Nadat ik wat rustiger werd kon ik wat rationeler gaan denken. Het was Luciano! Als hij het niet was ben ik officieel gek geworden. Ik bekijk elke gezicht in de kamer: Alfredo, Giovanni,.. . Wie is er nu eigenlijk te vertrouwen?? Sta ik er alleen voor?
Op dit moment denk ik niet meer aan wraak nemen. Ik denk enkel aan de gezondheid van mijn kleintje, en dus ook aan die van mij. Zou heel dit plan stop moeten worden gezet? Aan de ene kant heb ik gewoon geen keuze want ze willen ons koste wat het kost dood. Zo veel vragen komen in me op en ik heb geen idee met wie ik erover kan praten.Ik begin iedereen te wantrouwen. Wat nu?
Nadat de man me besprong, liet hij me los omdat ik dit verzocht. Ik voelde me heel benauwd en er spookten verschillende vragen door mijn hoofd: Hoe komt het dat de man op Luciano lijkt? Hoe komt het dat hij op de dezelfde manier als Luciano spreekt?
Ik liep al wankelend terug naar mijn hotelkamer waar Giovanni en Alfredo me opwachtten. Ik wist nog steeds niet of ik dit moest vertellen aan Alfredo en Giovanni. Voor hetzelfde geld is het gewoon een dronkaard en begon ik me dingen voor te stellen die er niet zouden zijn. Maar eerlijk gezegd, dit is wel zeer toevallig! k besloot om er nu nog over te zwijgen tot ik meer wist. Alfredo is een persoon die heel snel merkt wanneer er me iets dwars ligt.
Toen ik met een aangeslagen gezicht binnenkwam was zijn eerste vraag: "Is er iets?". Ik vertelde dat het goed ging met mij en ik gewoon een rare en stinkende geur rook in de hal en dat ik door mijn zwangerschap er snel misselijk van werd.
Giovanni besloot om ons gesprek verder te voeren en een beslissing te nemen. Ik hield hem tegen en vroeg hem of ik nog een enkele uren bedenktijd kon krijgen, want ik begon te twijfelen. Ik wil dolgraag wraak nemen op Luciano, maar niet op de manier van Giovanni. Als ik Luciano nu zou vermoorden (wat Giovanni volgens mij van plan is) kom ik enkel in de problemen en word ik vervolgens net zoals elk ander maffialid. Ik wil niet zoals hen worden, als ik zie wat voor leven Adriana moet leiden omdat ze de politie niet durft te bellen of hulp in te schakelen. Ik wil een normaal leven en een gezin samen met Alfredo! Ik heb door al deze toestanden zelfs de kans niet gekregen om naar de gynaecoloog te gaan om te controleren of de baby gezond is! Misschien moet ik maar de politie inschakelen of misschien juist niet? De kans is namelijk groot dat, als ik de politie bel, Luciano vermoord zou worden.
Naarmate de uren verstreken kreeg ik een benauwd gevoel. Heb je ooit het gevoel gehad dat je werd bekeken als geen ander? Al lopend door de inkom van het hotel zag ik aan de balie een forse gebouwde man. Hij deed mij denken aan een 'typsche Italiaanse jongeman'.
Ik hoorde hem al fluisterend praten met de werkster, niet wetende wat hij zei gaf me op de één of andere manier een raar gevoel. De spanning hing ook in deze ruimte. Waarom? Dat wist ik zelf niet. De man was heel net gekleed, maar wat ik bizar vond was dat hij een lelijke pet op had met een grote zonnebril. Het leek of hij iets te verbergen had. Nadien stapte ik gewoon verder. Ik moest even een sigaretje opsteken. Nochtans was ik er mij van bewust dat dit niet goed was voor mijn kindje. Maar helaas, ik kon het niet laten. Liever te staan roken dan te drinken. Anders zou ik ladder zat zijn en niet wetende wat ik dan allemaal zou uitsteken eh . Na mijn sigaretje ging ik weer de inkom van het hotel op. Ik merkte op dat de 'mysterieuze man' nog steeds aan de balie stond. Hij maakte hevige bewegingen met zijn handen. Hij leek echt kwaad te zijn. Hij leek op iemand die ik dacht te kennen, maar ik kon gewoon niet op een naam komen. Nogal dom van me.
Al stappend naar de lift hoorde ik hevige voetstappen achter me. Ik draaide mij niet om, omdat ik bang was dat het een bekende zou zijn. Daar stond ik dan te wachten voor de lift. Het duurde toch wel even vooraleer deze naar beneden kwam. Naast mij zag ik zakelijk/klassieke schoenen van Armani (iets dat typisch was voor Italiaanse jongemannen). Al snel had ik door dat het die ene man van aan de balie was.
De lift ging open, ik stapte in en drukte op de 13de verdieping. Hij drukte op niets, dus keek ik hem aan. Hij deed net hetzelfde en gaf me nadien een welgemeende glimlach. Ik draaide meteen mijn gezicht om en dacht "viespeuk"! Eenmaal aangekomen op de 13de verdieping stapte ik uit en wandelde ik vluchtig naar mijn kamer (nummer 211). Het bizarre aan heel deze situatie was dat de man een kamer naast mij had (nummer 212). Hij gaf mij echt een raar gevoel. Het leek alsof ik hem kende maar dat er iets hem tegenhield om zijn ware aard te laten zien aan mij.
