Na een weekje city-trippen in New York en San Francisco was het tijd om het eerste nationaal park te gaan bezichtigen, Yosemite park.
We hadden afgesproken om om 8u00 's morgens te vertrekken zodat we zeker alles konden bezichtigen, maar ja de Vannestjes kennende vertrokken we weer met de nodige vertraging. Vanuit Oakhurst was het in totaal 200 miles tot in Bishop. Je zou denken 'Oh maar 200 miles', maar we moesten ons toch voorbereiden op een 8u durende tocht. Allé aan het tempo van een sightsee-ende papa en een fotograferende mama duurde onze toch natuurlijk bijna 11u.
Voila en dan vertrokken we, met de nodige vertraging en de nodige inkopen , naar onze eerste stop, de Mariposa Grove. We hadden alleen slechte karma boven ons hangen want de parking was gesloten dus moesten we 6 miles verderop gaan parkeren en een shuttlebus nemen. Zo gezegd zo gedaan, maar de karma bleef ons achtervolgen want 45 min wachten op een shuttlebus wetende dat we nog zoveel andere dingen moesten zien, bracht toch wel nervositeit. Uiteindelijk geraakten we in de Mariposa Grove waar ontzettende grote Seqouia's staan, vertelden de gidsen ons. En dan moeten we toch eerlijk zijn, Camille en ik (Noëmie) waren toch een beetje ontgoocheld. We hadden verwacht dat we heel veel immense, gigantische bomen gingen zien, maar het werden er 15 die ietsje groter waren dan de rest. Begrijp ons niet verkeerd de natuur erom heen was prachtig, maar de bomen waren anders dan we ons hadden voorgesteld.
Onze volgende stop lag op een uurtje en een half dus die 8u durende rit was dus zeker een feit. Op weg naar Glacier Point stond het verkeer ineens volledig stil. Alle mensen stapten uit hun auto en namen hun fotocamera. We konden er dus vanuit gaan dat er een beer gespot werd. En ja hoor, mama heeft een beer gezien. Wij hebben hem jammer genoeg niet gezien maar ons mama had toch het geluk. Glacier Point gaf ons een adembenemend zicht! We werden er zelf een beetje stil van. Een uitgestrekt dal die je met je eigen ogen moet gezien hebben om te beseffen hoe mooi hij is. Een foto geeft nog niet eens een vierde weer van hoe mooi het werkelijk is.
Toch een leuke tussendoortje. Noëmie loopt bij iedere stop de volledig parking af op zoek naar nummerplaten uit de verschillende staten.
De Tioga Pass was onze gids gisteren. Bijna onze volledige trip werd bereden op Tioga Pass. Bridalveil Fall was een andere stop die ons een prachtig panorama gaf van de typische steile rotsen van Yosemite. Krisje vraagt ook nog om te vermelden dat de door hem vernoemde Tiago Pass heel steil was en toch wel de nodige zweetdruppeltjes op Krisje zijn hoofdje deden verschijnen.
Ondertussen was de temperatuur gezakt naar 50°F, maar dat hield mama en papa niet tegen in en uit de auto te springen om allerlei panorama's en uitzichten te trekken. Het werd later en kouder en regenachtiger en het besef was er dat we toch veel te laat vertrokken waren en dat we er een les moesten uit trekken om de volgende dagen vroeger te vertrekken. Nog een laatste adembenemend zicht bij licht was Tenaya Lake. Een prachtig uitgestrekt meer die volgens mama een award-winning picture heeft opgeleverd.
Het verhaaltje ging verder want om de 100m werd er gestopt om nog maar eens een fotootje te nemen. Toen we aankwamen aan Mono Lake was er niet veel te zien, maar ja dat is logisch als het al 8u30 's avonds was. Jammer voor ons, maar een adembenemend zicht van Mono Lake zit er voor ons niet in.
Dan zat er niets anders op dan maar naar ons hotelletje te rijden. Nog eens zoet voor een anderhalf uur. Gelukkig hebben Camille en ik de auto zodanig geschikt dat we elk een bedje hebben zodat we de zoetste dromen kunnen hebben wanneer het rijden ons iets te lastig wordt want ja naar buiten kijken is verschrikkelijk lastig, logisch dat het ons af en toe te veel wordt en dan is de auto een bijzonder goede slaapplaats.
Dus wat hebben we geleerd vandaag dat de Vannestjes wel op tijd willen vertrekken, maar dat toch niet kunnen Yosemite Park heeft prachtige natuur en adembenemende panorama's, maar voor de Seqouia's moet je het niet doen. Krisje is een goede chauffeur, Camille en ik vervullen onze taak geweldig met slapen en sightseeing en mama die is de beste co-piloot die papa ooit zal hebben.
Nog eenmaal ontbijten bij Lefty O'Doul's om dan de trip te starten richting Yosemite. San Francisco was ok, but cold and foggy, the moment we arrived, and the moment we left ...
Op naar Yosemite. Maar eerst de tip van Myriam volgen, Livermore Outlet Stores.
