Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
27-02-2012
Het lek
Onder het
motto wie schrijft, die blijft heb ik besloten een aantal onder jullie terug
te verblijden met een nieuw blogbericht. Hier gaat ie dan
Donderdag
werd aan ons gevraagd of we interesse hadden om mee te gaan naar een meeting in
verband met de landhervormingen. Nu is het sowieso leuk om mee te gaan en wat
morele steun te leveren als er een van je collegas een speech moet geven, maar
aangezien het thema me ook wel echt aansprak en we hier toch niet direct iets
anders te doen hebben, konden we niet vlug genoeg toezeggen. Er werd
afgesproken dat we om 17u15 aan de poort van WFP moesten staan, want Sharon B.
haar man en een vriend zouden ook meegaan en we moesten hen binnenlaten. We
moesten uitkijken naar twee zwarte mannen en een witte auto. Wat even nuttig
was als bij ons zeggen dat je moet wachten op twee blanke mannen in een zwarte
auto. Een witte auto en zwarte mannen zijn hier dus geen uitzondering Maar
toch verliep alles vlot. Yana en ik gingen er vanuit dat we met deze mannen
zouden meerijden naar de meeting die ging in Cape Town door-, maar dat was
even anders geregeld. We werden opgepikt door een taxi die ook al enkele
farmworkers in Kayamandi was gaan afhalen. Met een busje vol reden we dan
richting Cape Town. Iets te laat kwamen we dan aan. De meeting zelf was
bijzonder interessant. Een aantal organisaties hebben zichzelf voorgesteld en
hadden het over de bezetting van een stukje gemeenschappelijke grond land of
the common. Daarna kon ook het publiek zich mengen in het debat. Als
buitenstaander leek het me wel verstandig om me toch wat op de achtergrond te
houden en gewoon te luisteren. Er werden heel wat interessante dingen verteld en
er werden ook wat vragen gesteld die in België ook relevant zouden zijn. Zoals
Voor wie spreekt de regering?, Kiezen de mensen wel de partij die het best
hun belangen behartigt? enzovoort. Voor een politicologe zeer boeiend
materiaal, maar voor anderen misschien oersaai J Na de meeting moesten we natuurlijk
terug naar huis geraken. Ook hiervoor werd er op de taxi gerekend, maar al gauw
bleek dat we er deze keer met twee personen meer in zaten. Voor ons geen
probleem, het was voor sommigen wat krapjes maar voor de meesten lukte dat wel.
De taxi zelf had er wel meer een probleem mee. We zijn toch een paar keer aan
de kant moeten gaan staan omdat de motor oververhit was (al is dit mijn
diagnose van het probleem en was het in werkelijkheid iets anders). Nu is het
zo dat de pechstrook hier niet alleen als pechstrook, maar ook als eerste
rijvak gebruikt wordt. Dus af en toe waren er chauffeurs die het nodig vonden
net langs het busje voorbij te vlammen en dan nog eens te claxonneren ook. Eens
dat opgelost werd, moesten we natuurlijk ook nog eens stoppen om eten te kopen.
Blijkbaar is het een gewoonte dat bij een WFP activiteit massaal veel vettig
eten hoort, dus dat kon ook nu niet ontbreken. Gelukkig had Sharon van de dag
ervoor onthouden dat we geen vlees eten en was onze portie dus beperkt tot een
klein pakje frietjes (i.p.v. ook nog eens een hamburger erbij). Maar na een
lange avond raakten we eindelijk thuis J
Zaterdag
werden we dan door Ida opgepikt om flyers te gaan uitdelen met meer info over
de nieuwe minimumlonen van farmworkers. Hiervoor stonden we op om 5u. De
bedoeling was dat Ida ons kwam oppikken om 6u en dat we dan daarna om Bongeka
zouden gaan om dan door te rijden naar Ceres. Al gauw bleek dat de plannen
lichtjes gewijzigd waren. Ten eerste ging ook Griet nog mee met ons, een
Belgische fotografe die graag een reportage over farmworkers en de wijngaarden
wilde maken. Ten tweede ging er ook nog een Braziliaanse student mee. Het
probleem was echter dat deze jongen amper Engels kon praten en in eerste
instantie ook WFP niet vond. Nadat we hem dus gevonden hadden, konden we
vertrekken. Althans dat dacht ik. Maar Ida vertelde dat ze haar rijbewijs kwijt
