We zaten nog steeds in de woonkamer van Isabelle. Ze had ondertussen een kopje thee en wat eten voor ons klaargemaakt, want na zo'n lange tijd niet te eten waren we uiteraard uitverhongerd. Isabelle bood ons een slaapplaats voor deze nacht aan, maar iets hield me tegen. Ik vind die Isabelle maar een rare meid. Hoor me eens praten. Wat erg, na alles wat Isabelle voor ons heeft gedaan. Alfredo had er volle vertrouwen in en vond dat we op het aanbod moesten ingaan. Aangezien dat we op dat moment geen andere keuze hadden stemde ik maar toe. Ze gaf ons een rondleiding door het huis en liet ons de logeerkamer zien. Al haar aandacht was gericht op Alfredo en dat vond ik maar niks.

Na nog even gebabbeld te hebben besloten we te gaan slapen. Alfredo was me voor en ging naar de logeerkamer terwijl ik nog even afruimde met Isabelle. Dat was het minste dat ik kon doen na al haar gastvrijheid. Op het moment dat we in de keuken waren en Alfredo ons niet meer hoorde begon Isabelle me plots te ondervragen. "En wie was dat nu werkelijk aan de telefoon?" vroeg ze, "Iemand die me een modeblad wilde verkopen zoals ik daarjuist al zei.". Ik ben niet van gisteren antwoordde ze daarop. Ja, dat had ik ook wel door maar er was iets dat me niet toeliet haar de waarheid te vertellen. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten en ging naar Alfredo die in bed lag.
Op het moment dat ik erbij wou gaan liggen kreeg ik ineens steken in mijn buik. Ik kon de steken gewoonweg niet beschrijven. Ze deden immens veel pijn. Ik wou niet dat Alfredo het merkte maar de pijn hield maar niet op.

Lieve God, ik heb toch geen miskraam?....

06-10-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

05-10-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

Toen we dichterbij kwamen merkten we een verborgen huis op. Er scheen een fel licht binnenin. Omdat het al donker begon te worden besloten we om toch te gaan aankloppen, want een slaapplaats hadden we niet voor het moment. Alfredo zamelde al zijn moed op en klopte op de deur. Tot onze grote verbazing opende een jonge vrouw van rond de 30 de deur. Ze straalde toen ze ons zag. Wat mij opviel was dat zij vooral met haar ogen op Alfredo gericht was. Een tikkeltje jaloezie kwam bij mij naar boven, maar dit liet ik natuurlijk niet merken. De jonge vrouw liet ons binnen en vroeg ons wat wij hier deden en ook of we van plan waren om te overnachten. We konden haar voorstel moeilijk weigeren. Dit ondanks het feit dat ik haar nog niet volledig vertrouwde.

We vertelden haar het hele verhaal en ze luisterde heel aandachtig. Uit het niets begon ze te huilen. Ik stond op en omhelsde haar. Tegelijkertijd vroeg ik haar wat er aan de hand was. Ze begon zo haar verhaal te vertellen.  Ze woonde al 3 jaar in het dorp en had zich afgesloten van de buitenwereld. Ze vertelde dat de wereld haar veel te veel pijn had gedaan. Het leven beroofde haar alles: haar vader, haar moeder. Haar ouders zijn omgekomen tijdens de oorlog en zij bleef alleen achter. Waar haar grote broer Isaac verbleef is haar niet geweten. Hij was tijdens de oorlog gevlucht. Zij werd door haar oma (die van Belgische komaf is) meegenomen naar hier (België). De naam van deze jongedame was 'Isabelle'. Ze werd tijdens haar verblijf verkracht en mishandeld, waardoor ze uiteindelijk weg liep van thuis. Isabelle van Congolese/Belgische afkomst (haar moeder is een Belgische), is dus een halfbloedje. Ze was mooi slank en had van die mooie bruine ogen. Alfredo zei eigenlijk heel weinig. Dit vond ik natuurlijk bizar. Er was iets aan de hand met hem, maar wat?

Ik schrok mij dood toen mijn gsm op tafel trilde. Ik keek naar het scherm en las de naam "Luciano".
Waarom belde hij mij verdomme?! Ik twijfelde om op te nemen of niet?

04-10-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

Ik werd wakker door vreselijk geschreeuw … Alfredo! Wat deden ze allemaal met je? Ik weet dat dit misschien verkeerd klinkt, maar ik was blij om Alfredo te horen roepen. Zo wist ik dat hij nog leefde. Ik huilde. Alles werd wazig rondom mij door de tranen in mijn ogen. Opeens zag ik een figuur staan in de deuropening… ik liep naar de hoek van de kamer en ging zitten. Daar zat ik dan huilend af te wachten tot ze mij meenamen en gingen martelen zoals ze dat waarschijnlijk bij Alfredo hebben gedaan.

Ik veegde mijn tranen weg en zag dat het Alfredo was. Alfredo stond in de deuropening! Hij bloedde hevig, maar zonder vragen te stellen liepen we weg. We liepen toevallig naar een garage die verbonden was met het gebouw waarin we werden vastgehouden. We konden een auto starten. We lachten en we reden weg in een ferrari, de droomwagen van Alfredo. Natuurlijk werden we achtervolgd door Adriana en haar ‘slaven’, maar na verloop van tijd verdwenen ze in de verte.

We hebben een hele tijd gesproken tijdens de rit… net zoals vroeger, alsof er nooit iets was gebeurd. Ik zweeg over mijn mogelijke zwangerschap. Op dat moment kon het mij eigenlijk ook niet schelen! We bleven rijden en rijden tot de benzine op was. Waar we ons bevonden wisten we niet, maar we waren samen! Plots merkte Alfredo in de verte een soort van verlichting op. We besloten er naartoe te gaan, klaar voor een nieuw avontuur...

03-10-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO