Ik ben Tine Wouters
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is Student Sociaal Werk.
Ik ben geboren op 23/05/1989 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De geneugten des levens .
Lees mij als u wilt te weten komen wie ik ben.
Alcohol. Sommige vragen me wel eens waarom ik het zo leuk vind me eens goed lazarus te zuipen. Ze snappen niet dat ik me er zo vrij door voel. Het is pure therapie. Gedachten en gevoelens komen boven, waarvan ik niet eens dacht dat ze bestonden. Al die gevoelens en gedachten die wij horen te verdringen, gedachten die we niet horen te uiten. Die zwakte uitdrukken. Ongemanierd. Maar hoe kunnen menselijke gedachten,daden en gevoelens onmenselijk zijn?
Hoeveel mensen kunnen beschonken mensen wel niet naar de hel wensen? Ik weet eindelijk hoe het komt. (of ik heb weer gewoon mijn eigen theorie bedacht.) Volgens mij zijn ze gewoon bang voor de herkenning van hun eigen gevoelens. De beschonken persoonlijkheid legt namelijk zijn hart en ziel bloot. De meest duistere gevoelens komen boven en hij uit ze. In zijn zuiverste vorm, verdriet, liefde, haat. Alle gevoelens die je zo veel mogelijk onderdrukt in het neutrale droge leven.
Wél voor mij is alcohol iets, waardoor ik dat alles kan lóslaten. Dat ik eens kan huilen als het moet. Kapot gaan van verdriet, mijn longen uit mijn lijf schreeuwen. En dan kan ik er weer tegen. Of dat ik na het onderdrukken van de pijnlijke eenzaamheid, mijn heil en affectie kan zoeken in de armen van een ander. Want uiteindelijk blijven wij, hoe je het ook kijkt, dieren. Met dierlijke instincten. dierlijke gevoelens. Al word het niet meer aanvaard die te uiten in het hier en nu. Jammer. Ik zoek nét de confrontatie, ik wil wéten waarom ik me down voel. Ik wil wéten wat me 's nachts wakker houdt. Ik wil mijn ogen niet meer sluiten voor de demonen die mij 's nachts wakker houden. Ik wil het gevecht met hen aangaan, maar dan moet ik ze weten te vinden. En dan heb je de mensen die hun ogen wél sluiten en het inderdaad niet willen weten. En dan heb je weer de mensen die de gave hebben die hun hart er zonder problemen voor kunnen openstellen.
Achja wie ben ik, om het menselijke gedrag te ontleden?
Haar gedachten stoppen nooit met razen. Ze verlangt zo hard naar zekerheid en vaste waarden. Maar ze loopt er telkens weer van weg.
De angsten voor het leven maken haar gedachten zwart. Niet meer in staat helder na te denken.
En impulsief lijkt zij rond te dwalen in haar leeg bestaan. Al heeft ze een strikt plan. Droombeeld. En al wat daar niet toehoort moet worden verwijdert. Kan niet mooi worden.
Ze loopt op rozenvelden, en ze ruikt het bloed die de doornen haar geven. Ze lacht en vlijt. Maar vanbinnen huist er een demoon. Slapend. Maar voor hoe lang? De alcohol en de drugs houden hem in bedwang. In een diepe roes van rust.
Je beseft niet hoe je mijn wereld verkleint in jouw beklemmende gedachtengang.
Je hebt geen idee hoe benauwd je het me maakt, Hoe je me laat stikken in je bekrompen neerwaartse spiraal van leven.
Je hebt geen idee wat je zelf nog bent. Leven in het nu is goed, als het verleden meer negatiefs heeft dan goeds. Maar nu is het tijd voor jou om terug te kijken. Voor het te laat is. Want wie ben je nu nog? Dan een schim van wat je ooit was? Wanneer lachtte je nog eens? Wanneer meende je het, toen je zei "alles is wel goed"
Je leeft niet meer, wordt geleefd. Je huid wordt grouwer en je lach verstart.
Het is tijd, om je te verdiepen in de film van je verleden. Misschien dat je dan weer weet wie je was. Niet wie je nu bent. Gevoelloos, lijkt het.
Ik vervreem van jou, en ik niet alleen. En och als het dat maar was. Het is erger dat jij vervreemt van het leven. Je hebt geen lach meer geen ziel.
Je bent leeggezogen en nu zuig jij, op jouw beurt, ons leeg. Besef je dan niet waar je mee bezig bent? Kijk eerst naar jezelf voor je over anderen oordeelt.