was en dat ze daar dus eerst naar wou gaan zoeken iedereen is precies een
beetje bang van de wegenpolitie en de hoge boetes die ze durven uit te
schrijven-. Eerst gingen we bij haar thuis zoeken, daarna gingen we naar de
winkel waar ze gisteren was, daarna gingen we naar de dienst rijbewijzen om een
voorlopig nieuw rijbewijs aan te vragen. Na enkele minuten wachten, vond Yana
het toch verstandig om eens naar de openingsuren te kijken en wat bleek
verrassing, verrassing- op zaterdag werkte men niet. Waarop Ida besloot naar
het politiecommissariaat te rijden om raad te vragen. De raad die men daar gaf
was: goh op zaterdag is er wat minder controle ik zou het toch gewoon
riskeren. Tegen 7u30 vertrokken we dan richting Ceres. Zonder Bongeka want
nadat we aan Ida gedemonstreerd hadden dat we echt niet met 6 in de auto
konden, had ze Bongeka afgebeld. Maar vol goede moed begonnen we aan de
opdracht van de dag. 500 flyers uitdelen, hoe moeilijk kon het zijn? Al gauw
bleek echter dat de situatie steeds schrijnender werd. Eerst deelden we flyers
uit op een plaats waar farmworkers in de stad werden afgezet om hun
boodschappen te doen. Dit gebeurde met grote trucks. Sommigen waren nog ok,
maar er waren er ook bij waarmee men in Europa zelfs geen dieren zou mogen
vervoeren. Ons tweede stoppunt was een ander dorpje waar we enkele mooie
voorbeelden van verdoken kinderarbeid te zien kregen. Enkele jongentjes liepen
rond met wat fruit en probeerden dat te verkopen aan de mensen. Maar ze hadden
slechts enkele stukken fruit vast, waardoor het leek alsof ze gewoon zelf iets
hadden gekocht. Toen dit erop zat, besloot Ida ons nog enkele woonplaatsen van
de farmworkers te tonen. Het schrille contrast met de prachtige villawijken en
mooie stadscentrum van Stellenbosch kon niet groter zijn. De eerste woningen
vielen nog relatief goed mee. De mensen moesten geen huur betalen, kregen meer
dan het minimumloon, hadden elektriciteit en water. De huizen die we daarna
zagen gingen van kwaad naar slechter. Sommigen hadden geen elektriciteit en
zagen eruit alsof ze op instorten stonden. Toen opeens ook een vrouw op ons af
kwam die vertelde dat ze door haar echtgenoot geslagen werd, stond ik even met
mijn mond vol tanden aan de grond genageld. Ida die de situatie blijkbaar al
gewoon was, ging vlug even binnenkijken en zag dat er in het huis geen eten
aanwezig was (enkel wijn) en dat de kinderen niet verzorgd werden. Een
schrijnende situatie, maar Ida vertelde dat de vrouw waarschijnlijk nooit aan
de politie de waarheid zou vertellen en dus kon ze die maar beter niet bellen.
Anders kwam de organisatie en de vrouw zelf misschien wel in de problemen. Tot
slot gingen we ook nog naar Spookytown. Dit is een plaats waar boeren de
farmworkers die ze niet meer kunnen gebruiken kwamen dumpen. Ze krijgen enkel
wat bouwmateriaal, zoals golfplaten mee en moeten verder maar hun plan trekken.
Op deze plaats hadden de woningen geen toegang tot elektriciteit en water. Ik
vond het wel mooi om te zien dat er mensen waren die hard hun best deden om
toch het beste te maken van de situatie. Er waren bijvoorbeeld enkele huisjes
die een prachtige tuin hadden en die er vrij goed verzorgd uitzagen. Ook tof om
te zien was dat er een moeder haar kinderen toch een mooiere t-shirt kwam
aandoen om op de foto te staan.
Toen we
thuis kwamen merkten we dat er ergens in de badkamer een lek moest zijn, want
er lag een onverklaarbare plas water op de vloer. Toen ik daarom naar het
nummer voor noodgevallen (van de makelaar) wou bellen, kwam ik al vlug tot de
conclusie dat je in het weekend maar beter geen echt noodgeval kunt voor
hebben, want ze was onbereikbaar. Hopelijk maandag meer succes J
Yana en ik
waren van plan van op zondag een grote natuurwandeling te gaan maken, type
dagtocht voor degenen die dat concept wel kennen. Na het ontbijt trokken we dus
naar het centrum om daar een fiets te huren om ermee naar Jonkershoek te gaan.
