Jij die reist, weet dat er geen weg is, maar door te reizen open je een weg.
Al ziet men huis en toren staan, de reis is daarmee nog niet gedaan.
Hij die alleen reist, reist het snelst.
Als u uw vooroordelen verliezen wilt, moet u reizen . Marlène Dietrich
Als de wereld rond is, hoe kan je dan naar de vier hoeken van de wereld reizen ? Wiet Van Broeckhoven
Ik reis graag, maar ik haat het om aan te komen Albert Einstein
De wereld is een boek. Wie niet reist, leest enkel één bladzijde. Augustinus van Hippo
De kunst van te leven is : thuis te zijn alsof men op reis is. Godfried Bomans
De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen. Lao Tse
Het is beter één mijl te reizen dan om duizend boeken te lezen. Confucius
The time to get home depend on the number of pubs you pass
Save water bath with a friend
Always choose friends least equal to yourself
Reizen is niet meer dan een ingewikkelde manier om er achter te komen dat het nergens zo goed is als thuis. Jan de Jong
Wandelen is even alles laten lopen. Jaap de Ruiter
De ware reiziger heeft geen reden nodig om op reis te gaan. Goethe
Hij die niet reist kent de waarde der mensen niet. Noors spreekwoord
Beter tien keer vragen dan één keer verdwalen. Jiddisch spreekwoord
Niemand is gelukkiger dan iemand die vertrekt, tenzij het iemand is die terug komt. Emile Bergerat
Als je jong bent is reizen een deel van je opvoeding ; als je ouder bent is het een deel van je ervaring. Francis Bacon
Een reis is als een mens op zich ; geen twee zijn hetzelfde. John Steinbeck
De aarde is van iedereen die onderweg even stopt, om zich heen kijkt en dan weer verder gaat. Colette
Een man reist de wereld af op zoek naar wat hij nodig heeft en vindt het bij thuiskomst. J. van Geelen
Voor wie niet weet waar hij naartoe wil, zijn alle wegen goed. Chinees spreekwoord
Wandel niet als een ijlbode maar als een ontdekkingsreiziger. J.-J. Rousseau
Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart om het vlot te laten geraken op de zeeën der wereldkaart. Bertus Aafjes
Wie niet gelukkig is waar hij is, zal het ook niet zijn waar hij heen gaat. Koos van Zomeren
Reizen is geen levensvervulling meer. De moderne reis is juist een onderbreking van het zo met dagelijkse plichten gevulde leven. Bertus Aafjes
Ik ga niet op reis om de wereld te zien, doch om haar enige tijd niet te zien. J. Greshoff
Reizen zit de mens in het bloed. Er zit ongetwijfeld evenveel reislust in zijn bloed als zuurstof. De mens is per definitie een reiziger. Zijn leven is een reis. Van de wieg tot het graf. Waar de mens ook gaat en staat, hij zal nooit kunnen verloochenen dat hij in wezen een nomade is. Waar hij zich ook vestigt en voor hoe lang ook, hij blijft een vreemdeling ter plaatse. Te zijner tijd moet hij vertrekken. Goedschiks of kwaadschiks. En tenslotte : voorgoed.
Bertus Aafjes.
Chrisje op reis
Hartelijk welkom om te komen lezen en mee te genieten ! Over voorbereidingen van onze reizen en ook jullie laten meegenieten van hetgeen we hebben gezien en beleefd.
Mijn andere blog kan je vinden op http://blog.seniorennet.be/chrisje/
08-07-2008
we reizen opnieuw !
Het is niet eenvoudig om een blog actueel te houden en steeds nieuwe bestemmigen aandoen.
Op dit moment zit ik geplaagd met een hardnekkig virus dat reeds een viertal weken stand houdt. Op advies van de huisarts neem ik nu andere medicatie en we hopen allemaal dat het aanslaat, zo geraak ik er misschien eens vanaf.
Dit virus put een mens uit en de fut gaat dan helemaal weg, dat neemt niet weg dat ik toch tussendoor een uitstapje naar hier en daar doe maar echt lekker voel ik me momenteel niet. Zou dat wisselvallig weer er voor iets tussen zitten, ik weet heel zeker dat het zonnetje een mens kan beter maken, daarom geniet ik er ook ieder moment van dat ik even tijd heb.
En de reisjes zal je zeggen, ja die komen wel, zeker in de maand augustus, hou jullie nu al maar klaar.
24-06-2008
niet meer op reis ?
Van op reis gaan komt deze dagen niet echt veel in huis, er staat voldoende op het programma om deze week vol te krijgen.
Maar Ivo opperde toch al : "zouden we niet naar de kust rijden ?", ja met dit mooie weer spreekt dat natuurlijk meer aan. Ikzelf hou het dan liever wat rustiger, er is immers een tijd om wat spullen na te kijken, controleren op wat moet hersteld worden. En ja, ik weet het, dat doet ge beter wanneer het proper gewassen is . . . maar ik heb de laatste tijd al zoveel gewassen en gestreken, ik wil tussendoor al wel eens iets anders.
Wel daar heb ik een goede oplossing voor : laat ons wat meer te voet gaan inpecteren hier en daar, dat komt onze gezondheid ten goede en ook het milieu. We moeten niet steeds ergens naartoe trekken met de wagen of met het openbaar vervoer, laat ons ook eens de benen strekken en de fiets van stal halen . . . of blijft het alleen bij goede voornemens . . . ? ? ?
21-06-2008
nog wat informatie verzameld
Zo kwam ik in de krant nog wat informatie tegen over Tsjechië, dat heb ik zorgvuldig bewaard bij alle spullen die we bij mekaar hadden toen we vorige jaren naar Praag en omgeving zijn geweest.
Het gaat hier vooral over de mogelijkheden om bij Belgen in Tsjechië te verblijven, zo kan je toch nog eens je eigen taal spreken in een vreemde omgeving.
