Deze week hebben we al weer heel wat dingen gezien en ervaren.
Op het werk zelf hadden we deze week nog niet zo heel veel te doen, dus mochten we met Thandi en Carmen mee naar een congres in Kaapstad. Hiervoor moesten we terug vroeg opstaan en gingen samen met Thandi met de trein. Nu dachten we dat we dan gewoon van de trein zouden stappen en we op de bestemming waren, maar dat was dus een foute veronderstelling. We moesten immers nog een taxi nemen voor een stukje en gingen dan op zoek naar een plaats waar de taxi stopte. Het was een beetje zoals een bushalte bij ons, maar dan voor een klein taxi-busje stond een hele rij mensen aan te schuiven… We dachten dat we daar zeker nog een uur zouden staan wachten, gelukkig stampen ze de taxi’s goed vol en rijden ze vrij vlug waardoor de rij voor ons vlug korter werd. Toen onze taxi er dan was,  bleek dat deze chauffeur graag naar een leuk muziekje luisterde terwijl hij rondreed. Zijn goed recht natuurlijk, ware het niet dat een aantal dames in de taxi de luidruchtige muziek niet echt konden smaken en er dan ook een kleine discussie was omtrent het volume van de muziek. Waardoor de taxi-chauffeur niet echt bijzonder goed gezind was en ons aan de verkeerde halte heeft afgezet. Na wat zoeken kwamen we dan toch uit bij het juiste hotel waar het congres doorging. Het congres zelf ging door in een poepchique hotel, het contrast met de townships die we daarvoor zagen kon niet groter zijn! Yana heeft er een foto van op haar blog staan en zelf naar Belgische normen is dat een chique bedoening. Met thee, koekjes, taartjes, broodjes en dan ’s middags een koud, warm en dessertbuffet gevolgd door nog eens thee met taartjes en koekjes in de namiddag. Oh voor ik het vergeet het onderwerp van het congres was ‘Can land and agrarian reform in South Africa create opportunities for smallholder farmers and help reduce rural poverty?’. Dus vrij interessant om daarover na te kunnen denken met mensen van onze organisatie, die dus weten wat er leeft bij farmworkers die graag een stuk grond zouden bezitten. En voor ons werd door onder andere door deze lezingen duidelijk dat onze interesse dus eerder bij landhervormingen ligt dan bij gezondheidszorg. (terwijl we nu dus zouden moeten werken voor gezondheidszorg)

Carmen en Thandi merkten ook dat we bijzonder geïnteresseerd waren in deze problematiek en vroegen ons dus mee naar een volgende meeting van hen. (Alhoewel Carmen ook wel zei dat we gerust gewoon mochten rondwandelen, de vergadering ging toch in het Afrikaans doorgaan en het landschap was bijzonder mooi!) Maar toen we vertrokken, kregen we van Carmen te horen dat er een ‘change in plans’ was. Een gezin had net gebeld naar WFP. De boer had hen net met hun hebben en houden op straat gezet en ze konden nergens terecht. In de auto begon ik al te speculeren over wat ik kon verwachten, maar ik moet zeggen dat het mijn fantasie overtrof. Je mag ‘met hebben en houden op straat gezet’ dus echt letterlijk nemen. Geen compassie met het feit dat er nog kinderen (waarvan een van 6 maanden) in dat huisje woonden. Na een gesprek met de man bleek algauw dat de boer waarschijnlijk in zijn ‘recht’ was, maar toch vraag ik me af waar de rechtvaardigheid is als je kinderen op straat gaat zetten omdat hun ouders ontslagen werden. Gelukkig was er iemand van een naburige boerderij die de vrouw en kinderen een avond in huis wou nemen en de mannen bleven dan bij hun spullen kamperen langs de weg. Maar een permanente oplossing was dat dus niet. Carmen heeft dan nog een ganse avond en ochtend gebeld met mensen van de municipality en de oplossing die uit de bus kwam was dat ze aan het gezin bouwmateriaal zouden geven en hen naar een informal settlement zouden brengen. Hier konden ze dan wachten tot wanneer er een huis vrij kwam. Dit kan wel jaren duren.

