Na een langere afwezigheid op deze blog, toch nog eens een nieuw bericht van mij. Ik zal al beginnen met te zeggen dat alles hier goed gaat en dat het (eindelijk) wat drukker is op het werk. Ik kan dan dit al meteen als excuus gebruiken om iets minder regelmatig te bloggen.
Vrijdag 30 maart zijn we met de andere studenten naar een soort bal geweest ten voordele van de kindercrèche van de kleinkinderen van een van de collegas. Een supertoffe avond, maar het zou nog geslaagder geweest zijn indien ik de dag nadien niet om 7u moest opstaan! Op zaterdag 31 maart had ik namelijk mijn eerste workshop voor het Land & Housing Program. Tijdens deze workshop werden vrouwen vanuit verschillende regios uitgenodigd. Eerst werden er wat lossere oefeningen en kennismakingsspelletjes gedaan en toen werd de groep al direct getrakteerd op een geschiedenisles. Tijdens deze workshop moest ik een soort bezinningsmoment begeleiden en heb ik voor assistente gespeeld. Het was zeer leuk en leerrijk om de verschillende vrouwen te leren kennen en te horen wat er allemaal leeft in de verschillende regios. De bedoeling van de workshop was om de verschillende land rights structures opnieuw leven in te blazen, dus de komende weken zal het zeer druk zijn aangezien we de verschillende structures ook moeten gaan bezoeken. s Avonds waren we dan uitgenodigd bij Sharon voor een braai. Het was een zeer leuke avond, met toch wel enkele vreemde gewoontes. Toen we aankwamen bij Sharon kregen we namelijk een bord met rijst en een of ander stoofpotje. Ik dacht dan dat we dit zouden eten en dat de braai om een of andere reden toch niet door zou gaan. Dus ik heb een goed bord van dit pikante goedje gegeten. Maar rond 22u werden dan toch vuurtjes gestookt en ging men toch vlees bakken. Tegen dat het vlees klaar was, had ik helemaal geen honger meer. Maar aangezien we vegetarische burgers meegebracht hadden, moest ik die wel opeten. Toen we gedaan hadden met eten, heeft de man van Sharon ons dan met de auto naar huis gebracht. Op dinsdag 3 april ben ik dan met Carmen en Thandi naar Ceres gegaan om te luisteren hoe het daar bij de land rights structure gaat. Zij waren namelijk niet aanwezig op de workshop. Ik kan het hen niet echt kwalijk nemen. De rit naar daar was 4 uren! Dan konden we een half uurtje praten met iemand en dan opnieuw 4 uren terug rijden om dan vrij laat pas thuis te komen. Op woensdag hebben we de andere interns uitgenodigd bij ons thuis en heb ik gekookt voor ons. Het was echt een supergezellige avond en hopelijk volgen er nog! Op donderdag was er een meeting met de cooperative van Stellenbosch. Hier was ook de deputy minister van technologie en wetenschap op aanwezig. Daarna zat de werkdag er alweer op aangezien het de dag nadien Goede Vrijdag was (een feestdag hier), wou men op tijd stoppen met werken. Die avond ben ik dan nog iets gaan drinken met de andere interns en een vriendin van hen die hier studeert. Opnieuw een toffe avond! Op Goede Vrijdag dan gezellig gaan picknicken en helemaal niets gedaan! Op zaterdag en zondag was het superslecht weer. Het heeft echt een gans weekend lang geregend. Dus op zaterdagavond is Ivana langsgekomen voor een girlsnight Claus en Tande gingen de bloemetjes buiten zetten in Stellenbosch. Wij hebben dan maar gezellig naar een film gekeken en popcorn gegeten. Voor zondagochtend hadden we overheerlijke koffiekoeken voorzien. Misschien waren ze wel zo overheerlijk omdat het al zo lang geleden is dat ik dat nog eens gegeten heb. Op Paasmaandag zijn we dan eindelijk eens naar Kaapstad geweest. De bedoeling van de trip was om op de Tafelberg te gaan en van het uitzicht te genieten. Maar aangezien we aan het base camp al hoorden dat de zichtbaarheid op de berg zeer slecht was, hebben we dan maar besloten om een andere keer terug te komen. Verder hebben we de toerist uitgehangen in Kaapstad op zon rode bus die de toeristen alle leuke plekjes toont. Ik miste echt de buitenlucht na twee dagen in het appartement zitten met slecht weer. Op de trein naar huis hebben we dan een supersympathieke treinchauffeur (?) ontmoet. Hij heeft ons zelfs getoond hoe alles werkt in de locomotief van de trein. Hij stapte ook bij elke halte uit om zeer luid te roepen dat dit de laatste trein naar Stellenbosch was J Dinsdag had ik s avonds een information session in Hawequa (buiten Paarl), iets minder ver dus. Onderweg hebben we Tande bij een vrouw afgezet die met een cooperative daar bezig is. Het was echt een zeer toffe vrouw die in een super mooie chalet woont midden in het bos. De information session ging echter door in een farmer workers woning, waar het licht stuk was en waar we nog maar eens een keer vast zaten met de auto. Later deze week heb ik ook eindelijk wat meer taken gekregen op het werk. Zo zal ik meewerken aan dat boekje met verhalen over evictions en de lancering hiervan en aan het afwerken van een onderzoeksrapport over Spooky Town. Donderdag en vrijdag waren dus echt wel drukke dagen op het werk. Vrijdagavond hadden we dan afgesproken met Katherine die ons nog eens komt bezoeken in Stellenbosch. Opnieuw een zeer gezellige avond waarop we eens goed konden doorzagen over de cultuurverschillen op het werk. We hadden er allebei wel eens nood aan! Vandaag ben ik dan met Yana en Ivana naar het natuurreservaat in Jonkershoek geweest voor een stevige wandeling. Althans dat was toch het plan. We moesten namelijk fietsen huren om naar daar te gaan en die van mij wou toch niet zo goed meewerken, dus ik was al helemaal uitgeput na een uur fietsen toen we er aankwamen. Toen we pas begonnen te wandelen begon het dan ook nog eens te regenen. Maar het deed zon deugd om buiten te zijn en om de prachtige natuur daar te zien dat ik er helemaal geen last van had. Nu voel ik natuurlijk wel dat ik stijf aan het worden ben en dat ik een paar uren in de regen heb gelopen, maar het was allemaal de moeite waard
