Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Persoonlijke blog van Ad van Gurp
Mijn leven
02-02-2009
Militaire dienst
In februari 1982 moest ik in militaire dienst. Voor 18 maanden in dat rotleger. Ik had geprobeerd om in de medische afdeling daar te komen maar dat lukte natuurlijk niet. Slagers, boeren en weet ik allemaal konden daar geraken maar ik met mijn diploma van ziekenverzorger natuurlijk niet. In Veldhoven moest ik opkomen om opleiding te volgen tot tankchauffeur (M577). Je moest dan in zo'n simulator zitten en dan kon je een beetje spelen. Buiten kreeg je les in het onderhoud van de tank. Dat interesseerde mij dus helemaal niets. Er waren wel 3 punten om olie te verversen, hoe kon je dat nu allemaal onthouden? regelmatig dat ik weer iets vergat en dan stond die tank zonder olie en dus weer in de reparatieplaats. Ik heb met de aalmoezenier nog een afspraak gemaakt om gewetensbezwaarde te zijn, maar dat heeft allemaal geen enkele zin. Ik moest gewoon blijven waar ik was en basta. Al dat militaire gedoe werkte serieus op mijn zenuwen. Al die blafbekken die dachten dat je wel klein te krijgen was. Ze probeerden je te vernederen waar de hele groep bijstond. Als je denkt dat je daar man wordt, dan heb je het zker mis. Waarschijnlijk dat die sergeanten en kapiteins allemaal thuis onder plak zaten of misschien hadden wel een klein pietje om daar de grote piet uit te hangen. Na mijn opleiding in Veldhoven werd ik naar Harderwijk gestuurd. Ik kreeg een radiotelefonie-opleiding. Dat was wel geestig. De hele dag met zo'n bakkie rondlopen. Ik heb daar 1 keer op mijn donder gehad omdat ik op de frequentie zat van Hilversum drie. In die kazerne was een jongen die constant naar mij aan het kijken was. Hij probeerde mij soms een beetje te versieren, maakte soms wat bewegingen met de mond om mijn aandacht te trekken. Maar ik had verkering..... in de waan dat ik weer "normaal" geworden was. Uiteindelijk werd ik gekozen om naar Duitsland te gaan. Maar mijn vader kwam in het ziekenhuis terecht. Hij had op het groot Seminarie in Hoeven, waar hij werkte, een ongeluk gehad. Zijn hiel was eraf gemaaid. Ik heb oen geprobeerd om toch in Nederland te blijven, omdat mijn moeder hulp nodig had op de boerderij. Dat lukt en ik werd overgeplaats naar Oirschot zodat ik elke dag naar huis kon gaan. In die kazerne zat ik bij het onderdeel infanterie. Wat ik nog weet van die tijd is dat we heel veel sport kregen, met name voetbal. En voetbal was nou net de sport waar ik geen bal om gaf. Ik liep altijd de andere kant op dan waar de bal ging. Ik was in ieder geval blij dat het gedaan was. Om nooooooooooooit meer terug te keren!!!!!! %%%FOTO1%%%
Na de militaire dienst ging ik weer terug werken in het verpleeghuis Crabbehoff in Dordrecht. Dat was weer even een enorme omschakeling. Van de grove militairistische omgeving terug in de softe omgeving van de gezondheidszorg. Het werken als Katholiek in een Hervormde Stichting was niet altijd even gemakkelijk. Je werd daar toch altijd beschouwd als "maar" Katholiek. In het jaar 1982 gingen we met een groep patiënten op vakantie in IJmuiden. Een geselecteerde groep van verzorg(st)ers ging mee om te helpen tijdens deze week. Ik had inmiddels mijn eerste auto (gele Toyota, overgekocht van mijn broer) en we reden achter de bus met patiënten aan naar IJmuiden. Na ons helemaal geïnstalleerd te hebben zijn we dus aan die week begonnen. Zr. Minck was erbij als hoofdzuster en verder nog Lydia en Ina..... verder weet ik niet meer zo goed wie erbij waren. Het was een hele drukke week, maar ook heel mooi. Je leert anderen kennen op een heel andere manier. Op de dinsdag moesten we een scetch houden met een aantal groepen. En Lydia, Ina en ik hadden gekozen voor een ludieke voordracht over de Heer. Als we nu iets niet hadden moeten doen, dan was dát het wel. In een publiek met Hervormde inslag moet je geen scetch houden over de Heiland. Iedereen was laaiend op ons. De sfeer was helemaal verpest op dat moment. Maar ja.... wij als onschuldige creaturen beseften dat toen nog niet. De rest van de week was het toch nog gezellig. In die week hdden we een middagje vrij en zijn met een kleine groep naar amsterdam geweest. We hadden de auto ergens geparkeerd en moesten nog een lang eind lopen naar het centrum. In een steeg kwamen we voor een bar lopen waar allemaal zware mannen buiten stonden met grote kettingen over hun hele lijf en dat was als dorpsmanneke toch wel beangstigend. In het centrum bij de dam kwam er ineens een zwarte man achter ons lopen en zei tegen ons.... hashjes.... ik zei tegen iedereen..... lopen!!!!! Ik geloof dat we meteen terug zijn gelopen naar de auto om Amsterdam de rug toe te keren.
