Na drie weken hier kunnen we PP toch al wel onze thuis noemen. We kennen de stad echt al goed: hebben onze favo restaurantjes, nemen niet meer elke dag een andere route van en naar het ziekenhuis (om het toch maar niet verdwalen te noemen J ), de mensen in en rond het ziekenhuis beginnen onze gezichten te kennen, en durven ons al wat meer in de lokale eet- en drinkgewoonten te begeven. Deze week was ons doel het echte goedkope Khmer eten eens uit te proberen. Met behulp van Rattana zijn we in één van de straatrestaurantjes (met volledig onleesbare kaart) het echte Khmer eten gaan eten. Zijnde dat hij volledig voor ons bestelde en we dus geen idee kregen wat we op ons bord geschoteld gingen krijgen. Zo verschoten we dus ook toen we een vuur in het midden op de tafel kregen en een volledige kar vol groenten, vlees (beweerden dat het eend was, was echter weinig van te merken), pot noodles en kruiden. Onze eerste reactie: ‘Oh nee, nu moeten we het blijkbaar zelf gaan koken..’ Paniek!! We kregen een pot water op onze tafel die constant bijgevuld werd, en Rattana  deed telkens dingen in onze ‘heksensoep’. We mochten zo steeds in kleine kommetjes van onze soep eten, waar dan steeds onverwachte dingen in opduikten vb. levers, bouten, onbekende (maar lekkere) groenten,…. (Karen heeft op haar missie zelfs een varkensstaart in deze soep zien zwemmen) Om een lang verhaal kort te maken: zeer leuke, grappige avond, maar goed voor één keer ;-) De mensen van hier eten minimaal drie keer per dag rijst, noodles of noodlesoep. Dit kunnen ze dan variëren met verschillende sauzen: zoals de Khmer curry saus of spicy saus of… Zelfs als ontbijt!!! Cornflakes is hier een luxeproduct en kost zo’n 7 dollar in de supermarkt, terwijl eten op restaurant tussen de 3-4 dollar kost. Ook brood wordt niet als een volwaardige maaltijd beschouwd. Gelukkig zijn we allen verzot op de aziatische kookkunst!!! Vandaag heb ik samen met Lotte eens eten van de echte straat karretjes gegeten: overheerlijk! Er is een evolutie in eetplaatsen hier in PP. De laagste plaats zijn de mensen die rondfietsen met een grote pot en hun groenten en noodles waar ze je eten voor je neus maken en je het meekrijgt in een potje met stokjes, hoger niveau: straatkraampjes die zichzelf kunnen veroorloven een aantal plastieken stoeltjes buiten te zetten, volgend niveau: de restaurantjes waar je vermoedelijk ditzelfde eten eet, maar je op gewone stoelen of zeteltjes kan zitten. De prijzen zijn om omver te vallen. Het eten van de kraampjes zijn echt overheerlijk en kosten nog geen dollar!!!! Fantastisch is dat kokkerellen op straat! Al checken we steeds na hoe het voedsel bewaard blijft en dat toch alles voor onze neus klaargemaakt en dus gekookt wordt: ‘cook it, boil it, peel it, or forget it! ‘ (het hygiëne motto in deze landen)

Op stage begint ook alles los te lopen! In het begin hebben we onze ogen ver open getrokken van alle patiënten, de materialen en de vreemde gewoontes van de artsen (vb. het laten van boeren, minimaal één tijdens elke operatie, en het gaat dan niet om van die schattige babyboertjes...) We hebben onze routine nu. ’s Morgens worden we door alle artsen begroet, die dan al enthousiast praten over de operatie (meestal maar één, max twee) van die dag waar ik toch ZEKER moet aanwezig zijn. (meestal komen ze mij een half uur voor de operatie al zoeken) Dit is heel anders als in België, waar je als student vaak verloren loopt in de operatiekwartiers en het vechten is om aan tafel te mogen staan. Ik heb het gevoel dat ik hier enorm bijleer qua assisteren en hechten (het is een kunst om het te kunnen met het materiaal van hier, laat ik het zo zeggen ;-) ) Ook Lotte is erg tevreden van haar dienst op orthopedie. Ze mag veel aan tafel staan en heeft hier al eens pezen en spieren mogen hechten, iets wat in België nooit maar dan ook nooit zou mogen!!! Karen heeft twee rustige weken gehad, maar mag nu toch ook regelmatig aan tafel staan bij plastische heelkunde. Dit is dan voornamelijk voor huidflap operaties voor brandwonden of open wonden na verkeersongevallen. Bene staat in een ander ziekenhuis als ons, maar heeft deze week een wacht meegedaan waar ze ook bevallingen heeft kunnen doen,  alsook alle lagen sluiten na een keizersnede. Gewoon al dankzij het grote aantal bevallingen (ongeveer 20 per wacht) is het voor gynaecologie toch echt de moeite om stage te lopen in derdewereldlanden!! Of de geneeskunde allemaal correct is die hier uitgevoerd wordt is echter iets anders. Zo staan alle patiënten op hetzelfde antibioticaschema (trio van ceftriaxone, metronidazole en…) of je nu een inguinale hernia, appendectomie,  leverabces of gigantische buiktumor hebt. Op deze manier proberen ze postop infecties de grond in te boren. Maar gaat hun volgende probleem geen resistentie zijn als ze iedereen volpompen met de drie AB die ze hebben??

