Ouafae Tarrahi - Forgive or not to forgive that's the question?
Mijn gezicht werd lijkbleek toen ik het bericht las, ik spurtte naar de auto van Isabel. Ik stapte in zonder om te kijken en riep naar Isabelle: Rijden!
Verward van de situatie vroeg ze me wat er aan de hand was. Ik vertrouwde Isabelle niet echt daarom zei ik tegen haar dat ik schrok van een hond. Isabel had al snel mijn leugen door en keek me de hele rit aan met een minachtende blik. Eenmaal thuis zat ik op de zetel met een verwarde blik nadenkend over het bericht van Adriana, tot ik plotseling iemand hoorde kloppen op de deur. Ik deed open en zag Adriana voor de deur. Mijn hoofd werd rood van woede, maar Adriana wilde het ijs breken door Ik moest kloppen, want de bel deed het niet! te zeggen, veel hielp het niet. Ik wou Alfredo roepen om hulp, maar Adriana hield me tegen. Ze zei dat ik niet bang moest zijn, want ze kwam in vrede. Ik geloofde haar niet en begon Alfredo te roepen.
Ik denk dat je moet weten hoe je bent kunnen ontsnappen aan mijn troepen., zei Adriana. Met een verwarde blik luisterde ik naar wat ze te zeggen had. Mijn troepen verloren je niet uit het oog, ik liet ze terugtrekken., zei Adriana, En Isabelle kan je meer vertrouwen dan je denkt, ik gaf haar de opdracht om goed voor je te zorgen. Ik had namelijk door dat je zwanger was en ben te weten gekomen dat Luciano ons beiden heeft bedrogen. Erover ruziën heeft geen zin, het beste wat we kunnen doen is samenwerken en hem zo zijn verdiende loon te geven..
Alfredo kwam erbij en wilde de politie bellen, maar ik hield hem tegen en zei dat ik wilde luisteren naar wat ze te vertellen had.
Ik heb erg veel spijt van wat er is gebeurd., zei Adriana met tranen in haar ogen. Waarom heb je me dan 3 keer gekidnapt en me zo slecht behandeld?, vroeg ik haar, ze antwoorde Kijk, ik heb niemand meer. Mijn ouders zijn uit wraak door een andere maffia vermoord, mijn broers en zussen zijn al een aantal jaren vermist en zijn nooit teruggevonden. Toen ontmoette ik Luciano en zijn familie en zijn familie, ze namen me op in hun familie en gaven mijn leven terug betekenis. Luciano was de enige die om me gaf. Toen ik hoorde dat hij me wou verlaten voor iemand anders, stortte mijn wereld in..
Ontroerd van het verhaal zag ik in waarom dat ruziën geen zin had en stelde een wapenstilstand voor. Kun je me helpen?, vroeg Adriana. Waarom heb jij mijn hulp nodig?, antwoorde ik waarop ze antwoordde, Luciano geeft niet om ons beiden. Ik heb ontdekt dat hij al een ander heeft..
Nu is het ochtend. De steken in mijn buik bleken vals alarm te zijn gisteren. Ik was zo opgelucht. Ik zou het niet verdragen om een kind te verliezen en zeker niet als het van Alfredo zou zijn, de man waar ik zoveel van hou!
Voor het eerst was Isabelle heel 'gewoontjes' bij het ontbijt. Ze was niet meer zo gefixeerd op Alfredo. Na het ontbijt ruimden Alfredo en ik af. Nadien vroeg ik Isabelle of ze enkele pillen voor mijn hoofdpijn had en hierop antwoordde ze 'neen'. Dus ik kreeg het idee in mijn hoofd om te vragen of er een apotheker in de buurt was. Ze antwoordde spontaan ja. Ik wilde natuurlijk gaan, maar dit hield ze tegen. Ze vond het vreemd dat ik gewoon maar voor 'pillen' naar een apotheker wou gaan. Ze kwam met mij mee.
