Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
Borderline is soms één minuut me gelukkig voelen, intens tevreden en dan weer die onrust. Straffen moet ik, zeer voelen, ik voel niet, ik besta niet, ik ben niet.
Borderline is laat me met rust, rot op en tegelijk bel me, houd van me, geef om me.
Borderline is niets kunnen beloven. Ik bel je morgen zei ik net tegen iemand, maar misschien wil ik morgen wel niemand spreken.
Borderline is niet durven dromen, niet aan een opleiding durven beginnen, ik kan niet garanderen dat ik het volhoud, zelfs niet een week.
Borderline is telkens maar uitleggen, verdedigen, schaamte.
Borderline is het verlangen naar chaos en het tegelijk haten.
Borderline is onzichtbare pijn.
Borderline is denken jaja het zal wel, wat moet je van me als je een glimlach ontvangt.
Borderline is toegeven aan iets liefs voor jezelf doen en met 20 in plaats van één plant thuiskomen en dan weer geen eten kunnen kopen. Borderline is terugtrekken bij het eerste vermoeden van verraad. Borderline is intens leven en intens dood willen om de paar minuten.
Borderline is angst.
Borderline is altijd zoeken naar prikkels, ruzie, alles wat me raakt en het vervolgens niet aankunnen.
Borderline is red me neem de verantwoording over en blijf van me af, ga weg in één zin.
Borderline is unfähig zum leben, een rare uitdrukking, onmachtig en onwaardig bedoel ik.
Borderline is verlangen naar een permanent kuuroord, niet die boze buitenwereld.
Borderline maakt eenzaam en rijk tegelijk.
Borderline maakt me stuk en heelt me.
Borderline Ik heb het, haat het en omarm het.
Borderline, dat heb ik.
Door Ellen Niewold
Wauw, wat goed omschreven door d'r zou het niet beter kunnen. Momenteel loopt alles een beetje in het 100. Ik ben chaotisch, zit soms zwaar diep, wordt huilend wakker,balanceer op het suïcidale in mijn hoofd, ben uitgeput en heb weer last van dissociaties/"psychoses" die worden veroorzaakt door angsten. Ben terug aan medicatie en moet binnen enkele uren naar mijn "psychiater". Uiteindelijk is er afgesproken dat ik 2 x in de week naar ene psycholoog/onderzoeker/therapeut zal gaan en nog steeds 1x in de maand bij hem, hij gaat mij nog psychiatrisch opvolgen m.a.w. mijn medicatie regelen.
BTW;, er komt wellicht een nieuwe blog helemaal aan "my mental health" gewijd, om een beetje meer zicht te krijgen in mijn "curve", en wat er in mijn hoofd blijft omgaan. I'll keep you updated
IK HAAT MIJN VERWARDE GEVOELENS EN KUT EMOTIES EN MIJN KUT STEMMINGSWISSELINGEN EN MIJN KUT RARE "FEELGOOD"-PRIKKELS waardoor ik mezelf steeds verlies in RELATIES, DRANK, SNIJDEN, BRANDEN, VRETEN, DIK WORDEN, MEZELF NAAR DE KLOTE WERKEN.
Was ik maar doornroosje, ZONDER prins op het witte paard.
Maandag moest ik naar de psychiater toe. Na maanden geweigert te hebben om weer een afspraak te maken kon ik er niet meer onderuit. Ik was helemaal op, fysiek, mentaal. Er heerste een ongrijpbare chaos in mijn hoofd. Mijn hart klopte al dagen in mijn keel. En de drukte van het leven rondom mij dreigde mij te verstikken.
