Het was een heel bijzondere nacht
daar zo met z'n tien mannen samen in vijf stapelbedden. Persoonlijk kwam ik
reeds om 3.00 uur wakker. Tijd om van boven af te dalen en een verdieping lager
te gaan kijken hoever het stond met het uploaden van de foto's. Om 5.00 uur nogmaals
hetzelfde scenario, opnieuw de trap naar beneden en tot 5.30 u. op de laptop
verder gewerkt, kwestie dat jullie thuisblijvers geen nieuws moeten missen
ondanks de zeer slechte internetverbindingen.
Om 6.40 u. geef ik het signaal om
op te staan, heel wat mannen hebben genoeg op mijn zenuwen gewerkt met hun
gesnurk.
Marc wil het rolluik wat
openschuiven, maar krijgt het hele gevaarte naar beneden. Georges wil snel
alles herstellen maar botst met zijn hoofd tegen het plafond. En tot overmaat
van ramp, Georges konz ich niet meer herinneren waar hij gisterenavond zijn
bril had gedeponeerd. Dat zal van de Grappa van 45 ° zijn geweest, vermoed ik??
Tijd om een leuke kampfoto's te maken. Je begrijp dat ik niet tot in de kamer
van de dames ben geweest, maar Rachel staat met open deur in haar slaapkleed en
zegt: "Zet er mij maar eens op!" En zo hebben we onze dappere dame
ook eens op een andere manier inbeeld.
Iedereen komt naar beneden om het
ontbijt te nemen. We moeten zelf onze plan trekken. De ene neemt wat koekjes,
de andere wat brood en Astrid, een lieve dame zoals ze is, is naarstig brood
aan het roosteren voor de liefhebbers. We vinden maar één mes en geven het aan
elkaar door, tot iemand op het idee komt er enkele uit de afwasmachine te
halen.
Om 8.10 u. staan we klaar om te
vertrekken, goed ingepakt, want het regent in alle hevigheid. Maar toch willen
we onze groepsfoto niet missen en vragen aan een seminarist of hij de foto wil
nemen.
En zo gaan we op stap, in de
pletsende regen in de verzopen modderpaadjes. We zijn nog maar enkele minuten
ver of voor ons staat een prachtig hert. Het staart ons enkele seconden aan en
wipt als de bliksem weg, het bos in. Tijd om een foto ervan te nemen was er niet.
Om 10.00 u. bereiken de Ponte
Ferreira. Meer dan 2000 jaar geleden liep de Romeinse weg hier over deze
Romeinse brug. Wilfried mag er even op poseren en ondertussen worden we
bijgehaald door een groep Engelsprekende stappers. We praten wat met elkaar. Ze
komen uit Seattle-Washington en stappen van Lugo naar Santiago. Ze vragen van
welke soort kerk wij waren? We nemen een gezamenlijke groepsfoto en blijkbaar
slapen we deze avond in hetzelfde hotel.
De regen is af en toe wel wat
minder hard... maar toch nog niet om de regenjassen uit te trekken.
10.45 u. Aan een
stroomversnelling staat een beeld. Er liggen heel wat attributen die stappers
er achter laten. Ook wij hebben nog iets achter te laten, een Okra-lint met
daarop de zestien namen. Jan en Georges vinden het moment gekomen voor een
korte plechtigheid. Het lint wordt om het beeld gehangen.
11.15 u. We bereiken bar "Casa
Gorinos" in As Seixas Merlan en hopen er iets te kunnen eten. Helaas, er
is op dat moment van de dag nog geen brood ter besschikking. We moeten het
houden bij een koffie of frisdrank aangevuld met wat nog in onze rugzak zit,
wat noten, mueslirepen of fruit. Ondertussen heeft de zon zich door het
wolkendek geboord en kan de regenkledij worden weggestopt. Op een hobbelige
muur van de bar werden zelfs muntstukken gelegd. We vervolgen om 1150 u. onze
weg. In de verte zien we een bergtop die uit een witte steenmassa bestaat. We
klimmen eventjes verder in deze richting. Wat later zien we in de zon onze
eindbestemming liggen. Het geeft ons moed om verder te stappen, nog een tiental
kilometer?
In Villamor vinden we om 13.40 u.