Van op een andere laptop, mijn oude vertrouwde eerste laptop, kan ik dan toch nog eens werk maken van een nieuw blogbericht. Aangezien het al even geleden is en er toch alweer heel wat gebeurd is hier in Zuid-Afrika, zal ik toch proberen de omvang wat te beperken. Kwestie van iedereen geboeid te houden tot het einde Dus op 8 maart heeft mijn laptop besloten er de geest aan te geven, ook op die dag kwamen Marc en Karien hun bedankingsetentje in ontvangst nemen. Op het menu stond, al zeg ik het zelf, een vrij geslaagde lasagne en een ijsje als dessert. Dit alles werd natuurlijk vergezeld door bijpassende FAIRTRADE wijnen. Het was een gezellige avond waarop we wat konden bijpraten, maar helaas kwam de avond al vrij vroeg ten einde. Karien werd opgebeld door een vriendin met een probleem en zoals we haar kennen, wou ze die toch gaan helpen vanavond. De dag nadien kwamen de Duitse studenten dan aan en konden we dus met hen kennis maken. Vrijdag was ook de laatste dag dat Griet in het land was en dat konden we niet ongemerkt voorbij laten gaan. s Avonds gingen we dus met haar, Bongeka en Ida iets gaan eten en Ida heeft ons ook de lokale club getoond. Ook dit was een zeer leuke avond, al konden sommige mensen (en het waren niet de Belgen) niet zo goed tegen de drankjes die we genuttigd hebben. Op zaterdag had Karien ons meegenomen naar Franschhoek. Een zeer idyllisch dorpje dat weggelopen lijkt te zijn uit de Provence. Op zondag zijn we dan naar het strand geweest, een plaats die zeer handig ook gewoon Strand noemt. Dus ons weekend was toch wel vrij goed gevuld en we waren helemaal klaar voor maandag. Op maandag dan een meeting met Colette, de program officers en de andere studenten en iedereen krijg dan (eindelijk) een programma toegewezen waarbij we mochten werken. Ik mag dan toch bij Land and Housing werken. Een voordeel hieraan is dat ik nu toch eindelijk echt wat werk krijg. Een nadeel aan dit krijgen van werk is toch wel dat ik precies te snel werk naar Afrikaanse normen en dus om de paar uur nieuw werk moet vragen. De reactie is dan vaak ah, ik dacht dat je daar toch een paar dagen tot een week mee zou bezig zijn Ondertussen hebben we ook afgesproken met Ivana en Claus om met hen op een roadtrip te gaan het komende weekend. Bij de organisatie is dat een verlengd weekend aangezien het woensdag human rights day is. Dus op zaterdagochtend vertrekken we richting Cape of Good Hope. Eerst maken we een tussenstop in Kirstenbosch Botanical Gardens. Hier waren we al met Marc en Karien geweest, maar dan hadden we niet echt veel gezien. Na een paar uurtjes reden we dan toch door naar Cape of Good Hope. Ook hier hebben we echt prachtige dingen gezien. Een zeer mooi landschap en bavianen! Die nacht bleven we in Simons Town slapen. De dag nadien gingen we dan op zoek naar de pinguïnkolonie die hier verblijft. Al gauw hadden we ze gevonden, de bordjes voor de toeristen missen hun effect dus niet. Maar een eerste ontgoocheling was wel dat we moesten betalen om op het strand te gaan daar. Dus hebben we maar wat van achter omheining naar die beestjes gekeken. Daarna zijn we doorgereden naar Mosselbay, maar Ivana wou toch graag even stoppen in Strand dus hebben we eerst even de zonneklopper uitgehangen. Met alle gevolgen van dien. Opnieuw heb ik moeten vaststellen dat ik dus constant met zonnecrème moet smeren als ik in de zon wil zitten. Met verbrande benen, buik en billen dan toch veilig aangekomen in Mossel Bay. Hier konden we overnachten in een omgebouwde trein. Echt een leuke ervaring. De trein stond namelijk op het strand en we konden vanuit de raampjes de zee zien. Op maandag zijn we dan doorgereden naar Plettenberg. Onderweg zijn we gestopt in Victoria Bay, waar er echt een prachtig strand was, maar we konden er toch niet echt ten volle van genieten deze keer De volgende stop van Knysna. Ook dit was een zeer mooi stadje, met een mooie lagune en met heel wat kraampjes om te shoppen! Dus de eerste souvenirtjes zijn bij deze aangekocht Toen we s avonds in Plettenberg aankwamen zijn we iets gaan eten met Jasper (die in Plettenberg zijn stage doet). De dag nadien konden we dan met hem even mee naar het township waar hij werkt en ik moet zeggen dat het echt wel interessant is om zo eens te zien waar anderen op hun stage mee bezig zijn. Moest ik echt heel veel spaarcentjes hebben, zou het zelfs leuk zijn om een wereldreis te maken en bij iedereen van de richting even te stoppen, maar ik vrees dat ik daarvoor nog veel met de Lotto zal moeten spelen. Later op de middag zijn we dan doorgereden naar Oudtshoorn, waar we tegen de avond aankwamen. De dag nadien zijn we dan naar een struisvogelboerderij geweest, vond struisvogels altijd wel grappige beestjes dus wou die wel graag eens van dichterbij zien. Nu heb ik er in deze redenering geen rekening mee gehouden dat we een struisvogelBOERDERIJ gingen bezoeken. De beestjes die we zagen, werden dus allemaal voorbereid op een slachting en laten we zeggen dat dit bezoek toch niet echt aan mij besteed was! Daarna een lange rit richting Stellenbosch. Na een vermoeiende roadtrip sprak het idee om eens terug op mijn eigen matras te slapen, me ook wel enorm aan Ook het feit dat ik dan toegang had tot mijn vrij uitgebreide EHBO-kit en eindelijk mijn gigantische muggenbeten kon soigneren, deed me wel een beetje verlangen naar mijn tijdelijke thuis. Donderdag ben ik dan met Carmen en de andere interns naar een workshop geweest. Deze workshop was een samenwerking tussen Zuid-Afrika en Brazilië om kennis uit te wisselen over traditionele, kleinschalige landbouw. Deze sessie ging over het bewaren van zaden. Aangezien ik helemaal niets ken van landbouw, was dat ook eens iets anders