Op mijn kamer lag Alfredo te slapen. Het was 23.30 uur. Ik moest hem al snel wekken want om 00.00 uur hadden wij weer afgesproken met z'n allen op mijn kamer om een eindbesluit te nemen. Tegen middernacht had iedereen zich verzameld in mijn kamer. We spraken en spraken totdat we op een gegeven moment een hard gebonk hoorden vanuit de kamer naast ons. Isabelle ging de deur uit en nam een kijkje in de gang. Echter zag ze niets. Ze kwam weer naar binnen. Enkele minuten later vond het gesprek weer plaats. Maar het duurde niet lang meer of het gebonk herhaalde zich weer, en dit steeds luider en luider! We schrokken met zen allen. Plots dacht oom Giovanni aan een bepaalde herinnering. Hij vertelde dat Luciano in zijn kindertijd ook van die geluiden maakte. Ik kreeg het al snel koud. Zou het Luciano kunnen zijn? NEE, dat kan toch niet?! Na ons nare gesprek besloten we om er de volgende ochtend verder op in te gaan. Iedereen was al moe. Het gebonk was niet meer te horen, alles was veilig. Althans, dat was wat we dachten! Midden in de nacht wilde ik naar de w.c. gaan, maar deze deed het niet. Ik stond op het punt om de receptie te bellen. Maar vreemd genoeg deed de lijn het ook niet. Dus besloot ik om mijn kamer uit te gaan en naar de balie te gaan. Eenmaal ik doorheen de hal aan het stappen was en bij de lift aangekomen te zijn sprong deze open. Plots stormde de 'mysterieuze man' op mij af. Al dronken zei hij: "mijn liefste engeltje, ik heb jou zo gemist. Onze tijden in bed. Maar je weet toch wel dat ik je de dood moet injagen?!"
Ik keek vreemd op en vroeg mij af of de man niet Luciano kon zijn, zoals Giovanni al eerder dacht. Maar dit was niet te merken aan hem. De man zag er net uit zoals ik hem voor het eerst zag aan de balie. Ik weet niet wat ik moest doen en moet doen.
Het was een mooie morgen, al hing er een gespannen sfeer want niemand wist hoe we wraak zouden kunnen nemen op Luciano. We hadden afgesproken om in het hotel allemaal samen te lunchen en daar zouden we dan verder vergaderen over onze plannen. Pff ik haate dit. Ik werd net hetgene dat ik nooit wilde worden: een maffiavrouw. Dit is echt niets voor mij. Ik ben er altijd goed in geweest. Mijn vader zei dat ook altijd, maar ik wilde het niet. Ik had een zwart hart zei men vader altijd. Ik kon met het blote oog mensen iets aandoen en er later geen spijt van krijgen. Dat was voor ik Alfredo leerde kennen. Hij heeft me een hart gegeven en als ik ook maar denk aan de dingen die allemaal in men hoofd rondspoken om wraak te nemen op Luciano word ik bang. Ik wil niet weer die vrouw worden. Zeker niet met een baby opkomst. Ik besloot lekker te gaan ontbijten met Alfredo om die gedachte uit men hoofd te halen. Na het ontbijt zijn we gaan wandelen en voor ik het wist moesten we gaan lunchen. Mijn maag keerde zich om. Ik werd helemaal misselijk maar ik wist dat we vandaag iets moesten beslissen. Eenmaal aan tafel kon je de spanning wel snijden. Het eten kreeg ik maar met moeite binnen. Ik zag dat niemand durfde te beginnen dus besloot ik het maar zelf te doen. We konden niet blijven verder leven in deze situatie. Het moest maar eens voorbij zijn.
Mijn vader zei altijd: "Vanaf dat je leven en die van je dierbaren in gevaar is, laat je het vuile werk nooit aan iemand anders over." Dus ik wist zeker dat wat we ook gingen plannen, ik degene zou zijn die het zou uitvoeren. "Als je het doet doe het dan. goed",zei ik altijd tegen mijn mannen. Het was meer dan duidelijk dat de oom van Luciano hier ervaring mee had. Hij kwam af met de meest gruwelijke dingen die we Luciano konden aandoen. De haat zat duidelijk heel diep. Het waren allemaal dingen die kracht nodig zouden hebben en die ik dus niet zou kunnen doen. Ik heb veel liever iets heel snel en zeer effectief. Ik moet er zeker van zijn dat het definitief is en dat er voor Luciano geen weg terug meer zal zijn. Ookal verdiend hij geen snelle dood, ik weet uit ervaring dat die het meest effectief zijn en dat die door iedereen met een beetje verstand gedaan zou kunnen worden.
Gregory Bordui - En nu gaan we revange nemen......!
