Natasja Van Audenaeren - In the end, it doesn't even matter.
We zijn daarstraks allemaal samen gekomen. Ik heb gezegd hoe ik me voel.. hoe onzeker ik ben over dit plan. Ik heb hen uitgelegd dat alle plannen nogal vaag zijn en dat ik moet beginnen denken aan mijn zwangerschap. Adriana, Isabelle en Alfredo stonden zoals verwacht aan mijn kant, maar Giovanni is echt uit op wraak. Ik heb even apart met hem gepraat en hij snapt wel dat ik me liever terugtrek uit het hele gebeuren, gelukkig maar. Één kwade Italiaan die achter mij zit is al meer dan genoeg ;-). Van Alfredo weet ik dat hij ook liever niet doorgaat met het plan, hij wilt alles liever laten rusten. We hebben al gesproken over mogelijke plannen, misschien verhuizen we naar Ierland. Ierland heeft ons altijd al aangesproken, met zijn lange uitstrekte groene velden!
- Één maand later -
Ik heb vandaag in de krant gelezen dat een zekere L. Visconti is overleden. Er is geen twijfel mogelijk.. het gaat over Luciano. Ik was diep geshockeerd. Oké, hij heeft mij en Alfredo veel kwaad aangedaan maar het is nog steeds hard om zo iets te lezen in de krant. Over Giovanni staat er niets geschreven, er staat zelfs nergens vermeld dat het over een moord gaat.. sterker nog, het gaat over een zelfmoord. Zou Giovanni dit allemaal in scène hebben gezet? Geen idee.. ik heb sinds drie weken niets meer van hem gehoord.
Ik en Alfredo zijn halsoverkop vertrokken naar Engeland en van daaruit gaan we binnenkort naar Ierland. We voelden dat het nodig was dat we uit België vertrokken. Naar Italië gingen we niet omdat we echt even genoeg hebben van Italianen, oo kal zijn we er zelf. Onze Italiaanse trots, die normaal zo groot zou moeten zijn, staat nu maar op een laag pitje. Ons leven hier is goed. Het is natuurlijk aanpassen aan alle kleine (en grote) dingen, zoals dat iedereen aan de linkse kant van de weg rijdt. Toen we Engeland binnenreden, hadden we al bijna een a ongeval .
Voor het eerst in weken, heb ik het gevoel dat alles wel goed komt. Alfredo ons kindje en ik zullen gelukkig worden. Alles wat er gebeurd was, zal natuurlijk een litteken achterlaten in onze herinneringen, but we'll be ok.
- 15 maanden later -
Wauw... wat lang geleden dat ik nog aan deze blog heb gedacht. Even een korte update, ik en Alfredo zijn gelukkig getrouwd en wonen nu samen in Dublin, Ierland met onze kleine Lily. Geen Italiaanse naam meer. Lily staat voor puurheid, vrede, zuiverheid, onschuld, .. en dit is precies wat je ziet als je in haar felle groene ogen kijkt. Ze was een maand te vroeg geboren, tien vingertjes, tien teentjes. Ze heeft een week in de couveuse moeten liggen maar alles is nu oké met haar. Ik heb nog nooit zo iets mooi en fragiel gezien in mijn hele leven. Ik kan na zeven maanden nog altijd niet geloven dat ik dit kleine wonder nu bij mij heb, voor altijd. Ik weet nu helemaal zeker dat Alfredo, Lily en ik een gelukkig leven zullen leiden.
Ik wou deze blog gebruiken als uitlaatklep en het heeft zijn doel gediend. Ik heb mijn verhaal kunnen doen wanneer ik het moeilijk had en ik werd door niemand veroordeeld. Ik sluit deze blog nu af net zoals ik dit hele hoofdstuk heb afgesloten. Ik begin nu een nieuw hoofdstuk waarvan ik zeker ben dat het een happy end zal hebben.
Now she flies over clouds in twilight skies
Nothing to bind her, no one will find her this high
Nadat ik wat rustiger werd kon ik wat rationeler gaan denken. Het was Luciano! Als hij het niet was ben ik officieel gek geworden. Ik bekijk elke gezicht in de kamer: Alfredo, Giovanni,.. . Wie is er nu eigenlijk te vertrouwen?? Sta ik er alleen voor?
Op dit moment denk ik niet meer aan wraak nemen. Ik denk enkel aan de gezondheid van mijn kleintje, en dus ook aan die van mij. Zou heel dit plan stop moeten worden gezet? Aan de ene kant heb ik gewoon geen keuze want ze willen ons koste wat het kost dood. Zo veel vragen komen in me op en ik heb geen idee met wie ik erover kan praten.Ik begin iedereen te wantrouwen. Wat nu?
Nadat de man me besprong, liet hij me los omdat ik dit verzocht. Ik voelde me heel benauwd en er spookten verschillende vragen door mijn hoofd: Hoe komt het dat de man op Luciano lijkt? Hoe komt het dat hij op de dezelfde manier als Luciano spreekt?