Maar dikke pech want op zondag verhuurt de toeristische dienst geen fietsen. De
mevrouw zei wel dat we te voet naar daar konden gaan, een half uurtje ongeveer.
Vol goede moed begonnen Yana en ik aan de tocht. Toen we nog even de weg
vroegen aan iemand, verklaarde de man ons zot dat we daar te voet naar wouden
gaan. Volgens hem wat het minstens een half uur met de auto. Van dat plan zagen
we dus af. We besloten dan maar zelf een plaats te zoeken waar we in de natuur
konden wandelen. Na een heuse tocht door de villawijk, kwamen we tot de
conclusie dat het langs die kant niet zou lukken. Je moet via de tuin van zon
huis naar het veld erachter gaan. Pech voor de arme mensen in Stellenbosch. Na
wat omzwervingen lukte het uiteindelijk toch om via een domein van de
universiteit de wijde natuur in te trekken. Hier was ook een klein meertje waar
enkele kinderen ondanks het strikt verboden want gevaarlijk-bord- met veel
enthousiasme aan het zwemmen waren. Na een uur of vijf wandelen besloten we er
maar de brui aan te geven en terug naar huis te gaan.
Op zondag gingen we dus op ontdekking in Stellenbosch op
zoek naar een leuk plekje om wat rustig te zitten lezen. Dit hebben we gevonden
in de botanical garden. Een prachtige tuin met heel wat inheemse en exotische
bloemen en planten. (Er liepen ook wat beestjes rond, maar wegens angst voor
rabiës zijn we daar maar ver van weg gebleven.) Tegen 16u30 maken we dan
aanstalten om door te gaan, het sluitingsuur was om 17u en we wouden zeker niet
opgesloten worden. Maar als we dan terug bij de poort aankomen, merken we dat
deze al gesloten is. Een lichte golf van paniek kwam over ons heen toen we dan
ook niet direct een andere uitgang vonden! Gelukkig is Stellenbosch nogal
commercieel ingesteld en was er nog een restaurant aan de tuin dat wel nog open
was. Langs daar konden we dan toch nog ontsnappen
Onze eerste dag op de stage verloopt wat onwennig, blijkbaar
bestaat er wat onduidelijkheid over wat we kunnen en over onze functie daar. Al
gauw kunnen we uitgelegd krijgen dat we geen onderzoekservaring hebben en dat
we dus niet gekwalificeerd zijn om een onderzoek uit te voeren. Net wat ze
nodig hebben natuurlijk- Maar uiteraard zou het nuttig zijn voor ons om dit nu
nog te leren en dat maken we ook duidelijk aan Colette. Die dag kunnen we
buiten het doorlezen van een aantal documenten niet veel doen, terwijl Colette
eens verder nadenkt over welke taken we op ons kunnen nemen. We kunnen wel van
de dag gebruik maken om boodschappen te doen en om eindelijk een matras aan te
kopen -dat moeten jullie dus niet meer in een postpakketje stoppen J-.
De dag nadien komt Colette het idee voorstellen om verder te
werken aan een project waar de vorige stagiaire mee begonnen is. Het is de
bedoeling een lessenpakket samen te stellen voor jongeren van 13-14 jaar waarin
onderwerpen zoals rollenpatronen, gender, emancipatie en dergelijke aan bod
komen. Yana en ik begonnen onmiddellijk te brainstormen en kregen het idee er
een soort assertiviteitstraining aan te koppelen. Jonge meisjes weerbaar maken
past helemaal in de werking van Women on Farms en blijkt ook een soort van
missing link in hun werking te zijn. Door enkel te focussen op volwassen
vrouwen, kan je de cyclus niet stoppen. Verder stelt Colette ook voor om iemand
aan te stellen voor het onderzoek en dat wij dan een workshop SPSS krijgen en
dan die persoon assisteren bij het onderzoek. Maar hiervoor is het wachten op
de andere studenten die komen. Volgens de geruchtenmolen zouden het Duitse
politicologen zijn! In dat geval is het misschien wel mogelijk om samen een
klein onderzoekje in dat veld op te starten?