'Bar-Parrillada Carburo' open. We vliegen erop af als vliegen op een pot
stroop. De waard weet niet wat eerst gedaan, koffie schenken, broodjes
(boccadillos) klaarmaken, bier tappen, ijsjes halen voor drie dames... Niet
getreurd, we hebben nog tijd zat, we hebben maar een goede 5 km meer te
stappen. Ook de Amerikanen vallen er binnen.
De laatste loodjes wegen het
zwaarst. Na een uurtje bereiken we ons einddoel Melide, maar we moeten bijna
het gehele dorp door om ons hotel te vinden. Het is net geen 16.00 u. als we er
aankomen.
De nacht was zacht, maar heel
warm. Wanneer het raam open gaat, zakt de temperatuur want dringende
onweerswolken beheersen Lugo.
Het uitgebreide ontbijt versterkt
eenieder.
Om 9.00 u. wordt de dagelijkse
groepsfoto deze keer genomen in de hall van het viersterrenhotel Gran Hotel
Lugo.
Met een klein hartje vertrekken
wij 'Porta de San Pedro' om over de 2000 jaar oude stadsmuren Lugo te
verkennen. De regen valt met bakken uit de lucht op onze kalende hoofden.
Gelukkig is iedereen goed ingepakt met regenjas of schuilt onder zijn paraplu.
Zo bereiken we de kathedraal
Santa Maria alwaar een gidse ons opwacht om een rondleiding te geven. Ze
vertelt honderduit in het Frans over de vele beelden en kapellen. Heel
bijzonder is het feit dat het heilig sacrament eeuwigdurend tentoon gesteld en
aanbeden wordt dankzij een pauselijke Bulle. Onze-Lieve-Vrouw met de grote ogen
zorgt ervoor dat de bedevaarder ook grote ogen opzet als hij naar haar blote
borst staart. En hoeveel ringen telt de Maagd niet aan haar vingers?? In de
sacristie krijgen we een supergrote rode stempel op ons pelgrimsboekje.
Gelukkig is het opgehouden met
regenen. We verlaten de stad langs de Porte de Santiago en dalen af naar de Rio
Miño. Ondertussen worden de spieren op de proef gesteld, want bij het verlaten
van de stad is het een steile klim.
We zoeken vol ongeduld naar het
bord dat de laatste 100 km aanduidt, maar helaas is dat nergens te vinden,
enkel de paal ervoor en de paal erna. Het blijft eentonig stappen langs de
asfaltweg. Gelukkig blijven we droog en zijn enkel de dreigende wolken van de
partij.
Om 12.45 u. bereiken we bar As
Searas in Parrillade. We doen ons tegoed aan bocadillos, koffie en frisdranken.
Ondertussen gaan de hemelsluizen open, maar zitten we lekker binnen.
Om 13.45 u. zijn we startensklaar
en vangen de tweede deel van onze dagetappe aan. Gelukkig wordt de saaie
asfaltweg enkele keren onderbroken door een bucolisch landschap langs bospaden
en verlaten boerendorpjes. Geregeld worden we opgeschrikt door vreselijk
blaffende honden en voorbij snorrende auto's.
Om 15.50 u. bereiken we droog het
albergue O' Candido.
Na het viersterrenhotel is het nu
de complete tegenstelling: de heren samen in één kamer stapelbedden, en de
dames verdeeld over twee en vier. Om beurt kan iedereen zich opfrissen onder de
hete douche.
Het is samen gezellig genieten in
de albergue: zalig!
19.30 u. De tafels worden
bijeengeschoven voor het avondmaal. We krijgen eerst een lekkere soep. Daarin
drijven ook stukken vlees, of wat voor vlees kan door gaan. Het zijn
varkensvellen. Ja, zelfs de stempel staat er op. Aangezien we stempels
verzamelen vragen we of er liefhebbers zijn? na de soep krijgen we lekkere
stukken biefstuk met frietjes. En ze zijn er vrij gul mee... Nadat iedereen een
schotel heeft gekregen komen ze voortdurend met nog verse borden vlees en
frieten. We zijn het met zijn allen eens... veel beter dan in het
viersterrenhotel... hoe duurder het hotel... hoe minder op je bord... maar wel
veel show en spel!
