Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Persoonlijke blog van Ad van Gurp
Mijn leven
02-06-2009
de jongens..... het huwelijk......het werk..... de werkdruk.......
Al vrij snel na de thuiskomst van de kinderen werden er plannen gemaakt voor de doop. We hadden gevraagd aan mijn zus Elly en haar man Ed om Peter en Meter te willen zijn van Bas en we hadden gevraagd aan de broer en zus van Ina om Peter en Meter te willen zijn van Rob. Iedereen stemde daar mee in. Alles werd geregeld voor de doop. Hier een foto met mijn vader en moeder (rechts) en de kinders in hun doopkostuum. Links is de moeder van Ina. Ik had de doopdienst zelf samengesteld en de boekjes gemaakt.
Het leven ging zo verder zijn gangetje. We waren druk met de kinderen. Slapen deden ze echter niet goed..... dat was eiugenlijk het meest vermoeiende. Ina ging al vrij snel weer werken. Hoewel ze daarvoor had beslist om thuis te blijven om voor de kinderen te zorgen, zag ze dit na een aantal maanden niet meer zitten. Ze wilde niet continue met de kinderen bezig zijn. Daar had ze geen zin in. Daarom had ze gesolliciteerd bij de broeder in Oudenbosch. Ze kon daar avonddiensten en nachtdiensten draaien. En dan was ik thuis voor de kinderen.
Ik werkte nog in het Laurensziekenhuis in Breda. Hier was de fusie met het Diaconessenziekenhuis volop aan de gang. Het Laurens zou dicht gaan en het Diaconessenziekenhuis werd compleet verbouwd met nieuwbouw erbij. In de tussenliggende tijd hadden de internisten ook gehoord dat ik in het Laurens werkte als DVK en zij wilde dat ik mijn tijd ging verdelen tussen de 2 ziekenhuizen. Dat was wel een hele drukke periode want ineens moest ik mijn fulltime job gaan verdelen over 2 locaties. Dat was gewoon niet meer bij te houden. Ineens had ik te maken maken met dubbel zoveel internisten, gynaecologen en kinderartsen die aan mijn jas trokken. Het kwam dan ook heel regelmatig voor dat ik na de patiëntenconsultaties tot 20 uur bezig was om mijn administratie te doen. Dat ging alleen maar op de dagen dat Ina geen avonddienst had, want dan moest ik thuis zijn voor de kinderen. In die tijd ben ik gaan lobbyen voor meer personeel. Er kwam een andere directeur in het zieken: Dr. de Nobel, een diabetoloog uit Nijmegen die al boeken had geschreven over insulinepomp therapie. Ik was helemaal in mijn nopjes. Nu gingen er verandering komen, iemand die uit het veld komt die weet immers hoe belangrijk het is om een goede diabetespoli te hebben. Om een diabetoloog te hebben! Maar helaas, na een maand werd ik bij hem geroepen voor een kennismakingsgesprek en daar gaf hij in de eerste minuut al aan dat de prioriteit voor hem niet bij de diabetes lag. Ik stond helemaal verteld van zijn betoog en vroeg aan hem.... waarom heeft U zich dan meer dan 15 jaar ingezet voor de diabetes in Nijmegen? daar gaf hij weinig antwoord op maar stelde meteen vast dat als er budgetaire problemen waren, de DVK als eerste zou worden afgeschaft. Oeps, wat een ontnuchterend gesprek was dat. De internisten waar ik mee samenwerkte waren over het algemeen oude mannen die allemaal niets moesten hebben van nieuwe behandelmethoden. Dr. Horák, was een hele aardige lieve man die op het gebied van de diabetes er het minst van bakte. Hij was feitelijk blij dat hij mensen al "goed" ingesteld kon krijgen zo rond de 15 mmol/l en was tevreden met een HbA1c van 9. Het was soms heel frustrerend dat jonge mensen daar onder behandeling waren, want iedereen kreeg na verloop van 6-7 jaar complicaties. Begin mensen maar eens te motiveren voor beter ingesteld te krijgen. Pffffffffff. Dr. Ottenhoff was van hetzelfde laken een pak. Ook hij had oude methodes, maar was zich er toch wel van bewust dat hij beter de mense moest instellen. er vooruitstrevend was hij echter niet. Hield niet van inspraak door mij, maar nam het na een paar weken altijd wel over en kwam dat dan vertellen alsof hij het wiel had uitgevonden. Dr. Stijnen...... tja wat kun je zeggen van hem. Hij was geniaal, maar te lomp voor patiënten en personeel. Kafferde de mensen uit en die waren dan ook allemaal bang van hem en durfde niks te vragen. Ik had de diabeten geleerd om een briefje te maken, zodat ze van schrik niet alles terstond zouden vergeten wat zij wilde vragen. Hij pakte die briefjes gewoon af en scheurde dat kapot met de mededeling.... daar beginnen we niet aan... ik stel de vragen, niet u. Dr. Hoskam, was een aardige man die heel goed zijn best deed op het gebied van de diabetes. Was secuur en vol interesse met dat vak bezig. Vond mijn input ook belangrijk in de overweging om de juiste therapie te starten. Dr. Peeters, een oude madam die tegen haar pensioen aan zat. Pittige tante die je van verre al kon horen aankomen met haar schrille harde stem. Was wel een van de betere artsen op het gebied van de diabetes. Dr. van Gent, pfffffff ja wat was dat eigenlijk. Een vrouw waar je voor moest uitkijken. Had de ene dag haar muts zo staan en de andere dag weer anders. Moeilijke tante. Vond de diabetespoli maar een makkie, aangezien dat zij vond dat diabeten over het algemeen toch maar het verstand hadden van een kip. Over mijn periode in dat ziekenhuis kan ik een boek schrijven. Ook met heel schrijnende dingen. Ik heb me vaak verzet tegen hun, omdat ik het niet rechtvaardig vond hoe de diabeten behandeld werden. Zeker na een periode van bijscholingen waar je weer eens op de feiten werd gedrukt hoe het allemaal moest. Dat was altijd heel frustrerend. Op een gegeven moment was bij mij de maat vol, had een wachtlijst van 8 weken voor nieuwe patiënten. Ik kreeg uiteindelijk er iemand bij voor 50%. Het was de vrouw van de kinderarts. Zij had al bij mij stage gelopen en dat werkte heel goed. Zij ging met name de kinderen begeleiden.
