Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 36 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
IK HAAT MIJN VERWARDE GEVOELENS EN KUT EMOTIES EN MIJN KUT STEMMINGSWISSELINGEN EN MIJN KUT RARE "FEELGOOD"-PRIKKELS waardoor ik mezelf steeds verlies in RELATIES, DRANK, SNIJDEN, BRANDEN, VRETEN, DIK WORDEN, MEZELF NAAR DE KLOTE WERKEN.
Was ik maar doornroosje, ZONDER prins op het witte paard.
Maandag moest ik naar de psychiater toe. Na maanden geweigert te hebben om weer een afspraak te maken kon ik er niet meer onderuit. Ik was helemaal op, fysiek, mentaal. Er heerste een ongrijpbare chaos in mijn hoofd. Mijn hart klopte al dagen in mijn keel. En de drukte van het leven rondom mij dreigde mij te verstikken.
Aangekomen kwam het er met horten en stoten uit. De overweldigende gevoelens, het dreigende slaaptekort. De chaos die een touw rond mijn nek aan het spannen was. Relaties die op de klippen lopen. Algemene onzekerheid en verdwaasdheid. Ik trilde als een espenblad. "ik kan het niet meer" Hij was verontrust leek mij, en dwong aan om weer medicatie te nemen. "Maar dokter, ik ben er eindelijk vanaf na 5 jaar! ik was zo blij" "Het is daarmee, Tine, je moet kunnen slapen, als je zo verder doet kom je in je manische fase terecht en dat wil ik je voorkomen, 4 uur slaap per nacht, niemand houdt dat weken vol en voor jou is dit gewoon te gevaarlijk, ik wil dat je seffes nog naar de aptoheek van wacht gaat zodat je meteen vanavond weer iets kan nemen want ik heb een beetje schrik dat je gaat doorslaan" en "ik wil dat je me overmorgen belt om me te laten weten hoe je hebt geslapen"
Daarna vertelde hij mij dat hij mij niet verder meer kan helpen. Dat hij nu al full time werkt in de kinder-psychiatrie die hij heeft opgericht en dat het dus ook daarom is dat ik moest komen op dit onmenselijke uur (21u30) en dat hij mij gaat helpen om iemand nieuw te vinden. Dat hij de beste "voor mij" ging proberen uit te zoeken. Ik was verbijsterd, kwaad en lichte paniek borrelde in mij op. "hij laat me dus in de steek", "hij laat mij vallen als een baksteen" moet ik wéér helemaal opnieuw beginnen. Bij een man/vrouw die ik van haar noch pluim ken, die vooral MIJ niet kent. Elkaar weer leren kennen, stap voor stap een vertrouwensband opbouwen. Iemand die niet weet welke medicatie ik allemaal heb genomen, die niets weet van mijn opnames. Die mij gewoon ziet als een blanco blad.
Thuis achteraf nog ingestort, dat alles opnieuw begon, dat ik het zo beu ben, dat ik zo moe ben, dat ik het niet meer wil. En vooral dat ik bang ben de controle geheel te verliezen. Ik ben er dan ngo net achtergekomen dat mijn moeder een gesprek heeft geregeld met mijn bijna ex-psych om alles te bespreken. Waar moeten ze dan naartoe?
Het leven keert zich tegen mij, schopt mij onder de gordel. Paniek en leegte vullen mijn hoofd
