Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
Iedereen kent het wel, Je hoort een liedje en *bang* daar sta je dan aan de grond genageld, alsof ze elk beetje beweegbaarheid uit je lijf hebben geklopt. De woorden dringen door, en je proeft de roestige bloedsmaak in je keel. Zo hard je best aan het doen om niet te gaan janken. (Janken is voor kleine meisjes, zei mijn broer altijd)
Muziek... Het raakt iedereen wel, elk op zijn tijd. De kleinste boreling tot de oudste man. Elk kan het ons treffen, kalm maken, ons wankel slagen met zijn tonen der herinnering of herkenning, ontroeren door zijn eenvoud.
Hoeveel pracht-liedjes die ik niet meer beluisteren kan, gewoon omdat de herinnering aan één of andere gebeurtenis mij te veel zou worden. (of dat denk ik dan toch) Jammer, maar ik wil er niet meer voor vluchten. Soms is het goed te beseffen dat pijn niet helemaal over kan zijn. Soms mag het gewoon, je eens zalig wentelen in zelfmedelijden. Soms mag je eens flirten met het duister, zolang je maar een kaars achterwege houdt. Je weet maar nooit, wanneer het zijn poorten sluit, en dat je als een rat in de val zit. In de hel van de levenden. Depressie.
Om nu terug te komen bij het gene waarover ik het had. (ik ben zo chaotisch, dat het me niet eens lukt bij het zelfde onderwerp te blijven, lang leven mijn eigen gedachtenpatroon, lang leven ADD, borderline, of met wat het ook te maken mag hebben) Eigenlijk was ik niet van plan om hier songteksten te gaan plaatsen. Ik wou echt niet dat het hier op één of andere songtekstensite zou beginnen lijken, maar soms beschrijven die teksten beter wat ik voel, dan dat ik ooit zou kunnen neerschrijven.
Ik vraag me af waarom ik mezelf niet als gelukkig kan beschouwen. Het is weer zo'n dag, van niets doen, buiten eten en liggen, sudoku's maken en muziek beluisteren. (check zeker eens escape the nest van the editors)
Waarom maak ik het besluit, dat ik het leven niet waardevol vind? Waarom vind ik dat mijn leven, het niet waard is te leven? Aan wat spiegel ik mijn leven om daaruit te besluiten dat mijn leven niets is?
Is het de media?
De media en zijn Amerikaanse Teen-Movies, vol met intriges en woelige liefdesperikelen, doen alleszinds niet goed aan mijn beeld over mijn "o zo spannend" leven. (merk het sarcasme, of laten we liever het woord cynisme in de mond nemen, want het doet op zijn minst gezegd pijn.)
Ik ben iemand, die altijd rotsvast mijn mening uit als het gaat over de invloed van de media, ik geloof(de) er niets van dat de media op een of andere manier een invloed zou kunnen hebben op ons, en laat staan,mijn leven. TV is TV dacht ik altijd, zo ben ik opgevoed. TV is geen real-life, en de zogezegde reality-tv is ondanks het niet "gespeeld is volgens een verhaallijn" NIET het leven van de doordeweekse mens. Geen kat zou er dan naar kijken toch?
Maar jammer genoeg heb ik (vrees ik) nu moeten besluiten dat deze fantastische, amerikaanse tienerfilmpjes en series effectief invloed hebben op mijn beeld van het ideale leven. Het droombeeld kruipt onbewust via mijn ogen door naar mijn hersenen, als een bloedzuiger die zich vastgrijpt en nooit nog zal lossen. Het is méér als een gewoon hersenspinsel aangezien ik er echtbestaande beelden aan kan koppelen. En dat, dat maakt het juist zo enorm beangstigend...
Is het daarmee dat ik niet tevreden kan zijn met wat ik heb? Omdat alles wat de TV-figuren in hun TV-levens meemaken zoveel intenser lijkt? Zelf de meest felle zon schijnt er warmer, de zwoelste zomeravond lijkt nog zwoeler. En de knapste bink lijkt al helemaal onweerstaanbaar.
Ik voel me zwak en dóm. Zou het kunnen? Zou het echt kunnen dat ik me veel te hard spiegel, niet aan mensen en hun levens, maar aan fake-levens. Zou het kunnen, dat dit virus van deze eeuw me helemaal in zijn macht heeft?
