Eén van de eerste stappen is het schuren van de ramen. Hierbij zijn er opties en voor een leek dus tegelijkertijd te veel keuze. Deurtje één ... met schuurpapier, in verschillende maten en korrels. Het harde werk, van lange adem. Deurtje twee ... opteren voor een schuurmachine, met schuurschijven of schuurbanden. Klinkt minder amateuristisch en vooral sneller. Ik heb immers meer dan één raam. Dus heb ik materiaal nodig en dat betekent alweer een uitstapje naar de winkel.  Nog steeds geen aantrekkelijk vooruitzicht in deze tijd. Aanschuiven, slalommen, ontwijken ... been there, done that.

Natuurlijk  - als ik lang genoeg wacht - kan ik tegen dan misschien letterlijk met de hand schuren. Na al dat wassen, zijn die er ook bijna klaar voor en kunnen gerust een aantal lagen én korrels missen. De rest van mijn lichaam heeft ondertussen ook genoeg van al die gratis scrubbeurten. Alweer iets om naar uit te kijken dus. En eveneens een niet-essentiële verplaatsing minder. Twee vliegen in één klap. Handig! (Silvy Van Osselaer)

23-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Sinds Moederdag - zondag 10 mei - mogen we onze bubbel uitbreiden met vier andere mensen. Voor velen een moeilijke beslissing. Een zorgvuldig af te wegen en door te hakken knoop. Wie wel, wie niet. Kiezen werd tegelijk een beetje verliezen.

Mijn bubbelmaatjes werden de zus en haar zoon, mijn petekind. Buiten onze bubbel leven we volgens de nieuwe regels van de corona-maatschappij. We doen aan "anderhalvemeteren", handjes wassen, thuisblijven en mondmaskers dragen. Alles wat afstand creëert tussen ons, het virus en al de rest. Omdat het moet. Omdat het wenselijk is. In onze kunstmatige zeepbel kan alles: knuffelen, zeveren, lachen, dansen en feestjes vieren. Kortom ... genieten van het leven. Een terugkeer naar vroeger, in beperkte kring. Pluk de dag, want morgen is het weer helemaal anders. Het leven verandert deze dagen immers sneller dan het landschap. Tussen de ochtend en het ondergaan van de zon worden vrijheden beperkt; gaan er grenzen dicht en levens verloren. De koele realiteit. In onze bubbel is er plaats voor warmte en stabiliteit. Een oase om je even in terug te trekken.

Spijtig genoeg is die bubbel voor een heel aantal mensen gevaarlijker dan de realiteit. In april 2020 kreeg het telefoonnummer 1712 - de Belgische hulplijn bij vragen over elke vorm van geweld of misbruik - meer dan dubbel zoveel oproepen in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In de meeste gesprekken ging het over kindermishandeling en partnergeweld.

In het buitenland triggerde de lockdown eenzelfde negatieve spiraal. Frankrijk kende een stijging van fysiek en seksueel geweld met meer dan 35%. In China kwam familiaal geweld drie keer meer voor dan ervoor. Ook het WHO - de Wereldgezondheidsorganisatie - waarschuwde voor een piek van huiselijke agressie. Meerdere Europese landen - waaronder ook Spanje en Groot-Brittannië - meldden meer aangiftes van interpersoonlijke gewelddadigheid tegen voornamelijk vrouwen en kinderen.

Met dezelfde kracht dat er voor de zieken een frontlinie aan zorgverstrekkers werd opgetrokken, viel voor de slachtoffers van huiselijke agressie hun eerste lijn - de veilige haven - volledig weg. Geen school of werk om even te ontsnappen. Geen sportclubs of verenigingen om een oogje in het zeil te houden. Geen vrienden of familie om even tot rust te komen.

Voor deze mensen werd "onze warme bubbel" een gevaarlijke luchtbel. Eéntje waarin ze nauwelijks op adem konden komen. Die ze liefst doorprikt zouden zien.

Voor de geweldplegers werd het een dankbaar hulpmiddel.  Niemand om een oogje in het zeil te houden. Niemand om de blauwe plekken en kneuzingen op te merken. Een droom voor zij die van slechte wil zijn.

"Blijf in uw kot" - de slagzin van deze coronacrisis - veroordeelde de slachtoffers tot een gevangenis, gecontroleerd door agressie en misbruik. De quarantaine werkt voor hen levensbedreigend. Wat hen moet scheiden van het virus, veroordeelt hen tot een stil en onopgemerkt lijden. Zonder mogelijkheid om te ontsnappen. Een tikkend tijdbom.

