Na twee weekjes stage leek het ons hoognodig onze verlofdagen op te nemen!! Samen met Lotte en Béné hadden we dan ook besloten een 9 dagen naar Laos te gaan, het buurland van Cambodja. De afspraak was zaterdagavond op het gekende backpackersisland te Don Det. Het is natuurlijk prachtig plannen te maken, maar hier in landen als dit is het openbaar vervoer echt niet te vertrouwen. Om 6 uur ’s morgens waren karen en ik al onderweg in de bus, maar het begon al met de seconde verdachter te worden toen de bus elk kwartier wel ergens leek te stoppen om lokale bevolking, kippen, mango’s en brommers mee op de bus te nemen J Daarbij kwam dan nog eens dat er om het uur wel eens aan de motor gesleuteld moest worden, alsook asvalt wegen nog onbestaande waren. Een gezellige bende op de bus, dat wel! We dachten nog: ‘Laos, dat gaan we nooit bereiken op deze manier”. Zo kwamen we ’s avonds inderdaad een half uur te laat aan de grens en mochten we deze dus niet meer over. Eind goed al goed, hebben we onze vrienden zondagmiddag toch bereikt J  (in 30 uur ipv de beloofde 10u met een extra overnachting in één of ander gehucht)

Ons avontuur te Laos startte in Don Det. Een van de eilanden van de ‘4000 islands of Laos’. Ik begreep er eerst niets van hoe ze aan dat getal “4000” kwamen, tot je daar ziet dat ze vermoedelijk elke struik die boven water uitsteekt een eiland noemen Don Det bleek een klein gezellig eilandje te zijn, sterk gelijkend op een paradijs voor de 20ers (ik wilde jeugd zeggen, maar tegenwoordig ben ik ook al 24 dus ja J ).  Met  zijn vele te huren bamboe hutjes met hangmatten en prachtig uitzicht op de rivier, barretjes, strandje en niet te vergeten super lekkere rice pudding en pumpkin burger waren we op slag gelukkig. Tafels met stoelen waren daar ook moeilijk te vinden, je at steeds aan van die kleine tafeltjes al zittend of liggend op kussens: super gezellig! Het was echt heerlijk! Man toch, dat eten, zo ongelooflijk lekker seg!!!! We hebben proberen het recept te ontfutselen om dit thuis ook een keertje te proberen. Karen was zelfs in dergelijke mate verslaafd dat ze rice pudding niet alleen als dessert maar ook als ontbijt begon te eten, hihihi!!

Ons eerste dagje daar hebben we met z’n allen een kajak gehuurd en zijn we de prachtige omgeving op een sportieve manier gaan verkennen. Met gids zijn we langs prachtige eilanden gevaren, alsook langs de twee bekende grootste watervallen van Zuid-Oost Azië. Magnifiek!!! Een waterval is echt zoiets zot. Massa’s water stroomt met geweldige brute, natuurlijke kracht over gigantische, door het water gevormde, rotsen. Ik kon er uren naar blijven kijken, zo indrukwekkend dat deze watervallen waren. Ik heb geprobeerd op foto’s vast te leggen wat voor zotte toeren er in Laos te zien waren, maar het effect was niet zo indrukwekkend. Gezien ik vanaf nu officieel watervalfan ben geworden, heb ik echter van al de watervallen filmpjes gemaakt J Kajakken klinkt erg idyllisch, maar na 4 uur begonnen we toch al af te tellen naar het einde van onze dag. En maar twijfelen of we niet konden vragen om onze kajak te delen met één van die sterke gespierde heren in de kajak naast ons, maar we durfden niet J Op ons pad verschenen er op een zeker moment een aantal dolfijnen die even met hun kopje boven kwamen piepen. Ook waterslangen werden er gespot ( dit wist ik uiteraard pas NA ik reeds een duikje in het water genomen had J, maar de slangen waren gelukkig niet giftig). Vermits het eiland zo klein was, kwamen we vaak dezelfde mensen tegen en vormde zich al snel een leuke bende. Iedereen is zo in de relaxte, onbezorgde sfeer: fantastisch gewoon! Paniek bespringt me al, als ik denk dat ik binnen een tweetal weken terug in het koude verantwoordelijke belgenland zal zitten.  Onze laatste dag op don Det zijn we met het fietsje op zoek gegaan naar de Derde beroemde waterval daar. Deze was zo mogelijk nog mooier dan de twee vorige, omdat ze maar eindeloos verder bleef duren met steeds meer watervallen die allen samenkwamen in één grote stromende rivier. Tussen de rotsen zijn we op zoek gegaan naar het privé strand en hebben we ons gewaagd aan een zwemmetje. Hier werden we plots opgeschrikt door een Laosiaans (of hoe dat deze mensen ook noemen) vissertje dat van een rots, naast ons in het water sprong samen met een rond visnet. Na één keer springen had hij toch al wel geen vis te pakken zeker!! Echt straf! Er werd in deze rivier zeer veel aan visvangst gedaan. We hebben verschillende vissers gezien die deze toch wel bizarre intensieve vistechniek gebruikten. Lotte en ik hebben vervolgens een korte wandeling (klim) over de prachtige rotsen gedaan: wat een speelterrein voor kinderen. (Wij dus ook uiterst enthousiast) Ik hoop nog een keer terug te komen als ik geen sleffers draag (al veel gevloekt dat ik toch mijn OK schoenen ipv mijn bergklimschoenen heb meegenomen).