Ai ai ai, als de papa dat maar overleeft met zijn 3 vrouwen. Maar wat waren we verwonderd. Het was de papa die meldde bij aankomst: Ralph Lauren, Tommy Hilfiger, US Polo en Bose, dat waren de shops die ons Vannestje zonder fout wou doen. De meisjes eerst en vooral Converse en Abercrombie & Fitch maar als het kon ook Tommy Hilfiger. En om opa niet ongerust te maken houden we het bij een opsomming van de stores zonder in detail te treden. Ik kan je alleen zeggen, het zijn niet alleen de vrouwen die hun hebben laten gaan, ja hoor, ons Krisje kan er ook wat van, en de meisjes zijn MEER DAN CONTENT!!! Moeder zei wel dat zowel het budget van september en oktober er zal aan moeten geloven. Dus opa, niet te veel zorgen maken, we hebben alleen een beetje reserves aangesproken van de komende 2 maanden.
Nog even stoppen aan een Safeway om weeral een voorraad fruit in te slaan, en dan het avontuur tegemoet van de 'National Parks'.
Vandaag vooral een transfer dag. En toch al een gevoel van natuur. Al moeten we eerlijk bekennen, voorlopig nog niet echt onder de indruk. PAS OP: mooi, heel mooi, prachtige views, maar vergelijkbaar met Toscane, en vergelijkbaar met onze avontuurlijke tochten in Turkije. In totaal hebben we ongeveer 165 miles afgelegd, eerst richting Manteca, Oakdale passerend, de omgeving van Mocassin verkennend, om uiteindelijk een miserabel spookstadje 'Chinese Camp' als toeristische attractie te kunnen bewonderen. Laat ons zeggen, een grapje in vergelijking met Doel. Ik denk dat het reisbureau zich verplicht voelde om ons toch iets te tonen in de zogenaamde transfer dag. Bon, het heeft ons welgeteld 5 foto's opgeleverd. Beter dan niets zeggen we dan altijd!
Snelheden in de US dienen gerespecteerd te worden. En de mama kon dat nogal tot vervelens toe herhalen (volgens de papa toch). Vannestje wist wel wat hij deed. Tot hij plots zei: 'Verdoeme, de politie doet me stoppen' En opa had hem nochtans ook voldoende verwittigd. Ga niet zeggen wat ik wil zeggen, maar zij die ons Vannestje kennen ... No need to say more ...
Enfin, hij werd geconfronteerd met het feit dat hij 47 mph reed in plaats van 25 mph. Oei oei oei ... Camille zat vooraan omwille van haar reisziekte en kon alles op de eerste rij meemaken. Ik kan je verzekeren, zowel Noëmie als ik achteraan, konden het lachen met moeite onderdrukken, en ik dacht 'good stuff voor mijn blog vanavond' ... LOL ... Maar volgers, maak jullie geen zorgen, hij heeft zich eruit kunnen praten. Hoe hij dat weer gedaan heeft, God mag het weten, maar het is hem gelukt! Thank God!!! Trouwens, dit speelde zich af in Mariposa, op zo een 20 miles van ons hotel. De rest van de weg heeft hij zich braaf aan de snelheden gehouden!
Hopelijk heeft hij zijn lesje geleerd en worden we niet meer tegengehouden voor overdreven snelheid. Vannestje, aub, doe ons dat niet meer aan! Ik vul mijn blog liever met andere interessante weetjes!
Dus zowel in de outlet stores als in Maripose heeft onze vriend de show gestolen vandaag en zijn we hem dankbaar dat hij goed voer was voor ons blog van vandaag!
De kids slapen ondertussen al, de mama gaat hier afronden en dan strategische beslissingen nemen in het herschikken van de valiezen om alle aangekochte artikelen een mooi plaatsje te geven.
Alweer een nieuwe dag, maar ook alweer een laatste dag in een grootstad. De tijd vliegt, ongelooflijk! Het moet zijn dat we ons dus meer dan amuseren!
Eerst Victoria's Secret. Moet je ook eens meegemaakt hebben als 15-jarige. Buit: 1 mooi eenvoudig zwart stuk. Victoria's Secret ligt aan Union Square dus 2 vliegen in 1 klap. Wat zeg ik, 3 vliegen, want er staat een typisch voor San Francisco tramstelletje stil, defect. En dat geeft ons natuurlijk de kans om makkelijk wat fotookes te trekken zonder haast! Moeder weeral content!
Dan nog wat verder wandelen. De papa wou vandaag ook absoluut Van Nes Avenue afwandelen, allé, voor een stuk toch. Eerst een mooie wandeling door Nob Hill, een betere buurt met een kopie van Notre Dame om dan uiteindelijk op de Avenue van onze voorouders terecht te komen . En speciaal berichtje aan oma, er stonden hier toch wel assistentiewoningen te koop zeker, op Van Nes Avenue. Een teken??? Grapje hé oma!!!
Dan toch maar terug naar het hotel om de rest van de dag met de wagen door te brengen.
Eerst de 'Painted Ladies', de Victoriaanse huizen. Het zijn echte mooie elegante ladies! Mooie huizen rond een mooi park met een prachtige skyline. Zij die ooit naar San Francisco komen, Alama Square onthouden. Architecturaal een aanrader!
Via Divisadero Street zeer steile hellingen zowel naar boven als naar beneden, niet geschikt voor zware vrachtwagens. En toch wel spannend met de auto naar boven of naar beneden te rijden. We passeren ondertussen ook Japan Center, het 'Palace of Fine Arts en het Exploratorium. Nog even stoppen aan het water om Alacatraz nog eens te fotograferen.
