De laatste volledige dag in de US. En wat voor een dag!
We zijn nog eens vroeg opgestaan, uitzonderlijk, ik weet het maar willen nog zo veel mogelijk doen op onze laatste dag als toerist in de US. Een laatste echt 'gezond' Amerikaans ontbijt met bacon, eieren, kaas, pannenkoeken, boter ... ja opa, het zou echt iets voor jou zijn (er was ook wel spinazie bij opa ter compensatie ... hahahahahaha)
We beginnen onze tocht richting Beverly Hills. Geen Eddy Murphy te bespeuren, geen Julia Roberts op Rodeo Drive ... enkel dure dure winkels ... een streling voor het oog. Ah, trouwens, een verzameling van dametjes op Louboutins. Soms zelfs grappig hoe je ze ziet sukkelen.
Dan naar Hollywood Boulevard, we mogen de laatste Hard Rock Café T-shirt van Los Angeles toch niet laten liggen hé Ook de sterren op het voetpad niet vergeten. Camille wil absoluut een fotooke met de ster van Michael Jackson, Noëmie bij Steven Spielberg. Onze Michael wordt trouwens enorm veel gedraaid hier op de radio. De mama voelde haar terug een tiener Zeker als Duran Duran ook meerdere malen op de radio te horen is.
Enfin, terug naar de sterren, beetje triest natuurlijk, de ster van Robbin Williams. Onwezenlijk ... Zo zie je maar, genieten van het moment, niet piekeren over het verleden, en je zeker geen zorgen maken in wat nog moet komen. Nu genieten!!!
Op weg naar het échte Hollywood ... file, voor de verandering! En wat hebben we gezien, awel, de 'indrukwekkende' HOLLYWOOD-letters. Tja, als er niets anders is, moet je iets hypen natuurlijk. Maar we moeten toegeven, we hebben wel een aantal mooie huizen gezien op onze rondrit om de letters te kunnen bewonderen vanuit verschillende standpunten.
Maar heel weinig tuintjes hier ... raar want bij zo een mooi weer zou je denken toch overal wat groen te zien, en op zijn minst een zwembadje Maar blijkbaar zijn Europeanen op dat vlak dan toch weer iets meer Bourgondisch ingesteld.
Proberen om toch tegen 18u terug in het hotel te zijn om ons klaar te maken en er toch wat deftig uit te zien voor de familie reünie in Santa Monica. En geloof het of niet, de mama was echt wel een beetje nerveus. Tja, je spreekt niet elke dag af met een verloren neef in Los Angeles. Maar de nervositeit was voor niets nodig. Het was weeral een schitterende avond. De kids vinden het hilarisch dat hij zo veel weg heeft van Oompie. Zelfs de mama kan er niet van over dat zelfs de haar-inplanting identiek is. Hij woont hier misschien al sinds 2003, maar verdorie, de typische Jacobs humor is hij zeker nog niet kwijt! Er werd zelfs nog eens teruggedacht aan 'Bon van achter de brug met zijn streken'. En of ze het nu leuk vinden of niet, maar papie en nonkel Guy, ze zijn volwaardige opvolgers! Maar ik denk wel dat ze dit helemaal niet erg vinden! En wij ook niet!
Er wordt jammer genoeg afscheid genomen, en ook van Los Angeles ...
De ene heeft het er al moeilijker mee dan dan de andere, maar traditiegetrouw sluiten de mama en de papa af met een 'afsluiterke' in de bar ...
Belgium here we come!!!!
PS 1: een hartelijke dank aan de vrienden van Larissa, zij hebben met de berichtjes en de dagelijkse foto's gezorgd dat we weten waar naar toe bij de volgende congé ... Eerlijk gezegd, we hebben jullie ook wel gemist hoor, weliswaar wel maar een heel klein beetje
PS 2: dikke merci aan de vier ouders. Dankzij hun weten we de juiste dingen in het leven te waarderen!!!
PS 3: dikke merci aan Catharina, dankzij Catharina heeft Firmintje ons toch niet te veel moeten missen ...
PS 4: Wist je dat België in Australië ligt? En dat wij volgens de Amerikanen zéér rijk zijn? Toch volgens een snuggere dame in Hard Rock Café op Hollywood Boulevard. We waren zodanig van ons melk dat we gewoon maar hebben geknikt ... Maar het zal eentje zijn die ons lang zal bijblijven ... hahahahahaha ...
PS 5: Ooit al een kind gezien dat overgelukkig is omdat ze een 'Unicorn' is? Awel, wij wel! Camille haar hoogtepunt van de vakantie ... en de mama weer wat dollars minder rijk. Maar het was nog een belofte voor haar super goed rapport!!! De onesie is eindelijk een feit! En wij de trotse ouders van een echte 'Unicorn' ...
PS 6: dankjewel aan alle lezers ... wie weet hebben we wel een aantal mensen kunnen overtuigen om ook eens de oceaan over te steken
Voorlaatste dag ... Maar we blijven genieten ... Traditiegetrouw heeft ons Krisje wel al last van afscheid nemen, hij wil de realiteit nog niet onder ogen zien. Camille begint al te dromen van oma's vleesbroodje met rode kool, het mag ook appelmoes zijn , en Noëmie met haar realistische kijk op de zaken zegt ook 'ah ja, nog 2 dagen, en dan vertrekken we'. De mama daarentegen begint in het geniep al te denken aan praktische zaken maar droomt vooral van haar sauna'tje ...
Maar eerst en vooral nog genieten Universal Studios. Een serieuze trip, toch weeral een uurtje in de wagen zitten. En het avontuur met de gps zou niet volledig zijn moest hij ons weer niet op het verkeerde been zetten. Enfin, we treuren niet, zo hebben we de grote letters HOLLYWOOD al eens in de verte mogen aanschouwen.
We worden in de richting van de 'valet' parking begeleid, maar vermits we echt onze laatste dollars aan het spenderen zijn, gaat ons Krisje niet akkoord, is toch wel 5 dollar duurder, so no way, de gewone parking. Dus weer een beetje tjolen, maar iedereen zwijgt wijselijk .
Amaai, niet gelachen, de inkom, 368$ voor ons viertjes ... pfff, hopelijk loont het de moeite ... eerst nog wat geld afhalen ... oops, maestro werkt niet ... nu wordt het dus echt tellen ... LOL ... de realiteit komt echt dichter en dichter ... hahahahahahaha ...
Shrek maakte alles goed! 4D movie, we zitten direct in de fantasiewereld, en we laten ons volledig meeslepen. 'Waterworld', een echte spektakelshow gelijk het hoort in Hollywood. Er werd geschoten, gtrote vuurballen, met water het publiek in gesmeten (wat trouwens welkom was want de temperaturen zijn nog steeds zeer hoog), en plots komt er zowaar een vliegtuig in scene ... Niets is te zot hier in Hollywood.
Dan de 'Special Effects', hoe we toch allemaal misleid worden op het grote scherm. Toch wel tof om eens te zien.
Na de lunch ontdekte ons mama de wereld van de 'Minions'. Hilarisch, zo moest en zou er 2 hebben voor op haar bureau te plaatsen. Wat is het toch leuk om als 43-jarige je terug kind te voelen!
De tijd vliegt weeral, nog 1 attractie want het is al bijna 19u. Dan maar naar 'The Simpsons', was het minst lang aanschuiven ... Maar ik garandeer het jullie, de beste attractie ever! Niets is wat het lijkt, maar ons Krisje werd zelfs ziek, al werden we alweer misleid met 'special visual effects'. THE BEST ROLLERCOASTER EVER!!!!!
Na een simpele maaltijd werden de traditionele Hard Rock Café T-shirts aangekocht, en hup ... jammer genoeg op naar de voorlaatste nacht ...
We beginnen een beetje uit te bollen. Kan je het ons kwalijk nemen na bijna 3 weken?
Vertrokken in Palm Springs rond 11u na de nodige foto's genomen te hebben (nog meer om te verwerken ... hahahahahahahaha) om tegen 14u in Los Angeles toe te komen. We hebben het weer geweten, file, file, file ... Geef mij toch maar de natuur ... Rustig, weinig tegenliggers, mooie zichten, geen stress op de baan ...
Ons laatste hotel is wel weer een meevaller. Eigenlijk heeft het reisbureau goed zijn best gedaan. We mogen over geen enkel hotel klagen. Alles picobello in orde! Ook hier weer, ons hotelkamer geeft uit op het zwembad. We kunnen zo maar uit ons kamer rechtstreeks het zwembad in ... We blijven ons verwend voelen ...
De tijd blijft vliegen, we zijn richting Santa Monica gereden om eventueel toch nog een beetje 'window'shopping te doen, want het budget is zo goed als op ... LOL ... We beginnen serieus onze laatste dollars te tellen
Gelukkig hadden we ook een deadline, 18u30 terug in het hotel, want we gingen Jozef en Kathleen zien, volleybalvrienden uit Zwevegem. Maar deze keer was het niet de gps die ons te laat in het hotel bracht, eerst en vooral file, maar ook ons Noëmie, zij had het adres ingegeven. Zat het in haar onderbewustzijn, we zullen het nooit weten, maar de papa had het eerst op. We reden weg van de vlieghaven, Marriott Airport ???? Maar ja, de gps zal wel beter weten zeker ... Toch niet, terug naar het onderbewustzijn van ons Noëmie, ze had zowaar het adres van een outlet center ingegeven. Goed geprobeerd Noëmie!!!
