2012 zou een goed jaar worden, ik wil voor de eerste maal de Antwerp 10 Miles lopen, vrienden en collega's vertelden me dat dit zo een knap evenement is. De trainingen lopen ondertussen op tot 15km, alles zit snor. Op 22 april 2012 loop ik dan mijn eerste wedstrijd, de Antwerp 10 Miles, ik ben onder de indruk van die gezellige drukte en het toch wel lastige parcours met die tunnels en kasseistroken, ik finish in 1u45min, ik weet het, dit is niet snel maar ik had toch wel een voldaan gevoel, terugdenkend aan 2011.Dat jaar volgen nog enkele knappe 10km wedstrijden zoals Lier, Tessenderlo, Mechelen en vlak voor kerst ook de Gaston Roelmants te Brussel, een knap lastig parcours. Ik vergat ook te vermelden dat ik in augustus tussendoor ook de Dodentocht had uitgestapt, puur op "slecht" karakter, in mijn eentje de meet gehaald, mijn echtgenote zei dat ik er echt niet meer uitzag aan de meet, nu ja dat zag ik zelf niet maar heb het wel gevoeld, nooit meer heb ik wel honderd keer tegen mezelf gezegd(zie belofte verslag 2013). Alles liep echter "te" vlot, de linkerachillespees begon branderig aan te voelen en onderhuids was een zwelling te zien, tendinopathie oftewel een achillespeesontsteking wegens overbelasting. Via een kennis/kinesist leerde ik hiervoor oefeningen om de pees en kuit te verstevigen en vooral geen ontstekingsremmers te nemen die elke huisarts zou voorschrijven. Het enige middel waartoe ik mijn toevlucht heb genomen en nog steeds gebruik is een gewone spiergel die ontstekingsremmend werkt. Ondertussen ben ik gewoon rustig blijven doortrainen, vooral op laag tempo zonder forceren.
Augustus 2011 krijg ik groen licht om terug kalmpjes aan te lopen, de eerste maal loop ik niet meer dan 15 minuten, ik voel niets maar ben alleen maar bang om iets te kwetsen. Rustig aan terug beginnen opbouwen, kwartier, half uur, vol uur, het komt allemaal terug, alleen de schrik om iets te kwetsen blijft maar dat zal ik nog lang meedragen, ook vandaag denk ik daar nog steeds aan.
Februari 2011, tijdens een avondje theater verging ik opeens van de pijn in nek en rechterarm, symptonen van hernia (dacht ik). Huisarts geraadpleegd, deze was echter met verlof, vervanger dacht aan geknelde zenuw en ik kreeg wat ontstekingsremmers voorgeschreven, dit gedurende 3 weken. Nadien terug bij mijn huisarts langsgegaan, deze fronste direct zijn wenkbrauwen temeer ik verre van een "comediant" ben, ik had namelijk de laatste 10 jaar geen enkele ziektedag gehad. Op consultatie ziekenhuis > neurochirurg > scan > verdict: 3 weggesleten tussenwervelschijven in nek, enige optie: operatie, vervangen van de 3 schijven, revalidatie 3 maanden. Mijn eerste vraag voor de operatie aan chirurg Djadja Cools was: mag ik nadien terug lopen. Antwoord: JA En daar gingen we.
Na een periode van ongeveer 15 jaar waarin er niets van sport werd gedaan en de naald van de weegschaal boven de 3 cijfers uitsteeg vatte ik het idee op om te beginnen lopen. In combinatie met een meer evenwichtig voedingspatroon startte ik met Evy's podcast helemaal alleen in het Bloso domein in Hofstade om een basisconditie te verwerven. Ik zag ons Carinneke al denken "hoelang zal hij dit weer volhouden", ze kende me namelijk reeds lang genoeg. De weken vlogen voorbij en de eerste reeks volbracht ik zonder éénmaal te flessen, zoals ze dat bij ons zeggen, 5 km volbracht. Deze afstand bleef ik gedurende 1 jaar lopen, ik wilde geduldig opbouwen zonder forceren. In 2010 gingen we voor de 2e reeks, op naar de 10km, ook dat lukte perfect, EUREKA, ik kon een vol uur lopen.
Constant De Neef, bouwjaar 1961, geboren en getogen als Maneblusser, sinds 1985 gehuwd met mijn lieve vrouwtje Carine, hebben samen één dochter Kim(1990). Mijn sportieve loopbaan gaat even terug met het doorlopen van de jeugdreeksen van voetbalclub KV Mechelen gevolgd door nog wat liefhebbersvoetbal.