Aangekomen kwam het er met horten en stoten uit. De overweldigende gevoelens, het dreigende slaaptekort. De chaos die een touw rond mijn nek aan het spannen was. Relaties die op de klippen lopen. Algemene onzekerheid en verdwaasdheid. Ik trilde als een espenblad. "ik kan het niet meer" Hij was verontrust leek mij, en dwong aan om weer medicatie te nemen. "Maar dokter, ik ben er eindelijk vanaf na 5 jaar! ik was zo blij" "Het is daarmee, Tine, je moet kunnen slapen, als je zo verder doet kom je in je manische fase terecht en dat wil ik je voorkomen, 4 uur slaap per nacht, niemand houdt dat weken vol en voor jou is dit gewoon te gevaarlijk, ik wil dat je seffes nog naar de aptoheek van wacht gaat zodat je meteen vanavond weer iets kan nemen want ik heb een beetje schrik dat je gaat doorslaan" en "ik wil dat je me overmorgen belt om me te laten weten hoe je hebt geslapen"
Daarna vertelde hij mij dat hij mij niet verder meer kan helpen. Dat hij nu al full time werkt in de kinder-psychiatrie die hij heeft opgericht en dat het dus ook daarom is dat ik moest komen op dit onmenselijke uur (21u30) en dat hij mij gaat helpen om iemand nieuw te vinden. Dat hij de beste "voor mij" ging proberen uit te zoeken. Ik was verbijsterd, kwaad en lichte paniek borrelde in mij op. "hij laat me dus in de steek", "hij laat mij vallen als een baksteen" moet ik wéér helemaal opnieuw beginnen. Bij een man/vrouw die ik van haar noch pluim ken, die vooral MIJ niet kent. Elkaar weer leren kennen, stap voor stap een vertrouwensband opbouwen. Iemand die niet weet welke medicatie ik allemaal heb genomen, die niets weet van mijn opnames. Die mij gewoon ziet als een blanco blad.
Thuis achteraf nog ingestort, dat alles opnieuw begon, dat ik het zo beu ben, dat ik zo moe ben, dat ik het niet meer wil. En vooral dat ik bang ben de controle geheel te verliezen. Ik ben er dan ngo net achtergekomen dat mijn moeder een gesprek heeft geregeld met mijn bijna ex-psych om alles te bespreken. Waar moeten ze dan naartoe?
Het leven keert zich tegen mij, schopt mij onder de gordel. Paniek en leegte vullen mijn hoofd
Van neus veranderen, lippen vervormen, kaken verbouwen en donut-vet uit uw achterste laten zuigen. aarsontkleuringen en ballonnen in de borsten Een kleine celebrity in een normale huismoeder? Of is het toch enkel iets voor de pornosterren?
Ik weet het niet, Onderzoek wijst uit dat meer dan 3/4de van de vrouwen niet gelukkig zijn met hun lichaam. Iedereen heeft wel een complexje hier en daar, en geef toe, wie droomt er nu niet van om miss perfect te zijn? En wie heeft nooit als kind fantasietjes gehad over prinses-transformaties met goudkleurige pijpekrullen en grote felblauwe kijkers?
Plastische chirurgie is op 5 jaar tijd met 444% gestegen en de prijzen dalen al (bijna) even snel. Terwijl een borstvergroting 20 jaar geleden nog enkel was weg gelegd voor hollywood kan nu de gemiddelde moot betalen zonder er zijn spaarrekening voor te moeten plunderen . Ik ben stiekem wel benieuwd wat het zou geven moesten de prijzen blijven zakken. Zouden de mensen er dan nog opener voor staan? In mijn vriendenkring hoor ik vaak reacties als: "wie geeft er nu een fortuin om een stom "knikje" in je neus te laten weghalen?" Vele negatieve reacties zijn volgens mij deels uit jaloezie, en over het feit dat het duur is. "Je zelf nooit willen verbouwen omdat ik blij genoeg ben met mezelf" is een uitspraak die enkel klopt voor diegene die geen duizenden euros willen spenderen aan een iets-perfecter uiterlijk. (of nuja, wat de media ons zegt wat perfect is.)
Want stel je nu even deze fictieve stelling voor: binnen 50 jaar is een lichaam zonder silliconen meer een uitzondering op de regel. Een "nosejob" kost je nog 50, perfecte borsten voor 100 en een totale bodylift 1000. Zouden wij er dan nog zo over denken? Zouden we dan nog altijd niets laten veranderen aan ons omdat we ons toch zo goed in ons vel voelen? of gaan we dan twee keer in het jaar een bezoekje brengen aan onze huis-plastische chirurg gelijk wij nu een bezoekje brengen aan onze tandarts? Kopen we van ons zakgeld nieuwe borsten en laten we plastieke kaken steken.
"Mama!, ik ga morgen nog eens naar de plastisch chirurg hé, ik ga het vet uit mijn knieën laten zuigen!"