Met anderhalf uur vertraging konden we eindelijk verbroederen met onze vrienden uit Zwevegem. Op weg naar Venice Beach, de plaats waar Schwarzenegger zijn carrière begonnen is. Nice place to be, en dan bedoel ik het restaurant, niet de omgeving. Met wat Jazzy muziek op de achtergrond genoten we van een simpele maaltijd en werden heel wat verhalen uitgewisseld. Het ene verhaal al hilarischer dan het andere. Je kent mannen onder elkaar hé
Enkel lui zijn, lezen, genieten, luisteren naar de echte 'Desperate Housewives'. Neem het aan van mij, ze bestaan! Je kijkt naar een serie en denkt, hoe overdreven. Maar neen hoor, ze bestaan echt. Heerlijk om te volgen ...
Wij vielen waarschijnlijk op door onze eenvoud, want hier in Palm Springs enkel toeristen van California zelf. De mama viel op door haar 2 brillen in haar haar. Ze werd er zo waar over aangesproken door een klein meisje. Tja, eentje voor de zon, en eentje om te lezen hé ... Waarschijnlijk dat alle andere mama's hier direct de beste oogspecialisten opzoeken om zeker geen brilletje te moeten dragen.
Clichés worden hier bevestigd, maar het zal ons niet deren! Het is gewoon grappig!
Even chatten met Pascal, een neef van de mama die in LA woont. Vrijdagavond kleine familiereunie. We kijken er ook weeral naar uit! Al zal dat ook onze laatste avond zijn. Mooi liedjes duren niet lang! En ik kan jullie garanderen, het was, is, de reis van ons leven! En Sophietje, het is dezelfde maan dat we zien hier in de US ... en alle mooie dingen dat we hier hebben mogen beleven geeft ons alleen nog maar meer het gevoel hoe bevoorrecht we wel zijn om dit als gezinnetje te mogen meemaken! We hebben enorm genoten, we zijn nog aan het genieten, en we zullen nog héééééééééééééééél lang nagenieten!
Hier zit ik dan, lekker op mijn lui gat, op het terras van onze kamer, in Palm Springs, in the middle of nowhere, mijn blog te schrijven.
Ben vooral blij om vandaag eens niets te moeten doen. Hoe raar het ook klinkt, in de wagen zitten is ook vermoeiend. Zelfs ons Krisje die gewoon is van ganse dagen in de auto te zitten, had heel wat last in de onderrug. Lastig toch hé op vakantie zijn ... Nu even ons verslagje van gisteren, 11/08.
Als we vertrokken uit ons hotel in Lake Havasu verschoten we toch weeral van de temperaturen, 106° F. Ik begin mijn sauna'tje thuis te missen, maar met die warmte ... amaai ... Je kan gewoon niets aanraken ... En je bent super content om in de wagen te springen met de airco vollebak. Toch nog even stoppen aan London Bridge. Een brug die steen per steen werd afgebroken in London en hier weer helemaal werd opgebouwd. Prachtige resorts, leuke promenade, maar piepe piepe dood ... Laag seizoen hier, veel te warm ... Omgekeerde wereld dan bij ons ... Hier is het hoogseizoen in de winter. Niets te beleven, dus dan maar op weg naar Palm Springs.
150 km door de Mojave desert ... Niets, maar dan ook niets tegengekomen ... Enkel ergens halverwege prachtige huizen aan water gelegen met overal een boot (geen bootje) voor hun huis. Maar ook piepedood ... Het is hier blijkbaar echt laag seizoen.
We worden het auto-zitten een beetje moe, en verlangen naar ons hotel in Palm Springs om eens niets te doen. Maar Joshua Tree staat nog op ons programma. Dus voelen we ons moreel verplicht om dat nog te doen. We waren al verwittigd door een aantal mensen, na al die prachtige natuurparken gezien te hebben, zou dit wel eens een ontgoocheling kunnen zijn. Wel, ik zou het geen ontgoocheling durven noemen, want wij Vannestjes proberen overal het mooie van te zien, maar in vergelijking met Yosemite, Death Valley, Zion, Bryce, Antelope en Grand Canyon, is dit inderdaad klein bier. Maar de nodige plaatjes werden weer vastgelegd voor de waarschijnlijk 5 albums in plaats van 1 album.
Net voor Palm Springs toch nog een indrukwekkend zicht, honderden windmolens, een serieuze uitdaging om dit vast te leggen op camera al rijdend op de highway. Maar ons Vannestje stond er op! Hij is een echte fotofreak geworden ...
Eindelijk, ons hotel ... de gps had ons wel weer eerst een ommetour laten doen ... Toch onze beste vriend niet zunne die gps! Maar het hotel werd goedgekeurd eens binnen ...
We gaan hier even kunnen chillaxen ... (3 weken met de kids op stap verruimt onze woordenschat serieus ... )
Ik dacht echt dat we alles al gehad hadden ... er waren al zo vele hoogtepunten gepasseerd! Maar toch ... We zijn het er alle 4 over eens, vandaag is HET hoogtepunt van de vakantie, de helikopter vlucht boven de Grand Canyon ...
We waren alle vier een beetje in afwachtende houding als we richting vliegveld vertrokken. Wat kon er nu nog beter zijn dan al die mooie dingen dat we al gezien hadden. Bovendien, we hadden we ons gisteren wel geamuseerd, maar de Grand Canyon was groots, heel groots ... prachtige zichten, maar daar bleef het ook bij ...
Eerst en vooral mochten we allemaal op de weegschaal ... maar we moesten niet weten hoeveel we wogen, dat zijn zorgen voor later ... Nu nog geen confrontatie met de realiteit aub ... De mama droomde ondertussen wel al van een Tom Cruise als piloot, terwijl de meisjes zeiden dat de mama toch wel beetje ouderwets was ... Tom Cruise is voorbijgestreefd en trouwens lid van Scientology, saai dus mama ... Dat wist ik dus ook al weer ... Dan maar paar fotookes gaan trekken van de helikopter ... met de gedachte, als het maar een goede piloot is die ons veilig terug op de grond brengt ... meer moet dat niet zijn ...
Maar het was meer, ongelooflijk veel meer ... Het mooiste en indrukwekkendste dat we ooit gezien hebben ... De mama vergat zelfs foto's te nemen ... zo was ze onder de indruk. Camille zat vanvoor naast de piloot en had het beste uitzicht. Zoals ik gisteren al zei, de Grand Canyon is groots, maar als je dat van bovenaf mag zien ... dan heb je er plots geen woorden voor ... We waren allemaal enorm onder de indruk ... dvd werd aangeschaft van de vlucht, alsook een familiefoto voor de helikopter, samen met de piloot (weliswaar geen Tom Cruise, maar den Brad mocht er ook wel zijn )
Op naar route 66 ... ook wel apart ... maar toch ook beetje ontgoochelend. Ons Krisje vatte het samen als 'vergane glorie' ten gevolge van de aanleg van highway n°40 ... Zo triest al die vervallen huisjes langs de weg, motels die waarschijnlijk maar voor 10% bezet zijn, als ze al bezet zouden zijn ... We zijn wel blijven rijden tot we de ideale foto konden trekken met het embleem van route 66 op de weg, voor onze jaarkalender van 2015
Ons Krisje heeft ons ook nog een half uur bezig gehouden in Kingman met het spotten van vliegtuigen, tientallen ... Op een of ander verlaten terrein. Zo leek het alvast. Maar hij was gelukkig, en wij ook, want zo konden we alle drie zorgeloos verder lezen in ons boek
Laatste stop vooraleer onze weg verder te zetten naar ons hotel aan Lake Havasu, Oatman, een of ander spookstadje uit de echte cowboy tijd. Hilariteit alom want de straat stond vol met ezels. En ons mama deed spontaan haar raam open ... (om een fotooke te trekken uiteraard) en de ezel voelde zich blijkbaar direct goed want plots stak zowaar heel zijn kop in onze auto, en hij was echt niet gehaast om weg te gaan. De mama deed het zowaar bijna in haar broek van het lachen ...
Maar meer was er echt niet te zien ... Dan maar op weg naar het hotel. Camille vooraan want de reisziekte kwam weer piepen, dus de mama vloog achteraan ... Niet getreurd, want dan kon ze ook weer zorgeloos haar boek verder lezen zonder de hele tijd opdracht te krijgen van Vannestje om foto's te trekken ...
Aangekomen in het hotel was het toch wel even schrikken, 8u 's avonds, en nog steeds 105°F. Een ware sauna als je uit je wagen stapt. Nog nooit waren we zo blij met de airco op de kamer ... Een mens moet leren content zijn met de kleine dingen in het leven niet waar
Op naar het volgend avontuur, al twijfel ik nu wel echt dat er nog superlatieven zullen volgen ... Maar we zien wel ...
De eerste dag dat ik echt niet veel te vertellen heb. Niet dat het niet leuk was, integendeel, de Grand Canyon was ... groot(s).
We zijn vanochtend op het gemak vertrokken vanuit ons hotel na een stevig ontbijt. Zorgen dat er voldoende benzine was, geld afhalen, lunch voorzien, de mama die een paar oorbellekes wou ... and up we go ...
Het enige heikele momentje was misschien dat er wegomlegging was, en dat de gps niet mee wou, hoe kan het ook anders. De papa in paniek, de mama haalde haar gezond boerinnenverstand uit. We zijn uiteindelijk in de Grand Canyon geraakt met een klein beetje vertraging, maar het is ons gelukt. We hebben de East rim gevolgd, met heel wat grootse panorama's op ons bord. Zowel iPhone, 2 fototoestellen van de mama, de Samsung ... Ik weet echt niet hoe ik al die foto's ga moeten verwerken ... Wil er nog niet bij stilstaan ... Maar dat er plaatjes zullen tussen zitten, daar ben ik 100% zeker van!!!
We zijn geëindigd in Verkamp's Visitor's center, Hopi House Souvenirs, hebben een aantal 'echte' indianen kunnen aanschouwen, weeral bij een prachtige zonsondergang.