Er komt een dag, dat ik je zal verafschuwen. Dat ik je zal haten. Dat ik helemaal zal vergeten wie je was. Dat mijn trots voor jou omslaat in afkeer.
Het zou makkelijker zijn voor mij om hier weg te gaan. Ik heb het al moeilijk genoeg met mezelf. Ik zou kunnen weglopen van de duistere sfeer. Jouw leegte deprimeert me meer dan wat dan ook. Of misschien is dat gewoon omdat je het zelf niet ziet. Je bent niet meer in staat om nog te houden van. Je hebt je plaats ingenomen als slachtoffer. Maar slachtoffer van wie? Slachtoffer van jezelf. Begrijp dat controle iets subjectief is. Je kan niet blijven controle hebben over alles. Onmogelijk, onmenselijk gewoon. En het is juist doordat je dat vergeet, dat je géén enkele vorm van controle meer hebt.
We doen echt ons best, eerlijk waar. We zijn niet zo slecht zoals jij laat uitschijnen Integendeel. En ja ik weet dat je het beste voorhebt voor ons allemaal, Maar daarmee hou je ons niet bij elkaar. Soms is er meer nodig. Hoe lang hou je het nog vol? En ik? En derest?
Je bent de goede weg op aan het gaan, toch als het de bedoeling is om het verleden,heden én toekomst te laten verdwijnen in een zwarte mist van leegte.
Het moment komt eraan, dat ik niet meer kan zeggen dat ik je mis hoe je was. Omdat dát beeld stilaan onomkeerbaar wordt gewist.
Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik mis mijn impulsieve en onbezonnen gedachtengang. Ik wou dat ik nog elke keer de kansen greep die mij werden aangeboden, zonder na te denken over de eventuele gevolgen van mijn "daden" het zou mijn leven alicht weer spannender maken.
Vroeger bad ik, dat ik ooit zou stoppen met domme beslissingen maken, maar er is geen enkele periode in mijn leven geeft, als die periode waar ik zoveel in heb geleerd.
Als ik bijvoorbeeld een jongen tegenkwam die wat voor me voelde, en ik wist niet zeker of het wederzijds was, probeerde ik het gewoon. Al was die relatie ten dode opgeschreven alvorens ze begon.
Ik heb echt problemen met relaties. Ik hunker naar niets zo hard als naar een deftige stabiele relatie, maar er is ook niets anders dat me meer angst inboezemd. Vanaf het serieuser wordt krijg ik het meteen benauwd, en daarvoor hoef ik nog niet al in een relatie te zitten. Een 'playmate' moet maar al iets meer 'moves' maken naar iets serieuser dan af en toe wat flirten en knuffelen en ik druip af.
Ik weet niet goed hoe het komt. Ben ik bang voor een monogaam leven? Wie weet... bindingsangst, verlatingsangst?
Ik ben een jager, adrenaline stroomt door mijn lijf als ik een "prooi" in het vizier heb, jammer genoeg heb ik hem, nadat ik hem heb gevonden en verslonden, niet meer nodig.
Ik ben een visser, die uren wacht op de uiteindelijke beet van een vis, en die de vis achteraf zijn vrijheid weergeeft.
Alsof ik een groot bord om mijn nek heb hangen met de tekst "Hou Van Mij" en er in kleine lettertjes gewaarschuwd wordt voor mijn niet-serieuse bedoelingen.
Ik wil liefhebben, maar kan het niet goed verdragen dat anderen mij écht graag zien. Oké wat lichamelijkheid af en toe doet me goed, ik ben dan ook maar een mens. Zolang ik weet dat ik word begeerd, laat derest mij een beetje koud. Al heb ik ondertussen al een groot deel van de visjes uit de zee gehad of hebben vele visjes een ander visje met "betere" bedoelingen gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken (ik heb inderdaad weer wat buiten de kwestie zitten zeveren) wil ik doodgraag mijn heftige impulsiviteit terug, ik wil weer verliefd worden ofzo; (voor zover ik dat nog kan?) gewoon weer wat doen alle kansen grijpen al krijg ik er misschien spijt van... als ik ze niet grijp, krijg ik het sowieso, die spijt...
denk ik
Dus misschien is het weer tijd, om door het leven te spurten alle sleutels gebruiken die ik op mijn weg vind. al zal er zich hoogstwaarschijnlijk veel pijn achter sommige deuren bevinden...
Elke dag, vermindert de mening van woorden. Zo voelt het aan. Ofwel, valt het mij enkel harder op.