J Op vrijdag ben ik dan met Thandi en Christina (een vrijwilligster van de organisatie) naar Spooky Town geweest om mensen uit te nodigen op de vergadering die er dinsdag zou zijn. Dit was toch wel een aparte ervaring. Vooral de verhalen die ik daar te horen kreeg, bleven toch nog een paar dagen in mijn kleren hangen. En toch zijn er mensen die ook daar iets proberen te maken van hun leven en die zorg proberen te dragen voor anderen ook al hebben ze zelf bijna niets. Zaterdag zijn Yana en ik dan naar een feestje in Kayamandi geweest. Een wereldbekende dj (in Zuid-Afrika dan toch) kwam daar draaien en daar moesten we natuurlijk bij zijn. Al verklaarden heel wat mensen ons zot dat we daar als blanken naartoe geweest zijn. Maar het was echt een zeer toffe avond waar we weer heel wat leuke mensen hebben leren kennen. Ook tof om te merken dat er heel wat vriendelijke mensen zijn die aan wildvreemden een slaapplaats aanbieden om er toch zeker van te zijn dat ze veilig zouden zijn. Maar aangezien Yana een escorte voor ons had geregeld was het dus niet nodig om op deze voorstellen in te gaan. Dinsdag was het dan de communitymeeting in Spooky Town. Hier heb ik opnieuw enkele fameuze kippenvelmomenten beleefd. Al waren ze deze keer toch iets positiever dan toen ik er vrijdag was. Hopelijk kan er vlug iets veranderen aan de situatie daar!
Zo en dat was het dan weer voor deze keer. Volgende keer zal ik proberen van mn blog toch iets beknopter te houden!
Deze
week hebben we al weer heel wat dingen gezien en ervaren.
Op het werk zelf hadden we deze week nog niet zo heel veel te doen, dus mochten
we met Thandi en Carmen mee naar een congres in Kaapstad. Hiervoor moesten we
terug vroeg opstaan en gingen samen met Thandi met de trein. Nu dachten we dat
we dan gewoon van de trein zouden stappen en we op de bestemming waren, maar
dat was dus een foute veronderstelling. We moesten immers nog een taxi nemen
voor een stukje en gingen dan op zoek naar een plaats waar de taxi stopte. Het
was een beetje zoals een bushalte bij ons, maar dan voor een klein taxi-busje
stond een hele rij mensen aan te schuiven We dachten dat we daar zeker nog een
uur zouden staan wachten, gelukkig stampen ze de taxis goed vol en rijden ze
vrij vlug waardoor de rij voor ons vlug korter werd. Toen onze taxi er dan
was,bleek dat deze chauffeur graag naar
een leuk muziekje luisterde terwijl hij rondreed. Zijn goed recht natuurlijk,
ware het niet dat een aantal dames in de taxi de luidruchtige muziek niet echt
konden smaken en er dan ook een kleine discussie was omtrent het volume van de
muziek. Waardoor de taxi-chauffeur niet echt bijzonder goed gezind was en ons
aan de verkeerde halte heeft afgezet. Na wat zoeken kwamen we dan toch uit bij
het juiste hotel waar het congres doorging. Het congres zelf ging door in een
poepchique hotel, het contrast met de townships die we daarvoor zagen kon niet
groter zijn! Yana heeft er een foto van op haar blog staan en zelf naar
Belgische normen is dat een chique bedoening. Met thee, koekjes, taartjes,
broodjes en dan s middags een koud, warm en dessertbuffet gevolgd door nog
eens thee met taartjes en koekjes in de namiddag. Oh voor
ik het vergeet het onderwerp van het congres was Can land and agrarian reform
in South Africa create opportunities for smallholder farmers and help reduce
rural poverty?. Dus
vrij interessant om daarover na te kunnen denken met mensen van onze
organisatie, die dus weten wat er leeft bij farmworkers die graag een stuk
grond zouden bezitten. En voor ons werd door onder andere door deze lezingen
duidelijk dat onze interesse dus eerder bij landhervormingen ligt dan bij
gezondheidszorg. (terwijl we nu dus zouden moeten werken voor gezondheidszorg)
Carmen
en Thandi merkten ook dat we bijzonder geïnteresseerd waren in deze
problematiek en vroegen ons dus mee naar een volgende meeting van hen.
(Alhoewel Carmen ook wel zei dat we gerust gewoon mochten rondwandelen, de
vergadering ging toch in het Afrikaans doorgaan en het landschap was bijzonder
mooi!) Maar toen we vertrokken, kregen we van Carmen te horen dat er een
change in plans was. Een gezin had net gebeld naar WFP. De boer had hen net
met hun hebben en houden op straat gezet en ze konden nergens terecht. In de
auto begon ik al te speculeren over wat ik kon verwachten, maar ik moet zeggen
dat het mijn fantasie overtrof. Je mag met hebben en houden op straat gezet
dus echt letterlijk nemen. Geen compassie met het feit dat er nog kinderen
(waarvan een van 6 maanden) in dat huisje woonden. Na een gesprek met de man
bleek algauw dat de boer waarschijnlijk in zijn recht was, maar toch vraag ik
me af waar de rechtvaardigheid is als je kinderen op straat gaat zetten omdat
hun ouders ontslagen werden. Gelukkig was er iemand van een naburige boerderij
die de vrouw en kinderen een avond in huis wou nemen en de mannen bleven dan
bij hun spullen kamperen langs de weg. Maar een permanente oplossing was dat
dus niet. Carmen heeft dan nog een ganse avond en ochtend gebeld met mensen van
de municipality en de oplossing die uit de bus kwam was dat ze aan het gezin
bouwmateriaal zouden geven en hen naar een informal settlement zouden brengen.