De dagen vliegen, en wij genieten ...
Morgen een helikopter vlucht op het programma ... Best wel spannend!
Antelope Canyon ... fotografisch topmoment voor de mama ...
Eerst en vooral willen we toch even terugkomen op de reacties op ons blog. Ook al zitten we 10.000km weg van thuis, we vinden het hartverwarmend om alle reacties lezen op ons avontuur. Het doet ons nog meer beseffen hoe verwend we wel echt zijn!
Ann, we vinden het super fijn dat jullie reis helemaal herbeleefd wordt. (al wil Kris nog helemaal niet denken aan het herbeleven, hij wil nu het moment vasthouden) En Anneke, tegelijkertijd maken we ook wel even tijd om te denken aan Charlotte en haar grote avontuur...
Bedank alvast Catharina ook om Firmintje elke dag een bezoekje te geven ...
Oma'tje, we zouden willen zeggen dat we jullie ook enorm hard missen ... Maar we mogen niet liegen. We mogen wel zeggen, we zouden zo graag dit avontuur met jullie samen beleven!! En dat zegt ook al veel!
Opa'tje, niet te veel zorgen maken in ons budget. Een voorbeeld nemend aan zijn papa, heeft ons Krisje alles netjes gebudgetteerd!
Broere, ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat je dit ook ooit kan doen met de kids en Evy. Je hebt nog tijd om te sparen, je hebt al vooruitzichten met Robby, maar we zouden zo graag hebben dat je dit ook met je super gezinnetje kan meemaken!!!
Schone zus, jij aan je zwembadje, maar vandaag hebben we ook eens lui aan het zwembad gelegen, zelfs ons Krisje! Twijfel niet, geef geen feest volgend jaar (alleen misschien met de intimi ) maar ga met je gezin ook op avontuur! Het is enorm verrijkend!
Collega'tjes, ik hoop dat ik jullie niet ga vervelen met mijn superlatieven eens terug op de firma. Het is hier super, we genieten van elk moment, denken 'letter' aan de firma (slechts af en toe) maar hopen tegelijkertijd dat jullie een even goede vakantie hebben gehad om er direct terug in te vliegen.
En zij die in stilte meelezen, ik hoop dat jullie ook meegenieten ...
Even terug naar onze avonturen. Weeral een topper vandaag!!! Het blijft maar toppers regenen!
Antelope Canyon. Eerst toch ook wel even vermelden dat we de wekker op 4u30 hadden gezet om zeker op tijd te zijn voor de zonsopgang nog in Bryce. Geloof het of niet, maar het is ons gelukt! We stonden om 6u stipt op de Sunrise point om te kunnen genieten van het prachtige schouwspel. Ijskoud, dat wel, maar toch een heel bijzonder moment. Nu was het de mama die een beetje emotioneel was.
Op weg naar Page ... We vallen in herhaling, maar we blijven verwonderd wat de US ons te bieden heeft aan natuurtaferelen. We moeten onze Kris temperen, want hij zou om de 5 voet stoppen voor een fotooke. Maar moeder was streng, we moesten op tijd zijn in Page voor de jeep safari want anders zou ze haar fotomoment missen, Antelope Canyon.
Bij het aanmelden krengen we pas door dat we terug in een andere tijdzone zaten ... We waren dus gewoon veel te vroeg ... Dat is de Vannestjes nog nooit overkomen ... Maar niet getreurd, dat gaf ons tijd om nog wat extra's te doen. 'Horse shoe bend' .... Een grote rots in de vorm van een hoefijzer, omring door groen-blauw water, liggend in de diepte tussen de canyons ... Bijzonder mooi! ... Van een gestolen momentje gesproken.
Dan eindelijk de safari met mama's fotografeer-moment. En of het de moeite was. Een streling voor het oog, het mooiste lichtspel dat we ooit gezien hebben. Samen met Noëmie en Camille met de iPhone, zullen dit echte plaatjes worden!!! De gids was fantastisch, heeft gezorgd voor een aantal prachtige familie-foto's voor de jaarkalender! Ik denk dat we voor de kalender 2015 een weekkalender gaan moeten maken ... LOL ...
Dan eens lui op ons hotelkamer zitten, een lunchke op de kamer, en nog wat rondrijden rond Lake Powell en Glen Canyon Dam. Ons Vannestje was weeral niet te stoppen. We zijn werkelijk elke 100m gestopt. Gelukkig was de route niet al te lang en konden we toch nog wat nagenieten aan het zwembad.
Er werd wat teruggekeken naar de reis en ieder mocht zijn mooiste en tofste moment uitkiezen. Maar het is te moeilijk ... Al zijn de vrouwen het eens over de wandeling door het water in Zion. De papa vond Las Vegas toch ook wel verrassend. Maar we zeiden ook tegen elkaar, we hebben zodanig veel gezien, gedaan, dat we eigenlijk geen top-momenten hebben, het is gewoon een top-reis!!!
Maar wat wil je, de Vannestjes zijn dan ook top hé (zegt de mama bescheiden) ...
Avontuur in Zion, indrukwekkende canyons in Bryce ...
Nights in White Satin ... The Moody Blues ... Dit op de achtergrond, al rijdend door Zion Park. En mijn blog aan het schrijven ... Ons Krisje wordt er zo waar emotioneel van.
Nog eens een poging gedaan om om 6u op te staan. Gelukt en ... ochtendstond heeft echt goud in de mond, de kleuren die spelen op de bergen van Zion zijn ongelooflijk mooi! Ons Krisje heeft ook de iPhone camera ontdekt en kan niet stoppen met foto's nemen. Oei oei opa, dat zal moeilijjk worden als we volgende keer nog eens samen op stap zijn. Oma en ons Krisje samen portretjes trekken ... We gaan nog later thuis komen ...
Back to reality nu ... Zion Park. We hebben al vele mooie dingen gezien op onze reis, maar voorlopig voor ons toch een topper Zion. Al hebben ons alle velen gezegd dat er nog mooiere dingen op ons programma staan en dat het beste nog moet komen. Ben toch wel benieuwd ...
De wagen geparkeerd en met de shuttle bus direct naar het verste punt. Allemaal onze stapsandalen aan, lelijk maar oh zo praktisch. Zelfs ons Noëmie heeft eraan toegegeven
Een prachtig wandelpad tussen de hoge kliffen door. Een eerste stop voor een portretje aan het water. De kids zot en half. Al verder wandelend zeggen we alle vier tegelijkertijd: opa zou hem hier ook nogal een beetje jeunen. Ja opa, als we Noëmie moeten geloven, gaat ze hier nog terugkomen om samen met jou te wandelen. Begin al maar te sparen
The fat squirl was de attractie naast het wandelpad. Hij zat zowaar te poseren voor alle passerende toeristen. Er werden ook hier weer heel wat fotookes getrokken uiteraard! En het mooiste van Zion moest nog komen ... alleen wisten we het nog niet. We waren nu al content ...
We zagen bijna iedereen met wandelstokken. De mama met toch wat last van de rug zei verdorie, had ik er ook maar aan gedacht! Een beetje verder werd duidelijk waarom de stokken toch wel handig zijn. Je kon zowaar verder in het water stappen tussen de hoge kliffen door. Zelfs onze Kris die in België gezegd had dat hij dat nooit zou doen, kon er niet aan weerstaan. Een voor ons nooit geziene natuur. Prachtig! Hoe het licht speelde op de rotsen, de watervalletjes, gewoon al het avontuur van door het water 'The Narrows' te kunnen verkennen. We blijven verbaasd over wat de US ons allemaal te bieden heeft! Het was wel goed uitkijken waar te stappen want hier en daar toch wel wat stroming. De onregelmatige stenen maakten de stok onmisbaar voor de mama. We hadden er nog eentje op de kop kunnen tikken aan het begin van het water.
Maar de tijd vloog. En we moesten hem toch wel in het oog houden want ook Bryce stond nog op het programma vandaag. Ik denk dat we toch wel een mile heen en uiteraard een mile terug door het water gestapt hebben. Camille merkte op dat oma weer hartelijk zou lachen met dit avontuur. Ons avontuur op De Hoge Venen kan er echt niet aan tippen.
Vlug een snackje eens buiten het park en dan op weg naar Bryce ...
Om Bryce te zien konden we rustig aan met de wagen eerst tot het einde van het park rijden, Rainbow Point, om van aldaar terug te keren en te stoppen bij alle verschillende 'view points'. Niet slecht want het avontuur van Zion zat ons wel in de benen en de vermoeidheid sloeg toe. Beide kids lagen trouwens goed te slapen wanneer we toekwamen aan 'Rainbow Point'.
Maar we werden beloond voor onze inzet. We kregen het ene indrukwekkende panorama na het andere te zien. En met een beetje verbeelding konden we zelfs verschillende figuren in de rotsen ontdekken. Ook weeral te mooi voor woorden. Je kan de Vannestjes niet vlug stil krijgen, maar hier in de US lukt het meer en meer! Misschien een tip voor als je ons nog eens op bezoek krijgt, wat sfeerbeelden van de US tonen en we zwijgen ...
Uiteindelijk werd het toch nog een race tegen de tijd, want de zon was stilletjes aan haar slaap aan het voorbereiden. We waren dan ook net ietske te laat om de zonsondergang te zien op Sunset point. Niet getreurd weeral, want de mama ging gebruik maken van het blauwe uur. Frustratie alom, want wat bleek, met de iPhone kreeg je veel leukere sfeerbeelden ... Een ongelooflijke krak toch die Steve Jobs! Ben uiteindelijk toch meer dan content dat ik me niet meer heb laten verleiden tot de aankoop van een nieuw compact fototoestelleke. De iPhone 6 zal een veel betere oplossing zijn!!! Maar daar moeten we nog even op wachten ...
