Chief, gewond wanneer hij wordt aangereden door een trein. Sepp en Frank zijn van mening dat Frey hier de schuld van is. Grootje beseft dat Frey niet langer veilig is en besluit hem terug te brengen naar de wildernis. Hier ontmoet hij Vixey, een andere vos.
In de climax van de film gaat Sepp met Frank op jacht naar Frey. De twee worden echter aangevallen door een beer. Door Freys toedoen kunnen ze ontkomen, waarna Frank en Frey hun ruzie bijleggen.
Frank en Frey markeerde het punt waarop er een grote verandering plaatsvond binnen de samenstelling van het Disneyteam. Vrijwel alle oudere tekenaars werden vervangen door nieuwe die waren opgeleid middels een intern animatietrainingsprogramma dat begon in 1976.[4][5]Don Bluth werkte mee als tekenaar aan de film, maar verliet Disney in een vroeg productiestadium. Hij nam bij zijn vertrek 11 andere tekenaars (17% van het team) mee, en richtte samen met hen een andere tekenstudio op, Don Bluth Productions. Als gevolg van het vertrek van deze tekenaars liep productie van de film zes maanden vertraging op.
Peter en de Draak (originele titel Pete's Dragon) is een Amerikaanse musicalfilm uit 1977, geproduceerd door Walt Disney Productions. De film combineert live-aciton beelden met animatie, en is tevens de eerste Disneyfilm opgenomen in Dolby Stereo geluid.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in het begin van de 20e eeuw. Een weesjongen genaamd Peter (Pete) vlucht weg bij zijn adoptieffamilie, de Gogans, omdat ze hem behandelen als een slaaf. De matriarch van de familie, Lena, opent de jacht op hem samen met haar zonen. Peter krijgt echter hulp van een groene draak genaamd Elliott, welke zich naar believen zichtbaar en onzichtbaar kan maken.
Peter en Elliott raken verzeild in een klein vissersdorpje genaamd Passamaquoddy. Hier raakt Peter door Elliotts toedoen al snel in de problemen met de locale bevolking. Hij wordt door de inwoners gezien als een teken van ongeluk. Een oudere man genaamd Lampie is getuige van hoe Elliott zichzelf even zichtbaar maakt, en probeert tevergeefs het volk te waarschuwen dat er een draak in de stad is. Zijn dochter, Nora, neemt hem mee terug naar hun huis bij de locale vuurtoren. Ze nodigt tevens Peter uit.
Bij Nora thuis ziet Peter een foto van een zeeman. Volgens Nora is dit haar geliefde, Paul, die een tijd terug zoek is geraakt toen zijn schip verging. Peter brengt de foto naar Elliott en vraagt hem of hij Paul kan opsporen. Ondertussen wordt het plaatsje aangedaan door Dr. Terminus, een ronreizende kruidendokter, en zijn handlanger Hoagie. Lampie verteld de twee over de draak. Terminus doet het af als een verzinsel, maar Hoagie gaat met Lampie mee en ziet Elliott daardoor ook. Terminus zelf wordt ook overtuigd van Elliotts bestaan wanneer hij de schade ziet die Elliott toegebracht heeft aan een schoolgebouw. Hij doet Peter een aanbod de draak van hem te kopen, maar Peter weigert elk aanbod.
Terug in de stad loopt Terminus de Gogans tegen het lijf, en smeed met hen een plan om zowel Peter als Elliott te vangen. Hij overtuigd tevens de bevolking om hen te helpen. Samen zetten ze een val op voor Elliott in een pakhuis. Die avond, tijdens een zware storm, lokt Terminus Peter met een list naar het pakhuis terwijl Hoagie Elliott eveneens naar het pakhuis lokt. In het pakhuis wordt Peter gevangen door de Gogans, terwijl Elliott wordt gevangen onder een net dat aan het plafon was bevestigd. Terminus probeert hem neer te schieten met een harpoen, maar richt deze snel de andere kant op wanneer hij beseft dat het touw van de harpoen om zijn voet gewikkeld zit. Elliott breekt los uit het net en bevrijd Peter. Daarna haasten de twee zich naar de vuurtoren, waar Nora en Lampie wanhopig proberen het vuur te ontsteken om een schip dat zich door de storm een weg naar de haven worstelt veilig langs een zandbank te loodsen. Elliott ontsteekt de lamp en red zo het schip.
De volgende ochtend wordt Elliott als een held onthaald. Aan boord van het schip blijkt zich Paul te bevinden, die door Elliott was gevonden. Paul en Nora besluiten samen Peter te adopteren. Nu Peter veilig is, zit Elliotts taak bij hem erop en hij vertrekt.