Ik, Isabelle, Alfredo en Giovanni Visconti (de oom van Luciano) zaten samen in een donker cafeetje om te praten over onze wraakplannen op Luciano. We konden niet praten bij Isabelle thuis want daar was het risico te groot dat Luciano ons door zou hebben en dan zouden we nooit meer veilig zijn voor hem.
Voor we aan onze besprekingen begonnen, dronken we eerst iets. Ik nam een droge Martini met een olijfje. Isabelle nam een Campari Orange, Alfredo een Irish Coffee en Giovanni een Whisky on the rocks. We hadden het nodig want wat we nu gingen doen, zou het verloop van ons leven veranderen.
Toen de ober onze bestellingen had gebracht viel er eerst een lange stilte, omdat niemand durfde te starten. Uiteindelijk zei Giovanni dat Luciano snel dood moest zijn, dat hij niemand mocht herkennen en dat er geen getuigen mochten zijn die één van ons eventueel zou kunnen herkennen. Want als er toch getuigen zouden zijn, dan werden we verplicht om die ook te doden of om de rest van ons leven te vluchten.
De eerste dag van de wraakvergadering is afgelopen, morgen hebben we terug afgesproken maar dan wel op een andere plaats natuurlijk.
Gisteren was het echt wel een rare dag. De nieuwe man in't huis bleek de oom van Luciano te zijn. Wat ons allen vooral verbaasde was dat hij wraak wou nemen op zijn eigen neef. Niet dat wij daar een probleem mee zouden hebben . Het was ongelooflijk wat hij ons vertelde. Luciano was sinds kleins af aan al een moeilijke jongen geweest. Omdat zijn ouders vaak weg waren mocht Luciano bij zijn oom verblijven. Luciano had nooit genoeg aandacht en liefde gehad van zijn ouders. Dat verklaarde meteen waarom hij zo zot was op vrouwen. Op die manier kreeg hij de nodige aandacht. Zijn oom sprak verder: ''Luciano groeide op in mijn huis, hij at en sliep in mijn huis maar had nooit genoeg. Naarmate hij ouder werd, ging hij steeds meer weg en had hij geen respect meer voor mij. Ik werd het allemaal beu en gooide hem de deur uit. Zijn laatste woorden waren dat hij ooit wraak op mij zou nemen. Hij had gisteren mijn huis in vuur en vlam gestoken! Ik kon nog net ontsnappen, maar was er zo slecht aan toe dat ik niet wist wat ik deed op straat. Bedankt voor jullie hulp! Ik wil nu ook mijn wraak nemen op hem. "Toevallig hoorde ik jullie twee praten over de wraak op Luciano, dus ik volgde jullie naar het hotel."
En zo gingen we verder met het gesprek. De man leek echt kwaad. Hij vond het erg dat Luciano hem op die manier had behandeld. Ik en Adriana wisten hoe dat voelde. Want ons heeft hij ook geen haar beter behandeld. Maar nu gingen wij een plan opstellen om Luciano terug te pakken. Ik zal jullie straks bloggen. Ik heb hevige steken in mijn buik. Dat zal niet zo goed zijn voor de baby. Maar ik zal er even over zwijgen tegen de anderen, vooral tegen Alfredo. Ik wil hem niet nog meer zorgen geven dan nodig. Ik hoop dat de steken snel zullen verdwijnen.
Op het laatste moment aan tafel vroegen we ons allemaal het volgende af: "Wat zullen wij nu met Luciano doen?"
Gisteren verliep alles naar wens! Op de terugweg naar het
hotel zagen we een gewonde man. We zijn hem gaan helpen, maar hij sprak niet tegen ons, geen woord! Hij had hoofdwonden dus belden we de ziekenwagen en gingen
verder.
Toen we vandaag wakker werden, kwam Isabel naar onze kamer.
Ze was in paniek, want ze merkte op dat er al een hele tijd dezelfde man in
onze gangen rondliep. Ik ging naar de gang en zag dat Isabel wees naar de man
die Alfredo en ik gisteren hielpen. Ik besloot om naar hem toe te gaan. Hij
staarde naar me Ik sprak tegen hem, maar hij bleef zwijgen en dus besloot ik om
terug naar mijn kamer te gaan. Ik had nog geen 7 stappen gedaan en hij riep Luciano!.
Ik ging terug naar hem zonder iets te zeggen. Hij zei: Ik wil ook wraak nemen,net zoals jij en de anderen die je kent in dit
hotel.
Ik begeleidde hem naar onze kamer en zorgde ervoor dat
iedereen er was om naar zijn verhaal te luisteren. Het gesprek is nog altijd
bezig, maar ik wou er even tussen uit om te bloggen. Morgen zal ik
bloggen over wat hij ons te vertellen had
Wow. Het telefoongesprek van Alfredo heeft een invloed gehad op de gemoedstoestand van iedereen in het huis. Het was zijn moeder die had gebeld. Alfredo zijn vader, Jules, was gestorven. Een natuurlijke dood, gelukkig maar. Alfredo zou het echt niet aangekunt hebben, moest iemand zijn vader iets hebben aangedaan. Met alle ellende van de afgelopen weken, leeft iedereen mee met Alfredo.
