10-10-2009, 00:27 geschreven door Stefaan  

Nele Vangheluwe is spoedarts en hygiëniste van beroep. Zij is tijdens haar vrije tijd actief bij Artsen zonder Vakantie, een organisatie gevestigd in Mechelen. Na vier missies in Rwanda, waarbij ze achtereenvolgens een project handhygiëne coördineerde en het werken met een elektrocardiagramtoestel introduceeerde, vertrok Nele met verpleegster Linda Vanrietvelde deze maand als vrijwilligster voor een tweeweekse missie naar Congo. 

"Ik ben een veldwerker. Het puur wetenschappelijke van mijn beroep passioneert mij, maar evenzeer de directe omgang met patiënten. Iedereen heeft recht op mijn kennis, zeker mensen die het minder goed hebben" vertelt Nele die uit een sociaal geëngageerd nest komt. Sommige patiënten zal zij nooit vergeten. Zoals die vader die zijn koe verkocht om zijn elfjarige dochter in het ziekenhuis te laten opnemen. Jammer genoeg kon het meisje niet worden gered. 

"Het meest confronterend bij mijn terugkeer in België is de wegwerpcultuur, ons gebrek aan spaarzaamheid, En de bijna decadente overvloed natuurlijk" en verder: "Een behoedzame omgang met het leven, dat is wat Afrika mij vooral geleerd heeft."

Het volledige portret staat in Knack weekend van 5 augustus 2009 

Zie ook: http://www.azv.be/nl/ourblog/bijna-vertrokken-naar-kimbondo

Bron foto: www.azv.be

13-08-2009, 11:11 geschreven door Stefaan  

In het voortreffelijke blad van de Gezinsbond lazen we het dagboek 39 van Homayon die met vrouw en kinderen vluchtte uit Afghanistan naar ons land. Hij hoopt er een nieuwe toekomst te vinden want in zijn vaderland zijn oorlog en corruptie alom aanwezig. Hij vertelde zijn 'dagboek' en een bereidwillige pen noteerde en vertaalde. We namen enkele stukjes op.  

"Wakker geworden in Deinze. Ik lig met opengesperde ogen in bed, tewijl mijn vrouw Alia in de eetzaal het ontbijt voor de kinderen opzijzet. (...) Als ik mijn ogen sluit, ruik ik Afghanistan en zie om me heen een landschap met geschiedenis. Ik zie mensen, vrienden en buren lopen op een landweg. Ze zijn zwaar beladen.

Deze plek was vroeger een hoeve. Nu is het de tijdelijke woonplaats van 55 asielzoekers. Het begint te zomeren. De bomen staan volop in blad. De kinderen hebben op vijf maanden tijd al heel wat vriendjes gemaakt. De taal van het spelen is blijkbaar universeel. 

In de namiddag komen de 'volunteers' vrijwilligers. Dat zijn mensen die niet in het opvangcentrum werken maar er toch veel doen. 

De kinderen zijn de hele dag weg en worden ondergedompeld in een taalbad. Al na een paar dagen maakten ze een Nederlandse zin en nog niet zo lang geleden merkten mijn vrouw en ik dat ze aan het ruzieën waren in het Nederlands.

Het leven op een opvangcentrum , met zeven op één kamer en met weinig geld, is niet vanzelfsprekend. Wegvluchten uit je land en asiel aanvragen in een vreemd land is dat sowieso niet. Iedereen wil een leven leiden in het eigen geboorteland. 

Gelukkig zijn er de mensen van Rode Kruis-Vlaanderen en van het opvangcentrum waar wij verblijven. Zij staan dag en nacht klaar om asielzoekers een menswaardige opvang te geven."

29-06-2009, 19:09 geschreven door Stefaan  

03-06-2009, 16:16 geschreven door Stefaan