Als dessert krijgen we nog een
stuk kaastaart. Ondertussen krijgen de geïnteresseerde mannen een
voetbalwedstrijd te zien Real Madrid - Atletico Madrid. Jan trakteert met een
Grappa van 40 °. Je voelt het goedje lopen door je slokdarm.
22.15 u. Enkele mannen trekken
reeds naar boven. Tien mannen in een slaapzaal bijeen, hoe zal dat avontuur
aflopen. We vertellen het je morgen.
Slaapwel, want morgen hebben we
opnieuw 30 km te stappen.
Het wordt opnieuw een sleuren met
de valiezen naar beneden vanaf de tweede verdieping, wat een lift is er niet.
Tegen 8.00 u is praktisch iedereen aan tafel. De telaatkomers kennen we
ondertussen nu ook al. Het ontbijt zelf is niet veel zaaks. Een chocoladekoek
of croissant en verder wat oud brood dat werd geroosterd tot keiharde hompen en
wat confituur. Gelukkig zijn er wel de vele soorten koekjes.
Precies om 8.00 u. kunnen we de
start nemen van de 8ste etappe voor een tocht van 30,8 km. Ondanks de afstand
belooft het een rustige wandeling te worden, er zitten niet zoveel klimpartijen
in. En het weer is ons nog steeds goed gezind, fris wandelweer.
De natuur is niet meer dat wat we
de voorbije dagen hebben gehad. Nu wordt ons parcours boeiend gemaakt door de
vele kleine dorpjes die we door moeten. In Vilabade krijgen we twee
verrassingen voorgeschoteld. Een boertje van karen nodigt ons uit in zijn loods
naar zijn houtsnijwerk te kijken. Amaai, wat heeft die hier allemaal bij elkaar
staan. We begrijpen niet zo goed wat hij zegt, maar ik zie in elk gavk hem de
vingers over elkaar wrijven als wil hij zeggen, wie betaalt hier iets?
Enkele stappen verder staat een
heer in een kraam en zijn vrouw troont ons mee naar de kerk. Ze opent de deur
van 'Sta Maria de Vilabade. Wat een kerk... vooraan een prachtig retabel met
bovenaan het beeld van Santiago. Terwijl de dame onze stempels plaatst kunnen
we de eeuwenoude fresco's bewonderen. Aan het kraampje kopen we als dank dan
ook met enkelen een paar pins.
We stappen verder,met ondertussen
reeds langs de zon die op onze leden brandt. Langs de wat heel wat verlaten
woningen. Maar in één van deze prachtige villa's staat er wel een mooi beeld
van Jacobus en in de tuin een kruis. De dame des huizes komt ons toewuiven.
Na een 8-tal kilometer stappen
bereiken we het stadje Castroverde. Tijd om wat proviand in te slaan en voor de
dames even naar het toilet te trekken. Anderen genieten dan weer van een
koffie.
Na een half uurtje treken we het
stadje verder door tot we opnieuw de bospaadjes en landelijke wegen bereiken.
11.20 u. In Souto de Torres blazen
we even uiot onder een oud kruisbeeld en kunnen we ons tegen de brandende zon
insmeren. En dan trekken we verder richting Gondar.
12.40 u. In het dorpje met zo'n
30 huizen vinden de een mooie picknickplaats. Daar staan ook heel wat automaten
opgesteld met van alles en nog wat, van drank tot diverse souvenirs. Op het
naastliggende veld zit een boer en een boerin. Eric is de eerste die zich tot
bij de boerin waagt. Ze is fier haar aardbeien te tonen en de gewassen in haat
serre. En na wat aandringen wil ze op de foto.
13.30 u. Tijd om verder te
stappen. De weg vordert bijzonder snel, een variatie van wat asfaltwegen,
veldwegen... Lugo lonkt... Een dametje met een paraplu en een sikkel is opnieuw
een gesprekspartner... De snelweg over en zo bereiken we om 16.00 u. de stad
met zo'n 90.000 inwoners, Lugo.
We moeten de stad door, komen
voorbij de versterkte stadsomwalling en bereiken na een half uurtje ons hotel.
