Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
De persoon probeert verwoed werkelijke of ingebeelde verlating te voorkomen. (In dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend.)
De persoon vertoont een patroon van instabiele en intense persoonlijke relaties, waarbij idealisatie en minachting elkaar afwisselen.
De persoon heeft een identiteitsprobleem: een aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld of een sterk negatieve eigenwaarde.
De persoon is impulsief op minimaal twee terreinen die mogelijk zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld met geld smijten, seks, drugs- of alcoholmisbruik, gevaarlijk rijden, te veel of te weinig eten). (In dit verband wordt het suïcidale of automutilerende gedrag van criterium 5 niet meegerekend.)
De persoon vertoont regelmatig suïcidaal of automutilerend gedrag of dreigt hiermee.
De persoon is affectief instabiel door wisselende stemmingen (bijvoorbeeld intense episoden van woede, irritatie of stress, die meestal enkele uren duren en zelden langer dan een paar dagen).
De persoon heeft chronische gevoelens van leegheid.
De persoon heeft intense woedeaanvallen of problemen om de woede te beheersen (bijvoorbeeld regelmatige driftbuien, aanhoudende woede of herhaaldelijke vechtpartijen).
De persoon heeft door stress veroorzaakte paranoïde ideeën of ernstige dissociatieve verschijnselen.
Hier zijn we dan, Na lang nadenken toch maar de knoop doorgehakt om een écht persoonlijk dagboek bij te houden via een weblog. Niet dat dit mijn eerste weblog is, helemaal niet zelfs, maar ik had nog niets dat echt helemaal dient als dagboek. Dus bij deze is dit probleem ook weer de wereld uitgeholpen... Tine heeft een online dagboek en dankt alle bezoekers voor hun eventuele interesse! Aangezien dit toch een openbare plaats is, voel ik mij verplicht mezelf kort voor te stellen... SO HERE WE GO
Tine is de naam, en met mijn 18 lentes maak ik de buurt rondom en in Mechelen ietwat onveilig. Is het niet met mijn kritisch oog, dan is het wel met mijn soms brute woorden en mijn iet-wat pessimistische aanleg.
Niet dat ik zo'n zuur typisch pubermeisje ben (die periode ben ik voor een groot deel door denk ik) Maar ik ben gewoon een ongelooflijk kritisch persoon. Uit bescherming tegen mijn onderliggende naïviteit, of gewoon omdat ik niet altijd alles even goed begrijp, of wíl begrijpen.
Ik ben geen enkele dag dezelfde persoon, ik leef mijn leven met een grote beschermende muur om me heen, bescherming,bescherming... Het leven heeft mij al wankel geslagen en ik zal er alles voor doen om te voorkomen dat het leven me doodt. Mensen die mij niet kennen zien me vaak als iemand die op haar strepen staat, iemand die erg brut/agressief kan zijn, iemand (ge)hard, sociaal, geliefd en populair maar toch afstandelijk een beetje mysterieus.
Mensen die mij kennen weten wel beter, al wordt die groep steeds meer en meer beperkter. Misschien omdat ik momenteel zelf weer even twijfel oover wie ik juist ben. Wat ik juist wil. 1 ding staat vast, ik hou van alles en iedereen dat ademt (al zou je dat niet altijd denken) Mijn liefde voor anderen en alles wat leeft verstikt me, maakt me bang en gesloten.
Want hoe meer er nauw aan het hart ligt, hoe meer het je kan kwetsen. En dat wil ik niet meer, gekwetst worden. Maar ik heb geleerd er vanuit te gaan dat mensen niet feilloos en perfect kunnen zijn. Ze hebben allen fouten, net zoals ik er heb. En woorden zijn slechts woorden. Voor de rest hou ik van schrijven. God ik kan me geen leven voorstellen zonder pen en papier. Soms vloeien de verhalen, gedichten, citaten uit mijn pen alsof er iets bovennatuurlijks de bovenhand neemt. Maar soms komt er niets, geen woord. Is mijn pen zo leeg als mijn hoofd, mijn hart, mijn ziel. Ik lijk hard maar ben soft. Ik lijk stoer maar ik besterf het zo vaak van angst.
De dood fascineert me even hard als het leven. Maar eveneens besterf ik het van de schrik als ik nog maar aan doodgaan denk. Alleen nog maar het gedacht dat het iets is dat ik ooit sowieso ga moeten doen. Iets dat vast staat, iets dat ik niet kan ontlopen. Zelf iets dat IK niet kan ontlopen... (ik ben namelijk specialist in alles ontlopen)
Nuja, genoeg gezevert. En kom gerust nog een keertje terug. Lees mijn geleefde dagen door, mijn toekomstdromen, mijn angsten en mijn fantasie...
