Vandaag een flinke wandeling voor de boeg. Een kleine 29km. Maar eerst naar een meeting aangaande een benefiet t.v.v; het kinderkankerfonds op 3 mei a.s. in Tienen. Wat brainstormen met de organisatoren, eens afstemmen wat ze kunnen bijdragen en afspreken hoe we het gaan aanpakken.
Na een klein half uurtje was iedereen het al eens. Hoe, wat en waar ...dat deel ik met jullie wanneer het project enige vorm aanneemt...
Na de meeting snel naar huis om me om te kleden en het nodige te doen aangaande de benefiet in Tienen.
De nodige natjes en droogjes in mijn rugzak en dan vertrokken richting Herk. Hier begon mijn trainingstochtje van vandaag. Het was al laat in de middag en ik was me ervan bewust dat het donker zal zijn wanneer ik thuis aan zal komen.
Van Herk richting Halen liep ik via de drukke steenweg Hasselt-Diest. Eens in centrum Halen vervolgde ik mijn weg richting Geetbets. Ongeveer een 6-tal km. Buiten Halen kwam ik in een zeer afwisselend landschap. Je merkt dat je in een regio wandelt waar de landbouw zich profileert in vooral de fruitteelt, doch je komt ook immense weilanden tegen...Bewust! Het zijn tegelijkertijd ook natuurlijke overstromingsgebieden bij watersnood.
Na ongeveer anderhalf uur kwam ik aan in Geetbets, links volgde ik dan de weg richting Rummen. Eigenlijk geen steenweg en toch veel verkeer. Duidelijk een verbindingsweg tussen de grote steden en het toch afgelegen dorpje Geetbets. Na ongeveer 3 kwartier stappen kwam ik aan in Rummen, passeerde de Pax. Een gelegenheid met fijne herinneringen. Hier beleefde ik al mooie momenten met vrienden...een danspaleis enkele keren per jaar. Omstreeks half zes, verliet ik Rummen, en verliet ik Vlaams-Brabant. Nog een goei 2 uurtjes stappen. Tot nu verliep het wandelen zeer goed. Mijn kuitspieren zien wel af...boeit niet! Gewoon doorzetten, verstand liefst nog niet op nul, genieten van de muziek en ondertussen wat berichtjes posten via mijn Iphone op fb.
Eens voorbij Nieuwerkerken,....nog één kleine uitdaging....bergop...langs het fietspad. Amaai, dat voelde ik in mijn spieren...alhoewel...eens op de top terug naar beneden...pffff nog pijnlijker.
Tja oogjes open me in gedachte de weersvoorspelling van gisteravond en inderdaad....regen, regen...regen. De temperatuur viel gelukkig nogal mee. Een 4-tal graden en een licht briesje.
De regen boeide me niet echt. Tijdens één van de voorgaande trainingen stonden de hemensluizen immers wagenwijd open...de kleding had toen alle testen glansrijk doorstaan.
Ik had vandaag gepland om een minimum van 20km af te leggen zonder een lange pauze. Eens aftasten hoe mijn lichaam op deze inspanning zou reageren. Ook besloot ik een extra kg toe te voegen als gewicht in mijn rugzak. Het totale gewicht bedroeg nu 6kg.
Mijn route was mij zeker niet onbekend. Rondom het toemalig militaire vliegveld van Brustem. Tijdens mijn tienerjaren (hihi niet zo lang geleden), heb ik veel van mijn tijd in die buurt doorgebracht. Dol was ik op al die vliegtuigen. En mijn jeugddroom was F-16 piloot worden.
Jammer genoeg werd ik afgekeurd op mijn ogen en kon ik deze droom niet waarmaken. Gelukkig kon ik jaren later wel proeven van het vliegen....ik ging voor mijn vlieglicensie...PPL.