Moe moe moe weeral, en morgen om 4u30 eruit om tijdig in Antilope Canyon te zijn voor de jeep safari. Vlug in ons bedje dus!
Een rustige dag ... mag ook eens ... op tijd opgestaan, volgens de normen van de Vannestjes althans. De mama en papa nemen al zingend samen een doucheke in de luxueuze dubbele inloopdouche. Het deed deugd!
Daarna een wandelingetje door het forum van Ceasar's Palace om alzo terecht te komen bij Starbucks voor een ontbijtje. Het allerlaatste in Las Vegas.
Ons Vannestje, die, vooraleer we toekwamen in Las Vegas zei dat 2 overnachtingen eigenlijk te veel waren, begon nu te zeggen, jammer toch dat we al weg moeten. Tja, lichtjes hé, hij heeft er altijd al een zwak voor gehad. En hoe meer kleuren, hoe liever!
Op weg naar onze kamer toch nog vlug eens een gokje wagen. Een gokje van 3. Het heeft ons uiteindelijk 11 opgeleverd, plus een vermaning dat de kids er op stonden toe te kijken. Ze mogen wel passeren tussen de honderden jackpots, maar zeker niet blijven stil staan. Och ja, het heeft ons toch maar 11 opgebracht. En van een goede procentuele winst gesproken ...
Nog vlug de valiezen pakken, nog wat foto's van de grote kamer en badkamer, en hup, vlug naar de wagen. Op weg naar het volgend avontuur.
We konden het niet laten, toch nog even gepasseerd aan een van de grootste outlets van Las Vegas. Enkel de papa heeft zich weer laten gaan, en het heeft ook weeral met lichtjes te maken. Je lacht je een kriek. Hij heeft niet kunnen weerstaan aan een T-shirt met bewegende lichtjes. Ja, je leest het goed! Zot zijn doet geen zeer zeggen we dan. Hij was gelukkig gelijk een klein kind.
Om toch nog iets deftigs te doen, niet ver van Las Vegas the Valley of Fire ingereden. Niet spectaculair volgens onze reisgids, maar voor ons weeral een streling voor het oog. Het genieten blijft maar duren!
Uiteindelijk tijdens onze rustige dag toch 3 staten gedaan vandaag, nl. Nevada, Arizona en Utah. Even gepasseerd in St. George, een stadje geleid door Mormonen, daarna op zoek naar een serieuze steak met frietjes en uiteindelijk gevonden in Hurricane op een half uurtje van onze lodge. Ons Krisje content! De eerste steak na anderhalve week vertoeven in de US. De tijd gaat veel te vlug! Kan iemand hem tegenhouden aub?
De lodge is goedgekeurd maar ook nu weeral ligt iedereen binnen de 5 minuten te slapen, ik ga ze vlug vergezellen!
Tot een beetje later, hetzij vanuit Zion, Bryce of Antilope. We keep you posted!!!
Zotte morgen ... Jef Van Uytsel ... Awel, zo kan je het noemen ... Want alles slaat hier de verbeelding ...
Ceasar's Palace, een stad op zich, met duizenden jackpots, restaurants, shops, noem maar op ... Maar de meisjes hadden nood aan rust, water en zon. De mama vooral nood aan rust. Afspraken werden gemaakt: de meisjes naar het zwembad, de mama op het gemak haar klaarmaken en dan de meisjes vergezellen, en de papa ging Las Vegas verkennen, of alleszins, een stuk ervan.
Het zwembad, ook hier weer lieve mensen, je houdt het gewoon niet voor mogelijk. Je waant je gewoon in een film. Omringd door grote gebouwen in pracht en praal die zo maar uit een scene komen van een film met Julius Ceasar. Je zou voor minder onder de indruk zijn. Je houdt het allemaal niet voor mogelijk. En weeral genieten we ...
Om 14u zijn de mama en de papa nog een ritje met de wagen gaan maken, maar de meisjes, en luister goed, ook nog nooit gebeurd, ze verkozen te blijven aan het zwembad en gaven zo maar een namiddagje shoppen op. Ze bleven genieten! Goed ingesmeerd lagen ze samen aan de rand van het immense zwembad met immense witte pilaren en fonteinen in het midden, half in het water, half uit het water, samen een boek te lezen. Mama vertrok samen met de papa, en samen zagen ze dat het goed was.
Rond 18u dan maar samen vertrekken om de strip af te wandelen, of toch weeral een stuk ervan. We kwamen woorden te kort. De muzikale fontein aan het Bellagio Hotel bracht ons direct al in de sfeer. Paris Hotel met een echte kopie van de Eifel Toren mocht er ook wel best zijn. Zelfs een kopie van Arc de Triomphe stond er ook. We waanden ons plots zelfs terug in New York met een kopie van het Statue of Liberty en ook de Empire Building. Hard Rock Café, waar de 3de T-shirt op rij werd aangekocht voor de collecite. Een Coca Cola shop, een souvenir shop voor het traditionele beeldje voor Camille. En op alle hoeken van de straten schaars geklede dames met pluimen van hier tot in Scherpenheuvel. Camille kon er niet van over. Ze bleef maar herhalen: I'm pretty, I'm dumb, I'm almost naked and I'm selling my body. Hoeveel zotter kan het nog worden. Awel, het werd nog zotter. De mama wou absoluut gaan eten in het Venetian Hotel met zicht op Canal Grande. Zotte toeristen laten er hun rondvaren met een gondel. Je hebt er een steeds wisselende hemel boven een kopie van het San Marco Plein. Je verstand staat er gewoon stil van.
De tijd vliegt en weer stillekes aan slaaptijd, maar we willen toch nog even langs Starbucks Café om alvast de krant te downloaden. Maar op weg weeral een zotte vertoning voor het Mirage Hotel, de uitbarsting van een vulkaan.
Las Vegas blijft vol verrassingen.
De tijd hier in Las Vegas is hier omgevlogen, we hebben genoten, weliswaar op een andere manier als van Yosemite en Death Valley, maar toch weeral ...
Afscheid nemen is nooit leuk, maar eerlijk, de mama is content dat er morgen weer 'stilte' zal zijn in een of ander park ...
Van onze kant zal er waarschijnlijk ook even radio stilte zijn gezien we nu een aantal dagen zonder internet zullen verder reizen. Old fashioned, helemaal afgesloten van de buitenwereld. Maar niet getreurd, we beloven, de verslagen zullen blijven geschreven worden en van zodra terug internet zal alles dan ook netjes gepost worden.
Iedereen slaapt hier al rustig, ik ga dat ook doen ... Tot binnen een paar dagen!
Zware dag ... De trip zegt eigenlijk al veel 'Death Valley' ...
De Vannestjes proberen nogmaals op tijd te vertrekken. Maar het is zo moeilijk, heel het jaar door op tijd op te staan, en dan in je verlof ook nog eens. Maar het opstaan is gelukt, 6 uur eruit! Vroeg gaan ontbijten. Maar hoe we ook ons best doen, het is weer niet eerder gelukt dan om 8u15 te vertrekken.
Eerst passeren aan Erick Schat's Bakkerÿ. Een super Hollandse bakkerij met echt een mooi aanbod. Hebben hier ons lunch pakket samengesteld voor 's middags. En hup, de mama achter het stuur. En fier dat ze was. En de papa verwittigde nog, vergeet niet, het is een automatic, geen embrayage (of hoe je dat ook mag schrijven ... LOL ...) Benzinestation aan de rechterkant van de straat, en wat doet moeder, ze drukt de denkbeeldige embrayage in. We stonden stantepede stil ... LOL ... En de mama was zo zeker van haarzelf ... LOL ...
Enfin, op weg naar de eerste stop beloofden ze ons rendieren te zien. Jammer, niets gezien. Maar het zicht is magnifiek mooi. Zo mooi, dat geen enkel woord, geen enkele foto kan weergeven wat een pracht van een natuur we hebben gezien. En dan moet volgens sommigen het mooiste nog komen.
Een opsomming van hetgeen we vandaag gezien hebben: Stovepipe Wells, Devils Cornfield, Harmony Borax Works (hier werd vroeger boraxgesteente ontmijnd), Furnace Creek (hier hebben we 102°F opgemeten en in de schaduw onze lunch verorberd), Zabriskie Point (echt mooi mooi mooi weeral, er werden weer volop selfies gemaakt door de meisjes, en mama dacht weer een award winning picture gemaakt te hebben), Badwater (de beroemde zoutvlakte), Artist Drive met bovenaan een prachtig zicht op Artist Palette (een streling voor het oog voor elke schilder en zeker ook voor een amateur fotograaf), Devil's Golf Course (ja wadde, de duivelkes hebben hier hun werk met alle golfzoutkristallen weg te werken, het paradijs voor die gasten) en dan plots ... de gps liet ons weeral in de steek ... merde merde merde toch ... Dan maar ons gezond verstand gebruiken niet waar, ook al zijn we op vakantie. Moet eerlijk toegeven, het gebruiken van het verstand was voor de ene al makkelijker dan voor de andere Hebben uiteindelijk in Shoshone, een verlaten dorpje met 1 tankstation, 1 restaurant en een paar huizen toch nog maar eens voor alle veiligheid gevraagd welke richting we best namen richting Las Vegas. Het was ondertussen al 19u en de mama wou toch niet te veel risico's meer nemen bij valavond. Compromis gevonden, de papa wou toch nog even passeren aan Tecopa Hot Springs, een of ander goedkoop kuuroord met warmwaterbronnen. Goedkoop dat konden we veronderstellen gezien de erbarmelijke toestand, warmwaterbronnen hebben we echter nooit gevonden.