Ik liep al wankelend terug naar mijn hotelkamer waar Giovanni en Alfredo me opwachtten. Ik wist nog steeds niet of ik dit moest vertellen aan Alfredo en Giovanni. Voor hetzelfde geld is het gewoon een dronkaard en begon ik me dingen voor te stellen die er niet zouden zijn. Maar eerlijk gezegd, dit is wel zeer toevallig! k besloot om er nu nog over te zwijgen tot ik meer wist. Alfredo is een persoon die heel snel merkt wanneer er me iets dwars ligt.
Toen ik met een aangeslagen gezicht binnenkwam was zijn eerste vraag: "Is er iets?". Ik vertelde dat het goed ging met mij en ik gewoon een rare en stinkende geur rook in de hal en dat ik door mijn zwangerschap er snel misselijk van werd.
Giovanni besloot om ons gesprek verder te voeren en een beslissing te nemen. Ik hield hem tegen en vroeg hem of ik nog een enkele uren bedenktijd kon krijgen, want ik begon te twijfelen. Ik wil dolgraag wraak nemen op Luciano, maar niet op de manier van Giovanni. Als ik Luciano nu zou vermoorden (wat Giovanni volgens mij van plan is) kom ik enkel in de problemen en word ik vervolgens net zoals elk ander maffialid. Ik wil niet zoals hen worden, als ik zie wat voor leven Adriana moet leiden omdat ze de politie niet durft te bellen of hulp in te schakelen. Ik wil een normaal leven en een gezin samen met Alfredo! Ik heb door al deze toestanden zelfs de kans niet gekregen om naar de gynaecoloog te gaan om te controleren of de baby gezond is! Misschien moet ik maar de politie inschakelen of misschien juist niet? De kans is namelijk groot dat, als ik de politie bel, Luciano vermoord zou worden.
Naarmate de uren verstreken kreeg ik een benauwd gevoel. Heb je ooit het gevoel gehad dat je werd bekeken als geen ander? Al lopend door de inkom van het hotel zag ik aan de balie een forse gebouwde man. Hij deed mij denken aan een 'typsche Italiaanse jongeman'.
Ik hoorde hem al fluisterend praten met de werkster, niet wetende wat hij zei gaf me op de één of andere manier een raar gevoel. De spanning hing ook in deze ruimte. Waarom? Dat wist ik zelf niet. De man was heel net gekleed, maar wat ik bizar vond was dat hij een lelijke pet op had met een grote zonnebril. Het leek of hij iets te verbergen had. Nadien stapte ik gewoon verder. Ik moest even een sigaretje opsteken. Nochtans was ik er mij van bewust dat dit niet goed was voor mijn kindje. Maar helaas, ik kon het niet laten. Liever te staan roken dan te drinken. Anders zou ik ladder zat zijn en niet wetende wat ik dan allemaal zou uitsteken eh . Na mijn sigaretje ging ik weer de inkom van het hotel op. Ik merkte op dat de 'mysterieuze man' nog steeds aan de balie stond. Hij maakte hevige bewegingen met zijn handen. Hij leek echt kwaad te zijn. Hij leek op iemand die ik dacht te kennen, maar ik kon gewoon niet op een naam komen. Nogal dom van me.
Al stappend naar de lift hoorde ik hevige voetstappen achter me. Ik draaide mij niet om, omdat ik bang was dat het een bekende zou zijn. Daar stond ik dan te wachten voor de lift. Het duurde toch wel even vooraleer deze naar beneden kwam. Naast mij zag ik zakelijk/klassieke schoenen van Armani (iets dat typisch was voor Italiaanse jongemannen). Al snel had ik door dat het die ene man van aan de balie was.
De lift ging open, ik stapte in en drukte op de 13de verdieping. Hij drukte op niets, dus keek ik hem aan. Hij deed net hetzelfde en gaf me nadien een welgemeende glimlach. Ik draaide meteen mijn gezicht om en dacht "viespeuk"! Eenmaal aangekomen op de 13de verdieping stapte ik uit en wandelde ik vluchtig naar mijn kamer (nummer 211). Het bizarre aan heel deze situatie was dat de man een kamer naast mij had (nummer 212). Hij gaf mij echt een raar gevoel. Het leek alsof ik hem kende maar dat er iets hem tegenhield om zijn ware aard te laten zien aan mij.