Rond de middag vertrok ik van bij mij thuis en het regende op dat moment pijpenstelen. Ik vervolgde mijn weg langs het Europaplein om zo na de voormalige Brico de drukke N80 over steken. Eens dit gedaan kwam ik op terecht op het voormalige militair vliegveld. Aan de westelijke kant. Sinds de sluiting van het vliegveld is dit gebied ingepland als KMO zone. Vooral Sint-Truidense bedrijven vonden hier hun nieuwe standplaats....dit biedt hen toekomstgericht vooral uitbreidingsmogelijkheden.
Eens op de industriezone besloot ik mijn weg te volgen via kleine landwegentjes, liggend tussen het vliegveld en de N80. De weg van Sint-truiden naar de E40. Momenteel een open werf tot ergernis van vele inwoners in deze regio.
Naar ongeveer anderhalf uur kwam ik aan in Kerkom-bij-St.-Truiden. Dit dorp ligt zuidelijk van het vliegveld en is zeker een bezoekje waard. 2 prachtige kastelen kun je hier op wandelafstand bezichtigen.
In Kerkom even een korte pauze ingepland. 2 "bookes" en een cola....en snel weer op pad.....ik wil dat mijn lichaam afziet vandaag....km's vreten aan één stuk door.
Ik liep Kerkom "centrum" binnen en vervolgde mijn geplande route richting Mielen-Boven-Aalst. Een rustige weg met links en rechts plantages en aardbeivelden. Oh...is het maar snel zomer....de aardbeien van deze regio zijn heerlijk. Eens ter hoogte van Mielen-Boven-Aalst moest ik een 500tal meter richting via een drukke weg richting Aalst. Dan naar rechts en kon ik via de veldwegen rustig en zonder zorgen mijn weg naar Aalst vervolgen.
Rond 14.00uur kwam ik aan in dit rustig plattelandsdorpje. Een oude dorpskern met daarrond veel nieuwbouw. Veel jonge gezinnen hebben hier hun nestje gebouwd. Neem het hen niet kwalijk...een rustige dorp met weinig verkeer...ideaal voor de kinderen.
Vanuit Aalst kruiste ik opnieuw de drukke weg om dan mijn weg oostelijk van het vliegveld te vervolgen. Aan deze kant ligt ook de hoofdingang van "Limburg Regional Airport". Nou ja...airport...ik wacht vol verwachting op de eerste 737 van Jet air dat hier zal landen....hihi....de naam airport is dus erg hoog gegrepen....
Ik wandelde verder langs de omheining en kwam zo noordelijk van het vliegveld terecht. Ter hoogte van de Luikersteenweg....nog enkele km's...en ik was weer thuis.
Vanaf Brustem ging het snel. Had wel wat last van pijnlijke kuiten....even doorbijten en ik was zoals vooropgesteld rond 16u thuis. Enkel de Tongersesteenweg nog. Een op dat moment een echt lange weg...hihi
Geniet van de foto's
Oogjes open en naar buiten kijkend voorspeldde veel goeds, namelijk de zon Mijn dag kon niet meer stuk. Wie had deze voor me besteld? Vandaag een korte route gepland van ongeveer 14.5km....het gaat me er nog altijd om mijn schoenen in te lopen...de langere afstanden komen later deze maand wel.
De hele route was gepland in de driehoek Geetbets-Ransberg-Kortenaken. Geetbets was zowel de vertrek- als aankomstplaats.
Rond 9.20u vertrok ik vanuit Geetbets zuidelijk richting Budingen.De bedoeling was vooral om het fietsenroutenetwerk te volgen.Via dit netwerk zou het een kwestie van tijd zijn om mijn eerste doel te bereiken nl. Ransberg. Na ongeveer een 45 minuutjes stappen merkte ik dat ik goed verkeerd zat. Qua richting zat ik goed, maar ik zat op een route dat ervoor zorgde dat ik een extra 4km voor mijn kiezen zou krijgen voordat ik in Ransberg zou aankomen. Pffff boeit niet, het zal me zeker tijdens de tocht naar Compostella ook wel overkomen.
Door mijn foutje kwam ik terecht in Budingen. Ik besloot Budingen links van me te laten, vervolgde mijn weg langs het voetbalplein om zo na een kwartier terecht te komen op de verbindingsweg van Budingen naar Ransberg.
