Vandaag - in het tijdperk waarin Corona heerst - plan ik een bezoekje aan de winkel minutieus in. Ik heb tijd. Voorbereiding is alles. Eerst stel ik mezelf tien keer de vraag: heb ik dat echt wel nodig? Zo ja, wanneer ga ik dan? Even de website checken. Zou het er druk zijn?  Neem ik een mondmasker mee? Heb ik handgel bij? Wat doe ik als het te druk is?

Die laatste vraag is overigens vlot te beantwoorden. De auto keren en terug naar huis rijden. Dat heb ik vandaag toch gedaan, bij mijn eerste poging. De parking van de Hubo barstte immers al lichtjes uit haar voegen. Overladen vol en er stonden nog zeker vijf auto's aan de oprit te duwen om erbij te kunnen. Tussen al die wagens stond dan ook nog eens een lange rij aan "1,5m-schuivers". Een term geboren tijdens het Corana-tijdperk. Aanschuiven met 1,5 meter voor en achter je. Zelfs helemaal tot achter het hoekje. Geen zin in. Omkeren en wegwezen dus.

Tweede poging. Een half uur voor sluitingstijd. Strategisch gekozen. Nog redelijk wat auto's op de parking, maar geen wachtenden buiten. Top, ik waag het erop. Netjes geregeld aan de ingang. Winkelkarretjes worden proper gedesinfecteerd aangereikt. Iedereen moet er ééntje nemen. Als er dan toch iemand de 1,5 meter ‘social distancing’ doorbreekt, heb ik nog altijd 1,5 meter metaal om iemand in de maag te splitsen. Of tactisch over de tenen heen te walsen. Vroeger diende dat voornamelijk om je boodschappen in te leggen. Definities veranderen. Ik neem de kar bij de horens en stap de winkel binnen. Dapper en onbevreesd. Winkelbediendes lopen er rond met handschoenen en mondmaskers. Het heeft toch iets onheilspellends. Zonder die twee items voel ik me plots onbeschermd en onvoorzichtig. Even een rustig hoekje van de winkel opzoeken en mentaal hergroeperen. Ik kan dit. Het is toch niet de eerste keer zeker. Vroeger was dit iets van niets. Na deze positieve peptalk ben ik alweer vertrokken. Vijf meter rechtdoor. Oei, twee mannen. Niet abnormaal voor een doe-het-zelf zaak natuurlijk. Maar de gang is slechts vier meter breed en er staan twee mannen naast elkaar. Erger nog, twee mannen die iets zoeken. Iedere vrouw weet dat als mannen iets zoeken, ze het meestal niet onmiddellijk vinden en doen ze dus verward. Ze dwarrelen van links naar rechts door de gang. Veilig passeren wordt zo onmogelijk.

Rustig. We passen onze tactiek aan. Erger dan een potje ‘zeeslag’ kan dit toch niet worden. De winkel is het slagveld. Je ziet de pionnen duidelijk staan. Je duikboot ligt in het water. Je hebt 10x10 hokjes om je doel te bereiken en ondertussen zelf niet gekelderd te worden. Ik maak me de bedenking dat een extra torpedo onder mijn winkelkar nu toch welkom zou zijn.

We zijn weer vertrokken. Het eerste item is snel veroverd. Inladen en verder. Snelheid maken. Niets zo efficiënt als een verrassingsaanval. Gangen met volk ontwijken. Lege gangen gebruiken om te vorderen. Stealth mode, maar dan zonder camouflage. Het gedacht is alles. Spijtig dat die kar zo piept en dat éne wieltje wat schuurt in de bochten.

Het tweede item is onvindbaar. Geduldig zoeken en eventueel eens vragen, was iets voor het tijdperk zonder besmettelijk virus. Dus scheur ik naar de kassa. Om me dankbaar terug te trekken tussen twee 1,5 meter afstand stickers op de grond. Klaar om eventueel 1,5 meter vies voor- of achteruit te kijken indien nodig. Maar de kust is veilig. Ik ben er geraakt.  Nu nog enkel mijn bankkaart tussen de terminal en het plexiglas erboven manoeuvreren en de klus is geklaard.

Eindelijk buiten. Ik voel me trots en onoverwinnelijk. Voorlopig doe ik dit wel even niet meer. Een mens moet ook niet overdrijven in het tarten van het geluk. Ik moest maar eens op een Corona-patrouilleschip botsen. Game over. (Silvy Van Osselaer)