Gemakkelijk is het nooit. En kritisch blijven, is belangrijk. Eén van onze grootste vrijheden. Het in vraag stellen van alles. Een voorrecht, wat niet iedereen in deze wereld heeft. Maar vandaag leven we in onze eigen bubbel en dan krijg je opmerkingen, zoals "mogen wij nu echt maar met vier mensen afspreken?" Of "mogen wij nu echt niet naar ons tweede verblijf?" Op dat moment denk ik dat onze interne balans - lichtjes aangetast door opsluiting - een beetje in de verkeerde richting overhelt. Er is nog weinig ruimte voor dankbaarheid. Voor de kleine, maar waardevolle momenten in het leven. En vooral ... om wie we wel mogen zien. Speciaal vandaag op "Moederdag".

Deze week verscheen er op Canvas een nieuwe reportage van Rudi Vranckx, getiteld "Corona: de nieuwe frontlijn". Niets beter om het leven terug in het juiste perspectief te zetten. Er kwamen getuigenissen aan bod van mensen in Gaza, Congo, Syrië en Ecuador. Delen van de wereld die al langer gebukt gaan onder oorlog, armoede, afscheid en verdriet. Waar de dood bij wijze van spreken een abonnement heeft. En nu kreeg de man met de zeis nog wat extra hulp. Een echte sluipmoordenaar: het coronavirus. De verhalen deden naar adem snakken. Je zou er automatisch van naar de kast lopen om kaarsjes te laten branden. Dit was er één van ...

Ecuador. Een land in Zuid-Amerika, met als grootste stad Guayaquil. Thuis voor ongeveer 2,3 miljoen inwoners. Dichtbevolkt. Arm en herstellend van een zware economische crisis. Een kruidvat dus. Toen het coronavirus er toeslag en de mensen ziek werden, belden ze - net zoals hier - naar de dokter. Maar niemand nam de telefoon op. Toen de mensen zieker werden, brachten familieleden hen naar het ziekenhuis. Smekend om hun geliefden een bed te geven. Maar ze werden geweigerd. Toen de mensen stierven, belden ze naar elke bevoegde instantie om hun doden op te halen. Geen gehoor. In luttele tijd na de uitbraak was het volledige gezondheidssysteem er ingestort. En de leiding van het land afwezig.

Bewoners van Guayaquil moesten hun overledenen dagenlang thuis bewaren. In een verzengende hitte, vergezeld door verrotting, stank en ziekte. De doden, samen met de levenden onder één dak. Generaties bij elkaar, in kleine en overbevolkte huisjes. Uiteindelijk werden ze door nood gedwongen om de lijken van hun gestorvenen zelf te begraven, verbranden of op straat achter te laten. In kartonnen doodskisten. Verpakt in plastiek of een deken. Als vuilnis gedumpt. Om nog later uiteindelijk te worden opgehaald door vrachtwagens, die hen afvoerden naar een leeg stuk land ... gevuld met verloren zielen. In naamloze graven. Zonder laatste rustplaats, voor familie om te bezoeken.

Volgens officiële cijfers zijn er vandaag - zondag 10 mei - 29.071 gevallen van besmetting en 1.717 doden in heel Ecuador. In de reportage van Rudi Vranckx gaf de minister van volksgezondheid echter toe dat het werkelijke aantal veel hoger ligt. Waarschijnlijk rond de 350.000 besmette mensen in Guayaquil alleen al. Geschat, want testen zijn er niet of toch niet voldoende. Er is geen beschermende kledij voor de zorgsector. Geen intensieve zorg voor alle zieken. Geen zuurstof voor mensen zonder adem. Geen bedden om menswaardig in te sterven. Sterven doe je daar overal. In het ziekenhuis, wachtend op de parking en thuis. Het aantal doden weet niemand.

België heeft een bevolking van ongeveer 10 miljoen inwoners. Vandaag - zondag 10 mei - hebben wij 53.081 bevestigde gevallen en 8.656 doden. Wat hoog is, dat laatste cijfer. Waar we soms ook over klagen. Het is te hoog naar schatting. Te inclusief. Maar hier telkt elke dode wel mee. De maximale capaciteit van onze intensieve zorg werd in de eerste golf - gelukkig - niet bereikt. Iedereen kreeg een bed. Iedereen kreeg de best mogelijke zorg. Wanneer wij bellen ... zal iemand de telefoon opnemen.

Niets is perfect, maar alles kan veel slechter. Nu het nieuws niet langer over de grenzen heen gaat, zien wij nog enkel onze eigen wereld. Onze eigen kleine bubbel. En die is soms grijs en donker. Maar over de grenzen heen is het licht voor heel wat mensen al lang verdwenen.

Dus ... een beetje dankbaarheid. Voor wat we vandaag wel hebben. Voor de mensen die we graag zien. Voor de extra geliefden die we vandaag in onze "sociale bubbel" mogen verwelkomen. Voor zij die vandaag kunnen vieren en gevierd worden. Want niets is voor altijd en voor velen kan dit nog enkel in herinnering. (Silvy Van Osselaer)

Gelukkige Moederdag!