Op zaterdag konden we dan met Elna meegaan naar een paar farmworkers huizen in de buurt van Ceres. Elna wou Griet nog wat dingen laten zien waar ze dan foto’s van kon nemen. (Hopelijk krijgt ze met haar reportage wat publiciteit in Europa. Misschien kan er betere regelgeving afgedwongen worden als de consumenten weten in welke omstandigheden de farmworkers hier moeten werken en leven.)
Wat we die dag te zien kregen was echt onvoorstelbaar. Mensen die het volgens ons nog iets beter hadden, omdat hun huis er iets beter uitzag, werden dan weer getroffen door huiselijk geweld en hadden een drankprobleem. Sommige vrouwen zitten echt gevangen in hun leven. Ze worden mishandeld door hun man, maar kunnen niet weg omdat ze dan op straat staan. De werkzekerheid voor vrouwen is veel minder dan die voor mannen en de huizen staan telkens op naam van de man. Veel vrouwen kunnen ook niets anders dan op een boerderij werken omdat ze te vroeg met school gestopt zijn. Maar toch is het ook mooi om te zien hoe er mensen zijn die blijven vechten en niet opgeven. Die het krot van een huis dat ze hebben, echt onderhouden en opknappen en zo goed mogelijk voor hun kinderen proberen te zorgen. Het staat in schrik contrast met de vrouwen die echt gebroken zijn en zich volledig laten gaan hebben. Zo hebben we een vrouw gezien die met haar dochter bij haar ouders woonde en al een paar keer door hen op straat was gezet omdat ook zij de situatie met haar niet meer aankonden. Binnenkort zou ook haar dochter bij haar weggehaald worden.
Om dan de dag wat door te spoelen gingen we die avond iets drinken met Griet en Katherine. Al gauw kwamen we enkele kennissen van hen tegen (een Hollander –ja! Ze zijn echt overal, en enkele studenten uit Zimbabwe) en besloten we allemaal samen dan maar naar een of andere club (Outrage) te gaan. Maar aan alle leuke liedjes komt een einde, voornamelijk omdat marginale clubs blijkbaar wereldwijd hetzelfde zijn en het dus niet echt mijn ding was J

Zondag was dan een typische relaxte zondag. Moesten er pistoletjes en koffiekoeken zijn, zou ik denken dat ik in België was –maar dan op een warme zomerdag in plaats van begin maart-. Om 15u hadden we dan met Marc en Karien afgesproken om naar een concert in Kirstenbosch te gaan. Ondanks een paar druppeltjes regen, was het een prachtige namiddag. We leerden de familie van Karien kennen, zeer vriendelijke mensen allemaal. Ze vonden het blijkbaar ook wel grappig dat Karien en Marc er plots twee pleegdochters bij hadden J Karien had ook een heerlijke picknick klaargemaakt en met een goed gevulde maag konden we dan van het concert van ‘the blues broers’ én het uitzicht genieten. Het concert ging namelijk in openlucht door en de omgeving was echt prachtig. Achteraf maakten we dan plannen met Karien en Marc om eens te komen eten in ons appartement. Na alles wat ze voor ons gedaan hebben, willen we hen graag eens verwennen met een lekker etentje. Hoe dat verloopt lezen jullie dan wel in onze volgende blog…

En dan even over het werk. Vandaag hebben we de opdracht gekregen om ons wat met de website bezig te houden. Foto’s zoeken, teksten verzamelen enz.
Vrijdag is er dan een introductiemoment waarop we samen met de nieuwe studenten zullen te horen krijgen wat er allemaal mogelijk is binnen de organisatie. Hopelijk lukt het dan om te werken rond land and housing en labour rights in plaats van louter en alleen aan het programma over gezondheidszorg te werken.

05-03-2012, 20:19 geschreven door Charlotte  

Onder het motto “ wie schrijft, die blijft” heb ik besloten een aantal onder jullie terug te verblijden met een nieuw blogbericht. Hier gaat ie dan…