Het verhaal van de film is gebaseerd op een nooit gepubliceerd kort verhaal van Seton I. Miller en S.S. Field. Disney kocht de rechten op dit verhaal in de jaren 50 met het plan het verhaal als basis te gebruiken voor een aflevering van het programma Wonderful World of Disney. In plaats daarvan werd besloten er een bioscoopfilm van te maken. Schrijver Malcolm Marmorstein werkte het verhaal uit tot een script.
Voor de vuurtoren uit de film werd een vuurtoren bij Morro Bay. De toren was uitgerust met een dusdanig sterke lamp dat Disney toestemming nodig had van de kustwacht om deze te mogen ontsteken voor de opnames, uit angst dat het licht anders passerende schepen zou verwarren.[1]
De film was de eerste waarin de animatie niet werd verzorgd door een van Disneys Nine Old Men het originele tekenteam. Don Bluth had de regie over de animatiescènes, maar werd niet voor zijn werk vermeld op de aftiteling.
De originele versie van de film is 134 minuten, maar kort na de première werd de film ingekort tot 121 minuten. Hiervoor werd onder andere het lied "I Saw A Dragon" flink aangepast.
In oktober 1980 was Peter en de Draak de eerste Disneyfilm die uitkwam op VHS. Deze versie was maar korte tijd in omloop. In maart 1984 werd de film opnieuw uitgebracht in de bioscopen, maar nu in een tot 104 minuten teruggesnoeide versie. In oktober 1985 werd de film hersteld tot een versie van 128 minuten.
De Reddertjes (originele titel The Rescuers) is een Amerikaansetekenfilm van Walt Disney, die uitkwam in 1977 en geregisseerd werd door Wolfgang Reitherman. Deze film is de 23ste klassieker van Disney en tevens het laatste regiewerk van Reitherman. Het verhaal van de film is gebaseerd op de boeken The Rescuers en Miss Bianca van de Britse schrijfster Margery Sharp.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het weesmeisje Penny wordt gevangen gehouden door de gemene Medusa en haar man, tevens 'hulpje', Soeps. Ze hebben Penny nodig om een diamant, het Duivelsoog, terug te vinden in een voormalig piratenhol, gelegen in het Duivelsmoeras. De enige toegang tot dit hol is namelijk te klein voor een volwassene om door te kruipen.
Aan het begin van de film slaagt Penny erin een noodbericht in een fles te stoppen en in de rivier te laten wegdrijven. Na een lange reis komt deze fles terecht in New York City, alwaar hij wordt gevonden door de Hulp- en Redvereniging (Rescue Aid Society): een soort Verenigde Naties met muizen van over de hele wereld als leden. Deze muisvereniging wil de zaak oplossen. De mooie Juffrouw Bianca, een Hongaarse vertegenwoordigster, neemt de taak op zich. Ze kiest Bernard die zowel de portier als de conciërge is, als haar co-agent.
De twee beginnen hun onderzoek in het weeshuis waar Penny ooit verbleef. Daar ontmoeten ze de kat Rufus, die hen vertelt dat Penny door Medusa is meegenomen. De twee haasten zich naar Medusas 'prullenboutique' dat niet ver van het weeshuis ligt. Daar horen ze haar praten met Soeps. Medusa is niet tevreden over de vorderingen en besluit zelf naar het Duivelsmoeras te komen. De muizen proberen met haar mee te reizen. Wanneer dit mislukt, laten ze zich door Overmoed, een albatros, naar het Duivelsmoeras brengen.
In het Duivelsmoeras ontmoeten ze een aantal lokale muizen en andere dieren, die besluiten mee te helpen. Helibel, een libel, brengt de twee naar de oude raderboot waar Penny wordt vastgehouden. Samen met haar beramen ze een ontsnappingsplan.
De volgende dag vindt Penny in de grot eindelijk de diamant. Medusas hebzucht neemt bezit van haar: ze verstopt de diamant in Pennys teddybeer en maakt plannen om zonder Penny en Soeps te vertrekken. Dankzij Bernard en Bianca kan Penny haar teddybeer terugkrijgen. Daarna vluchten zij en de muizen weg met Medusas moerasmobiel, terwijl de andere dieren voor afleiding zorgen. Ze steken onder andere het vuurwerk van Soeps af, waardoor de boot ontploft. Medusa probeert hen nog te stoppen met behulp van haar huisdierkrokodillen Nero en Brutus, maar ze faalt.
Terug in New York schenkt Penny de diamant aan het Smithsonian Institution. Zelf wordt ze eindelijk geadopteerd. De film eindigt met Bernard, Bianca en Helibel die op een nieuwe missie vertrekken.
