Pinokkio (Pinocchio) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1940 van Walt Disney Pictures. De film is de tweede Disney classic van de Disney-animatiefilms na het grote succes van Sneeuwwitje. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek van Carlo Collodi.
Verhaal
Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.
Pinokkio samen met Gepetto, Pinokkio, Magic Kingdom, Orlando.
De film begint met Japie, een krekel, die op een nacht opduikt in een klein Italiaans dorpje. Hier is hij getuige hoe de speelgoedmaker Gepetto een houten pop maakt die hij Pinokkio noemt. Voor hij die nacht naar bed gaat, wenst hij dat zijn creatie een echte jongen zou zijn.
Die nacht wordt het huis bezocht door een fee. Ze wil Gepettos wens vervullen, maar in plaats van Pinokkio gelijk tot een echte jongen te maken, brengt ze hem enkel tot leven. Ze vertelt hem dat hij met goede daden het recht zal moeten verdienen om een echte jongen te worden. Japie biedt zich aan om dienst te doen als Pinokkis geweten en hem op het rechte pad te houden. Kort nadat de fee weg is, ontdekt Gepetto wat er is gebeurd en is dolgelukkig.
De volgende dag moet Pinokkio naar school maar onderweg komt hij een stel oplichters tegen : de antropomorfe vos Jantje Fatsoen en zijn helper, de kat Gideon. Hij laat zich, tegen Japie's advies in, door hen overhalen om deel te nemen in het poppentheater van een zekere Stromboli, in plaats van naar school gaan. Die avond geeft Pinokkio zijn eerste optreden en blijkt een groot succes te zijn. Stromboli toont nadien echter snel zijn ware aard: van het verdiende geld krijgt Pinokkio niets en hij wordt door Stromboli in een kooi gestopt. Japie en de Blauwe Fee bevrijden Pinokkio (na een paar leugens) uit de kooi, waarna Pinokkio wegvlucht uit de wagen van Stromboli.
Jantje Fatsoen en Gideon worden ondertussen ingehuurd door een koetsier, die wil dat ze voor hem op zoek gaan naar ongehoorzame jongens. Ze moeten hen overhalen mee te gaan naar Pleziereiland. De twee komen Pinokkio tegen die op weg is naar huis en sturen ook hem met de koetsier mee. Aangekomen op het eiland, dat bestaat uit een groot attractiepark waar iedereen mag doen en laten wat hij wil, blijkt dat er een addertje onder het gras zit: door hun gedrag veranderen de kinderen allemaal in ezels. Pinokkio begint ook te veranderen, maar kan het eiland ontvluchten voor hij geheel een ezel wordt. Hij houdt aan zijn avontuur enkel ezelsoren en een staart over.
Na een lange zwemtocht geraken Pinokkio en Japie terug op het vasteland. Ze haasten zich naar de werkplaats van Gepetto maar daar blijkt niemand thuis te zijn. Een duif (waarschijnlijk de Blauwe Fee in vermomming) brengt Pinokkio een brief waarin staat dat Gepetto de zee is opgegaan om Pinokkio te zoeken maar verslonden is door de walvis Monstro. Pinokkio en Japie gaan ook de zee op. Ze vinden Monstro en worden eveneens door hem verslonden. In zijn maag worden de twee herenigd met Gepetto, waarna ze samen een ontsnapping plannen. Door een vuurtje te stoken laten ze Monstro niezen zodat hij de boot met hen erop uitspuwt. Monstro zet de achtervolging op het groepje in. Pinokkio kan Gepetto en Japie in veiligheid brengen door hen door een gat in de rotsen te loodsen waar Monstro niet doorkan, maar komt hierbij blijkbaar om het leven.
Japie en Gepetto keren met Pinokkios lichaam terug naar huis. Daar brengt de blauwe fee Pinokkio weer tot leven en verandert hem in een echte jongen.