Het weer in PP is fantastisch en schommelt meestal tussen de 28-35 zwoele graden!  Wat resulteert dat je steeds toch licht bezweet rondloopt en een duik in een zwembad minimaal één keer per dag een must is!! Maar deze week hebben we toch wel geen regen gehad bij 20-25graden. En kiekevel dat we hadden J Ze spreken steeds van cultuurshock om naar een derdewereldland te gaan, maar ik denk dan eerder aan de cultuurshock die ik ga krijgen als ik terugkom (koud guur Belgisch weer gekenmerkt door chronisch regen, werkdagen van 12 uur, …) Voor de mensen van hier is het winter. Ze lopen hier met winterkleren op straat (zot!!!) en ook in de winkels zijn overal dezelfde winterkleren te koop die je ook bij ons kan terugvinden (leuk weetje: de poppen in de vitrines van de chiquere winkels zijn toch geen aziatische toonbeelden met spleetogen zeker, hihi). Ik krijg meermaals per dag de vraag of ik het niet koud heb… als ik dan zeg dat ik het chronisch te warm heb, resulteert dit weer in een lachbui. De artsen lachen hier echt enorm veel en hebben een heel raar gevoel voor humor. Al werkt al dat gelach aanstekelijk!!  Deze week hebben we dankzij het ‘slechte’  weer het nationaal museum, enige van Cambodja bezocht voor 5 dollar. Dit erbij zeggend omdat ik graag aan al de mensen die na ons PP gaan bezoeken zeker wil vermelden NIET het nationaal museum te bezoeken JHet is echt de moeite niet waard ( en al helemaal zijn 5 dollar niet!!). Het enige voordeel van deze avond is dat we hier toffe mensen zijn tegengekomen (twee duitsers en een Nederlandse) waar we de rest van de avond in de bar naast het nationaal museum hebben doorgebracht ;-) Heerlijke dag dus !!

We maken hier heel veel vrienden. De mentaliteit van de backpackers is zeer open minded en  ze gaan simpelweg voor ‘enjoy your life’. Iets wat we in België vaak veel te weinig doen, eens vriendelijk zijn voor een vreemde of een vreemde aanspreken. Vaak zitten we vast in onze vriendenkliek, gaan we naar onze stamkroeg en zitten we dan aan ons tafeltje met onze lievelingsdranken. We proberen nooit eens nieuwe drankjes, nieuwe dingen om te eten, open te staan om nieuwe mensen te leren kennen, een nieuwe bar of dancing,… we zien het soms zelf niet hoe we vast zitten in onze routine. Hier is dat allemaal anders. We plukken de dag en weten nooit wie we gaan leren kennen, in wat restaurant we wat gaan eten enz.. Het is alleen jammer dat we steeds nieuwe vrienden maken die de dag erna dan alweer vertrekken L

Ik heb al eens vermeld dat de Cambodjaanse bevolking een zeer vrolijke en behulpzame bende is. Dit wil ik nog graag even illustreren met een leuk verhaaltje van deze week… Karen was op de markt op zoek naar een nieuwe short ( moeilijke missie mits wij echt duidelijk zwaar obees zijn in vergelijking met de aziatische maatjes ). Hier besefte ze echter op een zeker moment dat ze haar geldbuidel waarin geld en I-phone, kwijtgespeeld was. In paniek zei ze dit tegen de vrouw in het kraampjes, zij: roept dit in het rond, alarmeert alle omringende vrouwen en begint als een zot rond te bellen. Resultaat: een 15 tal vrouwtjes beginnen mee door alle gangen te hollen, heen en weer te roepen om mee te zoeken naar de geldbuidel van karen. Eén vrouwtje kwam zelfs na karen en begon haar te slaan (omdat ze zo slecht op haar gerief gelet had, hihi). Maar uiteindelijk hebben ze de geldbuidel gevonden en met alles erin terug aan Karen gegeven, blij dat ze haar hadden kunnen helpen! Fantastisch toch!!!