Amaai, een viersterrenhotel voor ons. Terwijl Jan de nodige formaliteiten
vervult vleien we ons neer in de zachte zetels... Na zo'n tocht is het een
welkome verademing. Er komt nog een bus toeristen aan, zie ons hier nu zitten
met onze stapschoenen en onze korte broek...
Zo kunnen we eindelijk naar onze
kamer. We zijn gelogeerd op de vierde verdieping. Het zijn mooie kamers, maar
net zoals in de andere hotels... internet dat supertraag tot helemaal niet
werkt.
Om 20 u. worden we aan tafel
verwacht. De garçons in een zwart pak dienen eerst de linzensoep op. Daarna
volgt een bord met een groot stuk vis met een paar gekookte aardappelen. Er
zitten veel 'stekkers' in de vis, maar Irma uit het Brusselse begrijpt het
woord niet zo goed: stekkers, dat zijn visgraten. Als dessert krijgen we
SInt-Jabobstaart.
Zo zit er opnieuw een dagje
stappen op. Nog 105 km te gaan.
Het wordt vandaag een iet wat
eenvoudiger dag, wel nog wat klimpartijen, maar minder zwaar... alhoewel!!
We worden om 8.00 u. verwacht
voor het ontbijt. De transporteur van de valiezen is er vrij vroeg, we moeten
ons reppen met onze valiezen.
De heer des huizes heeft het
druk: koffie maken, broodjes in de oven opbakken, fruitsap ronddelen, eieren bakken...
en tussendoor nog de gasten van de 'albergue' uitgeleide doen.
Om 9.00 u. staan we klaar voor de
start. Een fietser uit Weelde, op terugweg van Compostela naar huis, zorgt
ervoor dat we een schitterende foto hebben aan de fontein.
De wolken hangen laag over de
heuvels. Het is fris wanneer we zelfs door een laaghangende wolk wandelen. Voor
de rest, inderdaad rustige wandelwegen doorheen de bossen en ondertussen is de
zon reeds volop aan het firmament verschenen.
Om 10.35 u. houden we halt aan
een schitterend uitzichtpunt, tussen de gele brem. De zitbanken nodigen ons uit
even te rusten. We houden ook even halt in een eeuwenoud hospitaal, nu
uiteraard helemaal vervallen... maar ooit moet dat een welkome plaats zijn
geweest voor zieke pelgrims.
En zo dalen we verder af. Het is
ondertussen 12.20 u. geworden wanneer we de Casa Meson bereiken. Ofwel wordt de
picknick aangesproken, ofwel worden sandwiches en bocadillos besteld. De waard
draait over zijn toeren als hij zo'n bende te gast over de vloer krijgt en
maant ons aan tot kalmte... tafel per tafel.
Om 13.30 u. trekken we verder. We
komen de eerste bijzondere woningen tegen uit een ver verleden tegen, de ronde
woningen waar mens en dier samen leefden heetten 'palloza'. Er volgen ook
enkele zeer steile beklimmingen, meer dan kuitenbijters. Maar geen nood,
iedereen geraakt op zijn eigen tempo boven. Na een korte rustpauze (een paar
vinden zelfs een kleine bar) dwarsen we de hoofdweg en moeten opnieuw verder
klimmen.
16.00 u. De zon schijnt in alle
hevigheid op onze hoofden. Aan een verleidelijk terras is niet te weerstaan. De
koele drankjes en de ijsjes zijn een welkome verpozing. Met nog een kleine 5 km
te gaan zetten we moedig verder. Na een lange, rechte weg, tamelijk klimmend,
bereiken we om 17.20 u. Cadavo Baleira. Npg even navragen waar het hotel is
gelegen en om 17.30 u. zijn we in hotel Moneda. En wat ligt daar aan de bar? De
krant vandaag met daarin de foto die gisteren op onze tocht werd genomen. Als
dat geen verrassing is.
Iedereen wordt aan 20.30 u. aan
tafel verwacht. Na de typische dikke soep krijgen we varkensribbetjes met
frietjes voorgeschoteld. Een stukje taart en een flan is de afsluiter van een copieuze
maaltijd. Als toemaatje krijgen we nog een 'chupito', een pittig likeurtje. Met
een volle maag, het is reeds na 22.15 u. kunnen we naar bed.