De verkering met Ina ging allemaal verder en verder zonder al te veel ups en downs. We zijn in '82 naar Oostenrijk geweest. Onze eerste vakantie samen. Begin 1983 ben ik vertrokken uit het verpleeghuis om de opleiding te doen tot A- verpleegkundige in het Laurensziekenhuis in Breda.
In februari 1983 begon aan de opleiding voor a-verpleegkundige in het Laurensziekenhuis in Breda. Ik begon in een voor mij heel bekende afdeling Neurologie / Psychiatrie. In het verpleeghuis lag het vol met patiënten die halfzijdig verlamd waren. Dus voelde ik mij hier als een vis in het water. Er was een hele toffe gemotiveerde ploeg om mee te werken en het ging dan ook allemaal erg voorspoedig. Wat ik mij erg goed herinnerde was een jongenman met psychische problemen die op een gegeven moment volgens mij in een identiteitscrisis zat. Op die bewuste morgen was hij de zusterspost ingelopen en en hij had het heel erg moeilijk. Hij had een vriendin en hij begon tegen die verpleegkundige te vertellen dat hij het erg moeilijk had. Dat hij een grote dikke lul in zijn mond wilde en allemaal van dat soort dingen. Op dat moment begon ik voor mijzelf wat paniekerig te worden, want hij verwoordde precies wat ik namelijk ook voelde. Ik had ook een vriendin, maar had eigenlijk liever een vriend gehad. Ik heb daar nog heel lang aan moeten denken. Mijn seksuele voorkeur voor mannen begon eigenlijk steeds meer naar voren te komen in mijn hoofd. Alleen in mijn hoofd, want verder durfde ik niet gaan dan alleen maar erover te denken. Na deze afdeling werd ik overgeplaatsat naar afd Cardiologie / Pulmonologie. Ook dezer afdeling was heel tof. Fijn team en een hele goed adelingshoofd. Ik weet nog goed dat er een internist binnenkwam (Stijnen) die in de zusterspost riep: Welke idioot gaat er met mij visite lopen. Hij stond meteen op en schopte die internist tegen de schenen en zei tegen hem.... en nou van de afdeling af. zo spreek je niet tegen mijn personeel. Ik vond dat heel ferm. Wat mij opviel was dat er diverse artsen bij waren die echt verschrikkelijk bot waren tegen patiënten en verpleegkundigen. Ik had daar eigenlijk wel een beetje schrik van. Iedereen liep als een slaafje achter die mannen aan en die konden het zich nogal permiteren. daarna ging ik naar Orthopedie / Oogheelkunde. Ook een hele toffe afdeling met leuk personeel. Aardig artsen op 1 na, dat was mijnheer Bullebak himself. Dr. Smithuis was een arts die beangstigend overkwam. Had van die ongelooflijk grote wenkbrouwen die een uitstraling gaven waar veel mensen van schrokken. In de tussenliggende tijd was het al weer 1984 en Ina en ik gingen weer naar Oostenrijk. Naar het dorpje Aschau im Zillertal. Daar hebben we ons verloofd. Bovenop de Rosenalm. We hadden een leuke vakantie. Na de vakantie gingen we naar haar familie in het Limburgse America. Natuurlijk om het goede nieuws te vertellen. Iedereen was blij en opgetogen. Ik begon mij steeds meer te verdringen dat ik andere gevoelens had. Ik ging helemaal op deze relatie en hoefde voor mezelf weinig zorgen te maken over mijn 'anders' zijn. Life goes on. Wat mij wel is bijgebleven in die periode is dat we in de zomer een keer naar de Peel zijn gegaan om daar te wandelen. We kregen toen ruzie en Ina is met de auto teruggereden naar haar tante Ria. Ik heb kilometers gelopen om daar te geraken. Ik was kwaad op haar en heb een dag niets tegen haar gezegd. Na de afdeling Orthopedie ben ik naar de afdeling Rheumatologie gegaan. dat was geen leuke afdeling. Dat afdelingshoofd was eenervelende vent die altijd met zijn horloge klaarstond om op de minuut af ons van de koffie te halen. De categorie patiëten lag mij ook niet zo erg. Hierna kwam de kinderafdeling. Een afdeling die in een slecht daglicht stond vanwege een tweetal gynaecologen die ontslagen waren. Weinig geboortes op de