|
Buiten sneeuwt het hardnekkig. Binnen zou dat vrij dramatisch zijn. Door de verwachte maar onprettige meteorologische ontwikkelingen wordt de rit van de Randonneurs - de lange afstandsrijders - van morgen, zaterdag drie maart geannuleerd. Begrijpelijk! Van die mannen kan je veel verwachten, maar trop is teveel.
In mijn sportkamer heb ik uitzicht op de spoorlijn maar het voorspelde weer zet mij niet in beweging om de trein te nemen. Noch naar rechts; Gent, Brugge of Oostende, noch naar links; Antwerpen of de grens over naar Nederland.
Op de tonen van CD no. 6 uit de Klara Top 100 zal ik vierenzeventig minuten en veertien seconden op de vaste rol rijden. Een systeem waarbij je zonder ook maar een meter vooruit te komen met de koersfiets rijdt. Begrijpe wie kan!
Het schijfje opent met J.S. Bach - Jesu bleibet meine Freud en eindigt nerveus met George Gershwin's Rhapsody in Blue. In deze tijdspanne zal ik bergen beklimmen, het peloton aan flarden rijden, gevaarlijke afdalingen tot een goed einde brengen, de beste zijn in de eindsprint, het wereldkampioenschap tijdrit winnen, over de kasseien dokkeren en Van Avermaet bedreigen in een spurt met twee in de Ronde van Vlaanderen, die hij dit jaar zo graag zou winnen. Wie niet?
Tijdens de opwarming kom ik vlot voorbij enkele passages uit de Brandenburgse Concerten, counter ik het eerder saaie Deo Gratias van Johannes Ockeghem, een canon in 36 stemmen. Vijf minuten en zesenvijftig seconden duurt deze foltering voor het oor.
Voor het eerste echte hoogtepunt moet ik wachten op Norma van Vincenzo Bellini. De aria Casta Diva is een parel. Ondertussen parelen de eerste zweetdruppels op mijn kale kop.
Leif Ove Andsnes speelt het pianoconcerto no. 2 van Sergei Rachmaninov en dan volgt werk van de twee Meesters. Als je Bach en Mozart na elkaar hoort wordt het nog duidelijker hoe beiden zich van elkaar onderscheiden. Profane klanken bij Johann Sebastian, wereldlijke bij Wolfgang Amadeus.
Het Magnificat van Bach steekt schril af tegen het Klarinetkwintet van Mozart. Zeg dus nooit Bach, tegen Mozart en omgekeerd.
Het sneeuwtapijt wordt dikker en dreigt een stokje te steken voor onze fietsplannen van morgen.
Bij Gershwin worden mijn benen zwaar. De nerveuze jazzy-klanken brengen mij naar het einde van deze rollen-sessie en doen mij snakken naar de fles water waar ik net niet bij kon.
F.F.
|