Goede morgen. We zijn opnieuw
klaar om het dagelijks verslag van onze tocht te schrijven. We hebben reeds zes
staddagen achter ons liggen, en toe nu toe is alles perfect verlopen.
Na de zware trip van dinsdag,
mochten we het nu wat rustiger aanvatten: ontbijt om 8.00 u. en verzamelen om
9.00 u. voor het hotel La Barra. Eerst konden we nog wat inkopen doen in het
pas geopende winkeltje: fruit, drank, sommigen wat brood... En om 9.17 u. gingen
we van start let ideaal wandelweer. De thermometer op de gevel duidde 14 °C aan.
Na enkele korte klimmetjes, deels op de gewone asfaltweg, trekken we verder
door velden en bossen. Het is echt een verademing, rustig, niet te veel
klimmen... Af een toe even halt houden aan een kapel en die zijn allemaal
gesloten. Om 11.45 u. houden we even halt aan het kerkje en het kerkhof van
Penafonte. De graven zijn weelderig overgroeid met onkruid en gras.
We stappen verder. We moeten nu
een flinke klim aanvatten naar de windmolens toe. Het is inderdaad een
kluitenbijter, maar iedereen maakt de klim op zijn eigen tempo. Bovenaan wacht
iedereen op elkaar en het is tijd om de dagelijkse groepsfoto te maken, deze
keer met een prachtig vergezicht op de achtergrond. Rugzakken worden op elkaar
gestapeld om het fototoestel met zelfontspanner te laten werken. Na enkele
pogingen is het gelukt een deftige groepsfoto af te leveren, maar van de
achtergrond is weinig te zien, iedereen staat er voor.
We dalen nu verder af naar het
volgende dorpje, in de hoop daar iets open te vinden om te eten. Om 12.50 u.
overschrijden we de grens Asturias-Galicia, uiteraard met de nodige foto's.
Arbeiders zijn de weg aan het renoveren... We dalen verder af en 10 minuutjes
later, om 13.00 u. precies bereiken we café-bar O Acebo. De man van jaren heeft
de handen vol om de broodjes, koffie en drankjes te bestellen. Plots komt er
ook een persfotograaf binnen van een plaatselijke krant. Die schiet volop
plaatjes van onze groep, hij maakt blijkbaar een reportage over de pelgrims.
Om 13.30 u. weerklinkt een klokje
in de bar. Dat betekent dat het 13.30 u. is, het sluitingsuur. Iedereen moet de
bar verlaten. We maken ons dus klaar voor een nieuwe start. De fotograaf neemt
enkele keren plaats op een strategische plaats op de beklimming om ons te
fotograferen. Hopelijk vinden we vandaag ergens die krant. In de verte, op een
hoogte gelegen, zien we ons einddoel, het stadje A Fonsagrada. Een wegwijzer langs
de autoweg duidt 9 km aan. Wij maken gebruik van het naastliggende wandelpad.
De koplopers steken er vaart in, ze hebben precies hun stal geroken. Aan een
boerderijtje houden we nog een laatste rustpauze. We stappen verder. Maar...
plots om 15.45 u. begint het opnieuw te regenen. We moeten voor die laatste
kilometers opnieuw onze regenjas gaan opdiepen.
16.00 u. De laatste landelijke
weg met hoog boven ons, het te bereiken stadje. En of het een felle klim werd.
Sommigen vliegen de helling op, voor anderen is het wat hijgen en puffen... maar
tegen 16.30 u. is iedereen boven. We zijn in het stadje. Nog even op zoek naar
het juiste adres, even binnenwippen in de dienst voor de pelgrims om onze
stempelkaart verder aan te vullen. Net daarachter ligt onze verblijfplaats, "Albergue-Pension
Cangabrico". Iedereen kan zich installeren en is vrij tot 19.30 u.