De productie van de film nam vier jaar in beslag. In totaal werder door 250 mensen aan gewerkt, waaronder 40 tekenaars. Er werden ongeveer 330.000 tekeningen gemaakt. De film telt 14 grote stukken met 1039 losse scènes en 750 achtergronden.[1]
Het was de eerste film waaraan Walt Disney's originele crew van schrijvers en tekenaars (ook bekend als "Disney's Nine Old Men") werkte, samen met een nieuwe crew die in de jaren 70 door Disney was gerekruteerd.[1] De film was tevens het laatste samenwerkingsproject tussen veteranen Milt Kahl, Ollie Johnston, en Frank Thomas, en de eerste Disneyfilm waar Don Bluth aan meewerkte als tekenaar.[2] Andere tekenaars die hun debuut maakten met deze film waren Glen Keane, Ron Clements, en Andy Gaskill, die allemaal een belangrijke rol zouden gaan spelen bij de productie van Disneyfilms in de jaren 80 en 90.[3]
De Reddertjes was Disneys eerste grote succes sinds Jungle Boek, en de laatste tot De kleine zeemeermin. De film wordt daarom ook wel gezien als het einde van het zilveren tijdperk van Disney, welke begon met Assepoester in 1950. De Reddertjes was de eerste echt succesvolle film waar Walt Disney zelf niet langer aan meewerkte.
Tijdens de jaren 60 en 70 kwam de nadruk in Disneyfilms steeds meer de liggen op humor en minder op het verhaal. Met de Reddertjes keerde Disney terug naar de oude formule waarin verhaal en karakterontwikkeling voorop werden gesteld. Frank Thomas en Ollie Johnston omschreven de film op hun website als de eerste Disneyfilm in lange tijd die weer een hart had.[4] Uniek aan de film was het openingsfilmpje, waarin opnames van stilstaande beelden werden gebruikt.
De film markeerde ook het einde van Disneys zogenaamde "sketchy"-animatieperiode van de jaren 60 en 70. Er was een nieuwe xerografietechnologie ontwikkeld waarmee het mogelijk werd om minder donkere tekeningen te maken.
De film is gebaseerd op twee boeken van Margery Sharp, die beide deel uitmaken van een langere reeks.
Bernard werd gebaseerd op het gelijknamige personage uit Sharps boek The Rescuers. Zijn persoonlijkheid is in de film grotendeels identiek aan die in het boek, alleen is zijn rol in het verhaal in de film een stuk groter.
Het motief van de diamant is afkomstig uit Sharps boek Miss Bianca. Penny is gebaseerd op het meisje Patience uit ditzelfde boek.
Mr. Snoops is gebaseerd op Mandrake, een personage uit het boek. Zijn uiterlijk in de film is een karikatuur van historicus John Culhane.[1] Culhane gaf toe zelf geen idee te hebben dat Disney hem als model wilde gebruiken, maar was naderhand tevreden met het resultaat.[5]
Het personage Medusa is gebaseerd op The Diamond Dutchess uit het boek Miss Bianca. Aanvankelijk dachten de producers erover om het personage Cruella de Vil uit de film 101 Dalmatiërs opnieuw te gebruiken in De Reddertjes, maar hier werd uiteindelijk vanaf gezien. Wel zijn enkele eigenschappen van Cruella ook terug te vinden bij Medusa, waaronder haar roekeloze rijstijl.[6]. De naam van Medusa is afgeleid van het gelijknamige personage uit de Griekse Mythologie. Haar uiterlijk was gebaseerd op dat van de ex-vrouw van tekenaar Milt Kahl. Kahl was er zo op gebrand dat het personage goed werd getekend, dat hij bijna alle scènes met Medusa voor zijn rekening nam.[7]
De krokodillen Nero en Brutus zijn gebaseerd op de bloedhonden Tyrant en Torment uit de boeken. Ze zijn vernoemd naar Marcus Junius Brutus, de moordenaar van Julius Caesar, en Nero, de Romeinse keizer onder wiens bevel de grote brand van Rome plaatsvond.
Uit respect voor Sharps boeken besloten de producers om Bernard en Bianca in de film geen serieuze relatie te laten krijgen met elkaar, omdat in de boeken de twee ook nooit meer worden dan gewoon partners.
De film werd oorspronkelijk uitgebracht op 22 juni 1977, en opnieuw op 16 december 1983 en 17 maart 1989.
De Reddertjes was een groot succes. Bij de originele uitgave in 1977 bracht de film 48 miljoen dollar op. Daarmee was het de succesvolste Disneyfilm tot dan toe. De film brak tevens het record voor opbrengst van een animatiefilm, en behield dit record tot 1986.
De film kreeg positieve reacties van critici.[8] Veel mensen noemden het de eerste grote Disneyfim sinds Mary Poppins in 1964.[9] In zijn boek The Disney Films omschreef Leonard Maltin de film als een verademing voor iedereen die vreesde voor Disneys toekomst.
