Vier dagen gefietst nog een boel hoogtemeters verwerkt. De zwaarste rit was de rit van Abancay naar Limatambo, 118 km en meer dan 2500 hoogtemeters. Die dag was het ook bloedheet, temperaturen van 35 graden.

Ook de hoogte speelde mee, terug naar 3960 meter. Na een aantal weken ben je wel gewend aan deze hoogtes maar toch geraak je nooit volledig hersteld. Dit merken we allen aan ons lichaamsgewicht.

Na deze zware rit stond er iets heel speciaals op het menu -althans speciaal voor ons-. CUY of cavia zoals wij dit beter kennen. Vroeger werd dit enkel gegeten bij volkeren in het hoge Andes gebergte.

Sinds de zestiger jaren is het meer sociaal aanvaard als normale consumptie in Peru en Bolivie. Het wordt zelfs ook gegeten in Ecuador en Colombie. Naar schatting worden er 65 miljoen CUYS geconsumeerd

per jaar enkel in Peru.

Voor mij persoonlijk was het gewoon dat ik dit ook wel  eens wilde eten. Eerlijk gezegd het is niet slecht het smaakt een beetje naar kip en een beetje naar runds vlees en het is wel vrij vettig.

Ik heb het gegeten maar thuis zal ik het zeker niet klaarmaken.

Laat onze kinderen maar rustig spelen met onze cavia's of laat ze gewoon in hun kooitje maar leg ze niet op ons bordje.

Op het internet vind je verschillende methodes om je vetpercentage te berekenen.

Eén van deze methodes lijkt me wel vrij betrouwbaar. Aan de hand van je lichaamslengte, gewicht, omvang van je taille, omvang van je nek, en geslacht

wordt je vetpercentage berekend.

Na het invullen van deze parameters kwam ik tot de vaststelling dat mijn percentage gedaald was tot 6,7.

Dit mag zeker niet meer verlagen, maar wat doe je daar aan?

Alle dagen probeer je de nodige calorieen te verorberen maar je verbrandt er meer dan je binnen krijgt.

Komt daar nog bij dat je regelmatig spijsverteringsproblemen hebt - diaree, overgeven -, wat een negatief saldo geeft.

Tijdens de rustdagen proberen dit saldo naar de positieve kant te brengen.

Eén derde van de ritten zijn gereden, hopelijk dat mijn vetpercentage niet meer daalt.

Drie dagen waarvan één dag op een bushcamp. De eerste dag stond er toch weer een pas van meer dan 4100 meter op het programma. Door omstandigheden waren we om 18:00 boven op deze bergovergang.

De afdaling een 25 km gebeurde in het halfdonker. Een warme vest aan, lichtjes opgezet en dan maar afdalen, vreselijk koud. Het was al donker toen we op het bushcamp aankwamen. De tent opzetten in het

donker, op zich niet moeilijk allen zie je niet waar je terecht komt. De volgende morgen een niet zo aangename verrassing. Heel de nacht op een nest van een schorpioen geslapen. Die morgen nog vlug een foto

genomen van dit kleine diertje. Gelukkig was het geen zwarte schorpioen, die zijn dodelijk, het was een geel bruin achtig mormel en die zijn niet zo giftig. Toch was het even slikken.

De derde dag stond er een klim van 40 km op het programma. Van 2700  naar 4235 meter, een hele klus maar het laatste stuk was o zo prachtig. Die dag had ik echt super benen. Met de snelle groep vertrokken

en meteen in de aanval gegaan. Eén voor één moesten ze er af. Dit komt slechts één keer in de honderd jaar voor. Ik vloog naar boven. Ik had een techniek ontwikkeld om telkens na een tijdje op een klein verzet

te malen, recht op de pedalen te staan en een versnelling te verhogen. Dit tempo kon ik tot boven op de top volhouden. De afdaling was meer dan 45 km lang. Een lekker gevoel bij het afdalen , regelmatig bijtrappen

en op naar de finish. De truck was nog maar juist aangekomen in het hotel en ik stond er reeds. Dit zal ik nooit meer kunnen herhalen. Een geweldige prestatie die je altijd bij blijft.