Het verhaal voor de film onderging een groot aantal wijzigingen tijdens de productie. Aanvankelijk bevatte het script veel meer personages en gebeurtenissen uit het originele verhaal van Carlo Collodi. Disney was echter ontevreden over deze versie van het script en liet het project halverwege de productie stilleggen om alles te herschrijven.
Disney liet tevens de personages opnieuw ontwerpen. Oorspronkelijk zou Pinokkio qua gedrag veel meer lijken op de sarcastische pop uit Collodis verhaal, en had zijn uiterlijk meer weg van dat van een marionet. Disney vreesde dat niemand een dergelijk personage sympathiek zou vinden als protagonist. Dus liet hij de het personage zo aanpassen dat hij vanaf het begin al meer leek op een echt mens, en qua gedrag een stuk sympathieker overkwam. Alleen Pinokkios armen en benen lijken in de uiteindelijke versie nog duidelijk op die van een marionet.
Het personage Japie Krekel stond aanvankelijk helemaal niet gepland voor de film vanwege zijn minimale rol in het originele verhaal. Disney maakte van hem een centraal personage.
Mel Blanc (vooral bekend als stemacteur voor veel Looney Tunes-personages) werd oorspronkelijk ingehuurd om de stem van Sluw de kater te gaan doen, maar Disney besloot uiteindelijk om dit personage geen tekst te geven; gelijk aan het personage Dopey uit Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Alle reeds opgenomen dialogen van Blanc werden uit de film geknipt.
Net als bij zijn vorige film liet Disney nieuwe tekentechnieken ontwikkelen om de kwaliteit te verhogen. Tekenaar Oskar Fischinger ontwierp bijvoorbeeld de tekenstijl voor de toverstaf van de blauwe fee.[1]
Pinokkio verscheen voor het eerst in 1940. Gezien de traditie om een Dinseyfilm ongeveer elke zeven tot tien jaar opnieuw uit te brengen werd de film heruitgebracht in 1945, 1954, 1962, 1971, 1978, 1984, en 1992. De versie uit 1992 was digitaal opgepoetst.
Pinocchio werd bij de originele uitgave in 1940 een groot succes in Amerika, en bracht daar 39 miljoen dollar op.[2]. Vanwege de Tweede Wereldoorlog kon Disney de film echter niet datzelfde jaar ook uitbrengen in Europa en Azië. Hierdoor kwam het grote succes van de film pas laat op gang.[3].
De film kreeg beter kritieken dan zijn voorganger. In juni 2008 werd de film door het American Film Institute erkend als de op een na beste animatiefilm, net achter zijn voorganger.[4]
Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen (originele titel Snow White and the Seven Dwarfs) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1937, geproduceerd door Walt Disney. Het verhaal van de film is gebaseerd op het gelijknamige sprookje van de Gebroeders Grimm.
De film betekent voor zowel Disney als animatiefilms in het algemeen een mijlpaal. Het was de allereerste Amerikaanse animatiefilm die langer dan een uur duurde, en de eerste in de lange reeks films van Disney. De film werd uitgebracht door RKO Radio Pictures. De film was een van slechts twee animatiefilms die in 1997 werd opgenomen in American Film Institutes lijst van 100 beste films. In 1989 werd de film opgenomen in het National Film Registry.
De film volgt het verhaal uit het sprookjeSneeuwwitje. De film wordt ingeleid door een verteller die de huidige situatie uitlegt: Sneeuwwitje, een prinses, woont bij haar jaloerse en uitermate ijdele stiefmoeder, die in de film enkel wordt omschreven als de koningin. Bang dat Sneeuwwitje op een dag mooier zal worden dan zij, laat de koningin haar altijd vuil werk opknappen. Via een magische spiegel controleert de koningin dagelijks of zij nog altijd de mooiste van het land is.
