De Altriman was een unieke ervaring die ik voor de rest van mijn dagen ga meedragen. Wat ik nu ga doen weet ik echt nog niet. Wellicht volgt en pauze van een paar jaar, maar ergens roept een stemmetje Norseman, Inferno, etc.. We zien wel. Voor éénieder die het ook maar overweegt om aan de Altriman deel te nemen geef ik graag nog enkele tips:

Twijfel niet: soms moet je gewoon de koe bij de horens vatten en er voor gaan. Laat je door niemand afschrikken, want iedereen gaat het je afraden. Van mij was het slechts mijn 4^e triathlon ever en ik ben niet in een triathlonclub. Als je het overweegt om mee te doen moet het zijn dat je van jezelf denkt dat je er de capaciteiten voor hebt. Op het eind van de Altriman speelt het mentale minstens evenveel mee als het fysieke. Geloof in jezelf en ga er voor!

Informeer je goed: Ik kende het fietsparcours met cols en hoogteverschillen uit mijn hoofd. Check de Altriman-site van A tot Z en schuim zoveel mogelijk blogs en forums af. Hoe meer je weet en leest, hoe beter je kan inschatten hoe je het gaat aanpakken.

Train uw zwemoriëntatie: de kans dat je een slechtere zwemmer bent dan ik is zeer klein, dus eigenlijk hoef je daarover van mij geen tips aan te nemen.

Kies de juiste fiets: de Canyon Ultimate CF SLX 9.0! Was ik alleszins heel goed mee. Met 5000 hoogtemeters moet je echt heel veel klimmen. Met een TT-bike kan je ginds niets uitrichten. Een opzetstuurtje enkel opzetten als het echt niet in de weg zit tijdens het klimmen. Lage carbonvelgen (Mavic R-Sys) zijn m.i. nog beter dan hoge carbonvelgen, iets minder gewicht. Verzet: 34x28 is ideaal voor de Pailhères, de Gavarel en Carcagnères. Je gaat 10 uur fietsen dus zorg dat je perfect op je fiets zit.

Test uw klimsnelheid: De uitsluitingstijden tijdens het fietsen zijn niet om mee te lachen: je moet echt goed kunnen klimmen om niet buiten tijd te geraken. Trek naar La Reid bij Spa en stippel een parcours uit à rato van 1000 hoogtemeters per 50 km. De prachtige hellingen liggen daar voor het rapen, en neem zeker de Wanne en de Thier de Coo mee. Fiets op souplesse aan 85-90% en check uw gemiddelde (effectieve gereden tijd). Bedraagt dit minder dan 20 km/u, dan reis je beter niet af naar de Pyreneëen.

Fiets alleen: 8u met z’n tienen in peloton fietsen kan je niet vergelijken met 8u alleen afzien. Ik deed alle trainingen alleen. Trek voor 8u de Vlaamse Ardennen in en doe zoveel mogelijk (niet-kassei) hellingen. Kweek je klimritme en mentale weerbaarheid. Laat je niet afschrikken door vriestemperaturen, regen of 6 Beaufort wind. Ik heb nooit op de rollen getraind, altijd outdoor!

Leer omhoog lopen: dit had ik onderschat. De marathon heeft 700 hoogtemeters. Zegt niet zoveel, maar het is echt loodzwaar. De stukken aan 10% zijn echt moordend.

Voor de rest: zorg ervoor dat je plezier blijft behouden aan je trainingen. Varieer en hou niet hardnekkig vast aan één of ander schema. Vind de balans tussen trainen en rusten.

Tot slot: ik doe nooit een hartslagmeter om en heb geen kilometerteller op de fiets. Enkel 2x een fiets-GPS geleend om de hoogtemeters te weten van mijn rondje Vlaamse Ardennen en de tocht in La Reid. Bevrijd jezelf en gooi die troep weg, kan ik enkel aanraden!

