|
Ik dacht echt dat we alles al gehad hadden ... er waren al zo vele hoogtepunten gepasseerd! Maar toch ... We zijn het er alle 4 over eens, vandaag is HET hoogtepunt van de vakantie, de helikopter vlucht boven de Grand Canyon ...
We waren alle vier een beetje in afwachtende houding als we richting vliegveld vertrokken. Wat kon er nu nog beter zijn dan al die mooie dingen dat we al gezien hadden. Bovendien, we hadden we ons gisteren wel geamuseerd, maar de Grand Canyon was groots, heel groots ... prachtige zichten, maar daar bleef het ook bij ...
Eerst en vooral mochten we allemaal op de weegschaal ... maar we moesten niet weten hoeveel we wogen, dat zijn zorgen voor later ... Nu nog geen confrontatie met de realiteit aub ... De mama droomde ondertussen wel al van een Tom Cruise als piloot, terwijl de meisjes zeiden dat de mama toch wel beetje ouderwets was ... Tom Cruise is voorbijgestreefd en trouwens lid van Scientology, saai dus mama ... Dat wist ik dus ook al weer ... Dan maar paar fotookes gaan trekken van de helikopter ... met de gedachte, als het maar een goede piloot is die ons veilig terug op de grond brengt ... meer moet dat niet zijn ...
Maar het was meer, ongelooflijk veel meer ... Het mooiste en indrukwekkendste dat we ooit gezien hebben ... De mama vergat zelfs foto's te nemen ... zo was ze onder de indruk. Camille zat vanvoor naast de piloot en had het beste uitzicht. Zoals ik gisteren al zei, de Grand Canyon is groots, maar als je dat van bovenaf mag zien ... dan heb je er plots geen woorden voor ... We waren allemaal enorm onder de indruk ... dvd werd aangeschaft van de vlucht, alsook een familiefoto voor de helikopter, samen met de piloot (weliswaar geen Tom Cruise, maar den Brad mocht er ook wel zijn  )
Op naar route 66 ... ook wel apart ... maar toch ook beetje ontgoochelend. Ons Krisje vatte het samen als 'vergane glorie' ten gevolge van de aanleg van highway n°40 ... Zo triest al die vervallen huisjes langs de weg, motels die waarschijnlijk maar voor 10% bezet zijn, als ze al bezet zouden zijn ... We zijn wel blijven rijden tot we de ideale foto konden trekken met het embleem van route 66 op de weg, voor onze jaarkalender van 2015
Ons Krisje heeft ons ook nog een half uur bezig gehouden in Kingman met het spotten van vliegtuigen, tientallen ... Op een of ander verlaten terrein. Zo leek het alvast. Maar hij was gelukkig, en wij ook, want zo konden we alle drie zorgeloos verder lezen in ons boek
Laatste stop vooraleer onze weg verder te zetten naar ons hotel aan Lake Havasu, Oatman, een of ander spookstadje uit de echte cowboy tijd. Hilariteit alom want de straat stond vol met ezels. En ons mama deed spontaan haar raam open ... (om een fotooke te trekken uiteraard) en de ezel voelde zich blijkbaar direct goed want plots stak zowaar heel zijn kop in onze auto, en hij was echt niet gehaast om weg te gaan. De mama deed het zowaar bijna in haar broek van het lachen ...
Maar meer was er echt niet te zien ... Dan maar op weg naar het hotel. Camille vooraan want de reisziekte kwam weer piepen, dus de mama vloog achteraan ... Niet getreurd, want dan kon ze ook weer zorgeloos haar boek verder lezen zonder de hele tijd opdracht te krijgen van Vannestje om foto's te trekken ...
Aangekomen in het hotel was het toch wel even schrikken, 8u 's avonds, en nog steeds 105°F. Een ware sauna als je uit je wagen stapt. Nog nooit waren we zo blij met de airco op de kamer ... Een mens moet leren content zijn met de kleine dingen in het leven niet waar
Op naar het volgend avontuur, al twijfel ik nu wel echt dat er nog superlatieven zullen volgen ... Maar we zien wel ...
Vele lieve Amerikaanse knuffels
xxx
|
