In mij huist er een wilde storm,
stormen zeg maar.

Mijn hart wordt vooruit gestuwd
terwijl mijn verstand de omgekeerde richting wordt geblazen.
Hier sta ik dan.

Stil.

Ik ben idioot,
volkomen belachelijk.
Uit angst dat het verkeerd zou lopen,
begin ik er gewoon niet meer aan.
Belachelijk is het.

Als een boom in een landschap
sta ik daar te staan,
wachtend tot mijn bladeren verwelken.
Rond mij vliegen tientallen vogels vrij
Ik mag mee van hen
maar weiger stug.
Bang ben ik om tegen een raam te vliegen.
Dat ik in volle vaart neerstord en sterf in mijn verdriet.
Alsof er geen kans zou bestaan dat ik jaren kan rondvliegen,
dat ik zou kunnen mee zweven op de rustige tonen van de wind.

Ik huiver,
Mijn bladeren vallen,
Mijn toekomst vliegt voorbij

10-12-2008 om 18:31 geschreven door Tine