We trekken nu samen enkele
tientallen meter verder naar het restaurate Cantabrico. We worden opnieuw een
lekkere soep voorgeschoteld, krijgen groenten en de kezue tussen vis met
gekookte patatas of vlees met frietjes. Als dessert hebben we keuze tussen
Sint-Jacobstaart of een andere, yoghurt... Het merendeel kiest de
Sint-Jacobstaart, maar zijn achteraf wat rouwig dat ze die andere niet hebben
gekozen, die ziet er heel wat lekkerder uit... Ja, er zijn er zelfs die het
gedaan krijgen de helft van hun taart te ruilen. Pittig detail: Johan had voor
zijn frieten mayonaise gevraagd; De waar vroeg hem of er mayonaise op zijn
taart moest??
En zo zat de dag er opnieuw op.
PS. Deze morgen staat onze
groepsfoto gemaakt in Oviedo in Het Nieuwsblad, regio Kortrijk. Ik weet niet of
die ook in de andere regio's staat.
We worden om 7.00 u. aan de ontbijttafel
verwacht. De start van de koninginne-etappe over 35 km en de beklimming van het
hoogste punt van onze hele onderneming, de 'Puerto de Palo' met 1146 m. zal
zeker ook heel wat tijd vergen.
Beneden in de bar staat om 7.0 u.
nog niets klaar. Gelukkig springen we bij, Irma roostert wat brood, enkele
anderen plaatsen de tassen op tafel... Al snel kunnen we toch wat koekjes en
brood verorberen... Jan is niet op zijn gemak... Om 7.15 u. ontbreken er nog
twee dames op het appel. Dan maar even naar de kamer gaan zien of ze al uit bed
zijn. Gelukkig, ze zijn let alles klaar, ze dachten alleen maar dat het ontbijt
om 7.30 u. was.
Om 7.45 u. staan we klaar met de
rugzak goed gevuld, voor het hotel Nueva Allandesa. Na de dagelijkse groepsfoto
kunnen we om 7.50 u. de start nemen. We komen voorbij het 'monument van de migratie'
en onmiddellijk kunnen we een klim aanvatten. De tocht gaat verder doorheen het
bos. Het is bijzonder goed wandelweer, doorheen het bos tamelijk vlak, af en
toe een streepje zon doorheen het bladerdek... Kortom, iedereen geniet met
volle teugen van de natuur.
9.45 u. een korte rustpauze. Voor
ons zien we de pas die we over moeten: de 'Puerto de Palo'. Ja dat ziet er een
ferme klim uit. Niet getreurd... iedereen begint er met volle moed aan... en
tegen 10.10 u. zit iedereen reeds vrolijk te kijken naar de Franse fotograaf om
er een groepsfoto te maken. Die mag toch niet ontbreken op het hoogste punt van
onze twaalfdaagse tocht. We nemen rustig de tijd om te genieten van het
schitterende berglandschap... Wat is het hier toch zalig mooi! De
fototoestelletjes klikken zoveel ze kunnen.
Na een tiental minuten vindt Jan
dat we de steile afdaling kunnen aanvatten. Johan van Oostende heeft echter nog
energie te over en loopt nog tot aan verderop gelegen parking om de dalende
groep te kunnen filmen. De bloeiende planten en de vele orchideeën maken het
dalen nog zoveel aangenamer. We lopen doorheen een oude hoeve en de prachtige
haan met zijn kippen staart ons aan en denkt wellicht "welke bonte bende
laten ze hier nu voorbij lopen?" Om 11.45 u. bereiken we het kerkje van 'Sante
Maria de Lago'. Tijd om opnieuw even te poseren. Na een korte klim trekken we
verder door een tamelijk vlak pad en vervolgens door een leuk bos. We plagen nu
voortdurend Rachel. Moedig al ze is loopt ze met ferme tred aan de leiding en
we vragen of ze nu eindelijk die epo gevonden heeft in haar valies die de dochter
erin hebben gestopt?? Jaja, geloof ons vrij, we mogen tussen de ferme
beklimmingen toch ook af en toe even lachen.
13.00 u. we bereiken het dorpje Berducedo
en in Casa Marqués vinden we alles wat we nodig hebben, drank en brood. Het
duurt wel even vooraleer alles klaar is gemaakt, maar wanneer de gepierste
jongeling komt aandraven met de belegde boterhammen, dan zijn dat nogal
formidabele exemplaren.