Toch een streling voor het oog, een jongedame stond te zwaaien met een rode doek midden op de vlakte toch wel een 200m van de straat. De jeep had zich vastgereden en ze probeerde op die manier de aandacht te trekken van de weinige voorbijgangers. Gelukkig dat de Vannestjes passeerden en stopten (want blijkbaar toch heel wat andere toeristen die gewoon doorgereden waren). Tja, we hebben onze goede daad van die dag gedaan, de vriend van de dame naar 1 van de armtierige hutten gebracht van Tecopa Hot Springs waar hij 1 van zijn vrienden kon bellen op de old fashioned way, want bereik met de gsm was niet mogelijk.
De ene daad is de andere waard en de jongeman heeft ons uiteindelijk de kortste weg naar Las Vegas doorgegeven. Anderhalf uur uitgespaard! En daarbovenop slechts 2 tegenliggers tegengekomen op de weg die ons bracht naar de uiteindelijke highway richting Las Vegas, en een prachtig kleurenpalet weeral met ondergaande zon. We waren 'weeral' onder de indruk van wat de natuur ons allemaal te bieden heeft.
Las Vegas in de verte zag er al indrukwekkend uit, maar hoe dichter we kwamen, hoe zotter het werd. We dachten al veel gezien te hebben van lichtjes op Time Square, maar de Strip sloeg alles. We werden er allemaal stil van. We hadden ons hotel dan nog niet gezien, Ceasar's Palace ... Once in a life time zeggen we dan. Kris 50, ik 43, en dat voor het eerst mogen meemaken ... We hopen allebei dat de kids het echt wel beseffen!
De kamer, op de 28ste verdieping, een paleis op zich, groter dan het appartement aan zee, 2 badkamers, 2 WC's, een inloopdouche (met 2 doucheknoppen dus voor 2 personen), gaand van de ene badkamer naar de andere, afgesloten met glazen deuren, en een bad dat gebruikt kan worden als jacuzzi. De kids kwamen letterlijk bijna zot!
Kris en ik zijn blij en gelukkig dat we dit aan onze kids kunnen meegeven, misschien niet once in a life time want ze zijn nog jong, maar het is dan toch wel de eerste keer, en hopelijk een onvergetelijke keer!!!
We zijn vooral content dat we dit kunnen beleven onder ons viertjes!!!
Na een weekje city-trippen in New York en San Francisco was het tijd om het eerste nationaal park te gaan bezichtigen, Yosemite park.
We hadden afgesproken om om 8u00 's morgens te vertrekken zodat we zeker alles konden bezichtigen, maar ja de Vannestjes kennende vertrokken we weer met de nodige vertraging. Vanuit Oakhurst was het in totaal 200 miles tot in Bishop. Je zou denken 'Oh maar 200 miles', maar we moesten ons toch voorbereiden op een 8u durende tocht. Allé aan het tempo van een sightsee-ende papa en een fotograferende mama duurde onze toch natuurlijk bijna 11u.
Voila en dan vertrokken we, met de nodige vertraging en de nodige inkopen , naar onze eerste stop, de Mariposa Grove. We hadden alleen slechte karma boven ons hangen want de parking was gesloten dus moesten we 6 miles verderop gaan parkeren en een shuttlebus nemen. Zo gezegd zo gedaan, maar de karma bleef ons achtervolgen want 45 min wachten op een shuttlebus wetende dat we nog zoveel andere dingen moesten zien, bracht toch wel nervositeit. Uiteindelijk geraakten we in de Mariposa Grove waar ontzettende grote Seqouia's staan, vertelden de gidsen ons. En dan moeten we toch eerlijk zijn, Camille en ik (Noëmie) waren toch een beetje ontgoocheld. We hadden verwacht dat we heel veel immense, gigantische bomen gingen zien, maar het werden er 15 die ietsje groter waren dan de rest. Begrijp ons niet verkeerd de natuur erom heen was prachtig, maar de bomen waren anders dan we ons hadden voorgesteld.
Onze volgende stop lag op een uurtje en een half dus die 8u durende rit was dus zeker een feit. Op weg naar Glacier Point stond het verkeer ineens volledig stil. Alle mensen stapten uit hun auto en namen hun fotocamera. We konden er dus vanuit gaan dat er een beer gespot werd. En ja hoor, mama heeft een beer gezien. Wij hebben hem jammer genoeg niet gezien maar ons mama had toch het geluk. Glacier Point gaf ons een adembenemend zicht! We werden er zelf een beetje stil van. Een uitgestrekt dal die je met je eigen ogen moet gezien hebben om te beseffen hoe mooi hij is. Een foto geeft nog niet eens een vierde weer van hoe mooi het werkelijk is.
Toch een leuke tussendoortje. Noëmie loopt bij iedere stop de volledig parking af op zoek naar nummerplaten uit de verschillende staten.
De Tioga Pass was onze gids gisteren. Bijna onze volledige trip werd bereden op Tioga Pass. Bridalveil Fall was een andere stop die ons een prachtig panorama gaf van de typische steile rotsen van Yosemite. Krisje vraagt ook nog om te vermelden dat de door hem vernoemde Tiago Pass heel steil was en toch wel de nodige zweetdruppeltjes op Krisje zijn hoofdje deden verschijnen.
Ondertussen was de temperatuur gezakt naar 50°F, maar dat hield mama en papa niet tegen in en uit de auto te springen om allerlei panorama's en uitzichten te trekken. Het werd later en kouder en regenachtiger en het besef was er dat we toch veel te laat vertrokken waren en dat we er een les moesten uit trekken om de volgende dagen vroeger te vertrekken. Nog een laatste adembenemend zicht bij licht was Tenaya Lake. Een prachtig uitgestrekt meer die volgens mama een award-winning picture heeft opgeleverd.
Het verhaaltje ging verder want om de 100m werd er gestopt om nog maar eens een fotootje te nemen. Toen we aankwamen aan Mono Lake was er niet veel te zien, maar ja dat is logisch als het al 8u30 's avonds was. Jammer voor ons, maar een adembenemend zicht van Mono Lake zit er voor ons niet in.
Dan zat er niets anders op dan maar naar ons hotelletje te rijden. Nog eens zoet voor een anderhalf uur. Gelukkig hebben Camille en ik de auto zodanig geschikt dat we elk een bedje hebben zodat we de zoetste dromen kunnen hebben wanneer het rijden ons iets te lastig wordt want ja naar buiten kijken is verschrikkelijk lastig, logisch dat het ons af en toe te veel wordt en dan is de auto een bijzonder goede slaapplaats.
Dus wat hebben we geleerd vandaag dat de Vannestjes wel op tijd willen vertrekken, maar dat toch niet kunnen Yosemite Park heeft prachtige natuur en adembenemende panorama's, maar voor de Seqouia's moet je het niet doen. Krisje is een goede chauffeur, Camille en ik vervullen onze taak geweldig met slapen en sightseeing en mama die is de beste co-piloot die papa ooit zal hebben.
Nog eenmaal ontbijten bij Lefty O'Doul's om dan de trip te starten richting Yosemite. San Francisco was ok, but cold and foggy, the moment we arrived, and the moment we left ...
Op naar Yosemite. Maar eerst de tip van Myriam volgen, Livermore Outlet Stores.
Ai ai ai, als de papa dat maar overleeft met zijn 3 vrouwen. Maar wat waren we verwonderd. Het was de papa die meldde bij aankomst: Ralph Lauren, Tommy Hilfiger, US Polo en Bose, dat waren de shops die ons Vannestje zonder fout wou doen. De meisjes eerst en vooral Converse en Abercrombie & Fitch maar als het kon ook Tommy Hilfiger. En om opa niet ongerust te maken houden we het bij een opsomming van de stores zonder in detail te treden. Ik kan je alleen zeggen, het zijn niet alleen de vrouwen die hun hebben laten gaan, ja hoor, ons Krisje kan er ook wat van, en de meisjes zijn MEER DAN CONTENT!!! Moeder zei wel dat zowel het budget van september en oktober er zal aan moeten geloven. Dus opa, niet te veel zorgen maken, we hebben alleen een beetje reserves aangesproken van de komende 2 maanden.
Nog even stoppen aan een Safeway om weeral een voorraad fruit in te slaan, en dan het avontuur tegemoet van de 'National Parks'.
Vandaag vooral een transfer dag. En toch al een gevoel van natuur. Al moeten we eerlijk bekennen, voorlopig nog niet echt onder de indruk. PAS OP: mooi, heel mooi, prachtige views, maar vergelijkbaar met Toscane, en vergelijkbaar met onze avontuurlijke tochten in Turkije. In totaal hebben we ongeveer 165 miles afgelegd, eerst richting Manteca, Oakdale passerend, de omgeving van Mocassin verkennend, om uiteindelijk een miserabel spookstadje 'Chinese Camp' als toeristische attractie te kunnen bewonderen. Laat ons zeggen, een grapje in vergelijking met Doel. Ik denk dat het reisbureau zich verplicht voelde om ons toch iets te tonen in de zogenaamde transfer dag. Bon, het heeft ons welgeteld 5 foto's opgeleverd. Beter dan niets zeggen we dan altijd!
Snelheden in de US dienen gerespecteerd te worden. En de mama kon dat nogal tot vervelens toe herhalen (volgens de papa toch). Vannestje wist wel wat hij deed. Tot hij plots zei: 'Verdoeme, de politie doet me stoppen' En opa had hem nochtans ook voldoende verwittigd. Ga niet zeggen wat ik wil zeggen, maar zij die ons Vannestje kennen ... No need to say more ...