13-07-2012 om 10:25 geschreven door cderez  

Donderdagmorgen 5/07 6u30: samen met pa, Andy en Stevie vertrokken richting Pyreneëen om zaterdag aan de Altriman deel te nemen. Om 20u aangekomen in Les Angles bij de ongelooflijk vriendelijke Sandrine van l’étoile du Berger. Er hangt een dikke mist boven het meer en het is amper 10°C!

Vrijdag 6/07: Ik merk dat de berglucht niet zo goed is voor mijn sinussen. Rap nog bij de apotheker binnen en op de fiets gesprongen voor een verkenning van de eerste 50 km van het fietsparcours. Achteraf bekeken was dit een uitstekend idee: klimritme te pakken, gevaarlijke afdaling gecheckt en vooral, de ‘moral’ was goed ondanks het frisse weer en de koude wind. ’s Namiddags de fiets in het bike park gezet, nummers opgehaald en alles klaargezet. ’s Avonds nog de (uitstekende) briefing en de pasta party meegepikt. Om 20u30 in bed, maar natuurlijk kan ik niet meteen slapen. Mensen die me spraken zeiden me dat ik compleet gek was om de Altriman als eerste IM te doen, en als 4^e triathlon tout court. Bijna niemand geloofde er in dat ik het zou halen.. Alles spookt nog door mijn hoofd, maar uiteindelijk sukkel ik toch in slaap.

Zaterdagmorgen 7/07 4u00: na een korte nacht begin ik aan een bijzonder zware dag. Voel me redelijk fris, en door met de praktische zaken bezig te zijn is er weinig tijd voor stress. Sandwiches met honing als ontbijt, wat koffie en muesli, en hup, op weg naar de start. Het weer is gelukkig verbeterd: de mist is opgetrokken en het is 13°C, maar er is wel een duidelijk voelbare wind. Veel tijd om afscheid te nemen van de copains is er niet, eenmaal de wetsuit aan roept de speaker op om ons naar de start te haasten. Met een kleine 100 zijn we die aan de rand van het meer in het donker staan te wachten op het startschot. Nog rap een laatste por van de supporters, de muziek wordt aangezwengeld, de lichten gaan aan aan de overkant van het meer, en dan klinkt het startschot!

Het zwemmen

Ik laat het grootste deel van de groep voorgaan en dan begin ik aan het onderdeel waar ik het minst aanleg voor heb. Het water voelt warm aan (blijkt 18°C te zijn), maar ik heb niet meteen een goed gevoel. Maar dit is bijna altijd zo bij het zwemmen van mij. De stroming in het heengaan is tegen, en tussen de lichten aan de overkant van het meer (900 m) en de start ligt slechts 1 boei. Ik heb het bijzonder moeilijk om me te oriënteren en heb blijkbaar een afwijking aangekweekt om naar rechts af te drijven. Eenmaal de boei bereikt is het 100 meter naar de volgende boei, en dan terug naar de start. Bij het teruggaan drijf ik nog meer af, maar gelukkig komt een pedalo naast me drijven die me continu ‘à gauche’ toeroept. De vermoeidheid in de armen begint toe te slaan, ik blijf wegdrijven en begin lichtjes te panikeren (‘het gaat hier toch niet eindigen?’). Uiteindelijk de start terug bereikt, uit het water, brugje over, supporters groeten, en weer het water in voor de 2^e toer. Begint beter te gaan en gelukkig blijft de pedalo uit medelijden bij mij. Op karakter na 1u47, en wellicht na 4.5 km zwemmen, uit het water en tot mijn verwondering niet eens de laatste. Op het gemak fietskleren aangetrokken, banaantje gegeten, en weg voor 200 km hooggebergte!

Het fietsen

200 km, 5000 hoogtemeters, cols niet tellen: het fietsparcours van de Altriman.

Het begint makkelijk na 4 km met de Col de la Quillane: 4 km klimmen à 4%. Toch moeten de benen even wennen aan het klimmen en gaat het iets moeilijker dan verwacht. Na een korte afdaling volgt de Col de Llose (3 km à 5%), en hier begin ik de eerste collega’s op te rapen, wat zeer bevorderlijk is voor de ‘moral’. Boven op 1810 meter volgt een 15 km lange afdaling door een onwaarschijnlijk prachtig bergdecor, maar met veel steengruis op de smalle wegen. In één bocht begint mijn achterwiel te slippen, maar we raken heelhuids beneden.