Je mag mijn stelling volledig belachelijk vinden, totaal overdreven en naast de kwestie want dat is misschien ook zo. Maar de wereld verandert, en snel... Denk gewoon maar eens aan je grootouders. Heeft iemand van hen het perfecte beugelmondje gehad? Hebben zij als 12 jarige rondgelopen met een ijzer-gestel in hun mond in alle kleuren van de regenboog? En nu? Wie heeft er van jouw vrienden NOOIT een beugel gehad?
Zelf weet ik niet hoe ik tegenover plastische chirurgie sta. Soms sta ik ook voor de spiegel in mijn vetrolletjes te porren, of denk ik ook wel eens van "heej als ik mijn gezicht zie vanuit een hoek van 40 graden dan zie je mijn jukbeenderen duidelijk!" maar écht al plastische chirurgie overwegen? euh nee...
I want you to fly with me want you to fly I miss how you lie with me Ohh miss how you lie Just wish you could dine with me wish you could dine One that would grind with me Ohh One that would grind
I wanna make up right now na na I wanna make up right now na na
En dan plots, ineens, een donderslag aan heldere hemel. Slecht nieuws x 2
Mijn lieve meisjes, waarom wist ik het niet eerder? Beste Gerlinde,
Na gisteren begrijp ik, waarom ik enkel nog je voicemail hoorde. Dat je niet reageerde op mijn sms-jes of mijn mailtjes.
Lieve meid, ik begrijp waarom je het deed, ik begrijp het misschien nog het best van iedereen en toch, toch kan ik het niet vatten.
Hoop ik dat het een misverstand is. Dat ik niets gehoord heb over een koord, niets gehoord heb over een coma, niets gehoord heb over jouw dood.
Mijn lieve ster, hetgeen wij hebben meegemaakt wie doet het ons na? Door de gangen sluipen, bij elkaar kruipen. Ons stiekem gaan bedrinken omdan samen gestraft te worden. Onze plannetjes die we smeeden, Toen je me wou redde uit de handen van de dokters, Je stond te roepen dat ze van mijn lijf moesten blijven, en hen heerlijk impulsief, zoals je was, beet
Dat ik je hoofd tegen mij aan drukte, je beloofde je nooit alleen te laten, dat we samen zouden gaan, als we zouden gaan. dat we samen gingen
maar je ging alleen...
Mijn leven ging verder,en ik liet je achter Zelden heb ik gedacht aan jou, hoe je je nu zou voelen zonder mijn arm om je heen, Ik was de enige van wie je het kon verdragen, de enige die je mocht beschermen tegen de demonen in je hoofd.
ik weet nog, dat we, samen, neerlagen in het gras, we wouden de sterren tellen. maar jij wou meer, je wou een ster hebben. Dus begon je te gooien, met steentjes, je ging ze raken. een ster voor mij vangen maar het enige wat we op onze lichamen ontvingen waren jouw kiezels.
We hadden niet veel nodig, een lach, een grinik, een traan. we deelden alles we leefden samen
en nu.. nu ben je dood. Ik hoop mijn zon, dat je de rust hebt gevonden die je hopeloos zocht. Dat je gelukkig bent, of op z'n minst niet meer zo zo ongelooflijk dood ongelukkig bent dan hier.
Ik ga je herinneren Gerlinde, hoe je was als je helder was, hoe je was als je er echt was. slaapzacht mijn vlinder, je hebt het verdient.
Geef Hanna 1000 kussen van me, ze moet daar ook ergens zijn. Haar leven had ze net weer op de rails gekregen toen het noodlot toesloeg, Alsof God een engel zocht om zich over jou te ontfermen...
ik zie jullie daar al samen springen en huppelen, gewoon verlost van al die aardse pijn. Jullie waren altijd al 2 handen op 1 buik geweest, ik ben er gerust op dat zij voor je zorgt, dat zij op je let. dat zij om je geeft zoals ik gaf, nee geef, om jou. Slaapzacht mijn vlinder, Slaapzacht mijn ster.