Naarmate de maatschappelijke onzekerheid zal toenemen en de sociale controle verder zal wegvallen, zullen meer een meer onstabiele huiselijke situaties veranderen in dampende kruitvaten. Waar slechts een kleine vonk nodig zal zijn om de boel te laten ontploffen. (Silvy Van Osselaer)

17-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Gemakkelijk is het nooit. En kritisch blijven, is belangrijk. Eén van onze grootste vrijheden. Het in vraag stellen van alles. Een voorrecht, wat niet iedereen in deze wereld heeft. Maar vandaag leven we in onze eigen bubbel en dan krijg je opmerkingen, zoals "mogen wij nu echt maar met vier mensen afspreken?" Of "mogen wij nu echt niet naar ons tweede verblijf?" Op dat moment denk ik dat onze interne balans - lichtjes aangetast door opsluiting - een beetje in de verkeerde richting overhelt. Er is nog weinig ruimte voor dankbaarheid. Voor de kleine, maar waardevolle momenten in het leven. En vooral ... om wie we wel mogen zien. Speciaal vandaag op "Moederdag".

Deze week verscheen er op Canvas een nieuwe reportage van Rudi Vranckx, getiteld "Corona: de nieuwe frontlijn". Niets beter om het leven terug in het juiste perspectief te zetten. Er kwamen getuigenissen aan bod van mensen in Gaza, Congo, Syrië en Ecuador. Delen van de wereld die al langer gebukt gaan onder oorlog, armoede, afscheid en verdriet. Waar de dood bij wijze van spreken een abonnement heeft. En nu kreeg de man met de zeis nog wat extra hulp. Een echte sluipmoordenaar: het coronavirus. De verhalen deden naar adem snakken. Je zou er automatisch van naar de kast lopen om kaarsjes te laten branden. Dit was er één van ...

Ecuador. Een land in Zuid-Amerika, met als grootste stad Guayaquil. Thuis voor ongeveer 2,3 miljoen inwoners. Dichtbevolkt. Arm en herstellend van een zware economische crisis. Een kruidvat dus. Toen het coronavirus er toeslag en de mensen ziek werden, belden ze - net zoals hier - naar de dokter. Maar niemand nam de telefoon op. Toen de mensen zieker werden, brachten familieleden hen naar het ziekenhuis. Smekend om hun geliefden een bed te geven. Maar ze werden geweigerd. Toen de mensen stierven, belden ze naar elke bevoegde instantie om hun doden op te halen. Geen gehoor. In luttele tijd na de uitbraak was het volledige gezondheidssysteem er ingestort. En de leiding van het land afwezig.

Bewoners van Guayaquil moesten hun overledenen dagenlang thuis bewaren. In een verzengende hitte, vergezeld door verrotting, stank en ziekte. De doden, samen met de levenden onder één dak. Generaties bij elkaar, in kleine en overbevolkte huisjes. Uiteindelijk werden ze door nood gedwongen om de lijken van hun gestorvenen zelf te begraven, verbranden of op straat achter te laten. In kartonnen doodskisten. Verpakt in plastiek of een deken. Als vuilnis gedumpt. Om nog later uiteindelijk te worden opgehaald door vrachtwagens, die hen afvoerden naar een leeg stuk land ... gevuld met verloren zielen. In naamloze graven. Zonder laatste rustplaats, voor familie om te bezoeken.

Volgens officiële cijfers zijn er vandaag - zondag 10 mei - 29.071 gevallen van besmetting en 1.717 doden in heel Ecuador. In de reportage van Rudi Vranckx gaf de minister van volksgezondheid echter toe dat het werkelijke aantal veel hoger ligt. Waarschijnlijk rond de 350.000 besmette mensen in Guayaquil alleen al. Geschat, want testen zijn er niet of toch niet voldoende. Er is geen beschermende kledij voor de zorgsector. Geen intensieve zorg voor alle zieken. Geen zuurstof voor mensen zonder adem. Geen bedden om menswaardig in te sterven. Sterven doe je daar overal. In het ziekenhuis, wachtend op de parking en thuis. Het aantal doden weet niemand.