Tijdens de middagpauze (die hier dan een dik uur en een half duurt) leggen we
dan de eerste contacten met de collegas en leren we ook Ida (die onlangs in
België is geweest) en Bongeka kennen. Na heel wat gelach met het woord poes
en het gebruik hiervan in België, worden we door hen uitgenodigd om hen maandag
te vergezellen terwijl ze folders gaan uitdelen over het minimumloon. Het
belooft de moeite te worden! Ik voel dat het een ganse daguitstap gaat worden
en Ida wil dan ook eens haar huis tonen.
Vandaag was het dan teambuilding! Hiervoor moeten we om 5u
opstaan om dan te gaan werken op een boerderij en helpen met het plukken van
druiven. Het wordt me al snel duidelijk dat het een lastig karwei is en dat we
bijzonder veel geluk hebben met het weer. Het is vrij bewolkt en gelukkig iets
minder warm dan de voorgaande dagen. Na wat rond te vragen, komen we tot het
besef dat de vrouwen hier maar ongeveer 7000 rand per maand mee verdienen.
Hiervoor moeten ze per dag 30 kisten vullen en voor elke kist die ze meer doen
krijgen ze 2,50 rand. Laten we zeggen dat wij ongeveer een half uur deden om
een kist te vullen, wij zouden dus al niet aan ons dagelijkse quota komen. Na
een tijdje leer je de trucjes wel, maar dit neemt niet weg dat de houding die
je moet aannemen bijzonder lastig is voor de rug. En aangezien wij ook een dag
mochten komen werken op de boerderij, ga ik er vanuit dat het dan nog een van
de betere is We hebben ook al gehoord van plaatsen waar mensen maar 0,70 rand
krijgen voor een kist (dat is nog geen 10 eurocent).
Aangezien dit al een vrij lange blog is, zal ik dan maar
stoppen met schrijven en verdere anekdotes houden voor een volgende keer
Gisteren zijn Yana en ik ingetrokken in ons nieuwe -vrij
nederige- stulpje. We hebben de waarborg gestort, het contract getekend en s
middags konden we verhuizen.
Karien heeft ons echt fantastisch geholpen om geïnstalleerd te geraken in onze
niet bemeubelde flat. Alles wat los zat en wat we konden gebruiken heeft ze in
de mega 4x4 gepropt en aan ons uitgeleend. Een matras, een kampeermatras,
kampeertafel, bestek, borden, glazen, zelfs gordijnen beddengoed en een koelkast heeft ze ons gegeven.
Fantastisch om te mogen merken dat er
mensen zijn die oprecht iemand willen helpen. Marc (haar man) en zij hebben
zelfs ons huurcontract volledig gecontroleerd om zeker te zijn dat we niets
over het hoofd zagen
Qua locatie is het super voor ons! Al zijn er wel enkele minpuntjes die we in
ons enthousiasme over het hoofd hebben gezien. Zo zijn er bijvoorbeeld ook
nadelen aan een gebouw vol studenten, lees nachtlawaai, en aan een gebouw naast
een hoofdweg, lees opnieuw nachtlawaai. En we wisten ook niet dat we er een
flatmate zouden bij krijgen. Yana werd namelijk opgeschrikt door een kakkerlak
in haar kamer. Maar aangezien John niet bij op het contract staat, heb ik er
maar mijn voet op gezet. Ook baby-John die in de badkamer aan het wachten was
heb ik hardhandig uitgewezen. Bij wijze van waarschuwing hebben we Harry, die
we aangetroffen hebben op de gang, laten liggen. We zijn nu ook uitgerust met
kakkerlakvergif, dus we hopen dat onze flat nu kakkerlak-vrij is!
Om onze gedachten wat te verzetten hebben we dan maar naar een filmpje gekeken
met een glaasje wijn,wij zijn flexibel en gaan mee met de lokale gewoontes:)
De dag nadien werd ik dan na een onrustige nacht wakker gebeld door Karien. Ze
had nog wat spullen verzameld die we mochten gebruiken en wou die ons zo vlug
mogelijk bezorgen. Ondertussen heeft ze ook nog een sms gestuurd dat we een
melkkannetje en een suikerpotje mogen verwachten van haar. Zo zie je maar dat
Iemand hierboven ook beschermengelen aanstelt voor ongelovigen zoals ik!
Vandaag hebben Yana en ik dan inkopen gedaan en hebben we bijna alle essentials.
Op het lijstje staan nog een matras en een grotere tafel. Dus dat hopen we de
komende dagen nog op de kop te tikken of te lenen van iemand anders. Bij deze
heb ik dus suggesties gedaan voor postpakketjes!