Meteen volgt de Col de Creu  (10 km à 6%), die makkelijk begint maar steil eindigt. Gelukkig had ik dit gisteren verkend zodat ik wist dat de zwaarste stukken op het einde kwamen. Opnieuw enkele collega’s bijgehaald, en na een korte afdaling deed het deugd om de supporters te zien. ‘Goed bezig!’ hoorde ik nog net. Een goeie 40 km ver, en nu begint een licht dalend stuk van een kleine 20 km met de wind in de rug. Voel me bijzonder goed en neem de tijd om energie bij te tanken (W-cups & bananen). Na 65 km gaat het terug omhoog tot aan de persoonlijke bevoorrading in Mijanes. Neem hier ook rustig de tijd om alles mee te nemen en truitje uit te doen, want nu wacht een serieuze col: de Port de Pailhères (11 km à 8%). Een pracht van een col vind ik: gelijkmatige klim in een overdonderende natuurpracht. De Canyon is gemaakt voor dit werk: ik voel me uitstekend op die fiets en haal hier ook een tiental collega’s in. Op het einde komt het minibusje met de supporters langs en ze staan me boven (op 2002 meter) op te wachten; ‘Ge zijt 76^e’ roept Andy, en ben bijzonder blij dat te horen vooraleer de berg af te duiken.

Een razend snelle, maar niet zo gevaarlijke afdaling wordt abrupt onderbroken door de volgende col van de dag: de Col de Chioula (6 km à 7%). Het begint wat pijn te doen, en krijg wat last aan mijn maag, maar ik houd me voor dat ik boven halverwege het fietsen ben. Eenmaal boven volgt een goeie 20 km op en af dat door de zijwind helaas niet zo goed bolt. Na 125 km volgt (heel) plots een serieuze knik: de klim naar Sault (1.5 km à 11%). Iemand stapt bijna huilend van zijn fiets, en het is echt bijzonder zwaar. Eenmaal boven geharkt gaat het hoofdzakelijk in dalende lijn naar de 2^e persoonlijke bevoorrading in Gesse, na 138 km. ‘67^e!’ roept pa, dus het gaat lekker. Op de briefing hadden ze wel gezegd: ‘l’Altriman commence à 138 km!’, en dat had ik goed in mijn hoofd geprent.

Het bleek geen beetje overdreven: na 144 km begint de verschrikkelijke Col de Gavarel (14 km à 6%). Na een kalm begin moet je plots een muur opfietsen (3 km à 12%), en net hier valt mijn ketting 2x er af. Met handen vol kettingvet zet ik de klim voort die nooit lijkt te eindigen, telkens is er nog een irritant stukje steil naar boven. De afdaling wordt ook onderbroken door een venijnige knik, en plots zie je in de verte een muur bergop liggen. ‘Carcagnères!’ roept iemand...

Net voor de klim valt de ketting er weer af en ik heb door dat het aan de voorderailleur ligt. Ik laat de ketting slepen tegen de kam zodat hij er zeker niet afvalt, en ik toch mijn 34x28 kan pakken. Het is nodig voor de Côte de Carcagnères (3 km à 15%): dit is een verschrikking, met niets te vergelijken. Ik passeer iemand met een TT-bike en enkele Fransen die met een veel te groot verzet willen rijden. Met een lawaai van jewelste door de slepende ketting raak ik boven, en meteen volgt de Col des Hares (5 km à 6%). 175 km ver ben je daar boven.. ‘C’est fini!’, roept een toeschouwer. Niet dus.. De laatste 20 km zijn hoofdzakelijk vals plat met een stevige wind pal op de kop. Onnoemelijk lastig en ontmoedigend, en grotendeels op het klein blad te doen.