Als het er nog eens van komt om naar Tsjechië te gaan dan willen we met de eigen wagen rijden maar niet verblijven in Praag zelf, daar is het verkeer veel te druk en je kan ook niet overal met de wagen komen. Omdat we Praag reeds twee keren hebben gedaan willen we nu de wijdere omgeving eens verkennen, misschien zelfs met de eigen wagen een paar uitstappen doen, misschien ook onze vrienden opnieuw bezoeken, ik ben benieuwd wanneer het er van zal komen.
18-06-2008
sorteren van afval !
Een rare manier van het sorteren van afval hebben we wel geleerd in Istanbul.
Zo zetten de meeste handelaars hun afval mooi klaar naast een boom of lantaarnpaal op de stoep, alles wordt verpakt in grote plastieken zakken, reuzenzakken in het zwart, ze zijn dus allemaal deftig dicht gebonden.
Totdat de eerste er komt in neuzen, die haalt alle karton eruit, stapelt dat bij zijn eigen karton dat hij bij heeft en gaat verder. Daarna volgt de tweede, die verzamelt blikken dozen, alles wat metaal is, die gaat daarna ook mooi verder. Zo komen er nog een paar langs en uiteindelijk ligt die hele grote plastieken zak daar bijna plat op de grond . . . en als er niks meer te rapen valt voor de volgende die langs komt . . . dan stampt die het hele zooitje nog wat rond zodat alles open ligt. Wat daarna volgt is de vuilniswagen, die laden de plastieken zak met restanten op en nemen dat mee . . . wat daarbuiten valt dat laten ze maar liggen . . . daar zorgen later de mensen voor die met borstel en kar de stoepen proberen te onderhouden. En als het echt te erg wordt dan gaan ze er wel met een spuit water overheen, dan schrik je wel even maar nog beter dit dan een smerige stoep achter te laten.
Ik moet eerlijk bekennen dat we niet veel vuiligheid hebben gezien, ook ruikt het er niet vies . . . ofwel hebben we daar niet geweest . . . alleen aan de Galatabrug zouden ze wel wat anders mogen omgaan met hun afval. Ofwel kieperen ze daar alles zo maar in het water wat er over blijft van voedsel . . . ofwel is de stroming daar zo dat daar alles bij mekaar komt. Daar kan je letterlijk eens alles zien drijven op het water, van plastieken flessen tot een half broodje, tot sla en weet ik wat allemaal voor groenten en fruit . . . dat is iets wat voor mij niet door de beugel kan.
In de buurt van de Galatabrug is er wel veel beweging van boten, mensen,bussen en wat nog allemaal, als ieder eens een papiertje laat vallen dan komt daar natuurlijk dadelijk een hoop bijeen . . . maar zou het toch niet nuttig zijn om iedereen eens op zijn plichten te wijzen . . . ? ? ? ! ! !
16-06-2008
nu is het reizen in ons geheugen . . .
Om de tijd te overbruggen die ons nog rest tot de volgende uitstap, reizen we nu vooral terug in de tijd.
Als er vrienden, kennissen of familieleden op bezoek komen dan stellen ze steeds de vraag : " En hoe is het geweest in Istanbul ?"
Zo zeggen we dan dat het uitstekend is bevallen, dat we veel hebben gezien en zonder dat je het weet ben je alles aan het vertellen. Omdat nu die vakantie voorbij is, kunnen we er rustig op terugblikken, ook worden steeds zaken boven gehaald die op dat moment zelf niet zo belangrijk leken. En dat van de eerste koffie in het hotel en het "Turks Fruit" van Ivo dat komt op het voorplan natuurlijk, dat vond ikzelf achteraf bekeken nog het beste wat we hebben meegemaakt, 'k heb tenminste eens goed kunnen lachen.
Maar welke stommiteiten ikzelf heb gedaan, dat vertel ik natuurlijk niet, daar zal Ivo ook wel iets over weten te zeggen, daar ben ik van overtuigd.
Alhoewel de Turken rijden als gekken, roken als . . . een Turk, arm zijn als Job en wat weet ik nog allemaal, veel ongevallen hebben we er niet gezien. Of toch ééntje, een "Vespa" die onzacht in aanraking was gekomen met een auto. De beide bestuurders stonden er wat beteuterd bij te kijken, hoe of wat er aan de hand was daar hebben we het raden naar maar de hoge stoepen hadden nogal veel plooien gelegd in de Vespa. Of daar politie bij te pas is gekomen . . . dat hebben we niet afgewacht . . . dit alles was voorgevallen in de straat waar het hotel zich bevindt, we zijn dus rustig verder gegaan.
Ook hebben we 's avonds een man een aanval zien krijgen maar wat daar de reden voor was hebben we niet geweten, we zijn verder getrokken. De man kreeg immers al bijstand van omstaanders, we moeiden ons beter niet in zulke toestanden. Het was wel vlak aan de moskee waar die vele nargileh's werden gerookt, had het daar iets mee te maken of helemaal niet, we zullen het nooit weten.
11-06-2008
enkele rare beelden !
Nog snel wat beelden gezocht, 'k heb ze immers niet allemaal laten zien, dat kan je best geloven.
Degene die hieronder staan zijn genomen in de basilicacisterne, ondergronds dus, het zijn hoofden. Maar deze staan wel onder een zuil, ze dragen dus een hele hoop aan gewicht . . . maar dat zie je niet steeds !
Volgens mijn reisgids vertelt zijn het de hoofden van Medusa, het gewelf zou aangelegd zijn in 532 door Justinianus. Het dak rust op 336 zuilen, elk meer dan 8 meter hoog. Er is slechts tweederde van bewaard gebleven van de gehele ruimte.
Echt helemaal op zijn kop staat dit hoofd, het geheel was dus letterlijk een ondergronds vergaarbekken voor water, tot op de dag van vandaag staat er water in en zie je de vissen erin zwemmen.
09-06-2008
en vorig jaar . . .