Dankzij de tip van Myriam en Chantal zijn we 's middags terecht gekomen bij Boudin op Fisherman's Wharf. Soep geschonken in een brood. Ons Krisje was weer direct in zijn natuurlijke habitat. Prachtige bakkerij met een immens aanbod van verschillende broden. Hij moest toch even een wandelingetje maken. Ook hier, zij die ooit San Francisco doen, weeral een echte aanrader!
Ons bezoek aan San Francisco zou niet volledig zijn zonder eens over Golden Gate Bridge te rijden, weliswaar weeral in de mist. Maar 3/4 gepasseerd, en stralende zon! Sausolito here we come!!! Het Saint Tropez van San Francisco. Uit goede bron hebben we vernomen dat een 1-slaapkamer appartementje toch wel 1 miljoen dollar waard is. Dat wordt dus toch nog even sparen
Moeder deed raar, ze voorspelde een fantastische avond. Hoe kon ze dit nu al weten. En dan ook 3G af en toe opzetten om berichten op te halen. Allemaal rare dingen. Ook het feit dat ze niet gehaast was om te gaan eten, maar wel goed gaan eten, en iedereen moest een beetje opgekleed zijn. Maar we kennen de mama, ze zit nooit verveeld om verrassingen ...
20u45 gingen we eindelijk naar beneden ... En ziet seh, daar stond de verrassing plots, OMG mama, ze heeft het weer klaargespeeld. Rana en Glenn stonden daar in de lobby. Vandaar dus die rare mama ... En of het een leuke avond werd! De kids werden wel weer gescheiden van ons want aan de bar zitten, no option! Maar terwijl Glenn en de mama bijpraatten, ging Rana met de kids praten en vond Krisje een gelijke in een Arabier. Ons Vannestje werd zowaar direct uitgenodigd om naar Saudi Arabië te gaan en we zouden goed ontvangen worden. Email adressen werden uitgewisseld vooraleer we eindelijk aan tafel mochten. We hebben hartelijk gelachen met de humor van Glenn, we zijn dankbaar voor de tips van Rana voor de verdere reis, en de kids vonden het fantastisch! Weeral een fantastische afsluiter van een city trip! We voelen ons echt verwend!
Deze keer was het de papa die als een blok in slaap viel, met kleren aan, geen mogelijkheid om hem wakker te krijgen. Het licht dan maar uit en hopen dat hij 's nachts zijn weg naar de pyjama vindt zonder de rest wakker te maken ...
Het blijft raar om te weten dat jullie 9 uur verder zitten dan ons. Tegen dat wij goed en wel aan onze dag begonnen zijn, zitten jullie al een heel stuk verder. Zeker de vrienden in Turkije, dat is dan al 10 uur verder ... Toch raar ...
Enfin, onze eerste volledige dag San Francisco. Eerst een goed ontbijtje ... Dat maakt een mens sterker! We beginnen met 49 Miles Scenic Drive voorgeprogrammeerd op onze gps en zien wel welke bezienswaardigheden we tegenkomen. Eerste vaststelling: koud, koud, koud ... En we waren er niet op voorzien. Mist, mist, mist ... Dan maar denken aan het warme Larissa tijdens de wandelingen als we ergens stopten. Ann de buurvrouw had ons nochtans verwittigd. Maar ja, wie niet wil luisteren ... moet dan maar dromen van Larissa
Golden Gate Bridge, in de mist ... maar levert volgens mij aparte foto's op. Alhoewel apart, ik denk dat de brug meer in de mist ligt dan in de zon. Unieke ervaring. Wist je trouwens dat men dagelijks, het gans jaar door, de brug bijverft? Dat er jaarlijks 40 miljoen voertuigen over de brug passeren? Dat de 2 grote lange kabels van 2.332 m lang 1 meter dik zijn en bestaan uit 128.744 km staaldraad? Dat is driemaal de omtrek van de aarde. Kwestie van jullie ook wat weetjes mee te geven hé
Volgende stop was het California Palace of the Legion of Honor met een immens groot beeld van Rodin. Mooie fontein voor het gebouw. Verder niets aan toe te voegen.
Even stoppen aan Wallgreens om wat inkopen te doen. We zouden toch wat economischer onze vakantie willen doorbrengen want het zijn dure dagen. Dus wat fruit, slaatjes, chips, koeken, cola light, water en ook 2 flesjes Californische wijn. Toch ook weer meer dan 100 dollar. Zelfs moeder begint al door haar grijze haren te wrijven. Randopmerking: we zouden de Amerikanen toch eens het kassa systeem willen tonen van Europa want praktisch zijn ze niet. Helemaal niet.
Enfin, lunchen in de auto met zicht op Lobos Point. Lekker gezellig maar toch ook weer: de wereld is zo veel mooier als de zon schijnt! We verlangen dus echt wel naar een streepje zon!
Verder naar Twin Peaks. Prachtig zicht op San Francisco, moest er geen mist zijn ... LOL ... Wel een beetje geluk, de mist is 10 seconden opgetrokken, net voldoende om een panorama foto te trekken en wat portretten van de kids en onszelf natuurlijk.