Hier konden ze dan wachten tot wanneer er een huis vrij kwam. Dit kan wel jaren
duren.
Op
zaterdag konden we dan met Elna meegaan naar een paar farmworkers huizen in de
buurt van Ceres. Elna wou Griet nog wat dingen laten zien waar ze dan fotos
van kon nemen. (Hopelijk krijgt ze met haar reportage wat publiciteit in
Europa. Misschien kan er betere regelgeving afgedwongen worden als de
consumenten weten in welke omstandigheden de farmworkers hier moeten werken en
leven.)
Wat we die dag te zien kregen was echt onvoorstelbaar. Mensen die het volgens
ons nog iets beter hadden, omdat hun huis er iets beter uitzag, werden dan weer
getroffen door huiselijk geweld en hadden een drankprobleem. Sommige vrouwen
zitten echt gevangen in hun leven. Ze worden mishandeld door hun man, maar
kunnen niet weg omdat ze dan op straat staan. De werkzekerheid voor vrouwen is
veel minder dan die voor mannen en de huizen staan telkens op naam van de man.
Veel vrouwen kunnen ook niets anders dan op een boerderij werken omdat ze te
vroeg met school gestopt zijn. Maar toch is het ook mooi om te zien hoe er
mensen zijn die blijven vechten en niet opgeven. Die het krot van een huis dat
ze hebben, echt onderhouden en opknappen en zo goed mogelijk voor hun kinderen
proberen te zorgen. Het staat in schrik contrast met de vrouwen die echt
gebroken zijn en zich volledig laten gaan hebben. Zo hebben we een vrouw gezien
die met haar dochter bij haar ouders woonde en al een paar keer door hen op
straat was gezet omdat ook zij de situatie met haar niet meer aankonden.
Binnenkort zou ook haar dochter bij haar weggehaald worden.
Om dan de dag wat door te spoelen gingen we die avond iets drinken met Griet en
Katherine. Al gauw kwamen we enkele kennissen van hen tegen (een Hollander ja!
Ze zijn echt overal, en enkele studenten uit Zimbabwe) en besloten we allemaal
samen dan maar naar een of andere club (Outrage) te gaan. Maar aan alle leuke
liedjes komt een einde, voornamelijk omdat marginale clubs blijkbaar wereldwijd
hetzelfde zijn en het dus niet echt mijn ding was J
Zondag
was dan een typische relaxte zondag. Moesten er pistoletjes en koffiekoeken
zijn, zou ik denken dat ik in België was maar dan op een warme zomerdag in
plaats van begin maart-. Om 15u hadden we dan met Marc en Karien afgesproken om
naar een concert in Kirstenbosch te gaan. Ondanks een paar druppeltjes regen,
was het een prachtige namiddag. We leerden de familie van Karien kennen, zeer
vriendelijke mensen allemaal. Ze vonden het blijkbaar ook wel grappig dat
Karien en Marc er plots twee pleegdochters bij hadden J Karien had ook een heerlijke
picknick klaargemaakt en met een goed gevulde maag konden we dan van het
concert van the blues broers én het uitzicht genieten. Het concert ging
namelijk in openlucht door en de omgeving was echt prachtig. Achteraf maakten
we dan plannen met Karien en Marc om eens te komen eten in ons appartement. Na
alles wat ze voor ons gedaan hebben, willen we hen graag eens verwennen met een
lekker etentje. Hoe dat verloopt lezen jullie dan wel in onze volgende blog
En dan
even over het werk. Vandaag hebben we de opdracht gekregen om ons wat met de
website bezig te houden. Fotos zoeken, teksten verzamelen enz. Vrijdag is er dan
een introductiemoment waarop we samen met de nieuwe studenten zullen te horen
krijgen wat er allemaal mogelijk is binnen de organisatie. Hopelijk lukt het
dan om te werken rond land and housing en labour rights in plaats van louter en
alleen aan het programma over gezondheidszorg te werken.
Onder het
motto wie schrijft, die blijft heb ik besloten een aantal onder jullie terug
te verblijden met een nieuw blogbericht. Hier gaat ie dan
Donderdag
werd aan ons gevraagd of we interesse hadden om mee te gaan naar een meeting in
verband met de landhervormingen. Nu is het sowieso leuk om mee te gaan en wat
morele steun te leveren als er een van je collegas een speech moet geven, maar
aangezien het thema me ook wel echt aansprak en we hier toch niet direct iets
anders te doen hebben, konden we niet vlug genoeg toezeggen. Er werd
afgesproken dat we om 17u15 aan de poort van WFP moesten staan, want Sharon B.
haar man en een vriend zouden ook meegaan en we moesten hen binnenlaten. We
moesten uitkijken naar twee zwarte mannen en een witte auto. Wat even nuttig
was als bij ons zeggen dat je moet wachten op twee blanke mannen in een zwarte
auto. Een witte auto en zwarte mannen zijn hier dus geen uitzondering Maar
toch verliep alles vlot. Yana en ik gingen er vanuit dat we met deze mannen
zouden meerijden naar de meeting die ging in Cape Town door-, maar dat was
even anders geregeld. We werden opgepikt door een taxi die ook al enkele
farmworkers in Kayamandi was gaan afhalen. Met een busje vol reden we dan
richting Cape Town. Iets te laat kwamen we dan aan. De meeting zelf was
bijzonder interessant. Een aantal organisaties hebben zichzelf voorgesteld en
hadden het over de bezetting van een stukje gemeenschappelijke grond land of
the common. Daarna kon ook het publiek zich mengen in het debat. Als
buitenstaander leek het me wel verstandig om me toch wat op de achtergrond te
houden en gewoon te luisteren. Er werden heel wat interessante dingen verteld en
er werden ook wat vragen gesteld die in België ook relevant zouden zijn. Zoals
Voor wie spreekt de regering?, Kiezen de mensen wel de partij die het best
hun belangen behartigt? enzovoort. Voor een politicologe zeer boeiend
materiaal, maar voor anderen misschien oersaai J Na de meeting moesten we natuurlijk
terug naar huis geraken. Ook hiervoor werd er op de taxi gerekend, maar al gauw
bleek dat we er deze keer met twee personen meer in zaten. Voor ons geen
probleem, het was voor sommigen wat krapjes maar voor de meesten lukte dat wel.