Vorig jaar, rond deze tijd, dan zaten we in Praag, dat weet ik nog heel goed, dat was een vakantie om U tegen te zeggen. Niet dat we daar de rijke Belg gingen uithangen, neen dat helemaal niet, we hadden wel een 5-sterren-hotel geboekt en kwamen daar terecht in een mooie kamer, maar dat was het dan zowat. Om te slapen lig ik nogal graag comfortabel en dat was het deze keer echt wel, maar daarvoor waren we niet naar Praag getrokken : we gingen daar onze vrienden bezoeken.
Katka, haar man Marty en beide kinderen Lucy en David, wonen een dertigtal kilometer buiten Praag, als vrienden wilden we hen bezoeken, David was immers pas in het begin van het jaar geboren. En we hadden hun beloofd om daar naartoe te komen . . . dat hebben we dan ook gedaan en dat is formidabel meegevallen.
Maar dit jaar zit een bezoek er echt niet in, we zijn al uit aan het kijken naar onze volgende vakantie, die gaat door in Duitsland. We zitten dan in het midden van het Zwarte Woud, in Oberwolfach, vlak naast de stad Wolfach.
Van gisteren zitten daar al enkele mensen die we kennen en dan doe je al eens een berichtje om te horen hoe het ginder gaat, of het weer meezit en zo van die dingen.
Daar kreeg ik hetvolgende antwoord op : "Hallo mensen, bier en weer zijn goed maar het hotel is minder geworden, er zit een bus Belgen !" Nu moet je weten dat onze vrienden Nederlanders zijn en we kunnen het niet laten van steeds op mekaars kap te zitten, zo maken wij lol samen en trekken al eens een dagje er samen op in de beste vriendschap.
Welk bericht zouden we hun nu doorsturen om toch ook een steekje onder water te geven . . . het is nog even doordenken en dan krijgen ze dat vandaag wel te lezen . . . 'k zou best iets gevat zijn . . . straks valt ons wel iets in !
In ieder geval, geniet nog van jullie vakantie en in augustus zijn we ook weer samen in hetzelfde hotel, hou jullie kloek en tot ziens !
07-06-2008
omdat we toch vaak te voet op weg trokken . . .
Ja, als een mens meestal te voet onderweg is in een stad dan heb je op het einde van de week een deftig aantal kilometers in de benen. Maar dat kan ons niet deren . . . alhoewel onze benen toch tekenen vertoonden van een lichte zonneallergie . . . eerder had ik dat ook al gehad maar nu hadden we het allebei op dezelfde dag . . . toch maar wat oppassen daarmee.
Dit is de Valensaquaduct uit de 4de eeuw, over de Atatürk Bulvari. Deze aquaduct hadden we eerder al gezien toen we in Istanbul waren aangekomen. En dan zoek je daar achteraf opnieuw naar, ja wij waren wel gewapend met een plan van de oude stad, veel verkeerd lopen kan je dan niet, zeker als het een drukke weg betreft. Helemaal in de rechterhoek sta ik er ook nog voor een gedeelte op.
Toen we er onderdoor waren gelopen stelden we vast dat het uitzicht langs deze zijde nog veel beter was, ook nog snel een foto genomen natuurlijk. Dat heeft Ivo wel gedaan want ondertussen kreeg ik de vermelding op mijn camera dat de kaart vol was met foto's, dan maar snel enkele slecht uitziende beelden weggewist van die kaart zodat ik opnieuw plaats had. Er is immers meestal zoveel te zien en je wil dat dan ook meteen vastleggen, dat je vergeet dat er ook wel een limiet is op die geheugenkaart, die van mij is al van een oudere datum en niet echt groot . . . ja dat brengt soms problemen mee.
Maar gelukkig zijn we telkens met twee op stap en dan kom je ook al eens minder fraaie beelden tegen. Je zit in een wereldstad met miljoenen inwoners, daar horen dan ook minderbedeelden bij. Dit zou wel eens het voorbeeld kunnen zijn van hoe het niet hoort, beneden een drukke boulevard met talloze winkels en opslagplaatsen voor vele waren, allerlei grote concerns die daar zitten en boven op een heuvel vindt je dan dit huis. Of de mensen echt hulpbehoevend zijn dat is nog maar de vraag, schotelantennes staan er overal !
De ingang of uitgang, net zoals je het wil bekijken, die kon niet ontbreken tussen alle andere foto's. Als ingang gebruikten we die meestal niet, wel als uitgang. Op onze laatste dag deden we dan ook de plaatsen aan die we iedere dag passeerden . . . maar waarvan er nog geen beeld werd vastgelegd : de grote bazar.
En dit café was het enige waar je mocht roken, dat deden we dan ook dagelijks aan in onze tocht terug naar het hotel, daar konden we even overzien wat we tijdens de dag hadden gedaan of wat we ons hadden aangeschaft. Het werd uiteindelijk een gewoonte om daar iets te gaan drinken, de ene keer was het water, de andere keer thee of koffie, net waar we op dat moment zin in hadden.
Deze foto is tevens het einde van het verslag over onze reis naar Istanbul, het was een leerrijke belevenis, over een stad die te paard zit op twee werelddelen. Het Aziatische gedeelte hebben we echter niet aangedaan, misschien iets voor in de toekomst . . . wie weet !
06-06-2008
onze vlucht
We zijn met de nationale trots van Turkije naar Istanbul gevlogen en ook weer naar huis.
Tijdens de vlucht kregen we een warme maaltijd, er was keuze tussen pasta en kip . . . totdat ze bij ons kwamen, blijkbaar was de keuze beperkt en we kregen alleen maar kip . . . niet dat het niet lekker was, verre van, ik was tevreden dat we dit kregen, een slaatje was er ook bij, een nagerecht, en een lekker krokant warm broodje. Dat was alleen in de heenvlucht zo, maar we mochten echt niet klagen, het was lekker . . . maar wel wat te gekruid voor mijn zieke maag, ik was immers vertrokken met een maag- en darmvirus . . . en dat is nu echt niet het ideaal. Maar ik heb er het beste van gemaakt, mijn broodje opgegeten met een tipje kaas en de kip met wat aardappelen en groenten, ik had genoeg gegeten, beter het wat minder doen en morgen ook nog verder kunnen zonder last van de ingewanden.