Donderdag werd aan ons gevraagd of we interesse hadden om mee te gaan naar een meeting in verband met de landhervormingen. Nu is het sowieso leuk om mee te gaan en wat morele steun te leveren als er een van je collega’s een speech moet geven, maar aangezien het thema me ook wel echt aansprak en we hier toch niet direct iets anders te doen hebben, konden we niet vlug genoeg toezeggen. Er werd afgesproken dat we om 17u15 aan de poort van WFP moesten staan, want Sharon B. haar man en een vriend zouden ook meegaan en we moesten hen binnenlaten. We moesten uitkijken naar twee zwarte mannen en een witte auto. Wat even nuttig was als bij ons zeggen dat je moet wachten op twee blanke mannen in een zwarte auto. Een witte auto en zwarte mannen zijn hier dus geen uitzondering… Maar toch verliep alles vlot. Yana en ik gingen er vanuit dat we met deze mannen zouden meerijden naar de meeting –die ging in Cape Town door-, maar dat was even anders geregeld. We werden opgepikt door een taxi die ook al enkele farmworkers in Kayamandi was gaan afhalen. Met een busje vol reden we dan richting Cape Town. Iets te laat kwamen we dan aan. De meeting zelf was bijzonder interessant. Een aantal organisaties hebben zichzelf voorgesteld en hadden het over de bezetting van een stukje gemeenschappelijke grond ‘land of the common’. Daarna kon ook het publiek zich mengen in het debat. Als buitenstaander leek het me wel verstandig om me toch wat op de achtergrond te houden en gewoon te luisteren. Er werden heel wat interessante dingen verteld en er werden ook wat vragen gesteld die in België ook relevant zouden zijn. Zoals “Voor wie spreekt de regering?”, “Kiezen de mensen wel de partij die het best hun belangen behartigt?” enzovoort. Voor een politicologe zeer boeiend materiaal, maar voor anderen misschien oersaai J Na de meeting moesten we natuurlijk terug naar huis geraken. Ook hiervoor werd er op de taxi gerekend, maar al gauw bleek dat we er deze keer met twee personen meer in zaten. Voor ons geen probleem, het was voor sommigen wat krapjes maar voor de meesten lukte dat wel. De taxi zelf had er wel meer een probleem mee. We zijn toch een paar keer aan de kant moeten gaan staan omdat de motor oververhit was (al is dit mijn diagnose van het probleem en was het in werkelijkheid iets anders). Nu is het zo dat de pechstrook hier niet alleen als pechstrook, maar ook als eerste rijvak gebruikt wordt. Dus af en toe waren er chauffeurs die het nodig vonden net langs het busje voorbij te vlammen en dan nog eens te claxonneren ook. Eens dat opgelost werd, moesten we natuurlijk ook nog eens stoppen om eten te kopen. Blijkbaar is het een gewoonte dat bij een WFP activiteit massaal veel vettig eten hoort, dus dat kon ook nu niet ontbreken. Gelukkig had Sharon van de dag ervoor onthouden dat we geen vlees eten en was onze portie dus beperkt tot een klein pakje frietjes (i.p.v. ook nog eens een hamburger erbij). Maar na een lange avond raakten we eindelijk thuis J