Mensen blijven maar dingen zeggen, waarvan uiteindelijk de echte waarde niet geldt. Soms moet er gewoon eens wat langer nagedacht worden over hetgeen wat je over je lippen wil gooien. Want anders gaat de betekenis van een woord al gauw verloren. Geef toe, "ik hou van jou" bijvoorbeeld, zou normaal gezien toch een overweldigend gevoel moeten geven. Iets ongelooflijk speciaal. Maar tegenwoordig kan je aan deze zin enkel nog een cliché aan koppelen. Als mensen deze woorden in de mond nemen, zetten mijn haren op mijn arm zich al kaarsrecht. Gewoon omdat ik weet, dat ze dit ooit al tegen een ander persoon hebben gezegd. Andere personen.
Ik vind dat we veel duurzamer met deze woorden moeten omspringen. Want anders verliezen ze allemaal al hun magie. (voor zover dit nog niet helemaal het geval zou zijn.) Wij onderscheiden ons van andere levende wezens het sterkst met onze mannier van communiceren. Wij hebben de meest uitgebreide manier om onze gevoelens duidelijk te maken, en dan zorgen we ervoor, dat het zelfs niet meer lukt, of het effect heeft dat je daadwerkelijk bedoelt, juist en alleen omdat onze maatschappij ervoor zorgt dat al deze woorden maar "woorden" zijn. Een woord zou zoveel meer moeten zijn, dan juist maar enkele vreemde tekens aanelkaar geweven. De echte betekenis gaat gewoon verloren, en waarom? adjectieven zouden onze taal moeten verrijken, maar dat doen ze nog zelden. (buiten in een mooi stukje proza natuurlijk, maar dat is dan ook maar mijn mening ;-))
Ach, wat loop ik hier weer jammerend commentaar te geven. Ik ben namelijk ook een mens, een mens dat eveneens, zoals alle andere mensen, hier en in het nu is opgegroeid. Ik zondig dus ook aan deze ergernis van mezelf. Misschien net daarmee dat ik het zo erg vind.
Ik wil perfectie, juist omdat ik allesbehalve perfect bent. (denkt spontaan aan een stukje tekst van een liedje, waar ik momenteel even de titel en artiestennaam ben van vergeten: I want a perfect body, I want a perfect soul )
En ja, ik weet dat ik niet perfect hoor te zijn, dat niemand het ís, dat perfectie geen objectief begrip is, dat perfectie voor iedereen anders is. En toch...
Ik sluit hier af, ik ga slapen, ik ben moe. Mijn hoofd was vandaag pure chaos Zoals wel vaker het geval is. Ik ben zo moe om mezelf voortdurend te zoeken, in de hoop mezelf te vinden. Ik ben het moe om te lachen als ik wil huilen en ik ben het moe te praten als ik wil schreeuwen ik ben het moe om redenen te zoeken waarom ik zou blijven omdat ik weet dat er overal oplossingen zijn om niet te blijven ik ben het moe, elke dag weer te vechten tegen de valkuil van mijn eigen gedachtengang, ik ben het moe, om elke dag te spelen dat ik dat niet doe en ik ben het moe om 80% van de dag te geloven dat ik het ook wel bén, gelukkig.
en wees niet bang iets van jullie te laten horen ik kan ook best verdraagzaam zijn
Gisteren heb ik naar de film "Hide and seek" gekeken. Vlak voordat de vrouw daar, zelfmoord pleegd, spreekt ze wijze woorden. Woorden die ik nooit vond, Woorden vol waarheid.
Dat is wat je nog bent. Een klein groen poppetje, gehuisves onder "Andere Contactpersonen" Geen idee waar je anders zou horen..
Onder de groep "vrienden" kan ik je echt niet classificeren, vrienden weten dingen van elkaar.. wat hun lievelingsmuziek is, hun intresses,dromen & geheimen...
Jij weet enkel welke kleur mijn huid heeft, onder een twijfelende opkomende zon.
Iedereen kent het wel, Je hoort een liedje en *bang* daar sta je dan aan de grond genageld, alsof ze elk beetje beweegbaarheid uit je lijf hebben geklopt. De woorden dringen door, en je proeft de roestige bloedsmaak in je keel. Zo hard je best aan het doen om niet te gaan janken. (Janken is voor kleine meisjes, zei mijn broer altijd)
Muziek... Het raakt iedereen wel, elk op zijn tijd. De kleinste boreling tot de oudste man. Elk kan het ons treffen, kalm maken, ons wankel slagen met zijn tonen der herinnering of herkenning, ontroeren door zijn eenvoud.