Enfin, hij werd geconfronteerd met het feit dat hij 47 mph reed in plaats van 25 mph. Oei oei oei ... Camille zat vooraan omwille van haar reisziekte en kon alles op de eerste rij meemaken. Ik kan je verzekeren, zowel Noëmie als ik achteraan, konden het lachen met moeite onderdrukken, en ik dacht 'good stuff voor mijn blog vanavond' ... LOL ... Maar volgers, maak jullie geen zorgen, hij heeft zich eruit kunnen praten. Hoe hij dat weer gedaan heeft, God mag het weten, maar het is hem gelukt! Thank God!!! Trouwens, dit speelde zich af in Mariposa, op zo een 20 miles van ons hotel. De rest van de weg heeft hij zich braaf aan de snelheden gehouden!
Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd en worden we niet meer tegengehouden voor overdreven snelheid. Vannestje, aub, doe ons dat niet meer aan! Ik vul mijn blog liever met andere interessante weetjes!
Dus zowel in de outlet stores als in Maripose heeft onze vriend de show gestolen vandaag en zijn we hem dankbaar dat hij goed voer was voor ons blog van vandaag!
De kids slapen ondertussen al, de mama gaat hier afronden en dan strategische beslissingen nemen in het herschikken van de valiezen om alle aangekochte artikelen een mooi plaatsje te geven.
Alweer een nieuwe dag, maar ook alweer een laatste dag in een grootstad. De tijd vliegt, ongelooflijk! Het moet zijn dat we ons dus meer dan amuseren!
Eerst Victoria's Secret. Moet je ook eens meegemaakt hebben als 15-jarige. Buit: 1 mooi eenvoudig zwart stuk. Victoria's Secret ligt aan Union Square dus 2 vliegen in 1 klap. Wat zeg ik, 3 vliegen, want er staat een typisch voor San Francisco tramstelletje stil, defect. En dat geeft ons natuurlijk de kans om makkelijk wat fotookes te trekken zonder haast! Moeder weeral content!
Dan nog wat verder wandelen. De papa wou vandaag ook absoluut Van Nes Avenue afwandelen, allé, voor een stuk toch. Eerst een mooie wandeling door Nob Hill, een betere buurt met een kopie van Notre Dame om dan uiteindelijk op de Avenue van onze voorouders terecht te komen . En speciaal berichtje aan oma, er stonden hier toch wel assistentiewoningen te koop zeker, op Van Nes Avenue. Een teken??? Grapje hé oma!!!
Dan toch maar terug naar het hotel om de rest van de dag met de wagen door te brengen.
Eerst de 'Painted Ladies', de Victoriaanse huizen. Het zijn echte mooie elegante ladies! Mooie huizen rond een mooi park met een prachtige skyline. Zij die ooit naar San Francisco komen, Alama Square onthouden. Architecturaal een aanrader!
Via Divisadero Street zeer steile hellingen zowel naar boven als naar beneden, niet geschikt voor zware vrachtwagens. En toch wel spannend met de auto naar boven of naar beneden te rijden. We passeren ondertussen ook Japan Center, het 'Palace of Fine Arts en het Exploratorium. Nog even stoppen aan het water om Alacatraz nog eens te fotograferen.
Dankzij de tip van Myriam en Chantal zijn we 's middags terecht gekomen bij Boudin op Fisherman's Wharf. Soep geschonken in een brood. Ons Krisje was weer direct in zijn natuurlijke habitat. Prachtige bakkerij met een immens aanbod van verschillende broden. Hij moest toch even een wandelingetje maken. Ook hier, zij die ooit San Francisco doen, weeral een echte aanrader!
Ons bezoek aan San Francisco zou niet volledig zijn zonder eens over Golden Gate Bridge te rijden, weliswaar weeral in de mist. Maar 3/4 gepasseerd, en stralende zon! Sausolito here we come!!! Het Saint Tropez van San Francisco. Uit goede bron hebben we vernomen dat een 1-slaapkamer appartementje toch wel 1 miljoen dollar waard is. Dat wordt dus toch nog even sparen
Moeder deed raar, ze voorspelde een fantastische avond. Hoe kon ze dit nu al weten. En dan ook 3G af en toe opzetten om berichten op te halen. Allemaal rare dingen. Ook het feit dat ze niet gehaast was om te gaan eten, maar wel goed gaan eten, en iedereen moest een beetje opgekleed zijn. Maar we kennen de mama, ze zit nooit verveeld om verrassingen ...
20u45 gingen we eindelijk naar beneden ... En ziet seh, daar stond de verrassing plots, OMG mama, ze heeft het weer klaargespeeld. Rana en Glenn stonden daar in de lobby. Vandaar dus die rare mama ... En of het een leuke avond werd! De kids werden wel weer gescheiden van ons want aan de bar zitten, no option! Maar terwijl Glenn en de mama bijpraatten, ging Rana met de kids praten en vond Krisje een gelijke in een Arabier. Ons Vannestje werd zowaar direct uitgenodigd om naar Saudi Arabië te gaan en we zouden goed ontvangen worden. Email adressen werden uitgewisseld vooraleer we eindelijk aan tafel mochten. We hebben hartelijk gelachen met de humor van Glenn, we zijn dankbaar voor de tips van Rana voor de verdere reis, en de kids vonden het fantastisch! Weeral een fantastische afsluiter van een city trip! We voelen ons echt verwend!
Deze keer was het de papa die als een blok in slaap viel, met kleren aan, geen mogelijkheid om hem wakker te krijgen. Het licht dan maar uit en hopen dat hij 's nachts zijn weg naar de pyjama vindt zonder de rest wakker te maken ...
Het blijft raar om te weten dat jullie 9 uur verder zitten dan ons. Tegen dat wij goed en wel aan onze dag begonnen zijn, zitten jullie al een heel stuk verder. Zeker de vrienden in Turkije, dat is dan al 10 uur verder ... Toch raar ...
Enfin, onze eerste volledige dag San Francisco. Eerst een goed ontbijtje ... Dat maakt een mens sterker! We beginnen met 49 Miles Scenic Drive voorgeprogrammeerd op onze gps en zien wel welke bezienswaardigheden we tegenkomen. Eerste vaststelling: koud, koud, koud ... En we waren er niet op voorzien. Mist, mist, mist ... Dan maar denken aan het warme Larissa tijdens de wandelingen als we ergens stopten. Ann de buurvrouw had ons nochtans verwittigd. Maar ja, wie niet wil luisteren ... moet dan maar dromen van Larissa
Golden Gate Bridge, in de mist ... maar levert volgens mij aparte foto's op. Alhoewel apart, ik denk dat de brug meer in de mist ligt dan in de zon. Unieke ervaring. Wist je trouwens dat men dagelijks, het gans jaar door, de brug bijverft? Dat er jaarlijks 40 miljoen voertuigen over de brug passeren? Dat de 2 grote lange kabels van 2.332 m lang 1 meter dik zijn en bestaan uit 128.744 km staaldraad? Dat is driemaal de omtrek van de aarde. Kwestie van jullie ook wat weetjes mee te geven hé
Volgende stop was het California Palace of the Legion of Honor met een immens groot beeld van Rodin. Mooie fontein voor het gebouw. Verder niets aan toe te voegen.
Even stoppen aan Wallgreens om wat inkopen te doen. We zouden toch wat economischer onze vakantie willen doorbrengen want het zijn dure dagen. Dus wat fruit, slaatjes, chips, koeken, cola light, water en ook 2 flesjes Californische wijn. Toch ook weer meer dan 100 dollar. Zelfs moeder begint al door haar grijze haren te wrijven. Randopmerking: we zouden de Amerikanen toch eens het kassa systeem willen tonen van Europa want praktisch zijn ze niet. Helemaal niet.
Enfin, lunchen in de auto met zicht op Lobos Point. Lekker gezellig maar toch ook weer: de wereld is zo veel mooier als de zon schijnt! We verlangen dus echt wel naar een streepje zon!
Verder naar Twin Peaks. Prachtig zicht op San Francisco, moest er geen mist zijn ... LOL ... Wel een beetje geluk, de mist is 10 seconden opgetrokken, net voldoende om een panorama foto te trekken en wat portretten van de kids en onszelf natuurlijk.
49 miles Drive werd verder gezet maar op Dolores Street plots onderbroken. De gps wou niet meer, we hadden bestemming bereikt. Moeder had het gehad met de gps. Zelf de kaart lezen was haar conclusie! En die bracht ons naar Lombard Street waar we komen op 'The Most Crooked Street in the World' vol met toeristen. Je zal er maar wonen. Mooi, ik moet het toegeven.
Ah ja, ondertussen heeft de zon ons terug gevonden. We zijn blij! Want we vonden dat we ons echt niet goed verstopt hadden! Nog nooit zo blij geweest dat we gevonden werden!
Op weg naar Fisherman's Wharf dan. Typische toeristische trekpleister met heel veel muzikanten, toeristen, de USS Pampanito duikboot op Pier 45, een Hard Rock Café op Pier 39 waar de 2de T-shirt voor de collectie kan aangekocht worden, een autootje voor Camille, en het meest fantastische terraske van San Francisco, Eagle Café. De terrascultuur is hier niet echt gekend, maar de Vannestjes hebben hiervoor een neus! De vraag was enkel, geldt er hier een nultolerantie. De vriendelijke dame vertelde ons dat de grens 0.8 promille is. Een biertje kon dus voor ons Krisje. Moeder een wijntje, hoe kan het ook anders, en de kids warme chocolade met marshmallows. En of het smaakte. Nog even een wandelingetje op Pier 39 om tientallen zeehonden plots tegen te komen die gewoon boven, onder, op elkaar lagen te slapen. De kids blij dat we deze onverwacht te zien kregen.