kraamafdeling leidde automatisch tot weinig kindjes op de kinderafdeling. Het hoofd was een vrouw die er weinig van bakte. Het was aan de ene kant wel een leuk team, maar aan de andere kant leerde je er niet veel. Voor mij was dit eigenlijk niet zo'n leervolle afdeling. Op die afdeling lag een schrift met leuke anekdotes van de kindjes. Ik kan me nog herinneren dat er in stond: "Een kindje was geopereerd aan zijn piemeltje en de dokter kwam visite lopen. Hij zei tegen dat jongetje: hoe is het met je piemeltje? Goed zei dat jongetje.... en met de jouwe?" Keigaaf toch!!! In 1985 zijn we getrouwd op 22 juni. Die dag zal ik nooit vergeten. 's Morgens vroeg opstaan, want wij moesten met de hele familie van Hoeven naar America. Tante Ria had de bruidsjurk gemaakt van Ina en ik had een net blauw trouwpak We zijn toen naar Horst in de gemeentezaal getrouwd en later nog voor de kerk getrouwd in America. Het feest werd gegeven in een hele mooie zaal van een restaurant. Ze waren daar op dat moment bezig met een bruidssuite, maar die was nog niet af. Die tijd dat we daar waren hield ik mij alleen bezig met de eigen familie. Ik voelde mij toch niet zo op mijn gemak met haar familie. De huwelijksnacht hebben we doorgebracht bij een vriendin van haar. Die dag was het heeeeeeel slecht weer. Was dat een voorbode????? Na de kinderafdeling ging ik naar de kraamafdeling. De stomste afdeling van allemaal. Daar maakten ze fouten!!! Er werkten daar een paar onnozele mensen die alles verpestte. Ik heb daar voor het eerst in mijn opleiding een slechte beoordeling gehad. Ik had zoveel commentaar op de gang van zaken daar, waar ze niet echt blij mee waren. Deze afdeling moest ik maar snel vergeten. De zwangere vrouwen vond ik allemaal zeer egoistisch. Geen fijne afldeling. Hierna ging ik naar de afdeling Interne geneeskunde. Mijn laatste afdeling voordat ik zou afstuderen. En dit was helemaal mijn ding. Op geen enkele afdeling heb ik zoveel geleerd als hier. Ik had een grote affiniteit met kankerpatiënten. Dat was hetgeen wat ik later zou willen doen. Mijn zus Elly had dat ook gedaan, zich gespecialiseerd in oncologie. En nu zag ik wat ik die patiënten kon geven. Zo ziek als de mensen waren, altijd toch weer de blijdschap dat ik iets voor hun heb kunnen betekenen. Al was het maar een luisterend oor, al was het maar een koud washandje op het voorhoofd leggen. Deze afdeling heeft mij het meest tot verpleegkundige gevormd. In 1986 heb ik mijn diploma behaald en ben op die afdeling voor vast gaan werken. Geestelijk gezien ging het met mij wat minder. Het huwelijk bleek toch niet zo te zijn wat ik had gehoopt. Elke maand was het weer afzien tijdens haar rode periode. Ze was dan altijd extreem dwars, chagerijnig en onhandelbaar. In die periode ben ik wel eens naar mijn ouders gegaan en gezegd dat ik het niet meer zag zitten met haar. Toen begon in mij weer mijn gevoelens voor mannen sterker te worden. Ik denk meer doordat zij zo'n lastige tante was, dat bij mij alles weer begon te veranderen. Ik vereerde George Michael en was er van overtuigd dat hij ook homo was. Ondanks toen zijn ontkenningen. Ik was er zeker van!!!! Na regelmatig ups en steeds meer downs kon ik mij niet meer inhouden en zocht toen eigenlijk een zekerheid. Was ik wel homo? Als ik in mijn fantasie sex had met een man kon ik daar erg opgewonden over raken, maar daarna ontstond er altijd een walging van mezelf. Ik moest zekerheid hebben.... ik wilde weten of die gevoelens nu echt waren of niet. Soms ging ik na het werk wel eens naar een sexshop in de stad. Ik keek dan altijd naar een homofilm maar was altijd doodsbenauwd dat er iemand naast mij kwam zitten. Met een groot schuldgevoel achteraf ging ik dan altijd weer naar huis. Ik mocht er niet aan denken. Ik kan het niet zeggen. Dit zou altijd mijn geheim blijven.