We gaan straks samen naar de sauna, alle problemen eens lekker uitzweten, we kunnen het allebei wel gebruiken! Verder ben ik van plan om hem vandaag eens goed te verwennen. Straks neem ik hem mee naar een lekker Italiaans restaurant en voor 's avonds heb ik Urania, de volkssterrenwacht, afgehuurd. Het kostte me een smak geld, maar ik weet dat Alfredo gek is van astrologie (ik ook trouwens). Het zal hem dus zeker deugd doen om een hele nacht door al die supergrote telescopen te kijken. Ook voor Adriana en Isabelle heb ik iets geregeld, zij gaan samen naar een kuuroord waar ze een Zweedse massage zullen krijgen!
We gaan dus nog allemaal een leuke dag tegemoet, hopelijk komt er niets in de weg van mijn plannen.
Helemaal gespannen liep ik naar de deur. Ik voelde de angst door mijn bloed stromen, en bij elke stap dacht ik dat ik ging flauwvallen. Bij het openen van de deur sloot ik mijn ogen en kreeg ik bijna geen adem meer. Ik deed open en... "Goededag, u bestelde een pizza hawai?" Wat een opluchting!! Alfredo had een paar minuten geleden een pizza besteld.
Ook al was het maar de pizzajongen, heel het huis was nog steeds onder shock. We besloten om allemaal voor een paar weken in een hotel te verblijven 50 minuten hiervandaan. We pakten zo snel mogelijk in en in minder dan een kwartier was iedereen klaar.
Onderweg naar het hotel werd Alfredo constant gebeld door een onbekende nummer. Hij durfde niet op te neme dus liet hij zijn gsm maar rinkelen. Iedereen was nieuwsgierig, maar ook bang. Na zeven keer het gerinkel te horen besloot Alfredo toch op te nemen.
Deze nacht heb ik niet alleen in bed gelegen. Midden in de nacht kwam Alfredo dicht bij mij aan liggen. Ik schrok eerst omdat ik niet wist wie het was . Het voelde zo goed aan. Alles is liefde, voor wie het kan. En voor wie echt durft te kijken en te zoeken naar hem of haar! Mijn nacht was dus geslaagd, zelfs ondanks alle blauwe plekken op heel mijn lichaam door het paintballen .
Gisteren had ik echt genoten, zowel met het paintballen als met Alfredo. Al mijn zorgen waren voor even weg. Maar niet voor lang meer. Omstreeks 14 uur had Adriana aangebeld aan de deur. Dit niet één keer, maar enkele keren achtereen. Ik was geschrokken, dus durfde de deur niet te openen. Niet wetende wat er zich achter die deur bevond, was al akelig genoeg. Uiteindelijk opende Alfredo de deur. Adriana stormde zich op Alfredo en sloot de deur hard achter zich dicht. Of beter gezegd, ze smeet de deur dicht! Ik stond in alle verbazing toe te kijken.
Deze voorbije dagen waren al zo dramatisch, maar dit had ik dus niet verwacht. Adriana begon te brabbelen 'ze hebben mij gezien, ze komen ons halen, ik kan er niets aandoen, ben gefaald en nu zal ik moeten boeten!' Het duurde niet lang meer of Isabelle stond ook al in het midden van de woonkamer. Zij was net verbijsterd als ons! Al het ongeloof. Och GOD, wanneer houdt het op?! Heeft dit spelletje niet lang genoeg geduurd? Iedereen is het beu. We zijn zelf afkomstig uit een maffia familie, maar veel helpt het ons niet verder! Is er geen enkel mirakel dat ons uit deze hel kan verlossen?!
Adriana had Alfredo Isabelle en mij echt bang gemaakt. Toen ze uiteindelijk gekalmeerd was werd het ons duidelijk wie ze bedoelde met 'ze'. Het waren de handlangers van Luciano. Die vuile rotzak! . Hoe kon hij me dit aandoen? Ik heb genoeg ellende moeten doorstaan door dat stuk stront! Nu zaten we met z'n allen urenlang een oplossing te zoeken. Wat als hij Adriana was gevolgd? Dan waren we niet meer veilig.
Opeens klopte er iemand op de deur. Wie zou dat zijn?
Ik had er echt genoeg van! Alle problemen werden me teveel. Ik kon zien dat het bij iedereen het geval was. Tijdens het ontbijt stelde ik voor dat we allemaal samen iets leuks gingen doen. Er waren te veel spanningen tussen ons en als we ook maar iets van onze problemen wilde oplossen moesten we elkaar toch wel een beetje vertrouwen. Iedereen was het er mee eens. Vandaag gaan we samen iets leuks doen, weg van onze problemen. Aangezien we allemaal woede in ons hadden besloten we ons af te reageren. En hoe doe je dat beter dan door te gaan paintballen!!!!