De taxi zelf had er wel meer een probleem mee. We zijn toch een paar keer aan
de kant moeten gaan staan omdat de motor oververhit was (al is dit mijn
diagnose van het probleem en was het in werkelijkheid iets anders). Nu is het
zo dat de pechstrook hier niet alleen als pechstrook, maar ook als eerste
rijvak gebruikt wordt. Dus af en toe waren er chauffeurs die het nodig vonden
net langs het busje voorbij te vlammen en dan nog eens te claxonneren ook. Eens
dat opgelost werd, moesten we natuurlijk ook nog eens stoppen om eten te kopen.
Blijkbaar is het een gewoonte dat bij een WFP activiteit massaal veel vettig
eten hoort, dus dat kon ook nu niet ontbreken. Gelukkig had Sharon van de dag
ervoor onthouden dat we geen vlees eten en was onze portie dus beperkt tot een
klein pakje frietjes (i.p.v. ook nog eens een hamburger erbij). Maar na een
lange avond raakten we eindelijk thuis J
Zaterdag
werden we dan door Ida opgepikt om flyers te gaan uitdelen met meer info over
de nieuwe minimumlonen van farmworkers. Hiervoor stonden we op om 5u. De
bedoeling was dat Ida ons kwam oppikken om 6u en dat we dan daarna om Bongeka
zouden gaan om dan door te rijden naar Ceres. Al gauw bleek dat de plannen
lichtjes gewijzigd waren. Ten eerste ging ook Griet nog mee met ons, een
Belgische fotografe die graag een reportage over farmworkers en de wijngaarden
wilde maken. Ten tweede ging er ook nog een Braziliaanse student mee. Het
probleem was echter dat deze jongen amper Engels kon praten en in eerste
instantie ook WFP niet vond. Nadat we hem dus gevonden hadden, konden we
vertrekken. Althans dat dacht ik. Maar Ida vertelde dat ze haar rijbewijs kwijt
was en dat ze daar dus eerst naar wou gaan zoeken iedereen is precies een
beetje bang van de wegenpolitie en de hoge boetes die ze durven uit te
schrijven-. Eerst gingen we bij haar thuis zoeken, daarna gingen we naar de
winkel waar ze gisteren was, daarna gingen we naar de dienst rijbewijzen om een
voorlopig nieuw rijbewijs aan te vragen. Na enkele minuten wachten, vond Yana
het toch verstandig om eens naar de openingsuren te kijken en wat bleek
verrassing, verrassing- op zaterdag werkte men niet. Waarop Ida besloot naar
het politiecommissariaat te rijden om raad te vragen. De raad die men daar gaf
was: goh op zaterdag is er wat minder controle ik zou het toch gewoon
riskeren. Tegen 7u30 vertrokken we dan richting Ceres. Zonder Bongeka want
nadat we aan Ida gedemonstreerd hadden dat we echt niet met 6 in de auto
konden, had ze Bongeka afgebeld. Maar vol goede moed begonnen we aan de
opdracht van de dag. 500 flyers uitdelen, hoe moeilijk kon het zijn? Al gauw
bleek echter dat de situatie steeds schrijnender werd. Eerst deelden we flyers
uit op een plaats waar farmworkers in de stad werden afgezet om hun
boodschappen te doen. Dit gebeurde met grote trucks. Sommigen waren nog ok,
maar er waren er ook bij waarmee men in Europa zelfs geen dieren zou mogen
vervoeren. Ons tweede stoppunt was een ander dorpje waar we enkele mooie
voorbeelden van verdoken kinderarbeid te zien kregen. Enkele jongentjes liepen
rond met wat fruit en probeerden dat te verkopen aan de mensen. Maar ze hadden
slechts enkele stukken fruit vast, waardoor het leek alsof ze gewoon zelf iets
hadden gekocht. Toen dit erop zat, besloot Ida ons nog enkele woonplaatsen van
de farmworkers te tonen. Het schrille contrast met de prachtige villawijken en
mooie stadscentrum van Stellenbosch kon niet groter zijn. De eerste woningen
vielen nog relatief goed mee. De mensen moesten geen huur betalen, kregen meer
dan het minimumloon, hadden elektriciteit en water. De huizen die we daarna
zagen gingen van kwaad naar slechter. Sommigen hadden geen elektriciteit en
zagen eruit alsof ze op instorten stonden. Toen opeens ook een vrouw op ons af
kwam die vertelde dat ze door haar echtgenoot geslagen werd, stond ik even met
mijn mond vol tanden aan de grond genageld. Ida die de situatie blijkbaar al
gewoon was, ging vlug even binnenkijken en zag dat er in het huis geen eten
aanwezig was (enkel wijn) en dat de kinderen niet verzorgd werden. Een
schrijnende situatie, maar Ida vertelde dat de vrouw waarschijnlijk nooit aan
de politie de waarheid zou vertellen en dus kon ze die maar beter niet bellen.
Anders kwam de organisatie en de vrouw zelf misschien wel in de problemen. Tot
slot gingen we ook nog naar Spookytown. Dit is een plaats waar boeren de
farmworkers die ze niet meer kunnen gebruiken kwamen dumpen. Ze krijgen enkel
wat bouwmateriaal, zoals golfplaten mee en moeten verder maar hun plan trekken.
Op deze plaats hadden de woningen geen toegang tot elektriciteit en water. Ik
vond het wel mooi om te zien dat er mensen waren die hard hun best deden om
toch het beste te maken van de situatie. Er waren bijvoorbeeld enkele huisjes
die een prachtige tuin hadden en die er vrij goed verzorgd uitzagen. Ook tof om
te zien was dat er een moeder haar kinderen toch een mooiere t-shirt kwam
aandoen om op de foto te staan.
