Een sponsor "een pelgrim vraagt niets, een pelgrim krijgt"
Graag stel ik jullie één van mijn sponsors voor. 't Amerikaantje in Vreren (Tongeren). Zij sponsoren vooral mijn kampeermateriaal.
In 1967 zijn zij eigenlijk gestart als legerstock meer dan 4 decennia later uitgegroeid tot een warenhuis waar iedereen aan zijn trekken komt. Kampeer- en trekkingsmateriaal, huishoud en doe-het-zelf artikelen, werkkledij, schoeisel en nog zoveel meer...Zeker een bezoekje waard. Zondag open zodat je met je familie er enkele uren kunt snuffelen tussen de meer dan 100.000 artikelen.
Vanaf het begin werd het me al duidelijk om mijn tocht met een tent te ondernemen. Mijn persoonlijk budget laat me niet toe om zoals sommige "pelgrims" dagelijks te overnachten in jeugdherbergen, bed & breakfasts, hotels,.... Verder zou ik graag mijn tocht zo "basic" mogelijk als het kan ondernemen. Bij het krieken van de dag opstaan, een koffietje...een zelfgemaakt ontbijtje...alles afbreken. Rugzak klaarmaken en vertrekken! Mijn vooropgestelde afstand stappen, plekje zoek om te overnachten....het zal een dagelijkse ritueel worden...fijn
De tent - zeker in Frankrijk - geeft me vrijheid. Ik kan dan zelfstandig beslissen waar ik overnacht....Niets houd me tegen om aan een boer te vragen of ik op zijn erf mag overnachten. Het geeft me dan een extra gevoel van veiligheid en kan ik contacten opbouwen. In Frankrijk mag ik ook - mits naleven van bepaalde regels - mijn tent opzetten waar ik wil. Midden in de natuur...lijkt me geweldig.
De ideale tent voor me dient zo licht mogelijk te zijn, snel op te bouwen en af te breken, liefst met wat extra ruimte om te koken of wat kledij te kunnen drogen.
Trekken door de wereld met een tent...is freedom!
Alleen het hoognodige meenemen. Dat is een duidelijke boodschap! Het zal in mijn voordeel zijn. Bij het samenstellen en het afhalen van mijn uitrusting bij mijn sponsors wordt het dus wikken en zeker wegen. Een weegschaal zal zeer van pas komen. Idealiter mag ik max. 15% van mijn lichaamsgewicht "meezeulen". In mijn geval: maximum 12kg.
12 kg! Best veel....ik streef ernaar om te vertrekken met max. 10kg. aan materiaal en kleren. Dagelijks komt er een 2-tal kilo bij aan water en voeding. Zo bereik ik mijn limiet. Het is op papier haalbaar Ik zie wel wat de praktijk zal brengen.
Met een aantal praktische dingen zal ik rekening moeten houden. Kledij: licht en sneldrogend. Juwelen, horloge....dat laat ik allemaal thuis. Materialen dienen zo licht mogelijk te zijn. Zak- of hoofdlamp liefst met leds. Deze lampen verbruiken weinig stroom, dus geen zware batterijen! Kook ik op gas of op brandtabletten. Gasbranders wegen al snel een halve kilo...en niet overal in Frankrijk zal ik gaspatronen vinden...keuze is snel gemaakt.
Hieronder vinden jullie een overzicht van mijn "paklijst"
Rugzak 80liter, waterdicht met regenhoes
Tent 1-persoons merk Vaude Slaapzak Slaapmat
Kledij 1 paar wandelschoenen (waterdicht) Reserveveters 2x sneldrogende T-shirts 1x fleecetrui 1x jas 1x trekkingsbroek (afritsbaar) 1x korte broek 5 paar trekkingssokken 3 onderbroeken 1 hoofddeksel Zonnebril
Wasgerief 2x kleine sneldrogende handdoeken 2x washandjes Scheergerief (scheerstaaf en lichtgewicht scheermes) Aluminium spiegel Tandpasta + tandenborstel
Ik heb weinig kleding bij. De boodschap is dus elke dag een klein wasje te doen. Vandaar ook het biologisch afbreekbare wasmiddel. Zuiver rivierwater is voldoende.
Omwille van de complexe en specialistische medisch-verpleegkundige zorg en psychosociale noden van kinderen met levensbedreigende aandoeningen is het thuiszorgteam ontstaan als een belangrijke schakel tussen het ziekenhuis en de thuisomgeving van deze kinderen en hun gezinnen. Zorg op maat voor de patiënt, het gezin, maar ook voor de hulpverleners die thuis in de zorg betrokken zijn, is daarbij een zeer belangrijk uitgangspunt. Deze zorg spitst zich toe op alle fasen van het zorgcontinuüm: ziekte palliatie overlijden rouw. Het thuiszorgteam tracht dit te doen door het organiseren en coördineren van de zorg, uitbouwen van duidelijke overleg- en communicatiekanalen, ondersteunen van alle betrokken partijen, informeren, teaching, aanreiken van expertise, ter beschikking stellen van hulpmiddelen en materialen.
Het project wil zijn rol in de curatieve en palliatieve zorg voor kinderen met kanker en andere levensbedreigende aandoeningen in de thuisomgeving van het kind blijven waarmaken. Enerzijds omwille van het psychosociaal belang en emotioneel evenwicht van gans het gezin. Anderzijds omwille van de onontbeerlijke pediatrische invalshoek en expertise die aangeboden wordt aan de hulpverleners van de eerste lijn.
