Het was een zeer zeer zeer leuke week!!! We hebben the russian market bezocht, een markt vergelijkbaar met een soort wespennest van gangetjes met vele leuke kraampjes. Afbieden is de boodschap!! De broer en vader van Lotte hebben hier een kostuum op maat laten maken door de lokale naaisters met hemd voor slechts 130 dollar! Ook leuke tassen en souvenirs, eetstandjes, kortom een paradijs voor de koopjes. (buiten de zeer zwoele saunatemperatuur gerekend die er binnen heerste).  Dan... heeft Bene te horen gekregen dat ze toch wel niet aanvaard is voor Gynaecologie!! Feest met gratis popcorn en cola in de cinema (dankjewel bene!!) en een heerlijke oliemassage, cocktailtje aan het zwembad,… Dingen vieren kunnen we hier goed ;-) Vrijdag zijn Frederick en Melissa (onze twee collega’s die momenteel stage lopen in Siem Reap) langsgekomen. Het was super tof om verhalen uit te wisselen. Samen zijn we op uitnodiging van artsen uit het ziekenhuis in een karaoke tent beland. Man man toch, dit hadden we nog nooit meegemaakt!!! Wij verwachten ons aan één gezellige karaoké bar, maar blijkt dat de karaoké verdeeld is in verschillende privé enorm fancy karaoké kamers, waar elke arts met een gezelschapsdame zat (in de prijs van de karaoké inbegrepen blijkbaar), en twee dames in galakleren ons bedienden van Heinekenbier sterk verdund met ijsblokjes en locale fruitsoorten. Zeer grappige toestanden. We leerden wat Cambodjaanse dans, en hebben dan ook ineens maar een staaltje van Westerse dans laten zien (waar toch net dat ietsje meer actie in zit J ) Man wat hebben we goed gelachen. De artsen betaalden alles. Later het feestje nog afgerond in ‘the heart of darkness’, een lokale club met veel aziatische mannen. Hoewel over het geslacht nog vaak gediscussieerd kon worden…

 De gemiddelde leeftijd hier in Cambodja bedraagt 22jaar, waardoor het straatbeeld getekend wordt door kinderen, kinderen en nog eens kinderen. En schattig dat ze zijn. Cambodjaanse kinderen zijn echt hartendiefjes die ons al veel supermarktboodschappen (we proberen nooit geld maar gewoon eten te geven) gekost hebben. Op een zeker moment veranderen deze schattige kinderen echter in Cambodjaanse mannen en vrouwen, waar eerlijk gezegd de ‘knapheid’ wel een beetje verdwijnt. We zijn al drie weken op zoek naar een knappe, aantrekkelijke Aziatische man, maar deze zijn we jammer genoeg nog niet tegengekomen J Vrouwen daarentegen zijn mooier dan hun mannelijke tegenhangers, maar zijn allen heel jaloers op onze blank huid. Ipv zonnebanken, behoren hier witmakende make-up tot de luxe producten… Op de minder toeristische plaatsen worden wij 4 blanke vrouwen als een ware attractie beschouwd en wilt iedereen met ons op de foto (wij lekker bezweet en verre van mooi natuurlijk, maar ja ze doen maar wat ze willen zeker ;-) ) Vandaag was het niet te doen. Zeker 10 keer na elkaar op de foto, in het vervolg toch maar wat poses oefenen…

Dankzij onze fietsen zijn we vrij als een vogeltje en  gaan we regelmatig op ontdekking uit. Zo zijn we op ‘diamond island’ gestrand. Dit eiland, momenteel nog grotendeels een bouwwerf zou de toekomst van Cambodja betekenen. Het was er precies disneyland!! Door zoveel luxe op zo’n kleine oppervlakte, viel zelfs onze Westerse mond open. In plaats van de reeds bestaande krottenwijken(100m afstand van dit gossip girl scenario) en verslonsde appartementsblokken wat te vernieuwen, creëren ze hier toch wel geen kunstmatig  disneyland zeker??? Volgens de papa van Lotte zou een huis hier, duurder zijn dan een huis in het hartje van Brussel! Wat in Cambodjaanse termen dus echt een fortuin betekent!!! Al komt economische groei uiteindelijk wel iedereen op de sociale ladder ten goede (deze inmense gebouwen moeten natuurlijk door iemand gebouwd worden…), toch blijft het contrast pakkend!

