Het reisverslag van een tocht met een Citroen 2+2 PK door centraal Azie
28-08-2017
Moskou, lachen of huilen
De voorbereiding voor onze tocht kostte heel wat inspanning, tijd en ook nogal wat geld. Zoals we eerder reeds geschreven hebben, heeft Seppe de 2+2 pk van niets tot een bedrijfszeker vervoermiddel gevormd. Na 19000 km mogen we zeggen dat hij daar redelijk goed werk geleverd heeft, want we rijden nog steeds. De geit heeft soms wel een paar nukken. De eerste versnelling had hij beter niet gekocht want die werkt toch praktisch nooit, maar omdat de geit krachtig genoeg is kan je ook in tweede versnelling vertrekken. De achterste motor is regelmatig liever lui dan moe want stilvallen op de verkeerde momenten doet ze graag en dan is ze heel moeilijk terug te starten. Drie van de vier schokbrekers hebben het ook al laten afweten, maar die heeft Seppe, met de hulp van gespecialiseerde vaklui prima terug in orde gekregen. Beter dan nieuw zou je kunnen zeggen.
Als je bedenkt dat de 2+2 pk eigenlijk zonder enige serieuze testritten aan een halve rit rond de wereld begonnen is langs soms erbarmelijk slechte wegen dan kunnen we zeer tevreden zijn met de geleverde prestaties.
Het papierwerk, zoals Seppe zegde, was voor mijn rekening. In het begin zag ik door het bos de bomen niet, maar gaande weg viel alles stilletjes op zijn plooi. De Seppe had al wel gezegd dat het hoofddoel van de reis de M41, een van de gevaarlijkste wegen in de wereld, was maar de rest moest nog ingevuld worden. Omdat we met de auto in België zouden vertrekken en ook weer zouden aankomen, moest ook onderweg nog een en ander de moeite zijn om te bezoeken. Zo groeide stilletjes aan onze reis. Van België tot de grens met Iran zouden we gewoon gas geven om zo snel mogelijk die afstand te overbruggen. In Iran hadden we een hele rondrit voorzien van 17 dagen, waarvan een aantal dagen met gids door de woestijn. Aan de grens met Turkmenistan is onze reis bijna gestrand wegens het uitblijven van een geldig visum, maar dit is ook weer op het laatste moment, met de goede hulp van VisumCentrale, in orde gekomen. Uzbekistan zullen we ons blijven herinneren als het land met de steden met de mooie historische sites. En in Tadzjikistan, langs de M41 leefde Seppe helemaal op toen hij over deze gevaarlijk Highway scheurde met de 2+2 pk. In Kirgizstan genoten we van de prachtige natuur met zijn mooie groene kleuren. Kazakstan was grotendeels een verbindingsrit. Aan de grens tussen Kirgizstan en Kazakstan stonden we op het verste punt van onze reis en was het kwestie om helemaal door Kazakstan terug naar de Russische grens te rijden waar op 26 augustus ons vijf dagen transitvisum voor Rusland zou aanvangen. In Tadzjikistan hadden we twee Nederlanders gezien die in Kazakstan geweest waren en die vertelden over de bar slechte wegen in Kazakstan. Toen had de Seppe al schrik om te laat aan de Russische grens te zijn en zijn we al beginnen voorlopen op ons programma. Bij het uitstippelen van het traject had ik hier echter rekening mee gehouden en had in Kazakstan alleen hoofdwegen ingepland, die meestal goed berijdbaar zijn. We hebben in Kazakstan dus goed kunnen doorrijden zodat we veel te vroeg in Uralsk, laatste grote stad voor de Russische grens, aankwamen. Omdat de reis, vooral voor Seppe de chauffeur, zeer zwaar geweest was, kwam deze rustpauze dus nog goed van pas om terug op krachten te komen voor de doortocht van Rusland en de verdere reis naar België. Bij de doortocht door Rusland had ik ook weer gekozen om langs de hoofdassen te rijden omdat de andere wegen dikwijls in erbarmelijke toestand verkeren en dan een probleem konden zijn om op tijd door Rusland te kunnen rijden. Maar omdat deze hoofdassen langs de regio Moskou passeren had ik ervoor gekozen om langs de buitenste ringweg rond Moskou te rijden omdat die het minst druk zou zijn. Toen we in Turkmenistan onze reisroute nog eens bespraken zei Seppe, Ik rijd niet langs Moskou. Maar omdat er weinig alternatieven zijn kon hij ook geen andere oplossing geven. We zullen wel zien, zei hij.
Gisteren, zaterdag 26 augustus, zijn we de grens tussen Kazakstan en Rusland overgestoken en begonnen aan onze doortocht van Rusland en zijn we tot in Penza geraakt. Vandaag 27 augustus zijn we ondanks het vele tijdverlies op de tweede buitenste ringweg rond Moskou, tot in Zvenigorod geraakt. Deze ringweg die helemaal versleten is zijn ze aan het vervangen door een nieuwe ringweg, wat enorme files en tijdverlies tot gevolg heeft. Zvenigorod ligt aan deze tweede buitenste ringweg rond Moskou waar Seppe een hotelkamer, in een sanatorium nog wel, besproken had. Als we morgenvroeg hier nog maar buiten mogen. Soms zou je Seppe zo op een kanon steken en naar de maan schieten. Maar spijtig genoeg zijn al de kanonnen al bezet door de ministers in België want schijnbaar zijn die ook lompe dingen aan het doen. Morgen vroeg kunnen we hier pas om 8 uur eten, want zieke mensen kunnen niet vroeg opstaan, en vertrekken voor onze rit naar de grens met Letland. We zullen we zien hoe ver we geraken.