Toen we
thuis kwamen merkten we dat er ergens in de badkamer een lek moest zijn, want
er lag een onverklaarbare plas water op de vloer. Toen ik daarom naar het
nummer voor noodgevallen (van de makelaar) wou bellen, kwam ik al vlug tot de
conclusie dat je in het weekend maar beter geen echt noodgeval kunt voor
hebben, want ze was onbereikbaar. Hopelijk maandag meer succes J
Yana en ik
waren van plan van op zondag een grote natuurwandeling te gaan maken, type
dagtocht voor degenen die dat concept wel kennen. Na het ontbijt trokken we dus
naar het centrum om daar een fiets te huren om ermee naar Jonkershoek te gaan.
Maar dikke pech want op zondag verhuurt de toeristische dienst geen fietsen. De
mevrouw zei wel dat we te voet naar daar konden gaan, een half uurtje ongeveer.
Vol goede moed begonnen Yana en ik aan de tocht. Toen we nog even de weg
vroegen aan iemand, verklaarde de man ons zot dat we daar te voet naar wouden
gaan. Volgens hem wat het minstens een half uur met de auto. Van dat plan zagen
we dus af. We besloten dan maar zelf een plaats te zoeken waar we in de natuur
konden wandelen. Na een heuse tocht door de villawijk, kwamen we tot de
conclusie dat het langs die kant niet zou lukken. Je moet via de tuin van zon
huis naar het veld erachter gaan. Pech voor de arme mensen in Stellenbosch. Na
wat omzwervingen lukte het uiteindelijk toch om via een domein van de
universiteit de wijde natuur in te trekken. Hier was ook een klein meertje waar
enkele kinderen ondanks het strikt verboden want gevaarlijk-bord- met veel
enthousiasme aan het zwemmen waren. Na een uur of vijf wandelen besloten we er
maar de brui aan te geven en terug naar huis te gaan.
Op zondag gingen we dus op ontdekking in Stellenbosch op
zoek naar een leuk plekje om wat rustig te zitten lezen. Dit hebben we gevonden
in de botanical garden. Een prachtige tuin met heel wat inheemse en exotische
bloemen en planten. (Er liepen ook wat beestjes rond, maar wegens angst voor
rabiës zijn we daar maar ver van weg gebleven.) Tegen 16u30 maken we dan
aanstalten om door te gaan, het sluitingsuur was om 17u en we wouden zeker niet
opgesloten worden. Maar als we dan terug bij de poort aankomen, merken we dat
deze al gesloten is. Een lichte golf van paniek kwam over ons heen toen we dan
ook niet direct een andere uitgang vonden! Gelukkig is Stellenbosch nogal
commercieel ingesteld en was er nog een restaurant aan de tuin dat wel nog open
was. Langs daar konden we dan toch nog ontsnappen
Onze eerste dag op de stage verloopt wat onwennig, blijkbaar
bestaat er wat onduidelijkheid over wat we kunnen en over onze functie daar. Al
gauw kunnen we uitgelegd krijgen dat we geen onderzoekservaring hebben en dat
we dus niet gekwalificeerd zijn om een onderzoek uit te voeren. Net wat ze
nodig hebben natuurlijk- Maar uiteraard zou het nuttig zijn voor ons om dit nu
nog te leren en dat maken we ook duidelijk aan Colette. Die dag kunnen we
buiten het doorlezen van een aantal documenten niet veel doen, terwijl Colette
eens verder nadenkt over welke taken we op ons kunnen nemen. We kunnen wel van
de dag gebruik maken om boodschappen te doen en om eindelijk een matras aan te
kopen -dat moeten jullie dus niet meer in een postpakketje stoppen J-.
De dag nadien komt Colette het idee voorstellen om verder te
werken aan een project waar de vorige stagiaire mee begonnen is. Het is de
bedoeling een lessenpakket samen te stellen voor jongeren van 13-14 jaar waarin
onderwerpen zoals rollenpatronen, gender, emancipatie en dergelijke aan bod
komen. Yana en ik begonnen onmiddellijk te brainstormen en kregen het idee er
een soort assertiviteitstraining aan te koppelen. Jonge meisjes weerbaar maken
past helemaal in de werking van Women on Farms en blijkt ook een soort van
missing link in hun werking te zijn. Door enkel te focussen op volwassen
vrouwen, kan je de cyclus niet stoppen. Verder stelt Colette ook voor om iemand
aan te stellen voor het onderzoek en dat wij dan een workshop SPSS krijgen en
dan die persoon assisteren bij het onderzoek. Maar hiervoor is het wachten op
de andere studenten die komen. Volgens de geruchtenmolen zouden het Duitse
politicologen zijn! In dat geval is het misschien wel mogelijk om samen een
klein onderzoekje in dat veld op te starten?
Tijdens de middagpauze (die hier dan een dik uur en een half duurt) leggen we
dan de eerste contacten met de collegas en leren we ook Ida (die onlangs in
België is geweest) en Bongeka kennen. Na heel wat gelach met het woord poes
en het gebruik hiervan in België, worden we door hen uitgenodigd om hen maandag
te vergezellen terwijl ze folders gaan uitdelen over het minimumloon. Het
belooft de moeite te worden! Ik voel dat het een ganse daguitstap gaat worden
en Ida wil dan ook eens haar huis tonen.
Vandaag was het dan teambuilding! Hiervoor moeten we om 5u
opstaan om dan te gaan werken op een boerderij en helpen met het plukken van
druiven. Het wordt me al snel duidelijk dat het een lastig karwei is en dat we
bijzonder veel geluk hebben met het weer. Het is vrij bewolkt en gelukkig iets
minder warm dan de voorgaande dagen. Na wat rond te vragen, komen we tot het
besef dat de vrouwen hier maar ongeveer 7000 rand per maand mee verdienen.