Weet ge dat dit de eerste keer is dat we de keuze hebben tussen het beschikbare eten, en we hebben toch al een deftig aantal vuchten op ons palmares, zo zie je maar dat je nooit te oud bent om bij te leren, het was een prima vlucht totdat we moesten landen in Istanbul. Dat vliegtuig heb ik nog nooit zulke bewegingen weten maken als bij de landing, ik was bang dat we met de vleugel de grond zouden raken, zo ging dat vliegtuig over en weer, waarschijnlijk een minder begaafde piloot ? ? ? ! ! !
Wanner we naar huis terug vlogen volgden we hetzelde schema, dachten we tenminste. Het inchecken was geen lachertje, een geluk dat we begeleiding kregen van de maatschappij die onze transfert had gedaan, zonder die man stonden we nog in Istanbul, dat duurde en duurde maar. En dat is normaal als ge weet dat er voor ons een aantal mannen stonden met pakken tot 250 kg om te versturen met hun nationale trots, waar naartoe daar heb ik het raden naar, ik versta nog altijd geen gebenedijd woord Turks. Eindelijk waren we dan toch onze koffers kwijt geraakt, na veel wachten en aanschuiven . . . maar toen begon het maar pas. Onze koffer had al een serieuze scan ondergaan, zo ook wijzelf en onze handbagage, voordat we aan de incheckbalie stonden. De grens dan maar passeren bij de politie en dat verliep allemaal vlot, ons visum was immers in orde en we kregen opnieuw een stempel dat we het land hadden verlaten, dat was dat dus al.
We trokken naar de gate die opgegeven stond op het bord, tot onze spijt moesten we daar wachten, waarom was ons een raadsel. Maar dat bleek maar goed ook achteraf want de gate was gewijzigd op het moment dat we daar stonden aan te schuiven. En de trektocht begon naar de andere gate, oef, daar waren we bijna de eerste, de scan was daar ook niet mis, weeral papieren klaar nemen, spullen in de bakken leggen, riemen uitdoen, ge kent dat misschien, een hele poespas en waarom dan ? Het strafste van de zaak vind ik dan nog dat we metalen bestek kregen op het vliegtuig om mee te eten, wat zou er nu meer last kunnen bezorgen bij een mogelijke aanval dan dat metaal, niet het spul dat wij bij hadden. Zelfs zijn schoenen moest Ivo uit trekken, die poort piepte immers steeds maar, ja dat hebt ge als ge met geweren en messen in uw schoenzolen rond loopt hé. Die moesten door de gewone scanner en het was oké, ja, daar zijn we gescand voor ons hele leven. Zo lachte Ivo ermee bij de huisarts : als iedere scan in Turkije een foto moest opleveren dan had ik er meer dan genoeg voor mijn hele verdere leven !
05-06-2008
op naar het Dolmabahçepaleis !
Daar zijn jammer genoeg niet veel foto's van, wel enkele natuurlijk, ik laat ze jullie toch even bekijken en geef er commentaar bij !
Hier zie je de beroemde zwanenfontein, ook al ziet het water er maar groentjes uit, het park rondom is heel mooi aangelegd. Dit hele domein grenst dus aan de Bosporus en wordt angstvallig bewaakt, dat zal je verder nog wel zien.
Pas in 1956 werd opdracht gegeven om dit paleis te bouwen maar dat neemt niet weg dat een een mooi pareltje is aan de Bosporus, het krijgt dan ook vele bezoekers.
Alleen kan je niet zo maar tot aan het paleis geraken, wij namen dus de boot, van uit Eminönü en trokken naar Besiktas, ja van de gelijknamige voetbalploeg. En van daaruit trokken we te voet naar het paleis, het was nog een stukje lopen want de ingang lag helemaal langs de andere kant, je gaat dus letterlijk het paleis voorbij voordat je er naar binnen kan geraken.
Omdat ik de ingangspoort niet wou hebben met de wachten erop, heb ik er een foto van genomen langs de binnenzijde, je ziet dat er geen moeite gespaard werd om er iets mooi van te maken. Zelf vind ik het wel redelijk overladen naar mijn eigen smaak maar het neemt niet weg dat het de moeite is om eens te gaan bekijken.
Zo zie je deze rozenbomen, ja ze werden zo geleid dat ze deze vorm kregen, hoe ze dat hebben gedaan is mij een raadsel, ofwel zijn het echt hele oude rozelaars . . . ofwel hebben ze die rozen op een andere onderstam geënt, ik heb er geen andere verklaring voor. Maar een normale rozelaar kan je dit toch niet noemen volgens mij !
Dit is de toegang tot de Bosporus, geen toegang dus want er staan wachten en die laten je gegarandeerd niet door. Die mannen staan daar in de volle zon, met de helm op hun hoofd, te zweten en af te zien, we hebben gezien hoe ze die tussendoor kwamen verfrissen, als ze met hun voet niet meer op de juiste plaats staan dan tikken ze daar met hun eigen voet even tegen totdat ze weer perfect staan, plezant is toch wel iets anders in mijn ogen.
Zo ziet de ingang van het paleis eruit, het is er gewoon aangenaam en imposant, vooral de grote luchters en de vele kandelaars, ik vraag me af waar ze al die energie halen om dat te kunnen onderhouden, verlichten en verwarmen ? Zo zie je maar dat de afstand tussen arm en rijk steeds groter wordt, zo oud is dit paleis immers nog niet, ikzelf zie graag mooie dingen maar ik zie het nut niet in van zulke paleizen.