49 miles Drive werd verder gezet maar op Dolores Street plots onderbroken. De gps wou niet meer, we hadden bestemming bereikt. Moeder had het gehad met de gps. Zelf de kaart lezen was haar conclusie! En die bracht ons naar Lombard Street waar we komen op 'The Most Crooked Street in the World' vol met toeristen. Je zal er maar wonen. Mooi, ik moet het toegeven.
Ah ja, ondertussen heeft de zon ons terug gevonden. We zijn blij! Want we vonden dat we ons echt niet goed verstopt hadden! Nog nooit zo blij geweest dat we gevonden werden!
Op weg naar Fisherman's Wharf dan. Typische toeristische trekpleister met heel veel muzikanten, toeristen, de USS Pampanito duikboot op Pier 45, een Hard Rock Café op Pier 39 waar de 2de T-shirt voor de collectie kan aangekocht worden, een autootje voor Camille, en het meest fantastische terraske van San Francisco, Eagle Café. De terrascultuur is hier niet echt gekend, maar de Vannestjes hebben hiervoor een neus! De vraag was enkel, geldt er hier een nultolerantie. De vriendelijke dame vertelde ons dat de grens 0.8 promille is. Een biertje kon dus voor ons Krisje. Moeder een wijntje, hoe kan het ook anders, en de kids warme chocolade met marshmallows. En of het smaakte. Nog even een wandelingetje op Pier 39 om tientallen zeehonden plots tegen te komen die gewoon boven, onder, op elkaar lagen te slapen. De kids blij dat we deze onverwacht te zien kregen.
De avond plannen zouden low budget worden. Pizza afhalen en op de kamer opeten. De mama en de papa eerst nog een aperitiefke drinken in een zeer fancy wijn bar op Geary Street net tegenover het hotel en dan naar de pizzeria. Maar vent toch, was dat verschieten, 102, ja, je leest het goed, 102 dollar. Ik meen dat ik achterover viel. Volgens mij belegd met goud. Maar het lot kwam ons helpen. De Visa kaart werd geweigerd. Ben nog nooit zo content geweest! Terug naar het self service restaurant langs de deur en de 50 dollar werd niet overschreden. Oef!
Geen idee waar ik was als ik 's morgens om 4u Kris wat hoorde brabbelen in het Frans. 'Je suis en congé à New York et c'est 4 heures du matin.' Al chance dat er vriendelijke klanten bestaan die je 's morgens uit je bed bellen. Maar niet getreurd, om 5u30 vertrekken we toch met de taxi richting Newark voor de vlucht van Oost naar West. San Francisco here we come!!!
6 uurtjes op je lui gat zitten, meer dan welkom na 4 drukke dagen. En wat doe je zo al in een vliegtuig buiten wat nieuwe films bekijken en beetje soezen ... Niet veel dus!
Op het einde van de vlucht gaf on Krisje wel toe dat hij een beetje nerveus was. Tja, vanaf nu zijn we wel volledig afhankelijk van Vannestje's rijkunsten op Amerikaanse bodem. Maar flink als hij is, zal dat zeker goed komen! We vertrouwen er in!
Een Chevrolet met 8 zitplaatsen ... De meisjes zijn al aan het puzzelen hoe dit optimaal te benutten. Maar de puzzel zal voor donderdag zijn. Eerst van de parking geraken en aan ons hotel vinden. Ik moet eerlijk toegeven, ik deelde in de nervositeit van Kris. Er is zo veel waar je moet op letten waar je thuis gewoon op automatische piloot rijdt. Miles in plaats van kilometers, snelheidsbeperkingen, immens brede autosnelwegen ... Nu, gelukkig hebben we een paar maanden geleden beslist een voorgeprogrammeerde gps van het reisbureau in het pakket op te nemen. Dat biedt toch wat zekerheden. Toch, toch hebben de Vannestjes het klaar gespeeld om verkeerd te rijden! Je kent ons hé Maar niet getreurd, positief als we zijn, we hebben nu toch ook wat gezien van de buitenwijken van San Francisco.
Een zwembad, een eigen kapsalon, een fitnessruimte ... Het hotel is weer goedgekeurd. Alleen de kamer is wat kleiner, maar een bed dient toch enkel om te slapen zegt Camilleke
Ook al zijn we moe, toch nog een kleine wandeling in de omgeving van het hotel. Een eerste impressie ... Al die bedelaars, je voelt je echt ongemakkelijk. De straten zijn veel drukker dan New York, geloof het of niet. Kris stak zelfs spontaan zijn portefeuille veiliger weg. Waar we ons in New York geen enkel moment onveilig hebben gevoeld, hebben we hier een heel ander gevoel. Hier zullen we zeker 's nachts niet op straat komen!
Wandelen door China Town, een Californisch wijntje in een aangename bistro, maar dan tijd om naar het restaurant te gaan. We zijn allemaal moe en willen het niet te lang trekken. Maar jee o jee, Camille zag toch wel haar droomschoenen zeker. Krisje wreef weer al door zijn grijze haren (en ik heb het gevoel dat hij dat de komende weken nog wel vaker zal doen ) Buit: cognac kleurige schoentjes, de droomschoenen van Camille, en een paar groene All Stars aan de helft van de prijs van België. Krisje keek toe en gaf stilzwijgend toe. Tegen zulke prijzen kan je niets tegenargumenteren .