Dit weekend zijn we, Karen en ik (Ann- Sophie, voor alle duidelijkheid), van zin de kustlijn van Cambodja te verkennen, meer specifiek Sihanoukville en zijn vele eilanden. Men beweert hier de mooiste stranden en vissersdorpjes te kunnen bezichtigen, alsook prachtopties om te snorkelen of te duiken. Het feit dat er in deze streek een duidelijk economische groei te zien is, maar alles nog niet super toeristisch is, geeft alles nog een grotere meerwaarde. We zijn benieuwd dat we de verhalen van onze voorgangers over deze stranden kunnen bevestigen… Verslag hierover volgt later!

Op zaterdag bezochten de thuisblijvers, Lotte en Béné, Tonle Bati en Tamao Wildlife Sanctuary. Dit laatste is een soort Plankendael (maar dan veel groter) waar wilde dieren uit gevangenschap of gewonde dieren terecht kunnen voor herstel met als uiteindelijk doel opnieuw vrij te kunnen in de natuur. Onze vaste tuk tuk driver Ratana maakte er weer een onvergetelijke dag van. Dit begon al een 10km uit Phnom Penh met een platte band, gezien de verschrikkelijke staat van de wegen niet verwonderlijk! Na het bezoek van het Wildlife Center, waar we beren, tijgers, krokodillen, prachtige vogels, enz konden bewonderen, gingen we naar Tonle Bati. Dit gehuchtje is een erg populaire weekendtrip voor de plaatselijke bevolking. We aten er op een houten hutje op het water heerlijke fried rice. Tijdens onze lunchen passeerden continu bootjes die nog ander lekkers verkochten zoals slakken (heerlijk pikant gekruid), kwarteleitjes met een speciale zout-pepermix, kikkerbilletjes,... Onze buikjes volgegeten bezochten we op de terugweg nog What Phrom een oude tempel niet ver van het meer. Hier zijn alvast de foto's!

21-12-2013 om 15:26 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Het was een zeer zeer zeer leuke week!!! We hebben the russian market bezocht, een markt vergelijkbaar met een soort wespennest van gangetjes met vele leuke kraampjes. Afbieden is de boodschap!! De broer en vader van Lotte hebben hier een kostuum op maat laten maken door de lokale naaisters met hemd voor slechts 130 dollar! Ook leuke tassen en souvenirs, eetstandjes, kortom een paradijs voor de koopjes. (buiten de zeer zwoele saunatemperatuur gerekend die er binnen heerste).  Dan... heeft Bene te horen gekregen dat ze toch wel niet aanvaard is voor Gynaecologie!! Feest met gratis popcorn en cola in de cinema (dankjewel bene!!) en een heerlijke oliemassage, cocktailtje aan het zwembad,… Dingen vieren kunnen we hier goed ;-) Vrijdag zijn Frederick en Melissa (onze twee collega’s die momenteel stage lopen in Siem Reap) langsgekomen. Het was super tof om verhalen uit te wisselen. Samen zijn we op uitnodiging van artsen uit het ziekenhuis in een karaoke tent beland. Man man toch, dit hadden we nog nooit meegemaakt!!! Wij verwachten ons aan één gezellige karaoké bar, maar blijkt dat de karaoké verdeeld is in verschillende privé enorm fancy karaoké kamers, waar elke arts met een gezelschapsdame zat (in de prijs van de karaoké inbegrepen blijkbaar), en twee dames in galakleren ons bedienden van Heinekenbier sterk verdund met ijsblokjes en locale fruitsoorten. Zeer grappige toestanden. We leerden wat Cambodjaanse dans, en hebben dan ook ineens maar een staaltje van Westerse dans laten zien (waar toch net dat ietsje meer actie in zit J ) Man wat hebben we goed gelachen. De artsen betaalden alles. Later het feestje nog afgerond in ‘the heart of darkness’, een lokale club met veel aziatische mannen. Hoewel over het geslacht nog vaak gediscussieerd kon worden…