Iets voor twaalf kwam ik aan bij Diane. Ze is vandaag jarig en had me uitgenodigd voor een koffie en taart. Voor haar had ik een kleine attentie bij. Na de nodige spijzen en koffietjes kreeg ik ook de gelegenheid haar mama en papa te leren kennen. Toffe mensen met een warm hart naar hun dochter toe. Nu werd het ook wel tijd om te vertrekken. Ik besloot mijn tocht verder te zetten vanuit Kortenaken vermits ik nog een afspraak had in Geetbets en de tijd nu wel krap begon te worden. Diane heeft me afgezet in Kortenaken en ik vervolgde mijn weg naar Geetbets.
De nog af te leggen afstand was slechts een 5tal km. Binnen anderhalf uur zal ik dan mijn einddoel bereiken....iets te vroeg. Ik zocht naar een langere alternatieve route en besloot rechtsaf te slaan richting Hogen.
Mijn route werd hierdoor een 2-tal km langer en zo slikte ik niet alleen extra km's maar kwam ik ook stipt op tijd, zoals gepland aan in Geetbets.
Het was een mooie dag, vanaf de middag wel meer wind....maar ik heb genoten van het mooie weer, de prachtige glooiende landschappen in die streek, de uitzichten....en de mensen die ik onderweg heb leren kennen.
Thanks Diane Robeyns voor de koffie en taart. Ik vond het fijn dat ik bij je thuis mocht pauzeren. We hebben fijn kunnen babbelen. Lieve groetjes xxx
Geplande afstand iets meer dan 16km. Vanmorgen vertrokken omstreeks 11.00. Weersomstandigheden waren goed. Niet te koud, niet te warm, geen regen en wind.
Oorspronkelijk had ik een korte afstand vooropgesteld, met een tussenpauze bij Marleen thuis om dan uiteindelijk nog een 2-tal km af te leggen tot het station van Landen.
Vanuit het centrum van St-Truiden volgde ik via het zwembad, de ziekerenweg, kruiste de zuidelijke omleiding (Tienen-Luik), om dan de veldwegen op te gaan.
Via Halmaal-dorp volgde ik westelijk een landweg dat evenwijdig liep met de spoorlijn St-Truiden - Landen. Na een goed anderhalf uur stappen zag ik in de verte Velm Liggen. Ik besloot Velm dorp rechts van te laten door een landweg dan aan de andere kant van de spoorlijn lag.
Tijdens het wandelen de nodige natjes en droogjes tot me genomen. Dit is echt nodig. Vooral suikers. Mijn lichaam geeft goed aan wanneer ik snackjes of drankjes nodig heb....al snel voel ik mijn krachten dan weer toenemen.
Rond 14.30u kwam ik aan in Attenhoven Landen. Tot mijn verrassing kwam Marleen me tegemoet gereden met haar fiets en hebben we samen de laatste metertjes tot bij haar thuis afgelegd. Tof van haar.
Marleen verraste met lekker taart en koffie en door fijn te babbelen (hihi) verloren we de tijd uit het oog.
Ik voelde me goed en in de opwelling besloot ik niet de trein of bus naar huis te nemen, maar de "voetenwagen". Omstreeks 15.10uur namen Marleen en ik afscheid van mekaar en volgde ik dezelfde route in omgekeerde richting. Opnieuw 14.2km!
De terug"reis" verliep nog sneller dan verwacht....omstreeks 17.30u was ik terug thuis. Moet wel eerlijk toegeven dat de laatste km's wel begonnen door te wegen. Ik weet ook waarom....pffff 24km vandaag afgelegd in iets minder dan 6 wandeluurtjes. Toch een gemiddelde van 4km per uur. Vanaf de laatste week van deze maand trainen met volle uitrusting. Ben er zeker van dat mijn snelheid terugvalt naar een 3 tot 3.5 km/uur.
Eens zien vanavond, vannacht en zeker morgenvroeg hoe mijn lichaam recupereert. Morgen heb ik een rustdag ingepland. Woensdag ga ik weer wat km's "vreten" hihi
Geniet van de foto's ...