Maar dan flink doorstappen naar het restaurant op 2 deuren van ons hotel, op aanraden van het reisbureau. En of het goed zat! Eindelijk nog eens eten voor 50$, een eeuwigheid geleden. En lekker, de mama kon zowaar nog eens gezond eten, een slaatje dat in jaren niet zo gesmaakt heeft! Maar plots gooide mama de handdoek in de ring, de jet lag was te erg. Om 20u15 lag de mama al te slapen, en dit tot 7u 's morgens. Het was nodig!
Een beetje later dan voorzien omwille van onze vlucht naar San Francisco maar bij deze ons verslag van de laatste dag in NY. Veel plezier!!!
Times flies when you're having fun! Wel, hij vliegt! En dat niet alleen, Kris en ik kwamen alle twee tot de conclusie dat we beiden al volledig uit ons werk zijn! That's what holidays are all about!
Maar dit even ter zijde ...
Onze laatste dag in NY, en naast alle plezier, toch even een serieuze noot ook! Dat hoort er ook bij! 9/11 ... Wie herinnert er zich niet waar hij of zij was op het moment dat het eerste vliegtuig in de WTC torens vloog. En toch, het is al bijna 13 jaar geleden en toch nog allemaal vers in het geheugen. Het voelt raar te lopen op Ground Zero. Zelfs rondlopen in de omgeving ervan. Het voelt op sommige momenten zelfs aan als Science Fiction.
Toch ook even een kritische noot. Ground Zero is sereen, en je wordt er stil van ... Hier en daar een witte roos bij een naam van 1 van de 2.977 slachtoffers. Het moet vreselijk geweest zijn, de hel ... Niemand twijfelt daarover! Maar, en ik wil heel voorzichtig zijn in mijn woordkeuze, men was liever bij de sereniteit gebleven. Even een opsomming van een aantal eye catchers in het museum: The Blue Wall samengesteld uit 2.977 verschillende tinten blauw, mooi en sereen; de trap waar zovele mensen nog gepasseerd zijn en zo gered konden worden; een immens groot wandtapijt gemaakt door vele vrijwilligers over heel de US; de ruimte waar de foto's gepresenteerd worden van alle slachtoffers; stukken van de gebouwen die nog overgebleven zijn. En waarschijnlijk vergeet ik er nog een paar die mooi en sereen waren, maar volgens mij, en de mening werd gedeeld door alle Vannestjes, had het hierbij mogen blijven. Ik blijf voorzichtig in hetgeen ik schrijf, maar laten we zeggen dat de Amerikanen echt wel de kunst kennen om een hoog drama gehalte te creëren. En uit respect voor de slachtoffers en alle nabestaanden denk ik dat we best bij die woorden zullen blijven.
Het blijft een rare overgang nu, maar zoals het in realiteit is ... Life goes on ...
Shopping time in Century 21. Wat een chaos, nooit gezien, misschien enkel tijdens de eerste dag van de solden, maar zelfs een kat zou hier haar jongen niet terugvinden. Toch een paar schoenen voor de mama en een handtas voor Noëmie. Mooie buit
Dan naar Wall Street, een must voor een economist in spe! Onze Kris begon zowaar even les te geven over de Bull en Bear market. Weer wat bijgeleerd! Dan nog even doorgewandeld naar het water waar we in de verte nogmaals Statue of Liberty konden bewonderen.
En je kan New York niet verlaten zonder op 5th Avenue gewandeld en geshopt te hebben. Al was het vooral kijken ... De mama heeft beloofd dat er nog genoeg outlet shops volgen! Verrassing van de shop namiddag: Simon Mignolet tegen het lijf lopen. Maar hij heeft onze privacy gerespecteerd. Hij heeft de Vannestjes niet aangeklampt voor een handtekening Je stoort toch geen mensen als ze op vakantie zijn hé!
De afsluiter moest het fantastische zicht zijn op rooftop 230th, remember, the place where a private party was going on, awel, we mochten nog een keer vloeken, no kids under 21 allowed! Verdorie weeral! Maar gelukkig hebben we onze vierdaagse kunnen afsluiten in een Italiaans restaurant met een echte Italiaanse mama. Geen idee hoe we ons gedragen hebben, wij zijn gewoon onszelf geweest als Vannestjes, maar we mochten niet vertrekken zonder nog eentje gedronken te hebben op kosten van de Italiaanse mama!!! Als dat geen mooie afsluiter is!
Radio NY hier ... Maar waar moet ik beginnen ... Misschien met te zeggen dat een fietstrip met Patricia Crevits een echte aanrader is. Meer nog, ik zou zelfs durven zeggen, een must voor elke toerist die een korte periode naar NY komt, want je ziet zo veel van NY ... Je komt op plaatsen waar je als toerist zonder gids nooit komt. Uitleg in het Nederlands ... Fantastisch gewoon ... Ik weet het, we vallen steeds in superlatieven, maar we zitten dan ook in de US ...