De enige foto die ik binnen heb genomen is deze, een flash mag je al niet gebruiken en dan is het heel moeilijk om al eens een deftige foto te maken, eigenlijk is het helemaal verboden om foto's te nemen maar ze laten het oogluikend toe. Van het moment dat er geen grenzen worden overschreden, dat wil zeggen wanneer je achter de afsluiting blijft, zegt niemand er iets van.
Ieder bezoek is dan ook degelijk onder begeleiding, zonder gids kom je er helemaal niet in, de taal : Turks of Engels, daar moet je het mee stellen.
Als je dit vergelijkt met onze paleizen in België . . . ik vermoed dat daar nog veel meer energie en geld worden aan uitgegeven . . . en waartoe dient het allemaal . . . tot heil van de natie ? ? ? ! ! !
en steeds maar eten ! (deel 2)
Dit brood kregen me meestal aangeboden, het kwam recht uit de oven, geloof het of niet, het is helemaal hol en is meer een "dubbele pannenkoek", maar wel echt smakelijk en gekruid met zaadjes. Daarbij krijg je nog wat kaas aangeboden, met of zonder nootjes, olijven, olijfolie, soms ook olijfolie met wat erin maar daar hebben we niet van geproefd, de smaken leken ons te sterk ! Het brood daar ging niet veel van terug, Ivo lachte er telkens mee : "jij hebt al genoeg gegeten aan dat brood alleen !"
Niet alleen gingen we eten maar daarbij hoorde ook drank en op onze laatste dag had ik gekozen voor een "Efes"-bier, een doodgewone pils dus maar wel lekker omdat het steeds heel koel werd aangeboden. Zitten we daar niet net al echte pacha's in de dikke kussens, het was er wel heerlijk toeven, net naast de Nieuwe Moskee in de wijk Eminönü, op het plein, dat was onze pleisterplaats. Daar werd telkens halt gehouden om wat te drinken, en later trokken we dan terug langs de kruidenbazar, bergop naar de grote bazar en zo de straat onderdoor naar ons hotel.
De zotte toeren zijn nog de wereld niet uit, op onze laatste dag wou mijn ventje een schepijs, die zag er zo lekker uit. Hij vroeg een coupe met alleen chocolade, de baas van de tent was zo attent om er een tweede lepel bij te voegen . . . zo kon ik ook meeëten, en dat ik het me heb laten smaken bewijst deze foto !
Als we ergens gingen eten volgde meestal een drankje van het huis, hier was het raki en daar was het een thee, omdat ik van geen van de twee vies ben ging dat er vlotjes in !
Het lekkerste wat hij in Sultanahmet gegeten heeft was een steak met pepersaus en lekkere frietjes, ja daar moet je naar Istanbul voor gaan ! Ik moet toegeven dat de saus die erbij was heel lekker smaakte en redelijk pikant was afgewerkt, deze schotel was dus de tweede beste. De foto is niet zo heel scherp maar als je al wat wijn naar binnen hebt gekieperd dan kan het wel eens voorvallen dat de handen even trillen, of was het van de scherpe kruiden in mijn sausje ?
Van de Turkse keuken en van al wat we daar gegeten hebben mogen ze van mij niks slecht zeggen, ik heb er smakelijk gegeten en die man van mij heeft ook nooit geklaagd, zijn we geen gemakkelijke mensen ? ? ? ! ! !
04-06-2008
en steeds maar eten ! (deel 1)
Een lekkere vis mag niet ontbreken op het menu wanneer je aan de Galatabrug gaat eten, het heeft ons heel lekker gesmaakt. Ik was immers met een virus van thuis uit vertrokken en moest wat uitkijken wat ik ging eten . . . maar dit ging er steeds als niks naar binnen, daarbij een lekkere wijn en de dag kon niet meer stuk !
Lamsboutjes in een pannetje, heel heet maar ook heel lekker . . . alleen dat probleem met morsen ! Gelukkig was er voldoende brood in voorraad, het was een Anatolische specialiteit maar vraag me de naam niet want die weet ik niet meer. In het vervolg toch maar een notaboekje meenemen misschien om alles te noteren ? ? ?
Speciale Kebab, vraag me niet wat het precies was maar het smaakte ons heerlijk, het slaatje dat erbij was bestond uit tomaten, komkommer, groene pepers en wat fijne kruiden, daarover was een lichte vinaigrette gesprenkeld. Bij de "pannenkoek" was dan het vlees en ook nog wat kruiden gevoegd zodat het een smakelijk geheel vormde. Dit werd letterlijk voor onze neus klaargemaakt door een mevrouw achter een grote bakplaat, voor de pannenkoeken, smakelijk . . . ! ! !
Dit was één van de voorgerechtjes die we namen in de haven, lekkere gamba's, klaargemaakt in een stoofpotje, samen met aardappelen en allerlei kruiden, dit was eerder een duur grapje achteraf gezien, zeker als je dan terwijl geniet van een fles witte wijn !
03-06-2008
het Topkapipaleis (deel 2)
We zijn op halfweg in het Topkapipaleis, nog niet de helft hebben we gezien van hetgeen er te zien is, ook niet alles staat op foto want hier is het wel eens wat te donker om de kleuren te doen uitkomen en daar is het dan weer overbelicht of reflecteert het licht in de glanzende tegels. Dat er reuzegrote tapijten liggen is ook een feit, wat voor mij dan weer de vraag oproept : hoe houden ze die verdorie zo proper ? Je ziet het, onze dagdagelijkse beslommeringen dringen ook nog door terwijl we met vakantie zijn, het zag er allemaal kraaknet uit . . . maar hoort dat ook niet in een paleis ?
Zo maar wat tegels die tegen de muur waren gezet, wit-blauw, ze spreken van Izniktegels in de Blauwe Moskee, ik vermoed dat de tegels in het paleis ook daar werden gemaakt vermits het een plaats was waar de mooiste tegels vandaan kwamen.