Eenmaal aangekleed in onze uitrusting waren we niet te stoppen. Iedereen ging hard tekeer. We leefden ons echt uit. Ik denk dat ik iedereen wel twintig keer heb geraakt, behalve Luciano dan. We hadden elkaar wel genoeg aangevallen in de eerste ronde dus besloten we in de tweede ronde samen te werken. We streden nu tegen mensen die we niet kenden die er ook waren. Tot mijn verbazing ging het heel goed. Natuurlijk hebben we gewonnen. Ik bedoel maar... Het zou maar erg zijn om te verliezen als je maffia in je team hebt . Thuis aangekomen waren we nog steeds aan het lachen. Het was echt een geslaagde dag. Buiten de blauweplekken dan. Laat je nooit wijsmaken dat paintballen geen pijn doet. Ik denk dat ik dit voor de rest van de week nog ga voelen. Eindelijk in men bedje na een lange maar leuke dag. Pffff, hier komen de problemen weer.
Ouafae Tarrahi - Verlies nooit de moed en blijf hopen
Goh, Ik lig hier nu op het logeerbed van Isabelle wat te rusten en stoom af te blazen. Dit heb ik even nodig na wat ik de afgelopen dagen heb meegemaakt. Het verhaal van Isabelle heeft me wel degelijk ontroerd en toen vertelde ze me dat Antonio tegen haar zei: "Als je het kind laat wegnemen, zal ik er voor zorgen dat het kind van Adriana Price de buitenwereld nooit zal zien.". Ik heb haar gevraagd hoe hij wist wie ik was en dat ik zwanger ben. Hij was de man die je vastgreep bij de apotheker en je zag uitstappen uit mijn auto.", antwoordde Isabelle. Ik vond al dat ze raar deed tijdens de terugweg van de apotheker. Van het feit dat iemand mijn kind wilde wegnemen, daar werd ik niet goed van. De mengeling van misselijkheid en hevige gevoelens zorgden ervoor dat ik flauwviel. Toen ik terug bij bewustzijn kwam keek Isabelle me aan en zei: "Het is allemaal mijn schuld!". Ik zei dat het haar schuld niet was en dat zij niet kon weten dat Antonio daar zou zijn. Ik vroeg haar om mij te excuseren en vroeg de kamer te verlaten, want ik wou gewoon even alleen zijn. Weg van Alfredo, Adriana, Isabelle, Antonio en al die maffiatoestanden. Ik heb wat tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en alles wat te verwerken. Dit deed ik als kind ook tijdens moeilijke momenten en kwam er altijd sterker uit.
Ik hoop dat er ooit een dag zou zijn wanneer dit allemaal voorbij is. Zoals mijn pa altijd zei: "Verlies nooit de moed en blijf hopen!".
Isabelle was razend door het feit dat ik haar brieven gevonden had. Ze wilde weten waar ik ze gevonden had en met wie ik eigenlijk aan het bellen was. Ik zei dat ik met Antonio aan het bellen was. Ik zei ook dat ik uit haar brieven kon opmaken dat ze al twee weken zwanger was van diezelfde Antonio. Toen Isabelle hoorde dat ik Antonio probeerde te bellen, veranderde haar razernij in een huilbui. Ik begeleidde haar naar het salon waar we samen in de zetel gingen zitten. Toen begon ze te vertellen.
Ze leerde Antonio kennen op een feestje en het klikte meteen tussen hen. Toen Isabelle hem uitnodigde om naar haar thuis te gaan, zei hij meteen ja. Maar sindsdien liep het allemaal mis. Toen ze bij haar thuis aankwamen, werd hij meteen agressief. Hij begon eerst met seksistische opmerkingen te maken, daarna begon hij te schelden. Maar daar bleef het niet bij. Hij begon haar te slaan en hij sleurde haar mee naar de slaapkamer waar hij haar meerdere malen brutaal verkrachtte, zonder enige vorm van bescherming. Isabelle kon en durfde niets doen waardoor de nachtmerrie uren duurde. Toen hij eindelijk weg was, was ze een hoopje ellende. Het ergste gevolg van de verkrachting was het feit dat ze zwanger was. Dat is nu twee weken geleden. Sindsdien terroriseert hij haar omdat hij wil dat ze de baby houdt. Zo zal ze altijd aan hem herinnerd worden.
En nu weet ze niet of ze een klacht moet neerleggen of niet.
Vroeg in de ochtend nam ik Isabelle's dreigbrieven weer. Deze had ik gisterenavond meegenomen naar mijn kamer, zonder dat Isabelle hier weet van had. Ik ging op de grond zitten en legde de brieven naast me op de grond neer. Ik begon zo weer verder te lezen, waar ik gestopt was voordien. Ik hapte naar adem toen ik de volgende woorden las: "Ik wil dat je mijn kind houd verdomme. Haal het niet weg of anders vermoord ik je!" las.