Dankzij onze artsen komen we in aanraking met het meer luxueuze leventje van de cambodjanen (of dit woord bestaat, betwijfel ik ten zeerste), wat schrijnend afsteekt met het leven van onze tuk tuk vriend hier in de hostel. Vandaag heeft onze tuk tuk chauffeur ( Rattana, ook wel rattaplan voor de vrienden) ons meegenomen op uitstap naar de Oudong mountain, waar we na een 512 trappen klim een prachtig uitzicht hadden op de omringende tempels en rijstvelden. Maar: Pas op voor de apen!!! Leuk weetje:de dag dat wij de tempels daar bezocht hebben, er toch wel geen diefstal gerapporteerd werd een urne van onschatbare waarde (zie link: http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1758416/2013/12/15/Urne-met-resten-van-Boeddha-gestolen-in-Cambodja.dhtml )

Daarna heeft hij ons een beetje gedwongen om op een marktje lokale voedingsspecialiteiten (van de armere) te eten. Dit verliep als volgt: Hij bestelde iets, Lotte:’ Oh nee, tis toch alleen voor zichzelf zeker, dat eet ik niet op!!’, rest knikt instemmend, en 5 minuten later zaten we met z’n allen braaf te eten J Gekookte mais, kokosnoten, gebakken kikkers aan een stokje, gefrituurde stokjes,… noem maar op, en het was overheerlijk!!! De uitstap eindigde in een bezoekje aan zijn huis (bestaande uit één kamer, waar één bed in stond, 5 maanden oude dochter in hangmat sliep en zijn moeder van 60 jaar op de grond) Hier kregen we een cola (waarschijnlijk speciaal voor ons in huis gehaald, want ik denk niet dat dit luxeproduct normaal een plaats had in dit kleinschalige thuis van deze mensen). Het was ontroerend om eens echt te zien hoe de mensen hier leven, en zij die zich al één kamer met dak konden veroorloven behoorden nog tot verre van de armste bevolking daar. De warmte van de mensen is niet te geloven. Zijn moeder vond het jammer dat we niet konden blijven eten (alsof wij hun eten zouden gaan opeten),  de buren kwamen kijken naar die 4 blanke meisjes op bezoek, alle kinderen roepen ‘hello’ en zwaaiden. De communicatie bestaat dan voornamelijk in lachen, groeten (handen samenhouden voor je borst en buigen) en zwaaien.  Het is frustrerend dat je de taal niet machtig bent om de mensen echt eens te bedanken of iets voor hun te kunnen doen. Het contrast tussen arm en rijk, je kan het gewoon niet geloven tot je het hier ziet!!!

21-12-2013 om 15:01 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Net op tijd (voor het escaleren van de opstanden te Bangkok) zijn we doorgereist naar Phnom Penh, de stad waar we voor de komende 6 weken gaan vertoeven!! Aangekomen in onze hostel (Eighty eight) merken we snel dat we het hier goed getroffen hebben. We slapen per twee in zeer propere kamers met airco en beneden hebben we een zeer gezellige bar met jawel jawel toch wel geen kerstboom zeker. Ook het eten is hier echt lekker, al kennen we nu na een week de kaart toch al een beetje vanbuiten J