Hiervoor moeten ze per dag 30 kisten vullen en voor elke kist die ze meer doen
krijgen ze 2,50 rand. Laten we zeggen dat wij ongeveer een half uur deden om
een kist te vullen, wij zouden dus al niet aan ons dagelijkse quota komen. Na
een tijdje leer je de trucjes wel, maar dit neemt niet weg dat de houding die
je moet aannemen bijzonder lastig is voor de rug. En aangezien wij ook een dag
mochten komen werken op de boerderij, ga ik er vanuit dat het dan nog een van
de betere is We hebben ook al gehoord van plaatsen waar mensen maar 0,70 rand
krijgen voor een kist (dat is nog geen 10 eurocent).
Aangezien dit al een vrij lange blog is, zal ik dan maar
stoppen met schrijven en verdere anekdotes houden voor een volgende keer
Gisteren zijn Yana en ik ingetrokken in ons nieuwe -vrij
nederige- stulpje. We hebben de waarborg gestort, het contract getekend en s
middags konden we verhuizen.
Karien heeft ons echt fantastisch geholpen om geïnstalleerd te geraken in onze
niet bemeubelde flat. Alles wat los zat en wat we konden gebruiken heeft ze in
de mega 4x4 gepropt en aan ons uitgeleend. Een matras, een kampeermatras,
kampeertafel, bestek, borden, glazen, zelfs gordijnen beddengoed en een koelkast heeft ze ons gegeven.
Fantastisch om te mogen merken dat er
mensen zijn die oprecht iemand willen helpen. Marc (haar man) en zij hebben
zelfs ons huurcontract volledig gecontroleerd om zeker te zijn dat we niets
over het hoofd zagen
Qua locatie is het super voor ons! Al zijn er wel enkele minpuntjes die we in
ons enthousiasme over het hoofd hebben gezien. Zo zijn er bijvoorbeeld ook
nadelen aan een gebouw vol studenten, lees nachtlawaai, en aan een gebouw naast
een hoofdweg, lees opnieuw nachtlawaai. En we wisten ook niet dat we er een
flatmate zouden bij krijgen. Yana werd namelijk opgeschrikt door een kakkerlak
in haar kamer. Maar aangezien John niet bij op het contract staat, heb ik er
maar mijn voet op gezet. Ook baby-John die in de badkamer aan het wachten was
heb ik hardhandig uitgewezen. Bij wijze van waarschuwing hebben we Harry, die
we aangetroffen hebben op de gang, laten liggen. We zijn nu ook uitgerust met
kakkerlakvergif, dus we hopen dat onze flat nu kakkerlak-vrij is!
Om onze gedachten wat te verzetten hebben we dan maar naar een filmpje gekeken
met een glaasje wijn,wij zijn flexibel en gaan mee met de lokale gewoontes:)
De dag nadien werd ik dan na een onrustige nacht wakker gebeld door Karien. Ze
had nog wat spullen verzameld die we mochten gebruiken en wou die ons zo vlug
mogelijk bezorgen. Ondertussen heeft ze ook nog een sms gestuurd dat we een
melkkannetje en een suikerpotje mogen verwachten van haar. Zo zie je maar dat
Iemand hierboven ook beschermengelen aanstelt voor ongelovigen zoals ik!
Vandaag hebben Yana en ik dan inkopen gedaan en hebben we bijna alle essentials.
Op het lijstje staan nog een matras en een grotere tafel. Dus dat hopen we de
komende dagen nog op de kop te tikken of te lenen van iemand anders. Bij deze
heb ik dus suggesties gedaan voor postpakketjes!
Terwijl we boodschappen aan het doen waren konden we de omgeving al wat
verkennen en Stellenbosch is echt een bruisende stad, maar met de afmetingen
van een dorp. Vrij bizar, maar wel leuk dat alles zo dichtbij is!Nadeel van al
dat verkennen is dan weer dat ik gemerkt heb dat ligamenten toch niet zo vlug
genezen als ik had gehoopt De komende dagen zal ik toch terug wat rustiger
mogen zijn.
Wat later op de dag heb ik dan in een plotse vlaag van zinsverbijstering wegens
smetvrees de badkamer onder handen genomen. De les die we daaruit konden leren
is: een bad kuisen met wc-reiniger is weinig effectief en in een kleine ruimte
heb je genoeg verluchting nodig als je chemische producten gebruikt (voordeel
is wel dat mijn verstopte neus wat vrij gekomen is)!
Vanavond heb ik dan wat gelezen en het internet geregeld terwijl Yana aan het
koken was. Dus zoals je wel kan lezen, zitten we nu nog steeds met een groot we-zijn-op-vakantie-gevoel.
Maandag gaan we aan de slag, dus dan zullen we waarschijnlijk wat meer te doen
hebben. Dus gaan we er morgen nog eens van profiteren om te gaan uitzoeken wat
er dan op zondag te beleven is in Stellenbosch!
Wat onze bevindingen van dat onderzoek zijn, laat ik dan
later nog wel weten!
Liefs!
Charlotte
P.S.: Stiekem mis ik iedereen ook wel een beetje, maar niet
te veel en niet altijd natuurlijk J
Vandaag gingen we kennismaken met de vrouwen op onze stageorganisatie. Stuk voor stuk lijken het me straffe vrouwen met heel wat spirit en een duidelijk idee van wat ze willen. Ik heb ook gehoord dat ze zich ook expliciet als een feministische organisatie opstellen, dus ik zal er wel vlug mijn draai vinden denk ik. Zaterdag gaan we dan met hen en fos (de partnerorganisatie) een aantal boerderijen in de wijde omgeving van Stellenbosch bezoeken. Dat zal alvast enkele mooie foto's opleveren denk ik. En op maandag beginnen we dan met het echte werk. Wat dat zal zijn, zullen we dan maandag bespreken. In maart komen er dan nog drie Duitse studenten, dus we zullen daar niet de enige stagairs zijn die hun draai zoeken.
Deze middag hebben we dan nieuws gekregen van Property Pro en als alles goed gaat, zullen we morgen dan ons contract daar tekenen. Allemaal zeer spannend... Vooral omdat het onbemeubeld is en we dus een beetje zullen camperen in een appartementje :) Maar qua locatie is het ideaal voor ons aangezien het aan de overkant van onze stageplaats is en op slechts 5 minuutjes wandelen van het centrum.