De nummers in de film werden gecomponeerd door Carol Connors, Ayn Robbins, en Sammy Fain; Shelby Flint's stem (Tineke Schouten in de Nederlandse versie) werd gebruikt voor drie van de nummers. De achtergrondmuziek werd gecomponeerd door Artie Butler.
Voor het eerst sinds Bambi werden de belangrijkste nummers in de film niet gezongen door de personages, maar door een stem buiten beeld. De nummers in de film zijn:
Op 8 januari 1999 kwam aan het licht dat in de film, tijdens de scène waarin Orville de albators wegvliegt uit New York, twee topless dames te zien waren. De betreffende afbeelding was te zien in twee van de circa 10.000 frames die de film telt.
Toen dit nieuws bekend werd, riep Disney meteen 3,4 miljoen exemplaren van de film terug.[10][11][12][13][14]
De afbeeldingen waren tot dusver niet opgemerkt omdat ze te kort in beeld zijn om met het blote oog te zien.[10][15] Disney hield een persconferentie over het incident, waarbij nadrukkelijk werd geweigerd om te onthullen wie verantwoordelijk was voor de afbeeldingen. De afbeeldingen werden na de ontdekking uit de film verwijderd.
In 1977 won De Reddertjes een Special Citation van de National Board of Review.
In 1978 werd De Reddertjes genomineerd voor een Academy Award in de categorie beste originele lied, maar verloor deze aan "You Light Up My Life". Datzelfde jaar won de film wel een Golden Screen.
Het Grote Verhaal van Winnie de Poeh (Engels: The Many Adventures of Winnie the Pooh) is een Amerikaansetekenfilm uit 1977 van Walt Disney. Het is de 22ste speelfilm van Disney. De film is gebaseerd op de boeken van de Britse auteur Alan Alexander Milne.
De film bestaat uit drie losse verhalen, die aan elkaar worden verteld door een verteller. Deze losse verhalen werden al eerder geproduceerd als losse filmpjes in respectievelijk 1966, 1968 en 1974. Derhalve wordt de film vaak gezien als de laatste van Disneys "package films"; films die uit meerdere losse stukken bestaan in plaats van een lang verhaal. Dit soort films waren vooral tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog standaard voor Disney.
De dikke gele beer Winnie de Poeh krijgt weer eens honger en besluit wat honing te eten. Hij heeft echter geen honing meer thuis dus gaat hij de honing van de bijen stelen. Dat gaat niet zomaar want dan zou hij zich moeten vermommen. Winnie gaat naar zijn vriend Konijn omdat die toch altijd honing heeft. Hij klimt in het hol van Konijn en smult daar lekker van de honing. Als hij het hol wil verlaten komt hij echter vast te zitten. De enige manier waarop hij weer vrij kan komen is wachten tot hij genoeg is afgevallen om weer door de ingang van het hol te passen.
Het is herfst en Winnie gaat zijn vriendje Knorretje bezoeken. Maar omdat het zo hard waait worden Winnie en Knorretje door de lucht geblazen en dwarrelen in het huis van Uil binnen. Daar waait het ook erg hard en op een bepaald moment valt de boom en het huis van Uil om. Uil zit nu zonder woning maar het ezeltje Iejoor helpt hem een nieuw huisje te zoeken.
[bewerken]Winnie de Poeh en het mooiste van Teigetje
Konijn kan niet meer tegen het gespring van het tijgertje Teigetje en wil van hem af komen. Winnie en zijn vrienden Konijn, Knorretje en Teigetje gaan naar het bos en verstoppen zich voor Teigetje zodat deze verdwaalt en zij hem niet meer moeten zien springen. Maar Winnie en zijn vrienden verdwalen zelf zodat Teigetje hen komt redden.
Een vervolg van het vorige verhaal. Hier werkt Teigertje zichzelf in de problemen wanneer hij met Roe vast komt te zitten in een boom. Roe wordt met een cape gered, maar Teigetje durft niet. De verteller helpt hem uiteindelijk naar beneden door het boek op zn kant te draaien. Teigetje glijdt langs de tekst en landt op de grond.
In dit laatste hoofdstuk komen Poeh en Janneman op een betoverde plek, waar ze afscheid nemen. Janneman gaat naar school en vertrekt met Poeh om niets te doen.
Robin Hood is een Amerikaanse animatiefilm uit 1973, geproduceerd door de Walt Disney Studio Entertainment. De film werd voor het eerst vertoond op 8 november 1973. Het is oorspronkelijk de 21ste originele animatiefilm uit de Disney-koker. Het was tevens de eerste film waarbij Walt Disney op generlei wijze betrokken was (overleden 1966 !). De vorige film, De Aristokatten, werd ook na zijn dood gemaakt, maar daarvan had hij persoonlijk nog wel het script goedgekeurd.