Door alle angst die ik in mij had opgekropt moest ik gewoon buiten gaan om de waarheid te weten. Zwanger of niet? Eens bij de apotheker aangekomen stapte ik de auto uit. Isabelle wilde plots niet mee binnen komen, dit was vreemd. In de verte zag ik dat er nog een man in de apotheker was, buiten de eigenaar zelf. Ik ging de apotheker binnen en vroeg achter een zwangersschapstest en een doosje Dafalgan. Ik moest 30,56 betalen, dit deed ik. De man die zich in de apotheker bevond bekeek mij van top tot teen aan. Alsof ik zijn bezit was. Ik kreeg meteen rare gedachten. Wie zou hij zijn? Waarom kwam Isabelle niet mee naar binnen? Die uitdrukking op haar gezicht? Is het iemand dat ze zou kennen? . Ben zo in de war.
Ik stapte richting de deur en plots werd ik vastgegrepen aan mijn arm door die mysterieuze man. Hij fluisterde: 'Als je zwanger bent is dit het slechtste wat je ooit is overkomen, we laten je nooit met rust'! Ik riep dat hij me los moest laten. Vervolgens liep ik snel de deur uit. Voor ik aan de deur van Isabelles auto kwam piepte mijn mobieltje. Ik had een smsje van Adriana. Ze schreef: 'Het spijt mij voor alles, kunnen wij mekaar zien?'
We zaten nog steeds in de woonkamer van Isabelle. Ze had ondertussen een kopje thee en wat eten voor ons klaargemaakt, want na zo'n lange tijd niet te eten waren we uiteraard uitverhongerd. Isabelle bood ons een slaapplaats voor deze nacht aan, maar iets hield me tegen. Ik vind die Isabelle maar een rare meid. Hoor me eens praten. Wat erg, na alles wat Isabelle voor ons heeft gedaan. Alfredo had er volle vertrouwen in en vond dat we op het aanbod moesten ingaan. Aangezien dat we op dat moment geen andere keuze hadden stemde ik maar toe. Ze gaf ons een rondleiding door het huis en liet ons de logeerkamer zien. Al haar aandacht was gericht op Alfredo en dat vond ik maar niks.
Na nog even gebabbeld te hebben besloten we te gaan slapen. Alfredo was me voor en ging naar de logeerkamer terwijl ik nog even afruimde met Isabelle. Dat was het minste dat ik kon doen na al haar gastvrijheid. Op het moment dat we in de keuken waren en Alfredo ons niet meer hoorde begon Isabelle me plots te ondervragen. "En wie was dat nu werkelijk aan de telefoon?" vroeg ze, "Iemand die me een modeblad wilde verkopen zoals ik daarjuist al zei.". Ik ben niet van gisteren antwoordde ze daarop. Ja, dat had ik ook wel door maar er was iets dat me niet toeliet haar de waarheid te vertellen. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten en ging naar Alfredo die in bed lag. Op het moment dat ik erbij wou gaan liggen kreeg ik ineens steken in mijn buik. Ik kon de steken gewoonweg niet beschrijven. Ze deden immens veel pijn. Ik wou niet dat Alfredo het merkte maar de pijn hield maar niet op.
Toen ik zag dat het Luciano was die me probeerde te bellen, werd ik overdonderend door een gevoel van angst. Wat wilde hij? Zat hij ook in het complot waar ook ik en Alfredo zich in bevonden? Maar belangrijker nog: wat moest ik zeggen? Dat ik hem een ongelofelijke klootzak vond die ik graag zou willen neersteken met een botte en verroeste aardappelschiller. Neen, dat kon ik niet doen. Maar het was niet Luciano die belde en dat vond ik geruststellend. Het was een andere stem die door de telefoon klonk. Het was andere man die me belde. Hij bedreigde me door te zeggen dat het nog niet afgelopen was, en dat hij zou blijven zoeken tot hij me gevonden had.
Alfredo en Isabelle keken me aan na het telefoongesprek. Ik zei dat het iemand was die me modeboekjes wilde verkopen. Alfredo geloofde me meteen maar Isabelle keek me achterdochtig aan. Ik vertrouwde haar niet en zij vertrouwde mij niet, dat was duidelijk. Wat is dat toch met haar?