Zaterdag werden we dan door Ida opgepikt om flyers te gaan uitdelen met meer info over de nieuwe minimumlonen van farmworkers. Hiervoor stonden we op om 5u. De bedoeling was dat Ida ons kwam oppikken om 6u en dat we dan daarna om Bongeka zouden gaan om dan door te rijden naar Ceres. Al gauw bleek dat de plannen lichtjes gewijzigd waren. Ten eerste ging ook Griet nog mee met ons, een Belgische fotografe die graag een reportage over farmworkers en de wijngaarden wilde maken. Ten tweede ging er ook nog een Braziliaanse student mee. Het probleem was echter dat deze jongen amper Engels kon praten en in eerste instantie ook WFP niet vond. Nadat we hem dus gevonden hadden, konden we vertrekken. Althans dat dacht ik. Maar Ida vertelde dat ze haar rijbewijs kwijt was en dat ze daar dus eerst naar wou gaan zoeken –iedereen is precies een beetje bang van de wegenpolitie en de hoge boetes die ze durven uit te schrijven-. Eerst gingen we bij haar thuis zoeken, daarna gingen we naar de winkel waar ze gisteren was, daarna gingen we naar de dienst rijbewijzen om een voorlopig nieuw rijbewijs aan te vragen. Na enkele minuten wachten, vond Yana het toch verstandig om eens naar de openingsuren te kijken en wat bleek –verrassing, verrassing- op zaterdag werkte men niet. Waarop Ida besloot naar het politiecommissariaat te rijden om raad te vragen. De raad die men daar gaf was: “goh op zaterdag is er wat minder controle ik zou het toch gewoon riskeren”. Tegen 7u30 vertrokken we dan richting Ceres. Zonder Bongeka want nadat we aan Ida gedemonstreerd hadden dat we echt niet met 6 in de auto konden, had ze Bongeka afgebeld. Maar vol goede moed begonnen we aan de opdracht van de dag. 500 flyers uitdelen, hoe moeilijk kon het zijn? Al gauw bleek echter dat de situatie steeds schrijnender werd. Eerst deelden we flyers uit op een plaats waar farmworkers in de stad werden afgezet om hun boodschappen te doen. Dit gebeurde met grote trucks. Sommigen waren nog ok, maar er waren er ook bij waarmee men in Europa zelfs geen dieren zou mogen vervoeren. Ons tweede stoppunt was een ander dorpje waar we enkele mooie voorbeelden van verdoken kinderarbeid te zien kregen. Enkele jongentjes liepen rond met wat fruit en probeerden dat te verkopen aan de mensen. Maar ze hadden slechts enkele stukken fruit vast, waardoor het leek alsof ze gewoon zelf iets hadden gekocht. Toen dit erop zat, besloot Ida ons nog enkele woonplaatsen van de farmworkers te tonen. Het schrille contrast met de prachtige villawijken en mooie stadscentrum van Stellenbosch kon niet groter zijn. De eerste woningen vielen nog relatief goed mee. De mensen moesten geen huur betalen, kregen meer dan het minimumloon, hadden elektriciteit en water. De huizen die we daarna zagen gingen van kwaad naar slechter. Sommigen hadden geen elektriciteit en zagen eruit alsof ze op instorten stonden. Toen opeens ook een vrouw op ons af kwam die vertelde dat ze door haar echtgenoot geslagen werd, stond ik even met mijn mond vol tanden aan de grond genageld. Ida die de situatie blijkbaar al gewoon was, ging vlug even binnenkijken en zag dat er in het huis geen eten aanwezig was (enkel wijn) en dat de kinderen niet verzorgd werden. Een schrijnende situatie, maar Ida vertelde dat de vrouw waarschijnlijk nooit aan de politie de waarheid zou vertellen en dus kon ze die maar beter niet bellen. Anders kwam de organisatie en de vrouw zelf misschien wel in de problemen. Tot slot gingen we ook nog naar Spookytown. Dit is een plaats waar boeren de farmworkers die ze niet meer kunnen gebruiken kwamen ‘dumpen’. Ze krijgen enkel wat bouwmateriaal, zoals golfplaten mee en moeten verder maar hun plan trekken. Op deze plaats hadden de woningen geen toegang tot elektriciteit en water. Ik vond het wel mooi om te zien dat er mensen waren die hard hun best deden om toch het beste te maken van de situatie. Er waren bijvoorbeeld enkele huisjes die een prachtige tuin hadden en die er vrij goed verzorgd uitzagen. Ook tof om te zien was dat er een moeder haar kinderen toch een mooiere t-shirt kwam aandoen om op de foto te staan.

Toen we thuis kwamen merkten we dat er ergens in de badkamer een lek moest zijn, want er lag een onverklaarbare plas water op de vloer. Toen ik daarom naar het nummer voor noodgevallen (van de makelaar) wou bellen, kwam ik al vlug tot de conclusie dat je in het weekend maar beter geen echt noodgeval kunt voor hebben, want ze was onbereikbaar. Hopelijk maandag meer succes J

Yana en ik waren van plan van op zondag een grote natuurwandeling te gaan maken, type dagtocht voor degenen die dat concept wel kennen. Na het ontbijt trokken we dus naar het centrum om daar een fiets te huren om ermee naar Jonkershoek te gaan. Maar dikke pech want op zondag verhuurt de toeristische dienst geen fietsen. De mevrouw zei wel dat we te voet naar daar konden gaan, een half uurtje ongeveer. Vol goede moed begonnen Yana en ik aan de tocht. Toen we nog even de weg vroegen aan iemand, verklaarde de man ons zot dat we daar te voet naar wouden gaan. Volgens hem wat het minstens een half uur met de auto. Van dat plan zagen we dus af. We besloten dan maar zelf een plaats te zoeken waar we in de natuur konden wandelen. Na een heuse tocht door de villawijk, kwamen we tot de conclusie dat het langs die kant niet zou lukken. Je moet via de tuin van zo’n huis naar het veld erachter gaan. Pech voor de arme mensen in Stellenbosch. Na wat omzwervingen lukte het uiteindelijk toch om via een domein van de universiteit de wijde natuur in te trekken. Hier was ook een klein meertje waar enkele kinderen –ondanks het ‘strikt verboden want gevaarlijk-bord’- met veel enthousiasme aan het zwemmen waren. Na een uur of vijf wandelen besloten we er maar de brui aan te geven en terug naar huis te gaan.