Terwijl we boodschappen aan het doen waren konden we de omgeving al wat
verkennen en Stellenbosch is echt een bruisende stad, maar met de afmetingen
van een dorp. Vrij bizar, maar wel leuk dat alles zo dichtbij is!Nadeel van al
dat verkennen is dan weer dat ik gemerkt heb dat ligamenten toch niet zo vlug
genezen als ik had gehoopt De komende dagen zal ik toch terug wat rustiger
mogen zijn.
Wat later op de dag heb ik dan in een plotse vlaag van zinsverbijstering wegens
smetvrees de badkamer onder handen genomen. De les die we daaruit konden leren
is: een bad kuisen met wc-reiniger is weinig effectief en in een kleine ruimte
heb je genoeg verluchting nodig als je chemische producten gebruikt (voordeel
is wel dat mijn verstopte neus wat vrij gekomen is)!
Vanavond heb ik dan wat gelezen en het internet geregeld terwijl Yana aan het
koken was. Dus zoals je wel kan lezen, zitten we nu nog steeds met een groot we-zijn-op-vakantie-gevoel.
Maandag gaan we aan de slag, dus dan zullen we waarschijnlijk wat meer te doen
hebben. Dus gaan we er morgen nog eens van profiteren om te gaan uitzoeken wat
er dan op zondag te beleven is in Stellenbosch!
Wat onze bevindingen van dat onderzoek zijn, laat ik dan
later nog wel weten!
Liefs!
Charlotte
P.S.: Stiekem mis ik iedereen ook wel een beetje, maar niet
te veel en niet altijd natuurlijk J
Vandaag gingen we kennismaken met de vrouwen op onze stageorganisatie. Stuk voor stuk lijken het me straffe vrouwen met heel wat spirit en een duidelijk idee van wat ze willen. Ik heb ook gehoord dat ze zich ook expliciet als een feministische organisatie opstellen, dus ik zal er wel vlug mijn draai vinden denk ik. Zaterdag gaan we dan met hen en fos (de partnerorganisatie) een aantal boerderijen in de wijde omgeving van Stellenbosch bezoeken. Dat zal alvast enkele mooie foto's opleveren denk ik. En op maandag beginnen we dan met het echte werk. Wat dat zal zijn, zullen we dan maandag bespreken. In maart komen er dan nog drie Duitse studenten, dus we zullen daar niet de enige stagairs zijn die hun draai zoeken.
Deze middag hebben we dan nieuws gekregen van Property Pro en als alles goed gaat, zullen we morgen dan ons contract daar tekenen. Allemaal zeer spannend... Vooral omdat het onbemeubeld is en we dus een beetje zullen camperen in een appartementje :) Maar qua locatie is het ideaal voor ons aangezien het aan de overkant van onze stageplaats is en op slechts 5 minuutjes wandelen van het centrum.
Vandaag hebben we ook het centrum al iets beter leren kennen en het is echt een zeer bruisende studentenstad. Ik ben nu al jaloers op alle internationale studenten die hier kunnen studeren! Om er even een beeld van te krijgen moet je maar aan de eerste beste Amerikaanse film met universiteitscampus denken. Er zijn universiteitsgebouwen, slaapzalen een bibliotheek enzovoort. En al bijna evenveel auto's als studenten, want openbaar vervoer is hier zo goed als onbestaande. Karien heeft ons ook getoond waar Jonkershoek is (een mooi natuurpark) en onderweg gaf ze ook al enkele tips voor restaurantjes en we hebben ook al een kaartje met enkele wijnroutes gekregen. Dus wie op bezoek wil komen weet waaraan ze zich kunnen verwachten, mooie natuur, wijn en camperen in het appartement...
Deze avond zijn we dan nog een 'korte' wandeling gaan maken achter het huis van Karien en Marc, aan de voet van Drakensberg. Prachtige natuur en een supermooi uitzicht op Stellenbosch! Na de wandeling heeft Karien nog enkele 'prickly pears' of 'turks fruit' voor ons geplukt, een soort granaatappel dat op een cactus groeit. En natuurlijk moest ik dat weer eens aan den lijven ondervinden waarom men dat fruit 'prickly' noemt...