Met ons zessen werden we over twee ziekenhuizen verdeeld.  Jolien, jeroen en Béné zijn gestart in het Hôpital calmette ( communicatietaal in het ziekenhuis is meestal Frans). Dit is het universitair ziekenhuis van PP dat nog geneeskunde op hoog niveau uitoefent. Lotte, Karen en Ik staan voor 6 weken in het AKS (=Amitié Khmer Soviet Hôpital). Dit is een ziekenhuis voor de arme bevolking, waar de artsen slechts 150 dollar per maand verdienen en voornamelijk vrijwilligerswerk verrichten. Onze eerste dag op stage was zeer indrukwekkend. Zeker de helft van de patiënten hadden geen bed en lagen op een matje in de gang (met stoma’s, net geopereerde grote operatiewondes,…) en het rook er naar ziek! Al snel werd ons duidelijk dat de pathologieën sterk verschilden ivm deze in België. Patiënten die spraken van een gezwel (Belgie =2cm op 3cm, Cambodja=  15 cm op 16 cm). Vaak worden er ook eerst alternatieve geneeswijzen geprobeerd (een methode die rondvormige brandwonden op de huid veroorzaakt), waardoor er pas later medische hulp gezocht wordt. Beeldvorming of moderne operatietechnieken zijn vaak niet toepasbaar omdat de patiënten hier zelf voor moeten betalen. Deze week een 21 jarige vrouw geopereerd met schildklierca, waar niets van beeldvorming gebeurd was, we openen haar en merken op dat er al meerdere metastasen aanwezig zijn in haar hals, alsook positieve klieren. Steeds vragen ze mij dan, hoe zouden jullie dit in België aanpakken? Vind jij dat ik de operatie goed heb gedaan? Allemaal zaken waar ik natuurlijk helemaal niet op kan antwoorden. In België zouden we nu eenmaal zonder beeldvorming geen operatie meer beginnen. We weten niet hoeveel luxe wij hebben. Hier is het gewoon allé hup, patiënt opensnijden en zien hoe we het gaan aanpakken. Bij Karen en Lotte op traumatologie en plastische chirurgie, komen enorm veel verkeersongevallen binnen. Veel kan er echter niet aan gedaan worden. Grote wonden kunnen niet behandeld worden met huidflap dus blijven gewoon open liggen tot er een infectie op komt en mogelijks moet resulteren in amputatie. Bijna elke wonde infecteert hier. In het operatiekwartier opereert men met stoffe ‘steriele’ schorten en lakens om de patiënt af te dekken. Deze zitten dan allemaal in één grote ‘steriele’ pot. Het moeilijkste vind ik echter de taal. In andere landen kan je nog iets begrijpen, maar hier is communicatie met de patiënten echt gewoon onmogelijk. Je weet totaal niet over wat het gaat. We proberen reeds een aantal woordjes te onthouden, zoals op zijn fonetisch bv. Okoen (thank you), knai la aaaa (hallo), tué (pijn). Patiënten vinden het leuk als we een beetje proberen Khmer te spreken en reageren hier dan ook erg enthousiast op. Ook de artsen zijn zeer dankbaar dat we interesse tonen in hun cultuur en manier van opereren. Zo willen ze steeds dat ik mee aan tafel sta om te assisteren, om dan na de operatie te vragen of ik vond of ze het goed deden. Tweemaal zijn we deze week op kosten van de artsen al mee lokale specialiteiten gaan eten. We voelen ons wel schuldig dat ze steeds willen betalen. Kortom onze stage is wel zeer interessant!!!

Naast onze stage zijn we er dit weekend op uit getrokken. Gisteren hebben we met een tuk tuk een toeristische toertje door de stad gemaakt, waarbij we the Royal palace en wat Phnom bezocht. (weer zeer indrukwekkende tempels)  Verder hebben we ook wat rondgekuierd op de plaatselijke markt ( Central market) waar elke vierkante meter optimaal benut is met kraampjes met kledij, schoeisel, skates, voedsel,… al ben je niet altijd zeker dat de schoenen enzo al niet eerder gedragen zijn J ’s avonds zijn hebben we de riverside verkent: een zeer grote dijk met mooie palmbomen naast de grote rivier van PP. De keuze uit restaurantjes was hier enorm. Met het zwoele, maar zeer aangename klimaat hier, was de sfeer echt top! 51 street blijkt een zeer toffe uitgaansbuurt te zijn, al valt hier duidelijk het groot aantal blanke mannen op die op zoek zijn naar een jonge Cambodjaanse dame. Brrr…

   Wat Phnom

 Silver Pagoda in the Royal Palace, oftewel de privékapel van de koning.

Vandaag ( zondag) zijn we het eilandje (Koh Dach) gaan bezoeken. Dit kleine vissersdorpje raakte onze harten enorm. Hier waren ze duidelijk minder gewend om blanken te zien en alle kindjes riepen ‘hello’ naar ons, zwaaiden, of volgden onze tuk tuk. De manier van leven was hier erg vredevol. Mensen verdienden hun kost met vissen, weven van sjaals en dekens, en de verkoop van verse vruchten van de bomen die we mochten proeven. Het eilandje symboliseerde wat ik van een ontwikkelingsland verwachtte. Geen voorzieningen voor toeristen, zandwegen, overal houten hutjes met slaapplanken boven de grond, was die buiten aan het drogen was, kinderen die zich wasten in de rivier en buitenspeelden met de meest simpele speelgoedjes. We hebben een demonstratie gehad van een lokale vrouw hoe we sjaals moesten weven met een enorm groot toestel. Het leek mij zeer rustgevend om dit dag in dag uit te doen. De mensen hier waren zeer dankbaar met elke vorm van interesse in hun cultuur. Onze middagpauze hebben we zelf in een hutje gedut met uitzicht op de grote rivier. Dit was echt een leuk moment om allen tot rust te komen!!

 Cambodjaanse manier om tuk tuk af te remmen :)





 Hier komen alle Cambodjaantjes hun weekend doorbrengen, zie het als de strandcabines van bij ons!