En die "meneer" moest persé daar in dat hoekje kunnen blijven staan, ik wou de tegels hebben maar hij wou en zou er bij op staan, met zijn fototoestel in de aanslag. Ik vraag me nog steeds af waarvoor die nissen werden gemaakt, bemerk ook de mooi ingelegde deur met parelmoer.
Deze haarfijne schildering op de koepel kon ik toch niet zo laten, die moest ik ook hebben, merk op de zijdelingse schildering, het geheel was zo helder dat ge er geen extra belichting bij nodig had, wat van sommige plaatsen niet kon gezegd worden.
Zelf vind ik deze foto heel goed gelukt, ook qua kleur, een mengeling van felle kleuren die toch samen een mooi geheel vormen, het is niet zo eenvoudig om kamers te fotograferen waar het felle licht langs de ramen naar binnen komt. Meestal zijn de ramen dan te fel belicht en de omgeving ervan onderbelicht, daardoor zijn ook veel van mijn eigen foto's en die van het ventje gesneuveld bij nazicht thuis !
Eén van de vele binnenpleinen, de buitenzijde mocht ook wel gezien worden, van hieruit had je een vergezicht over het water, of ik dat heb gefotografeerd vraag ik me af maar waarschijnlijk was ik toch een half meterke te klein om er iets deftig van te maken !
Ik weet dat we toen bijna aan het einde van onze ronde waren gekomen, we hebben nog wat rondgedrenteld maar dat was het dan ook, er viel geen weg terug meer te nemen, jammer van de verloren foto's maar er valt niks aan te doen. We hebben dan ook geen professionele apparatuur, we zijn echte amateurs maar wie maalt daarom, we hebben toch onze indrukken kunnen opdoen en houden alles veilig opgeslagen in ons geheugen.
02-06-2008
het Topkapipaleis (deel 1)
Waar veel volk bij mekaar komt moet toch wel iets te zien zijn, we waren dus op zondag al vroeg op pad gegaan want we vreesden anders helemaal niks te zien van al die mooie dingen ! En gelijk hadden we, in de namiddag, toen wij het paleis verlieten, stond er een hele schare kijklustigen aan te schuiven, hetgeen we niet hebben gedaan en wat wel de moeite waard leek, de schatkamer, die hebben we niet gedaan.
Je kan dus een audiogids huren waarop alle uitleg wordt gegeven maar dat hebben we niet gedaan, het is immers niet in onze eigen taal te beluisteren, ikzelf zou er nog wel iets aan gehad hebben maar Ivo . . . ja, die moet daar helemaal niet van hebben. Zo zie je hier deze mooie poort, een mevrouw is aan het beluisteren waarover het gaat, rechts staat het nummer aangegeven dat je moet aantikken maar wij hebben daar niet veel aan. Let ook even op de kunstig verwerkte keien op het looppad . . . !
Dit is een detail van een deur, waarschijnlijk van een ingemaakte kast, dat weet ik niet precies. Hetgeen wit oplicht dat is allemaal parelmoer, waaruit de rest bestaat weet ik niet precies maar het leek me een houtsoort, heel mooi afgewerkt, dat waren zeker geen armen die in het paleis verbleven . . . is dat bij ons in België ook niet zo . . . ! ! ! ? ? ?
Alles kan dus niet steeds helemaal op de foto, dan maar een detail laten zien, samen met de luchter, een kunstig beschilderde koepel, allemaal prachtig om te zien. Een mens zou dat in meerdere keren moeten kunnen doen maar daar ontbreekt de tijd voor, en ja, eigenlijk is het ook niet gratis om naar binnen te gaan. Zo kwamen we er na een tijdje steeds op uit dat het telkens 10 Turkse Lyra was dat ze vroegen, voor vele dingen die we hebben gedaan . . . het was louter toeval !
Prachtige kleuren allemaal, als je ziet hoeveel werk ze daarin hebben gestoken dan moet daar wel een heleboel volk aan het werk zijn geweest, de ene ruimte is al prachtiger dan de andere maar is het daarom ook niet een paleis.
In één enkele keer is het onmogelijk om alles te laten zien, daarom brei ik er nog wel een vervolg aan, je ziet het dan wel.
01-06-2008
Turkse gewoonten . . .
Hier zijn de mannen aan de Turkse waterpijp aan het lurken ! We hadden het al eerder geroken dat daar duchtig gerookt werd en niet alleen een licht sigaretteke, daar verkopen ze namelijk ook tapijten, oude kilims liggen daar gewoon op de grond ten toon. Maar dat interesseerde ons niet echt, het was ons om die rokende mannen te doen . . . en we hadden geluk !
Overal zie je van die stalletjes staan met gepofte kastanjes, ook met maïskolven die geroosterd zijn, ik vraag me steeds af wat ze daarin zien, ieder zijn smaak denk ik dan maar. Eigenlijk hebben we dat nooit geprobeerd, ook niet de pistachenoten waar ze overal mee staan en de andere noten, ik vond dat we zo al genoeg noten op onze zang hadden en deze konden alleen maar zorgen voor een overladen maag, ik was immers met een virus vertrokken op vakantie.
En op deze wiebelende boten wordt dan de makreel geroosterd, we waren daar net op een weekend aangekomen en het zag er zwart van het volk. Waar zoveel volk bij mekaar komt moet ge dan toch ook eens gaan kijken en wat bleek, ze paceerden zich allemaal op kleine stoeltjes en aten gretig van het halve broodje met sla en geroosterde makreel. Het was letterlijk een kleurrijk schouwspel, je kon je daar laten fotograferen met kledij en tulband en wat weet ik nog allemaal, in een sjieke troon, niks voor ons, veel te warm in die dikke kledij. Maar we waren wel benieuwd hoe die makreel dan wel mocht smaken en de dag erna zijn we er ook naartoe getrokken. Deze taferelen speelden zich allemaal af aan de Galatabrug, een brug waarrond heel veel commercie te doen was, onder de brug, op de brug, naast de brug, aan de overkant van de brug, je kon het zo gek niet voorstellen of je vond het er wel. Ook moet je hier in onze steden vaak zoeken naar een toilet, ginder geen gebrek eraan, je moet wel een kwartier op voorhand weten dat je moet gaan want wachten is er steeds bij. Je kent die Franse toiletten, wel zo zijn de Turkse ook maar er zijn ook een hele hoop anderen . . . en als ze zien dat je geen Turkse bent dan laten ze je toe op degene die wij gewoon zijn.