(hierbij wil ik ook iedereen bedanken die me afgelopen dagen/weken mailtjes heeft gestuurd,de woorden van jullie allemaal deden me enorm plezier. Bedankt voor de erkenning, voor jullie moeite, voor jullie zijn, voor het warme gevoel dat ik door jullie heb verkregen)
Goed, normaal gezien schrijf ik geen politiek/actualiteits gebonden logs maar de uitzondering zal de regel maar weer eens bevestigen. Deze log is trouwens niet gebaseerd op de pure realiteit daarvoor heb je genoeg bronnen. (www.gva.be, www.standaard.be, www.hln.be , ) Ik geef gewoon mijn uiterst subjectieve mening (elke mening is dat trouwens, .. subjectief)
*zucht* was het enige wat ik over de lippen kreeg toen ik het nieuws vernam. Het was te verwachten, deze regering is al zovaak gevallen en mank geslagen dat het zich niet kan blijven reanimeren.
Premier Leterme is (ge)dood...
Ik vind het wel erg, eigenlijk. Hij wordt afgestraft voor iets wat de anderen jaren voor hem hebben vernield. Hij heeft willen (op)bouwen wat ingestord was maar ondertussen hadden de fundamenten het ook begeven. En daar sta je dan, in de regen, terwijl je enkele miljoenen mensen warm moet houden. Hij heeft zijn best gedaan, onze premier. Heel erg zelfs. eneeuh néé ik ben geen CD&V-er (absoluut niet zelfs, hij had zelfs mijn stem niet). Ik ben gewoon een mens, en kijk toch nog steeds met mijn kinderlijke naïviteit naar bepaalde zaken. Ja zelfs naar die "dikken nekken met hunnen sjieken BMW" en zie ik niet enkel naar het grof geld dat ze verdienen, maar ook naar de mens in zich. Want ook al denken vele mensen dat ze het geld verdienen door op hun luie krent te zitten, ik verzeker jullie dat dit NIET het geval is. Foto's bewijzen het nog maar eens. Wat ooit een fiere mooie man van middelbare leeftijd was. Is nu een gebroken hoopje ellende. Gebogen onder alle schande en eerroof vermoeid en uitgedoofd. VOOR NA
Alsof de hond zijn piespaaltje gevonden heeft. Burgers vallen hem aan als gieren aanvallen op een karkas. Walgelijk is het gewoon.
Eigenlijk ben ik blij voor hem dat hij zijn ontslag heeft gegeven, ik hoop dat hij weer een normaal leven zal kunnen leiden. Yveske al verkondigd ge mijn politieke voorkeur niet, er zijn mensen die wél achter u staan :) eneuh slaap maar eens goed uit ;)
Sommige mensen ken je beter "onder de gordel" dan "boven de gordel." En daarbij bedoel ik niet enkel het seksuele gedeelte.
Van sommigen weet je gewoon meer pijnlijke of beschamende anekdotes, dan hetgeen wat er in het hoofdje zelf omgaat. Van sommigen ben je dan ook als persoon een deel van zijn of haar pijnlijke of beschamende verhalen.
Dus mijn lieve, bekende onbekende, vandaag richt ik deze log volledig aan jou. En laat ik je L. noemen. Waarom L.? Daar heb jij het raden naar ;) *grinnikt*
Wat weet ik van jou, L? Laten we daar mee beginnen. In welke mate ben jij mijn onbekende. Mijn onbekende, onder de gordel bekende. En wat drijft er mij om hier te schrijven over jou?
Ik weet wat je studeert L. Het dorp waar je woont L. Ofdat je rookt, drinkt... Dat je heerlijk kan liefkozen, liefde kan geven. (of is dit al te subjectief? :-p)
En ja, jij bent mijn slachtoffer aan het worden. Het slachtoffer waar ik een machtstrijd mee aanga. Het slachtoffer die willen of niet, zal blijven smachten en verlangen. Naar mij...
Hou ik dan van jou? Nee, ik denk het niet. Ik wil jou enkel houden. Als iemand waarvan ik weet dat 'ie mij graag ziet (letterlijk) en 's avonds in slaap valt, dromend en verlangend. Naar mij.
Je hebt je je hand toegestoken. En ik ben gaan lopen. * i'm playing hard to get boy, you know *
Nu trek je langzaam je hand weer terug. Ik zie hem verdwijnen in de verte. En wil ik niet enkel je hand maar jou helemaal.
fysiek, maar vooral psychisch. het spel is weer begonnen. ik laat je niet bij een ander proberen zolang dat ik weet dat er nog testosteron in je lijf is dat om mij schreeuwt. En al denk je dat ik nu ver weg van je sta. Heel der dagen ben ik bezig, jouw te vangen en te laten vallen. Je dichter te trekken tot je weer hoop krijgt om dan weer los te laten.