Hoeveel pracht-liedjes die ik niet meer beluisteren kan, gewoon omdat de herinnering aan één of andere gebeurtenis mij te veel zou worden. (of dat denk ik dan toch) Jammer, maar ik wil er niet meer voor vluchten. Soms is het goed te beseffen dat pijn niet helemaal over kan zijn. Soms mag het gewoon, je eens zalig wentelen in zelfmedelijden. Soms mag je eens flirten met het duister, zolang je maar een kaars achterwege houdt. Je weet maar nooit, wanneer het zijn poorten sluit, en dat je als een rat in de val zit. In de hel van de levenden. Depressie.
Om nu terug te komen bij het gene waarover ik het had. (ik ben zo chaotisch, dat het me niet eens lukt bij het zelfde onderwerp te blijven, lang leven mijn eigen gedachtenpatroon, lang leven ADD, borderline, of met wat het ook te maken mag hebben) Eigenlijk was ik niet van plan om hier songteksten te gaan plaatsen. Ik wou echt niet dat het hier op één of andere songtekstensite zou beginnen lijken, maar soms beschrijven die teksten beter wat ik voel, dan dat ik ooit zou kunnen neerschrijven.
Ik vraag me af waarom ik mezelf niet als gelukkig kan beschouwen. Het is weer zo'n dag, van niets doen, buiten eten en liggen, sudoku's maken en muziek beluisteren. (check zeker eens escape the nest van the editors)
Waarom maak ik het besluit, dat ik het leven niet waardevol vind? Waarom vind ik dat mijn leven, het niet waard is te leven? Aan wat spiegel ik mijn leven om daaruit te besluiten dat mijn leven niets is?
Is het de media?
De media en zijn Amerikaanse Teen-Movies, vol met intriges en woelige liefdesperikelen, doen alleszinds niet goed aan mijn beeld over mijn "o zo spannend" leven. (merk het sarcasme, of laten we liever het woord cynisme in de mond nemen, want het doet op zijn minst gezegd pijn.)
Ik ben iemand, die altijd rotsvast mijn mening uit als het gaat over de invloed van de media, ik geloof(de) er niets van dat de media op een of andere manier een invloed zou kunnen hebben op ons, en laat staan,mijn leven. TV is TV dacht ik altijd, zo ben ik opgevoed. TV is geen real-life, en de zogezegde reality-tv is ondanks het niet "gespeeld is volgens een verhaallijn" NIET het leven van de doordeweekse mens. Geen kat zou er dan naar kijken toch?
Maar jammer genoeg heb ik (vrees ik) nu moeten besluiten dat deze fantastische, amerikaanse tienerfilmpjes en series effectief invloed hebben op mijn beeld van het ideale leven. Het droombeeld kruipt onbewust via mijn ogen door naar mijn hersenen, als een bloedzuiger die zich vastgrijpt en nooit nog zal lossen. Het is méér als een gewoon hersenspinsel aangezien ik er echtbestaande beelden aan kan koppelen. En dat, dat maakt het juist zo enorm beangstigend...
Is het daarmee dat ik niet tevreden kan zijn met wat ik heb? Omdat alles wat de TV-figuren in hun TV-levens meemaken zoveel intenser lijkt? Zelf de meest felle zon schijnt er warmer, de zwoelste zomeravond lijkt nog zwoeler. En de knapste bink lijkt al helemaal onweerstaanbaar.
Ik voel me zwak en dóm. Zou het kunnen? Zou het echt kunnen dat ik me veel te hard spiegel, niet aan mensen en hun levens, maar aan fake-levens. Zou het kunnen, dat dit virus van deze eeuw me helemaal in zijn macht heeft?
Vandaag heb ik besloten dat ik het moest zien... De documentaire van "Bulgaria's Abandoned Children".
Mijn hart brak. Chaos en woede overheerste in mijn hoofd.
Dit kan toch niet? Dit mag toch niet? Wat kan ik nu doen? Wat kan ik nu doen om dit te voorkomen, om te helpen?
Alle beetjes helpen, da's een feit. Maar geld verandert de mentaliteit niet van vele mensen. Hoe kan het waar zijn? Hoe kan een mens zich zo gedragen?
Ik vraag mij af wat het ergste is, een moordenaar die met een kogel in een 10de van een seconde een mens vanhet leven beroofd. Of het jarenlang mishandelen en verwaarlozen van de meest kwetsbare in onze maatschappij. Ze elk uur van de dag een beetje meer laten sterven...
Kwaad word ik, hoe kunnen wij ons, als EU-lid, nog beschaafd noemen? Hoe kunnen wij ons zelf nog mens noemen? Hoe durven we?
willen jullie de Nederlandstalige docu ook zien? Hij staat in 5 delen op You-Tube
