Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Mijn tocht is gelinkt aan het goede doel van het Kinderkankerfonds Leuven. Met name het project "Kites". Per afgelegde km vraag ik 1 eurocent. Voltooi ik mijn tocht, dan is het totaal bedrag 23.00 wat ik jullie vraag over te maken naar het Kinderkankerfonds te Leuven
Het juiste rekening- en referentienummer zal kort voor mijn vertrek bekend worden gemaakt. Uiteraard mogen jullie meer overschrijven. Schenken jullie meer dan 40.00, dan krijgen jullie ook een fiscaal attest.
Eénieder die stort krijgt van mij en het kinderkankerfonds een bedankbriefje. Hoe klein het bedrag ook! Na mijn terugkomst worden jullie namen ook op mijn blog bekendgemaakt als vorm van dank.
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
Druk, druk, druk...
Tot heden heb ik steeds redenen gehad om mijn reis uit te stellen. Ik was nog jong , mijn relaties en had derhalve nog tijd genoeg om eens deze tocht te ondernemen. Ik had mijn werk, mijn hobby's, moest nog zoveel andere dingen doen.
Naarmate de jaren verstreken, werd mijn leeftijd steeds meer en meer de reden om eindelijk eens te gaan.
Nog steeds geen redenen waarom ik op reis wil naar Santiago de Compostella?
Het waarom ligt vooral in een gevoel dat zich moeilijk laat omschrijven. Een gevoel dat al zolang aanwezig is en niet teveel met een verstandelijke beredenering belast moet worden. Een gevoel dat vooral gevoeld moet worden
Wat mij intrigeert in deze tocht is het gegeven dat zoveel mensen al zoveel jaar zich zoveel aan luxe en gemakken ontzeggen en zich zoveel moeite getroosten. En klaarblijkelijk wil ik dat ook. Tijd om na te denken, maar vooral om te voelen wat het is om eindeloze stukken te wandelen, eenzaam te zijn, de elementen te trotseren. Maar ongetwijfeld ook te genieten van alles wat de wereld, de mensheid in positieve zin en schoonheid te bieden heeft. De weg naar Compostella is ook elke dag opnieuw de drang voelen naar een prestatie, maar 's avonds, in mijn tentje, beseffen dat ook de nieuwe heldendaad in wezen niets voorstelt. Maandenlang uitkijken naar de eindmeet, maar tegelijk beseffen dat het bereiken daarvan niet het doel op zich is. Ik vertrek hier wanneer de lente bijna in ons België is. ...ik loop de zomer tegemoet. Het zal genieten zijn. Genieten van een natuur dat ontwaakt. Ik wandel als het ware in een natuurfilm. De weg staat voor avontuur. Het dagelijkse leven en routine achter me laten. Mijn rugzak over mijn schouders gooien en vertrekken. De wijde wereld in, het onbekende tegemoet...de vertrouwde paden verlaten.
Licht en warmte als
Alhoewel ik nuchter in het leven sta en voor mijn gevoel positief sceptisch sta tegenover zaken aangaande religie en spiritualiteit, ben ik ervan overtuigd dat het hier om belangrijke, maar vooral ook wezenlijke zaken gaat. En in deze tocht komen alles bijeen: wereldse zaken, zoals: 'waar slaap ik vannacht?', 'wat eet ik vandaag?', 'hoe hou ik dit vol?', en hemelse zaken zoals: 'waarom?', 'hoe?', 'wie?'.
Ik zie deze tocht ook als een metafoor van het leven. Een leven in honderd twintig dagen om afstand te nemen van de dagelijkse sleur, het jachten en jagen, de ratrace waarin ik telkens weer verstrikt raakte. In deze tocht zit alles vervat: prestatiedrang en kwetsbaarheid, vergankelijkheidsbesef en eeuwigheidsstreven, Het leven en de dood.... maar ook een leven ervoor en leven erna....
Mijn moto voor deze tocht is dan ook: "op de lange weg van rust en stilte...zal men zichzelf leren kennen"
Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