De film is gebaseerd op de legende van Robin Hood, maar wordt verteld met antropomorfe dieren in de hoofdrol in plaats van mensen.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
De film begint met een korte introductie door een verteller, die de kijker vertelt dat koning Richard I van Engeland op kruistocht is gegaan, en zijn valse, hebzuchtige broer prins Jan zonder Land de troon zolang heeft overgenomen. Prins Jan is een tiran voor het Britse volk met zijn hoge belastingen. De enige die het tegen hem durft op te nemen is Robin Hood met zijn handlanger Kleine Jan. Al in het begin van de film zetten ze Prins Jan een hak door hem, vermomd als waarzegsters, te overvallen en hem een flink geldbedrag afhandig te maken.
Prins Jan vestigt zich in een kasteel bij Nottingham, waar ook Robins geliefde Lady Marian verblijft. Robin bezoekt, vermomd als blinde man, een aantal burgers die kort daarvoor zijn bezocht door de Sheriff van Nottingham en geeft hun als steun wat van het gestolen geld. Ook geeft hij Skippy, een jonge knaap, een pijl en boog voor diens verjaardag.
Om Robin Hood uit zijn schuilplaats te lokken, organiseert Prins Jan een boogschietwedstrijd met als hoofdprijs onder andere een kus van Marian. Robin gaat erheen in vermomming. Hij wint, maar wordt nadien ontmaskerd en bijna onthoofd. Hij kan ontsnappen wanneer Kleine Jan, eveneens in vermomming aanwezig, Prins Jan gijzelt en zo Robins vrijlating afdwingt. De sheriff bevrijdt Prins Jan, waarna een groot gevecht losbreekt. In de chaos kunnen Robin en Marian ontkomen naar Robins schuilplaats, waar ze die nacht met alle ander inwoners van Nothingham een groot feest vieren. Tijdens het feest bedenken ze zelfs een spottend lied waarin Prins Jan wordt omschreven als de slechtste koning ooit.
Dit lied heeft verregaande gevolgen. Wanneer Prins Jan erover hoort, verdrievoudigd hij de belastingen en laat iedereen die niet kan betalen in de gevangenis gooien. Ook Broeder Tuck wordt gearresteerd. Dit geeft Prins Jan een nieuw plan: hij wil Broeder Tuck laten ophangen in de hoop dat Robin Hood hem zal komen redden. Robin hoort van het plan, maar beseft dat het een val is. In plaats van Broeder Tuck op de dag van de ophanging te bevrijden, dringen Robin en Kleine Jan de nacht ervoor de gevangenis al binnen om zowel Broeder Tuck als de andere gevangenen te redden. Robin steelt tevens al het belastinggeld terug uit de kamer van Prins Jan.
Het plan loopt op het laatste moment toch nog mis wanneer Prins Jan wakker wordt en Robin betrapt. De dorpelingen en Kleine Jan kunnen ontkomen, maar Robin wordt ingesloten in het kasteel. Hij kan ontkomen aan de soldaten en vlucht naar een torenkamer, waar hij echter de sheriff met een brandende fakkel treft. In een poging Robin Hood te verslaan, steekt de sheriff per ongeluk het kasteel in brand. Robin kan uit het brandende kasteel ontkomen door vanuit de toren in de gracht te springen. Prins Jan is razend dat ook dit plan is mislukt, en reageert zijn woede af op graaf Slis.
Kort na deze gebeurtenissen keert Koning Richard terug en laat Prins Jan, de sheriff, en graaf Slis gevangenzetten vanwege hun verraad. Robin en Marian trouwen.
Robin Hood werd geproduceerd met een kleiner budget dan de meeste andere Disneyfilms. Derhalve gebruikten de tekenaars veel beelden uit voorgaande films als basis voor de tekeningen in Robin Hood. Zo is een dansscène uit de film gebaseerd op een scène uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen.[1] Dit is vooral goed te zijn tijdens het dansnummer "The Phony King of England". Voor de personages werden oude tekeningen uit Jungle Boek en de Aristokatten als basis gebruikt. De animatie van Kleine Jan is bijna gelijk aan die van de beer Baloe uit Jungle Boek. De stem van beide personages werd gedaan door dezelfde acteur; Phil Harris.
De kleding van Prins Jan is gelijk aan die van de koning uit de film Heksen en Bezemstelen. De kleding van Robin Hood doet sterk denken aan die van Peter Pan uit de gelijknamige film.
Robin Hood wordt in de film neergezet als een antropomorfe vos. Dit omdat men aanvankelijk een film wilde maken over Van den vos Reynaerde, maar Disney eerder al had besloten dat Reynaarde ongeschikt was als protagonist voor een film.
Peter Ustinov, die de stem van Prins Jan insprak, stond bekend voor het spelen van over-the-top schurken. Hij sprak in zowel de Engelstalige als Duitstalige versie de stem van prins Jan in.