België heeft een bevolking van ongeveer 10 miljoen inwoners. Vandaag - zondag 10 mei - hebben wij 53.081 bevestigde gevallen en 8.656 doden. Wat hoog is, dat laatste cijfer. Waar we soms ook over klagen. Het is te hoog naar schatting. Te inclusief. Maar hier telkt elke dode wel mee. De maximale capaciteit van onze intensieve zorg werd in de eerste golf - gelukkig - niet bereikt. Iedereen kreeg een bed. Iedereen kreeg de best mogelijke zorg. Wanneer wij bellen ... zal iemand de telefoon opnemen.

Niets is perfect, maar alles kan veel slechter. Nu het nieuws niet langer over de grenzen heen gaat, zien wij nog enkel onze eigen wereld. Onze eigen kleine bubbel. En die is soms grijs en donker. Maar over de grenzen heen is het licht voor heel wat mensen al lang verdwenen.

Dus ... een beetje dankbaarheid. Voor wat we vandaag wel hebben. Voor de mensen die we graag zien. Voor de extra geliefden die we vandaag in onze "sociale bubbel" mogen verwelkomen. Voor zij die vandaag kunnen vieren en gevierd worden. Want niets is voor altijd en voor velen kan dit nog enkel in herinnering. (Silvy Van Osselaer)

Gelukkige Moederdag!

10-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

"Runshoppen" ... dat woord trekt toch onmiddellijk alle goesting weg uit het begrip shoppen. Shoppen doe ik graag samen & op het gemak. Rustig rondkuieren. Babbelen en lachen. Iets passen. Elkaar keuren. De aankopen vieren met een etentje. Kortom ... gezelligheid troef. "Slow shopping" dus. Maar niet in deze Corona-tijden. "Runshoppen", maar dan zonder running mate.

"Runshoppen" ... gaan ze begeleiden via looplijnen, coaches, checkpoints en dergelijke meer. Is er nog iemand die het gevoel krijgt dat we aan de start gaan staan van een loopwedstrijd? Hopelijk krijgen we dan toch een medaille aan de meet.

"Runshoppen" ... geeft mij immers onmiddellijk het gevoel dat ik toch beter had getraind in deel één van de lockdown.  En dat ben ik enkel in het tweede deel van het begrip. Zonder conditie lijkt dit plots een onhaalbaar gegeven. Wie wil er nu staan zweten als een otter in een pashokje, vlak voor het aantrekken van bijvoorbeeld een "skinny jeans"? Of zo'n kledingstuk met een kleurtje waar je echt alles op ziet. Terwijl je staat te hijgen als een paard, met dat mondmasker op. En een winkelbediende aan het hokje voorzichtig blijft informeren of 'het nog lukt daar binnen'? Nee, maar mits een liter extra vocht en een zuurstoffles overleven we het wel.

"Runshoppen" ... komt er dan iemand met een timer naast mijn paskamer staan, terwijl ik het wereldrecord kledingwissels probeer neer te zetten? Zo’n kleedhokje is immers al een uitdaging op zich. Overbelicht en veel te klein, waardoor de muren op je af lijken te komen. Zeker wanneer je het uitverkoren item net met veel moeite over je hoofd hebt getrokken en dan plots merkt dat die mouwtjes veel te smal zijn en de uitgang langs boven totaal verdwenen. Je vervolgens als een halve slangenbezweerder staat te dansen om jezelf terug te bevrijden en daarbij vrolijk van links naar rechts tegen de muren klotst. En nu dus zo snel mogelijk, terwijl er nog twee artikels op kapstokjes hangen te wachten.

"Runshoppen" ... wil ik bovendien in zo’n hokje staan waar al twintig anderen voor mij dezelfde hachelijke ervaring hadden? Dit terwijl ze kronkelend en zweterig hun DNA en andere verwanten stonden te verspreiden? Zo graag wil ik nu ook niet immuun worden hoor.

"Runshoppen" ... welke outfit trek je daarvoor aan? In elk geval kledij die je in een recordtempo kan verwijderen en jezelf terug aanmeten. Misschien best op voorhand thuis even oefenen, met de chronometer erbij. Voorbereiding is alles. En enkel dat wat past bij loopschoenen. Want die ga je ongetwijfeld nodig hebben.

"Runshoppen" ... moet ik dan al een keer op voorhand mijn neus tegen de etalages gaan parkeren? Om de plattegrond van de winkels te bestuderen? Om te zien welke veiligheidsmaatregelen er gelden? In welke richting ik moet vertrekken en finishen? Of er een wachtzone is aan de deur, zodat ik ongemerkt wat kan stretchen voor het mijn beurt is. Niemand wil immers in een kramp schieten vlak na de start. En wanneer ik mijn spurt dan toch overhaast in de verkeerde richting trek, word ik dan halverwege onderuit gehaald door een Corona-bodyguard?