Op 14 februari konden we (eindelijk) vertrekken. Eerst moesten we van Brussel naar Londen vliegen (de ecologische voetafdruk laten we hier even buiten beschouwing), daarna konden we van Londen naar Kaapstad vliegen. De eerste vlucht verliep vrij vlot, we kwamen zelfs een half uurtje te vroeg aan. Handig voor wie vlug een aansluiting had, iets minder voor wie nog een paar uurtjes mocht wachten. Dus om de tijd te doden wouden we al iets eten en aan de kassa van een of andere smakeloze Britse shop, kreeg ik al m'n eerste stressmoment. Na twee keer proberen slaagde ik er maar niet om de juiste code van mijn bankkaart te geven. Thank god for Mastercard dan maar! Uiteindelijk lukte het wel om de juiste code in te geven, dus dit stressmoment zullen we dan maar op de zenuwen steken.
De tweede vlucht verliep iets hobbeliger dan de vorige, maar gelukkig hadden we goede plaatsen kunnen bemachtigen -lang leve het online inchecken!. Maar ook hier botste ik al op een technisch mankementje toen bleek dat m'n televisieschermpje na een dik halfuur de geest had gegeven. Mijn zachte aanpak om het onding tussen en uit de zetel te halen, zit er volgens mij voor niets tussen! Want op het einde van de vlucht kwam nog een ander technisch mankement naar boven. Of beter naar beneden, toen er een kleine lekkage was aan de nooddeur. Je zou bijna denken dat we met een of andere louche maatschappij vlogen :) Maar om 6u (lokale tijd) arriveerden we dan in Kaapstad, waar we na een duanecheck en bagagecontrole (die kan blijkbaar niet genoeg gecontroleerd worden) bij Marc uitkwamen. Na een prachtige rit, waar alle Zuid-Afrikaanse tegenstellingen en clichés al aan bod kwamen, werden we in Stellenbosch begroet door Karien (zijn Zuid-Afrikaanse vrouw). Hier werden we bijzonder hartelijk ontvangen en kunnen we een paar dagen logeren. Ondertussen helpt Karien ons zoeken naar een permanentere verblijfsplaats. Maar meer hierover morgen, dan gaan we ook kennismaken met de medewerkers van het Women on Farms Project. Nu sluit ik af want ik merk dat m'n laptop ook wat technische probleempjes begint te geven. Technologisch gezien is dit niet echt m'n dagje! Voor papa: ik heb hem op mijn bed gezet en ik vermoed oververhitting...
Voorlopig nog geen foto's van mij, maar die kunnen jullie wel al vinden op de blog van Yana (bloggen.be/yanainzuidafrika)
Dag allemaal! (zou nog een goede titel voor de blog zijn, maar dan krijg ik zeker last met auteursrechten)
Jep, nog een keertje slapen en dan is het zover: D-day of Departure-day! De adrenaline giert door m'n aderen en de vraag of ik nu echt niets vergeten ben, blijft maar door mijn hoofd spoken. Maar eens ik morgen op de trein zit is er geen weg terug...
Ondertussen hebben we ook al afgesproken met onze contactpersoon van de stageplaats dat we donderdag de 'staff meeting' bijwonen. Dan leren we alle medewerkers kennen en zullen we hopelijk wat meer te weten komen over wat we daar concreet zullen gaan doen de komende maanden.
Maar we zijn er nog niet; eerst nog een onrustige nacht doorkomen, een treinrit naar Brussel afleggen (laat ons hopen dat de NMBS-goden ons goed gezind zijn) en heel wat uren vliegen voor we op Zuid-Afrikaanse bodem staan.
Hopelijk kan ik snel aan de slag, zodat ik jullie toch niet te veel ga missen :)
Aangezien er toch een aantal mensen zijn die graag willen weten wat ik daar allemaal in Zuid-Afrika ga uitsteken, heb ik dan toch een blog aangemaakt.Ik hoop dat ik de komende maanden genoeg interessante dingen meemaak, zodat ik regelmatig eens iets kan posten zonder jullie te vervelen. Ik vind het alvast enorm spannend en ik ben dan ook verschrikkelijk nieuwsgierig naar hoe het daar gaat zijn. Maar nu is het niet lang meer, nog twee nachtjes slapen en dan zitten we al op het vliegtuig! Op 15 februari zullen we dan om 6u45 op de luchthaven in Kaapstad opgehaald worden door een Belg die in Stellenbosch woont en ons een paar dagen wil opvangen. Hoe alles verder verloopt zullen jullie in een volgend bericht dan wel weer kunnen lezen :)