09-12-2013 om 08:10 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Een 4-tal daagjes om het wereldbekende en grootste stad van Thailand, Bangkok te bezoeken. Het doel 1) culturele uitstapjes maken 2) Feesten als de beesten 3) alle betogingen proberen te vermijden. Onze eerste indruk was: WAW wat een stad! Met zijn 38 tot 48 verdiepen hoge fancy hotels met rooftopbars, en winkelcentra waar Wijnegem shopping center nog een voorbeeld aan kan nemen, leek het wel sterk op New York! Het was echter schrijnend hoe dit toeristisch gevlei afgewisseld werd met vuile krotten van woningen waar de lokale bevolking in woonde.

Het straatbeeld werd gekenmerkt door honderden elektriciteitsdraden en voedselkraampjes. Het leek wel of de bevolking van Bangkok de ganse dag niets anders deed als kokkerellen en eten. In deze kraampjes was het zeer goedkoop voor te eten, maar uit schrik voor diarree hebben we deze maar gelaten. Uit eten voor 10 euro (omgezet zou dit zijn 400 Bath) = eten als een filmster in één van de rooftopbars van de stad. Al snel vonden we echter een maaltijd van 3 euro een dure maaltijd J Je past je snel aan aan de gewoonten. Zo zijn we zeker de eerste 4 keer steeds sterk int zak gezet bij het nemen van taxi’s en tuk tuks. Wij blanken zijn rijk in de ogen van deze mensen en ze proberen dus steeds veel te veel te veel geld te vragen, gelukkig is Béné zeer goed in onderhandelen!!!

De eerste keer dat we in één van de vele toeristische tempels een bezochten, waren we volledig onder de indruk van deze grote gouden Boeddhabeelden die zo door de lokale bevolking aanbeden werden.

Na een bezoek aan wat pho dachten we al gans de tempels van Bangkok bezocht te hebben, maar dit was buiten the grand palace gerekend. Nog nooit van ons leven hadden we zoveel rijkdom bewonderd. Naast vele tempels en gebedsplaatsen hebben we ook de übermoderne shopping malls bezocht  ( waar het zelfs voor ons Europeanen wat aan de dure kant was) en het grote Lumpinipark. Hier hebben we ons laten verleiden door de leuke zwanenbootjes en hebben we een toertje op het meer gemaakt. Dit was echt super! 

Op aanraden van Bene hebben Bene, karen en ik ook nog een Thaise massage overleefd. Voor 400 bath kon je voor 1 uur gemasseerd worden op traditionele wijze ( voor de iets minder lenige onder ons, toch af en toe nog wel een pijnlijke ervaring ;-) )

Uitgaan in Bangkok was echt de moeite! In de vele bekende straten heerste er enorm veel ambiance en werd er gedanst tot de vroege uurtjes J Al werden we ’s avonds wel meer met armoede geconfronteerd. Ik kreeg mijn sprite van de Mc donalds niet op en wilde hem eerst in de vuilbak gooien, tot ik een vrouw zag bedelen met twee kleine kindjes. Ik gebaarde haar of ze mijn sprite niet wilde hebben( een beetje schrik dat de vrouw beledigd zou zijn). Dit was echter niet haar reactie, nog nooit iemand zo blij gezien met een halve beker sprite,  één van haar zoontjes vloog op het drankje. En lachte en zwaaide ons na. Het was een moment dat ons enorm is bijgebleven: sindsdien gooien we niets meer weg!!! Ook proberen we vnl. drinken dan van lokale kraampjes te kopen om zo toch een beetje te kunnen helpen. Echter alle bedelaars en duizenden straatkinderen daar geld gaan geven, is jammer genoeg echt geen optie.

04-12-2013 om 00:00 geschreven door Ann-Sophie Hufkens  

Ja eindelijk zover, met z'n 6sen op avontuur in Cambodja!! Graag hadden wij jullie belgenzitters een beetje Cambodjaanse warmte overgebracht door onze warme, zotte, megabangelijke ervaringen en verhalen met jullie te delen!! Ons team hier bestaat uit een knotsgekke bende, ook wel de dokters van morgen genoemd, al vinden we dit nog moeilijk te geloven. Graag stel ik jullie voor aan Benedicte, ook wel bene voor de vrienden, Lotte, onze orthopedistenvrouw met ballen, karen met een voorliefde voor sticky rice, lieve jolien met lichte obsessie voor ' cook it, peel it, boil it, or forget it', Ann-Sophie onze overenthousiaste hyperactiefste metgezel en Jeroen, ook wel charlie (met zijn bloedmooie angels) genoemd, of hij dit feministisch getint avontuur gaat overleven, leest u op het einde van onze blog

01-12-2013 om 00:00 geschreven door Ann-Sophie Hufkens