Op een dag wordt de angst van de koningin toch werkelijkheid: Sneeuwwitje is mooier dan zij. Onmiddellijk geeft ze een jager het bevel om Sneeuwwitje naar het bos te brengen, en daar te vermoorden. Als bewijs moet hij haar hart terugbrengen. De jager kan dit echter niet over zijn hart verkrijgen en adviseert Sneeuwwitje in plaats daarvan om te vluchten. Om de koningin te laten denken dat ze wel dood is geeft hij haar het hart van een varken.
De dwergen keren huiswaarts
Na enkele omzwervingen belandt Sneeuwwitje in een huisje, dat blijkt te worden bewoond door zeven dwergen. Doordat de dwergen elke dag de hele dag aan het werk zijn komen ze thuis nooit toe aan zaken als schoonmaken. Het huis is dan ook een enorme bende. Op voorwaarde dat ze voortaan voor hen kookt en schoonmaakt mag Sneeuwwitje blijven.
Door haar magische spiegel ontdekt de koningin echter het bedrog van de jager en de locatie van Sneeuwwitje. Ze besluit de situatie zelf op te lossen. Ze vermomt zich met een toverdrank als een oude dame en maakt een giftige appel die degene die ervan eet in een diepe, schijndode slaap zal doen belanden. Ze bezoekt de nietsvermoedende Sneeuwwitje bij het huisje van de dwergen en zorgt ervoor dat ze van de appel eet. De dieren in de buurt van het huisje doorzien de vermomming van de koningin en waarschuwen de dwergen, maar die komen te laat om de koningin tegen te houden. Uit woede voor wat ze gedaan heeft volgen de dwergen haar naar de rand van een steile klif. De koningin probeert een groot rotsblok naar beneden te duwen om de dwergen af te schudden, maar voor ze hierin slaagt slaat de bliksem naast haar in en valt ze van de klif haar dood tegemoet.
De dwergen kunnen het niet aan om de dode Sneeuwwitje te begraven. In plaats daarvan maken ze een glazen kist waarin ze kan rusten. Seizoenen gaan voorbij. Zo lang dat de verteller de film moet onderbreken om de huidige situatie te vertellen. Tot op een dag een prins, die aan het begin van de film al kennis had gemaakt met Sneeuwwitje, het huisje bezoekt. Hij kust haar en verbreekt zo de vloek. Ze trouwen en leven samen nog lang en gelukkig.
Sneeuwwitje: ze is het hoofdpersonage van de film. Ze heeft zwart haar, en een sneeuwwitte huid. Volgens de toverspiegel is ze de mooiste van het land, daarom wil de koningin haar vermoorden.
Koningin: deze jaloerse dame vindt zichzelf de mooiste van het land. Ze heeft een toverspiegel, en zo ontstaan de legendarische woorden "Spiegeltje, Spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?" Wanneer de spiegel antwoordt dat Sneeuwwitje de mooiste is, geeft ze de jager de opdracht om Sneeuwwitje te vermoorden.
Prins: heeft een heel belangrijke rol in het verhaal. In het begin van de film leert hij Sneeuwwitje kennen en wordt hij verliefd op haar, op het einde ziet hij Sneeuwwitje in een glazen kist en geeft haar een kus, waardoor Sneeuwwitje weer tot leven komt. Hierna rijdt de prins samen met Sneeuwwitje weg op een paard en leven ze nog lang en gelukkig.
Jager: heeft niet echt een belangrijke rol. Hij krijgt de opdracht om Sneeuwwitje te vermoorden, maar hij komt terug met een varkenshart. Wat er daarna met hem gebeurd is, weet niemand.
De Zeven Dwergen
Doc: de hoofddwerg, hij verspreekt zich vaak en kan de zegswijzen niet uit elkaar houden. Hij is ook degene die de diamanten test in de mijn.
Stoetel: waarschijnlijk de grappigste dwerg, hij kan niet praten en is altijd het slachtoffer van de andere dwergen.
Giechel: blijft meer op de achtergrond en houdt van lachen.
Grumpie: deze kwade en chagrijnige dwerg verandert in de loop van het verhaal tot een lieve en meelevende dwerg, zijn mening over vrouwen is niet voor de poes.