Zo dat was het dan. Tot de volgende!

Liefs,

Charlotte

27-02-2012, 08:44 geschreven door Charlotte  

Hallo allemaal!

Op zondag gingen we dus op ontdekking in Stellenbosch op zoek naar een leuk plekje om wat rustig te zitten lezen. Dit hebben we gevonden in de botanical garden. Een prachtige tuin met heel wat inheemse en exotische bloemen en planten. (Er liepen ook wat beestjes rond, maar wegens angst voor rabiës zijn we daar maar ver van weg gebleven.) Tegen 16u30 maken we dan aanstalten om door te gaan, het sluitingsuur was om 17u en we wouden zeker niet opgesloten worden. Maar als we dan terug bij de poort aankomen, merken we dat deze al gesloten is. Een lichte golf van paniek kwam over ons heen toen we dan ook niet direct een andere uitgang vonden! Gelukkig is Stellenbosch nogal commercieel ingesteld en was er nog een restaurant aan de tuin dat wel nog open was. Langs daar konden we dan toch nog ontsnappen…

Onze eerste dag op de stage verloopt wat onwennig, blijkbaar bestaat er wat onduidelijkheid over wat we kunnen en over onze functie daar. Al gauw kunnen we uitgelegd krijgen dat we geen onderzoekservaring hebben en dat we dus niet gekwalificeerd zijn om een onderzoek uit te voeren. –Net wat ze nodig hebben natuurlijk- Maar uiteraard zou het nuttig zijn voor ons om dit nu nog te leren en dat maken we ook duidelijk aan Colette. Die dag kunnen we buiten het doorlezen van een aantal documenten niet veel doen, terwijl Colette eens verder nadenkt over welke taken we op ons kunnen nemen. We kunnen wel van de dag gebruik maken om boodschappen te doen en om eindelijk een matras aan te kopen -dat moeten jullie dus niet meer in een postpakketje stoppen J-.

De dag nadien komt Colette het idee voorstellen om verder te werken aan een project waar de vorige stagiaire mee begonnen is. Het is de bedoeling een lessenpakket samen te stellen voor jongeren van 13-14 jaar waarin onderwerpen zoals rollenpatronen, gender, emancipatie en dergelijke aan bod komen. Yana en ik begonnen onmiddellijk te brainstormen en kregen het idee er een soort assertiviteitstraining aan te koppelen. Jonge meisjes weerbaar maken past helemaal in de werking van Women on Farms en blijkt ook een soort van ‘missing link’ in hun werking te zijn. Door enkel te focussen op volwassen vrouwen, kan je de cyclus niet stoppen. Verder stelt Colette ook voor om iemand aan te stellen voor het onderzoek en dat wij dan een workshop SPSS krijgen en dan die persoon assisteren bij het onderzoek. Maar hiervoor is het wachten op de andere studenten die komen. Volgens de geruchtenmolen zouden het Duitse politicologen zijn! In dat geval is het misschien wel mogelijk om samen een klein onderzoekje in dat veld op te starten?
Tijdens de middagpauze (die hier dan een dik uur en een half duurt) leggen we dan de eerste contacten met de collega’s en leren we ook Ida (die onlangs in België is geweest) en Bongeka kennen. Na heel wat gelach met het woord ‘poes’ en het gebruik hiervan in België, worden we door hen uitgenodigd om hen maandag te vergezellen terwijl ze folders gaan uitdelen over het minimumloon. Het belooft de moeite te worden! Ik voel dat het een ganse daguitstap gaat worden en Ida wil dan ook eens haar huis tonen.

Vandaag was het dan teambuilding! Hiervoor moeten we om 5u opstaan om dan te gaan werken op een boerderij en helpen met het plukken van druiven. Het wordt me al snel duidelijk dat het een lastig karwei is en dat we bijzonder veel geluk hebben met het weer. Het is vrij bewolkt en gelukkig iets minder warm dan de voorgaande dagen. Na wat rond te vragen, komen we tot het besef dat de vrouwen hier maar ongeveer 7000 rand per maand mee verdienen. Hiervoor moeten ze per dag 30 kisten vullen en voor elke kist die ze meer doen krijgen ze 2,50 rand. Laten we zeggen dat wij ongeveer een half uur deden om een kist te vullen, wij zouden dus al niet aan ons dagelijkse quota komen. Na een tijdje leer je de trucjes wel, maar dit neemt niet weg dat de houding die je moet aannemen bijzonder lastig is voor de rug. En aangezien wij ook een dag mochten komen werken op de boerderij, ga ik er vanuit dat het dan nog een van de betere is… We hebben ook al gehoord van plaatsen waar mensen maar 0,70 rand krijgen voor een kist (dat is nog geen 10 eurocent).