Vandaag hebben we ook het centrum al iets beter leren kennen en het is echt een zeer bruisende studentenstad. Ik ben nu al jaloers op alle internationale studenten die hier kunnen studeren! Om er even een beeld van te krijgen moet je maar aan de eerste beste Amerikaanse film met universiteitscampus denken. Er zijn universiteitsgebouwen, slaapzalen een bibliotheek enzovoort. En al bijna evenveel auto's als studenten, want openbaar vervoer is hier zo goed als onbestaande. Karien heeft ons ook getoond waar Jonkershoek is (een mooi natuurpark) en onderweg gaf ze ook al enkele tips voor restaurantjes en we hebben ook al een kaartje met enkele wijnroutes gekregen. Dus wie op bezoek wil komen weet waaraan ze zich kunnen verwachten, mooie natuur, wijn en camperen in het appartement...
Deze avond zijn we dan nog een 'korte' wandeling gaan maken achter het huis van Karien en Marc, aan de voet van Drakensberg. Prachtige natuur en een supermooi uitzicht op Stellenbosch! Na de wandeling heeft Karien nog enkele 'prickly pears' of 'turks fruit' voor ons geplukt, een soort granaatappel dat op een cactus groeit. En natuurlijk moest ik dat weer eens aan den lijven ondervinden waarom men dat fruit 'prickly' noemt...
Op 14 februari konden we (eindelijk) vertrekken. Eerst moesten we van Brussel naar Londen vliegen (de ecologische voetafdruk laten we hier even buiten beschouwing), daarna konden we van Londen naar Kaapstad vliegen. De eerste vlucht verliep vrij vlot, we kwamen zelfs een half uurtje te vroeg aan. Handig voor wie vlug een aansluiting had, iets minder voor wie nog een paar uurtjes mocht wachten. Dus om de tijd te doden wouden we al iets eten en aan de kassa van een of andere smakeloze Britse shop, kreeg ik al m'n eerste stressmoment. Na twee keer proberen slaagde ik er maar niet om de juiste code van mijn bankkaart te geven. Thank god for Mastercard dan maar! Uiteindelijk lukte het wel om de juiste code in te geven, dus dit stressmoment zullen we dan maar op de zenuwen steken.
De tweede vlucht verliep iets hobbeliger dan de vorige, maar gelukkig hadden we goede plaatsen kunnen bemachtigen -lang leve het online inchecken!. Maar ook hier botste ik al op een technisch mankementje toen bleek dat m'n televisieschermpje na een dik halfuur de geest had gegeven. Mijn zachte aanpak om het onding tussen en uit de zetel te halen, zit er volgens mij voor niets tussen! Want op het einde van de vlucht kwam nog een ander technisch mankement naar boven. Of beter naar beneden, toen er een kleine lekkage was aan de nooddeur. Je zou bijna denken dat we met een of andere louche maatschappij vlogen :) Maar om 6u (lokale tijd) arriveerden we dan in Kaapstad, waar we na een duanecheck en bagagecontrole (die kan blijkbaar niet genoeg gecontroleerd worden) bij Marc uitkwamen. Na een prachtige rit, waar alle Zuid-Afrikaanse tegenstellingen en clichés al aan bod kwamen, werden we in Stellenbosch begroet door Karien (zijn Zuid-Afrikaanse vrouw). Hier werden we bijzonder hartelijk ontvangen en kunnen we een paar dagen logeren. Ondertussen helpt Karien ons zoeken naar een permanentere verblijfsplaats. Maar meer hierover morgen, dan gaan we ook kennismaken met de medewerkers van het Women on Farms Project. Nu sluit ik af want ik merk dat m'n laptop ook wat technische probleempjes begint te geven. Technologisch gezien is dit niet echt m'n dagje! Voor papa: ik heb hem op mijn bed gezet en ik vermoed oververhitting...
Voorlopig nog geen foto's van mij, maar die kunnen jullie wel al vinden op de blog van Yana (bloggen.be/yanainzuidafrika)
Dag allemaal! (zou nog een goede titel voor de blog zijn, maar dan krijg ik zeker last met auteursrechten)
Jep, nog een keertje slapen en dan is het zover: D-day of Departure-day! De adrenaline giert door m'n aderen en de vraag of ik nu echt niets vergeten ben, blijft maar door mijn hoofd spoken. Maar eens ik morgen op de trein zit is er geen weg terug...
Ondertussen hebben we ook al afgesproken met onze contactpersoon van de stageplaats dat we donderdag de 'staff meeting' bijwonen. Dan leren we alle medewerkers kennen en zullen we hopelijk wat meer te weten komen over wat we daar concreet zullen gaan doen de komende maanden.
Maar we zijn er nog niet; eerst nog een onrustige nacht doorkomen, een treinrit naar Brussel afleggen (laat ons hopen dat de NMBS-goden ons goed gezind zijn) en heel wat uren vliegen voor we op Zuid-Afrikaanse bodem staan.
Hopelijk kan ik snel aan de slag, zodat ik jullie toch niet te veel ga missen :)
Aangezien er toch een aantal mensen zijn die graag willen weten wat ik daar allemaal in Zuid-Afrika ga uitsteken, heb ik dan toch een blog aangemaakt.Ik hoop dat ik de komende maanden genoeg interessante dingen meemaak, zodat ik regelmatig eens iets kan posten zonder jullie te vervelen. Ik vind het alvast enorm spannend en ik ben dan ook verschrikkelijk nieuwsgierig naar hoe het daar gaat zijn. Maar nu is het niet lang meer, nog twee nachtjes slapen en dan zitten we al op het vliegtuig! Op 15 februari zullen we dan om 6u45 op de luchthaven in Kaapstad opgehaald worden door een Belg die in Stellenbosch woont en ons een paar dagen wil opvangen. Hoe alles verder verloopt zullen jullie in een volgend bericht dan wel weer kunnen lezen :)