"Runshoppen" ... no sweat voor de snelle beslissers, maar een drama voor de twijfelaars. In deze tijden ook allemaal noodgedwongen op stap zonder hun "running mate". Die persoon die weet welke kleur bij hen past. Die weet wat hen flatteert en de knoop doorhakt wanneer de beslissing onmogelijk wordt. Nu hoor je enkel: tiktok - tiktok - tiktok. Nee, niet de app, maar de wegtikkende tijd. Met als enige referentie een winkelbediende, die misschien nog twee maanden aan commissie heeft in te halen. Alles gaat er natuurlijk goddelijk uitzien. Behalve wanneer je thuis komt.

"Runshoppen" ... ga ik na het zuurstoftekort - bij gebrek aan conditie en half gewurgd door een aantal kledingstukken - me de code van mijn bankkaart nog herinneren aan de kassa?

Maar goed, geen stress. Het is belangrijk om alles ontspannen aan te vatten. Mits de juiste fysieke, mentale en vestimentaire voorbereidingen en misschien een valium vlak voor 't vertrek, moet dit zeker lukken. Wat is het alternatief?

Lekker thuis blijven en alles online bestellen. Geen extra training nodig.  Geen tijdslimiet. Mijn living is mijn paskamer. Via video chat kan ik hulp inschakelen. Daarna twijfel ik nog zolang ik wil. Zelfs over de kaart waarmee ik wil betalen. En ... Corona-proof. Sold! (Silvy Van Osselaer) 

09-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Vandaag - in het tijdperk waarin Corona heerst - plan ik een bezoekje aan de winkel minutieus in. Ik heb tijd. Voorbereiding is alles. Eerst stel ik mezelf tien keer de vraag: heb ik dat echt wel nodig? Zo ja, wanneer ga ik dan? Even de website checken. Zou het er druk zijn?  Neem ik een mondmasker mee? Heb ik handgel bij? Wat doe ik als het te druk is?

Die laatste vraag is overigens vlot te beantwoorden. De auto keren en terug naar huis rijden. Dat heb ik vandaag toch gedaan, bij mijn eerste poging. De parking van de Hubo barstte immers al lichtjes uit haar voegen. Overladen vol en er stonden nog zeker vijf auto's aan de oprit te duwen om erbij te kunnen. Tussen al die wagens stond dan ook nog eens een lange rij aan "1,5m-schuivers". Een term geboren tijdens het Corana-tijdperk. Aanschuiven met 1,5 meter voor en achter je. Zelfs helemaal tot achter het hoekje. Geen zin in. Omkeren en wegwezen dus.

Tweede poging. Een half uur voor sluitingstijd. Strategisch gekozen. Nog redelijk wat auto's op de parking, maar geen wachtenden buiten. Top, ik waag het erop. Netjes geregeld aan de ingang. Winkelkarretjes worden proper gedesinfecteerd aangereikt. Iedereen moet er ééntje nemen. Als er dan toch iemand de 1,5 meter ‘social distancing’ doorbreekt, heb ik nog altijd 1,5 meter metaal om iemand in de maag te splitsen. Of tactisch over de tenen heen te walsen. Vroeger diende dat voornamelijk om je boodschappen in te leggen. Definities veranderen. Ik neem de kar bij de horens en stap de winkel binnen. Dapper en onbevreesd. Winkelbediendes lopen er rond met handschoenen en mondmaskers. Het heeft toch iets onheilspellends. Zonder die twee items voel ik me plots onbeschermd en onvoorzichtig. Even een rustig hoekje van de winkel opzoeken en mentaal hergroeperen. Ik kan dit. Het is toch niet de eerste keer zeker. Vroeger was dit iets van niets. Na deze positieve peptalk ben ik alweer vertrokken. Vijf meter rechtdoor. Oei, twee mannen. Niet abnormaal voor een doe-het-zelf zaak natuurlijk. Maar de gang is slechts vier meter breed en er staan twee mannen naast elkaar. Erger nog, twee mannen die iets zoeken. Iedere vrouw weet dat als mannen iets zoeken, ze het meestal niet onmiddellijk vinden en doen ze dus verward. Ze dwarrelen van links naar rechts door de gang. Veilig passeren wordt zo onmogelijk.