Aanvankelijk was er een alternatief einde voor de film gepland. In dit einde, waarvan een paar schetsen te zien zijn op de DVD-uitgave van de film, raakt Robin gewond bij zijn sprong van de toren. Hij wordt door Kleine Jan en Marian naar een kerk gebracht, alwaar Prins Jan hem probeert te doden maar net op tijd wordt gestopt door Richard.
De film was een groot success, met een totale opbrengst 9,5 miljoen dollar. Op Rotten Tomatoes zijn de meningen over de film verdeeld. Onder critici scoort de film 57%, maar onder gebruikers 90%.
Heksen & Bezemstelen (originele titel Bedknobs and Broomsticks) is een Amerikaanse musicalfilm uit 1971, geproduceerd door Walt Disney Productions. De film combineert live-action en animatie. Het verhaal is gebaseerd op de boeken The Magic Bed Knob; or, How to Become a Witch in Ten Easy Lessons en Bonfires and Broomsticks, van Mary Norton. De hoofdrolspelers zijn Angela Lansbury en David Tomlinson.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden drie Londense kinderen Carrie, Paul en Charlie ondergebracht in een klein dorpje bij een humeurige dame genaamd Eglantine Price. Price is totaal niet gesteld op de drie, maar ze heeft geen keus daar de overheid heeft besloten alle kinderen te evacueren uit Londen. Price is in het geheim bezig een schriftelijke cursus tot heks te volgen, in de hoop dat haar magie de Britse soldaten kan helpen in de oorlog. De drie kinderen ontdekken al snel het geheim van Price. Om ze stil te houden betovert ze een bed zodat de kinderen hiermee naar elke plaats ter wereld kunnen reizen.
Price is bijna klaar met haar opleiding, maar mist nog een belangrijke spreuk: substitutiary locomotion, waarmee ze levenloze voorwerpen uit zichzelf kan laten bewegen. Omdat de aanbieder van de cursus, professor Emelius Browne, plotseling is opgehouden haar nieuwe lessen toe te sturen, zoeken Price en de kinderen hem op in Londen. Al snel blijkt Browne een oplichter te zijn die spreuken uit een oud toverboek kopieert en verkoopt als cursus. Hij is dan ook stomverbaasd dat de spreuken bij Price echt blijken te werken. Hij heeft echter niet de spreuk waar Price naar zoekt.
In een poging deze spreuk te vinden reizen Price, Browne en de kinderen de wereld over. De spreuk blijkt uiteindelijk op een mediallon te staan dat verstopt is op het eiland Naboombu; een eiland bewoond door getekende antropomorfe dieren. Met veel moeite slagen ze erin de spreuk te bemachtigen.
Eenmaal thuis is de groep getuige van hoe een aantal Duitse soldaten aan land komen als voorhoede voor een invasie. Price gebruikt de nieuwe spreuk om een groot aantal harnassen en oude wapens in een museum tot leven te brengen en de Duitsers te verslaan. De Duitsers blazen echter wel Prices huis op, waar al haar spreuken opgeslagen lagen. Price besluit hierop om haar cursus tot heks te laten voor wat het is.
De film was oorspronkelijk gepland als een groots opgezette film voor de feestdagen, vergelijkbaar met Mary Poppins, maar kort na uitgave werd de film ingekort naar een speelduur van twee uur. Hiervoor moesten een subplot omtrent Roddy McDowall's personage en drie liedjes uit de film worden geknipt. Deze verkorte versie werd in 1979 opnieuw in de bioscoop uitgebracht. In 1996 werd de film grotendeels in de oude vorm hersteld.
De Aristokatten (Engels: The Aristocats) is een Amerikaanse tekenfilm van Walt Disney Pictures uit 1970. Het was de eerste animatiefilm gemaakt na het overlijden van Walt Disney. Het script van de film was echter nog wel door Disney goedgekeurd voor zijn overlijden. De film is geregisseerd door Wolfgang Reitherman.
Het verhaal gaat over een aristocratische kattenfamilie die door de butler wordt ontvoerd om de erfenis van zijn bazin te verkrijgen. Een straatkat helpt hen om naar huis terug te keren.
Het oorspronkelijke idee, een geanimeerde romantische komediemusical over pratende Franse katten, werd gebruikt voor de film Gay Purr-ee.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
In het Parijs van 1910 wonen een moederkat Duchess en haar drie kittens, dochter Marie en de zonen Berlioz en Toulouse, in het grote huis van de gepensioneerde operazangeres Adelaide Madame Bonfamille, samen met de butler Edgar Mietzelfeld, het paard Frou Frou en Roquefort de muis, die goede vrienden is met de katten.