In de Dolmabahçemoskee deed ik net zoals de andere vrouwen, een hoofddoek om en naar de vrouwenafdeling van de moskee. Het was meer uit nieuwsgierigheid dat ik daar wou binnen gaan, het was ook de eerste moskee waar ik wél een hoofddoek moest dragen, ik heb me gedragen als één van hen. Je moet je dat eens voorstellen dat in een stad als Istanbul op een gegeven moment van alle minaretten het gebed weerklinkt, dat is een enorm lawaai dat galmt over de stad, er zijn dan ook wel duizend moskeeën. Maar echt mensen die neerknielen ter plekke hebben we niet gezien, ze zijn ook wat moderner en hebben zich aangepast aan het modernere leven, degenen die wij gezien hebben tenminste. Dat was iets wat we een 30-tal jaren geleden in Tunesië wel hebben meegemaakt, daar rolden ze hun matje open en knielden voor het gebed, misschien maar goed ook dat ze zich wat hebben aangepast aan het huidige leven.
Deze gesluierde vrouwen mochten niet ontbreken bij Ivo zijn foto's, ik ben eraan voorbij gegaan, ik ben niet zo vrank om deze mensen te storen in hun rust. Je ziet dat er zelfs eentje bij is die het niet kan hebben dat ze gefotografeerd wordt, laat die mensen dan toch gerust. Deze foto werd genomen in het Topkapipaleis op zondag, daar was het een echter overrompeling, wij waren er echter redelijk vroeg bij en hadden een rustige voormiddag, in de namiddag waren de rijen wachtenden dan ook ellenlang !
31-05-2008
met de taxi, met de boot, te voet, met de tram . . . !
Dat we het meeste te voet hebben gedaan, dat zult ge wel begrijpen als ge weet dat in Istanbul meer dan inwoners zijn dan we in ons hele eigen landje hebben, het komt daar dagelijks tot een verkeersinfarct maar dat is niet te verwonderen. Er zijn wagens die hun eigen sirène hebben, ze rijden met 6 naast mekaar, zelfs als er maar 3 rijvakken zijn ! Dan ziet ge op een bepaalde plaats dat de weg ingedeeld is in drieën, het eerste vak duidt 30 aan, het tweede geeft 50 aan en het derde daar staat 70 op . . . maar zich daaraan houden dat is steeds een probleem, wij dachten dat de 1 eraf gevallen was, zo'n snelheid halen ze soms ! Waag het dus niet om in Istanbul zelf met de wagen te rijden, steeds traffic jam !
Met de boot zijn we ook de Bosphorus op gevaren, niet op eigen kracht, wel met een deftige grote boot die een stevige snelheid erop na hield. Het was dan ook ongeveer anderhalf uur later wanneer we opnieuw aan land gingen en het was een echt mooie trip, we hadden alle zijkanten van het water gezien, maar één enkele keer gestopt onderweg maar dat was het dan ook. We vonden het ook moeilijk om in al die regelingen wijs te geraken, waar gaat die boot naartoe en hoe laat vertrekt die opnieuw, we kregen een regeling maar wat is wat daarop . . . och we zijn deftig en op tijd weer aan wal geraakt. Zo namen we de overzet naar Besiktas, ja, van de voetbalploeg, naar het Dolmabahçepaleis, daar kregen we alleen de uitleg in het Engels of in het Turks, er is daar zoveel te zien !
Na onze omzwervingen in de stand gingen we in het eigen hotel weer tot rust komen, boven op het dakterras, ge ziet het, er is niet veel nodig om de moede zwerver tevreden te stellen, alleen zien jullie de grote pint bier niet die voor mij op het tafeltje staat !
En het nostalgische trammetje rijdt steeds hetzelfde traject : Istiklal Cadessi, van aan de Tünel tot aan Taksim, dit bevindt zich aan de andere kant van de Gouden Hoorn in Beyoglu. Maar wij hebben dit gedaan van uit Kabatas, het eindstation van de tram, daar het kabeltrammetje genomen tot Taksim en dan naar beneden met dit trammetje. Het wordt immers door iedereen gebruikt en veel kost het niet, daar moet je het niet voor laten. Om de gewone tram te nemen is het ook heel eenvoudig, je schaft u een jeton aan, steekt die in een automaat, je drukt op de knop en kan door tot op het perron, iedereen die daar staat heeft dus normaal betaald om de tram te nemen zo ver je maar kan rijden. Een heel gemakkelijk systeem, daar zouden ze hier nog wat kunnen van leren, och ja, ook nog zoiets, als er al mensen over de sporen lopen dan houdt de tram halt en laat u over steken, dat zouden ze hier ook doen !
Zo ziet het trammetje er langs buiten uit, hier is het keerpunt rond het standbeeld dat in de linkerzijde staat, steeds maar van boven, hier dus, naar beneden, doe het liever niet te voet want je hebt gegarandeerd pijnlijke spieren. Het rijdt wel door de grote winkelstraat maar ik vermoed dat er op andere plaatsen ook nog kan gewinkeld worden, hoeveel haltes er tussendoor zijn weet ik niet precies, wij rijden steeds maar tot op het eindpunt, daar moesten we immers zijn !
Van daaruit zijn we weer de Gouden Hoorn over gestoken, te voet wel te verstaan, we wilden de vissers op de Galatabrug niet missen, we moesten toch ook hun vangst kunnen controleren, wat een toerist al niet over heeft om alles te zien in zijn vakantie. Sommige vissers hangen zelfs kleine garnalen aan hun haken, zeker om op grotere vissen te angelen.
