Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Persoonlijke blog van Ad van Gurp
Mijn leven
02-05-2009
De geboorte van Bas en Rob...... een ander leven.......
15-03-1991
Het was vroeg in de ochtend om 6.00 uur dat Ina pijn begon te krijgen in de borst. Ze had verder geen harde buik, geen weeën. We waren daar toch erg bezorgd om, want het was gewoon geen bekend verschijnsel. De huisarts gebeld, maar die kon pas komen op het moment dat zij zelf haar kinderen naar school had gebracht. Uiteindelijk om 8.45 uur was ze er dan eindelijk. Ze concludeerde dat het spierpijn was die naar de borst toe trok. Ze wilde een zalfje voorschrijven maar zei meteen tegen haar dat het onmogelijk spierpijn kon zijn. Ik zei dat ze maar beter weg kon gaan en dat ik de gynaecoloog wel zou gaan bellen. Dus ik de gynaecoloog dr. Berger gebeld en we moesten meteen naar het ziekenhuis komen op de andere locatie. We kwamen voor de eerste keer bij dr. Gietelink en er werd meteen een echo gemaakt en hij vertelde dat de kinderen het goed maakten. Ina werd voor alle zekerheid toch maar opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. Boven aangekomen, bekeek de gynaecoloog haar en zei tegen ons........ nee ik vertrouw het niet. Ik ga zo snel mogelijk een sectio doen. De kinderen waren nu nog levendig op de echo en hij durfde geen risico te nemen. Ze zouden dan 5 weken vroeger geboren worden, maar beter dat dan een risico te nemen. Een beetje overdonderd over deze snelle beslissing ging ze naar de o.k. Gelukkig mocht ik mee, niet binnen de o.k. maar stond buiten aan het raam te kijken. Even later werd eerst Bas en daarna Rob geboren. Ze werden meteen overgedragen aan dr. Jacobs, de kinderarts. Met die arts werkte ik samen met de kinderdiabeetjes. Zo klein, zo tenger, zo fragiel...... durfde ze bijna niet aan te raken. Ik vroeg aan de arts of ik ze mocht aanraken en hij zei... natuurlijk, ze breken niet hoor! Ze waren 5 weken te vroeg geboren, dus moesten ze meteen in de couveuze. Ik was ineens vader geworden..... wat een beleving. Ik werkte in datzelfde ziekenhuis en ging iedereen vertellen wat mij zojuist was overkomen. Papa geworden van 2 gezonde jongens. Bas was 2435 gram en Rob was 2170 gram. Even later werd ik bij dr. Gietelink geroepen. Hij vertelde dat we juist op tijd waren geweest, want ze had een solutio placenta en zat alleen nog met de rand vast in de baarmoeder. Het zou geen half uur langer geduurd moeten hebben of ze waren er niet meer geweest. Van deze mededeling schrok ik toch wel, dat sloeg in als een bom. Je realiseerde je toen dat het ook afgelopen had kunnen zijn. En dat allemaal door die stomme huisarts waar we zolang op hadden moeten wachten. Ina werd na de uitslaapkamer naar de kinderafdeling gebracht en kreeg de kindjes meteen in de armen. De eerste reactie was... ja dit zijn mijn kindjes. Ik vond het raar dat ze dat zo zei. Ina ging terug naar de afdeling om haar roes uit te slapen en ik ging mijn pa en ma bellen en natuurlijk mijn zus. Die waren allemaal heel blij. Haar familie werd verwittigd en haar moeder kwam al op bezoek die dag samen met haar zus Lilly. Die dag leef je gewoon in een roes. De babyafdeling was een hele toffe afdeling. Ik ken nog veel plegen waar ik mee had samengewerkt. Rob was nog verder afgevallen tot 1900 gram en Bas was tot 2200 gram afgevallen. Bleek allemaal normaal te zijn. Na 3 weken mochten de baby's naar huis.
Thuis aangekomen brachten we de kids meteen naar boven in hun bedje na eerst kennisgemaakt te hebben met onze hond Noesj. Dat was een schat van een hond, een loebes. Toen wij met de kids boven waren aangekomen, sprong hij meteen de wieg in bij onze Rob. Bovenop dat klein frummelke. We hebben nooit problemen gehad met de Noesj en de kinderen. De weken die daarop volgede waren heel druk. Ze hadden 8 voedingen nodig. De laatste was om 24 uur en de eerste weer om 6 uur. Veel familie en vrienden over de vloer gehad. Het was een toffe tijd. Naar mate dat ze voller werden in het gezicht, begonnen ze steeds meer op elkaar te lijken. we moesten met kleuren vaak aangeven wie welk kind was. Een vriendin (Lia) heeft toen nog zwart/wit foto's gemaakt. Daar kon je al helemaal geen verschil meer ontdekken. Iedereen had het dan ook telkens mis. Na een tijdje kwam een vriendin van Ina uit Limburg met haar man op bezoek. Zij hadden 1 kind en ik weet nog dat we vroegen of ze Bas en Rob wilde vasthouden waarop die man zei: nee, kinderen van een ander boeien mij niet. Ik was daar zo van onder de indruk. Wat een lompe manier van zeggen. Het waren mensen die wel niet het licht hadden uitgevonden, maar zoiets zeg je toch niet! Alles ging verder voorspoedig met de kindertjes.