10-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76  

"Runshoppen" ... dat woord trekt toch onmiddellijk alle goesting weg uit het begrip shoppen. Shoppen doe ik graag samen & op het gemak. Rustig rondkuieren. Babbelen en lachen. Iets passen. Elkaar keuren. De aankopen vieren met een etentje. Kortom ... gezelligheid troef. "Slow shopping" dus. Maar niet in deze Corona-tijden. "Runshoppen", maar dan zonder running mate.

"Runshoppen" ... gaan ze begeleiden via looplijnen, coaches, checkpoints en dergelijke meer. Is er nog iemand die het gevoel krijgt dat we aan de start gaan staan van een loopwedstrijd? Hopelijk krijgen we dan toch een medaille aan de meet.

"Runshoppen" ... geeft mij immers onmiddellijk het gevoel dat ik toch beter had getraind in deel één van de lockdown.  En dat ben ik enkel in het tweede deel van het begrip. Zonder conditie lijkt dit plots een onhaalbaar gegeven. Wie wil er nu staan zweten als een otter in een pashokje, vlak voor het aantrekken van bijvoorbeeld een "skinny jeans"? Of zo'n kledingstuk met een kleurtje waar je echt alles op ziet. Terwijl je staat te hijgen als een paard, met dat mondmasker op. En een winkelbediende aan het hokje voorzichtig blijft informeren of 'het nog lukt daar binnen'? Nee, maar mits een liter extra vocht en een zuurstoffles overleven we het wel.

"Runshoppen" ... komt er dan iemand met een timer naast mijn paskamer staan, terwijl ik het wereldrecord kledingwissels probeer neer te zetten? Zo’n kleedhokje is immers al een uitdaging op zich. Overbelicht en veel te klein, waardoor de muren op je af lijken te komen. Zeker wanneer je het uitverkoren item net met veel moeite over je hoofd hebt getrokken en dan plots merkt dat die mouwtjes veel te smal zijn en de uitgang langs boven totaal verdwenen. Je vervolgens als een halve slangenbezweerder staat te dansen om jezelf terug te bevrijden en daarbij vrolijk van links naar rechts tegen de muren klotst. En nu dus zo snel mogelijk, terwijl er nog twee artikels op kapstokjes hangen te wachten.

"Runshoppen" ... wil ik bovendien in zo’n hokje staan waar al twintig anderen voor mij dezelfde hachelijke ervaring hadden? Dit terwijl ze kronkelend en zweterig hun DNA en andere verwanten stonden te verspreiden? Zo graag wil ik nu ook niet immuun worden hoor.

"Runshoppen" ... welke outfit trek je daarvoor aan? In elk geval kledij die je in een recordtempo kan verwijderen en jezelf terug aanmeten. Misschien best op voorhand thuis even oefenen, met de chronometer erbij. Voorbereiding is alles. En enkel dat wat past bij loopschoenen. Want die ga je ongetwijfeld nodig hebben.

"Runshoppen" ... moet ik dan al een keer op voorhand mijn neus tegen de etalages gaan parkeren? Om de plattegrond van de winkels te bestuderen? Om te zien welke veiligheidsmaatregelen er gelden? In welke richting ik moet vertrekken en finishen? Of er een wachtzone is aan de deur, zodat ik ongemerkt wat kan stretchen voor het mijn beurt is. Niemand wil immers in een kramp schieten vlak na de start. En wanneer ik mijn spurt dan toch overhaast in de verkeerde richting trek, word ik dan halverwege onderuit gehaald door een Corona-bodyguard?

"Runshoppen" ... no sweat voor de snelle beslissers, maar een drama voor de twijfelaars. In deze tijden ook allemaal noodgedwongen op stap zonder hun "running mate". Die persoon die weet welke kleur bij hen past. Die weet wat hen flatteert en de knoop doorhakt wanneer de beslissing onmogelijk wordt. Nu hoor je enkel: tiktok - tiktok - tiktok. Nee, niet de app, maar de wegtikkende tijd. Met als enige referentie een winkelbediende, die misschien nog twee maanden aan commissie heeft in te halen. Alles gaat er natuurlijk goddelijk uitzien. Behalve wanneer je thuis komt.

"Runshoppen" ... ga ik na het zuurstoftekort - bij gebrek aan conditie en half gewurgd door een aantal kledingstukken - me de code van mijn bankkaart nog herinneren aan de kassa?

Maar goed, geen stress. Het is belangrijk om alles ontspannen aan te vatten. Mits de juiste fysieke, mentale en vestimentaire voorbereidingen en misschien een valium vlak voor 't vertrek, moet dit zeker lukken. Wat is het alternatief?

Lekker thuis blijven en alles online bestellen. Geen extra training nodig.  Geen tijdslimiet. Mijn living is mijn paskamer. Via video chat kan ik hulp inschakelen. Daarna twijfel ik nog zolang ik wil. Zelfs over de kaart waarmee ik wil betalen. En ... Corona-proof. Sold! (Silvy Van Osselaer) 

09-05-2020 om 00:00 geschreven door Silvy76