Ik ga toch proberen samen te vatten. Met de fiets in Central Park ... Geen sinicure, wetende dat de fietsers hier nog maar een korte geschiedenis hebben. Heel wat locals zijn dus echt nog anti-fietser. En we mochten het ook horen. De oude dame waarvan er geen uitdrukking zat op haar gezicht door de botox, voelde haar toch geroepen om ons te blijven volgen en te verwijten dat wij toeristen de regels moesten volgen. Patricia was geschokt, want de hospitality van echtte New Yorkers was dus ver te zoeken. Maar we lieten het niet aan ons hart komen, integendeel!!! Het park biedt zo veel mogelijkheden dat je er stillekes aan toch wel begint in te komen waarom mensen zo pro-NY zijn. Gezinnen met kinderen kunnen hier terecht in de zoo, verliefde koppeltjes kunnen zalig liggen soezen, artiesten in spe komen hier ook aan hun trekken, joggers kunnen hier ook hun ding doen, de honden hebben hier eigen speelparken ... Te veel om op te noemen. Het hoogtepunt was toch wel Strawberry Fields. Camille was onder de indruk van wat er met John Lennon gebeurd was ...
Nog wat toppers opnoemen: Guggenheim, het waterreservoir van NY, prachtige skyline daar trouwens, ... Eerste bewijs dat de vrouwen het sterke ras zijn: Camille zorgt ervoor dat Noëmie haar ketting terug op zijn plaats komt ... Het ultieme bewijs van het sterke ras komt op het einde van de dag ...
Lunchen op een zalig terraske aan de Hudson: South Hudson River Side, verder fietsen richting Washington Square aan NYU (New York University), Noëmie begint meer en meer te dromen van een carrière in NY, hetzij studeren aan Columbia University, hetzij studeren aan New York University ... Alleen het inschrijvingsgeld, beiden $60.000, blijkt toch wel een probleempje te zijn ... Heb haar voorgesteld van eerst Gent af te werken, en dan kunnen we nog wel zien Een mens mag steeds dromen in het leven, niet waar?
Jammer genoeg werden we ook geconfronteerd met een zwaar fietsongeluk ... Papa, Patricia en ik hebben het enkel horen gebeuren, bij Noëmie en Camille zal het op het netvlies gebrand blijven ... Wij hopen voor de persoon in kwestie dat het zal goed komen ... Maar het zag er echt niet goed uit ... Het heeft ons toch wel een beetje uit ons lood geslagen ...
Nog wat toppers: Soho, Little Italy, Chinatown, the Courthouse (prachtig en indrukwekkend gebouw) en dan de inspanning van het fietsen over Brooklyn Bridge ... Wat een lachertje ... Het sterke ras kwam als eerste boven, al was de mama ook het laatst van de vrouwen ... Maar de papa deed het flink, toen toch nog ... Nog wat rond rijden in Brooklyn Heights, fotografen die beginnen te verzamelen om de zonsondergang te fotograferen van de skyline (en neen, ik heb me niet laten verleiden ...) en dan de terugtocht over Brooklyn Bridge.
Terug aan de Court House wisten we dat het 40 minuten goed doorrijden zou worden om terug te geraken aan de fietsverhuur. Het was al bijna 19u en zaten aan 6th Street, moesten nog tot 54th Street ... En plots, plots kwam het bericht van de papa dat hij echt niet meer kon ... Hier dus het ultieme bewijs van 'vrouwen aan de top' We hebben hem achtergelaten op een terraske met een grote pint en zijn uiteindelijk om 19u40 aangekomen ... We zijn Krisje dan maar met de taxi gaan ophalen ... En neen, we hebben hem niet uitgelachen ... enkel respect voor het feit dat hij heeft durven toegeven dat hij echt niet verder kon ... Je moet maar the guts hebben om dat tegen 4 vrouwen te zeggen ... Chapeau Vannestje!!! En nog eens een DIKKE merci aan Patricia, zonder haar hadden we het echte New York niet leren kennen.
Toch ook nog even zeggen dat we enorm onder de indruk waren van de sportiviteit van de New Yorkers. Eens 18u gepasseerd is het alsof iedereen in de sportkleren springt en begint te joggen, fietsen, skateborden, wandelen, skeeleren ... De Europeanen kunnen er nog wat leren!
Nog een afsluiterke in de lobby, en weeral goed slapen ...
Spannend, weeral het woordje van Camille op weg naar Harlem Spirituals. Maar eerst een typisch Amerikaans ontbijt. Je snapt echt wel waarom er zoveel zwaarlijvigen rondlopen in de US als je de keuzemogelijkheden ziet. De kids gaan voor pancakes ... En wat voor pancakes, 5 dikke pannenkoeken van een halve cm dik, maar om toch gezond te doen, liggen er toch wel 5 'kleine' stukjes fruit op het bord. Kris en ik gaan voor de croissant, en wat voor eentje, amaai, een bord volledig gevuld met 1 croissant. En ook hier weer gezond, een potje vers fruit. Je ziet wel dat de Amerikanen toch ook de voedingsdriehoek kennen
We dachten enkel naar de eucharistieviering van de Afro-Americans te gaan, maar niets is minder waar, zowaar een hele rondtrip met gids. Aangename verrassing! Zo weten we nu, hoe meer noordwaarts je gaat, hoe groter de honden worden. En heel simpel te verklaren, noordwaarts zijn de appartementen gewoon groter, beter betaalbaar, en dus meer plaats voor een grotere hond. Enfin, naast dit echte stukje Amerikaanse weetje ook 'the White House' in NY. Een typisch prachtig wit huis, zo uit een scene van 'North and South' en dat in het midden van Harlem. Mooi!