De organisatoren, de initiatiefnemers en alle aanwezigen op de Valentijnsparty van afgelopen zaterdag in Rummen. Het was niet alleen een leuke party, allemaal leuke mensen....jullie hebben ook veel geconsumeerd (hihi).
B-Events beloofde een bijdrage en Hubert bevestigde me vandaag dat de organisatie 355euro kan schenken aan het kinderkankerfonds Leuven. Een heel mooie bedrag. Dankzij jullie....allemaal hartelijk bedankt. Het geld zal goed besteed worden en ik laat jullie allemaal tijdig weten waaraan.
Mijn trainingsdagje vandaag 6-2-2014.
Geplande afstand: 15.2km. Gewandelde afstand volgens google maps: 16.4km.
Heerlijk wandelen op die veldwegen. Geen verkeer en je voelt desondanks de harde snijdende wind jezelf één worden met de natuur. Geen lawaai van auto's en vrachtwagens....wat een ervaring. De route was gepland in de driehoek St-Truiden-Gingelom-Landen. Slechts 2 keer moest ik een drukke weg kruisen.
Een leuke ervaring in de buurt van Gingelom. Ondanks de drukke wegen in de buurt zag ik een variëteit aan wilde dieren die leefden of vertoefden in het nabije bos. Meermaals wilde fazanten gezien, veel hazen en zelfs reeën. Ik ben er zeker van; wanneer we met de wagen via al die wegen van A naar B razen, we ze niet opmerken . Jammer...wat de natuur in ons klein Vlaanderen biedt, is zo rijk!
2/3 van de totale afstand was het redelijk wat winderig, soms zelfs ijzig koud, desondanks een 9 graden wat onze weerman voorspelde ....kort na mijn aankomst in Gingelom gutste de regen uit de hemel. Gelukkig had ik hier een koffiepauze gepland.
Na een drietal kwartiertjes werd het tijd om verder te gaan. Nog ongeveer een 3.5km. Het begon toen al te schemeren....en ik bedacht me....oeps...hier niet aan gedacht. Ik droeg donkere kledij en had geen fluo vestje of verlichting bij. Dus de volgende keer....zeker meenemen!
Op een klein deel van de laatste etappe was er een fiets-/voetpad, maar eens over de gemeente- en tegelijkertijd ook de provinciegrens hield deze op. Dan maar zoals het hoort links van de weg wandelen en als een wagen naderde, nam ik het zekere voor het onzekere, namelijk even in de berm staan. Verrassend was mijn snelheid. 3.5km in minder dan 45 minuten...goed doorgestapt.
Het is de eerste keer dat ik in bijna alle omstandigheden mijn kledij kon uittesten. Regen, wind, modder, waterplassen.... Jas zoals vooropgesteld wind- en waterdicht. Mijn onder-kledij gaf me voldoende warmte en desondanks dat ik recent mijn trekkingsschoenen inloop, heb ik gelukkig geen last van blaren of pijnlijke voeten.
Ik pen dit nu neer bijna 3 uur na mijn aankomst thuis. Voeten voelen goed, geen spierpijnen....mijn lichaam recupereert goed.
Hieronder vinden jullie een impressie van de wandeling. Alles test ik. Mezelf natuurlijk, mijn teksten, foto's, mijn kledij en materialen....Nog even ....
En jullie kennen mijn motto tijdens mijn tocht naar Santiago de Compostella:
"op de lange weg van rust en stilte...zal men zichzelf leren kennen"
Achtste groepers huilen niet - aangrijpende film over een meisje met leukemie
"Achtste-Groepers Huilen Niet" is een Nederlandse kinder-/familiefilm gebaseerd op een waargebeurd verhaal.
Akkie is 12 jaar en zit in groep 8. Ze is helemaal wild van voetbal. Na schooltijd gaat ze dan ook het liefste voetballen met haar klasgenoten. Maar dan wordt Akkie ziek. In het ziekenhuis krijgt ze te horen dat ze een erge ziekte(leukemie) heeft.