Op mijn kamer lag Alfredo te slapen. Het was 23.30 uur. Ik moest hem al snel wekken want om 00.00 uur hadden wij weer afgesproken met z'n allen op mijn kamer om een eindbesluit te nemen. Tegen middernacht had iedereen zich verzameld in mijn kamer. We spraken en spraken totdat we op een gegeven moment een hard gebonk hoorden vanuit de kamer naast ons. Isabelle ging de deur uit en nam een kijkje in de gang. Echter zag ze niets. Ze kwam weer naar binnen. Enkele minuten later vond het gesprek weer plaats. Maar het duurde niet lang meer of het gebonk herhaalde zich weer, en dit steeds luider en luider! We schrokken met zen allen. Plots dacht oom Giovanni aan een bepaalde herinnering. Hij vertelde dat Luciano in zijn kindertijd ook van die geluiden maakte. Ik kreeg het al snel koud. Zou het Luciano kunnen zijn? NEE, dat kan toch niet?! Na ons nare gesprek besloten we om er de volgende ochtend verder op in te gaan. Iedereen was al moe. Het gebonk was niet meer te horen, alles was veilig. Althans, dat was wat we dachten! Midden in de nacht wilde ik naar de w.c. gaan, maar deze deed het niet. Ik stond op het punt om de receptie te bellen. Maar vreemd genoeg deed de lijn het ook niet. Dus besloot ik om mijn kamer uit te gaan en naar de balie te gaan. Eenmaal ik doorheen de hal aan het stappen was en bij de lift aangekomen te zijn sprong deze open. Plots stormde de 'mysterieuze man' op mij af. Al dronken zei hij: "mijn liefste engeltje, ik heb jou zo gemist. Onze tijden in bed. Maar je weet toch wel dat ik je de dood moet injagen?!"
Ik keek vreemd op en vroeg mij af of de man niet Luciano kon zijn, zoals Giovanni al eerder dacht. Maar dit was niet te merken aan hem. De man zag er net uit zoals ik hem voor het eerst zag aan de balie. Ik weet niet wat ik moest doen en moet doen.
Het was een mooie morgen, al hing er een gespannen sfeer want niemand wist hoe we wraak zouden kunnen nemen op Luciano. We hadden afgesproken om in het hotel allemaal samen te lunchen en daar zouden we dan verder vergaderen over onze plannen. Pff ik haate dit. Ik werd net hetgene dat ik nooit wilde worden: een maffiavrouw. Dit is echt niets voor mij. Ik ben er altijd goed in geweest. Mijn vader zei dat ook altijd, maar ik wilde het niet. Ik had een zwart hart zei men vader altijd. Ik kon met het blote oog mensen iets aandoen en er later geen spijt van krijgen. Dat was voor ik Alfredo leerde kennen. Hij heeft me een hart gegeven en als ik ook maar denk aan de dingen die allemaal in men hoofd rondspoken om wraak te nemen op Luciano word ik bang. Ik wil niet weer die vrouw worden. Zeker niet met een baby opkomst. Ik besloot lekker te gaan ontbijten met Alfredo om die gedachte uit men hoofd te halen. Na het ontbijt zijn we gaan wandelen en voor ik het wist moesten we gaan lunchen. Mijn maag keerde zich om. Ik werd helemaal misselijk maar ik wist dat we vandaag iets moesten beslissen. Eenmaal aan tafel kon je de spanning wel snijden. Het eten kreeg ik maar met moeite binnen. Ik zag dat niemand durfde te beginnen dus besloot ik het maar zelf te doen. We konden niet blijven verder leven in deze situatie. Het moest maar eens voorbij zijn.
Mijn vader zei altijd: "Vanaf dat je leven en die van je dierbaren in gevaar is, laat je het vuile werk nooit aan iemand anders over." Dus ik wist zeker dat wat we ook gingen plannen, ik degene zou zijn die het zou uitvoeren. "Als je het doet doe het dan. goed",zei ik altijd tegen mijn mannen. Het was meer dan duidelijk dat de oom van Luciano hier ervaring mee had. Hij kwam af met de meest gruwelijke dingen die we Luciano konden aandoen. De haat zat duidelijk heel diep. Het waren allemaal dingen die kracht nodig zouden hebben en die ik dus niet zou kunnen doen. Ik heb veel liever iets heel snel en zeer effectief. Ik moet er zeker van zijn dat het definitief is en dat er voor Luciano geen weg terug meer zal zijn. Ookal verdiend hij geen snelle dood, ik weet uit ervaring dat die het meest effectief zijn en dat die door iedereen met een beetje verstand gedaan zou kunnen worden.
. 
Het was een mooie morgen, al hing er een gespannen sfeer want niemand wist hoe we wraak zouden kunnen nemen op Luciano. We hadden afgesproken om in het hotel allemaal samen te lunchen en daar zouden we dan verder vergaderen over onze plannen. Pff ik haate dit. Ik werd net hetgene dat ik nooit wilde worden: een maffiavrouw. Dit is echt niets voor mij. Ik ben er altijd goed in geweest. Mijn vader zei dat ook altijd, maar ik wilde het niet. Ik had een zwart hart zei men vader altijd. Ik kon met het blote oog mensen iets aandoen en er later geen spijt van krijgen. Dat was voor ik Alfredo leerde kennen. Hij heeft me een hart gegeven en als ik ook maar denk aan de dingen die allemaal in men hoofd rondspoken om wraak te nemen op Luciano word ik bang. Ik wil niet weer die vrouw worden. Zeker niet met een baby opkomst. Ik besloot lekker te gaan ontbijten met Alfredo om die gedachte uit men hoofd te halen. 