Onze reis in het Zuiden van Laos zette zich verder langs Tad Loo, Paksong en Pakse. In Tad Loo zijn we een dagje met ons vieren en een gids gaan trekken in de bergen. Deze prachtige wandeling bracht ons langs dorpjes in de bergen, waar we in contact kwamen met de locale arbeid. Dit was in deze streek voornamelijk de Koffie!!! De beste koffie uit heel de wereld komt toch wel niet uit Tad Loo zeker: 3 keer raden wat wij daar  gedronken hebben ;-) De natuur was echt de moeite! Al was ik teleurgesteld in mijn eigen conditie. Man man toch, dat klimmen was toch wel echt sterven (ik stak het natuurlijk op de afwezige bergklimschoenen ). We werden echter beloond met prachtige uitzichten en weer een drietal ditmaal kleinere watervallen. Het probleem in deze streek is, dat ze zelf hun prachtige omgeving aan het vernielen zijn. Gebruikte velden worden na twee jaar afgedankt (wegens gebrek aan meststoffen zijn deze niet vruchtbaar meer) en dan worden er weer nieuwe velden gecreëerd door het afhakken van bomen. Er was reeds een duidelijk patroon zichtbaar van grote ontboste gebieden. Dit is enorm jammer!

Ook het vervoer tussen Tad Loo-Paksong-Pakse liep niet van een leien dakje. Dit maakte het natuurlijk allemaal weer wat spannender J Zo zijn we met lokale trucks (je wil niet weten hoeveel man op zo van die locale trucks kan opstapelen: 20 mensen met baggage en dieren niet bijgerekend, zou geen rariteit zijn. Met ondertussen veel nieuwsgierige starende ogen op ons gericht). De mensen in Laos waren wel enorm enorm sympathiek. Ze waren minder opdringerig dan in Cambodja en ook meer verlegen. Als je iemand groette ‘Sa Baj Die’ in hun taal, schoten ze allemaal spontaan in de lach. Ooh wat hebben we veel gelachen samen met die lokale bevolking. Zeker de kindjes, allemaal stiekem komen kijken naar ons, we kijken één keer terug, en ze gaan zich allemaal  verstoppen, om dan twee minuten later toch terug te komen piepen. Hahaha!

Paksong was één of ander gehucht, waar ’s avonds echt niets te bespeuren was en het pikkedonker bleek te zijn. Ook koelde het daar snel af, en heb ik voor het eerst het nog eens echt koud gehad! Op de thermometer stond toch wel geen 20,5 graden zeker. MAAR er was een koude wind hoor ;-) Oei oei ik ga afzien in België!! Zowel Tad loo als Paksong hadden prachtige watervallen te bieden. In één van de watervallen was het zelfs mogelijk om te zwemmen. Lotte en ik hebben ons hieraan gewaagd. De eerste minuten voelde je gewoon je ledematen niet meer: Blijven bewegen was de boodschap! Maar het gaf wel echt een kick om te zwemmen in dat ijskoude water, vlak onder een waterval omringd door prachtige rustige natuur.

Ons avontuur in Laos werd afgerond in de grote stad Pakse! Van hieruit hadden we onze bus terug naar Cambodja. De week was echt veel te kort!!! Na ditmaal een busrit van 19u continu, konden we weer op stage in SR aan de slag.

05-02-2014 om 12:44 geschreven door Ann-Sophie Hufkens