De avond plannen zouden low budget worden. Pizza afhalen en op de kamer opeten. De mama en de papa eerst nog een aperitiefke drinken in een zeer fancy wijn bar op Geary Street net tegenover het hotel en dan naar de pizzeria. Maar vent toch, was dat verschieten, 102, ja, je leest het goed, 102 dollar. Ik meen dat ik achterover viel. Volgens mij belegd met goud. Maar het lot kwam ons helpen. De Visa kaart werd geweigerd. Ben nog nooit zo content geweest! Terug naar het self service restaurant langs de deur en de 50 dollar werd niet overschreden. Oef!
Geen idee waar ik was als ik 's morgens om 4u Kris wat hoorde brabbelen in het Frans. 'Je suis en congé à New York et c'est 4 heures du matin.' Al chance dat er vriendelijke klanten bestaan die je 's morgens uit je bed bellen. Maar niet getreurd, om 5u30 vertrekken we toch met de taxi richting Newark voor de vlucht van Oost naar West. San Francisco here we come!!!
6 uurtjes op je lui gat zitten, meer dan welkom na 4 drukke dagen. En wat doe je zo al in een vliegtuig buiten wat nieuwe films bekijken en beetje soezen ... Niet veel dus!
Op het einde van de vlucht gaf on Krisje wel toe dat hij een beetje nerveus was. Tja, vanaf nu zijn we wel volledig afhankelijk van Vannestje's rijkunsten op Amerikaanse bodem. Maar flink als hij is, zal dat zeker goed komen! We vertrouwen er in!
Een Chevrolet met 8 zitplaatsen ... De meisjes zijn al aan het puzzelen hoe dit optimaal te benutten. Maar de puzzel zal voor donderdag zijn. Eerst van de parking geraken en aan ons hotel vinden. Ik moet eerlijk toegeven, ik deelde in de nervositeit van Kris. Er is zo veel waar je moet op letten waar je thuis gewoon op automatische piloot rijdt. Miles in plaats van kilometers, snelheidsbeperkingen, immens brede autosnelwegen ... Nu, gelukkig hebben we een paar maanden geleden beslist een voorgeprogrammeerde gps van het reisbureau in het pakket op te nemen. Dat biedt toch wat zekerheden. Toch, toch hebben de Vannestjes het klaar gespeeld om verkeerd te rijden! Je kent ons hé Maar niet getreurd, positief als we zijn, we hebben nu toch ook wat gezien van de buitenwijken van San Francisco.
Een zwembad, een eigen kapsalon, een fitnessruimte ... Het hotel is weer goedgekeurd. Alleen de kamer is wat kleiner, maar een bed dient toch enkel om te slapen zegt Camilleke
Ook al zijn we moe, toch nog een kleine wandeling in de omgeving van het hotel. Een eerste impressie ... Al die bedelaars, je voelt je echt ongemakkelijk. De straten zijn veel drukker dan New York, geloof het of niet. Kris stak zelfs spontaan zijn portefeuille veiliger weg. Waar we ons in New York geen enkel moment onveilig hebben gevoeld, hebben we hier een heel ander gevoel. Hier zullen we zeker 's nachts niet op straat komen!
Wandelen door China Town, een Californisch wijntje in een aangename bistro, maar dan tijd om naar het restaurant te gaan. We zijn allemaal moe en willen het niet te lang trekken. Maar jee o jee, Camille zag toch wel haar droomschoenen zeker. Krisje wreef weer al door zijn grijze haren (en ik heb het gevoel dat hij dat de komende weken nog wel vaker zal doen ) Buit: cognac kleurige schoentjes, de droomschoenen van Camille, en een paar groene All Stars aan de helft van de prijs van België. Krisje keek toe en gaf stilzwijgend toe. Tegen zulke prijzen kan je niets tegenargumenteren .
Maar dan flink doorstappen naar het restaurant op 2 deuren van ons hotel, op aanraden van het reisbureau. En of het goed zat! Eindelijk nog eens eten voor 50$, een eeuwigheid geleden. En lekker, de mama kon zowaar nog eens gezond eten, een slaatje dat in jaren niet zo gesmaakt heeft! Maar plots gooide mama de handdoek in de ring, de jet lag was te erg. Om 20u15 lag de mama al te slapen, en dit tot 7u 's morgens. Het was nodig!
Een beetje later dan voorzien omwille van onze vlucht naar San Francisco maar bij deze ons verslag van de laatste dag in NY. Veel plezier!!!
Times flies when you're having fun! Wel, hij vliegt! En dat niet alleen, Kris en ik kwamen alle twee tot de conclusie dat we beiden al volledig uit ons werk zijn! That's what holidays are all about!
Maar dit even ter zijde ...
Onze laatste dag in NY, en naast alle plezier, toch even een serieuze noot ook! Dat hoort er ook bij! 9/11 ... Wie herinnert er zich niet waar hij of zij was op het moment dat het eerste vliegtuig in de WTC torens vloog. En toch, het is al bijna 13 jaar geleden en toch nog allemaal vers in het geheugen. Het voelt raar te lopen op Ground Zero. Zelfs rondlopen in de omgeving ervan. Het voelt op sommige momenten zelfs aan als Science Fiction.
Toch ook even een kritische noot. Ground Zero is sereen, en je wordt er stil van ... Hier en daar een witte roos bij een naam van 1 van de 2.977 slachtoffers. Het moet vreselijk geweest zijn, de hel ... Niemand twijfelt daarover! Maar, en ik wil heel voorzichtig zijn in mijn woordkeuze, men was liever bij de sereniteit gebleven. Even een opsomming van een aantal eye catchers in het museum: The Blue Wall samengesteld uit 2.977 verschillende tinten blauw, mooi en sereen; de trap waar zovele mensen nog gepasseerd zijn en zo gered konden worden; een immens groot wandtapijt gemaakt door vele vrijwilligers over heel de US; de ruimte waar de foto's gepresenteerd worden van alle slachtoffers; stukken van de gebouwen die nog overgebleven zijn. En waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar die mooi en sereen waren, maar volgens mij, en de mening werd gedeeld door alle Vannestjes, had het hierbij mogen blijven. Ik blijf voorzichtig in hetgeen ik schrijf, maar laten we zeggen dat de Amerikanen echt wel de kunst kennen om een hoog drama gehalte te creëren. En uit respect voor de slachtoffers en alle nabestaanden denk ik dat we best bij die woorden zullen blijven.
Het blijft een rare overgang nu, maar zoals het in realiteit is ... Life goes on ...
Shopping time in Century 21. Wat een chaos, nooit gezien, misschien enkel tijdens de eerste dag van de solden, maar zelfs een kat zou hier haar jongen niet terugvinden. Toch een paar schoenen voor de mama en een handtas voor Noëmie. Mooie buit
Dan naar Wall Street, een must voor een economist in spe! Onze Kris begon zowaar even les te geven over de Bull en Bear market. Weer wat bijgeleerd! Dan nog even doorgewandeld naar het water waar we in de verte nogmaals Statue of Liberty konden bewonderen.
En je kan New York niet verlaten zonder op 5th Avenue gewandeld en geshopt te hebben. Al was het vooral kijken ... De mama heeft beloofd dat er nog genoeg outlet shops volgen! Verrassing van de shop namiddag: Simon Mignolet tegen het lijf lopen. Maar hij heeft onze privacy gerespecteerd. Hij heeft de Vannestjes niet aangeklampt voor een handtekening Je stoort toch geen mensen als ze op vakantie zijn hé!
De afsluiter moest het fantastische zicht zijn op rooftop 230th, remember, the place where a private party was going on, awel, we mochten nog een keer vloeken, no kids under 21 allowed! Verdorie weeral! Maar gelukkig hebben we onze vierdaagse kunnen afsluiten in een Italiaans restaurant met een echte Italiaanse mama. Geen idee hoe we ons gedragen hebben, wij zijn gewoon onszelf geweest als Vannestjes, maar we mochten niet vertrekken zonder nog eentje gedronken te hebben op kosten van de Italiaanse mama!!! Als dat geen mooie afsluiter is!
Radio NY hier ... Maar waar moet ik beginnen ... Misschien met te zeggen dat een fietstrip met Patricia Crevits een echte aanrader is. Meer nog, ik zou zelfs durven zeggen, een must voor elke toerist die een korte periode naar NY komt, want je ziet zo veel van NY ... Je komt op plaatsen waar je als toerist zonder gids nooit komt. Uitleg in het Nederlands ... Fantastisch gewoon ... Ik weet het, we vallen steeds in superlatieven, maar we zitten dan ook in de US ...
Ik ga toch proberen samen te vatten. Met de fiets in Central Park ... Geen sinicure, wetende dat de fietsers hier nog maar een korte geschiedenis hebben. Heel wat locals zijn dus echt nog anti-fietser. En we mochten het ook horen. De oude dame waarvan er geen uitdrukking zat op haar gezicht door de botox, voelde haar toch geroepen om ons te blijven volgen en te verwijten dat wij toeristen de regels moesten volgen. Patricia was geschokt, want de hospitality van echtte New Yorkers was dus ver te zoeken. Maar we lieten het niet aan ons hart komen, integendeel!!! Het park biedt zo veel mogelijkheden dat je er stillekes aan toch wel begint in te komen waarom mensen zo pro-NY zijn. Gezinnen met kinderen kunnen hier terecht in de zoo, verliefde koppeltjes kunnen zalig liggen soezen, artiesten in spe komen hier ook aan hun trekken, joggers kunnen hier ook hun ding doen, de honden hebben hier eigen speelparken ... Te veel om op te noemen. Het hoogtepunt was toch wel Strawberry Fields. Camille was onder de indruk van wat er met John Lennon gebeurd was ...