De titelsong "Dit pakt niemand ons meer" af wordt gezongen door Kim-Lian van der Meij.
Deze film is een aanrader en zeer aangrijpend.
Klick op de foto en je wordt doorgelinkt naar de titelsong van deze film
Vandaag wat materiaal gehaald bij Gecko Outdoor Comfort & kids fashion in Sint-Lambrechts-Herk. Ik dank de eigenares voor de ondersteuning, tips en de tijd dat ze nam. Immers goed materiaal bepaalt de uitkomst van een dergelijke onderneming.
Alsook dank voor de extra accessoires dewelke ze mij - als extraatje - spontaan schonk en zeker nuttig zullen zijn.
Een sponsor "een pelgrim vraagt niets, een pelgrim krijgt"
Graag stel ik jullie één van mijn sponsors voor. 't Amerikaantje in Vreren (Tongeren). Zij sponsoren vooral mijn kampeermateriaal.
In 1967 zijn zij eigenlijk gestart als legerstock meer dan 4 decennia later uitgegroeid tot een warenhuis waar iedereen aan zijn trekken komt. Kampeer- en trekkingsmateriaal, huishoud en doe-het-zelf artikelen, werkkledij, schoeisel en nog zoveel meer...Zeker een bezoekje waard. Zondag open zodat je met je familie er enkele uren kunt snuffelen tussen de meer dan 100.000 artikelen.
Vanaf het begin werd het me al duidelijk om mijn tocht met een tent te ondernemen. Mijn persoonlijk budget laat me niet toe om zoals sommige "pelgrims" dagelijks te overnachten in jeugdherbergen, bed & breakfasts, hotels,.... Verder zou ik graag mijn tocht zo "basic" mogelijk als het kan ondernemen. Bij het krieken van de dag opstaan, een koffietje...een zelfgemaakt ontbijtje...alles afbreken. Rugzak klaarmaken en vertrekken! Mijn vooropgestelde afstand stappen, plekje zoek om te overnachten....het zal een dagelijkse ritueel worden...fijn
De tent - zeker in Frankrijk - geeft me vrijheid. Ik kan dan zelfstandig beslissen waar ik overnacht....Niets houd me tegen om aan een boer te vragen of ik op zijn erf mag overnachten. Het geeft me dan een extra gevoel van veiligheid en kan ik contacten opbouwen. In Frankrijk mag ik ook - mits naleven van bepaalde regels - mijn tent opzetten waar ik wil. Midden in de natuur...lijkt me geweldig.
De ideale tent voor me dient zo licht mogelijk te zijn, snel op te bouwen en af te breken, liefst met wat extra ruimte om te koken of wat kledij te kunnen drogen.
Trekken door de wereld met een tent...is freedom!
Alleen het hoognodige meenemen. Dat is een duidelijke boodschap! Het zal in mijn voordeel zijn. Bij het samenstellen en het afhalen van mijn uitrusting bij mijn sponsors wordt het dus wikken en zeker wegen. Een weegschaal zal zeer van pas komen. Idealiter mag ik max. 15% van mijn lichaamsgewicht "meezeulen". In mijn geval: maximum 12kg.
12 kg! Best veel....ik streef ernaar om te vertrekken met max. 10kg. aan materiaal en kleren. Dagelijks komt er een 2-tal kilo bij aan water en voeding. Zo bereik ik mijn limiet. Het is op papier haalbaar Ik zie wel wat de praktijk zal brengen.
Met een aantal praktische dingen zal ik rekening moeten houden. Kledij: licht en sneldrogend. Juwelen, horloge....dat laat ik allemaal thuis. Materialen dienen zo licht mogelijk te zijn. Zak- of hoofdlamp liefst met leds. Deze lampen verbruiken weinig stroom, dus geen zware batterijen! Kook ik op gas of op brandtabletten. Gasbranders wegen al snel een halve kilo...en niet overal in Frankrijk zal ik gaspatronen vinden...keuze is snel gemaakt.
