Sinds Moederdag - zondag 10 mei - mogen we onze bubbel uitbreiden met vier andere mensen. Voor velen een moeilijke beslissing. Een zorgvuldig af te wegen en door te hakken knoop. Wie wel, wie niet. Kiezen werd tegelijk een beetje verliezen.

Mijn bubbelmaatjes werden de zus en haar zoon, mijn petekind. Buiten onze bubbel leven we volgens de nieuwe regels van de corona-maatschappij. We doen aan "anderhalvemeteren", handjes wassen, thuisblijven en mondmaskers dragen. Alles wat afstand creëert tussen ons, het virus en al de rest. Omdat het moet. Omdat het wenselijk is. In onze kunstmatige zeepbel kan alles: knuffelen, zeveren, lachen, dansen en feestjes vieren. Kortom ... genieten van het leven. Een terugkeer naar vroeger, in beperkte kring. Pluk de dag, want morgen is het weer helemaal anders. Het leven verandert deze dagen immers sneller dan het landschap. Tussen de ochtend en het ondergaan van de zon worden vrijheden beperkt; gaan er grenzen dicht en levens verloren. De koele realiteit. In onze bubbel is er plaats voor warmte en stabiliteit. Een oase om je even in terug te trekken.

Spijtig genoeg is die bubbel voor een heel aantal mensen gevaarlijker dan de realiteit. In april 2020 kreeg het telefoonnummer 1712 - de Belgische hulplijn bij vragen over elke vorm van geweld of misbruik - meer dan dubbel zoveel oproepen in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In de meeste gesprekken ging het over kindermishandeling en partnergeweld.

In het buitenland triggerde de lockdown eenzelfde negatieve spiraal. Frankrijk kende een stijging van fysiek en seksueel geweld met meer dan 35%. In China kwam familiaal geweld drie keer meer voor dan ervoor. Ook het WHO - de Wereldgezondheidsorganisatie - waarschuwde voor een piek van huiselijke agressie. Meerdere Europese landen - waaronder ook Spanje en Groot-Brittannië - meldden meer aangiftes van interpersoonlijke gewelddadigheid tegen voornamelijk vrouwen en kinderen.

Met dezelfde kracht dat er voor de zieken een frontlinie aan zorgverstrekkers werd opgetrokken, viel voor de slachtoffers van huiselijke agressie hun eerste lijn - de veilige haven - volledig weg. Geen school of werk om even te ontsnappen. Geen sportclubs of verenigingen om een oogje in het zeil te houden. Geen vrienden of familie om even tot rust te komen.

Voor deze mensen werd "onze warme bubbel" een gevaarlijke luchtbel. Eéntje waarin ze nauwelijks op adem konden komen. Die ze liefst doorprikt zouden zien.

Voor de geweldplegers werd het een dankbaar hulpmiddel.  Niemand om een oogje in het zeil te houden. Niemand om de blauwe plekken en kneuzingen op te merken. Een droom voor zij die van slechte wil zijn.

"Blijf in uw kot" - de slagzin van deze coronacrisis - veroordeelde de slachtoffers tot een gevangenis, gecontroleerd door agressie en misbruik. De quarantaine werkt voor hen levensbedreigend. Wat hen moet scheiden van het virus, veroordeelt hen tot een stil en onopgemerkt lijden. Zonder mogelijkheid om te ontsnappen. Een tikkend tijdbom.

Naarmate de maatschappelijke onzekerheid zal toenemen en de sociale controle verder zal wegvallen, zullen meer een meer onstabiele huiselijke situaties veranderen in dampende kruitvaten. Waar slechts een kleine vonk nodig zal zijn om de boel te laten ontploffen. (Silvy Van Osselaer)