 De gemiddelde leeftijd hier in Cambodja bedraagt 22jaar, waardoor het straatbeeld getekend wordt door kinderen, kinderen en nog eens kinderen. En schattig dat ze zijn. Cambodjaanse kinderen zijn echt hartendiefjes die ons al veel supermarktboodschappen (we proberen nooit geld maar gewoon eten te geven) gekost hebben. Op een zeker moment veranderen deze schattige kinderen echter in Cambodjaanse mannen en vrouwen, waar eerlijk gezegd de ‘knapheid’ wel een beetje verdwijnt. We zijn al drie weken op zoek naar een knappe, aantrekkelijke Aziatische man, maar deze zijn we jammer genoeg nog niet tegengekomen J Vrouwen daarentegen zijn mooier dan hun mannelijke tegenhangers, maar zijn allen heel jaloers op onze blank huid. Ipv zonnebanken, behoren hier witmakende make-up tot de luxe producten… Op de minder toeristische plaatsen worden wij 4 blanke vrouwen als een ware attractie beschouwd en wilt iedereen met ons op de foto (wij lekker bezweet en verre van mooi natuurlijk, maar ja ze doen maar wat ze willen zeker ;-) ) Vandaag was het niet te doen. Zeker 10 keer na elkaar op de foto, in het vervolg toch maar wat poses oefenen…

Dankzij onze fietsen zijn we vrij als een vogeltje en  gaan we regelmatig op ontdekking uit. Zo zijn we op ‘diamond island’ gestrand. Dit eiland, momenteel nog grotendeels een bouwwerf zou de toekomst van Cambodja betekenen. Het was er precies disneyland!! Door zoveel luxe op zo’n kleine oppervlakte, viel zelfs onze Westerse mond open. In plaats van de reeds bestaande krottenwijken(100m afstand van dit gossip girl scenario) en verslonsde appartementsblokken wat te vernieuwen, creëren ze hier toch wel geen kunstmatig  disneyland zeker??? Volgens de papa van Lotte zou een huis hier, duurder zijn dan een huis in het hartje van Brussel! Wat in Cambodjaanse termen dus echt een fortuin betekent!!! Al komt economische groei uiteindelijk wel iedereen op de sociale ladder ten goede (deze inmense gebouwen moeten natuurlijk door iemand gebouwd worden…), toch blijft het contrast pakkend!

Dankzij onze artsen komen we in aanraking met het meer luxueuze leventje van de cambodjanen (of dit woord bestaat, betwijfel ik ten zeerste), wat schrijnend afsteekt met het leven van onze tuk tuk vriend hier in de hostel. Vandaag heeft onze tuk tuk chauffeur ( Rattana, ook wel rattaplan voor de vrienden) ons meegenomen op uitstap naar de Oudong mountain, waar we na een 512 trappen klim een prachtig uitzicht hadden op de omringende tempels en rijstvelden. Maar: Pas op voor de apen!!! Leuk weetje:de dag dat wij de tempels daar bezocht hebben, er toch wel geen diefstal gerapporteerd werd een urne van onschatbare waarde (zie link: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1758416/2013/12/15/Urne-met-resten-van-Boeddha-gestolen-in-Cambodja.dhtml )

Daarna heeft hij ons een beetje gedwongen om op een marktje lokale voedingsspecialiteiten (van de armere) te eten. Dit verliep als volgt: Hij bestelde iets, Lotte:’ Oh nee, tis toch alleen voor zichzelf zeker, dat eet ik niet op!!’, rest knikt instemmend, en 5 minuten later zaten we met z’n allen braaf te eten J Gekookte mais, kokosnoten, gebakken kikkers aan een stokje, gefrituurde stokjes,… noem maar op, en het was overheerlijk!!! De uitstap eindigde in een bezoekje aan zijn huis (bestaande uit één kamer, waar één bed in stond, 5 maanden oude dochter in hangmat sliep en zijn moeder van 60 jaar op de grond) Hier kregen we een cola (waarschijnlijk speciaal voor ons in huis gehaald, want ik denk niet dat dit luxeproduct normaal een plaats had in dit kleinschalige thuis van deze mensen). Het was ontroerend om eens echt te zien hoe de mensen hier leven, en zij die zich al één kamer met dak konden veroorloven behoorden nog tot verre van de armste bevolking daar. De warmte van de mensen is niet te geloven. Zijn moeder vond het jammer dat we niet konden blijven eten (alsof wij hun eten zouden gaan opeten),  de buren kwamen kijken naar die 4 blanke meisjes op bezoek, alle kinderen roepen ‘hello’ en zwaaiden. De communicatie bestaat dan voornamelijk in lachen, groeten (handen samenhouden voor je borst en buigen) en zwaaien.  Het is frustrerend dat je de taal niet machtig bent om de mensen echt eens te bedanken of iets voor hun te kunnen doen. Het contrast tussen arm en rijk, je kan het gewoon niet geloven tot je het hier ziet!!!

21-12-2013 om 15:01 geschreven door Ann-Sophie Hufkens