Hieronder vinden jullie een overzicht van mijn "paklijst"
Rugzak 80liter, waterdicht met regenhoes
Tent 1-persoons merk Vaude Slaapzak Slaapmat
Kledij 1 paar wandelschoenen (waterdicht) Reserveveters 2x sneldrogende T-shirts 1x fleecetrui 1x jas 1x trekkingsbroek (afritsbaar) 1x korte broek 5 paar trekkingssokken 3 onderbroeken 1 hoofddeksel Zonnebril
Wasgerief 2x kleine sneldrogende handdoeken 2x washandjes Scheergerief (scheerstaaf en lichtgewicht scheermes) Aluminium spiegel Tandpasta + tandenborstel
Ik heb weinig kleding bij. De boodschap is dus elke dag een klein wasje te doen. Vandaar ook het biologisch afbreekbare wasmiddel. Zuiver rivierwater is voldoende.
Omwille van de complexe en specialistische medisch-verpleegkundige zorg en psychosociale noden van kinderen met levensbedreigende aandoeningen is het thuiszorgteam ontstaan als een belangrijke schakel tussen het ziekenhuis en de thuisomgeving van deze kinderen en hun gezinnen. Zorg op maat voor de patiënt, het gezin, maar ook voor de hulpverleners die thuis in de zorg betrokken zijn, is daarbij een zeer belangrijk uitgangspunt. Deze zorg spitst zich toe op alle fasen van het zorgcontinuüm: ziekte palliatie overlijden rouw. Het thuiszorgteam tracht dit te doen door het organiseren en coördineren van de zorg, uitbouwen van duidelijke overleg- en communicatiekanalen, ondersteunen van alle betrokken partijen, informeren, teaching, aanreiken van expertise, ter beschikking stellen van hulpmiddelen en materialen.
Het project wil zijn rol in de curatieve en palliatieve zorg voor kinderen met kanker en andere levensbedreigende aandoeningen in de thuisomgeving van het kind blijven waarmaken. Enerzijds omwille van het psychosociaal belang en emotioneel evenwicht van gans het gezin. Anderzijds omwille van de onontbeerlijke pediatrische invalshoek en expertise die aangeboden wordt aan de hulpverleners van de eerste lijn.
Fasen
Tijdens de curatieve fase trachten we vooral een brugfunctie te vervullen tussen het ziekenhuis en de thuisomgeving:
naar kind en gezin via contacten in het ziekenhuis en huisbezoeken en via telefonische contacten
naar eerstelijnsgezondheidwerkers (huisarts, thuisverpleegkundigen, familiale helpsters, )
Tijdens de palliatieve fase is onze doelstelling te voorzien in
comfort voor het kind en zijn familie zowel op fysiek, emotioneel als psychisch vlak
een goede coördinatie en communicatie tussen hulpverleners van de eerste lijn, het kind, de ouders en het ziekenhuisteam
een 24 uursbereikbaarheid van de thuisverpleegkundige
Financiering
Voor dit project dragen de medewerkers zelf, sinds september 1990, de volledige financiering via het Kinderkankerfonds.
De kosten omvatten onder andere het volgende:
De loonkosten De werkingskosten
De opleiding
De hulpmiddelen: reposematras, saturatiemeter, rolstoel speciaal voor palliatieve patiënten, apothekerskast, verzorgingsmaterialen, pijnpompen, aspiratietoestellen, bloeddrukmeters
Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Mijn tocht is gelinkt aan het goede doel van het Kinderkankerfonds Leuven. Met name het project "Kites". Per afgelegde km vraag ik 1 eurocent. Voltooi ik mijn tocht, dan is het totaal bedrag 23.00 wat ik jullie vraag over te maken naar het Kinderkankerfonds te Leuven
Het juiste rekening- en referentienummer zal kort voor mijn vertrek bekend worden gemaakt. Uiteraard mogen jullie meer overschrijven. Schenken jullie meer dan 40.00, dan krijgen jullie ook een fiscaal attest.
Eénieder die stort krijgt van mij en het kinderkankerfonds een bedankbriefje. Hoe klein het bedrag ook! Na mijn terugkomst worden jullie namen ook op mijn blog bekendgemaakt als vorm van dank.