Nog wat toppers opnoemen: Guggenheim, het waterreservoir van NY, prachtige skyline daar trouwens, ... Eerste bewijs dat de vrouwen het sterke ras zijn: Camille zorgt ervoor dat Noëmie haar ketting terug op zijn plaats komt ... Het ultieme bewijs van het sterke ras komt op het einde van de dag ...
Lunchen op een zalig terraske aan de Hudson: South Hudson River Side, verder fietsen richting Washington Square aan NYU (New York University), Noëmie begint meer en meer te dromen van een carrière in NY, hetzij studeren aan Columbia University, hetzij studeren aan New York University ... Alleen het inschrijvingsgeld, beiden $60.000, blijkt toch wel een probleempje te zijn ... Heb haar voorgesteld van eerst Gent af te werken, en dan kunnen we nog wel zien Een mens mag steeds dromen in het leven, niet waar?
Jammer genoeg werden we ook geconfronteerd met een zwaar fietsongeluk ... Papa, Patricia en ik hebben het enkel horen gebeuren, bij Noëmie en Camille zal het op het netvlies gebrand blijven ... Wij hopen voor de persoon in kwestie dat het zal goed komen ... Maar het zag er echt niet goed uit ... Het heeft ons toch wel een beetje uit ons lood geslagen ...
Nog wat toppers: Soho, Little Italy, Chinatown, the Courthouse (prachtig en indrukwekkend gebouw) en dan de inspanning van het fietsen over Brooklyn Bridge ... Wat een lachertje ... Het sterke ras kwam als eerste boven, al was de mama ook het laatst van de vrouwen ... Maar de papa deed het flink, toen toch nog ... Nog wat rond rijden in Brooklyn Heights, fotografen die beginnen te verzamelen om de zonsondergang te fotograferen van de skyline (en neen, ik heb me niet laten verleiden ...) en dan de terugtocht over Brooklyn Bridge.
Terug aan de Court House wisten we dat het 40 minuten goed doorrijden zou worden om terug te geraken aan de fietsverhuur. Het was al bijna 19u en zaten aan 6th Street, moesten nog tot 54th Street ... En plots, plots kwam het bericht van de papa dat hij echt niet meer kon ... Hier dus het ultieme bewijs van 'vrouwen aan de top' We hebben hem achtergelaten op een terraske met een grote pint en zijn uiteindelijk om 19u40 aangekomen ... We zijn Krisje dan maar met de taxi gaan ophalen ... En neen, we hebben hem niet uitgelachen ... enkel respect voor het feit dat hij heeft durven toegeven dat hij echt niet verder kon ... Je moet maar the guts hebben om dat tegen 4 vrouwen te zeggen ... Chapeau Vannestje!!! En nog eens een DIKKE merci aan Patricia, zonder haar hadden we het echte New York niet leren kennen.
Toch ook nog even zeggen dat we enorm onder de indruk waren van de sportiviteit van de New Yorkers. Eens 18u gepasseerd is het alsof iedereen in de sportkleren springt en begint te joggen, fietsen, skateborden, wandelen, skeeleren ... De Europeanen kunnen er nog wat leren!
Nog een afsluiterke in de lobby, en weeral goed slapen ...
Spannend, weeral het woordje van Camille op weg naar Harlem Spirituals. Maar eerst een typisch Amerikaans ontbijt. Je snapt echt wel waarom er zoveel zwaarlijvigen rondlopen in de US als je de keuzemogelijkheden ziet. De kids gaan voor pancakes ... En wat voor pancakes, 5 dikke pannenkoeken van een halve cm dik, maar om toch gezond te doen, liggen er toch wel 5 'kleine' stukjes fruit op het bord. Kris en ik gaan voor de croissant, en wat voor eentje, amaai, een bord volledig gevuld met 1 croissant. En ook hier weer gezond, een potje vers fruit. Je ziet wel dat de Amerikanen toch ook de voedingsdriehoek kennen
We dachten enkel naar de eucharistieviering van de Afro-Americans te gaan, maar niets is minder waar, zowaar een hele rondtrip met gids. Aangename verrassing! Zo weten we nu, hoe meer noordwaarts je gaat, hoe groter de honden worden. En heel simpel te verklaren, noordwaarts zijn de appartementen gewoon groter, beter betaalbaar, en dus meer plaats voor een grotere hond. Enfin, naast dit echte stukje Amerikaanse weetje ook 'the White House' in NY. Een typisch prachtig wit huis, zo uit een scene van 'North and South' en dat in het midden van Harlem. Mooi!
Apollo Theater, een must voor elke Motown liefhebber. Ook een aangename verrassing! Maar de verrassing van de dag was toch wel de 'worshipping' in de Harlemse eucharistieviering. Alleen opa en oma mankeerden nog, want opa ging hier zijn hartje kunnen ophalen bij zang en dans. Je zou zowaar mee beginnen zingen en dansen. En het moment van de viering was toch wel als ons Camilleke gevraagd werd om recht te staan als jarige in juli, en dat de hele kerk Stevie Wonder's 'Happy Birthday' begon te zingen. Zafer's verjaardagstaart was een hoogtepunt in Kizkalesi 2 jaar geleden, maar dit ... We vinden het juiste woord niet hoe Camille haar voelde, maar het zal zeker in haar top 5 staan van vakantieherinneringen!!!
Op weg naar een van mama's hoogtepunten (en we zijn dan nog maar dag 2) ... The High Line ... We konden niet vlug genoeg in The Lobster Place zijn om de sushi te gaan halen waar de mama al weken naar uitkeek. En of het smaakte! Op de High Line, op een ligzetel, met ons viertjes, weliswaar omringd door de locals van New York die daar blijkbaar de zondag ook graag vertoeven. En of het smaakte! Zalig!
Dan de High Line afwandelen richting The Circle Line voor de boottrip. Wat een ontgoocheling ... Niet het wandelen, dat was aangenaam, maar de boottrip zelf. Er werd van in het begin benadrukt dat we zouden stoppen aan het Liberty Statue om foto's te nemen ... Conclusie van heel het verhaal: GEEN foto van ons voor het Liberty Statue Enfin, we hopen toch nog een dezer dagen in de buurt te komen om toch nog die ene gegeerde foto te kunnen maken!
Iedereen werd getroost met de gedachte om naar de zonsondergang te gaan kijken op 5th Avenue, 230th, dé rooftop bar van New York ... West-Vlamingen vloeken niet vlug , maar nu hoorden we toch een onderdrukte vloek ... private party was going on ... Verdomme toch hé! Maar de 'BAR A VIN' kon ons een beetje troosten. Een bar met allemaal Franse wijnen en champagnes. We wisten wel wat betaald en Noëmie kwam met haar voetjes op de grond, plots toch niet volwassen, geen alcohol onder de 21 ... LOL ...
Na een heerlijk glas Chablis voor de mama, een Sauvignon voor de papa, gingen we ons geluk nog eens beproeven in Hard Rock Café ... Maar we hadden het kunnen weten, weeral te lang wachten ... OK zei Vanneste, ik weet waar we naar toe gaan! En of hij wist waar hij naar toe ging!!! We hebben de beste hamburger ooit gegeten met frieten waarvan de Amerikanen blijkbaar niet de moeite nemen de aardappel te schillen ... Maar het heeft gesmaakt, en we zullen het ons lang herinneren!
We konden echter weer niet vlug genoeg in ons bed geraken. De dag was lang, fantastisch, maar toch weer tijd om de nodige rust te nemen. De mama wist zelfs niet meer hoe ze in haar bed is geraakt, en neen, niet door de wijn deze keer
maar willen nog zo veel mogelijk doen op onze laatste dag als toerist in de US. Een laatste echt 'gezond' Amerikaans ontbijt met bacon, eieren, kaas, pannenkoeken, boter ... ja opa, het zou echt iets voor jou zijn 
pfff, hopelijk loont het de moeite ... eerst nog wat geld afhalen ... oops, maestro werkt niet ... nu wordt het dus echt tellen ... LOL ... de realiteit komt echt dichter en dichter ... hahahahahahaha ...
Vanuit Oakhurst was het in totaal 200 miles tot in Bishop. Je zou denken 'Oh maar 200 miles', maar we moesten ons toch voorbereiden op een 8u durende tocht. Allé aan het tempo van een sightsee-ende papa en een fotograferende mama duurde onze toch natuurlijk bijna 11u. 
, naar onze eerste stop, de Mariposa Grove. We hadden alleen slechte karma boven ons hangen want de parking was gesloten dus moesten we 6 miles verderop gaan parkeren en een shuttlebus nemen. Zo gezegd zo gedaan, maar de karma bleef ons achtervolgen want 45 min wachten op een shuttlebus wetende dat we nog zoveel andere dingen moesten zien, bracht toch wel nervositeit. Uiteindelijk geraakten we in de Mariposa Grove waar ontzettende grote Seqouia's staan, vertelden de gidsen ons. En dan moeten we toch eerlijk zijn, Camille en ik (Noëmie) waren toch een beetje ontgoocheld. We hadden verwacht dat we heel veel immense, gigantische bomen gingen zien, maar het werden er 15 die ietsje groter waren dan de rest. Begrijp ons niet verkeerd de natuur erom heen was prachtig, maar de bomen waren anders dan we ons hadden voorgesteld.
Yosemite Park heeft prachtige natuur en adembenemende panorama's, maar voor de Seqouia's moet je het niet doen. Krisje is een goede chauffeur, Camille en ik vervullen onze taak geweldig met slapen en sightseeing en mama die is de beste co-piloot die papa ooit zal hebben. 
Maar niet getreurd, om 5u30 vertrekken we toch met de taxi richting Newark voor de vlucht van Oost naar West. San Francisco here we come!!!