Verlangen is de zwaarste drug
Het is gedaan, met mij te verstoppen. De schaamte moet plaatsmaken voor jacht jij kent mij zo, ik jou zo
In mij huist er een wilde storm, stormen zeg maar.
Mijn hart wordt vooruit gestuwd terwijl mijn verstand de omgekeerde richting wordt geblazen. Hier sta ik dan.
Stil.
Ik ben idioot, volkomen belachelijk. Uit angst dat het verkeerd zou lopen, begin ik er gewoon niet meer aan. Belachelijk is het.
Als een boom in een landschap sta ik daar te staan, wachtend tot mijn bladeren verwelken. Rond mij vliegen tientallen vogels vrij Ik mag mee van hen maar weiger stug. Bang ben ik om tegen een raam te vliegen. Dat ik in volle vaart neerstord en sterf in mijn verdriet. Alsof er geen kans zou bestaan dat ik jaren kan rondvliegen, dat ik zou kunnen mee zweven op de rustige tonen van de wind.
Ik huiver, Mijn bladeren vallen, Mijn toekomst vliegt voorbij
Mijn tranen zijn blijven kleven als bloed op een ziel Als een brandvlek op hout
Mijn hoofd doet pijn Ik wil niet meer denken Niet meer kwetsen Niet meer leven Niet meer huilen Niet meer zijn
De eenzaamheid schroeit mijn keel dicht Weet je hoe het voelt? Mensen te zien leven, te zien genieten en er zelf buiten te staan?
Mijn hart is koud Hoe lang houd ik het nog vol? Hoe lang kan ik het nog aan? Wanneer zal de dag weer komen dat het oneindige het enige is waar ik heen kan gaan.
De dood wurmt zich in mij nesteld zich in mijn zwartgeblakerd hart
Alcohol. Sommige vragen me wel eens waarom ik het zo leuk vind me eens goed lazarus te zuipen. Ze snappen niet dat ik me er zo vrij door voel. Het is pure therapie. Gedachten en gevoelens komen boven, waarvan ik niet eens dacht dat ze bestonden. Al die gevoelens en gedachten die wij horen te verdringen, gedachten die we niet horen te uiten. Die zwakte uitdrukken. Ongemanierd. Maar hoe kunnen menselijke gedachten,daden en gevoelens onmenselijk zijn?
Hoeveel mensen kunnen beschonken mensen wel niet naar de hel wensen? Ik weet eindelijk hoe het komt. (of ik heb weer gewoon mijn eigen theorie bedacht.) Volgens mij zijn ze gewoon bang voor de herkenning van hun eigen gevoelens. De beschonken persoonlijkheid legt namelijk zijn hart en ziel bloot. De meest duistere gevoelens komen boven en hij uit ze. In zijn zuiverste vorm, verdriet, liefde, haat. Alle gevoelens die je zo veel mogelijk onderdrukt in het neutrale droge leven.
Wél voor mij is alcohol iets, waardoor ik dat alles kan lóslaten. Dat ik eens kan huilen als het moet. Kapot gaan van verdriet, mijn longen uit mijn lijf schreeuwen. En dan kan ik er weer tegen. Of dat ik na het onderdrukken van de pijnlijke eenzaamheid, mijn heil en affectie kan zoeken in de armen van een ander. Want uiteindelijk blijven wij, hoe je het ook kijkt, dieren. Met dierlijke instincten. dierlijke gevoelens. Al word het niet meer aanvaard die te uiten in het hier en nu. Jammer. Ik zoek nét de confrontatie, ik wil wéten waarom ik me down voel. Ik wil wéten wat me 's nachts wakker houdt. Ik wil mijn ogen niet meer sluiten voor de demonen die mij 's nachts wakker houden. Ik wil het gevecht met hen aangaan, maar dan moet ik ze weten te vinden. En dan heb je de mensen die hun ogen wél sluiten en het inderdaad niet willen weten. En dan heb je weer de mensen die de gave hebben die hun hart er zonder problemen voor kunnen openstellen.
Achja wie ben ik, om het menselijke gedrag te ontleden?