Op een dag laat Madame haar testament opmaken. Ze wil dat al haar bezittingen naar haar katten gaan daar ze zelf geen familie heeft. Edgar hoort dit en is razend. Hij had namelijk verwacht dat hij alles zou erven. Om zijn erfenis veilig te stellen, besluit hij zich van de katten te ontdoen. Hij doet slaappillen in hun melk. Die nacht neemt hij de slapende katten in een mand mee naar het platteland. Hij wordt echter aangevallen door twee honden, Napoleon en Lafayette, en verliest de mand bij een brug. Later die nacht ontdekt Madame dat haar katten weg zijn.
De katten ontwaken door een onweersbui uit hun slaap en besluiten weer richting Parijs terug te keren, alhoewel ze geen idee hebben waar ze zijn achtergelaten. De katten worden goed bevriend met straatkat Thomas O'Malley, die besluit hen op weg te helpen. Zo helpt hij hen een lift te krijgen van een melkboer. Ze krijgen onderweg ook hulp van twee Britse ganzen. Eenmaal in Parijs brengen ze de nacht door bij enkele vrienden van OMally, een groep straatkatten die jazzmuziek spelen.
Terug bij Madame worden de katten opgewacht door Edgar. Hij probeert nogmaals de katten weg te werken. Ditmaal stopt hij ze in een kist die naar Timboektoe zal worden gebracht. OMalley en de jazzkatten schieten te hulp. Door hun toedoen en die van Frou Frou belandt Edgar zelf in de kist en wordt afgevoerd naar Timboektoe.
Na de plotselinge verdwijning van Edgar verandert Madame Bonfamille voor de laatste keer haar testament: Haar erfenis gaat naar haar kattenopvanghuis waar Jazzkat met zijn band en Thomas O'Malley ook mogen wonen.
De film verscheen voor het eerst in de bioscoop op 11 december 1970, en is nadien opnieuw uitgebracht op 19 december 1981 en 10 april 1987. Op 1 januari 1990 verscheen de film op VHS.
"The Aristocats" - Maurice Chevalier. De titelsong van de film. Het nummer werd geschreven door Robert & Richard Sherman aan het eind van hun achtjarige contract met Disney. Zanger Maurice Chevalier was eigenlijk al met pensioen toen hij instemde het nummer in te zingen voor de film.
Er stond een direct-naar-video vervolgfilm gepland getiteld de Aristokatten II, maar de productie hiervan werd in 2005 gestopt.
De stem van het personage Jazzkat zou oorspronkelijk gedaan worden door Louis Armstrong. Om die reden werd het personage gemodelleerd naar Armstrong, waaronder de manier waarop hij op de trompet speelt. Op het laatste moment trok Armstrong zich echter terug.
De rol van het personage Oom Waldo was de laatste rol van acteur Bill Thompson. Hij stierf kort na uitkomst van de film aan een hartaanval.
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Het verhaal speelt zich af in de jungle van India. Op een dag vindt de zwarte panter Bagheera een verlaten mensenbaby in een mandje. Omdat het dichtstbijzijnde mensendorp te ver weg is, brengt hij de baby naar een roedel wolven. Het kind wordt door hen geaccepteerd en opgevoed. Ze geven hem de naam Mowgli.
Jaren later komt aan Mowglis onbezorgde leven bij de wolven een einde wanneer de tijger Shere Khan terugkeert in de jungle. Shere Khan heeft een gruwelijke hekel aan mensen en wil Mowgli vermoorden. Voor zowel Mowglis eigen veiligheid als die van de roedel wordt besloten dat hij terug moet naar de mensen. Bagheera biedt aan om Mowgli naar een mensendorp te brengen.
Mowgli is echter niet van plan de jungle te verlaten, zelfs niet na een bijna fatale ontmoeting met de slang Kaa. Wanneer Bagheera er op den duur genoeg van heeft en Mowgli achterlaat, loopt deze de beer Baloe tegen het lijf. Die besluit Mowgli onder zijn hoede te nemen en hem te leren als een beer te leven. Het gaat fout wanneer Mowgli wordt ontvoerd door een groep apen onder leiding van Koning Louie. Louie wil dat Mowgli hem het geheim om vuur te maken leert. Bagheera en Baloe spannen samen om Mowgli te redden. Nadien overtuigt Bagheera Baloe dat het voor Mowgli echt beter is als hij de jungle verlaat.
Wanneer Mowgli hoort dat ook Baloe hem terug naar de mensen wil brengen, voelt hij zich verraden en vlucht weg. Hij belandt in een kaal landschap waar hij een groep gieren ontmoet. Hier komt hij tevens oog in oog te staan met Shere Khan. Baloe arriveert net op tijd om Mowgli van Shere Khan te redden. Mowgli kan Shere Khan uiteindelijk verjagen met een brandende tak.