13.40 u. We zetten onze tocht
verder. We hebben nog een ferme trip voor de boeg, het bord duidt aan 'Grandas
de Salime 19,2 km'. Het begint inderdaad met een extra zware klim. Eenmaal
boven is het dan lange tijd lichtjes afdalen op de gewone asfaltweg. Maar rond
14.00 u. begint het zowaar lichtjes te druppelen. Voor de ene het signaal om de
regenjaar boven te halen of de paraplu, anderen stappen gewoon verder en zijn
niet bang van die enkel spetters. Zo bereiken we La Mesa. Voor velen is dat
hier het eindpunt van hun tocht in een refuge. Voor ons niet, wij moet na een
sanitaire stop en het bijvullen van de waterflessen verder. Maar wat krijgen
voorgeschoteld... een enorme klim op de gewone asfaltweg. Na iedere bocht komt
er een nieuw stuk te voorschijn... Er komt maar geen eind aan en... het begint
zowaar water te gieten. Iedereen is nu wel verplicht zijn jas uit zijn rugzak
te halen. Het water gutst met bakken uit de hemel.
Nog 13 km te gaan. Er volgt een 7
km lange afdalingnaar het meer toe. Gelukkig, naarmate we vorderen, regent het
minder. We houden nog even een fotostop wanneer we het meer zien en dan dalen
we moedig verder... Dalen, af en toe nog wel een klimmetje... maar na wat we
vandaag reeds voorgeschoteld kregen, zijn dat te verwaarlozen beklimmingen.
Eenmaal beneden aan het stuwmeer schijnt de zon opnieuw in alle hevigheid. Nog
6 km te gaan.
De dwarsen het stuwmeer en aan de
overzijde begint opnieuw een lange klim naar het nog 6 km verder gelegen dorp
Grandas de Salime. Het is inderdaad opnieuw een kuitenbijter en de laatste 1,5
km klimmen we verder door het bos. En zo bereiken we om 18.40 u. met zijn
allen, zonder morren, klagen of zagen het dorp. Nog het dorp doorstappen naar
het hotel 'La Barra' en we kunnen met zijn allen terugblikken op een prachtige
dagtocht.
De kamers worden verdeeld,
iedereen frist zich op en om 20 u. verschijnen we aan tafel voor een fijn
avondmaal. Een ferme soep en varkensvlees met sla en frietjes.. en.. voro wie
het nog niet had begrepen... de niet ontbrekende mayonaise.
(beste lezers. Verontschuldig me.
Ik was ook moe en om 22.45 u. heb ik de laptop dicht gegooid en ben pas deze
morgen om 6.30 u. aan mijn reportagewerk begonnen. Veel leesplezier.
De filmpjes zijn momenteel nog
aan het uploaden. Zullen er straks een voor een bijkomen.)
Vandaag staat een uiterst mooie
trip op het programma, van Tineo naar Polo de Allanda, aangeduid op het
etappebord met 27,9 km. In het boek 'Te voet naar Compostela... De Kustroute'
staat 25,9 km aangeduid. En als we de verschillende gpssen van de stappers met
elkaar vergelijken... dan is er geen enkele die hetzelfde aantal kilometers
aangeeft.
We worden om 7.30 u. aan de
ontbijttafel verwacht. Ik verschijn er als eerste een heb een zakje bij met
daarin een dode muis. (zie foto) Om dat te begrijpen moet ik kort eventjes
uiteen zetten wat er aan vooraf ging. Op de tweede dag was mijn laptopmuis
nergens te vinden! Alles afgezocht, valies onderste boven gekeerd, laptop tas
van boven tot onder onderzocht... geen muis te vinden. Om de vele foto's te
bewerken kan ik niet zonder muis. Vandaar dat ik in Grado op zoek ging naar een
winkel om een nieuwe muis te kopen. Gelukkig snel een exemplaar gevonden.
's Anderendaags 's morgens, bij
het optillen van mijn valies, was de eerste muis daar terug, die was tussen
mijn valies en de muur terecht gekomen. Nu geen probleem, ik heb er nu twee.