En wat aten we dan wanneer we over de brug waren : een half stokbrood, met sla er tussen en daar een geroosterde makreel bij, en lekker dat dat is als je honger hebt !
Je krijgt de boot waarop die makreel gegrilld werd wel te zien in een volgende aflevering.
29-05-2008
sorry !
Geplaagd door allerlei tegenslagen is het niet mogelijk om iets deftig op mijn blog te zetten, kom morgen nog maar eens kijken !
27-05-2008
de Blauwe Moskee, Haghia Sophia en Basilicacisterne
We beginnen onze tocht in de Blauwe Moskee, die ligt gewoon het kortste bij als we vertrekken vanuit het hotel. Imposant is het geheel wel, dat zie je aan de respectabele hoogte van de ruimte. Mooie foto's kan je echter niet nemen omdat de belichting van de camera niet ver genoeg draagt. Wel vind ikzelf dit wel een geslaagde foto om een overzicht te laten zien van de minbar, midden in beeld, en van de mihrab, langs de linkerzijde, dat is een nis die de richting van Mekka aangeeft.
Een grote marmeren vaas staat daar ten toon, waar ze voor dient of gediend heeft is me tot nu toe nog altijd een raadsel gebleven, 'k heb er geen enkele uitleg voor gevonden.
Een mooie nis, deze foto weet ik echt niet meer waar die genomen is maar ik vermoed in de Aya Sofia, eigenlijk zou een mens een notaboekje moeten bij zich hebben om alles te noteren. Dat is iets, waar ik volgende keer dat er een nieuwe camera wordt aangeschaft, nog wel eens aan moet denken !
En naar boven kijken moet een mens ook steeds doen, er zijn wel enkele renovaties aan de gang maar sommige koepels zijn echt mooi versierd. Hier heb ik zelf wel een handje toegestoken om alles mooi tot zijn recht te laten komen.
Dat het een kerk is geweest dat zie je zo aan het fraaie retabel dat zich op de muur bevindt. Met een beetje geduld lukt het wel om er een degelijk beeld van te vormen, je ziet het goud dan ook mooi glanzen, het helpt in ieder geval om alles tot zijn recht te laten komen.
In het ondergrondse zie je deze "auwenveren" op een zuil in de cisterne, en groen ziet het ook allemaal, of het van het vocht is of van nature weet ik niet zo precies. Ook vindt je een paar (stenen) hoofden onder een paar zuilen, die krijg je later nog wel te zien.
En dit is gewoon om een indruk te geven van het geheel, het licht is wat povertjes om alles te laten zien. Wat er allemaal te zien is dan, water waarin vissen zwemmen, natte donkere en glibberige looppaden, een druppel water hier en daar die naar beneden komt. Gewoon een ondergrondse vergaarbak dus . . . die nu gebruikt wordt om toeristen te lokken . . . , lag vroeger vol met stenen en stukken van afbraak.
26-05-2008
en we zijn terug in het land !
Dit is de eerste foto die ik nam na onze aankomst in Istanbul. We zitten hier boven op het hotelterras te genieten van een ferme pint bier, zoals elke rechtgeaarde Belg zou doen in het buitenland ! De eerste moskee lag dus al vast op beeld . . . maar er zullen er nog vele volgen . . . of wat hadden jullie gedacht ?
Degene die zichtbaar was van op het terras, en eigenlijk niet zo erg ver daar vanaf lag, was de Blauwe Moskee. Het is de moskee met de 6 minaretten, normaal hebben de moskeeën er hoogstens 4, dit was dus een uitzondering. Deze moskee wordt de Blauwe Moskee genoemd omdat er binnenin vele tegels werden gebruikt, "Iznik-tegels" genaamd, ze zijn meestal wit-blauw,met hier en daar enkele andere kleuren . . . vandaar dus "Blauwe" Moskee.
En dit zijn de zuilen : de Egyptische Obelisk en de Slangenzuil in het Hippodroom. Zoals de foto laat uitschijnen loopt daar verschrikkelijk veel volk rond. We hebben er dan ook geen foto's meer aan vuil gemaakt, er viel nog meer dan genoeg te bezoeken en bezichtigen, dit lieten we verder aan ons dus voorbij gaan.
Omdat we toch ook alles wat wilden verdelen over de verschillende dagen van ons verblijf, hebben we ons plan opgemaakt en op zaterdag alleen deze omgeving verkend, het Topkapi-paleis lieten we dus tot zondag wachten.
15-05-2008
het vertrek komt in zicht
Wereld Weer - Istanbul, Tu
Overdag
Nacht
Donderdag 15 Mei
20°C NO 4
11°C NO 3
Vrijdag 16 Mei
23°C NO 3
8°C NO 1
Zaterdag 17 Mei
26°C NO 3
7°C O 1
Zondag 18 Mei
27°C N 3
8°C O 1
Maandag 19 Mei
32°C ZW 2
12°C ZW 1
Vorige week hebben we er nog mee gelachen : als we naar Istanbul vertrekken dan nemen we de zon van hier mee. Het was toen immers daar kouder dan hier maar nu zien de temperaturen er al echt zomers uit. Laat ons hopen dat het geen te heet weer en niet te veel regen brengt, een gematigde temperatuur kan iedereen aan.
Onze kledij ligt al klaar, iets licht voor warme dagen en iets om overaan te trekken wanneer het koud wordt, het is maar een week en we trekken wel onze plan.
Wat het eten betreft zal ik in de eerste dagen voorzichtig moeten zijn, ik ben namelijk van de zee thuis gekomen met een virusje, dat nu bijna bedwongen is, toch maar genoeg medicatie meenemen, je weet maar nooit. Als je niks meer van me hoort dan zijn we dus op weg, tot volgende keer.