Apollo Theater, een must voor elke Motown liefhebber. Ook een aangename verrassing! Maar de verrassing van de dag was toch wel de 'worshipping' in de Harlemse eucharistieviering. Alleen opa en oma mankeerden nog, want opa ging hier zijn hartje kunnen ophalen bij zang en dans. Je zou zowaar mee beginnen zingen en dansen. En het moment van de viering was toch wel als ons Camilleke gevraagd werd om recht te staan als jarige in juli, en dat de hele kerk Stevie Wonder's 'Happy Birthday' begon te zingen. Zafer's verjaardagstaart was een hoogtepunt in Kizkalesi 2 jaar geleden, maar dit ... We vinden het juiste woord niet hoe Camille haar voelde, maar het zal zeker in haar top 5 staan van vakantieherinneringen!!!
Op weg naar een van mama's hoogtepunten (en we zijn dan nog maar dag 2) ... The High Line ... We konden niet vlug genoeg in The Lobster Place zijn om de sushi te gaan halen waar de mama al weken naar uitkeek. En of het smaakte! Op de High Line, op een ligzetel, met ons viertjes, weliswaar omringd door de locals van New York die daar blijkbaar de zondag ook graag vertoeven. En of het smaakte! Zalig!
Dan de High Line afwandelen richting The Circle Line voor de boottrip. Wat een ontgoocheling ... Niet het wandelen, dat was aangenaam, maar de boottrip zelf. Er werd van in het begin benadrukt dat we zouden stoppen aan het Liberty Statue om foto's te nemen ... Conclusie van heel het verhaal: GEEN foto van ons voor het Liberty Statue Enfin, we hopen toch nog een dezer dagen in de buurt te komen om toch nog die ene gegeerde foto te kunnen maken!
Iedereen werd getroost met de gedachte om naar de zonsondergang te gaan kijken op 5th Avenue, 230th, dé rooftop bar van New York ... West-Vlamingen vloeken niet vlug , maar nu hoorden we toch een onderdrukte vloek ... private party was going on ... Verdomme toch hé! Maar de 'BAR A VIN' kon ons een beetje troosten. Een bar met allemaal Franse wijnen en champagnes. We wisten wel wat betaald en Noëmie kwam met haar voetjes op de grond, plots toch niet volwassen, geen alcohol onder de 21 ... LOL ...
Na een heerlijk glas Chablis voor de mama, een Sauvignon voor de papa, gingen we ons geluk nog eens beproeven in Hard Rock Café ... Maar we hadden het kunnen weten, weeral te lang wachten ... OK zei Vanneste, ik weet waar we naar toe gaan! En of hij wist waar hij naar toe ging!!! We hebben de beste hamburger ooit gegeten met frieten waarvan de Amerikanen blijkbaar niet de moeite nemen de aardappel te schillen ... Maar het heeft gesmaakt, en we zullen het ons lang herinneren!
We konden echter weer niet vlug genoeg in ons bed geraken. De dag was lang, fantastisch, maar toch weer tijd om de nodige rust te nemen. De mama wist zelfs niet meer hoe ze in haar bed is geraakt, en neen, niet door de wijn deze keer
Spannend, dat is het woord dat Camille wel zeker 100 keer heeft gezegd in de taxi op weg van de vlieghaven Newark naar ons hotel in NY, Hilton Midtown op Avenue of the Americas. The City leek eerst klein, maar hoe dichter we kwamen, hoe vaker het woord spannend viel.
Aangekomen in ons hotel bleek 7th Avenue afgesloten en stonden er allemaal kleine kraampjes ... Shopping time ... en we waren nog maar net toegekomen. Kris wreef al direct in zijn grijze haren. De eerste aankoop was gebeurd: een herinnering uit NY voor aan de Kerstboom te hangen en 3 hoedjes tegen de zon, noodzakelijke aankoop dus.
We willen toch ook iets zien hé, dus werd er richting Time Square gewandeld. Opmerkelijk toch wel, het brein van Noëmie, waar anderen het moeilijk mee hebben om de logica van het stratenplan van NY in je op te nemen, de Avenues van Noord naar West en de Streets van West naar Oost, maar als het maar structuur is, en Noëmie is er direct mee weg. Onze stratenplangids is dus verzekerd voor de komende dagen.
Eerst achter de vouchers voor de komende dagen zoals de metrocards, tickets voor de Harlem Spirituals, de boottrip op de Circle Line en heel wat kortingsbonnen. En dan vertoeven op Time Sqaure zelf. 8 dollar voor 2 koffies, een watertje en een diet coke ... Waar vind je dat nog tegenwoordig? Wel, op Time Square, en het was een super terraske. We zien de meest gekke individuen passeren, naakte dames gebodypaint in de Amerikaanse vlag met immense grote pluimen (het zal je dochter maar wezen die daar rond loopt), schaars geklede cowgirls, alle helden van Disneyworld, levende standbeelden die er een hekel aan hebben dat je foto's trekt zonder een tip te geven, kortom, het was een boeiend terras! Niet te vergeten, héél belangrijk zelfs, het eerste cadeautje werd overhandigd aan Camilleke. Toch wel een onvergetelijke verjaardag ... 15 jaar worden, en dat kunnen vieren in NY ... ONVERGETELIJK!!!