Wat betekende dit allemaal? Is of was Isabelle zwanger?! Al snel keek ik naar de datum van die ene brief. Ik had al snel genoeg door dat de brief van slechts twee weken geleden was. Dus dit betekende dat Isabelle zwanger was! Maar waarom praatte ze er niet over? Het was trouwens helemaal niet te zien dat ze zwanger was. Maar dit verklaardde waarom ze altijd wijde en te grote kleren aanhad. Wat mij opviel was dat de dreigbrieven steeds over hetzelfde onderwerp gingen "Je moet het kind houden!" En bij elke brief stond hetzelfde telefoonnummer onderaan vermeld. Waarschijnlijk wilde de "man" dat ze contact opnam met hem. Ik keek naar mijn gsm die op de grond lag, naast de brieven en vroeg mij af of ik moest bellen of niet... Iets in mij wilde weten wie die man was en waarom hij haar zo bedreigde, terwijl ze zwanger was van hem. Dus ik nam mijn gsm en tikte het nummer in - ik belde wel onbekend - ik zette het toestel tegen mijn oor en hoorde de telefoon over gaan.. Na nog geen 10 seconden nam een man op die het volgende ze:i "Met Antonio..." Tegelijkertijd betrapte Isabelle mij, waarop ik meteen afhaakte. Ze stond op de treden van de trap. Ze keek met grote verbaasde ogen naar de brieven en naar mijn gsm op de grond. Ze vuurde een aantal vragen op mij af zoals: "Wat heeft dit te betekenen, hoe kom je aan mijn brieven, wie belde je net en waarom?!"
Ik keek naar haar en wist niet wat ik moest zeggen. De waarheid vertellen of een leugentje verzinnen?
Ik kan jullie, de lezers, eigenlijk fantastisch nieuws melden vandaag was een rustige dag. Ik heb nog eens met Adriana gesproken, maar dan niet over Luciano en wraak. Over normale, dagelijkse dingen. Natuurlijk vertrouw ik haar nog niet helemaal, maar het was een fijne dag. Dat mag natuurlijk ook wel eens na al die vermoeiende dagen! Over haar wraakplannen op Luciano moet ik nog dieper over nadenken.
Ondanks het feit dat het een leuke dag was vandaag, heb ik dreigbrieven gevonden in een doos van Isabel. Ik heb ze nog niet allemaal gelezen, maar ben dat zeker wel van plan. Dit zou mijn wantrouwen naar Isabel toe kunnen verklaren. Ik wist dat ze iets verborg, en de dreigbrieven die naar haar gericht zijn kan mij het antwoord bieden. Van wie ze komen en waarom Isabel bedreigt werd, wist ik nog niet. Ik weet ook niet waarom ze die brieven eigenlijk bijhield :-s
Dit is denkvoer voor morgen! Nu ga ik slapen en laat ik Adriana, Alfredo, de zwangerschap en Isabel even achterwege.
Zucht... wat een zware dag was dit. Ik heb vandaag met Adriana gepraat en we hebben een behoorlijk bewogen gesprek gehad. Ik weet nog steeds niet of ik haar wel kan vertrouwen, maar iedereen verdient een tweede kans, niet? Adriana heeft me vertelt over haar jeugd en alles wat daarna kwam. Moest het allemaal waar zijn, dan leef ik met haar mee. Maar toch.... ik blijf erbij met mijn hoofd. Ik weet dat ze een goede manipulator is, dus ik vertrouw haar niet meteen.
Ook Isabel begint wantrouwig te doen tegenover Adriana, terwijl ze in opdracht van haar werkt. De sfeer hier is zeer gespannen en dit merkt Alfredo ook. Hij zat erbij, toen Adriana haar verhaal deed tegen mij. Mannen hé... hij zei elke keer de verkeerde dingen op de verkeerde momenten en na een tijdje had hij -gelukkig- door dat zijn inbreng niet echt geapprecieerd werd.
Eerlijk gezegd, ik wil zo snel mogelijk naar huis. Ik mis mijn familie en mijn eigen stek. Ik hoop dat Alfredo, na alles wat er is gebeurd, het nog wel ziet zitten tussen ons. Op de een of andere manier krijg ik alleen maar slechte vibes door van hem. Hij geeft me wel het gevoel dat hij er is voor me, maar toch niet helemaal.
Hoe graag ik Alfredo ook zie, misschien moet ik er maar een punt achter zetten. We hebben samen veel meegemaakt maar dit is geen gegronde reden om bij elkaar te blijven. Ach ja, wie weet dat ik er morgen weer helemaal anders over denk. Ik ga nu nog wat rusten, ik wist niet dat zwanger zijn zo vermoeiend is!
Zonder op het laatste in te gaan, riep ik Isabelle en vroeg ik haar of Adriana voor een nachtje mocht blijven logeren. Isabelle deed hier niet moeilijk om. Ze ging meteen akkoord.
Het werd donker dus besloten we allemaal te gaan slapen. Alfredo sliep al maar ik nog niet. Deze dag was zo hektisch, zo druk, dat ik het nog moet verteren. Even dacht ik bij mezelf : "hoe kon ik Adriana vertrouwen?". Ze heeft me immers heel erg mishandeld. Ik had ernstig gewond kunnen zijn, of zelfs dood kunnen zijn. Morgenvroeg zal ik haar nog wat ondervragen voor meer antwoorden. Dit keer zonder te veel medelijden te tonen, want ze kan heel goed acteren. Als haar verhalen verdacht klinken, dan mag ze van mij meteen vertrekken.