Rustig. We passen onze tactiek aan. Erger dan een potje ‘zeeslag’ kan dit toch niet worden. De winkel is het slagveld. Je ziet de pionnen duidelijk staan. Je duikboot ligt in het water. Je hebt 10x10 hokjes om je doel te bereiken en ondertussen zelf niet gekelderd te worden. Ik maak me de bedenking dat een extra torpedo onder mijn winkelkar nu toch welkom zou zijn.

We zijn weer vertrokken. Het eerste item is snel veroverd. Inladen en verder. Snelheid maken. Niets zo efficiënt als een verrassingsaanval. Gangen met volk ontwijken. Lege gangen gebruiken om te vorderen. Stealth mode, maar dan zonder camouflage. Het gedacht is alles. Spijtig dat die kar zo piept en dat éne wieltje wat schuurt in de bochten.

Het tweede item is onvindbaar. Geduldig zoeken en eventueel eens vragen, was iets voor het tijdperk zonder besmettelijk virus. Dus scheur ik naar de kassa. Om me dankbaar terug te trekken tussen twee 1,5 meter afstand stickers op de grond. Klaar om eventueel 1,5 meter vies voor- of achteruit te kijken indien nodig. Maar de kust is veilig. Ik ben er geraakt.  Nu nog enkel mijn bankkaart tussen de terminal en het plexiglas erboven manoeuvreren en de klus is geklaard.

Eindelijk buiten. Ik voel me trots en onoverwinnelijk. Voorlopig doe ik dit wel even niet meer. Een mens moet ook niet overdrijven in het tarten van het geluk. Ik moest maar eens op een Corona-patrouilleschip botsen. Game over. (Silvy Van Osselaer)

03-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

Het is grijs buiten. Veel wind ook. Het groen in de tuin staat dik van de regen. De wortels van de bomen, de stengels van de bloemen én de grond trekken zich gulzig vol. De innerlijke reservoirs worden weer tot de nok gevuld. Klaar om de volgende droge periode het hoofd te bieden.

April was immers warm en ongenadig in haar zonnestralen. Maar bloesemend in de eerste kleuren van de lente. Genadig voor zij die zochten te ontsnappen aan het enige hoofdpersonage van dit jaar, COVID-19 of Corona. Het virus dat ons leven veranderde. Ons dagelijks leven beperkte tot ‘ons kot’. Telewerken de norm werd. Onze ellenlange keuzelijst aan mogelijkheden tot ontspanning en ontsnapping werd teruggebracht tot de tuin, een wandeling of fietstocht. Solo. Jij en de wereld rondom. Maar zonder hem of haar erbij. Een terugkeer naar de natuur. Die ons in deze periode - en ondanks onze vele fouten - opnieuw met open armen lijkt te ontvangen. Warm in haar temperaturen en vrijgevig in haar kleuren.

Maar vandaag is er veel wind. De wolken lijken te twijfelen tussen blauw en grijs, regen of zon. De bomen wiebelen wild op en neer. Regendruppels geselen met regelmaat de daken en ramen. Onrust heerst. De natuur beweegt zicht voort, zoals de virologen de laatste week hun woorden hebben gewikt en gewogen. Er is verandering op komst. Zijn we er al klaar voor? Gaat het niet te snel? Onzekerheid slaat toe. Vertwijfeling heerst. Maar de politiek heeft gesproken. De eerste versoepeling van de maatregelen wordt in stelling gebracht. De greep op het virus wordt zachtjes gelost. Niet meer bij het nekvel, maar als een speelbal in onze handen. Onvoorspelbaar en grillig. Loerend op een kans. Soms meedogenloos in de afwerking.

Het is geen feestdag zoals anders.  De 1^ste mei mag dan wel tot dag van de arbeid gekroond zijn, maar het land staat ongewoon stil. Geen viering voor sommigen. Geen uitstap voor anderen. Geen bezoek voor velen. De mens wacht af en bereidt zich voor. De batterij wordt weer opgeladen. Klaar voor de eerste horde: maandag 4 mei. De dag dat de Belg officieel terug naar buiten mag treden om de bedrijvigheid aan te vatten. Of zoals het strijdlied van de socialistische beweging vandaag zou klinken: "Ontwaakt: verworpenen der aarde …". Op 4 mei 2020 neemt de Belg zijn recht op arbeid weer in eigen handen. Niet tegen de "rijkaard" deze keer, maar wel gelijk en samen. Hoopvol, maar toch met een klein hartje. Tegen een onzichtbare vijand deze keer. (Silvy Van Osselaer)

01-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76