Aangezien dit al een vrij lange blog is, zal ik dan maar stoppen met schrijven en verdere anekdotes houden voor een volgende keer…

Liefs,

Charlotte

22-02-2012, 00:00 geschreven door Charlotte  

Haay!

Gisteren zijn Yana en ik ingetrokken in ons nieuwe -vrij nederige- stulpje. We hebben de waarborg gestort, het contract getekend en ’s middags konden we verhuizen.
Karien heeft ons echt fantastisch geholpen om geïnstalleerd te geraken in onze niet bemeubelde flat. Alles wat los zat en wat we konden gebruiken heeft ze in de mega 4x4 gepropt en aan ons uitgeleend. Een matras, een kampeermatras, kampeertafel, bestek, borden, glazen, zelfs gordijnen  beddengoed en een koelkast heeft ze ons gegeven. Fantastisch om te mogen  merken dat er mensen zijn die oprecht iemand willen helpen. Marc (haar man) en zij hebben zelfs ons huurcontract volledig gecontroleerd om zeker te zijn dat we niets over het hoofd zagen…
Qua locatie is het super voor ons! Al zijn er wel enkele minpuntjes die we in ons enthousiasme over het hoofd hebben gezien. Zo zijn er bijvoorbeeld ook nadelen aan een gebouw vol studenten, lees nachtlawaai, en aan een gebouw naast een hoofdweg, lees opnieuw nachtlawaai. En we wisten ook niet dat we er een flatmate zouden bij krijgen. Yana werd namelijk opgeschrikt door een kakkerlak in haar kamer. Maar aangezien John niet bij op het contract staat, heb ik er maar mijn voet op gezet. Ook baby-John die in de badkamer aan het wachten was heb ik hardhandig uitgewezen. Bij wijze van waarschuwing hebben we Harry, die we aangetroffen hebben op de gang, laten liggen. We zijn nu ook uitgerust met kakkerlakvergif, dus we hopen dat onze flat nu kakkerlak-vrij is!
Om onze gedachten wat te verzetten hebben we dan maar naar een filmpje gekeken met een glaasje wijn,wij zijn flexibel en gaan mee met de lokale gewoontes:)
De dag nadien werd ik dan na een onrustige nacht wakker gebeld door Karien. Ze had nog wat spullen verzameld die we mochten gebruiken en wou die ons zo vlug mogelijk bezorgen. Ondertussen heeft ze ook nog een sms gestuurd dat we een melkkannetje en een suikerpotje mogen verwachten van haar. Zo zie je maar dat Iemand hierboven ook beschermengelen aanstelt voor ongelovigen zoals ik!
Vandaag hebben Yana en ik dan inkopen gedaan en hebben we bijna alle essentials. Op het lijstje staan nog een matras en een grotere tafel. Dus dat hopen we de komende dagen nog op de kop te tikken of te lenen van iemand anders. Bij deze heb ik dus suggesties gedaan voor postpakketjes!
Terwijl we boodschappen aan het doen waren konden we de omgeving al wat verkennen en Stellenbosch is echt een bruisende stad, maar met de afmetingen van een dorp. Vrij bizar, maar wel leuk dat alles zo dichtbij is!Nadeel van al dat verkennen is dan weer dat ik gemerkt heb dat ligamenten toch niet zo vlug genezen als ik had gehoopt… De komende dagen zal ik toch terug wat rustiger mogen zijn.
Wat later op de dag heb ik dan in een plotse vlaag van zinsverbijstering wegens smetvrees de badkamer onder handen genomen. De les die we daaruit konden leren is: een bad kuisen met wc-reiniger is weinig effectief en in een kleine ruimte heb je genoeg verluchting nodig als je chemische producten gebruikt (voordeel is wel dat mijn verstopte neus wat vrij gekomen is)!
Vanavond heb ik dan wat gelezen en het internet geregeld terwijl Yana aan het koken was. Dus zoals je wel kan lezen, zitten we nu nog steeds met een groot ‘we-zijn-op-vakantie-gevoel’. Maandag gaan we aan de slag, dus dan zullen we waarschijnlijk wat meer te doen hebben. Dus gaan we er morgen nog eens van profiteren om te gaan uitzoeken wat er dan op zondag te beleven is in Stellenbosch!