Ouafae Tarrahi - Forgive or not to forgive that's the question?
Mijn gezicht werd lijkbleek toen ik het bericht las, ik spurtte naar de auto van Isabel. Ik stapte in zonder om te kijken en riep naar Isabelle: Rijden!
Verward van de situatie vroeg ze me wat er aan de hand was. Ik vertrouwde Isabelle niet echt daarom zei ik tegen haar dat ik schrok van een hond. Isabel had al snel mijn leugen door en keek me de hele rit aan met een minachtende blik. Eenmaal thuis zat ik op de zetel met een verwarde blik nadenkend over het bericht van Adriana, tot ik plotseling iemand hoorde kloppen op de deur. Ik deed open en zag Adriana voor de deur. Mijn hoofd werd rood van woede, maar Adriana wilde het ijs breken door Ik moest kloppen, want de bel deed het niet! te zeggen, veel hielp het niet. Ik wou Alfredo roepen om hulp, maar Adriana hield me tegen. Ze zei dat ik niet bang moest zijn, want ze kwam in vrede. Ik geloofde haar niet en begon Alfredo te roepen.
Ik denk dat je moet weten hoe je bent kunnen ontsnappen aan mijn troepen., zei Adriana. Met een verwarde blik luisterde ik naar wat ze te zeggen had. Mijn troepen verloren je niet uit het oog, ik liet ze terugtrekken., zei Adriana, En Isabelle kan je meer vertrouwen dan je denkt, ik gaf haar de opdracht om goed voor je te zorgen. Ik had namelijk door dat je zwanger was en ben te weten gekomen dat Luciano ons beiden heeft bedrogen. Erover ruziën heeft geen zin, het beste wat we kunnen doen is samenwerken en hem zo zijn verdiende loon te geven..
Alfredo kwam erbij en wilde de politie bellen, maar ik hield hem tegen en zei dat ik wilde luisteren naar wat ze te vertellen had.
Ik heb erg veel spijt van wat er is gebeurd., zei Adriana met tranen in haar ogen. Waarom heb je me dan 3 keer gekidnapt en me zo slecht behandeld?, vroeg ik haar, ze antwoorde Kijk, ik heb niemand meer. Mijn ouders zijn uit wraak door een andere maffia vermoord, mijn broers en zussen zijn al een aantal jaren vermist en zijn nooit teruggevonden. Toen ontmoette ik Luciano en zijn familie en zijn familie, ze namen me op in hun familie en gaven mijn leven terug betekenis. Luciano was de enige die om me gaf. Toen ik hoorde dat hij me wou verlaten voor iemand anders, stortte mijn wereld in..
Ontroerd van het verhaal zag ik in waarom dat ruziën geen zin had en stelde een wapenstilstand voor. Kun je me helpen?, vroeg Adriana. Waarom heb jij mijn hulp nodig?, antwoorde ik waarop ze antwoordde, Luciano geeft niet om ons beiden. Ik heb ontdekt dat hij al een ander heeft..
Nu is het ochtend. De steken in mijn buik bleken vals alarm te zijn gisteren. Ik was zo opgelucht. Ik zou het niet verdragen om een kind te verliezen en zeker niet als het van Alfredo zou zijn, de man waar ik zoveel van hou!
Voor het eerst was Isabelle heel 'gewoontjes' bij het ontbijt. Ze was niet meer zo gefixeerd op Alfredo. Na het ontbijt ruimden Alfredo en ik af. Nadien vroeg ik Isabelle of ze enkele pillen voor mijn hoofdpijn had en hierop antwoordde ze 'neen'. Dus ik kreeg het idee in mijn hoofd om te vragen of er een apotheker in de buurt was. Ze antwoordde spontaan ja. Ik wilde natuurlijk gaan, maar dit hield ze tegen. Ze vond het vreemd dat ik gewoon maar voor 'pillen' naar een apotheker wou gaan. Ze kwam met mij mee.
Door alle angst die ik in mij had opgekropt moest ik gewoon buiten gaan om de waarheid te weten. Zwanger of niet? Eens bij de apotheker aangekomen stapte ik de auto uit. Isabelle wilde plots niet mee binnen komen, dit was vreemd. In de verte zag ik dat er nog een man in de apotheker was, buiten de eigenaar zelf. Ik ging de apotheker binnen en vroeg achter een zwangersschapstest en een doosje Dafalgan. Ik moest 30,56 betalen, dit deed ik. De man die zich in de apotheker bevond bekeek mij van top tot teen aan. Alsof ik zijn bezit was. Ik kreeg meteen rare gedachten. Wie zou hij zijn? Waarom kwam Isabelle niet mee naar binnen? Die uitdrukking op haar gezicht? Is het iemand dat ze zou kennen? . Ben zo in de war.