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
Druk, druk, druk...
Tot heden heb ik steeds redenen gehad om mijn reis uit te stellen. Ik was nog jong , mijn relaties en had derhalve nog tijd genoeg om eens deze tocht te ondernemen. Ik had mijn werk, mijn hobby's, moest nog zoveel andere dingen doen.
Naarmate de jaren verstreken, werd mijn leeftijd steeds meer en meer de reden om eindelijk eens te gaan.
Nog steeds geen redenen waarom ik op reis wil naar Santiago de Compostella?
Het waarom ligt vooral in een gevoel dat zich moeilijk laat omschrijven. Een gevoel dat al zolang aanwezig is en niet teveel met een verstandelijke beredenering belast moet worden. Een gevoel dat vooral gevoeld moet worden
Wat mij intrigeert in deze tocht is het gegeven dat zoveel mensen al zoveel jaar zich zoveel aan luxe en gemakken ontzeggen en zich zoveel moeite getroosten. En klaarblijkelijk wil ik dat ook. Tijd om na te denken, maar vooral om te voelen wat het is om eindeloze stukken te wandelen, eenzaam te zijn, de elementen te trotseren. Maar ongetwijfeld ook te genieten van alles wat de wereld, de mensheid in positieve zin en schoonheid te bieden heeft. De weg naar Compostella is ook elke dag opnieuw de drang voelen naar een prestatie, maar 's avonds, in mijn tentje, beseffen dat ook de nieuwe heldendaad in wezen niets voorstelt. Maandenlang uitkijken naar de eindmeet, maar tegelijk beseffen dat het bereiken daarvan niet het doel op zich is. Ik vertrek hier wanneer de lente bijna in ons België is. ...ik loop de zomer tegemoet. Het zal genieten zijn. Genieten van een natuur dat ontwaakt. Ik wandel als het ware in een natuurfilm. De weg staat voor avontuur. Het dagelijkse leven en routine achter me laten. Mijn rugzak over mijn schouders gooien en vertrekken. De wijde wereld in, het onbekende tegemoet...de vertrouwde paden verlaten.
Licht en warmte als
Alhoewel ik nuchter in het leven sta en voor mijn gevoel positief sceptisch sta tegenover zaken aangaande religie en spiritualiteit, ben ik ervan overtuigd dat het hier om belangrijke, maar vooral ook wezenlijke zaken gaat. En in deze tocht komen alles bijeen: wereldse zaken, zoals: 'waar slaap ik vannacht?', 'wat eet ik vandaag?', 'hoe hou ik dit vol?', en hemelse zaken zoals: 'waarom?', 'hoe?', 'wie?'.
Ik zie deze tocht ook als een metafoor van het leven. Een leven in honderd twintig dagen om afstand te nemen van de dagelijkse sleur, het jachten en jagen, de ratrace waarin ik telkens weer verstrikt raakte. In deze tocht zit alles vervat: prestatiedrang en kwetsbaarheid, vergankelijkheidsbesef en eeuwigheidsstreven, Het leven en de dood.... maar ook een leven ervoor en leven erna....
Mijn moto voor deze tocht is dan ook: "op de lange weg van rust en stilte...zal men zichzelf leren kennen"
Thuiszorg op maat van kind met kanker....
Steun het project "Kites" à 1 eurocent per afgelegde km!
Waarom wil ik een voettocht maken van meer dan 2300 kilometer naar een plek ver weg, waar ik nog nooit geweest ben en waar ik geen enkele relatie mee heb?
Een simpel, maar niet tot tevredenheid stemmend antwoord zou kunnen zijn: 'daarom'!
Ik herinner me het verhaal van een jeugdvriend die op de fiets naar Rome is gegaan. Voor hem op een cruciaal moment in zijn leven; een periode van bezinning. Wat mij vooral is bijgebleven is de wijze waarop. Gewoon op een herenfiets, hier beginnen, daar eindigen. Iedere dag een stukje fietsen, als het te steil werd even lopen, niet opgeven, maar gewoon doorgaan.
