Na mijn eerdere poging om een eind te maken aan de relatie tussen Luciano en mij, had ik besloten om toch een eind te maken aan deze affaire. Ik kon niet voor eeuwig in een relatie blijven leven die gebaseerd was op een leugen. Ik wou niet meer liegen en bedriegen, ik wou de dingen juist doen. Vaak had ik zo'n relaties zien kapotgaan. Ik maakte die dingen dagelijks mee met vrienden, die telkens vertelden over hun relatieproblemen. Maar ik had er nooit bij stilgestaan dat dit ooit met mij zou kunnen gebeuren.

Vaak had ik de dingen vanzelfsprekend genomen en hierbij had ik teveel verwachtingen. Wat ik vanzelfsprekend nam was de liefde en tederheid die ik kreeg van Luciano en het was die intensiteit die ik juist zocht bij Alfredo.  Maar deze had ik niet gevonden. Vaak zeggen mensen: "Je moet niet teveel verwachten van het leven", maar wilt dit ook zeggen dat je niet mag verwachten dat je partner je 's nachts streelt en je zachtjes kust wanneer je in slaap valt?

Zachtjes huilde ik 's nachts wanneer hij met zijn rug naar mij toe sliep. Soms wou ik dat hij naar me keek en de woorden 'ik hou van je' zei voor het slapengaan. Ik zag het dagelijks in zijn ogen, maar ik hoorde het niet in zijn woorden... Ik wilde geen litteken op zijn hart zijn. Een litteken dat slechts veel pijn vertegenwoordigde.

Daarom besloot ik om hem vanavond de waarheid te vertellen over mijn ware gevoelens voor hem.  Ik wilde geen opgekropte gevoelens meer hebben. In een relatie moet je leren om dingen te delen met elkaar , en dit zorgt voor verbeteringen. Ik ga verder met Alfredo en hoop zo dat hij verandert. Maar hoe vertel ik dit aan Luciano?

18-09-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

17 september 2011

Toen ik vandaag wakker werd,besloot ik een punt achter de relatie tussen mij en Luciano te zetten . Wat Alfredo en ik opbouwde is immers veel belangrijker dan zo’n stomme kalverliefde! Ik wist dat dit een leugen was die ik mezelf wijsmaakte... Natuurlijk zou ik geen punt zetten achter de relatie tussen mij en Luciano… niet nu. Wanneer ik bij hem ben vergeet ik mijn verleden en maak ik me geen zorgen over de toekomst. Alleen het hier en nu telde. Een gevoel dat moeilijk is uit te leggen, maar ontzettend heerlijk is.

Alfredo en ik werden  trouwens veel afstandelijker  ten opzichte van elkaar. Een verandering die een gewoonte was geworden die moeilijk valt te doorbreken. Zonder dat Alfredo het wist, duwde hij me nog meer in de armen van Luciano. Ik wist dat Alfredo nooit het type was die over zijn gevoelens sprak, maar vond hij onze relatie dan niet belangrijk genoeg? Was hij niet bereidt om voor me te vechten? Misschien moet ik nog maar eens met hem praten…

Ik wou dat ik even kon wegrennen van al deze problemen… al was het maar voor even…

17-09-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

16 september 2011

Ik heb vandaag goed nagedacht over de hele situatie, daarom dat ik ook zo laat post. Daarstraks ben ik met Luciano naar de bioscoop gegaan en we hebben, hoe kan het ook anders, een romantische film bekeken. Alles verliep super, tot dat we, out of all people, de beste vriend van Alfredo tegenkwamen. Zoals het een echte Italiaan betaamt, liep hij op mij af en begon hij mij uit te schelden. Ik heb hem kunnen sussen door te zeggen dat Luciano een gewone vriend is. Was dat maar waar.. na het voorval in de bioscoop ben ik meteen naar huis gegaan. Na een warm, ontspannend bad heb ik eens alles op een rijtje gezet.

Luciano geeft mij inderdaad alles wat een meisje wilt: complimentjes, cadeautjes.. gewoon het gevoel dat ik de énige in de wereld ben voor hem. Dit gevoel krijg ik niet bij Alfredo, maar hij geeft mij zoveel meer.. Ken je dat? Het gevoel dat je àltijd op die ene persoon kan terugvallen, wat er ook gebeurd? Dat gevoel heb ik bij Alfredo.. Maar soms heeft een vrouw gewoon meer nodig dan deze warme ‘basis’. Wij, vrouwen, smelten bij wat aandacht, gewoon een simpel sms'je kan ons al recht de hemel in zenden. Gewoon.. even dat gevoel dat we voor een milliseconde in ZIJN gedachten voorkwamen..

Ik ga vandaag eens vroeg onder de wol kruipen, misschien kan ik dan morgen wat rationeler nadenken over de hele situatie. Ciao ;-)

16-09-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

15 september 2011

Elke dag brengt nieuwe problemen met zich mee zegt men. Eigenlijk is er maar één probleem waarvan de oplossing zo ver weg lijkt te liggen dat men na een tijdje de zoektocht opgeeft. Zo wordt het effect van het probleem op je leven dagelijks onverdraaglijker. Ik besloot vandaag niet zo depressief te zijn als gisteren. Dat is al goed misgelopen met de eerste zin. Waarom heb ik dit gevoel nu, en niet daarvoor? Dan is het toch waar dat je enkel spijt hebt van je zonden, de dag dat je wordt betrapt. Ik herinner me mijn gezichtsexpressie op 7-jarige leeftijd, toen mama me snoepjes zag nemen terwijl ik goed wist dat het pas na het eten mocht. Of het beschamend gevoel toen mevrouw Kopermans me zag spieken op mijn examen van Frans in het derde jaar. 

Die "ene jongen" was capable me een compliment op mijn uiterlijk te geven, al droeg ik een joggingsbroek. Alfredo kon dit niet. Die "ene jongen" wist precies hoe hij me moest aanraken, knuffelen en kussen. Alfredo wist dat niet. Die "ene jongen" wist dat mijn lievelingskleur groen was zonder het me te vragen. Alfredo weet het tot vandaag de dag nog steeds niet. WACHT waarom spreek ik over Luciano wanneer ik het over Alfredo zou moeten hebben?

15-09-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO

14 september 2011

x'

14-09-2011 om 00:00 geschreven door 6 ASO