Ik stapte richting de deur en plots werd ik vastgegrepen aan mijn arm door die mysterieuze man. Hij fluisterde: 'Als je zwanger bent is dit het slechtste wat je ooit is overkomen, we laten je nooit met rust'! Ik riep dat hij me los moest laten. Vervolgens liep ik snel de deur uit. Voor ik aan de deur van Isabelles auto kwam piepte mijn mobieltje. Ik had een smsje van Adriana. Ze schreef: 'Het spijt mij voor alles, kunnen wij mekaar zien?'
We zaten nog steeds in de woonkamer van Isabelle. Ze had ondertussen een kopje thee en wat eten voor ons klaargemaakt, want na zo'n lange tijd niet te eten waren we uiteraard uitverhongerd. Isabelle bood ons een slaapplaats voor deze nacht aan, maar iets hield me tegen. Ik vind die Isabelle maar een rare meid. Hoor me eens praten. Wat erg, na alles wat Isabelle voor ons heeft gedaan. Alfredo had er volle vertrouwen in en vond dat we op het aanbod moesten ingaan. Aangezien dat we op dat moment geen andere keuze hadden stemde ik maar toe. Ze gaf ons een rondleiding door het huis en liet ons de logeerkamer zien. Al haar aandacht was gericht op Alfredo en dat vond ik maar niks.
Na nog even gebabbeld te hebben besloten we te gaan slapen. Alfredo was me voor en ging naar de logeerkamer terwijl ik nog even afruimde met Isabelle. Dat was het minste dat ik kon doen na al haar gastvrijheid. Op het moment dat we in de keuken waren en Alfredo ons niet meer hoorde begon Isabelle me plots te ondervragen. "En wie was dat nu werkelijk aan de telefoon?" vroeg ze, "Iemand die me een modeblad wilde verkopen zoals ik daarjuist al zei.". Ik ben niet van gisteren antwoordde ze daarop. Ja, dat had ik ook wel door maar er was iets dat me niet toeliet haar de waarheid te vertellen. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten en ging naar Alfredo die in bed lag. Op het moment dat ik erbij wou gaan liggen kreeg ik ineens steken in mijn buik. Ik kon de steken gewoonweg niet beschrijven. Ze deden immens veel pijn. Ik wou niet dat Alfredo het merkte maar de pijn hield maar niet op.
. Na mijn sigaretje ging ik weer de inkom van het hotel op. Ik merkte op dat de 'mysterieuze man' nog steeds aan de balie stond. Hij maakte hevige bewegingen met zijn handen. Hij leek echt kwaad te zijn. Hij leek op iemand die ik dacht te kennen, maar ik kon gewoon niet op een naam komen. Nogal dom van me.
Het was een mooie morgen, al hing er een gespannen sfeer want niemand wist hoe we wraak zouden kunnen nemen op Luciano. We hadden afgesproken om in het hotel allemaal samen te lunchen en daar zouden we dan verder vergaderen over onze plannen. Pff ik haate dit. Ik werd net hetgene dat ik nooit wilde worden: een maffiavrouw. Dit is echt niets voor mij. Ik ben er altijd goed in geweest. Mijn vader zei dat ook altijd, maar ik wilde het niet. Ik had een zwart hart zei men vader altijd. Ik kon met het blote oog mensen iets aandoen en er later geen spijt van krijgen. Dat was voor ik Alfredo leerde kennen. Hij heeft me een hart gegeven en als ik ook maar denk aan de dingen die allemaal in men hoofd rondspoken om wraak te nemen op Luciano word ik bang. Ik wil niet weer die vrouw worden. Zeker niet met een baby opkomst. Ik besloot lekker te gaan ontbijten met Alfredo om die gedachte uit men hoofd te halen. 
. Het was ongelooflijk wat hij ons vertelde. Luciano was sinds kleins af aan al een moeilijke jongen geweest. Omdat zijn ouders vaak weg waren mocht Luciano bij zijn oom verblijven. Luciano had nooit genoeg aandacht en liefde gehad van zijn ouders. Dat verklaarde meteen waarom hij zo zot was op vrouwen. Op die manier kreeg hij de nodige aandacht. Zijn oom sprak verder: ''Luciano groeide op in mijn huis, hij at en sliep in mijn huis maar had nooit genoeg. Naarmate hij ouder werd, ging hij steeds meer weg en had hij geen respect meer voor mij. Ik werd het allemaal beu en gooide hem de deur uit. Zijn laatste woorden waren dat hij ooit wraak op mij zou nemen. Hij had gisteren mijn huis in vuur en vlam gestoken! Ik kon nog net ontsnappen, maar was er zo slecht aan toe dat ik niet wist wat ik deed op straat. Bedankt voor jullie hulp! Ik wil nu ook mijn wraak nemen op hem. "Toevallig hoorde ik jullie twee praten over de wraak op Luciano, dus ik volgde jullie naar het hotel."
. Hoe kon hij me dit aandoen? Ik heb genoeg ellende moeten doorstaan door dat stuk stront! Nu zaten we met z'n allen urenlang een oplossing te zoeken. Wat als hij Adriana was gevolgd? Dan waren we niet meer veilig.
.
. Ben zo in de war.