Niezel: blijft meer op de achtergrond, maar wordt wel gekenmerkt door zijn genies
Bloosje: blijft meer op de achtergrond; als men hem aanspreekt, begint hij spontaan te blozen.
Dommel: blijft meer op de achtergrond, hij valt overal in slaap en wordt ook gekenmerkt door de vlieg die steeds om zijn neus zoemt.
De film verscheen oorspronkelijk in het Engels, en is in de loop der jaren meerdere malen nagesynchroniseerd voor de Nederlandstalige markt. Een overzicht van de verschillende stemacteurs:
In grote lijnen volgt de film het sprookje zoals de Gebroeders Grimm dat oorspronkelijk hadden opgetekend. Er zijn echter een paar verschillen:
In het sprookje komt ook Sneeuwwitjes echte moeder voor. Zij wordt in de film niet gezien, noch wordt er over haar gesproken.
In het sprookje bezoekt de koningin het huisje drie keer, maar de eerste twee keer mislukt haar aanslag. In de film komt ze maar een keer langs.
In het sprookje wordt de betovering niet verbroken door de kus, maar doordat tijdens het transport van de glazen kist naar het kasteel van de prins het stukje appel losschiet uit Sneeuwwitjes keel.
In het sprookje ontmoeten Sneeuwwitje en haar stiefmoeder elkaar nog een keer op de bruiloft tussen Sneeuwwitje en de prins. Ze wordt gearresteerd en veroordeeld tot het dragen van hete ijzeren schoenen tot haar dood, terwijl ze in de film wegvluchtte nadat de dwergen te weten kwamen dat ze Sneeuwwitje doodde. Ze klom op een hoge rots om een grote steen over de dwergen te laten rollen maar door de bliksem brak het stuk rots waar ze opstond en viel ze naar beneden en de rots die ze op de dwergen wilde laten rollen volgde haar naar beneden. Met haar dood als gevolg.
Walt Disney stelt elk van de zeven dwergen voor aan het publiek in een scène uit de originele uitgave van de film.
De voorproductie van de film begon al in 1934. In juni 1934 onthulde Walt Disney voor het eerst aan de New York Times dat hij bezig was met de film.[2] Voor de productie van de film was Disney vooral bekend van korte animatiefilmpjes. Met de film hoopte Disney zijn markt uit te kunnen breiden.[3] Hij rekende voor de film een budget van $250.000, ongeveer 10 keer zoveel als het productiebudget voor de korte filmpjes.[2][2]
Walt Disney kwam flink wat problemen tegen bij het produceren van de film. Zowel zijn broer/zakenpartner Roy Disney en zijn vrouw Lillian zagen niks in de productie van een lange speelfilm.[3] Ook de filmindustrie van Hollywood was sceptisch over Disneys plan. Disney kreeg nauwelijks financiële steun, en moest een hypotheek op zijn huis nemen om de film te kunnen financieren. De kosten voor de film bleken veel groter dan gepland, en stegen tot $1.488.422,74[4], destijds een recordbedrag voor een film.
De film was drie jaar in productie, mede omdat Disney de kwaliteit van de film hoog in het vaandel had staan. Veel tekentechnieken die later standaard werden voor animatiefilms moesten speciaal voor de productie van Sneeuwwitje worden uitgevonden, zoals een manier om menselijke personages realistisch te tekenen.
In het sprookje worden de dwergen niet bij naam genoemd. De namen voor de dwergen werden tijdens de productie door Disney gekozen uit een lijst van 50 mogelijke namen. Alleen de naam Grumpy was al ruim van tevoren bedacht door Disney.[5]
De liedjes in de film werden gecomponeerd door Frank Churchill en Larry Morey. Paul J. Smith en Leigh Harline componeerden de overige achtergrondmuziek. Omdat Disney ten tijde van de productie nog niet beschikte over zijn eigen muziekstudio, werden de auteursrechten op de liedjes geregeld via de studio Bourne Co.. Deze studio behield de rechten tot Disney ze later terug wist te krijgen.