Dan sloeg de jetlag toe! Toch bij de papa en Noëmie ... Dus zo vlug mogelijk proberen te eten om naar ons bedje te kunnen gaan. Het plan was te gaan eten in Hard Rock Café, maar oei oei, anderhalf uur wachten ... geen optie dus! Maar toch vlug nog de Hard Rock Café T-shirts gekocht. Je kent de meiskes hé ...
Gelukkig bleven Camille en ik de eeuwige optimisten, en hebben we een leuk Italiaans restaurant gevonden dicht bij het hotel. De beste pizza's ever! Nog 2 'infinity' cadeautjes voor Camille, een moelleux als dessert (die lekker was, maar niet kon tippen aan de moelleux van de Wo Wo's - en onze Turkse vrienden zullen nu wel lachen) en dan zo vlug mogelijk naar ons hotelleke want de papa ocharme ... kreeg het wel héél moeilijk.
Het was stil in de kamer binnen de 5 minuten ... New York, de city that never sleeps ... Wel ik kan je verzekeren, de Vannestjes wel ...
Happy happy birthday aan ons Camilleke!!! Wat een luxe, op je 15de verjaardag mogen vliegen naar NY.
Gaan zodadelijk door de security control. Hopelijk geraakt Vannestje er door ððð Hem thuislaten zou toch maar niet zijn!!!
Hupsasa, we zijn weg!!!!
Zaventemse groetjes van de Vannestjes
ðºð¸ðºð¸ðºð¸ð½ð½ð½ðºð¸ðºð¸ðºð¸
Nog even vooraleer de laatste rush begint vanavond ...
Het begint nu toch echt wel te spannen! Al blijven we eigenlijk echt wel héél kalm.
Zal blij zijn als Noëmie veilig thuis is gekomen, dat ze zelf kan wassen en plassen . Dat zijn de nadelen als je al een flinke meid bent en de mama tot 's avonds laat moet werken!
Al zijn we zeker van plan op tijd te stoppen, want wat bleek bij het maken van de valiezen? Iedereen heeft echt wel voldoende casual kledij, behalve de mama ... En ze kan moeilijk met haar kleedjes op verlof vertrekken. Dus het goede nieuws: vanavond nog vlug gaan shoppen .
Tegen 19u worden we dan bij de oma en opa verwacht om nog een glaasje te drinken op Camille's verjaardag morgen. En voor een glaasje zijn we steeds te vinden! Oma's wereldbefaamde macaroni met kaas en hesp zal ook de innerlijke men gelukkig maken!
De volgende keer dat je ons leest, zal het van een ander continent zijn .
Het kan soms verkeren ... Wie had dit ooit gedacht 21 jaar geleden ... Oma stuurde Kriske naar Kreta, waar hij de eerste week de tijd verdreef met het drinken van vodka orange en uiteindelijk helemaal openbloeide in de tweede week ... Een onafscheidelijk koppel was geboren ...
Exact 21 jaar later zijn we met 4 (voorlopig toch ) en zijn we ongelooflijk nieuwsgierig naar het avontuur dat ons te wachten staat ...
We willen jullie laten meegenieten van ons avontuur en zullen daarom proberen om vanaf 26/07 dagelijks een update te plaatsen van onze reis naar de US.
Vanuit Oakhurst was het in totaal 200 miles tot in Bishop. Je zou denken 'Oh maar 200 miles', maar we moesten ons toch voorbereiden op een 8u durende tocht. Allé aan het tempo van een sightsee-ende papa en een fotograferende mama duurde onze toch natuurlijk bijna 11u. 
, naar onze eerste stop, de Mariposa Grove. We hadden alleen slechte karma boven ons hangen want de parking was gesloten dus moesten we 6 miles verderop gaan parkeren en een shuttlebus nemen. Zo gezegd zo gedaan, maar de karma bleef ons achtervolgen want 45 min wachten op een shuttlebus wetende dat we nog zoveel andere dingen moesten zien, bracht toch wel nervositeit. Uiteindelijk geraakten we in de Mariposa Grove waar ontzettende grote Seqouia's staan, vertelden de gidsen ons. En dan moeten we toch eerlijk zijn, Camille en ik (Noëmie) waren toch een beetje ontgoocheld. We hadden verwacht dat we heel veel immense, gigantische bomen gingen zien, maar het werden er 15 die ietsje groter waren dan de rest. Begrijp ons niet verkeerd de natuur erom heen was prachtig, maar de bomen waren anders dan we ons hadden voorgesteld.
Yosemite Park heeft prachtige natuur en adembenemende panorama's, maar voor de Seqouia's moet je het niet doen. Krisje is een goede chauffeur, Camille en ik vervullen onze taak geweldig met slapen en sightseeing en mama die is de beste co-piloot die papa ooit zal hebben. 
Maar niet getreurd, om 5u30 vertrekken we toch met de taxi richting Newark voor de vlucht van Oost naar West. San Francisco here we come!!!
Maar niet getreurd, positief als we zijn, we hebben nu toch ook wat gezien van de buitenwijken van San Francisco.
. Dat zijn de nadelen als je al een flinke meid bent en de mama tot 's avonds laat moet werken!
En ze kan moeilijk met haar kleedjes op verlof vertrekken. Dus het goede nieuws: vanavond nog vlug gaan shoppen 
. 