Nadien brengt Baloe Mowgli naar het mensendorp. Mowlis eerdere opvattingen over het verlaten van de jungle veranderen spontaan wanneer hij een meisje uit het dorp ziet, en verliefd op haar wordt. Hij volgt haar terug het dorp in.
Omdat hij ontevreden was over het succes van zijn vorige film, Merlijn de Tovenaar, besloot Disney zijn tekenaars de kans te geven optimaal hun best te doen voor Jungle Boek.[1] Hij maakte Larry Clemons tot een van de vier scenarioschrijvers voor de film. Naar verluidt zou hij Clemons een kopie van Kiplings boek hebben gegeven, met het advies dit boek vooral niet te lezen alvorens aan het script te beginnen.[1]
Walt Disney speelde zelf een actieve rol in het maken van de film.[1] Het was de laatste film waar hij zelf bij betrokken was. Hij rekende voor het succes van Jungle Boek vooral op de personages. Voor het eerst in de geschiedenis van Disney werden bovendien bekende acteurs ingehuurd om de stemmen van de personages in te spreken.[2] De tekenaars lieten zich inspireren door deze acteurs en soms ook muzikanten om de personages te ontwikkelen.[2] Zo lijken de gieren uit de climax van de film qua uiterlijk sterk op The Beatles. De reden dat gekozen werd om de vogels naar hen te modelleren was omdat het er even naar uitzag dat The Beatles de liedjes voor de film zouden inzingen en de stemmen voor de gieren zouden doen. Manager Brian Epstein (die twee maanden voor de film uitkwam stierf aan de gevolgen van drugs) had Disney zelf benaderd met het verzoek of The Beatles aan de film mee mochten werken. Epstein vergat echter om zijn plannen eerst met de bandleden zelf te bespreken. John Lennon was tegen het idee, en keurde het dan ook af toen hij het hoorde.[3]
Disney liet het verhaal van Kipling aanpassen om het geschikter te maken voor een film voor alle leeftijden. Enkele belangrijke verschillen zijn:
Mowglis wolfvader draagt in de film de naam Rama, maar in het boek is dit de naam van een stier uit het mensendorp.
In het boek wordt Mowgli door de wolven gevonden, niet door Bagheera.
De persoonlijkheden van Bagheera en Baloe zijn in de film vrijwel tegenovergesteld aan het boek. In het boek is juist Baloe de serieuze leraar die Mowgli de lessen van de jungle bijbrengt, terwijl Bagheera het allemaal wat minder nauw neemt en Mowgli meer zijn gang laat gaan.
In het boek wordt Shere Khan gedood door Mowgli en een groep vee. In de film wordt hij enkel verjaagd.
In het boek is Kaa juist een van de protagonisten en een goede vriend van Mowgli.
In de film hypnotiseert Kaa iemand met zijn ogen; iets waar alleen Shere Khan immuun voor is. In het boek gebruikt hij een soort dans, en is alleen Mowgli hier immuun voor.
In het boek is Hathi een wijze heerser van de jungle. Bovendien heeft hij in het boek drie kinderen, tegen maar een in de film.
De apen zijn in het boek een stuk kwaadaardiger dan in de film.
Koning Louie en de gieren zijn er voor de film bijbedacht.
Personages uit het boek die juist ontbreken in de film zijn Tabaqui de jakhals en Chil de wouw.
De wolven hebben een grotere rol in het boek dan in de film.
In het boek beseft Mowgli zelf het belang van zijn terugkeer naar de mensen. In de film wil hij tot het eind in de jungle blijven.
De soundtrack van de film bevat de volgende nummers:
"Jungle Book Overture" - (instrumentaal)
"Colonel Hathi's March"
"The Bare Necessities"
"I Wan'na Be Like You"
"Trust in Me"
"That's What Friends Are For"
"My Own Home"
Origineel zouden alle liedjes voor Jungle Book door Terry Gilkyson geschreven worden. Echter, Walt Disney vond de liedjes ongepast en huurde de Sherman Brothers in om andere liedjes te schrijven. Echter, er was één nummer welke de Sherman Brothers er in hebben gelaten, namelijk "The Bare Necessities". De score van de film werd gecomponeerd door George Bruns.
Enkele nummers die niet in de film zijn verwerkt zijn:
De film kreeg vooral goede kritieken, maar deze waren mogelijk grotendeels beïnvloed door het feit dat Walt Disney was gestorven tijdens de productie van de film.[2] In Amerika alleen al bracht de film bij de originele uitgave 13 miljoen dollar op.
In 1968 werd Jungle Boek genomineerd voor een Academy Award in de categorie beste lied. Datzelfde jaar won de film de Young Audience Award voor beste kinderfilm op het Gijón International Film Festival