Wat onze bevindingen van dat onderzoek zijn, laat ik dan later nog wel weten!

Liefs!

Charlotte

P.S.: Stiekem mis ik iedereen ook wel een beetje, maar niet te veel en niet altijd natuurlijk J

18-02-2012, 20:56 geschreven door Charlotte  

16-02-2012, 20:55 geschreven door Charlotte  

De tweede vlucht verliep iets hobbeliger dan de vorige, maar gelukkig hadden we goede plaatsen kunnen bemachtigen -lang leve het online inchecken!. Maar ook hier botste ik al op een technisch mankementje toen bleek dat m'n televisieschermpje na een dik halfuur de geest had gegeven. Mijn zachte aanpak om het onding tussen en uit de zetel te halen, zit er volgens mij voor niets tussen! Want op  het einde van de vlucht kwam nog een ander technisch mankement naar boven. Of beter naar beneden, toen er een kleine lekkage was aan de nooddeur. Je zou bijna denken dat we met een of andere louche maatschappij vlogen :)
Maar om 6u (lokale tijd) arriveerden we dan in Kaapstad, waar we na een duanecheck en bagagecontrole (die kan blijkbaar niet genoeg gecontroleerd worden) bij Marc uitkwamen. Na een prachtige rit, waar alle Zuid-Afrikaanse tegenstellingen en clichés al aan bod kwamen, werden we in Stellenbosch begroet door Karien (zijn Zuid-Afrikaanse vrouw).
Hier werden we bijzonder hartelijk ontvangen en kunnen we een paar dagen logeren. Ondertussen helpt Karien ons zoeken naar een permanentere verblijfsplaats.
Maar meer hierover morgen, dan gaan we ook kennismaken met de medewerkers van het Women on Farms Project.
Nu sluit ik af want ik merk dat m'n laptop ook wat technische probleempjes begint te geven. Technologisch gezien is dit niet echt m'n dagje!
Voor papa: ik heb hem op mijn bed gezet en ik vermoed oververhitting...

Voorlopig nog geen foto's van mij, maar die kunnen jullie wel al vinden op de blog van Yana (bloggen.be/yanainzuidafrika)

Veel liefs en tot de volgende!

Charlotte

15-02-2012, 21:00 geschreven door Charlotte  

Ondertussen hebben we ook al afgesproken met onze contactpersoon van de stageplaats dat we donderdag de 'staff meeting' bijwonen. Dan leren we alle medewerkers kennen en zullen we hopelijk wat meer te weten komen over wat we daar concreet zullen gaan doen de komende maanden.

Maar we zijn er nog niet; eerst nog een onrustige nacht doorkomen, een treinrit naar Brussel afleggen (laat ons hopen dat de NMBS-goden ons goed gezind zijn) en heel wat uren vliegen voor we op Zuid-Afrikaanse bodem staan.

Hopelijk kan ik snel aan de slag, zodat ik jullie toch niet te veel ga missen :)

Liefs,

Charlotte

13-02-2012, 23:53 geschreven door Charlotte  

Hallo allemaal!

Aangezien er toch een aantal mensen zijn die graag willen weten wat ik daar allemaal in Zuid-Afrika ga uitsteken, heb ik dan toch een blog aangemaakt.Ik hoop dat ik de komende maanden genoeg interessante dingen meemaak, zodat ik regelmatig eens iets kan posten zonder jullie te vervelen.
Ik vind het alvast enorm spannend en ik ben dan ook verschrikkelijk  nieuwsgierig naar hoe het daar gaat zijn. Maar nu is het niet lang meer, nog twee nachtjes slapen en dan zitten we al op het vliegtuig! Op 15 februari zullen we dan om 6u45 op de luchthaven in Kaapstad opgehaald worden door een Belg die in Stellenbosch woont en ons een paar dagen wil opvangen.
Hoe alles verder verloopt zullen jullie in een volgend bericht dan wel weer kunnen lezen :)

Liefs,

Charlotte

12-02-2012, 16:05 geschreven door Charlotte