Net op tijd (voor het escaleren van de opstanden te Bangkok) zijn we doorgereist naar Phnom Penh, de stad waar we voor de komende 6 weken gaan vertoeven!! Aangekomen in onze hostel (Eighty eight) merken we snel dat we het hier goed getroffen hebben. We slapen per twee in zeer propere kamers met airco en beneden hebben we een zeer gezellige bar met jawel jawel toch wel geen kerstboom zeker. Ook het eten is hier echt lekker, al kennen we nu na een week de kaart toch al een beetje vanbuiten J

Met ons zessen werden we over twee ziekenhuizen verdeeld.  Jolien, jeroen en Béné zijn gestart in het Hôpital calmette ( communicatietaal in het ziekenhuis is meestal Frans). Dit is het universitair ziekenhuis van PP dat nog geneeskunde op hoog niveau uitoefent. Lotte, Karen en Ik staan voor 6 weken in het AKS (=Amitié Khmer Soviet Hôpital). Dit is een ziekenhuis voor de arme bevolking, waar de artsen slechts 150 dollar per maand verdienen en voornamelijk vrijwilligerswerk verrichten. Onze eerste dag op stage was zeer indrukwekkend. Zeker de helft van de patiënten hadden geen bed en lagen op een matje in de gang (met stoma’s, net geopereerde grote operatiewondes,…) en het rook er naar ziek! Al snel werd ons duidelijk dat de pathologieën sterk verschilden ivm deze in België. Patiënten die spraken van een gezwel (Belgie =2cm op 3cm, Cambodja=  15 cm op 16 cm). Vaak worden er ook eerst alternatieve geneeswijzen geprobeerd (een methode die rondvormige brandwonden op de huid veroorzaakt), waardoor er pas later medische hulp gezocht wordt. Beeldvorming of moderne operatietechnieken zijn vaak niet toepasbaar omdat de patiënten hier zelf voor moeten betalen. Deze week een 21 jarige vrouw geopereerd met schildklierca, waar niets van beeldvorming gebeurd was, we openen haar en merken op dat er al meerdere metastasen aanwezig zijn in haar hals, alsook positieve klieren. Steeds vragen ze mij dan, hoe zouden jullie dit in België aanpakken? Vind jij dat ik de operatie goed heb gedaan? Allemaal zaken waar ik natuurlijk helemaal niet op kan antwoorden. In België zouden we nu eenmaal zonder beeldvorming geen operatie meer beginnen. We weten niet hoeveel luxe wij hebben. Hier is het gewoon allé hup, patiënt opensnijden en zien hoe we het gaan aanpakken. Bij Karen en Lotte op traumatologie en plastische chirurgie, komen enorm veel verkeersongevallen binnen. Veel kan er echter niet aan gedaan worden. Grote wonden kunnen niet behandeld worden met huidflap dus blijven gewoon open liggen tot er een infectie op komt en mogelijks moet resulteren in amputatie. Bijna elke wonde infecteert hier. In het operatiekwartier opereert men met stoffe ‘steriele’ schorten en lakens om de patiënt af te dekken. Deze zitten dan allemaal in één grote ‘steriele’ pot. Het moeilijkste vind ik echter de taal. In andere landen kan je nog iets begrijpen, maar hier is communicatie met de patiënten echt gewoon onmogelijk. Je weet totaal niet over wat het gaat. We proberen reeds een aantal woordjes te onthouden, zoals op zijn fonetisch bv. Okoen (thank you), knai la aaaa (hallo), tué (pijn). Patiënten vinden het leuk als we een beetje proberen Khmer te spreken en reageren hier dan ook erg enthousiast op. Ook de artsen zijn zeer dankbaar dat we interesse tonen in hun cultuur en manier van opereren. Zo willen ze steeds dat ik mee aan tafel sta om te assisteren, om dan na de operatie te vragen of ik vond of ze het goed deden. Tweemaal zijn we deze week op kosten van de artsen al mee lokale specialiteiten gaan eten. We voelen ons wel schuldig dat ze steeds willen betalen. Kortom onze stage is wel zeer interessant!!!

Naast onze stage zijn we er dit weekend op uit getrokken. Gisteren hebben we met een tuk tuk een toeristische toertje door de stad gemaakt, waarbij we the Royal palace en wat Phnom bezocht. (weer zeer indrukwekkende tempels)  Verder hebben we ook wat rondgekuierd op de plaatselijke markt ( Central market) waar elke vierkante meter optimaal benut is met kraampjes met kledij, schoeisel, skates, voedsel,… al ben je niet altijd zeker dat de schoenen enzo al niet eerder gedragen zijn J ’s avonds zijn hebben we de riverside verkent: een zeer grote dijk met mooie palmbomen naast de grote rivier van PP. De keuze uit restaurantjes was hier enorm. Met het zwoele, maar zeer aangename klimaat hier, was de sfeer echt top! 51 street blijkt een zeer toffe uitgaansbuurt te zijn, al valt hier duidelijk het groot aantal blanke mannen op die op zoek zijn naar een jonge Cambodjaanse dame. Brrr…

   Wat Phnom

 Silver Pagoda in the Royal Palace, oftewel de privékapel van de koning.

Vandaag ( zondag) zijn we het eilandje (Koh Dach) gaan bezoeken. Dit kleine vissersdorpje raakte onze harten enorm. Hier waren ze duidelijk minder gewend om blanken te zien en alle kindjes riepen ‘hello’ naar ons, zwaaiden, of volgden onze tuk tuk. De manier van leven was hier erg vredevol. Mensen verdienden hun kost met vissen, weven van sjaals en dekens, en de verkoop van verse vruchten van de bomen die we mochten proeven. Het eilandje symboliseerde wat ik van een ontwikkelingsland verwachtte. Geen voorzieningen voor toeristen, zandwegen, overal houten hutjes met slaapplanken boven de grond, was die buiten aan het drogen was, kinderen die zich wasten in de rivier en buitenspeelden met de meest simpele speelgoedjes. We hebben een demonstratie gehad van een lokale vrouw hoe we sjaals moesten weven met een enorm groot toestel. Het leek mij zeer rustgevend om dit dag in dag uit te doen. De mensen hier waren zeer dankbaar met elke vorm van interesse in hun cultuur. Onze middagpauze hebben we zelf in een hutje gedut met uitzicht op de grote rivier. Dit was echt een leuk moment om allen tot rust te komen!!

 Cambodjaanse manier om tuk tuk af te remmen :)





 Hier komen alle Cambodjaantjes hun weekend doorbrengen, zie het als de strandcabines van bij ons!

09-12-2013 om 08:10 geschreven door Ann-Sophie Hufkens