Sneeuwwitje en de zeven dwergen ging in première in het Carthay Circle Theater op 21 december 1937, en werd in tegenstelling tot wat veel critici vooraf hadden verwacht een groot succes. Zelfs veel mensen die aanvankelijk tegen Disneys plan waren om de film te maken feliciteerden hem nadien met het resultaat. Het tijdschrift Time bestede een groot artikel aan de film, en ook in de New York Times verscheen een artikel getiteld "Thank you very much, Mr. Disney.".
Bij de originele uitgave bracht de film wereldwijd acht miljoen dollar op. Door de vele heruitgaven en verkoop van videos in de loop der jaren is de opbrengst inmiddels gestegen naar $184.925.486.
Disney ontving voor deze eerste tekenfilm die langer dan één uur duurt, een specialeAcademy Award, de Honorary Award. Voor de gelegenheid werd het traditionele beeldje van de Oscar hiervoor vervangen door een groot beeld en zeven kleintjes.
Ook werd de film nog genomineerd voor een Oscar voor de beste muziek (Leigh Harline).
De film won in 2002 de Amerikaanse prijs voor Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror FilmsSaturn Award voor beste DVD Klassieke Film Release.
Bij de DVD Exclusive Awards won ze in 2001 de Video Premiere Award in de categorie Best overall new extra features en Library Title die naar David Jessen ging. Tévens werd Sneeuwwitje hierbij genomineerd voor twee ander Video Premiere Awards in de categorieën Best DVD Menu Design en Best New, Enhanced or Reconstructed Movie Scenes (voor respectievelijk: Jeff Kurtti (producer) en Michael Pellerin (producer) (Buena Vista)).
Sneeuwwitje staat ook op de Walk of Fame. Er staat wel bij dat er sprake is van een "motion picture". Vanaf welk jaar is niet bekend, maar hij is te zien bij 6912 Hollywood Blvd.
De eerste Nederlandse nasynchronisatie van Disneys Sneeuwwitje kwam uit 1938 met Cecilia Bach als stem van Sneeuwwitje. De stemmenregie werd gedaan door Max Tak en Kurt Gerron.[6] In 1984 is hij opnieuw nagesynchroniseerd, ditmaal door Harrie Geelen. In de jaren 90 zijn enkele stemmen voor de 3e nasynchronisatie vervangen. Er was ook een langspeelplaat verkrijgbaar, die later ook op cassette is verschenen. Hierop stond het luisterverhaal in het kort met enkele liedjes. Deze liedjes hadden andere arrangementen en toonsoorten dan de liedjes in de film. Onder andere Helen Shepherd en Piet Ekel verleenden hier hun stemmen aan. Dit wordt vaak verward met de eerste nasynchronisatie van de film.
Bij de productie loofde Disney een speciale bonus uit voor visuele grapjes. Elke tekenaar die een goede visuele grap bedacht kon daarmee 5 dollar verdienen.
Als je eens een iets wilt weten ga dan maar eens kijken op deze site: http://www.disney.be/Films/Nederlands/portal/ Daar kan je zoal: spelletjes spelen, alles ontdekken over de Disney films,...
Paniek op de Prairie Première: 21 maart2004 (Home on the Range ) Opmerking: laatste traditioneel-geanimeerde Disney-animatiefilm, en laatste officiële classic. d.d.
-Hoe dit allemaal begon? Op een dag zat ik in mijn huis en ik verveelde mij toen dacht ik wat kan ik doen. Ik typte op google in ' Wat kan je doen als je je verveelt?'. Toen kwam ik op een blog uit van 2 meisjes en ik was aan het lezen op hen blog. Opeens schiet me iets te binnen ! Waarom maak je zelf geen blog? En zo ben ik dan aan mijn blog begonnen !
.jpg)
.jpg)