Zegt er een van onze stappers: twee muizen in je valies, zorg maar dat er geen
jongen van komen. Nu, de vrolijke olijkerds hadden er niets beter op gevonden
een toevallig aangetroffen dode muis in mijn valies te stoppen met de hulp van
mijn kamergenoot. Ondertussen werden ze reeds ongerust dat ik de volgende dag
niets liet merken... maar ik had inderdaad mijnvalies niet geledigd. En nu trof
ik ze deze morgen wel aan. Ik heb ze dus meegenomen naar de ontbijttafel met de
opmerking dat mijn computermuizen inderdaad hadden gepaard en voor een jong hadden
gezorgd.
Het ontbijt bestond uit heerlijke
koeken, fruit, brood en confituur. Om 8.00 u. staat iedereen present voor het
hotel. We maken opnieuw een groepsfoto en we zijn klaar om een nieuwe uitdaging
aan te gaan. Het is 8.20 u. Onmiddellijk worden we geconfronteerd met een
steile klim. Het zal vandaag niet anders worden, de ene klim, gevolgd daar
afdalingen na de ander. Weinig of geen vlakke stukken. De zon komt stilaan te
voorschijn. Het wordt een bijzonder mooie wandeldag. De heuvels, of moet we
spreken van bergen, zijn de gehele dag onze compagnons. We schieten dan ook het
ene plaatje na het ander. Zo mooi is de natuur hier. We komen ogen te kort. Af
en toe houden we een heel kleine halte om even op adem te komen en om het zweet
van ons voorhoofd te vegen. Even voor 10.00 u. moeten we even aan de kant. Een
kudde koeien en hun kalveren komen in onze richting. Wat een schouwspel! Om
11.45 u. bereiken we het dorpje Campiello. Het is onze laatste kans om iets te
vinden om te eten. We verdelen ons over twee eetgelegenheden. Het grootste
gedeelte trekt naar de Casa Herminia. We kunnen er genieten van een broodje,
koffie of cola... Irma zelfs van een lekker pintje... onder een tent.
Om 12.30 u. roept Jan zijn kudde
bijeen om verder te trekken. We hebben nog een veertiental kilometer voor de
boeg. Opnieuw staan ons heel wat klauterpartijen te wachten. Het kan ons
allemaal niet deren, we zijn goed getrainde Okra-stappers. Om 14.45 u. komen we
in het dorpje Porciles. De eerste stappers hebben er een bar ontdekt en ze
vleien zich onmiddellijk op het terras neer. Alle anderen volgen. De waardin,
een gezette dame van leeftijd zorgt voor de luimige noot. Alhoewel we er niets
van verstaan spelen we het spel mee. We laten haar zelfs uitleg geven over klompen
met 3 pootjes. Nu, in elk geval, met 16 stappers daar aankomen die iets
drinken... haar dag kan niet meer stuk. Ze geeft ons nog wat instructies... nog
5 km te stappen naar ons doel van vandaag Polo de Allande.
Wat zegt het spreekwoord, de
laatste loodjes wegen het zwaarst. De zon schijnt ondertussen in alle hevigheid
en er zitten verdorie nog heel sterkte klauterpartijen in en bikkelharde
afdalingen.
Om 16.25 u. bereiken we het hotel
Nueva Allandesa. De kamers worden verdeeld, de internetcodes meegedeeld...
en... de valies van Lut ontbreekt. Jan krijgt nu de opdracht om het nodige te
doen om die koffer hier te krijgen. Die is inderdaad in het hotel in Tineo
blijven staan.
Om 20 u. worden we verwacht voor
het avondmaal. Het wordt een gastronomisch streekmenu... We starten met een
superdikke soep (je kan ze zelfs met een vork eten) en daarop moeten we stukken
bloedworst en spek leggen. Vervolgens krijgen we een stuk groentenmix in de
vorm van een taart, overgoten met een lekkere saus. Daarna wordt er een schotel
met bollen aangebracht. Dat blijkt een koolblad te zijn opgevuld met rundvlees.
Ook heel lekker. En als dessert krijgen we nog twee stukjes taart met een soort
verse platte kaas. Kortom, iedereen is van tafel gegaan met een supergevulde
maag en heel veel calorieën. Als dat morgen maar goed komt om 35 km te
wandelen, de koninginne-etappe.
PS. Het internet werkt
supertraag. De foto's zullen een ganse nacht moeten upgeload worden. Hopelijk
kan ik die morgen vroeg online plaatsen.
