Gisteren Vrijdag 11 augustus was onze laatste dag in Kirgisztan.

Voor het vertrek uit het hotel Karagat in Karakol vroeg de hotelmanager of hij ons mocht interviewen als speciale gasten in het hotel, voor de blog van het hotel. Naast de vragen die hij ons stelde, hebben wij hem ook enkele vragen gesteld. Zo vroegen wij hem hoe het kwam dat een ***** hotel zulke lage prijzen kon handhaven. Daarop vertelde hij dat het eigenlijk sterren uit Kirgistan zijn en dat het hotel volgens internationale normen een ***/**** hotel is. En dat verklaart weeral veel, maar toch blijft het een uitstekend hotel met goede service dat wij ieder kunnen aanbevelen.

Tijdens het gesprek vernamen wij ook dat zijn vader een politieman is en dat die een 200 euro per maand verdiend. En dat verklaart ook veel, want het is algemeen bekend dat de politiemensen in Kirgistan graag de toeristen "uitschudden". Niet dat zijn vader dat doet, maar in het algemeen. Enkele Italiaanse motorrijders die wij gesproken hebben kunnen daar van meepraten.

Gelukkig is onze chauffeur steeds voorzichtig en op zijn hoede geweest zodat wij geen aanleiding gegeven hebben tot dergelijke toestanden.

Na ons vertrek uit Karakol moesten we weeral een grensovergang passeren en dat betekend gewoonlijk een hoop papier rompslomp en auto in en uitladen. Maar deze keer viel het nogal mee. Op een klein uurtje waren we zowel de grenspost van Kirgizstan als die van Kazachstan gepasseerd ondanks het feit dat we achter een bus Nederlanders moesten aanschuiven. Nou ja zeg. Sorry voor onze Nederlandse vrienden.

Als eerste stop stond een bezoek aan Charyn Canyon National Park op ons to do lijstje in Kazakstan. Het is een soort mini Grand Canyon, maar niettemin een machtig mooi natuur fenomeen waar we met volle teugen van genoten hebben.

Net op tijd voor het begon te regenen zaten we terug in de auto. Van regen, donder en bliksem, hagel en veel wind hebben we praktisch gans de rit naar Almaty kunnen genieten. Een grootstad binnenrijden in de avondspits, als het al donker is, is niet altijd gemakkelijk. Om nog maar te zwijgen van een hotel zoeken in die omstandigheden. Uiteindelijk hebben we dan toch gekozen voor het Astra hotel, waar spijtig genoeg de airco stuk is. Maar omdat het toch al niet meer zo warm is vormt dat ook niet zo een probleem.

Na nog een warme maaltijd was de dag weeral gepasseerd en konden we weer genieten van een goede nachtrust, want morgenvroeg moeten we eerst geld zien te wisselen. Daarna moeten we ons laten registreren en moeten we een reisbureau contacteren voor informatie over een bezoek aan de lanceerbasis van Baikonoer. Want dat is de volgende bezienswaardigheid op onze lijst. We weten niet of het gaat lukken, maar we kunnen het altijd proberen. Maar dat zien we morgen dan wel weer.