Na exact 10u fietsen (20 km/u moyenne, stops en kettingpech inbegrepen) kom ik met tranen in de ogen binnen.. ‘51^e!’ roept Andy, en ik trek mijn loopschoenen aan voor de langste looptocht uit mijn leven..

Het lopen

Vooraf dacht ik dat ik die marathon op mijn gemakje aan 10 km/u ging kunnen uitlopen.. Niet dus! 700 hoogtemeters zijn echt wel veel voor een marathon en dat zou ik gauw ondervinden. Na het fietsen was ik gedehydrateerd en kreeg ik bijna geen vast voedsel meer binnen. Gelukkig is er op de marathon bijna elke 2 km bevoorrading. Ik neem iedere keer de tijd om te stoppen en zou verder lopen op een mix van water, cola, gezouten chips, Tuc-koekjes en winegums.

Het parcours begint met een heen-en-weer naar de overkant van het meer, met een klimmetje na 4.5 km waar het keerpunt is. Best wel mooi: door de bossen, over een dam, bergje op en terug. De benen voelen wel ongelooflijk slap aan.

Na 10 km gaat het in stijgende lijn richting Les Angles. Je passeert de finish, en dan begint een verschrikking: een steile klim van anderhalve km à 10%. De kilometers gaan bijzonder traag voorbij, en dit is gewoon overleven. ‘Iron men don’t walk’, ‘Denk aan al die opofferingen’,‘Ik ga dat spel hier gewoon uitlopen’ hou ik mezelf constant voor en met kleine pasjes raak ik boven. Dan gaat het in dalende lijn naar het meer van Balcère waar een keerpunt is (19 km). Na het keerpunt terug naar boven voor 3 km. Geen idee hoelang ik al bezig ben, maar dit is echt ongelooflijk zwaar;

Eenmaal boven heb je het zwaarste gehad, al is het dan wel nog 19 km. In de afdaling geeft pa me mijn hoofdlampje (verplicht!) want ik zal niet voor het donker binnen zijn. Terug in dalende lijn naar het bike park voor opnieuw een heen-en-weer naar de overkant van het meer. Nu wordt het echt een uitputtingsslag. De duisternis valt langzaam en ik probeer toch wat te genieten van het decor, maar dit is echt lijden. Hier en daar passeer ik wandelende atleten, soms zit er gewoon iemand uitgeput bij de bevoorrading met zijn hoofd weggezakt tussen de knieën. Terug in het bike park is het volledig donker en moet je weer via een MTB-weggetje omhoog klimmen naar Les Angles. De laatste meters omhoog doen je benen gewoon kapot. Maar ik weiger te wandelen, al ontploffen de benen.

Net voor het binnengaan staan pa, Stevie & Andy me toe te juichen. Ik loop de zaal binnen en de speaker roept mijn naam. Eenmaal over het podium en door de finishboog kan ik het bijna niet geloven.. Wat een fantastisch gevoel! De speaker duwt een micro onder mijn neus, maar het enige wat ik kan uitkramen is ‘incroyablement dur’.. Ik val de supporters in de armen en ben onbeschrijflijk blij en trots dat ik de Altriman heb uitgelopen. Ik krijg de felbegeerde ‘Finisher’-medaille en gooi me neer op een bankje. Niet te schatten...

Uiteindelijk wordt ik 42^e op 100 deelnemers in 17:32:54, de marathon heb ik uitgedaan in 5u28.

Ik wil nog beste supporters ter wereld bedanken (pa, Stevie & Andy) die me de ganse dag gevolgd en gesteund hebben, de (perfecte) organisatie en ook nog de (weinige) mensen die in mij geloofden!

De volgende dag gaan we terug huiswaarts. Het vrouwtje blijkt oververmoeid, Arthur heeft 39°C koorts en Victor moeten binnen in het ziekenhuis voor observatie... Er zal wel een tijd komen dat ik ten volle kan genieten van deze unieke ervaring...

10-07-2012 om 12:41 geschreven door cderez  

03-07-2012 om 17:30 geschreven door cderez