Toen we dichterbij kwamen merkten we een verborgen huis op. Er scheen een fel licht binnenin. Omdat het al donker begon te worden besloten we om toch te gaan aankloppen, want een slaapplaats hadden we niet voor het moment. Alfredo zamelde al zijn moed op en klopte op de deur. Tot onze grote verbazing opende een jonge vrouw van rond de 30 de deur. Ze straalde toen ze ons zag. Wat mij opviel was dat zij vooral met haar ogen op Alfredo gericht was. Een tikkeltje jaloezie kwam bij mij naar boven, maar dit liet ik natuurlijk niet merken. De jonge vrouw liet ons binnen en vroeg ons wat wij hier deden en ook of we van plan waren om te overnachten. We konden haar voorstel moeilijk weigeren. Dit ondanks het feit dat ik haar nog niet volledig vertrouwde.
We vertelden haar het hele verhaal en ze luisterde heel aandachtig. Uit het niets begon ze te huilen. Ik stond op en omhelsde haar. Tegelijkertijd vroeg ik haar wat er aan de hand was. Ze begon zo haar verhaal te vertellen. Ze woonde al 3 jaar in het dorp en had zich afgesloten van de buitenwereld. Ze vertelde dat de wereld haar veel te veel pijn had gedaan. Het leven beroofde haar alles: haar vader, haar moeder. Haar ouders zijn omgekomen tijdens de oorlog en zij bleef alleen achter. Waar haar grote broer Isaac verbleef is haar niet geweten. Hij was tijdens de oorlog gevlucht. Zij werd door haar oma (die van Belgische komaf is) meegenomen naar hier (België). De naam van deze jongedame was 'Isabelle'. Ze werd tijdens haar verblijf verkracht en mishandeld, waardoor ze uiteindelijk weg liep van thuis. Isabelle van Congolese/Belgische afkomst (haar moeder is een Belgische), is dus een halfbloedje. Ze was mooi slank en had van die mooie bruine ogen. Alfredo zei eigenlijk heel weinig. Dit vond ik natuurlijk bizar. Er was iets aan de hand met hem, maar wat?
Ik schrok mij dood toen mijn gsm op tafel trilde. Ik keek naar het scherm en las de naam "Luciano". Waarom belde hij mij verdomme?! Ik twijfelde om op te nemen of niet?
Ik werd wakker doorvreselijk geschreeuw Alfredo! Wat deden ze allemaal met je?Ik weet dat dit misschien verkeerd klinkt, maar ik was blij om Alfredo te horen roepen. Zo wist ik dat hij nog leefde. Ik huilde. Alles werd wazig rondom mij door de tranen in mijn ogen. Opeens zag ik een figuur staan in de deuropening ik liep naar de hoek van de kamer en ging zitten. Daar zat ik dan huilend af te wachten tot ze mij meenamen en gingen martelen zoals ze dat waarschijnlijk bij Alfredo hebben gedaan.
Ik veegde mijn tranen weg en zag dat het Alfredo was. Alfredo stond in de deuropening! Hij bloedde hevig, maar zonder vragen te stellen liepen we weg. We liepen toevallig naar een garage die verbonden was met het gebouw waarin we werden vastgehouden. We konden een auto starten. We lachten en we reden wegin een ferrari, de droomwagen van Alfredo. Natuurlijk werden we achtervolgd door Adriana en haar slaven, maar na verloop van tijd verdwenen ze in de verte.
We hebben een hele tijd gesproken tijdens de rit net zoals vroeger, alsof er nooit iets was gebeurd. Ik zweeg over mijn mogelijke zwangerschap. Op dat moment kon het mij eigenlijk ook niet schelen! We bleven rijden en rijden tot de benzine op was. Waar we ons bevonden wisten we niet, maar we waren samen! Plots merkte Alfredo in de verte een soort van verlichting op. We besloten er naartoe te gaan, klaar voor een nieuw avontuur...
. Ben zo in de war.
