Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik mis mijn impulsieve en onbezonnen gedachtengang. Ik wou dat ik nog elke keer de kansen greep die mij werden aangeboden, zonder na te denken over de eventuele gevolgen van mijn "daden" het zou mijn leven alicht weer spannender maken.
Vroeger bad ik, dat ik ooit zou stoppen met domme beslissingen maken, maar er is geen enkele periode in mijn leven geeft, als die periode waar ik zoveel in heb geleerd.
Als ik bijvoorbeeld een jongen tegenkwam die wat voor me voelde, en ik wist niet zeker of het wederzijds was, probeerde ik het gewoon. Al was die relatie ten dode opgeschreven alvorens ze begon.
Ik heb echt problemen met relaties. Ik hunker naar niets zo hard als naar een deftige stabiele relatie, maar er is ook niets anders dat me meer angst inboezemd. Vanaf het serieuser wordt krijg ik het meteen benauwd, en daarvoor hoef ik nog niet al in een relatie te zitten. Een 'playmate' moet maar al iets meer 'moves' maken naar iets serieuser dan af en toe wat flirten en knuffelen en ik druip af.
Ik weet niet goed hoe het komt. Ben ik bang voor een monogaam leven? Wie weet... bindingsangst, verlatingsangst?
Ik ben een jager, adrenaline stroomt door mijn lijf als ik een "prooi" in het vizier heb, jammer genoeg heb ik hem, nadat ik hem heb gevonden en verslonden, niet meer nodig.
Ik ben een visser, die uren wacht op de uiteindelijke beet van een vis, en die de vis achteraf zijn vrijheid weergeeft.
Alsof ik een groot bord om mijn nek heb hangen met de tekst "Hou Van Mij" en er in kleine lettertjes gewaarschuwd wordt voor mijn niet-serieuse bedoelingen.
Ik wil liefhebben, maar kan het niet goed verdragen dat anderen mij écht graag zien. Oké wat lichamelijkheid af en toe doet me goed, ik ben dan ook maar een mens. Zolang ik weet dat ik word begeerd, laat derest mij een beetje koud. Al heb ik ondertussen al een groot deel van de visjes uit de zee gehad of hebben vele visjes een ander visje met "betere" bedoelingen gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken (ik heb inderdaad weer wat buiten de kwestie zitten zeveren) wil ik doodgraag mijn heftige impulsiviteit terug, ik wil weer verliefd worden ofzo; (voor zover ik dat nog kan?) gewoon weer wat doen alle kansen grijpen al krijg ik er misschien spijt van... als ik ze niet grijp, krijg ik het sowieso, die spijt...
denk ik
Dus misschien is het weer tijd, om door het leven te spurten alle sleutels gebruiken die ik op mijn weg vind. al zal er zich hoogstwaarschijnlijk veel pijn achter sommige deuren bevinden...
Elke dag, vermindert de mening van woorden. Zo voelt het aan. Ofwel, valt het mij enkel harder op.
Mensen blijven maar dingen zeggen, waarvan uiteindelijk de echte waarde niet geldt. Soms moet er gewoon eens wat langer nagedacht worden over hetgeen wat je over je lippen wil gooien. Want anders gaat de betekenis van een woord al gauw verloren. Geef toe, "ik hou van jou" bijvoorbeeld, zou normaal gezien toch een overweldigend gevoel moeten geven. Iets ongelooflijk speciaal. Maar tegenwoordig kan je aan deze zin enkel nog een cliché aan koppelen. Als mensen deze woorden in de mond nemen, zetten mijn haren op mijn arm zich al kaarsrecht. Gewoon omdat ik weet, dat ze dit ooit al tegen een ander persoon hebben gezegd. Andere personen.
Ik vind dat we veel duurzamer met deze woorden moeten omspringen. Want anders verliezen ze allemaal al hun magie. (voor zover dit nog niet helemaal het geval zou zijn.) Wij onderscheiden ons van andere levende wezens het sterkst met onze mannier van communiceren. Wij hebben de meest uitgebreide manier om onze gevoelens duidelijk te maken, en dan zorgen we ervoor, dat het zelfs niet meer lukt, of het effect heeft dat je daadwerkelijk bedoelt, juist en alleen omdat onze maatschappij ervoor zorgt dat al deze woorden maar "woorden" zijn. Een woord zou zoveel meer moeten zijn, dan juist maar enkele vreemde tekens aanelkaar geweven. De echte betekenis gaat gewoon verloren, en waarom? adjectieven zouden onze taal moeten verrijken, maar dat doen ze nog zelden. (buiten in een mooi stukje proza natuurlijk, maar dat is dan ook maar mijn mening ;-))
Ach, wat loop ik hier weer jammerend commentaar te geven. Ik ben namelijk ook een mens, een mens dat eveneens, zoals alle andere mensen, hier en in het nu is opgegroeid. Ik zondig dus ook aan deze ergernis van mezelf. Misschien net daarmee dat ik het zo erg vind.
Ik wil perfectie, juist omdat ik allesbehalve perfect bent. (denkt spontaan aan een stukje tekst van een liedje, waar ik momenteel even de titel en artiestennaam ben van vergeten: I want a perfect body, I want a perfect soul )
En ja, ik weet dat ik niet perfect hoor te zijn, dat niemand het ís, dat perfectie geen objectief begrip is, dat perfectie voor iedereen anders is. En toch...
Ik sluit hier af, ik ga slapen, ik ben moe. Mijn hoofd was vandaag pure chaos Zoals wel vaker het geval is. Ik ben zo moe om mezelf voortdurend te zoeken, in de hoop mezelf te vinden. Ik ben het moe om te lachen als ik wil huilen en ik ben het moe te praten als ik wil schreeuwen ik ben het moe om redenen te zoeken waarom ik zou blijven omdat ik weet dat er overal oplossingen zijn om niet te blijven ik ben het moe, elke dag weer te vechten tegen de valkuil van mijn eigen gedachtengang, ik ben het moe, om elke dag te spelen dat ik dat niet doe en ik ben het moe om 80% van de dag te geloven dat ik het ook wel bén, gelukkig.
en wees niet bang iets van jullie te laten horen ik kan ook best verdraagzaam zijn