Fasen
Tijdens de curatieve fase trachten we vooral een brugfunctie te vervullen tussen het ziekenhuis en de thuisomgeving:
naar kind en gezin via contacten in het ziekenhuis en huisbezoeken en via telefonische contacten
naar eerstelijnsgezondheidwerkers (huisarts, thuisverpleegkundigen, familiale helpsters, )
Tijdens de palliatieve fase is onze doelstelling te voorzien in
comfort voor het kind en zijn familie zowel op fysiek, emotioneel als psychisch vlak
een goede coördinatie en communicatie tussen hulpverleners van de eerste lijn, het kind, de ouders en het ziekenhuisteam
een 24 uursbereikbaarheid van de thuisverpleegkundige
Financiering
Voor dit project dragen de medewerkers zelf, sinds september 1990, de volledige financiering via het Kinderkankerfonds.
De kosten omvatten onder andere het volgende:
De loonkosten De werkingskosten
De opleiding
De hulpmiddelen: reposematras, saturatiemeter, rolstoel speciaal voor palliatieve patiënten, apothekerskast, verzorgingsmaterialen, pijnpompen, aspiratietoestellen, bloeddrukmeters
Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Mijn tocht is gelinkt aan het goede doel van het Kinderkankerfonds Leuven. Met name het project "Kites". Per afgelegde km vraag ik 1 eurocent. Voltooi ik mijn tocht, dan is het totaal bedrag 23.00 wat ik jullie vraag over te maken naar het Kinderkankerfonds te Leuven
Het juiste rekening- en referentienummer zal kort voor mijn vertrek bekend worden gemaakt. Uiteraard mogen jullie meer overschrijven. Schenken jullie meer dan 40.00, dan krijgen jullie ook een fiscaal attest.
Eénieder die stort krijgt van mij en het kinderkankerfonds een bedankbriefje. Hoe klein het bedrag ook! Na mijn terugkomst worden jullie namen ook op mijn blog bekendgemaakt als vorm van dank.
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
Druk, druk, druk...
Tot heden heb ik steeds redenen gehad om mijn reis uit te stellen. Ik was nog jong , mijn relaties en had derhalve nog tijd genoeg om eens deze tocht te ondernemen. Ik had mijn werk, mijn hobby's, moest nog zoveel andere dingen doen.
Naarmate de jaren verstreken, werd mijn leeftijd steeds meer en meer de reden om eindelijk eens te gaan.
Nog steeds geen redenen waarom ik op reis wil naar Santiago de Compostella?
Het waarom ligt vooral in een gevoel dat zich moeilijk laat omschrijven. Een gevoel dat al zolang aanwezig is en niet teveel met een verstandelijke beredenering belast moet worden. Een gevoel dat vooral gevoeld moet worden
Wat mij intrigeert in deze tocht is het gegeven dat zoveel mensen al zoveel jaar zich zoveel aan luxe en gemakken ontzeggen en zich zoveel moeite getroosten. En klaarblijkelijk wil ik dat ook. Tijd om na te denken, maar vooral om te voelen wat het is om eindeloze stukken te wandelen, eenzaam te zijn, de elementen te trotseren. Maar ongetwijfeld ook te genieten van alles wat de wereld, de mensheid in positieve zin en schoonheid te bieden heeft. De weg naar Compostella is ook elke dag opnieuw de drang voelen naar een prestatie, maar 's avonds, in mijn tentje, beseffen dat ook de nieuwe heldendaad in wezen niets voorstelt. Maandenlang uitkijken naar de eindmeet, maar tegelijk beseffen dat het bereiken daarvan niet het doel op zich is. Ik vertrek hier wanneer de lente bijna in ons België is. ...ik loop de zomer tegemoet. Het zal genieten zijn. Genieten van een natuur dat ontwaakt. Ik wandel als het ware in een natuurfilm. De weg staat voor avontuur. Het dagelijkse leven en routine achter me laten. Mijn rugzak over mijn schouders gooien en vertrekken. De wijde wereld in, het onbekende tegemoet...de vertrouwde paden verlaten.
Licht en warmte als
Alhoewel ik nuchter in het leven sta en voor mijn gevoel positief sceptisch sta tegenover zaken aangaande religie en spiritualiteit, ben ik ervan overtuigd dat het hier om belangrijke, maar vooral ook wezenlijke zaken gaat. En in deze tocht komen alles bijeen: wereldse zaken, zoals: 'waar slaap ik vannacht?', 'wat eet ik vandaag?', 'hoe hou ik dit vol?', en hemelse zaken zoals: 'waarom?', 'hoe?', 'wie?'.
Ik zie deze tocht ook als een metafoor van het leven. Een leven in honderd twintig dagen om afstand te nemen van de dagelijkse sleur, het jachten en jagen, de ratrace waarin ik telkens weer verstrikt raakte. In deze tocht zit alles vervat: prestatiedrang en kwetsbaarheid, vergankelijkheidsbesef en eeuwigheidsstreven, Het leven en de dood.... maar ook een leven ervoor en leven erna....
Mijn moto voor deze tocht is dan ook: "op de lange weg van rust en stilte...zal men zichzelf leren kennen"
Thuiszorg op maat van kind met kanker....
Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
